Search

Sorghum is qua groeiwijze en teelt vergelijkbaar met mais, en wint sinds enkele jaren aan belang omwille van zijn droogtetolerante karakter. Sorghum heeft, net zoals maïs, een hoog zetmeelgehalte en een vergelijkbare zetmeelafbreekbaarheid in de pens. Naast een uitgebreid wortelstelsel, dat tot diep in de bodem kan dringen, beschikt sorghum ook over een waslaag op het blad en de stengels wat verdamping beperkt. Beide eigenschappen zorgen er o.a. voor dat sorghum toleranter is t.o.v. droogte in vergelijking met mais.

Doelstelling van dit project: De robuustheid en de veerkracht van biologische veebedrijven onder teeltomstandigheden die gekenmerkt worden door extremere weersomstandigheden, in het bijzonder frequentere en langere droogteperiodes tijdens het groeiseizoen, te verhogen.

Landbouwers hebben tegenwoordig met heel wat uitdagingen te maken. Veranderende, en vooral onvoorspelbare, weersomstandigheden zijn daar alvast ééntje van. In het verleden kregen we al te maken met periodes van extreme droogte waarin klassieke gewassen zoals gras-klaver het moeilijk hebben. Het is ook tijdens die periode dat Inagro een project opstartte rond droogteresistente maaimengsels.

In de biologische varkenshouderij staat het verschaffen van een ijzerinjectie aan jonge biggen, zoals dat reeds jaren wordt toegepast, onder druk. Of het toedienen van een routinematige injectie met ijzer binnen het kader van een biologische bedrijfsvoering past valt namelijk te bediscussiëren. Dit leeft ook bij certificatieorganisaties. Deze vragen zich luidop af of er geen alternatieven voor handen zijn. Het eerste onderzoek omtrent dit topic dateert al van jaren terug. Ook in tussentijd werd er het één en ander onderzocht vanuit verschillende invalshoeken. De vraag óf ijzerinjectie noodzakelijk is, welke (biologische) alternatieven er voldoende perspectief bieden en welke dosissen aangehouden moeten worden blijft echter nog steeds moeilijk te beantwoorden.

Vlaanderen is sterk aĬankelijk van de import van niet-Europees plantaardig eiwit. De vraag naar hoogkwalitatieve eiwitbronnen van eigen bodem neemt toe. Mengteelten van granen met veldbonen of erwten voor de productie van bedrijfseigen eiwit zijn hiervoor een interessante keuze. Proeven geven aan dat de combinatie van tarwe met veldbonen de hoogste eiwitopbrengst oplevert. Een lagere zaaidichtheid hanteren is perfect mogelijk, zowel voor het graan als voor de vlinderbloemige.

Mengteelten (granen in combinatie met vlinderbloemigen) winnen steeds meer aan belang binnen de biologische veehouderij nu het telen van eiwitrijke gewassen steeds relevanter wordt. Voederautonomie en het gebruik van lokaal geteelde voeders is namelijk een belangrijk streven in deze sector.

Project over de vergelijking van droogteresistente maaimengsels met grassen, vlinderbloemigen en kruiden.

In dit huidige project trachten we een aanzienlijk aantal praktijkpercelen op te volgen gedurende twee opeenvolgende teeltseizoenen. Verschillende percelen, beboert door verschillende landbouwers met elk hun eigen aanpak, zorgen voor een waaier aan verschillende parameters en informatie. Vervolgens wordt deze info gekoppeld aan de uiteindelijke opbrengst, wat interessante inzichten kan opleveren m.b.t. het wisselend aandeel vlinderbloemigen in een mengteelt. Een statistische vergelijking tussen de objecten kan hierbij extra ondersteuning bieden. Dit zou veehouders en akkerbouwers in staat kunnen stellen hier in hun uitbating rekening mee te houden, waardoor het aandeel vlinderbloemigen in de mengteelt verzekerd kan worden.

In een proef met verschillende maaimengsels vergelijken we verschillende combinaties van grassen en kruiden (focus luzerne en esparcette), waarbij een compromis wordt gezocht tussen voederwaarde en opbrengstpotentieel in droge omstandigheden.

In deze proef gingen we specifiek op zoek naar luzernemengsels die tevens geschikt zijn voor biologische teeltomstandigheden. We vergelijken acht verschillende maaimengsels waarbij een compromis wordt gezocht tussen voederwaarde en opbrengstpotentieel.

Met deze proef willen we het opbrengstpotentieel van verschillende sorghumrassen nagaan op een Vlaamse, biologische bodem. Wanneer we een gewas telen met als doel de ruwvoedervoorraden aan te vullen zijn zowel opbrengst als voederwaarde bepalend voor de rendabiliteit. Binnen deze proef worden verschillende rassen met elkaar vergeleken op vlak van deze parameters. Er wordt gekeken naar rassen die niet chemisch behandeld zijn. Biologische sorghumrassen worden momenteel nagenoeg niet vermarkt. Om één op één de vergelijking te kunnen maken met een sterk ingeburgerde teelt, die vandaag de dag op de meeste bedrijven wordt verbouwd en vervoederd, werd er eveneens een maïsras op hetzelfde perceel ingezaaid en mee in de proef opgenomen.

De periode rond kalven brengt heel wat veranderingen met zich mee. Naast wijzigingen in het rantsoen en de huisvesting, vraagt de overgang van droogstand naar lactatie grote aanpassingen van onze koeien. Een goed transitiemanagement kan koeien helpen deze uitdagende periode goed door te komen.

Met deze proeven willen we het opbrengstpotentieel van verschillende sorghumrassen nagaan op Vlaamse, biologische bodems. Zowel opbrengst als voederwaarde zijn bepalend voor de rendabiliteit wanneer we een gewas telen met als doel de ruwvoedervoorraden aan te vullen. Binnen deze proeven worden verschillende rassen met elkaar vergeleken op vlak van deze parameters. Er wordt gekeken naar rassen die biologisch verkrijgbaar zijn of, alternatief, niet chemisch behandeld zijn. Meer concreet werden er in het jaar 2022 drie proefpercelen aangelegd.

(DLPS) 5571095.0156.026, http://name.umdl.umich.edu/5571095.0156.026, http://quod.lib.umich.edu/t/text/accesspolicy.html, Where applicable, subject to copyright. Other restrictions on distribution may apply. Please go to http://www.umdl.umich.edu/ for more information.

Using a large panel of human immunodeficiency virus type 1 site-directed mutants, we have observed a higher correlation than has previously been demonstrated between zidovudine (AZT)-triphosphate resistance data at the reverse transcriptase (RT) level and corresponding viral AZT resistance. This enhanced-resistance effect at the RT level was seen with ATP and to a lesser extent with PP(i) when ATP was added at physiological concentrations. The ATP-dependent mechanism (analogous to pyrophosphorolysis) appears to be dominant in the mutants bearing the D67N and K70R or 69 insertion mutations, whereas the Q151M mutation seems independent of ATP for decreased binding to AZT-triphosphate.

Objective: To assess the relationship between viral susceptibility at baseline and virological response in human immunodeficiency virus (HIV)-infected patients treated with multi-drug salvage regimens after multiple previous treatment failures. Design: Retrospective analysis of 50 patients from the Frankfurt HIV cohort who had received treatment with a minimum of six drugs, and for whom a sample for baseline viral phenotyping was available. Methods: Viral drug susceptibility was measured retrospectively from stored samples using the Antivirogram, a recombinant virus assay based method. Virological response was defined as a viral load of <400 copies/ml at week 24. For analysis of treatment response, drop-outs were dealt with in two ways, either as failures (DAF) or censored (DAC). Several logistical regression models were applied to identify predictors of response, including baseline virus load, number of new drugs and phenotypic sensitivity scores. Results: At baseline, drug resistance was extensive: 96% of patients had viruses resistant to at least one drug class and 32% had viruses resistant to all three drug classes. In the DAF analysis, 39 patients experienced virological failure. In the DAC analysis, eight were censored and 31 patients experienced virological failure. In multivariate models that adjust for baseline viral load, the number of new drugs and total phenotypic sensitivity scores, the baseline viral load and phenotypic sensitivity score remained significantly associated with virological outcome, whereas in those adjusted for baseline viral load, the number of new drugs, NRTI phenotypic sensitivity score and PI phenotypic sensitivity score, only the latter remained significantly associated with virological outcome. Both the DAF and DAC analyses produced similar results. In all models used, virological failure was shown to be significantly associated with baseline viral load and phenotypic sensitivity score. Conclusions: In this retrospective analysis b

The prevalence of phenotypic drug resistance was assessed in 60 patients with a viral rebound after they received a protease inhibitor (PI)- or nonnucleoside reverse transcriptase inhibitor (NNRTI)-containing regimen (baseline), Resistance testing was done within 36 weeks of viral rebound; no resistance testing was available at baseline, All patients had previously received zidovudine; 86.0% had received lamivudine, In total, 45.1% of the patients had strains resistant to the PI that they started and 88.9% given nevirapine had strains with reduced susceptibility to that drug. Overall, 46 patients (76.7%) harbored a strain resistant to greater than or equal to 1 drug of their initial PI- or NNRTI-containing regimen. Of 53 patients who remained on treatment at the time of the study (40 had switched to a different combination from that at baseline), 6 harbored isolates susceptible to all drugs they had ever received. Thus, patients with viral rebound while on potent antiretroviral therapy usually have reduced susceptibility to greater than or equal to 1 drug. Viral rebound also occurs in persons in whom resistant strains could not be detected by the assay used.