Search

Abstract Background and aims Pulmonary edema is one of the most common acute respiratory disorders that diagnosis and treatment of the disease still remain as a health problem. The aim of this study was to compare the efficacy of intravenous furosemide and nebulized furosemide in control of the symptoms of the patients with pulmonary edem. Methods In this clinical trial, 80 patients were enrolled with pulmonary edema. Patients were randomly divided into two groups. In the intervention group the patients received nebulized furosemide at a dose of 1 mg furosemide for 20 minutes in 2 mL of sodium chloride 0.9% and in the control group the patients received intravenous furosemide at a dose of 1 mg/kg. Then, hemodynamic parameters and estimation of the clinical severity of the pulmonary edema in both groups was performed for 2 hours. Results According to our results, we can say that nebulized furosemide is not superior to intravenous furosemide in reducing dyspnea and crackles in patients with acute pulmonary edema, but significantly improved respiratory rate and arterial blood oxygen and has less hemodynamic changes than the intravenous furosemide. Conclusions The results of this study showed the beneficial effects of nebulized furosemide in the treatment of pulmonary edema, which can be prescribed as a treatment in addition to standard treatment and significantly lead in better control of pulmonary edema in the short term.

Introduction: Although vertigo alone is not counted as a disease, it is one of the most common complaints of patients presenting to emergency departments (ED). Considering that in facing peripheral vertigo a single treatment has not been agreed upon, we decided to evaluate the effectiveness and side effects of intravenous (IV) methyl prednisolone and diazepam in treating acute peripheral vertigo in a clinical trial. Methods: This double blind clinical trial was done to compare the effectiveness of IV methyl prednisolone and diazepam in controlling acute peripheral vertigo in patients visiting ED. Patients were allocated to one of the 2 groups using simple randomization, and vertigo severity (based on VAS score), hemodynamic changes, level of consciousness, changes in blood sugar and the side effects were compared between the 2 groups 30, 60, and 120 minutes after injection. Results: The study was done on 113 patients with the mean age of 41.8 ± 10.4 years (20-60) (58.4 male). Patients were divided into 2 groups of IV diazepam (51 patients) and IV methyl prednisolone (62 patients). A significant difference was not found between the 2 groups regarding age (p = 0.83), sex (p = 0.339), vertigo severity (p = 0.337) and vital signs (p = 0.986) on arrival. Vertigo severity only showed significant difference between the groups after 120 minutes of drug administration (p = 0.003). No case of low blood pressure, loss of consciousness, or hemodynamic instability was seen in either group during 120 minutes. Dry mouth was significantly higher in the group receiving IV diazepam (p =0.007). Mean blood sugar for diazepam and methyl prednisolone groups after 60 and 120 minutes were 120.6 ± 36.2 and 143.1 ± 51.2 (p = 0.009) and 119.5 ± 35.1 and 162.9 ± 50.9 (p < 0.001). Conclusion: In conclusion, considering the higher effectiveness and non-significant side effects of IV diazepam, it seems to be better than IV methyl prednisolone for symptom control in patients presenting with acute peripheral vertigo.

Platelets play an important role in pathogenesis of coronary artery obstruction. Acute coronary syndromes are associated with endothelial injuries, atherosclerotic plaque rupture, platelet activation, thrombosis formation and finally artery obstruction. Platelets are activated by attachment to the subendothelial structure and release granules containing A2 Thromboxane, serotonin, vasoconstrictors and platelet aggregation factors.Increased platelet activity has been associated with higher severity of ischemic cardiac disease. It has been shown that patients with cardiac ischemia who have a higher platelet count are more at risk of mortality. A study by Shefaee et al. in 2005 showed that platelet count change in those with acute coronary syndrome is significant; in these individuals, platelets decrease at the site of lesion due to being used up. In other words, patients with acute coronary syndrome have a lower platelet count compared to those with stable angina and normal people. Zhang et al. study in 2015 showed that platelet count in patients with unstable angina and myocardial infarction decreases more compared to patients with chronic stable angina and those with non-cardiac chest pain. The writers of this letter studied 180 patients with the mean age of 55.57 ± 15.11 years (20-86) and compared the number of platelets in 3 groups of non-cardiac chest pain (60 cases), stable cardiac angina (60 cases) and unstable cardiac angina or myocardial infarction (60 cases). Mean platelet count in the 3 mentioned groups was 258.73 ± 62.92, 238.95 ± 65.88 and 218.78 ± 47.82 thousand/µl, respectively (p = 0.001). As you can see, the number of platelets in the group with unstable angina was significantly lower in this comparison, too. However, the important point is that in all these cases platelet count is in the normal range (150-400 thousand/µl) and perhaps considering the number of platelets alone cannot help in differentiation of this group of patients. It seems that measuring substances released from platelet instead of considering platelet count can be more helpful in differentiating the 3 mentioned conditions. However, reaching a decision regarding the correlation of rate and pattern of platelet decrease with various states of coronary syndrome needs more accurate studies with bigger sample sizes.

پلاکتها نقش مهمی در پاتوژنز انسداد عروق کرونری دارند. سندرم های حاد کرونری با آسیب آندوتلیال، پارگی پلاک آترواسکلروتیک، فعال شدن پلاکت ها، تشکیل ترومبوز و درنهایت انسداد عروق همراه هستند. پلاکت ها با اتصال به ساختار زیر آندوتلیوم فعال می شوند و گرانولهای حاوی ترومبوکسان A2، سروتونین و عوامل منقبض کننده عروق و تجمع پلاکتی رها می کنند. افزایش فعالیت پلاکتی با افزایش شدت بیماری ایسکمیک قلبی همراه بوده است. نشان داده شده که بیماران با ایسکمی قلبی که شمارش پلاکتی بالاتری دارند مستعد مرگ و میر بیشتری هستند. مطالعه شفاهی و همکارانش در سال 2005 نشان داد که تغییرات شمارش پلاکتی در افراد مبتلا به سندرم کرونری حاد معنی دار است؛ به گونه ای که در این افراد تعداد پلاکت ها به علت مصرف شدن در ناحیه ضایعه کاهش می یابند. به عبارتی بیماران با سندرم کرونری حاد شمارش پلاکت کمتری در مقایسه با آنژین پایدار و افراد نرمال داشته اند. مطالعه زانگ و همکاران در سال 2015 نشان داد که شمارش پلاکتی در بیماران آنژین ناپایدار و انفارکتوس میوکارد در مقایسه با بیماران مبتلا به آنژین مزمن پایدار و افراد مبتلا به درد قفسه سینه غیر قلبی بیشتر کاهش می یابد. نویسندگان این نامه در بررسی 180 بیمار با میانگین سنی 11/15 ± 57/55 سال (86 – 20) به مقایسه تعداد پلاکت در سه گروه مبتلا به درد قفسه سینه غیر قلبی (60 نفر)، آنژین قلبی پایدار (60 نفر) و آنژین قلبی ناپایدار یا انفارکتوس میوکارد (60 نفر) پرداختند. میانگین تعداد پلاکت در سه گروه مذکور به ترتیب 92/62 ± 73/258، 88/65 ± 95/238 و 82/47 ± 78/218 هزار در میکرولیتر بود (001/0 = p). همانطور که پیداست در این مقایسه نیز تعداد پلاکت در گروه با آنژین ناپایدار به طور معنی داری پایین تر بوده است. اما نکته اینجاست که در همه این موارد پلاکت در محدوده نرمال (400 – 150 هزار در میکرولیتر) قرار دارد و شاید در نظر گفتن تعداد پلاکت به تنهایی نتواند در افتراق این گروه از بیماران کمک کنند باشد. به نظر می رسد شاید اندازه گیری مواد رها شده از پلاکت به جای توجه به تعداد پلاکت درافتراق سه وضعیت مذکور بیشتر کمک کننده باشد. با این حال اظهار نظر در مورد ارتباط میزان و الگوی افت پلاکتی در وضعیت های متفاوت سندرم کروناری نیاز به مطالعات دقیق تر و با حجم نمونه بالاتر دارد.

Sepsis constitutes an important cause of hospital admission with a high mortality rate. Appropriate antibiotic therapy is the cornerstone of therapy in patients with sepsis. Although numerous studies have recommended early antibiotic initiation in severe sepsis or septic shock stages of sepsis syndrome, its role in treatment of patients with sepsis who have not entered these stages remains to be investigated. The purpose of this study is to investigate the effect of door-to-antibiotic time in sepsis patients with various degrees of severity. This is a longitudinal prospective cohort study on adult patients admitted with sepsis to the emergency department. Sepsis was defined as presence of at least two criteria of systemic inflammatory response syndrome and procalcitonin levels ≥ 2μg/l. Severity of sepsis was determined using the APACHE II (Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II) scoring system. Time to antibiotic administration was recorded and its relationship with mortality was assessed. A total of 145 patients were eligible for enrollment. The mean age was 60.4 years and the mean APACHE score was 13.7. The overall in-hospital mortality was 21.4%, and the mean length of stay in hospital was 211.9 hours. The mean door-to-antibiotic time for our patients was 104.4 minutes. Antibiotic administration time and mortality in patients with APACHE scores of 21 or higher (P=0.05) were significantly related; whereas such a relationship was not observed for patients with APACHE scores of 11- 20 (P=0.46). We observed early antibiotic initiation for patients in sepsis phase with higher severity scores was associated with significant improvement in survival rate.

مقدمه: اگر چه سرگیجه به تنهایی یک بیماری محسوب نمی شود اما یکی از شایعترین شکایات مراجعین به بخش های اورژانس است. با توجه به اینکه در برخورد با سرگیجه محیطی درمان واحدی مورد اتفاق نظر نیست برآن شدیم که تاثیر و عوارض متیل پردنیزولون و دیازپام وریدی را طی یک کارآزمایی بالینی در درمان سرگیجه حاد محیطی مقایسه نماییم. روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دو سویه کور و با هدف مقایسه اثربخشی متیل پردنیزولون و دیازپام وریدی در کنترل سرگیجه حاد محیطی بر روی بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس انجام شد. بیماران با استفاده از روش تصادفی ساده به یکی از دو گروه مذکور تقسیم شدند و شدت سرگیجه (بر اساس معیار VAS)، تغییرات همودینامیک، سطح هوشیاری، تغییرات قند خون و در نهایت عوارض جانبی بین دو گروه در دقایق 30، 60 و 120 بعد از تزریق مورد مقایسه قرار گرفت. يافته ها: مطالعه بر روی 113 بیمار با میانگین سنی 4/10 ± 8/41 سال (60-20) انجام شد (4/58 مرد). بیماران به دو گروه دیازپام وریدی (تعداد = 51 نفر) و متیل پردنیزولون وریدی (تعداد = 62 نفر) تقسیم شدند. اختلاف معنی داری بین دو گروه از جهت سن (830/0 =p)، جنس (339/0 = p)، شدت سرگیجه (337/0 =p) و علائم حیاتی (986/0 =p) بدو ورود وجود نداشت. شدت سرگیجه تنها در دقیقه 120 بعد از مصرف دو دارو با هم اختلاف معنی داری داشت (003/0 = p). هیچ موردی از افت فشارخون، کاهش سطح هوشیاری و ناپایداری همودینامیک در دو گروه مورد مطالعه طی 120 دقیقه مشاهده نگردید. خشکی دهان در گروه دریافت کننده دیازپام وریدی به طور معنی داری بالاتر بود (007/0 = p). میانگین قند خون گروه دیازپام و متیل پردنیزولون در دقیقه 60 و 120 به ترتیب عبارت بودند از: 2/36 ± 6/120 و 2/51 ± 1/143 (009/0 = p) و 1/35 ± 5/119 و 9/50 ± 9/162 (001/0 > p). نتيجه گيری: به طور کلی شاید بتوان گفت با در نظر گرفتن اثربخشی مناسب تر و کم اهمیت بودن عوارض جانبی مشاهده شده با دیازپام وریدی این دارو انتخاب مناسب تری نسبت به متیل پردنیزولون وریدی در کنترل علامت بیماران مراجعه کننده با سرگیجه حاد محیطی باشد.