Search

Objective: Although, there are methods recommended with consensus all over the world for the prophylaxis of deep venous thrombosis (DVT) and pulmonary embolus (PE), these principles of prophylaxis may be neglected in clinical practice. Materials and Methods: This study was performed to investigate the neglected prophylaxis in patients who were transferred to our clinics after the development of PE at the hospital and in floor patients with risk factors. Patients, who were hospitalized for other reasons, developed PE, and were risky for VTE were included in the study. Charts of the patients with PE (n=21) were reviewed retrospectively, and those of the patients with risk factors for VTE (n=74) were reviewed prospectively. Results: Sixteen patients with PE were female and 5 were male. Their mean age was 44,2±14,4 years. Although they have been hospitalized for 12,6±10,7 days and their mean risk factor was 2,3 (1-4), none of them were on prophylaxis. Most frequent risk factors were operation (27,1%), elderliness (25%) and trauma (10,4%). Of the 74 patients with one or more risk factors for VTE, 43 were in surgery department, 7 were in internal medicine floor and 17 were in the intensive care unit. Their mean duration of hospitalization, mean age and mean risk factor number were 15,2±8,9 days, 48,7±18,1 years and 2,7 (1-6) risk factors respectively. Only 17 of them (23%) were on prophylaxis for VTE. Most common administration of prophylaxis was noted in intensive care clinics (52,9%) whose mean risk factor was highest (2,9%), and the least prophylaxis was noted in obstetric and gynecology clinics (7,1%). Conclusion: Although PE is an important reason for the in-hospital mortality, prophylaxis for VTE has not been administered sufficiently. We think that, in case of sufficient administration of prophylaxis especially for patients with risk factors, development of VTE and/or PE incidence and their attributable morbidity and mortality will decrease. Key words: Deep vein thrombosis, Pulmonary emboli, Prophylaxis., Amaç: Derin ven trombozu (DVT) ve pulmoner emboli (PE) profilaksisinde tüm dünyada kabul gören ve rutin kullanıma girmiş yöntemler olmasına rağmen, klinik uygulamalarda mevcut proflaksi prensipleri ihmal edilebilmektedir. Bu çalışma; hastanede yatarken PE gelişerek servisimize devredilen ve venöz tromboemboli (VTE) için risk faktörü taşıyan yatan hastalarda, ihmal edilmiş profilaksiyi araştırmak için yapılmıştır. Materyal ve Metod: Başka nedenlerle yatırılan; takibi sırasında PE tanısı almış hastalar ve hastanemizde VTE için risk grubundaki hastalar çalışmaya dahil edildi. Dosyalarına ulaşılabilen PE tanılı 21 hastanın dosyası retrospektif; VTE için risk grubundaki 74 hastanın dosyası prospektif olarak incelendi. Bulgular: PE tanısı alan hastaların 16'sı kadın, 5'i erkekti ve yaş ortalaması 44,2±14,4 yıl bulundu. Tanı öncesinde ortalama 12,6±10,7 gündür hastanede yattıkları, PE için ortalama 2,3 (1-4) riske sahip oldukları, buna rağmen hiçbirisinin profilaksi almadığı tespit edildi. En sık görülen risk faktörleri sırasıyla; operasyon (%27,1), ileri yaş (%25) ve travmaydı (%10,4). VTE için bir veya daha fazla risk taşıyan 74 hastanın; 43'ü cerrahi, 7'si dahili kliniklerde ve 17'si yoğun bakım ünitesinde ortalama 15,2±8,9 gündür yatıyorlardı. Yaş ortalaması 48,7±18,1 yıl olup, ortalama 2,7 (1-6) riske sahip olmalarına rağmen, yalnızca 17 olgu (%23) VTE için profilaksi alıyordu. En sık profilaksi, risk faktörlerinin en fazla olduğu (ortalama 2,9) yoğun bakım ünitelerinde (%52,9), en az profilaksi ise kadın-doğum kliniğinde (% 7,1) kullanılmaktaydı. Sonuç: PE, hastane ölümlerinin önemli bir kısmını oluşturmasına rağmen hastanemizde VTE'nin profilaksisine gereken önem verilmemektedir. Özellikle risk grubundaki hastalara profilaksi uygulanması halinde, hastanede gelişen VTE insidansını ve buna bağlı morbidite ve mortalitenin azalacağını düşünüyoruz. Anahtar kelimeler: Derin ven trombozu, Pulmoner emboli, Profilaksi

Akciğer Dışı Tüberküloz (ADT), akciğer parankimi dışında gelişen tüberküloz olgularını içermektedir. Tüberküloz hastalarında sıklıkla tanıda gecikmeler görülmektedir. Bu çalışmada Malatya Verem Savaş Dispanserleri ve İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesine başvuran ADT hastalarının özellikleri, dağılımları ve tanı konulma süreleri incelendi. Çalışmaya 150 ADT hastası alındı. Tüberküloz plörezi (n=58) ve tüberküloz lenfadenit (n=45) en çok saptanan ADT tipleriydi. ADT hastalarının yaş ortalaması 37.3±15.7 yıl olarak saptandı. Hastaların 83'ü (%55.3) kadın, 67'si (%44.7) erkekti. Tüberküloz plörezi erkeklerde (32/26), tüberküloz lenfadenit kadınlarda (33/12) daha sık gözlendi. Hastaların şikayetlerinin başlangıcı ile ADT tanısı konulması arasındaki süre ortalama 102.7±141.0 gün olup, ortalama tanı süreleri tüberküloz lenfadenit için 128.6±120.7 gün, tüberküloz plörezi için 56.2±45.7 gün olarak saptandı. En kısa tanı süresi miliyer tüberküloz ve tüberküloz menenjitin yer aldığı progresif ADT'de (29.8±33.1 gün) saptanırken, en uzun tanı süresi genitoüriner tüberkülozda (216.7±330.0 gün) bulundu. ADT'li hastaların ortalama 24.4±27.1 gün süre ile hastaneye yattıkları saptandı. Gastrointestinal tüberküloz hastaları en uzun (43.0±67.7 gün), tüberküloz lenfadenit hastaları en kısa süre (12.8±3.9 gün) hastaneye yatmışlardı. Sonuç olarak, ADT hastalarında tanı konma süresi uzun bulundu. ADT tanısının konmasında hastaların anamnezlerinde tüberküloz öyküsünün ve temasının olup olmadığının sorgulanması önemlidir. Ülkemizde tüberküloz sıklığı da göz önüne alınarak, hangi organ hastalığı olursa olsun, tanı konulamayan olgularda tüberküloza yönelik incelemelerin mutlaka yapılması gerektiğini düşünüyoruz., Extra-Pulmonary Tuberculosis (EPT) includes the tuberculosis cases other than the ones developed in the pulmonary parenchyma. The delay in the diagnosis of EPT cases is frequently encountered. In this study, time elapsed till the diagnosis, patient characteristics and their distribution were investigated in EPT patients admitted to Malatya Tuberculosis Dispensaries and Inonu University Faculty of Medicine. One-hundred and fifty EPT patients were included in the study. The most frequent EPT cases were tuberculous pleuritis (n=58) and tuberculous lymphadenitis (n=45). Mean age of the EPT patients was 37.3±15.7 years. Eighty-three of the patients (55.3%) were female, 67 of them (44.7%) were male. While tuberculous pleuritis was more frequent in male patients (32/26), tuberculous lymphadenitis was more frequent in female patients (33/12). While the average time elapsed till the diagnosis of all EPT cases since the beginning of symptoms was 102.7±141.0 days, it was 128.6±120.7 days and 56.2±45.7 days for tuberculous lymphadenitis and tuberculous pleuritis respectively. The shortest diagnosis time was for progressive tuberculosis which included miliary and meningitis tuberculosis (29.8±33.1 days), and the longest diagnosis time was for genitourinary tuberculosis (216.7±330.0 days). The mean hospitalization period for all EPT cases was 24.4±27.1 days. While the longest hospitalization period was found in patient groups with gastrointestinal tuberculosis (43.0±67.7 days respectively), the shortest hospitalization period was found in the patient group with tuberculous lymphadenitis (12.8±3.9 days). In conclusion, time elapsed to diagnose the EPT was found considerably longer than expected. Asking questions for the history of any tuberculosis and the history of close contact is important in the diagnosis of EPT. We think that, considering the high incidence of tuberculosis in our country, investigations for tuberculosis should be included in the diagnosis algorithm of the diseases involving any organ, if undiagnosed otherwise.

İnhaler ilaçlar astım ve KOAH başta olmak üzere solunum yolu hastalıklarında sık tercih edilmektedir. İnhaler ilaçları kullanırken yapılan hatalar, bu hastalıkların tedavi başarısızlığında önemli yer teşkil eder. Bu çalışmada ölçülü doz inhaler ÖDİ , turbuhaler ve diskus formunda inhaler ilaç kullanan hastaların inhaler ilaç uygulama becerilerinin karşılaştırılması amaçlandı. Çalışmaya Eylül 2003-Aralık 2004 tarihleri arasında İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Göğüs Hastalıkları kliniğine başvuran astım veya KOAH tanılarıyla takip edilen ve her üç inhaler ilacı kullanma tecrübesi olan 48 hasta alındı. Hastaların her üç inhaler ilaç formunda 10 basamaktan oluşan ilaç uygulama aşamalarını doğru uygulayıp uygulamadıkları kontrol edildi. Hastaların inhaler ilaç uygulama becerileri ÖDİ için 4.3, turbuhaler için 4.9, diskus için 4.8 olarak tespit edildi. Her üç inhaler ilaç formunda inhaler ilaç beceri oranı açısından herhangi bir fark saptanmadı p>0.05 . Sadece 4 hasta %8.3 bir hata yaparak veya hata yapmaksızın tüm inhaler ilaç aşamalarını doğru olarak uyguladılar. Sonuç olarak, çalışmamızda herhangi bir inhaler ilaç formunun uygulama kolaylığı açısından diğerine bir üstünlük göstermediği ve hastaların tüm inhaler ilaç formlarında önemli hatalar yaptığı saptanmıştır. İnhaler ilaçları doğru kullanımında en önemli faktör hasta eğitimi olduğundan, klinisyenlerin bu ilaçları yazmadan önce hastalara yeterli düzeyde eğitim vermeleri gerektiğini düşünüyoruz., Inhaled drugs are frequently prescribed in the treatment of respiratory disorders, mainly asthma and COPD. Mistakes encountered during the utilization of these drugs play an important role in the treatment failure of these patients. In this study, we aimed to compare the drug utilization ability of the patients using metered dose inhalers MDI , turbuhalers and discus type devices. The study included 48 patients with asthma and COPD, who had been admitted to our pulmonary department of İnönü University, having experience with all of three types of the inhaler devices. Patients were tested in 10 steps for each device to control whether they utilized these devices correctly, or not. The patients’ ability of utilizing their drugs was measured as 4.3, 4.9 and 4.8 points for MDI, turbuhaler and discus respectively. There was no significant difference between the utilization ability of any device p>0.05 . Only 4 patients 8.3% completed the prescheduled steps of the all devices without any mistake or with only one mistake. In conclusion, we found that using any one of the inhaled devices was not simpler than the others, and patients were doing major mistakes during the utilization of these devices. Since the most important determinant in correct utilization of these devices is the patient training, we think that the clinicians should make sure that that these patients took their training sufficiently before prescribing them.