Search

İklim krizi, içinde bulunduğumuz yüzyılın en çok tartışılan konularından biri haline gelmiştir. İklim krizi, iklim değişikliğinin boyutlarına dikkat çeken bir kavram olarak iklimde kuraklık, sel, çölleşme gibi pek çok değişikliği anlatmak için kullanılmaktadır. Küresel bir sorun olarak ele alınan iklim krizinin ortaya çıkışı tek bir nedene bağlanamamaktadır. Ancak bu çalışmanın sınırlılıkları gereği iklim krizinin kökenleri ve nedenleri politik nedenler bağlamında ele alınmaktadır. Dünyadaki hava sıcaklığının gün geçtikçe artması, iklim krizi ile mücadele konusunu ön plana çıkarmaktadır. Bu küresel mücadele, politika, ekonomi, kentleşme, tarım gibi alanları etkileyeceğinden ülkeleri, şirketleri ve devletleri karşı karşıya getirmektedir. Bu noktada hükümetlerin bu alanlardaki mevcut politikaları sorgulanmaya başlanmaktadır. Bu bağlamda çalışmanın amacı, iklim krizinin ortaya çıkmasında ve bugünkü boyutlara ulaşmasında politik kararların (hükümet politikalarının) etkisini incelemektir. Bu çerçevede çalışma, bugüne kadar uygulanan hükümet politikalarına eleştirel bir bakış açısı sunarken hükümetlerin iklim krizi karşısındaki edilgen tavrını sorgulamaktadır. Sonuç olarak iklim krizi sorununun ekolojik bir sorun olmaktan öte, bir sistem sorunu olduğu söylenebilir.

1800’lü yıllarda başlayan Osmanlı-Türk anayasacılık hareketleriyle birlikte “yürütmenin sınırlandırılması ve demokratik hükümet sisteminin benimsenmesi” düşüncesi de tartışılmaya başlanmıştır. Elde edilen anayasal kazanımlarla birlikte zaman içinde farklı nitelikleri haiz demokratik hükümet sistemleri benimsenmiştir. Cumhuriyet döneminde uzun süre uygulanan parlamenter sistem 2017 anayasa değişiklileriyle yerini “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi”ne bırakmıştır. Cumhurbaşkanlığı hükümet sisteminde yürütme ve cumhurbaşkanının sorumluluğu diğer demokratik hükümet sistemlerinden (bazı yönleriyle) farklılaşmaktadır. Bu çalışmada öncelikle tarihsel süreç içerisinde Türk anayasalarındaki yürütme (ve devlet başkanının sorumluluğu) mercek altına alınmıştır. Özellikle Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nde yürütme erki ayrıntılı olarak incelenmiştir. Çalışmanın spesifik alanını ise devlet başkanının sorumluluğu oluşturmaktadır. Bu doğrultuda Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi ile Osmanlı-Türk anayasalarında cumhurbaşkanının sorumluluğu karşılaştırılmıştır. Daha sonrasında ise Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi ile parlamenter, başkanlık ve yarı başkanlık sistemlerinde devlet başkanının sorumluluğu karşılaştırmalı olarak incelenmiştir. Karşılaştırmalı anayasa hukuku çerçevesinde elde edilen bulgular ışığında, sisteme ilişkin öneriler sunmak amaçlanmıştır. Çalışmada elde edilen bulgulara göre, Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nde devlet başkanının sorumluluğunun bazı yönleriyle parlamenter, yarı başkanlık ve sistemin temel alındığı klasik başkanlık sistemindeki devlet başkanının sorumluluğundan farklı olduğu görülmektedir. Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nde yetki ve sorumlulukta paralellik ilkesine uygun olarak cumhurbaşkanının sorumluluğu da artırılmıştır. Ancak artan sorumluluğun özellikle de cezaî kısmının uygulanması ise öncesine nazaran daha zor şartlara bağlandığı sonucu da çalışma bulgularındandır. The idea of “limitation of the executive and the adoption of the democratic government system” began to be discussed with the Ottoman-Turkish constitutionalism movements that started in the 1800s. Democratic government systems with different characteristics have been adopted over time along with the constitutional gains achieved. The parliamentary system, applied for a long time in the Republican period, was replaced by the “Presidential Government System” with the 2017 constitutional amendments. The executive and the responsibility of the president in the presidential government system in Turkey differs (in some aspects) from other democratic government systems. In this study, first of all, the executive (and the responsibility of the president) in Turkish constitutions in the historical process was examined. Especially, the executive power was analysed in detail in the Presidential Government System. The specific area of the study is the responsibility of the president. In this regard, the Presidential Government System and the responsibility of the president in the Ottoman-Turkish constitutions were compared. Then, responsibility of the president in the Presidential Government System and the parliamentary, presidential and semi-presidential systems was evaluated comparatively. In the light of the findings obtained within the framework of comparative constitutional law, it was aimed to present suggestions regarding the system. According to the findings obtained in the study, the responsibility of the president in the Presidential Government System differs in some aspects from the responsibility of the head of president in the parliamentary, semi-presidential and classical presidential system on which the system is based. In accordance with the principle of parallelism in authority and responsibility in the Presidential Government System, the responsibility of the president was increased. However, it is one of the findings of the study that the application of the increased responsibility, especially the criminal part, has been tied to more difficult conditions than before.

Tanganika 09 Aralık 1961 tarihinde, Zanzibar ise 10 Aralık 1963 tarihinde Birleşik Krallık’tan bağımsızlıklarını ilan etmişlerdir. Ancak, sadece bir ay sonra 12 Ocak 1964’te Zanzibar’da kanlı bir darbe meydana gelmiştir. Çıkan bu darbeden üç ay sonra oluşturulan Zanzibar Halk Hükümeti’nin Cumhurbaşkanı ve Tanganika Cumhuriyeti Hükûmeti’nin Cumhurbaşkanı ile bir Birlik Antlaşması imzalayarak Tanganika ve Zanzibar Birleşik Cumhuriyeti'ni bir devlet olarak kurmuşlardır. Böylece Doğu Afrika’da iki ayrı devlet olan Tanganika Cumhuriyeti ve Zanzibar Halk Cumhuriyeti 1964 yılında bir çatı altında birleşmiştir. Tanganika ve Zanzibar, Birleşik Cumhuriyeti adıyla kurulmuş olan tek bir egemen devlet olmasına rağmen Tanzanya devleti içinde Tanzanya ve Zanzibar şeklinde iki hükümetten oluşan bir yönetim sistemi mevcuttur. Zanzibar iç işlerinde bağımsız iken, Tanganika değildir. Bu araştırmada amaçlanan Tanganika Cumhuriyeti ile Zanzibar Halk Cumhuriyeti arasındaki birliğin anayasa hukuku ve uluslararası hukuk açısından yasallığının incelenmesidir. Bu kapsamda, sorun tarihi boyutlarıyla da ele alınacaktır. Araştırma ayrıca, Tanganika Cumhuriyeti ile Zanzibar Halk Cumhuriyeti arasındaki antlaşmanın uygulanması sırasında tam olarak içeriği belirlenmemiş olan önemli uluslararası ve ulusal hukuk sorunlarını incelenmektir. Bu bağlamda, Tanganika ve Zanzibar Birliği bünyesinde ortaya çıkan hukuki belirsizliklerini ortadan kaldırmayı amaçlayan ve böylece Tanzanya halkının aydınlık geleceğine önemli katkılar sağlayabilecek olan öneriler sunulmaktadır. In 1964 there were two States in East Africa that merged to form a union. The names of these states were Tanganyika and Zanzibar. Tanganyika was declared independence from the British on 9th December 1961 and Zanzibar on 10th December 1963. However, on January 12, 1964, the government that was entrusted independence in Zanzibar was overthrown in a bloody coup and just within three months later, the Tanganyika and Zanzibar Presidents signed an agreement to unite their states into a single sovereign state. Through this agreement, a new sovereign state and a new government was established under the name of the United Republic of Tanganyika and Zanzibar. According to the current structure of the United Republic, the powers of the Tanganyika government has been transferred to the Union government while Zanzibar has since then remained as an autonomous government. Therefore, while Tanganyika is no longer in an actual existence, Tanzania as a unitary sovereign state constitutes two governments; the union, and the Zanzibar government. The aim of this study is to examine the legality of the union between the Republic of Tanganyika and the People's Republic of Zanzibar in terms of both constitutional law and international law. In this context, the research starts by examining the historical background of these two countries. The research also examines important areas of international and national law that were not fully determined during the implementation of the union treaty between the Republic of Tanganyika and the People's Republic of Zanzibar. Finally, the research puts forward recommendations that can be used to solve the unconstitutionality of the union for the bright future of the people of Tanzania.

İfade özgürlüğü, Anayasamızın 25. Maddesinde, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin ise 10. Maddesinde tanımlanmıştır. Buna ek olarak örgütlenme özgürlüğü ve basın yayın faaliyetine ilişkin anayasal ve sözleşmesel düzenlemelerin ifade özgürlüğünden bağımsız olarak ele alınabilmesi mümkün değildir, zira esasında bu özgürlükler de ifade özgürlüğünün bir ortaya çıkış biçimidir ve birbirlerinden bağımsız olarak ele alınması eksik bir inceleme yapılaması anlamına gelecektir...

Kararnameler, anayasa veya kanunlar çerçevesinde yürütme erkine verilen bağlayıcı bir düzenleme yetkisi olup, devlet otoritesinin doğal bir uzantısı olarak yürütme erki tarafından yerine getirilir. Parlamenter hükümet sistemlerinden faklı olarak başkanlık veya yarı başkanlık rejimlerinde bu yetki doğrudan devlet başkanına tanınmış olan güçlü bir kural koyma hakkı olarak değerlendirilmektedir. Rejimin niteliğine göre de uygulama biçimleri farklılık gösterebilir. İlaveten kararnamelerin yaptırım gücü, hukuk hiyerarşisi içindeki yeri de her ülkenin kendi anayasal düzeni içinde yerini bulmuştur. Bu çalışmanın amacı başkanlık ve yarı başkanlık rejimlerinde başkan veya hükümet tarafından çıkartılan kararnamelerin bazı ülke örnekleri içinde özellikleri, hukuk normları hiyerarşisindeki yeri, kullanılış biçimleri ve kullanım alanlarını karşılaştırmalı olarak ortaya koymaktır.

Son birkaç on yıllık dönem öncesine kadaryoksulluğun yok edilmesi, modern Türkiye’nin kamu politika yapımında vesöyleminde belirgin bir şekilde yer almadı. Ardı ardına gelen hükümetler,yoksulluk konuları ile daha az önemde ilgilendiler ve karşılık verdiler.Bununla birlikte, 1980’lerden sonraki milli kalkınma modelinin merkezimuhafazakâr paradigmadan serbest piyasa sistemlerine yeni yönelişinden sonra,yoksulluğun yok edilmesi yavaş yavaş ulusal kamu politika gündeminde yerbulmaya başladı, hızlıca temel ulusal politika konularından biri olarakyükseldi. Siyasi otorite, yoksulluğu büyük bir sorun olarak çabucak kabul ettive onun yok edilmesinde sorumluluğu üstlendi. Literatürün masaüstü gözdengeçirilmesine dayanılarak, bu makale, Türkiye’nin yoksulluğun yok edilmesipolitika gündeminin, pasif ve ihmal edilmiş olgudan kamu politikasının önemlibir konusu olma yönündeki değişimini araştırmaktadır. Makale, dış kaynaklıyönlendirilmiş reformların (neoliberal politikaların ve tedbirlerinbenimsenmesi ve uygulanması, iyi yönetişimin elde edilmesine yönelik reformlar)ve iç sosyal yapısal dönüşümün (geleneksel refah rejiminin aşınması),Türkiye’de yoksulluğun yok edilmesi konularında hükümetin artan rolününnedenlerini açıklamasını tartışmaktadır., Untila few decades ago poverty eradication did not feature prominently in the publicpolicy making and discourse of contemporary Turkey. Successive governmentsengaged and responded marginally to issues of poverty. However, after the post-1980sreorientation of the development pattern of the nation, from centralised protectionistparadigm to free markets systems, poverty eradication gradually started to findspace in national public policy agenda, rapidly rising into one of the key nationalpolicy issues. Political authority readily acknowledged poverty as a majorproblem and assumed responsibility for its eradication. Based on desktop reviewof literature, this article explores the shift in poverty eradication policyagenda of Turkey from a quiescent and neglected phenomenon to an importantpublic policy issue. The article argues that external induced reforms (adoptionand implementation of neoliberal policies and measures, reforms to achieve goodgovernance) and internal social structural transformation (erosion intraditional welfare regime) account for the government’s increased role inissues of poverty eradication in Turkey.

Bu çalışmada, parlamenter sistemlerde ve koalisyonlu başkanlık sistemiolarak kabul edilen bazı ülkelerdeki bakan yardımcılığı kurumunu incelenmektedir. Çalışmanın kapsamı, incelenen ülkelerin koalisyon hükümetleri dönemleriile sınırlıdır. Bakan yardımcılığı kurumu, ilk olarak bakanların iş yükünü hafifletmek ve onları parlamentoda temsil etmek için ihdas edilmiştir. Bağlı oldukları bakanlar ile aralarında hiyerarşi ilişkisi bulunmaktadır. Dahası, bakan yardımcıları, kendileri de bir bakan olmalarına karşın kabine üyesi değildir. Bunedenle bakan yardımcıları resmi olarak politika üzerinde etkili değillerdir.Zaman içerisinde bakanlar, bakan yardımcılarına sıklıkla yetkilerini devretmeyebaşlamışlardır. Bu nedenle ilgili pozisyon önem kazanmaya başlamıştır. Özellikle parlamenter sistemlerde, daha çok koalisyon hükümetleri dönemlerinde bupozisyon oldukca önemli hale gelmektedir. Kabineye dâhil olan siyasi partiler,kabinedeki diğer partileri denetleyebilmek adına bu pozisyonları talep etmektedir. Koalisyonlu başkanlık sistemlerinde de başkanlar, kabinesine davet ettiklediğer siyasi partilere mensup bakanları denetleyebilmek adına güvendiği kişilerio bakanlıklara bakan yardımcısı olarak atama yolunu tercih etmeye başlamışlardır. Çalışmamızda parlamenter sistemler ile ilgili olarak, İtalya, Hollanda, Almanya, Japonya ve Litvanya örneklerine yer verilmiştir. Koalisyonlu başkanlıksistemi olarak ise Brezilya, Şili ve Uruguay örnekleri incelenmiştir. This study investigates the institution of junior ministry in parliamentary systems and some countries that are accepted as a coalitional presidentialism. The scope of this study is limited by periods of coalition government of studied contries. The junior ministry, firstly, was used to alleviate the workload of the ministers and to represent in the parliament him/her. There is a hierarchical relationship between junior ministers and ministers who they belong to. Furthermore, junior ministers are not members of cabinets. That’s why this position doesn’t have efficacy on policy formally. In the time, the ministers have started to delegate some powers to junior ministers. Therefore, they have been came into prominence. Additionally, this institution is convert more important position in the periods of coalition governments. because the political parties that are members of coalition, have demanded this position to keep tabs other parties. In that same way, in coalitional presidential systems, the presidents appoints the persons who are confined to ministries to control the minister who is a member of another political party which is president’s coalition partner. In our study, we will investigate Italy, Netherland, Germany, Japan and Lithuania in the context of parliamentary government system and Brasil, Chile, Uruguay as a coalitional presidentialism.

Yüksek Lisans Tezi, Kamu politikası devlet ile toplum arasındaki ilişkinin somut olarak görülebildiği alandır. Toplumsal sorunlar karşısında hükümetler mevcut olan sorunu çözmek için çözüm önerileri geliştirir. Kadına yönelik şiddet son zamanlarda kamuoyunda güncelliğini koruyan toplumsal bir sorundur. Bu sorun karşısında hükümet yasalar, yönetmelikler, kararlar ve eylemlerle kamu politikasını oluşturur. Kamu politikası herhangi bir sorun karşısındaki hükümetin gerçekleştirdiği bu tür faaliyetlerin yanı sıra hiçbir şey yapmayıp sessiz kalarak da gerçekleştirdiği faaliyettir. Bu çalışmada Türkiye’nin izlediği kadına yönelik şiddetle mücadele politikası, politika analiz yöntemlerinden biri olan süreç modeline göre, gündeme geliş aşamasından değerlendirilme aşamasına kadar incelenmekte ve politika çözümlemesi yapılmaktadır. Kadına yönelik şiddetle mücadele politikası; sorunun tanımlanması ve gündeme geliş, formüle ediliş, kanunlaştırma, uygulama ve değerlendirme başlıkları altında ele alınmaktadır. Bu analiz sonucunda büyük oranda politikanın sürece uygun olan bir şekilde işlediği görülmüştür. Politikanın oluşturulma ve uygulanma aşamasında ise hükümet etkin rol oynamaktadır., Public policy is the area where the relationship between the state and society can be seen as concrete. In the face of social problems, governments develop solutions to solve the existing problem. Violence against women is a social problem that has been keeping up to date in the public opinion. In the face of this problem, the government creates public policy through laws, regulations, decisions and actions. Public policy is the activity of the government in the face of any problem, besides such activities, it also carries out with nothing but silence. This policy work in combating violence against women in Turkey's watch, according to one of the policy analysis process models are examined from coming to the agenda stage until the evaluation stage and policy analysis is performed. The policy of combating violence against women; definition of the problem and its coming to the agenda, its formulation, enactment, implementation and evaluation covered under these headings. In this analysis, it was seen that the policy was largely handled in a way that suits the process. The government plays an active role in the formulation and implementation of the policy.

We tried to reconsider here information that contained as the Kashgar-Hoten conflict on events which began in 1931 in Kumul and subsequently resulted in a government formation on November 12th, 1933 in Kashgar, with the eye of persons who became involved in the events, as well. In this sense, we tried to reconsider events through information in a work which can be expressed at least as a source and to give a different point of view. In this respect, we tried to evaluate/review information concerning Mehmet Emin Bugra in Hamidullah Tarım’s work through this article. We tried also to present objectivity of information, by comparing subject of the article with different (re)sources.Hamidullah Tarım collected six notepads he put down in the war years and later in Macca and Madinah and completed his work. In addition to containing a person’s notes who personally became involved in the events, making the work original, it is also important in that it shows the writer’s point of view to government which was formed in Hoten, who took joint. action with authorities of the government which was formed in Kashgar., 1931 yılında Kumul’da başlayan, akabinde 12 Kasım 1933 tarihinde Kaşgar’da bir hükümet teşekkülü ile neticelenen olaylarda Kaşgar-Hoten çatışması şeklinde yer alan bilgiler bir de olayların içerisinde bulunan kişilerin gözüyle burada yeniden değerlendirilmeye çalışılmıştır. Bu anlamda en azından kaynak olarak ifade edebilecek bir eserdeki bilgilerle olaylar yeniden değerlendirilmeye ve farklı bir bakış açısı kazandırılmaya çalışılmıştır. Bu bakımdan Hamidullah Tarım’ın eserinde Mehmet Emin Buğra ile alakalı bilgiler bu makale ile değerlendirilmeye çalışılmıştır. Makale konusu farklı kaynaklarla mukayese edilerek bilgilerin objektifliği de ortaya konulmaya çalışılmıştır. Hamidullah Tarım, eserini savaş yıllarında ve daha sonra Mekke ve Medine’de not aldığı altı not defterini bir araya getirip tamamlamıştır. Eseri orijinal kılan, bizzat olayların içerisinde bulunan bir şahsın notlarını ihtiva etmesi yanında, bilhassa Kaşgar’da kurulan hükümet yetkilileriyle birlikte hareket eden müellifin, Hoten’de kurulan hükümete bakış açısını göstermesi bakımından da önemlidir.

12 Mart 1971 günü Silahlı Kuvvetlerin emir-komuta zinciri içerisinde gerçekleştirdiği muhtıra, Türkiye siyaseti ve devlet örgütlenmesinde önemli bir değişim süreci başlatmıştır. Yasama alanında varlığını sürdüren sivil siyaset, yürütme alanında askerlerin dayatmalarına maruz kalmıştır. Adalet Partisi’nde, Süleyman Demirel’e karşı muhalefet yoğunlaşırken, Cumhuriyet Halk Partisi’nde İsmet İnönü koltuğunu Bülent Ecevit’e devretmek zorunda kalmış, Milli Nizam Partisi ve Türkiye İşçi Partisi Anayasa Mahkemesince kapatılmıştır. Demirel Hükümeti’nin istifası sonrasında askerlerin yönlendirmesi ile “partiler üstü” mahiyette hükümetler kurulmuştur. Bu hükümetlerin en önemli amacı, muhtırayı ortaya çıkaran olumsuzlukları ortadan kaldırmaya yönelik anayasa değişikliği çalışmaları olmuştur. Anayasa değişiklikleri ile temel hak ve hürriyetler sınırlandırılmış, sosyal ve iktisadi haklar yeniden düzenlenmiş, üniversitelerin özerklikleri sınırlandırılmış, TRT’nin özerkliği ise kaldırılmış ve hükümete bağlı bir devlet kurumu olarak yeniden yapılandırılmıştır. Bu değişikliklerle, 1961 Anayasası’na hâkim olan evrensel özgürlükçü bakış açısı, daha kontrolcü, daha devletçi ve daha güçlü bir yürütme gücüne dönüşmüştür. Bu çalışmada; 12 Mart sonrasında yaşanan siyasi ve hukuki değişimin, siyaset kurumu ve devlet iktidarı üzerindeki etkileri, disiplinler arası bir yaklaşımla, meclis tutanakları, gazete yansımaları, hatıratlar ve bu konuda kaleme alınmış temel kaynaklar esas alınarak, objektif ve ideolojik bakış açısından arındırılıp yorumlanmaya çalışılmıştır.

Today democracy is the main principle of European states. But, democracy has existed since the ancient Greece so today we have another kind of democracy which is getting advanced day by day and it is e-democracy that means digital democracy or internet democracy. This kind of democrary improves people's rights because they are able to participate electronically in the procedure or creating and proposing laws and also to help their development..., Günümüzde demokrasi Avrupa devletlerinin temel ilkesidir. Fakat demokrasi Antik Yunan'dan beri var olduğu halde bugün bizim günden güne ilerleyen başka tür bir demokrasimiz var: Bu dijital demokrasi ya da internet demokrasisi de denen e-demokrasidir. Bu tür demokrasi insanların haklarını genişletmektedir, çünkü elektronik olarak kanun yapma prosedürüne; kanun önerisinde bulunma ya da kanunların geliştirilmesi sürecine katılabilmektedirler...

Osmanlı ve Safevi Devletlerinin karşı karşıya geldiği XVI. yy’ın başlarından itibaren Hakkâri bölgesindeki sınır boylarında bulunan; Somay, Selmas, Serelbak bölgelerinde Hakkâri aşiretlerinden olan Pınyanışiler, Şahkulu Oğulları (Şaqıliyê Bılêli) öncülüğünde; bazen yurtluk- ocaklık bazen de hükümet statüsünde bir beylik kurmuşlardır. XIX. yy’ın başlarına kadar varlığını devam ettiren bu beylik daha çok Osmanlı’dan yana olmak üzere bazen de İran tarafına da tabi olmuştur. Osmanlı- İran savaşları esnasında varlığını etkin olarak hissettiren bu beylik, diğer komşu Kürt beyleri ile de çok yönlü bir ilişki içerisine girmişlerdir. Bölge tarihi ile ilgili eserlerde çok az işaret edilen bu beyliği geniş bir biçimde tanıtmaya çalışacağız. Bu çalışmamızda; Osmanlı kaynakları, Safevi kaynakları ve Kürt tarihi kaynaklarından olabildiğince istifade edilmeye çalışılmıştır. Konunun iyi anlaşılması ve bilgilerin yerli yerine oturması için Pınyanışi tarihi ile beraber konumuzla ilgili Osmanlı, İran ve Hakkâri Beyliği tarihi de belli bir kronoloji çerçevesinde ele alınmıştır.

Demokratik sistemlerde, halkın seçimiyle kurulan hükümetler, sadece siyaseti değil, aynı zamanda ülke ekonomisini de yönlendirmektedir. Bu bağlamda, Türkiye’deki yönlendirmelere açıklık getirmesi düşüncesiyle, 1990-2012 döneminde yapılan seçimler ve sonrasında kurulan hükümetlerin ekonomik göstergelerle olan ilişkisi ele alınmıştır. Çalışmanın amacı, 1990-2012 yılları arasında Türkiye’deki hükümetler ile ekonomik göstergeler arasındaki ilişkiyi değerlendirmektir. Hükümetlerin yapılarına göre tek parti hükümetleri mi ya da koalisyon hükümetleri mi ekonomi alanında istikrar sağlamışlardır sorusuna yanıt aranmıştır. Bu konu üzerinde yazılmış mevcut çalışmalar göz önünde bulundurulduğunda, genellikle hükümetlerin ya siyasi yönleri ya da ekonomiye olan katkılarının incelendiği görülmüştür. Ancak bu çalışmada hükümetlerin hem siyasi hem de ekonomik yönleri birleştirilerek önemle vurgulanmıştır. Türkiye’de 1990-2012 dönemindeki hükümetlerin ekonomi ile ilişkisi incelenmiştir. Öncelikle belirli kavramlar açıklanmış ve sonrasında ekonomik göstergeler belirtilmiştir. Daha sonra bu kavramlar çerçevesinde ekonomik göstergeler değerlendirilmiştir. Değerlendirmelerin sonucunda ise siyasi istikrarsızlığın olduğu dönemde ekonomik istikrarsızlık ve ekonomik krizler meydana gelmiştir. Siyasi istikrarın oluşmasıyla birlikte ekonomik istikrar da beraberinde gelmiştir. In democratic systems, governments, which are founded with public elections, direct not only politics but also country’s economy. In this context with the thing of throwing light on directions in Turkey, elections, which were made in the area of 1990-2012, were considered with the interaction with economic indicators of governments which were founded after these elections. The aim of this study is that evaluates interaction between economic indicators with governments in Turkey among 1990-2012. With respect to governments' frameworks, it is searched for an answer that whether single-party governments or coalition governments assure stability on economy. Available thesis and articles which are writter on this subject, are considered. Generally, it is shown that governments study whether political directions of contributions on economy. However, in this thesis, it is momentously emphasized that governments are incorporated both politics and economic aspects. Interaction with economy of governments in the area 1990-2012 are considered in Turkey. Initially, spesific consepts are explained and then, the indicators of economy are stated. There after, in the frame of these concepts, economic indictors are evoluated. In the conclusion of these evaluations, economic instabilitiy and economic crisis occur when political instability happens. With the consisting of political stability, economic stability is accompanied by it, as well.

Bu araştırmada, Türkiye?de yeni bir Anayasanın başlangıcı olan 1961 yılından günümüze çok partili dönemde tek başına iktidar olmuş partilerin seçim beyannameleri, hükümet programları ve icraatlarının orman kaynakları yönetimi ve işletmeciliği açısından değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla, Adalet Partisi, Anavatan Partisi ve Adalet ve Kalkınma Partisi?ne ait seçim beyannameleri, hükümet programları ve icraatlar Türkiye Büyük Millet Meclisi arşivi ve ilgili ağ sayfaları ile literatürlerden elde edilmiş ve araştırma amacı doğrultusunda irdelenmiştir. Buna göre, Adalet Partisi zamanında yapılan en önemli icraat, 1970 yılında 1961 Anayasasının 131. maddesinde yapılan değişikliktir. Kamuoyunda ?2B? diye yer alan, bilim ve fen bakımından orman niteliğini kaybetmiş arazilerin orman sınırları dışına çıkarılması uygulamalarının başlangıcı bu değişiklik ile olmuştur. Anavatan Partisi döneminde, 6831 sayılı Orman Kanununda üç kere değişiklik yapılmıştır. Anavatan Partisi bütün milletin istifadesine açık olabilecek orman, su, maden, enerji gibi tabii kaynakların mülkiyeti devlette kalmak kaydıyla, geliştirme ve işletme haklarının devletin koyacağı esaslar içinde fertlere veya fertlerin bir arada kuracağı teşebbüslere bırakılabilmesini savunmuştur. Bu dönemde ormancılıkta özel ağaçlandırma çalışmalarının da temelleri atılmıştır. Adalet ve Kalkınma Partisi döneminde ise, 6831 sayılı Orman Kanununda 13 defa değişiklik yapılmıştır. Adalet ve Kalkınma Partisi ile Anavatan Partisinin politikalarının benzerliği dikkat çekmektedir. Bu kapsamda, özellikle özel ağaçlandırma faaliyetleri Adalet ve Kalkınma Partisi döneminde daha da yaygınlaştırılmış, işletmecilikte bir yönüyle hizmetlerin özelleştirilmesi sayılan dikili satış uygulamaları da bu dönemde artırılmıştır. Kadastro açısından en büyük yenilik olarak 5304 sayılı yasa ile orman ve arazi kadastrosunun birlikte yapılması sağlanmıştır. Bu yasa ile iki başlılığa son verilmiş, orman ve diğer arazilerin kadastrosunun Orman Genel Müdürlüğü ve Tapu Kadastro Genel Müdürlüğünce birlikte hazırlanan planlar doğrultusunda ortaklaşa yapılması sağlanmıştır. This study aims to evaluate governments? election bulletins, government programs and actions from the point of forest resources management and administration. For this purpose, information and statistics about election bulletins, government programs and actions of related Parties was acquired from Grand National Assembly of Turkey?s archive, websites and literature and all these were analyzed in accordance with the purpose of the study. Accordingly, most important action of the Justice Party was amendment of 131. article of 1961 constitution in 1970. Practices of exclusion of lands from forest jurisdiction, which are known as 2B and have lost their qualities as forests in terms of science, started with this amendment. In Motherland Party period, there was three times amendment in Forest Law. Motherland Party advocated that individuals and enterprises can take part in development and management activities of natural resources such as forest, water, mine and energy, provided that property of these natural resources belong to state. In this period, private forestation in forestry started. In Justice and Development Party period, there was thirteen times amendment in Forest Law. Policies of Motherland Party and Justice and Development Party are similar. In this context, especially private forestation activities were enhanced and sale of standing timber practices were also increased in this period. The most important reform in cadastre was made through combining forest and land cadastral works with law no. 5304. With this law, it is provided that cadastral work of forest and other lands are done by General Directorate of Forestry and General Directorate of Land Registry and Cadastre jointly.

YÖK Tez ID: 261348 Bu çalışmada; demokratik siyasi hayatın vazgeçilmez unsurları olarak belirtilen ve demokratik rejimin işleyişi bakımından büyük önem taşıyan siyasi partilerin ve hükümetin kanun yapım sürecindeki etkinliği incelemeye çalışılmıştır.Kanun tasarı ve tekliflerinin parlamentoda görüşülmesi sürecinde başlıca üç aktör rol oynamaktadır: Hükümet, siyasi partiler ve parlamento üyeleri. Bu bakımdan TBMM'de kanun yapım süreci üzerinde durulurken, bu üç aktörün bu sürece olan katkı ve etkileri irdelenmiştir. Ayrıca bu kapsamda, TBMM İçtüzük teklif taslağının konumuz açısından getirdiği yenilik ve değişiklikler de incelenmiştir.Son olarak hükümetin, siyasi parti ve gruplarının, milletvekillerinin, parlamento komisyonlarının ve Genel Kurulu'nun kanun yapım sürecindeki fonksiyonlarının, rollerinin ve bu sürece olan etkilerinin daha iyi görülmesi, incelenebilmesi ile birlikte konuyu somutlaştırmak ve örneklemek maksadıyla toplumun bütün kesimlerini ilgilendiren üç adet kanun önerisi incelenmiştir. Bu bağlamda 4.6.2008 tarihli ve 5766 sayılı Kanun, 17.4.2008 tarihli ve 5754 sayılı Kanun ile 2.7.2008 tarihli ve 5779 sayılı Kanun'ların kanun yapım süreci inceleme konusu yapılmıştır. In this study; the affectiveness of goverment and politic parties which are described as the most important parts of democratic political systems and indispensable elements of democratic politic life in the law making process is tried to be reviewed.Mainly three important actors play considerable role in these discusion periods: cabinet, political parties, members of the parliament. In this respect in the process of law making period these three actors role has been examined. The innovations and changes brought by GNAT?s internal regulations has also been analyzed in this context.Eventually; three different law proposals has been examined to see and to objectify the roles, functions and influences of cabinet, political parties and their groups, comissions and Plenary in the law making period. In this respect following laws; 5766 / 4.6.2008, 5754 / 17.4.2008, 5779 / 2.7.2008 law making process has been subjected to the study.

The presidential election held on October 15, 2008 marked a crucial phase in the consolidation of the semi-authoritarian regime in Azerbaijan. Azeri politics has long suffered from the authoritarian tendencies of the government. Due in part to the boycott of the major opposition parties, the incumbent president, Ilham Aliyev, emerged from the election even stronger. The election was uncompetitive and the result was expectable. However, high voter turnout indicates the weakness of opposition to mobilize the voters not to participate in the elections. The election outcome can be clearly seen as an approval of the policies of Ilham Aliyev, but it also represents the opposition’s inability to be a significant force in the Azeri political landscape. Yet, the president will face thorny problems in his second term still waiting to be resolved.

La rencontre entre operations de requalification urbaine et formes urbaines d'initiative populaire permet de poser la question du pouvoir de faire la ville, en particulier lorsque les formes spontanees, en depit d'un rapport de force tres inegal, parviennent a influencer durablement les operations. C'est le cas depuis 1985 sur la muraille terrestre de Theodose II a Istanbul. Suite a l'inscription de la ville sur la liste du patrimoine mondial par l'Unesco, les operations de degagement et de « re-colonisation » par des formes d'usage clandestines se succedent, caracterisant un processus de recomposition territoriale permanent et instable. L'article explore plusieurs pistes explicatives qui montrent la position paradoxale de la dimension historique dans les enjeux urbains et sociaux locaux, tiraillee entre reconstruction ideologique et refoulement.

La question de la publicisation de l'intime est souvent évoquée dans les problématiques urbaines et les conflits de territorialité. L'article propose de prendre un chemin inverse en abordant des formes d' « intimisation » du public. La démarche repose sur une étude de terrain menée à Istanbul, dans laquelle des usages informels sont établis dans un espace – la muraille de Théodose II, datant du V° siècle – dont les caractéristiques se rapprochent de la définition classique d'un espace public. Un conflit peu visible se noue aujourd'hui entre les projets d'aménagements touristiques, qui imposent un « nettoyage » du site de toute occupation, et les usages informels qui s'y déploient – et dont certains relèvent de la sphère de l'intime : habitat, tâches ménagères, sommeil, pratiques sexuelles.L'article interroge d'abord les raisons du passage de pratiques intimes depuis la sphère privée vers un site public. Puis, il montre que certaines mises en scène de l'intime permettent à des acteurs dépourvus de ressources ou de légitimité de renforcer leur emprise sur les lieux. Enfin et surtout, les études de terrain révèlent que ces usages informels et intimes, loin de privatiser des portions de muraille, induisent des formes de densité, et obligent à des registres d'interaction et de co-présence qui, in fine, viennent renforcer l'accessibilité du lieu – à l'inverse des projets officiels qui promettent des zones désertes parcourues de patrouilles de police. Vu sous cet angle, et dans cette configuration particulière, l'intime peut être questionné comme une ressource de la publicité de l'espace urbain.

La muraille terrestre de Théodose II à Istanbul est, depuis l'inscription de la ville sur la liste du patrimoine mondial de l'Unesco en 1985, le lieu de conflits d'appropriation territoriale entre des usagers permanents ou temporaires et les autorités qui voudraient « nettoyer » le site pour envisager sa valorisation touristique – voire immobilière. En dépit d'un rapport de force défavorable, et d'opérations de dégagement ponctuelles, les usagers parviennent toujours à imposer leur emprise sur les lieux. Comment y parviennent-ils ? Disposent-ils de ressources insoupçonnées ? Comment comprendre le caractère erratique des prises de position des autorités officielles sur la question ?Trois pistes de réponse sont envisagées. D'un point de vue théorique, elles s'appuient sur le paradigme de la transaction sociale, et cherchent à mettre à jour, derrière des négociations et des rapports de force explicites, des conflits tacites dont les acteurs ne peuvent ou ne veulent dévoiler les enjeux véritables.Ainsi, derrière l'apparence d'une disjonction entre la sphère des acteurs institutionnels et celle des acteurs de terrain, les enquêtes mettent à jour plusieurs « ponts » et réseaux de relation complexes. Le champ des représentations n'échappe pas à ce re-découpage des oppositions, les acteurs municipaux partageant des images et cartes mentales proches de celles des usagers – et éloignées des visions propres aux experts internationaux.L'espace de la muraille apparaît peu à peu comme un espace de substitution, vers lequel des conflits économiques ou identitaires sont transférés sous l'apparence de conflits d'appropriation territoriale – évitant ainsi pour un temps d'affronter les problèmes à l'origine des tensions.Ces conflits territoriaux renvoient pour finir à la « part d'ombre » d'une processus d'urbanisation complexe et dont la maîtrise globale échappe à un acteur unique et constitué. L'étude interroge alors la tension entre ordre et désordre et les modalités de production des normes de l'urbanité à Istanbul.

Url: http://sutad.selcuk.edu.tr/sutad/article/view/142