Search

Enterococci are one of the leading causes of nosocomial infections worldwide. Enterococcus faecalis and Enterococcus faecium are the most commonly isolated. The aim of this study was to determine prevalence of these species isolated from blood samples of hospitalized patients and their susceptibility to antibiotics particularly to vancomycin and high concentrations of aminoglycosides. A total of 89 enterococcal strains isolated from blood samples between January 1st 2011 and August 31st 2013 were tested. The species identification and susceptibility to antimicrobial drugs were performed using automated VITEK 2 system. The most common species was E. faecalis (55.05%), followed by E. faecium (41.57%). The enterococcal isolates were multidrug resistant with E. faecium resistance to vancomycin of 54.05%, while resistance in E. faecalis was not found. All vancomycin resistant enterococci had VanA phenotype of resistance. Thirty three (89.18%) isolates of E. faecium were high-level gentamycin resistant and 32 (91.4%) were resistant to high concentration of streptomycin, whereas frequency of resistant E. faecalis was 61.2 and 63.04%, respectively. This study shows that resistance in enterococcal species is a serious clinical problem in our hospital and suggests the need for regular susceptibility test and species level identification of enterococcal isolates. Key words: Enterococci, blood culture, antimicrobial resistance.

Uvod: Procenjuje se da se skoro svaki četvrti slučaj maligne bolesti u svetu može dovesti u vezu sa infektivnim agensom od kojih je približno svaki treći uzrokovan HPV. Karcinom grlića materice uzrokovan perzistentnom infekcijom visokorizičnim genotipovima HPV je drugi vodeći uzrok smrti kod žena uzrasta od 15 do 44 godine. Testovi zasnovani na molekularno biološkim metodama koji se danas uobičajeno koriste u dijagnostici HPV infekcija omogućavaju dokazivanje prisustva genoma i određivanje pojedinačnih tipova HPV u uzorcima cervikalnih briseva. Međutim, ovaj dijagnostički pristup ne pruža uvid u vrstu infekcije (tranzijentna ili perzistentna) i procenu rizika od nastanka cervikalnog karcinoma. Poslednjih godina brojna istraživanja se bave unapređenjem primarnog testa u cilju pronalaženja odgovarajuće dijagnostičke metode, kojom bi se stekao uvid u tip infekcije. Ciljevi istraživanja su bili usmereni na utvrđivanje i međusobno poređenje onkogene aktivnosti najčešće dijagnostikovanih visokorizičnih HPV u uzorcima cervikalnih briseva primenom iRNK testa, kao i poređenje u odnosu na stepen težine cervikalne intraepitelne lezije. Materijal i metode: Istraživanjem je bilo obuhvaćeno 365 uzoraka cervikalnih briseva pacijentkinja starijih od 18 godina, upućenih od strane ginekologa u Centar za virusologiju, Instituta za javno zdravlje Vojvodine u periodu od 2017–2021. godine. Uzorci su bili grupisani prema stepenu težine cervikalne intraepitelne lezije po 2014 Bethesda System klasifikaciji (NILM, ASCUS, LSIL, HSIL). U svakoj grupi se nalazilo najmanje 25 uzoraka cervikalnih briseva u kojima je dokazano prisustvo HPV DNK. Evidentirani su demografski podaci i faktori rizika koji doprinose sticanju i perzistiranju HPV infekcije cervikalnog epitela. Primenom kvalitativnog real time PCR testa je izvršeno dokazivanje i genotipizacija HPV DNK u uzorcima cervikalnih briseva, dok je metodom reverzne transkripcije i amplifikacije ciljne sekvence dokazano prisustvo iRNK onkogena E6/E7, odnosno onkogena aktivnost ispitanih HPV. Statistička analiza izvršena je primenom parametarskih i neparametarskih testova, kao i korelacione, univarijantne i multivarijantne logističke regresione analize. Rezultati ukazuju da su najzastupljeniji genotipovi u populaciji žena Južnobačkog okruga HPV 16, 31, 33 i 51. U 84,3% analiziranih uzoraka dokazana je infekcija izazvana pojedinačnim genotipom, dok je u 15,7% slučajeva prisutna udružena infekcija. Utvrđena je statistički značajna razlika u zastupljenosti broja pozitivnih nalaza HPV 16 (p = 0,035) i HPV 31 (p = 0,017) u zavisnosti od stepena težine citološkog nalaza, što nije utvrđeno za HPV 33 i 51. Prisustvo HPV 16 podjednako je zastupljeno u svim uzrasnim kategorijama, detekcija HPV 31 i 33 genotipova se smanjuje sa godinama života, dok se HPV 51 povećava. Onkogena aktivnost je dokazana kod 64,5% HPV pozitivnih pacijentkinja. Statistički značajna razlika je utvrđena u broju pozitivnih nalaza iRNK E6/E7 HPV 16 u odnosu na citološki status (p = 0,000) i uzrasne kategorije (p = 0,026). Približno svaki drugi HPV 16 genotip je onkogeno eksprimiran (48,6%) i najzastupljeniji je u grupi pacijentkinja sa HSIL citološkim nalazom (64,2%), dok je prisustvo iRNK E6/E7 HPV 31 najmanje detektovano u HSIL (7,5%). Distribucija onkogene aktivnosti preostalih genotipova je približno ista kroz različite citološke grupe i zadržava se na niskom nivou (2,2% – 11,4%). Komparacija testova za detekciju HPV i njihove onkogene aktivnosti u cilju procene progresije cervikalne intraepitelne lezije ukazala je da je statistički značajno veća specifičnost (89,1%) i pozitivna prediktivna vrednost (69,8% – 78,7%) iskazana za iRNK E6/E7 test, dok se značajno veća senzitivnost beleži pri upotrebi HPV DNK testa (67,6% – 88%). Rezultati ROC krive determinišu veću verovatnoću detekcije HPV infekcije za 7% koju pruža iRNK test. U konačnom delu rezultata definisan je statistički značajan finalni model, pri čemu su kao najjači prediktori za nastanak prekanceroznih lezija imenovani onkogena aktivnosti HPV 16 i uzrasna kategorija HPV pozitivnih pacijentkinja. Analiza parametara posmatranih demografskih faktora i faktora rizika HR HPV pozitivnih ispitanica ukazala je na određene razlike u odnosu na stepen težine cervikalne lezije. Zaključci: Najveći udeo inficiranih žena Južnobačkog okruga izazvan je visokorizičnim genotipovima HPV 16, 31, 33, 51 koji su u više od polovine ispitanih slučajeva onkogeno aktivni. Ukupna onkogena aktivnost ispitanih genotipova HPV raste sa porastom stepena težine cervikalne intraepitelne lezije, pri čemu se onkogeno aktivan HPV 16 najčešće detektuje u visokostepenim cervikalnim lezijama. Nasuprot tome, zastupljenost onkogeno aktivnog HPV 31 se najmanje detektuje u visokostepenim lezijama, dok je zastupljenost HR HPV 33 i 51 niska i nije srazmerna stepenu težine cervikalne lezije. Zastupljenost HPV infekcije je obrnuto proporcionalna uzrastu pacijentkinja Južnobačkog okruga što ukazuje da je regresija infekcije dominantan proces koji je u skladu sa adekvatnim imunskim odgovorom organizma. Veća specifičnost i pozitivna prediktivna vrednost iRNK testa u odnosu na HPV DNK test ukazuje na veću verovatnoću detekcije perzistentne HPV infekcije prilikom njegove upotrebe. Onkogena aktivnost najčešće detektovanih visokorizičnih HPV ima prediktivni potencijal u proceni nastanka visokostepene lezije cervikalnog epitela. Biomarkeri sa najjačim prediktivnim vrednostima za nastanak ovih lezija su onkogena aktivnost HPV 16 i uzrast pacijentkinja. Introduction: It is estimated that almost one-quarter of worldwide malignancy can be associated with infectious agents, of which approximately one third is caused by HPV. Cervical cancer caused by persistent infection with high-risk HPV genotypes is the second leading cause of death in women aged 15 to 44. Tests based on molecular biological methods commonly used today in diagnosing HPV infections enable genome detection and determination of individual HPV genotypes in cervical smear samples. However, this diagnostic approach does not provide insight into the type of infection and assessment of the risk of cervical cancer. In recent years, numerous studies have focused on improving the primary test to find an appropriate diagnostic method to provide insight into the type of infection. The study's objectives were to determine the oncogenic activity of the most commonly diagnosed high-risk HPVs in cervical smear samples using the mRNA test and compare the results according to the severity of the cervical intraepithelial lesion. Material and methods: The study included 365 samples of cervical swabs of women older than 18 years, referred by gynecologists to the Center for Virology, Institute of Public Health of Vojvodina from 2017 to 2021. According to the Bethesda classification, samples were grouped according to the severity of the cervical intraepithelial lesion (NILM, ASCUS, LSIL, HSIL). There were at least 25 samples of cervical smears in each group in which the presence of HPV DNA was proven. Demographic data and risk factors that contribute to the acquisition and persistence of HPV infection of the cervical epithelium were recorded. Using a qualitative real time PCR test, HPV DNA was detected and genotyped in cervical smear samples, while the reverse transcription and amplification method proved the presence of mRNA oncogenes E6 and E7, the oncogenic activity of tested HPV. Statistical analysis was performed using parametric and nonparametric tests, correlation, univariate, and multivariate logistic regression analysis. The results indicate that the most common genotypes in the female population of South Bačka District are HPV 16, 31, 33, and 51. In 84.3% of the analysed samples, the infection caused by a single genotype was proven, while in 15.7% of cases, a co-infection is present. A statistically significant difference was found for HPV 16 (p = 0.035) and HPV 31 (p = 0.017) depending on the severity of the cytological results, which did not determine for HPV 33 and 51. The presence of HPV 16 is equally present in all age categories. The detection of HPV 31 and 33 genotypes decreases with years of life, while HPV 51 increases. The oncogenic activity was demonstrated in 64.5% of HPV-positive women. A statistically significant difference was found in the number of positive mRNA E6/E7 HPV 16 results concerning cytological status (p = 0.000) and age categories (p = 0.026). Approximately every other HPV 16 genotype was oncogenically active (48.6%). It was most prevalent in women with HSIL cytological results (64.2%), while the presence of mRNA E6/E7 HPV 31 was minimally detected in HSIL (7.5%). The distribution of oncogenic activity of the remaining genotypes is approximately the same through different cytological groups and remains at low level (2.2% – 11.4%). A comparison of tests for the detection of HPV and their oncogenic activity to assess the progression of cervical intraepithelial lesion indicated that statistically significantly higher specificity (89.1%) and positive predictive value (69.8% – 78.7%) were expressed for mRNA E6/E7 test, while significantly higher sensitivity is recorded when using the HPV DNA test (67.6% – 88%). The results of the ROC curve determine the higher probability of detecting HPV infection by 7% provided by the mRNA test. A statistically significant final model was defined. The oncogenic activity of HPV 16 and the age category of HPV-positive women were named as the strongest predictors for the development of precancerous lesions. Analysis of the parameters of the observed demographic factors and risk factors of HR HPV-positive subjects showed a difference concerning the severity of the cervical lesion. Conclusions: The largest number of infected women in the South Bačka District is caused by high-risk genotypes HPV 16, 31, 33, 51, which are oncogenic in more than half of the examined cases. The total oncogenic activity increases with increasing severity of the cervical intraepithelial lesion, with oncogenic active HPV 16 being most commonly detected in high-grade cervical lesions. In contrast, the prevalence of oncogenic active HPV 31 is minimally detected in high-grade lesions, while the prevalence of HR HPV 33 and 51 is low and not proportional to the severity of the cervical lesion. The prevalence of HPV infection is inversely proportional to the age of women in the South Bačka District, which indicates that regression of infection is the dominant process following the adequate immune response. The higher specificity and positive predictive value of the mRNA test than the HPV DNA test indicate a higher probability of detecting persistent HPV infection. The oncogenic activity of the most commonly detected high-risk HPVs has a predictive potential in assessing the occurrence of high-grade cervical epithelial lesions. The oncogenic activity of HPV 16 and age were the biomarkers with the strongest predictive values for the development of these lesions.

Uvod: Procenjuje se da se skoro svaki četvrti slučaj maligne bolesti u svetu može dovesti u vezu sa infektivnim agensom od kojih je približno svaki treći uzrokovan HPV. Karcinom grlića materice uzrokovan perzistentnom infekcijom visokorizičnim genotipovima HPV je drugi vodeći uzrok smrti kod žena uzrasta od 15 do 44 godine. Testovi zasnovani na molekularno biološkim metodama koji se danas uobičajeno koriste u dijagnostici HPV infekcija omogućavaju dokazivanje prisustva genoma i određivanje pojedinačnih tipova HPV u uzorcima cervikalnih briseva. Međutim, ovaj dijagnostički pristup ne pruža uvid u vrstu infekcije (tranzijentna ili perzistentna) i procenu rizika od nastanka cervikalnog karcinoma. Poslednjih godina brojna istraživanja se bave unapređenjem primarnog testa u cilju pronalaženja odgovarajuće dijagnostičke metode, kojom bi se stekao uvid u tip infekcije. Ciljevi istraživanja su bili usmereni na utvrđivanje i međusobno poređenje onkogene aktivnosti najčešće dijagnostikovanih visokorizičnih HPV u uzorcima cervikalnih briseva primenom iRNK testa, kao i poređenje u odnosu na stepen težine cervikalne intraepitelne lezije. Materijal i metode: Istraživanjem je bilo obuhvaćeno 365 uzoraka cervikalnih briseva pacijentkinja starijih od 18 godina, upućenih od strane ginekologa u Centar za virusologiju, Instituta za javno zdravlje Vojvodine u periodu od 2017–2021. godine. Uzorci su bili grupisani prema stepenu težine cervikalne intraepitelne lezije po 2014 Bethesda System klasifikaciji (NILM, ASCUS, LSIL, HSIL). U svakoj grupi se nalazilo najmanje 25 uzoraka cervikalnih briseva u kojima je dokazano prisustvo HPV DNK. Evidentirani su demografski podaci i faktori rizika koji doprinose sticanju i perzistiranju HPV infekcije cervikalnog epitela. Primenom kvalitativnog real time PCR testa je izvršeno dokazivanje i genotipizacija HPV DNK u uzorcima cervikalnih briseva, dok je metodom reverzne transkripcije i amplifikacije ciljne sekvence dokazano prisustvo iRNK onkogena E6/E7, odnosno onkogena aktivnost ispitanih HPV. Statistička analiza izvršena je primenom parametarskih i neparametarskih testova, kao i korelacione, univarijantne i multivarijantne logističke regresione analize. Rezultati ukazuju da su najzastupljeniji genotipovi u populaciji žena Južnobačkog okruga HPV 16, 31, 33 i 51. U 84,3% analiziranih uzoraka dokazana je infekcija izazvana pojedinačnim genotipom, dok je u 15,7% slučajeva prisutna udružena infekcija. Utvrđena je statistički značajna razlika u zastupljenosti broja pozitivnih nalaza HPV 16 (p = 0,035) i HPV 31 (p = 0,017) u zavisnosti od stepena težine citološkog nalaza, što nije utvrđeno za HPV 33 i 51. Prisustvo HPV 16 podjednako je zastupljeno u svim uzrasnim kategorijama, detekcija HPV 31 i 33 genotipova se smanjuje sa godinama života, dok se HPV 51 povećava. Onkogena aktivnost je dokazana kod 64,5% HPV pozitivnih pacijentkinja. Statistički značajna razlika je utvrđena u broju pozitivnih nalaza iRNK E6/E7 HPV 16 u odnosu na citološki status (p = 0,000) i uzrasne kategorije (p = 0,026). Približno svaki drugi HPV 16 genotip je onkogeno eksprimiran (48,6%) i najzastupljeniji je u grupi pacijentkinja sa HSIL citološkim nalazom (64,2%), dok je prisustvo iRNK E6/E7 HPV 31 najmanje detektovano u HSIL (7,5%). Distribucija onkogene aktivnosti preostalih genotipova je približno ista kroz različite citološke grupe i zadržava se na niskom nivou (2,2% – 11,4%). Komparacija testova za detekciju HPV i njihove onkogene aktivnosti u cilju procene progresije cervikalne intraepitelne lezije ukazala je da je statistički značajno veća specifičnost (89,1%) i pozitivna prediktivna vrednost (69,8% – 78,7%) iskazana za iRNK E6/E7 test, dok se značajno veća senzitivnost beleži pri upotrebi HPV DNK testa (67,6% – 88%). Rezultati ROC krive determinišu veću verovatnoću detekcije HPV infekcije za 7% koju pruža iRNK test. U konačnom delu rezultata definisan je statistički značajan finalni model, pri čemu su kao najjači prediktori za nastanak prekanceroznih lezija imenovani onkogena aktivnosti HPV 16 i uzrasna kategorija HPV pozitivnih pacijentkinja. Analiza parametara posmatranih demografskih faktora i faktora rizika HR HPV pozitivnih ispitanica ukazala je na određene razlike u odnosu na stepen težine cervikalne lezije. Zaključci: Najveći udeo inficiranih žena Južnobačkog okruga izazvan je visokorizičnim genotipovima HPV 16, 31, 33, 51 koji su u više od polovine ispitanih slučajeva onkogeno aktivni. Ukupna onkogena aktivnost ispitanih genotipova HPV raste sa porastom stepena težine cervikalne intraepitelne lezije, pri čemu se onkogeno aktivan HPV 16 najčešće detektuje u visokostepenim cervikalnim lezijama. Nasuprot tome, zastupljenost onkogeno aktivnog HPV 31 se najmanje detektuje u visokostepenim lezijama, dok je zastupljenost HR HPV 33 i 51 niska i nije srazmerna stepenu težine cervikalne lezije. Zastupljenost HPV infekcije je obrnuto proporcionalna uzrastu pacijentkinja Južnobačkog okruga što ukazuje da je regresija infekcije dominantan proces koji je u skladu sa adekvatnim imunskim odgovorom organizma. Veća specifičnost i pozitivna prediktivna vrednost iRNK testa u odnosu na HPV DNK test ukazuje na veću verovatnoću detekcije perzistentne HPV infekcije prilikom njegove upotrebe. Onkogena aktivnost najčešće detektovanih visokorizičnih HPV ima prediktivni potencijal u proceni nastanka visokostepene lezije cervikalnog epitela. Biomarkeri sa najjačim prediktivnim vrednostima za nastanak ovih lezija su onkogena aktivnost HPV 16 i uzrast pacijentkinja., Introduction: It is estimated that almost one-quarter of worldwide malignancy can be associated with infectious agents, of which approximately one third is caused by HPV. Cervical cancer caused by persistent infection with high-risk HPV genotypes is the second leading cause of death in women aged 15 to 44. Tests based on molecular biological methods commonly used today in diagnosing HPV infections enable genome detection and determination of individual HPV genotypes in cervical smear samples. However, this diagnostic approach does not provide insight into the type of infection and assessment of the risk of cervical cancer. In recent years, numerous studies have focused on improving the primary test to find an appropriate diagnostic method to provide insight into the type of infection. The study's objectives were to determine the oncogenic activity of the most commonly diagnosed high-risk HPVs in cervical smear samples using the mRNA test and compare the results according to the severity of the cervical intraepithelial lesion. Material and methods: The study included 365 samples of cervical swabs of women older than 18 years, referred by gynecologists to the Center for Virology, Institute of Public Health of Vojvodina from 2017 to 2021. According to the Bethesda classification, samples were grouped according to the severity of the cervical intraepithelial lesion (NILM, ASCUS, LSIL, HSIL). There were at least 25 samples of cervical smears in each group in which the presence of HPV DNA was proven. Demographic data and risk factors that contribute to the acquisition and persistence of HPV infection of the cervical epithelium were recorded. Using a qualitative real time PCR test, HPV DNA was detected and genotyped in cervical smear samples, while the reverse transcription and amplification method proved the presence of mRNA oncogenes E6 and E7, the oncogenic activity of tested HPV. Statistical analysis was performed using parametric and nonparametric tests, correlation, univariate, and multivariate logistic regression analysis. The results indicate that the most common genotypes in the female population of South Bačka District are HPV 16, 31, 33, and 51. In 84.3% of the analysed samples, the infection caused by a single genotype was proven, while in 15.7% of cases, a co-infection is present. A statistically significant difference was found for HPV 16 (p = 0.035) and HPV 31 (p = 0.017) depending on the severity of the cytological results, which did not determine for HPV 33 and 51. The presence of HPV 16 is equally present in all age categories. The detection of HPV 31 and 33 genotypes decreases with years of life, while HPV 51 increases. The oncogenic activity was demonstrated in 64.5% of HPV-positive women. A statistically significant difference was found in the number of positive mRNA E6/E7 HPV 16 results concerning cytological status (p = 0.000) and age categories (p = 0.026). Approximately every other HPV 16 genotype was oncogenically active (48.6%). It was most prevalent in women with HSIL cytological results (64.2%), while the presence of mRNA E6/E7 HPV 31 was minimally detected in HSIL (7.5%). The distribution of oncogenic activity of the remaining genotypes is approximately the same through different cytological groups and remains at low level (2.2% – 11.4%). A comparison of tests for the detection of HPV and their oncogenic activity to assess the progression of cervical intraepithelial lesion indicated that statistically significantly higher specificity (89.1%) and positive predictive value (69.8% – 78.7%) were expressed for mRNA E6/E7 test, while significantly higher sensitivity is recorded when using the HPV DNA test (67.6% – 88%). The results of the ROC curve determine the higher probability of detecting HPV infection by 7% provided by the mRNA test. A statistically significant final model was defined. The oncogenic activity of HPV 16 and the age category of HPV-positive women were named as the strongest predictors for the development of precancerous lesions. Analysis of the parameters of the observed demographic factors and risk factors of HR HPV-positive subjects showed a difference concerning the severity of the cervical lesion. Conclusions: The largest number of infected women in the South Bačka District is caused by high-risk genotypes HPV 16, 31, 33, 51, which are oncogenic in more than half of the examined cases. The total oncogenic activity increases with increasing severity of the cervical intraepithelial lesion, with oncogenic active HPV 16 being most commonly detected in high-grade cervical lesions. In contrast, the prevalence of oncogenic active HPV 31 is minimally detected in high-grade lesions, while the prevalence of HR HPV 33 and 51 is low and not proportional to the severity of the cervical lesion. The prevalence of HPV infection is inversely proportional to the age of women in the South Bačka District, which indicates that regression of infection is the dominant process following the adequate immune response. The higher specificity and positive predictive value of the mRNA test than the HPV DNA test indicate a higher probability of detecting persistent HPV infection. The oncogenic activity of the most commonly detected high-risk HPVs has a predictive potential in assessing the occurrence of high-grade cervical epithelial lesions. The oncogenic activity of HPV 16 and age were the biomarkers with the strongest predictive values for the development of these lesions.

Uvod: Infekcija krvi izazvana multirezistentnim bakterijama roda Acinetobacter (MDRA) je praćena značajnim letalitetom i visokim troškovima bolničkog lečenja. Ciljevi istraživanja: Ustanoviti učešće izolata Acinetobacter spp. u strukturi pozitivnih hemokultura i kretanje procenta rezistencije na antibiotike u zdravstvenim ustanovama sekundarnog i tercijarnog nivoa na teritoriji AP Vojvodine u periodu 2013-2015. godina; Utvrditi kod kojih pacijenata se najčešće javljaju infekcije krvi izazvane MDRA; Utvrditi faktore rizika za nastanak bolničke infekcije (BI) krvi izazvane MDRA i uticaj BI krvi izazvane ovim uzročnicima na dužinu trajanja hospitalizacije i na ishod lečenja pacijenata hospitalizovanih u zdravstvenim ustanovama sekundarnog i tercijarnog nivoa u AP Vojvodini. Materijal i metode: Podaci iz protokola mikrobiološke laboratorije Centra za mikrobiologiju Instituta za javno zdravlje Vojvodine su korišteni za retrospektivnu analizu učestalosti izolata Acinetobacter spp. u strukturi hemokultura i za praćenje kretanja procenta rezistentnih izolata Acinetobacter spp. na posmatrane vrste antibiotika u zdravstvenim ustanovama sekundarnog i tercijarnog nivoa u AP Vojvodini u periodu od 01.01.2013. do 31.12.2015. godine. Utvrđivanje faktora rizika za nastanak infekcije krvi izazvane MDRA je sprovedeno kao prospektivna kohortna studija u jedinicama intenzivnih nega (JIN) u zdravstvenim ustanovama u AP Vojvodini u periodu od 01.01.2013. do 31.03.2016. godine. Grupu 1 (n=164), studijsku grupu kohortne studije su činili ispitanici sa BI krvi izazvanom MDRA. Grupu 2 (n=328), kontrolnu grupu kohortne studije, sačinjavali su pacijenti JIN bez izolata Acinetobacter spp. u hemokulturi. Kontrole su bile uključene u istraživanje samo ako je dužina njihovog boravka u JIN (dužina trajanja hospitalizacije do otpusta) bila ista ili duža od dužine boravka para iz studijske grupe do izolacije MDRA iz hemokulture. Kontrole su bile uparene sa slučajem iz studijske grupe u odnosu (1:2) prema: uzrastu (+/-5 godine), vrsti JIN i vremenu (isti kalendarski mesec u kojem je kod para iz studijske grupe izolovana pozitivna hemokultura). U cilju utvrđivanja predisponirajućih faktora za letalni ishod (14-dnevni letalitet) pacijenata u JIN sa infekcijom krvi izazvanom MDRA sprovedena je anamnestička studija. Rezultati: Učešće izolata Acinetobacter spp. u strukturi hemokultura pacijenata uzrasta 18 i više godina hospitalizovanih u zdravstvenim ustanovama u AP Vojvodini u periodu 2013-2015. godina iznosilo je 13,9%. Primoizolati Acinetobacter spp. iz uzoraka hemokultura pacijenata su u 96,1% (198/204) bili multirezistentni. Analizom kretanja rezistencije izolata Acinetobacter spp. na ispitivane antibiotike jedino je na cefepim ustanovljeno statistički značajno smanjenje učešća rezistentnih izolata (od 98,5% u 2014. godini do 83,3% u 2015. godini), (p=0,025). Izolati Acinetobacter spp. su najčešće registrovani kod pacijenata hospitalizovanih u JIN (71,1% (145/204)). Multivarijantnom analizom izdvojili su se nezavisni prediktori za nastanak infekcije krvi izazvane MDRA: prijem iz drugog odeljenja/bolnice, prijemne dijagnoze politrauma i opekotina, prethodna kolonizacija gornjeg respiratornog trakta MDRA, prisustvo dva i više komorbiditeta, prethodna primena mehaničke ventilacije, viši indeks invazivnih procedura, prethodna primena derivata imidazola i prethodna primena četiri i više klasa antibiotika. Pacijenti sa infekcijom krvi izazvanom MDRA su statistički značajno duže boravili u JIN (24.5±17,5) u odnosu na neinficirane kontrole (19,7±12,6), (p=0,001) i statistički značajno češće su imali letalan ishod (51,2% (84/164) u odnosu na pacijente bez infekcije krvi izazvane ovim mikroorganizmom (25,0% (82/328), (p, Aim: Establish the participation of Acinetobacter spp. isolates in the structure of positive hemocultures and the percentage range of resistance to antibiotics in the health institutions of secondary and tertiary level on the territory of AP of Vojvodina in the period from 2013 to 2015; determine which patients most commonly get BSI caused by MDRA; determine risk factors for the occurrence of healthcare-associated infection (HAI) of blood caused by MDRA and the impact of HAI of blood caused by these pathogens to the duration of hospitalization, and the treatment outcome of patients admitted to the health care institutions of secondary and tertiary levels in the AP of Vojvodina. Material and Methods: Data from the protocol of the microbiological laboratory of the Center for Microbiology, Institute of Public Health of Vojvodina were used for retrospective analysis of the frequency of isolates of Acinetobacter spp. in the structure of positive hemocultures and for monitoring the percentage isolates of Acinetobacter spp. resistant to the observed type of antibiotics in health institutions of secondary and tertiary levels in AP of Vojvodina in the period from January 1, 2013 to December 31, 2015. Determining the risk factor for the occurrence of BSI induced by MDRA was conducted as a prospective cohort study in intensive care units (ICU) in the health institutions in AP of Vojvodina in the period from January 1, 2013 to March 31, 2016. Group 1 (n=164), study group of the cohort study included the patients with HAI of blood induced by MDRA. Group 2 (n=328), control group of the cohort study consisted of ICU patients without isolates of Acinetobacter spp. in the hemoculture. Controls were included in the study only if the length of their stay in the ICU (duration of hospitalization until discharge) was the same or longer than the length of the stay of their study group counterparts until the isolation of MDRA from blood culture. Controls were matched with the cases of the study group in the ratio (1: 2) according to: age (+/- 5 years), type of ICU and time (the same calendar month in which positive hemoculture was isolated in the the study group pair). In order to determine the predisposing factors of lethal outcome (14-day lethality) of patients in the ICU with the BSI caused by MDRA, anamnestic study was conducted. Results: Participation of Acinetobacter spp. isolates in the structure of hemocultures of patients, aged 18 and older, hospitalized in medical institutions in AP of Vojvodina in the period from 2013 to 2015 amounted to 13.9%. Acinetobacter spp. primoisolates from the patients' hemoculture samples were in 96.1% (198/204) multi-drug resistant. Analysing the Acinetobacter spp. isolates resistance to the tested antibiotics, Cefepime was the only to prove to cause statistically significant decrease in the share of resistant isolates (from 98.5% in the year 2014 to 83.3% in 2015), (p=0.025). Isolates of Acinetobacter spp. are most frequently registered in patients hospitalized in ICU (71.1% (145/204)). Multivariate analyses separated independent predictors for the occurrence of blood infection caused by the MDRA: patient transfers from another ward/hospital, admission diagnoses of polytrauma and burns, previous colonization of the upper respiratory tract MDRA, the presence of two or more co-morbidity, previous use of mechanical ventilation, higher index of invasive procedures, previous use of Imidazole derivates and the previous use of four or more classes of antibiotics. Patients with BSI caused by MDRA stayed statistically much longer in the ICU (24.5±17.5) as compared to uninfected controls (19.7±12.6), (p=0.001) and significantly more likely to have the lethal outcome (51.2% (84/164)) compared to patients without bloodsteram infections caused by this micro-organism (25.0% (82/328) (p

Uvod: Infekcija krvi izazvana multirezistentnim bakterijama roda Acinetobacter (MDRA) je praćena značajnim letalitetom i visokim troškovima bolničkog lečenja. Ciljevi istraživanja: Ustanoviti učešće izolata Acinetobacter spp. u strukturi pozitivnih hemokultura i kretanje procenta rezistencije na antibiotike u zdravstvenim ustanovama sekundarnog i tercijarnog nivoa na teritoriji AP Vojvodine u periodu 2013-2015. godina; Utvrditi kod kojih pacijenata se najčešće javljaju infekcije krvi izazvane MDRA; Utvrditi faktore rizika za nastanak bolničke infekcije (BI) krvi izazvane MDRA i uticaj BI krvi izazvane ovim uzročnicima na dužinu trajanja hospitalizacije i na ishod lečenja pacijenata hospitalizovanih u zdravstvenim ustanovama sekundarnog i tercijarnog nivoa u AP Vojvodini. Materijal i metode: Podaci iz protokola mikrobiološke laboratorije Centra za mikrobiologiju Instituta za javno zdravlje Vojvodine su korišteni za retrospektivnu analizu učestalosti izolata Acinetobacter spp. u strukturi hemokultura i za praćenje kretanja procenta rezistentnih izolata Acinetobacter spp. na posmatrane vrste antibiotika u zdravstvenim ustanovama sekundarnog i tercijarnog nivoa u AP Vojvodini u periodu od 01.01.2013. do 31.12.2015. godine. Utvrđivanje faktora rizika za nastanak infekcije krvi izazvane MDRA je sprovedeno kao prospektivna kohortna studija u jedinicama intenzivnih nega (JIN) u zdravstvenim ustanovama u AP Vojvodini u periodu od 01.01.2013. do 31.03.2016. godine. Grupu 1 (n=164), studijsku grupu kohortne studije su činili ispitanici sa BI krvi izazvanom MDRA. Grupu 2 (n=328), kontrolnu grupu kohortne studije, sačinjavali su pacijenti JIN bez izolata Acinetobacter spp. u hemokulturi. Kontrole su bile uključene u istraživanje samo ako je dužina njihovog boravka u JIN (dužina trajanja hospitalizacije do otpusta) bila ista ili duža od dužine boravka para iz studijske grupe do izolacije MDRA iz hemokulture. Kontrole su bile uparene sa slučajem iz studijske grupe u odnosu (1:2) prema: uzrastu (+/-5 godine), vrsti JIN i vremenu (isti kalendarski mesec u kojem je kod para iz studijske grupe izolovana pozitivna hemokultura). U cilju utvrđivanja predisponirajućih faktora za letalni ishod (14-dnevni letalitet) pacijenata u JIN sa infekcijom krvi izazvanom MDRA sprovedena je anamnestička studija. Rezultati: Učešće izolata Acinetobacter spp. u strukturi hemokultura pacijenata uzrasta 18 i više godina hospitalizovanih u zdravstvenim ustanovama u AP Vojvodini u periodu 2013-2015. godina iznosilo je 13,9%. Primoizolati Acinetobacter spp. iz uzoraka hemokultura pacijenata su u 96,1% (198/204) bili multirezistentni. Analizom kretanja rezistencije izolata Acinetobacter spp. na ispitivane antibiotike jedino je na cefepim ustanovljeno statistički značajno smanjenje učešća rezistentnih izolata (od 98,5% u 2014. godini do 83,3% u 2015. godini), (p=0,025). Izolati Acinetobacter spp. su najčešće registrovani kod pacijenata hospitalizovanih u JIN (71,1% (145/204)). Multivarijantnom analizom izdvojili su se nezavisni prediktori za nastanak infekcije krvi izazvane MDRA: prijem iz drugog odeljenja/bolnice, prijemne dijagnoze politrauma i opekotina, prethodna kolonizacija gornjeg respiratornog trakta MDRA, prisustvo dva i više komorbiditeta, prethodna primena mehaničke ventilacije, viši indeks invazivnih procedura, prethodna primena derivata imidazola i prethodna primena četiri i više klasa antibiotika. Pacijenti sa infekcijom krvi izazvanom MDRA su statistički značajno duže boravili u JIN (24.5±17,5) u odnosu na neinficirane kontrole (19,7±12,6), (p=0,001) i statistički značajno češće su imali letalan ishod (51,2% (84/164) u odnosu na pacijente bez infekcije krvi izazvane ovim mikroorganizmom (25,0% (82/328), (p

Intraoperativna kontaminacija autokalema tokom rekonstrukcije prednjeg ukrštenog ligamenta je i dalje tema koja je predmet stalne debate među ortpedskim hirurzima, a koja se preteţno odnosi na potrebu i način njenog tretmana. Ona nastaje kao posledica naseljavanja uzročnika kontaminacije iz vazduha, sa koţe i sluznica kako pacijenata tako i osoblja, kao i preko nesterilisanih ili nedovoljno sterilisanih instrumenata. Patogeni koji je izazivaju su identični uzročnicima koji izazivaju septični arthritis, pa se smatra jednim od faktora rizika za njegov nastanak. Septični arthritis predstavlja najčešću komplikaciju u artroskopskoj hirurgiji uopšte, a njegove posledice mogu bitno uticati na funkcionalni i mentalni status pacijenata. Zbog toga se smatra da je tretman intraoperativne kontaminacije autokalema tokom rekonstrukcije prednjeg ukrštenog ligamenta kolena mandatoran. Najčešće primenjivani agensi u tretmanu intraoperativne kontaminacije alokalema predstavljaju različite vrste antiseptičnih i antibiotskih solucija. I pored toga što intraoperativna irigacija fiziološkim rastvorom predstavlja jednu od najčešče primenjivanih procedura tokom hirurških operacija, u savremenoj literaturi je objavljen mali broj radova na temu primene ove procedure u tretmanu intraoperativne kontamninacije. Cilj ove studije je bio da pokaţe da se dekontaminacija autoklema tokom rekonstrukcije prednjeg ukrštenog ligamenta kolena moţe uspešno tretirati intraoperativnom mehaničkom irigacijom čistim fiziološkim rastvorom, kao i da odredi koja je količina fiziološkog rastvora dovoljna da izvrši potpunu dekontaminaciju autokalema. Jedan od ciljeva se odnosio na utvrđivanje uticaja faktora okruţenja na pojavu intraoperativne kontaminacije. Studija se sastojala iz dva dela- eksperimentalnog i kliničkog. Eksperimentalni deo studije je bio sproveden na Odeljenju za kliničku bakteriologiju Centra za mikrobiologiju Instituta za javno zdravlje Vojvodine i sastojao se iz pravljenja eksperimentalnog modela koji je imao za cilj da u in vitro uslovima obezbedi iste ili pribliţno iste uslove kao i operacionoj sali. On se sastojao od pedeset ispreparisanih i sterilisanih svinjskih tetiva dubokih pregibača prstiju koje su po svojim dimenzijama pribliţno odgovarale humanom prednjem ukrštenom ligamentu kolena. Tetive su potom bile kontaminirane unapred određenom koncetracijom najčešćeg uzročnika kontaminacije, a to je koagulaza negativan stafilokok ( ATCC 12228 Staphylococcus epidermidis). One su se potom mehanički ispirale sa 500 ml, 1000 ml, i 1500 ml fiziološkog rastvora, a nakon svakog ispiranja uzimao se bris. Brisevi su nakon toga bili zasejavani na krvni agar, a nakon 24h inkubacije su očitavane vrednosti brojanjem kolonija uzročnika. Rezultati eksperimentalnog dela pokazuju da je količina od 1500 ml fiziološkog rastvora dovoljna da izazove potpunu dekontaminaciju tetive. Rezultati eksperimentalnog dela su potom bili primenjivani u kliničkom delu studije koji je obuhvatao 200 ispitanika starosne dobi između 15-50 godina i koje je je bilo sprovedeno na Klinici za ortopedsku hirurgiju i traumatologiju Kliničkog centra Vojvodine. Kontrolnu grupu su činili onih 100 pacijenata kod kojih je mehaničko intraoperativno ispiranje autokalema neposredno pred njegovu implantaciju vršeno pomoću 500 ml fiziološkog rastvora, a ispitivanu grupu su činili drugih sto pacijenata kod kojih je isto to ispiranje izvršeno sa 1500 ml fiziološkog rastvora. Rezultati kliničkog dela studije jasno ukazuju da je količina od 1500 ml fiziološkog rastvora kojim se vrši intraoperativna mehanička irigacija dovoljna da izvrši potpunu dekonaminaciju autokalema kao i da stepen kontaminacije autokalema raste sa povećanjem vremena koje kalem provodi na vazduhu tokom obrade, što je u direktnoj vezi sa vremenskim trajanjem operacije i vrstom kalema koji se koristi za rekonstrukciju. Rezultati pokazuju da je rizik za nastanak kontaminacije autokalema u direktnoj vezi sa faktorima okruţenja, odnosno da se porastom broja ljudi u operacionoj sali, kao i redosledom operativnih procedura u toku jednog operativnog dana u smislu da operacije koje počinju kasnije na operativnom programu, povećava i procenat kontaminacije. Intraoperativna mehanička irigacija kontaminiranog autokalema se pokazala kao metoda koja se uspešno moţe koristiti u intaoperativnoj dekontaminaciji autokalema tokom rekonstrukcije prednje ukrštene veze kolena. Rezultati ove studije se mogu se primeniti i na druge asetne hirurgije i mogu posluţiti i daljim kliničkim istraţivanjima., Intraoperative contamination of autograft during anterior cruciate ligament reconstruction still remains a topic for debate among orthopaedic surgeons mainly concerning the need and the way of its treatment. Graft contamination arises after pathogen settlement from the surrounding air, from skin and mucoses of patient and staff, as well as not enough sterilized instruments. Pathogens found in graft contamination are the same ones who are causes of septic arthritis, which is the most common complication in arthroscopic surgery in general. Consequences of septic arthritis usually leave a huge impact on patient’s mental and physical status. In modern surgery, it is mandatory to prevent potential auto-graft contamination by irrigation (during anterior cruciate ligament reconstruction in knee). Most commonly used agents for intraoperative auto-graft irrigation are variety of antiseptic and antibiotic solutions. Even though intraoperative irrigation with saline solution presents one of the most commonly used procedures during different surgical interventions in general, little is said in literature about its usage in auto-graft contamination. The aim of this study was to show that decontamination of auto-graft during anterior cruciate ligament reconstruction of the knee can be successfully done by mechanical irrigation with saline (0,9%) solution and also to define a precise quantity of saline for complete decontamination. Furthermore, effects of different factors in surroundings were inspected. The study consisted of two parts: experimental and clinical. Experimental part was conducted at the Department for clinical bacteriology, at Microbiology Centre at the Institute for public health of Vojvodina. It consisted in making the experimental model with in vitro conditions similar to or as the same as in the operating theatre. Experimental model was made of 50 preparated and sterilized pig tendons of deep finger flexors, which are similar dimensions as human anterior cruciate ligament of the knee. Then, the tendons were contaminated with previously defined concentration of most common cause of contamination which is coagulase negative staphylococcus (ATCC 12228 Staphylococcus epidermidis). Contaminated tendons were mechanicaly irrigated with 500ml, 1000ml and 1500ml saline solution. After each irrigation a swab was taken and put in blood agar to grow. Following 24h of incubation, bacterial colonies were counted. Results of experimental model show that 1500ml of saline solution is required for decontamination of tendon. Results of experimental model were used in clinical part of the study which was conducted at the Clinic for orthopaedic surgery and traumatology in Clinical Centre of Vojvodina. It comprised of 200 patients, who were 15-50 years old. Patients were divided in two equal groups: tested and control group. In control group mechanical irrigation of auto-graft was done prior to its implementation with 500ml saline solution, while in tested group 1500ml of saline was used for irrigation. Results of clinical part of the study show that intraoperative irrigation with 1500ml of saline solution is enough for complete decontamination of auto-graft. Furthermore, degree of auto-graft contamination rises with prolonged exposure time on surrounding air, with incrised number of people in the operating theatre and also with number and sequence of operations during the day. Intraoperative mechanical irrigation proved to be a sufficient method that can be used in intraoperative autograft decontamination during anterior cruciate ligament reconstruction. The results of this study can be applied to other aspects of the surgery and could be used and further clinicalstudies.