Search

Yaşa Bağlı Maküla Dejenerasyonu (YBMD) görme kaybı ile karakterize progresif bir hastalıktır. Patogenezinde vasküler endotelyal büyüme faktörü (VEGF) önemli yere sahiptir. Bu nedenle tedavide Anti-VEGF ajanlar kullanılmaktadır. Ancak literatürde bu ajanların makülada atrofi gelişimi üzerinde etkileri bulunduğuna dair bilgiler bulunmaktadır. Bu tez çalışmasında Anti-VEGF ajanlardan ranibizumab, aflibercept ve ziv-afliberceptin resveratrol ile kombinasyonunun ARPE-19 hücreleri üzerindeki etkilerinin in-vitro olarak araştırılması amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda sitozolik ve mitokondriyal reaktif oksijen türlerinin üretimi (SitROS ve MitROS), mitokondriyal membran depolarizasyonu (MitDep), kaspaz-3, kaspaz-8 ve kaspaz-9, hücre canlılığı, apoptozis ve VEGF-A düzeylerindeki değişimler konfokal mikroskop, mikro tabaka okuyucu (plate reader) ve ELISA yöntemleri kullanılarak ölçülmüştür. ARPE-19 hücreleri Kontrol, Kobalt Klorür (Co), Resveratrol (RES), Ranibizumab (RAN), Aflibercept (AFB), Ziv-aflibercept (ZAB), RAN+RES, AFB+RES, ZAB+RES, RAN+RES+Co, AFB+RES+Co ve ZAB+RES+Co şeklinde 12 gruba ayrıldı. Kontrol grubu dışındaki gruplardaki hücreler RES, RAN, AFB veya ZAB (yalnız veya kombine edilerek) ile 24 saat boyunca inkübasyon sonrasında ilgili gruplar kobalt klorür (CoCl2) ile 24 saat daha inkübe edildiler. Çalışmamızda Anti-VEGF'ler yalnız uygulandıklarında MitROS, MitDep ve SitROS'u artırarak oksidatif stresi artırdı. Kaspaz-3,8 ve 9 düzeyini ve apoptozisi artırıp hücre canlılığını azalttılar. Resveratrol ile Anti-VEGF'ler kombine uygulandığında resveratrol Anti-VEGF'lerin artırdığı oksidatif stresi azalttı. Kaspaz-3 ve 9 seviyelerini ve apoptozisi azaltarak hücre canlılığını artırdı. Sonuçlarımız in-vitro ortamda ranibizumab, aflibercept ve ziv-afliberceptin oksidatif stresi artırıcı ve hücre canlılığını azaltıcı etkileri olduğunu göstermiştir. Resveratrol bu ilaçlara kombine edildiğinde bu etkileri önleyerek hücre canlılığını artırmıştır. Anahtar sözcükler: Aflibercept, Ranibizumab, Resveratrol, YBMD, Ziv-aflibercept, Age-Related Macular Degeneration (AMD) is a progressive disease characterized by vision loss. Due to the Vascular Endothelial Growth Factor (VEGF) having a crucial role in the pathogenesis of AMD, Anti-VEGF agents are used for treatment. However, it is indicated that those agents may cause the progression of atrophy development in the macula. It is aimed to investigate the effects of Anti-VEGF agents ranibizumab, aflibercept and ziv-aflibercept combined with resveratrol on ARPE-19 cells in-vitro. In accordance with this purpose alterations in the levels of cytosolic reactive oxygen spices (CytROS), mitochondrial reactive oxygen spices (MitROS), mitochondrial membrane depolarization (MitDep), caspase-3, caspase-8 and caspase-9, cell viability, apoptosis and VEGF-A were measured by using confocal microscope, plate reader and ELISA methods in this study. The cells were divided into twelve groups described as follow: Control, Cobalt Chloride (Co), Resveratrol (RES), Ranibizumab (RAN), Aflibercept (AFB), Ziv-aflibercept (ZAB), RAN+RES, AFB+RES, ZAB+RES, RAN+RES+Co, AFB+RES+Co and ZAB+RES+Co. Except for the Control group (48 hours incubation with no treatment), all the other groups were treated with resveratrol, ranibizumab, aflibercept or ziv-aflibercept (alone or combined) for 24 hours then the cells in the merely related groups were incubated with Cobalt Chloride (CoCl2) for 24 hours more. It was revealed that alone treatment with an Anti-VEGF agent causes increment on cellular oxidative status level by prompting the MitROS, MitDep and SitROS levels. Thus, it increased the caspase-3, caspase-8 and caspase-9 levels resulting in enhancing apoptosis or on the contrary decreasing cell survival. Consequently, our findings indicate that ranibizumab, aflibercept and ziv-aflibercept may have a provoker effect on cellular oxidative stress and a suppressor effect on apoptosis in-vitro. Besides, it is concluded that combination with resveratrol has valuable and non-negligible potential for intercepting the devastating effects of Anti-VEGF agents. Keywords: Aflibercept, Ranibizumab, Resveratrol, AMD, Ziv-aflibercept, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2022., Kaynakça var.

Çalışmamızın amacı, retinal ven tıkanıklığına (RVT) bağlı maküla ödemi olan hastaların, final görme keskinliğine etki eden klinik bulgularını ve spektral domain optik koherens tomografi (SD-OCT) görüntülerindeki değişikliklerini saptamaktır. Ocak 2016 ile Ağustos 2019 tarihleri arasında, Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Göz Hastalıkları Kliniğine, retinal ven tıkanıklığına bağlı maküla ödemi ile başvuran, 100 hastanın 100 gözüne ait klinik kayıtları ve SD-OCT görüntüleri geriye dönük olarak incelendi. Olguların en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK), klinik ve fundoskopik muayene bulguları, kaydedildi. Çalışmadaki hastaların %51'i erkek, %49'u kadındı. Hastaların yaş ortalaması 65,37±11,53 idi. Altmış beş yaşından küçük hastaların başlangıç EİDGK ortalaması 0,79±0,55 logMAR iken, 65 yaş ve üzeri hastaların başlangıç EİDGK ortalaması 1,06±0,61 logMAR olarak bulundu (p=0,024) Başlangıç EİDGK ≤0,3 logMAR olan grubun final EİDGK ortalaması 0,12±0,16 logMAR, başlangıç EİDGK ≥1 logMAR olan grubun final EİDGK ortalaması 0,98±0,63 logMAR olarak bulundu. Başlangıçta OCT'de ölçülen iç retinal tabakaların düzensizliğinin (DRIL) genişliği 1113,19±436,96 µm iken son vizitte bu değer 563,78±520,83 µm olarak ölçüldü. Hiperreflektif nokta (HRN) sayısı < 2 olan grupta başlangıç EİDGK ortalaması 0,33±0,09 logMAR, HRN sayısı 2 ile 10 arasında olan grupta 0,77±0,54 logMAR, HRN sayısı 11 ile 20 arasında olan grupta 0,98±0,48 logMAR, HRN sayısı ≥21 olan grupta ise 1,31±0,63 logMAR olduğu saptandı. Gruplar arasında anlamlı farklılık mevcuttu. İleri yaşın, başlangıç EİDGK'nın kötü olmasının, iskemi varlığının, daha büyük inraretinal kistin, elipsoid zonun bozuk olmasının, daha uzun DRIL varlığının, HRN sayısının fazla olmasının, daha büyük subretinal sıvı varlığının, takipler sırasında bazı komplikasyonların gelişmesinin (Epiretinal membran, neovasküler glokom) kötü final görme keskinliği ile ilişkili olduğu saptandı. Anahtar Kelimeler: Görsel prognoz, optik koherens tomografi (OCT), retinal ven tıkanıklığı., The aim of our study is to determine the clinical findings and changes in spectral domain optical coherence tomography (SD-OCT) images of patients with macular edema due to retinal vein occlusion (RVO), affecting the final visual acuity Between January 2016 and August 2019, clinical records and SD-OCT images of 100 eyes of 100 patients admitted to Süleyman Demirel University Faculty of Medicine Hospital Ophthalmology Clinic with macular edema due to retinal vein occlusion were reviewed retrospectively. The best corrected visual acuity (BCVA), clinical and fundoscopic examination findings of the cases were recorded. 51% of the patients in the study were male and 49% were female. The mean age of the patients was 65.37 ± 11.53. The initial BCVA average of patients younger than sixty-five years old was 0.79 ± 0.55 logMAR, whereas the initial BCVA average of patients 65 and older was 1.06 ± 0.61 logMAR (p=0,024). The final BCVA average of the group with the initial BCVA ≤0.3 logMAR was found to be 0.12 ± 0.16 logMAR, and the final BCVA average of the group with the initial BCVA ≥1 logMAR was 0.98 ± 0.63 logMAR. While the width of the disorganization of retinal inner layers (DRIL) measured initially in OCT was 1113.19 ± 436.96 µm, this value was measured as 563.78 ± 520.83 µm at the last visit. In the group with the number of hyperreflective points (HRP), Tez (Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2020., Kaynakça var.

This prospective study was aimed to evaluate the effects of intravitreal bevacizumab treatment on best corrected visual acuity (BCVA), central macular thickness (CMT) and central retinal sensitivity in diabetic macular edema. 16 eyes of 12 patients with diabetic macular edema received intravitreal bevacizumab treatment. Standardized ophthalmic evaluation, BCVA, CMT, central retinal sensitivity measurement were performed before therapy, at first week, first month and third month, differences in fluorescein leakage was studied only before therapy and three months after therapy. The mean age was 60,8 ł 5,7. The mean BCVA at baseline, 1 week,1 month, 3 month after injection were 0,12 ł 0,07, 0,15 ł 0,09, 0,22 ł 0,14 and 0,21 ł 0,13, respectively. Best corrected visual acuities increased statistically significant from baseline at 1 week, 1 month and 3 month after injection (p, Tez (Uzmanlık)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi,Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2011., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2007., Kaynakça var.

AMAÇ: Bu çalışmada, YMD'nin etyopatogenezinde rol oynayabileceği düşünülen faktörlerin YMD ile ilişkisini araştırmayı amaçladık. MATERYAL VE METOD: Çalışmamızda YMD tanısı indirekt fundus oftalmoskopi, üç aynalı kontakt lens muayeneleri ve FFA tetkiki yapılarak konuldu. 28'i yas tip ve 37'si kuru tip toplam 65 YMD olgusu (44 kadın, 21 erkek) vardı. Kontrol grubu olarak da yas ve cinsiyet olarak benzer özellikleri olan ve kırma kusuru haricinde oküler patolojisi olmayan olgular alindi. Bunlardan 32'si kadın ve 20'si erkek toplam 52 olgu çalışmaya alındı. Bu her iki grubun HT, DM'un varlığı, sigara kullanma ve kırma kusurları belirlendi. Her iki gruptan 12 saat açlıktan sonra biyokimyasal ve hematolojik parametreler için uygun tüplere kan örnekleri alindi. Bunlardan; serum lipid profili (Trig, Tchol, HDL-C, LDL-C), oksidan-antioksidan sistemden (MDA, SOD, CAT, GPx) bir kısmına, serum Glu, Fe, Mg, Ca ve hematolojik parametrelerden (Fib, Hb, Htc, Plt) bir kısmına bakıldı. BULGULAR: YMD olgularında; kadın cinsiyeti, HT ve hipermetropinin varlığının YMD açısından belirgin şekilde artmış risk faktörü olduğunu gördük. Ayrıca serum Tchol düzeylerini YMD olgularında anlamlı yüksek bulduk. Trig, HDL-C ve LDL-C düzeyleri açısından gruplar arasında anlamlı bir fark yoktu. Oksidan-antioksidan sistemden, eritrosit içi enzimlerden MDA, YMD olgularında anlamlı yüksekti. SOD, CAT ve GPx açısından gruplar arasında anlamlı farklılık yoktu. Hematolojik parametrelerden plazma Fib düzeyi yüksekliği YMD olgularında, kontrol grubundan anlamlı bulundu. Serum Glu, Fe, Mg, Ca düzeyleri açısından gruplar arasında anlamlı fark görülmedi. SONUÇ: HT, kadın cinsiyet ve hipermetropinin var olması, Tchol yüksekliği, MDA yüksekliği, Fib yüksekliği YMD riskini artırır., AIM: In this study, possible risk factors (age, sex, hypertension, and lipid particules, oxidant and antioxidant activity, hematologic factors, glucose, Fe, Mg, Ca ) for the AMD were investigated. MATERIALS AND METHODS: In our study, AMD was diagnosed by using indirect retinal ophthalmoscopy, three mirror contact lens examination and FFA. Our study included 65 cases (44 women, 21 men) 28 of them wet type and 37 of them dry type AMD. As a control group we selected the cases having the similar properties of age and sex with no ocular pathology, except refractive error. Our control group: 32 women and 20 men, total 52 cases were included in the study. HT, DM, cigarette smoking and refractive errors were investigated in all cases. After 12 hours of fasting blood samples of these two groups were taken for analyses for biochemical and hematological parameters. Serum lipid profiles (Trig, Tchol, HDL-C, LDL-C), oxidant-antioxidant system (SOD, CAT, GPx, MDA), serum Glu, Fe, Ca, Mg and some of the hematological parameters (Hb, Htc, Plt, Fib) were studied. RESULTS: We found that female gender, HT, hypermetropy as relatively risk factors for AMD. Also, the serum Tchol levels were statistically significantly high in AMD cases. There were no statistically significant difference between the groups and the serum levels of Trig, HDL-C and LDL-C. MDA level was significantly high in AMD cases. There was no significant difference between groups according to SOD, CAT and GPx. Significantly high plasma Fib levels were observed in AMD cases. There was not any significant difference for Hb, Htc and Plt found of AMD. The differences of serum Glu, Fe, Ca and Mg levels between the groups were not significant. CONCLUSION: Female gender, HT, hypermetropy, high serum Tchol levels, high levels of MDA and high plasma Fibrinogen levels were detected as increased risk factors of AMD., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2002., Kaynakça var.

Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde Ocak 2015 ile Aralık 2020 tarihleri arasında regmatojen retina dekolmanı (RRD) nedeniyle pars plana vitrektomi uygulanmış, anatomik başarı sağlanan 40 hastanın 40 gözü çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri ve sigara kullanımı, diyabet, hipertansiyon varlığı kaydedildi. Preoperatif olarak, lens durumu (fakik, psödofakik), aksiyel uzunluk ölçümü, PVR varlığı, yırtık sayısı, dekole alan genişliği, dekolman süresi, en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) ve optik koherens tomografi (OKT) ile santral maküla kalınlığı (CMT), dış limitan membran (ELM) bütünlüğü değerlendirildi. EİDGK >0,4 logMAR ve ≤0,4 logMAR'a göre hastalar 2 gruba ayrıldı. Hastaların postoperatif 1., 3., 6. ay ve son kontrolde EİDGK, fotoreseptör hücre uzunluğu (PL), iç segment uzunluğu (IS), dış segment uzunluğu (OS), Henle sinir lifi tabakası ve dış nükleer tabaka (HFL+ONL) uzunlukları, ELM, elipsoid zon (EZ), koni interdijitasyon zonu (CIZ) bütünlükleri ve foveal tümsek oluşumları, subretinal ve subRPE birikim, ERM, intraretinal kist varlığı kaydedildi. Bulgular: Hastaların ortalama yaşları 61,73±9,41 ve 23'ü kadın (%57,5) idi. Ortalama EİDGK cerrahi öncesi 2,38±0,75, cerrahi sonrası 0,49±0,36 düzeyindeydi. Preoperatif görme düzeyi postoperatif görme düzeyini pozitif anlamlı etkilemekteydi (p=0,042). EİDGK postoperatif 6. aya kadar istatistiksel anlamlı artmakta iken 6-12 ay arasında anlamlı değişim olmamıştır. Hastalarda IS uzunluğu 6. aya kadar, OS uzunluğu ise en az 12. aya kadar istatistiksel anlamlı artış göstermiştir (p0,4 olanlara göre daha uzun olarak tespit edildi (p, Materials and methods: Forty eyes of 40 patients with anatomical success who underwent pars plana vitrectomy for rhegmatogenous retinal detachment (RRD) between January 2015 and December 2020 in our clinic were included in the study. Demographic characteristics of the patients, smoking, diabetes and hypertension were recorded. Preoperatively, lens status (phakic, pseudophakic), axial length measurement, presence of PVR, number of tears, width of detachment area, duration of detachment, best corrected visual acuity (BCVA), and central macular thickness (CMT) with optical coherence tomography (OCT) , outer limiting membrane (ELM) integrity assessed. Patients were divided into 2 groups according to BCVA >0.4 logMAR and ≤0.4 logMAR. BCVA, photoreceptor cell length (PL), inner segment length (IS), outer segment length (OS), Henle nerve fiber layer and outer nuclear layer (HFL+ONL) at the postoperative 1st, 3rd, 6th months and at the last follow-up. lengths, ELM, ellipsoid zone (EZ), cone interdigitation zone (CIZ) integrity and foveal bulge formations, subretinal and subRPE deposition, ERM, intraretinal cyst were recorded. Findings: The mean age of the patients was 61.73±9.41 years and 23 (57.5%) were female. Mean BCVA was 2.38±0.75 before surgery and 0.49±0.36 after surgery. Preoperative visual acuity had a positive and significant effect on postoperative visual acuity (p=0.042). BCVA increased statistically until 6 months postoperatively, but there was no significant change between 6-12 months. In patients, IS length increased up to 6 months and OS length increased until at least 12 months (p0.4 (p, Tez (Uzmanlık-PhD) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2021., Kaynakça var.

Amaç: Glokom grupları ve kontrol grubunda görme alanı ve optik koherenstomografi bulgularının korelasyonunun araştırılması. Gereç ve yöntem: Çalışmaya Kasım 2010 ile Ocak 2011 tarihleri arasında kliniğimizde takip edilen 33 PAAG'li hastanın 61 gözü, 23 NTG'li hastanın 40 gözü, 16 OHT'li hastanın 31 gözü ve sağlıklı gönüllülerden oluşan 18 kontrol grubununun 36 gözünü alındı. Tüm olgulara tam bir oftalmolojik muayene sonrası maküler, peripapiller ve OSB OCT incelemesi ve GA ile santral 30-2 esik testi uygulandı. Tanı grupları arasında GA ve OCT parametreleri açısından istatistiksel olarak anlamlı fark olup olmadığı One-Way Anova ile değerlendirildi. Anlamlı fark varsa farkın hangi gruptan kaynaklandığını saptamak için Bonferroni düzeltmeli One-Way Anova yapıldı. Tanı gruplarının kendi içinde GA ve OCT ile elde edilen ölçüm değerleri arasındaki korelasyona Pearson Korelasyon Analizi ile bakıldı. Bulgular: Olguların 38. i erkek, 52. si kadındı. Tüm kişilerin yas ortalaması 56,0ł9,2 (40-75) yıl olarak hesaplandı. Glokomatöz değişiklikler gösteren PAAG ve NTG'li grupta glokomatöz değişiklikler göstermeyen OHT ve kontrol grubuna göre OCT parametrelerinden CA, CA/DA oranı, horizontal ve vertikal C/D oranı, ortalama ve maksimum cup derinliğinde istatistiksel olarak anlamlı derecede artış izlenirken, RA, ortalama RSLT kalınlığı, ortalama makuler retina kalınlığı ile toplam makula hacminde istatistiksel olarak anlamlı derecede azalma saptandı. PAAG. li grupta GA. daki MD ve PSD değerleri ile OCT'deki ortalama RSLT kalınlığı ile iyi derecede, RA, vertikal C/D oranı ve CA/DA oranı ile orta derecede korelasyon saptandı. NTG'li grupta GA. daki MD ve PSD değerleri ile OCT'deki ortalama RSLT kalınlığı ile iyi derecede, RA ve vertikal C/D oranı ile orta derecede korelasyon saptandı. OHT.'li grupta GA'daki MD ve PSD değerleri ile OCT'deki RA, horizontal C/D oranı, CA/DA oranı, ortalama ve maksimum cup derinliği arasında orta derecede istatistiksel olarak anlamlı korelasyon saptandı. Tartışma: Glokom tanı ve takibinde fonksiyonel kaybı gösteren GA ile yapısal hasarı gösteren OCT cihazı birlikte kullanıldığında bu iki testin bir çok sonucu birbirleriyle korelasyon göstermektedir. Glokomatöz değişiklikler gösteren PAAG ile NTG hastalarının OCT bulguları birbiriyle benzerdir fakat glokomatöz değişiklik göstermeyen OHT ve kontrol olgularından ise OCT bulguları farklıdır. Anahtar kelimeler: Normal tansiyonlu glokom, primer açık açılı glokom, oküler hipertansiyon, görme alanı, optik koherens tomografi., Objective: Glaucoma groups and the control group to investigate the correlation of visual field and optical coherence tomography findings. Materials and methods: The study was performed between November 2010 and January 2011 following the 33 POAG 'with 61 eyes of patients, 23 NTG' with the patient's 40 eyes, 16-OHT 'with 31 eyes of patients in the control group and 36 eyes of 18 healthy volunteers were included in. After a complete ophthalmic examination of all macular, peripapillary and ONH central 30-2 threshold test was performed with OCT, and GA review. OCT parameters between the diagnostic groups in terms of GA and whether there is a statistically significant difference was evaluated with One-Way Anova. If there was no significant difference which group the difference is due to One-Way Anova was performed to determine the Bonferroni correction. Diagnosis groups in the GA and its correlation between the measuredvalues obtained by OCT was measured by Pearson's correlation analysis. Results: 38 patients were male and 52 percent were female. The mean age of all persons56.0 ł 9.2 (40-75) years, respectively. Showing glaucomatous changes in POAG and NTG 'groups with OHT and glaucomatous changes in the control group show OCT parameters, the CA, the CA / DA ratio, horizontal and vertical C / D ratio, mean and maximum cup depth significantly increased observed, RA,the mean RNFL thickness, with the average macular retinal thickness total macular volüme decreased significantly. POAG 'group with GA in OCT with MD and PSD values at a good level with the average RNFL thickness, RA, vertical C / D ratio and CA / DA ratio and a moderate correlation. NTG 'group with GA in MD and PSD values OCT at a good level with the average RNFL thickness, RA and vertical C / D ratio was correlated with a moderate. OHT 'group with GA in MD and PSD values OCT at the RA, and horizontal C / D ratioCA / DA ratio, mean and maximum cup depth was statistically significant correlation between moderate. Discussion: Indicating the functional loss in glaucoma diagnosis and followup to GA showing the OCT device used in conjunction with structural damage correlated with each other a lot as a result of these two tests. Showing changes in glaucomatous OCT findings in patients with POAG and NTG were similar to each other but not present in OHT and glaucomatous changes in the OCT findings in control cases are different. Keywords: Normal tension glaucoma, primary open-angle glaucoma, ocular hypertension, visual field, optical coherence tomography., Tez (Doktora)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2011., Kaynakça var.

Yaşa bağlı makula dejenerasyonu (YBMD), glokom, diyabetik retinopati, prematüre retinopatisi, retinal vasküler tıkanıklıklar gibi göz hastalıkları günümüzde sayısı gittikçe artan ve kesin bir tedavisi olmayan rahatsızlıklardır. Bu hastalıkların ortak noktalarından bir tanesi, oksidatif stres ve hipoksi başlığı altında sınıflandırılıyor olmalarıdır. Hipoksi sonucu artan oksidan ajanlar, geri dönüşü olmayan hasarlara neden olabilmektedir. Günümüzde antioksidan olarak birçok madde kullanılmaktadır. Ginseng (Panax) Asya ülkelerinde yaygın olarak bulunan ve antioksidan özelliği kanıtlanmış bir bitkidir. Koenzim Q-10 ve bileşenleri mitokondriyal elektron taşınma zinciri (ETC) reaksiyonlarına birebir katılarak ETC regülasyonunda önemli görev üstlenmektedir, antioksidan ajan olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmamızda, kobalt klorür (CoCl2) ile ARPE-19 hücrelerinde oluşturulacak kimyasal hipoksi modeline karşı Ginsenoside Rb1 ve Koenzim Q-10 kombinasyonunun vasküler endotelyal faktör (VEGF) düzeyleri, hücre içi apoptotik yolak tetikleyicilerinden kalsiyum(Ca+2) salınım düzeyleri, kaspaz-3 ve 9, hücre içi reaktif oksijen ürünleri miktarıyla birlikte antioksidan parametrelerden glutatyon (GSH), glutatyon peroksidaz(GSH-Px) ve lipit peroksidasyon düzeyleri tayin edildi. Sonuç olarak ginsenoside Rb1 ve koenzim Q10 'in kimyasal hipoksi modelinde hücre canlılığı üzerine olumlu etkilerinin olduğunu, apoptozdan koruduğunu; reaktif oksijen ürünleri(ROT), kaspaz-3, kaspaz-9, malonil aldehit(MDA), mitokondrial depolarizasyon, hücre içi Ca+2düzeyelerini azalttığını; VEGF üretimini bloke ettiğini ve antioksidan enzim GSH-px üretimini artırdığını gördük. Bu etkilerinin birlikte verildiğinde arttığını saptadık. GSH düzeylerinde herhangi bir fark saptamadık. Çalışmamız sonucunda pek çok göz hastalığının patofizyolojisinde önemli rolü olan RPE hücrelerinde oksidatif stress, apoptoz ve VEGF üretimini azaltan koenzim Q10 ve ginsenoside Rb1'in, daha fazla çalışma yapılması gerekmekle birlikte, umut vaad edici tedaviler olabileceğini düşünmekteyiz., Eye diseases such as age-related macular degeneration (AMD), glaucoma, diabetic retinopathy (DRP), retinopathy of prematurity(ROP), retinal vascular occlusions are nowadays increasingly common disorders and a definitive treatment method is not well established. One of the common points of these diseases is that they are classified under oxidative stress and hypoxia. Oxidative substances resulting from hypoxia can cause irreversible damage to cells. Today, many substances are used as antioxidants. Ginseng (Panax) is a plant widely found in Asian countries and proven to have antioxidant properties. Coenzyme Q-10 (CoQ10) and its components play an important role in the regulation of ETC by participating in the mitochondrial electron transport chain (ETC) reactions, being used as antioxidant agents. In this study, effects of the combination of CoQ10 and Ginsenoside Rb1 against chemical hypoxia model induced by cobalt chloride (CoCl2) in ARPE-19 cells with the vascular endothelial factor (VEGF) levels, levels of intracellular calcium release triggers apoptotic pathway (Ca2+), caspase -3 / -9, the amount of intracellular reactive oxygen species, antioxidant parameters such as glutathione (GSH), glutathione peroxidase (GSH-Px) and lipid peroxidation levels will be determined. In conclusion, ginsenoside Rb1 and coenzyme Q10 have positive effects on cell viability in chemical hypoxia model, We have seen that; they protect from apoptosis and reduce levels of reactive oxygen species (ROT), caspase-3, caspase-9, malonyl aldehyde (MDA), mitochondrial depolarization, intracellular Ca + 2 levels; it blocks VEGF production and increases the production of the antioxidant enzyme GSH-px. We found that these effects increased when given together. We did not find any difference in GSH levels. We conclude that coenzyme Q10 and ginsenoside Rb1, which reduce oxidative stress, apoptosis and VEGF production in RPE cells, which play an important role in the pathophysiology of many eye diseases as a result of our study, may be promising treatments, although further studies are needed., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2017., Kaynakça var.

Yaşa bağlı maküla dejeneresansı (YBMD) gelişmiş ülkelerde yaşlılarda en önemli körlük nedenidir. YBMD patogenezi tam olarak anlaşılamamış bir hastalık olup günümüzde etkin bir tedavi ve önlemi yoktur. Yaşlılık sonucu YBMD sebeplerinden birisi olan artan oksidatif stres sonucu maküladaki RPE ve progresif dejenerasyon oluşmaktadır. Güneş ışığına maruziyet, yoğun ilüminasyon veya sigara içimi gibi çevresel faktörler serbast radikal oluşumu aracılığı ile YBMD’den sorumlu olduğu düşünülmüştür. Melatonin yapısında bulundurduğu pirol halkası nedeni ile vücutta normal fizyoljik süreçte oluşan oksidan ajanlara karşı antioksidan özellik göstermektedir. Amfenak siklooksijenaz yolağını inhibe eden ve inflamasyon, maküla ödemi gibi önem arz eden durumlarda kullanılan bir antiinflamatuar ajandır.Bu çalışmanın amacı ARPE-19 hücrelerinde kültür ortamında, mavi ışıkla oluşturulan oksidatif stres modeline karşı Amfenak ve melatoninin LP, GSH, GSHPx, hücre içi Ca+2 salınımı, ROT düzeyleri ve apoptozis düzeyleri üzerine muhtemel koruyucu etkilerini araştırmaktır.ARPE-19 hücreleri; Kontrol, Işık, Amfenak, Melatonin, Işık+Amfenak, Işık+ Melatonin, Işık+Amfenak+Melatonin olmak üzere yedi ana gruba ayrıldı.LP düzeyleri; Kontrol, Amfenak, Melatonin, Işık+Amfenak, Işık+ Melatonin, Işık+Amfenak+Melatonin gruplarında Işık grubuna göre anlamlı düzeyde düşük saptandı (p, The most important cause of blindness in elderly people living in developed countries is Age-Related Macular Degeneration (AMD). AMD, the pathogenesis is not fully elucidated; today still an effective treatment and prophylaxis aren’t known against it. Increased Oxidative stress status which is one of the most important actors of AMD formation induces a progressive Retinal Pigment Epithelium (RPE) degeneration in Macula. Environmental factors such as long-term daylight exposure, intensive illumination and smoking are thought to be responsible from oxidative stress mediated AMD development. Because of containing pirol chains in its structure, melatonin has a very strong antioxidant effect against the oxidative molecules occurring during the physiological process in human body. Amfenac is an anti-inflammatory drug, which inhibits cyclooxygenase pathway, is used for treatment of serious cases such as inflammation and macular edema.The aim of this study is to investigate possible protective effects of Amfenac and Melatonin on LP, GSH, GSH-Px, intracellular Ca2+ release, ROS and apoptosis levels in cultured ARPE-19 cells in a blue light (405 nm) induced oxidative stress model.ARPE cells were divided into seven groups as defined; Control, Light, Amfenac, Melatonin, Light + Melatonin, Light + Amfenac and Light + Amfenac + Melatonin Statistically, LP levels; in Control, Amfenac, Melatonin, Light + Amfenac, Light + Melatonin and Light + Amfenac + Melatonin groups were significantly lower than Light group (p, Tez (Tıpta Uzmanlık)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2013., Kaynakça var.

Bu çalışmada klinik olarak glokomla beraber olmayan PES'li gözlerin PES'i bulunmayan olgularla karşılaştırılmasını, normal sınırlarda bile olsalar PES'li gözlerdeki glokom parametrelerinin normal görünümlü gözlerle farkını incelemeyi amaçladık. Çalışmamıza Ocak 2005 - Ocak 2007 tarihleri arasında Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı polikliniğine başvuran ve rutin oftalmolojik muayene esnasında GİB'i 21 mmHg'nın altında olan, glokomatöz görme alanı ve optik disk değişiklikleri bulunmayan PES'li olgulardan 37'si dahil edildi. Olgular uzak ve yakın görme keskinliği, göz içi basıncı (GİB), kontrast duyarlılık, merkezi kornea kalınlığı, renkli görme, cup-disk oranı, görme alanı bulguları açısından prospektif olarak araştırıldı. Sonuçlar, benzer yaş ve cinsiyette 44 olguluk kontrol grubuyla karşılaştırıldı. Kontrol grubuyla PES olguları arasındaki istatistik olarak tek anlamlı fark MD (Mean Deviation) değerleri açısından bulundu (P, In this study we aimed to compare the pseudoexfoliative eyes without glaucoma clinically and eyes without pseudoexfoliation and to investigate the difference between the glaucoma parameters of normal eyes and pseudoexfoliative eyes even in normal ranges. This study included 37 cases of pseudoexfoliative eyes with intraocular pressure under 21 mmHg and without glaucomatous threshold and optic disc changes during routine ophthalmologic examination who applied to ophthalmology clinic of Süleyman Demirel University school of medicine between January 2005 and January 2007. Patients were examined prospectively for distance and reading visual acuity, intraocular pressure (IOP), contrast sensitivity, central corneal thickness, color vision, cup-disc ratio and threshold. Results were also compared with control group which included age- and sex-matched 44 healthy patients. The only statistically significant difference between pseudoexfoliative eyes and control group was mean deviation (MD) values (p, Tez (Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2008., Kaynakça var.

Biz bu çalışmada, kuru gözlü olgularda topikal siklosporin tedavisinin etkinliğini değerlendirmeyi amaçladık. Schirmer testi 5 mm ve altında olan 34 hastanın retrospektif olarak incelendiği bu çalışmada hastalar 6 ay süreyle topikal siklosporinle birlikte suni gözyaşı damlası kullandı. Hastaların 14.ünde (%42) Romatoid Artrit tanısı mevcuttu. Hastaların tedavi öncesi ve tedavi başlandıktan sonra 1., 3. ve 6. aylardaki oküler yüzey hastalığı indeksi (OSDI) skorları, Schirmer testi ve gözyaşı filmi kırılma zamanı (GKZ) değerleri, Oxford şemasına göre floresein ve lissamin yeşili ile korneal ve konjonktival boyanma dereceleri karşılaştırıldı. Yaş ortalamaları 55.0 ł 12.1 (30-79) yıl olan hastaların 29.u (%85) kadın, 5.i (%15) erkekti. Tedavi öncesiyle karşılaştırıldığında 1., 3. ve 6.aylardaki takiplerde OSDI skorlarındaki fark istatistiksel olarak anlamlı idi (sırasıyla; p=0.003, p, In this study, we aimed to evaluate the efficacy of topical cyclosporine treatment in dry eye. Patients with Schirmer test under 5mm were investigated retrospectively and they used topical cyclosporine with artificial tears for 6 months. Fourteen (%42) of the patients had Rheumatoid Arthritis. Ocular surface disease index (OSDI) scores, Schirmer test, tear film break-up time (BUT), fluorescein and lissamine green staining grades of cornea and conjunctiva according to Oxford scheme before treatment were compared with 1, 3 and 6 months after treatment. The mean age of patients was 55.0 ł 12.1 (30-79) years. Twenty-nine (%85) of the patients were female and 5 (%15) of them were male. When compared with before tretment, the difference of OSDI scores in 1, 3 and 6th month follows was statistically significant (respectively, p=0.003, p, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2010., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2007., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2002., Kaynakça var.

Bu çalışmada, şeffaf korneal ve PGK uygulanarak fakoemülsifikasyon ve GİL implantasyonu cerrahisi uygulanmış, yaş ve cinsiyet özellikleri birbirine denk, kataraktlı iki hasta grubunda kesi tekniğinin, preoperatif korneal astigmatizmaya olan etkilerini araştırdık. Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Kliniğinde, 15 kataraktlı göze şeffaf korneal kesi ile, 15 kataraktlı göze ise PGK ile, tek cerrah tarafından, fakoemülsifikasyon ve GİL implantasyonu uygulandı. Hastalar postoperatif 1. gün, 1. hafta ve 1. ay kontrole çağrıldı. Cerrahiye bağlı astigmatizma Ege Üniversitesi'nde hazırlanan Vektör Analiz Programı ile analiz edildi. Astigmatik ve pakimetrik değişimler Wilcoxon Signed-Rank, gruplar arası farkların anlamlılığı Mann- Whitney U testi ile değerlendirildi. Çalışmamızda 1. gün ve 1. hafta korneal astigmatizma değerleri arasında anlamlı fark bulunmazken, 1. ay korneal astigmatizma değerleri PGK'li grupta anlamlı olarak düşüktü. Ancak cerrahinin indüklediği astigmatizmayı düzeltmede her iki grup arasında anlamlı fark yoktu. Sonuç olarak PGK'ler preoperatif astigmatizmayı düzeltmede basit, etkin ve güvenilir bir yöntemdir., In this study we investigated the effects of clear corneal and paralimbal relaxing incision (PRI) tecniques used during facoemulsification and intraocular lens (IOL) implantation surgery, on prepoperative corneal astigmatism. 30 patients were included in our study. These patients were comprised of 2 groups 15 patients each with similar age and sex distribution. All patients in both groups were operated by a single surgeon at opthalmology clinic of Süleyman Demirel University. In the first group clear corneal incisions were utilized during facoemulsification and intraocular lens (IOL) implantation surgery. Whereas in second group PRI were used during surgery. Patients in both study groups were seen 3 times after surgery; on 1st postoperative day, 1st postoperative week and 1st postoperative month. Surgically induced astigmatism was calculated by a vectorial analysis software developed by Ege University. Statistical analysis was done by using SPSS software. Wilcoxon Signed-Rank test was used for comparing the astigmatic and pakimetric data. Mann- Whitney U was used for comparing the parameters between groups. There was no statistically significant difference in values in the 1st postoperative day and week between first and second group. However, corneal astigmatisma values were significantly lower in the PRI group in 1st postoperative month. No significant difference was detected in corrected surgically induced astigmatism between two groups. As conclusion, we suggest that utilization of PRI's is a simple, effective and safe method for correction of preoperative astigmatism., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Bu çalışmada, pupilladan ve pars plana yolundan yapılan silikon boşaltımları, başarıları ve komplikasyonları açısından karşılaştırıldı. Çalışmaya kliniğimizde 2004-2009 yılları arasında gözünden silikon boşaltımı yapılmış 115 hasta alındı. Olguların 74'ü (%64) erkek, 41`i (%36) kadındı. Yaş ortalamaları 56,22 ± 12,6 (10-83) yıl idi. Olgular ortalama 17,21 ± 10,54 (6-57) ay takip edildi ve üç gruba ayrıldı. Birinci grup, pars planadan silikon yağı boşaltımı yapılan 18 (%16) olgu. İkinci grup, FAKO ile kombine transpupiller yoldan silikon yağı boşaltımı yapılan 46 (%40) olgu. Üçüncü grup psödofakik olup transpupiller yoldan silikon yağı boşaltımı yapılan 51 (%44) olgu. Çalışma grupları anatomik başarı, fonksiyonel başarı, en iyi düzeltilmiş görme keskinliği artışı, göz içi basıncı ve komplikasyonları açısından retrospektif olarak karşılaştırıldı. Üç grubun da görme keskinliklerinde istatistiksel olarak anlamlı artış mevcuttu (p=0,002, p0,05). Sonuç olarak, transpupiller silikon yağı boşaltımının anatomik başarı oranları pars plana silikon yağı boşaltımından daha iyi sonuçlar vermektedir., In this study, silicone oil outs were compared in respect to their success and complications. For the study, in our clinic we had 115 patients from whose eyes silicone oil out was applied between 2004 - 2009. 74% of them were men and 41% of them were women. Their average ages were 56,22 ± 12,6 (10-83). The patients were observed approximately 17,21 ± 10,54 (6-57) months and divided into three groups. First group were those who applied silicone oil out from pars plana 18 (16%). Second group were those who applied silicone oil out through the transpupillary way as combined with FACO 46 (40%). Third group were those who is pseudophakia applied silicone oil out through the transpupillary way 51 (44%). Study groups were compared retrospectively in respect to anatomical and functional success, best corrected visual acuity, intraocular pressure and its complications. There was a significant statistically increase in the visual acuity of all groups (p=0,002, p0,05). As a result, anatomical success rates of the transpupillary silicone oil out give better results then pars plana silicon oil out., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2010., Kaynakça var.

AMAÇ: Bu çalışmada, PDR'li olgularda vitroretinal cerrahinin anatomik ve fonksiyonel etkinliğini araştırmayı amaçladık. MATERYAL VE METOD: PDR'ye bağlı görme kaybı nedeni ile PPV uygulanan 34'ü erkek, 45'i kadın 79 hastanın 86 gözü çalışma kapsamına alindi Olguların hepsinde preoperatif dönemde Snellen eseli ile en iyi görme keskinliği ve airpuff tonometresi ile GIB saptandı, ön segmentin biyomikroskobi ile ve açının gonioskopi ile muayenesinin ardından pupilla dilate edilerek indirekt oftalmoskopik ve/veya goldmanın üç aynalı kontakt lensi ile arka segmentin incelenmesi yapıldı. Fundusun katarakt ve vitreus kanaması gibi opak ortamlar nedeni ile seçilemediği olgularda B scan ultrasonografik inceleme yapıldı. Olgulara standart üç girişli PPV, ya yalnız basına, ya da ilave tekniklerle kombine uygulandı. Gerekiyorsa, RD tespit edilen olgularda, ameliyata retinal cerrahi ile devam edilmiştir. Ameliyat sonrası 1.gün, 1.hafta, 15.gün, 1.ay, 3.ay izlendiler. Bir yıl boyunca da 3 aylık aralarla takip edildiler. Her kontrolde DGK, GİB, ön segment bulguları, retinanin durumu ve olası komplikasyonlar kaydedilerek anatomik ve fonksiyonel başarı değerlendirildi. BULGULAR: Olgularda preoperatif dönemde PDR'ye eşlik eden bulgular olarak 28 gözde ( % 32.56) katarakt, 7 gözde (% 8.14) glokom, 6 gözde (% 6.98) afaki, 19 gözde (% 22.09) psödofaki, 9 gözde (% 10.47) rubeosis mevcut idi. 68 göze (% 79.06) daha önce panretinal laser fotokoagülasyon yapılmıştı. Peroperatif dönemde komplikasyon olarak en sık (% 9.30) retinal yırtık ve komeal komplikasyonlar (%1 6.27) gelişti. Postoperatif erken dönemde en sık 11 gözde (%12.80) vitreus hemorajisi, 12 gözde (% 13.95) geçici GİB artışı, postoperatif geç dönemde en sık 13 gözde (% 15.12) katarakt, 7 gözde (% 8.14) RD gelişti. PPV sonucu DGK 60 gözde (% 71.43) artarken, 26 gözde (% 29.57) azaldı veya aynı seviyede kaldı. 48 gözde (% 55.81) DGK 0.1 ve üzerinde bulundu. SONUÇ: PPV'nin PDR'nin komplikasyonlarının giderilmesinde, fonksiyonel bir görme düzeyi sağlamada, retinopatiyi stabilize etmede etkisi olmaktadır., AIM: In this study, we aimed to investigate anatomic and functional effect of vitrectomy in proliferative diabetic retinopathy. MATERIALS AND METHODS: Eighty six eyes of seventy nine patients who underwent PPV for visual loss due to POR were included in this study. Thirty four patients were male and forty five were female. Preoperative examination included best corrected visual acuity, intraoküler pressure measurement by air puff tonometer, siit lamp examination (including gonioscopy), binocular indirect fundoscopy (including Goldmann's three mirror contact lens), B-Scan ultrasonography. A three port pars plana vitrectomy was used either on its own or by using with other techniques as a combination procedure. If needed, operation is continued for retinal detachment. One day, 1 week, 15 days, 3 months after the operation, follow- up examination including best corrected visual acuity, slit lamp examination, binocular indirect fundoscopy were made. Further intraoperative and postoperative complications were evaluated, postoperative functional outcome were analyzed. RESULTS: Preoperatively, the accompanying signs and symptoms were cataract in 28 eyes (% 32.56), glaucoma in 7 eyes (% 8.14), aphakia in 6 eyes (% 6.98), pseudophakia in 19 eyes (% 22.09), rubeosis in 9 eyes (% 10.47), previously panretinal photocoagulation treatment in 68 eyes (% 79.06). The most common complications occurring preoperatively were retinal tears (% 9.30) and corneal complications (% 16.27), most frequent complications occurring postoperatively early period were vitreous hemorrhage in 11 eyes (% 12.80) and temporary intraocular pressure elevation in 12 eyes (% 13.95), in later period cataract in 13 eyes (% 15.12), retinal detachement in 7 eyes (% 8.14). Best corrected visual acuity was improved in 60 eyes (% 71.43), decreased or stabilized in 26 eyes (% 29.57). The best corrected visual acuity was found in 48 eyes (55.81) 0.1 or above. CONCLUSION: Pars plana vitrectomy can restore successful anatomical outcome and useful vision In complications secondary to proliferative diabetic retinopathy., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Dünyadaki başlıca tek taraflı körlük nedenlerinden biri olan fungal keratitler, halen göz hekimlerini endişelendiren ürkütücü bir hastalık olmaya devam etmektedir. Çalışmalar son 40 yıl süresince hastalığın sıklığında artış olduğunu göstermektedir. Fungal keratitler, yeterli etkinlikte antifungal ilaçların olmaması ve tanıda gecikilmesi nedeniyle ağır seyretmekte ve göz kaybına kadar ilerleyebilen klinik durumlarla karşılaşılmaktadır.Bu çalışmada debride edilen kornea epiteli üzerine Candida albicans (ATCC10231) inokule edildi. İnokulasyondan 72 saat sonra topikal tedaviye başlandı. Uygulama birinci gruba 0,9% NaCl (kontrol grubu), ikinci gruba %0,5 kaspofungin, üçüncü gruba %0,5 anidulafungin, dördüncü gruba %1 vorikonazol şeklinde ilk 12 saat yarım saat aralarla, sonraki dönemde bir saatlik aralarla 3 gün uygulandı. Tedavi sırasında 36. ve 72. saatlerde klinik değerlendirme yapıldı. Klinik değerlendirme skoru hesaplandı. Topikal uygulama bittikten 12 saat sonra genel anestezi altında kornea dokusu limbusdan çıkarıldı. Alınan kornea steril ortamda ikiye bölündü. Korneanın yarısı mikrobiyolojik inceleme için kullanıldı. Her bir grup SDA’a ekildi ve üreyen koloniler sayılarak KOB, KOB/gr hesaplandı. Diğer yarısında histopatolojik inceleme için 3 μm kalınlıkta kesitler akınarak PAS ve H&E boyama ile invazyon derinliği değerlendirildi.Kontrol, kaspofungin, anidulafungin ve vorikonazol gruplarında 72. saatte klinik değerlendirme skoru sırasıyla 9-10 (9,60±0,54), 3-7 (4,66±1,63), 1-3 (2,50±0,83), 4-8 (6,50±1,64) idi. Mikrobiyolojik incelemede KOB/gr oranı gruplarda sırasıyla 857,14-13333,33 (5549,20±5113,54), 0-2857,14 (809,52±1120,00), 0, 0-25000 (8678,57±10078,62) idi. İnvazyon derinliği gruplarda sırasıyla 50 μm, 20 μm, 0 μm, 85 μm idi.Klinik, mikrobiyolojik ve patolojik veriler ışığında Candida albicans keratitinde en etkili ajan anidulafungin, sonrasında kaspofungin olduğu görüldü. Vorikonazol grubunda ise iyileşme olmamasının nedeni vorikonazolün, Candida albicans’a yeterli etkinlikte olmaması ve korneaya toksik etkisi olduğu düşünüldü.Candida albicans keratitinde anidulafungin ve kaspofungin topikal olarak güvenle kullanılabilecek antifungal ajanlardır. Anahtar Kelimeler: Anidulafungin, Candida albicans, keratit, Fungal keratitis is one of the major causes of unilateral blindness in the world, eye physicians are still afraid of this disease. Studies show that an increase in the incidence of the disease in the last 40 years. Fungal keratitis, has remained severe due to the lack of sufficient efficacy of antifungal medications and delayed diagnosis. Keratitis may lead to loss of eye.In this study, Candida albicans was inoculated on the corneal epithelial debridement (ATCC 10231). 72 hours after inoculation topical treatment began. Animals were randomly assigned to treatment with 0.9% NaCl (control group), 0.5% caspofungin, 0.5% anidulafungin, 1% voriconazole (n=6 rabbits in each group). For the first 12 hour, treatment was repeated every 30 minutes, and than resumed at hourly intervals for 3 days. Clinical evaluation was performed at 36 th and 72 nd hours during treatment. Clinical evaluation scores were calculated. 12 hours after topical application, corneal tissue was removed under general anesthesia. In a sterile environment post-mortal cornea was divided in two pieces. Treatment effects were evaluated by clinical assessment, fungal culture and histopathology.In control, caspofungin, anidulafungin and voriconazole groups at 72 nd hours of clinical assessment score was 9-10 (9,60±0,54), 3-7 (4,66±1,63), 1-3 (2,50±0,83), 4-8 (6,50±1,64) respectively. Microbiological examination was 857,14-13333,33 (5549,20±5113,54), 0-2857,14 (809,52±1120,00), 0, 0-25000 (8678,57±10078,62) respectively. By histopathology, the mean hyphal density was 50 μm, 20 μm, 0 μm, 85 μm respectively.According to the clinical, pathological and microbiological datas the most effective agent of the Candida albicans keratitis is anidulafungin, and the second is caspofungin. The reasons of the lack of improvement in the voriconazole group, sufficient activity to Candida albicans and corneal toxicity of voriconazole were thought.Anidulafungin and caspofungin are topical antifungal agents that can be used safely in the Candida albicans keratitis. Keywords: Anidulafungin, Candida albicans, keratitis, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2015., Kaynakça var.

Özellikle gebelik ve laktasyon döneminde artan vasküler endotelial growth faktör (VEGF) ve plasental growth faktör etkisiyle kötüleşen diabetik retinopati, santral seröz koryoretinopati, idiopatik koroidal neovasküler membran gibi görmeyi tehdit eden hastalıklarda kullanımı gündemde olan intravitreal bevacizumab ve ranibizumabın doğum öncesi fetüse etkileri, doğum sonrası anne sütüne ve bebeğin kanına geçişi konusunda literatürde kontrollü çalışma bulunmamaktadır. Bu çalışmada süt veren koyunlara uygulanan tek doz intravitreal bevacizumab ve ranibizumabın süte ve emen kuzunun kanına geçip geçmediğini araştırıldı.Bu çalışmaya yaşları 3-4 yıl, ağırlıkları 40-45 kilogram arasında değişen laktasyon dönemindeki ‘pırıt' cinsi 12 koyun ve bunların emen 3'er aylık birer kuzuları dahil edildi. Ranibizumab ve bevacizumab grubu olmak üzere koyun ve bunların kuzlarından oluşan 6'şarlı iki grup oluşturuldu. İntravitreal enjeksiyon işleminden önce koyunların kan ve süt örnekleri alındı. İşlemden sonra da belirli aralıklarla koyunlardan kan ve süt örnekleri, kuzulardan süt örneği alındı. Önceki çalışmalarda ilaçların kandaki eliminasyon düzeyleri göz önüne alınarak bevacizumab grubu koyunlarda çalışmaya 3 hafta, ranibizumab grubu koyunlarda çalışmaya 1 hafta devam edildi. Kuzularda ise 1 günlük takip yapıldı. Bevacizumab ve ranibizumabın serum ve süt konsantrasyonları, bir enzim bağlantılı immunosorbent analiz (ELISA) kiti ile ölçüldü. Çalışmada ölçülebilir minimum ilaç düzeyi bevacizumab için 0.9 ng/ml, ranibizumab için 0.62 ng/ml olarak belirlendi.İntravitreal uygulamadan sonraki 6. saatte tüm koyunların kanında bevacizumab konsantrasyonu ölçülebilir minimum seviyenin üzerinde idi. Çalışmaya son verilen 3. haftada da koyunların 4'ünde bevacizumab seviyesi yüksek olarak tespit edildi. Sütteki bevacizumab konsantrasyonu fluktuasyonlar göstermekle birlikte tüm koyunların sütüne ilacın ölçülebilir konsantrasyonlarda geçtiği tespit edildi. Emen kuzularının kanında ise 6. saatten itibaren 24 saat boyunca bevacizumab ölçülebilir seviyelerde idi. Ranibizumab grubunda ise koyunların kanındaki ve sütündeki ilaç konsantrasyonu ile kuzuların kanındaki ilaç konsantrasyonu ELİSA kitinin belirleyebildiği minimum limitin altında kaldı.Sonuç olarak, ranibizumabın laktasyon döneminde koyunun kanına, sütüne ve bu koyunların emen kuzularının kanına geçmediği, bevacizumabın ise yüksek konsantrasyonlarda geçtiği görüldü. Bu bağlamda laktasyon döneminde ranibizumabın intravitreal enjeksiyonu bevacizumabdan daha güvenli gibi gözükmektedir. Anahtar Kelimeler: Bevacizumab, gebelikte intravitreal enjeksiyon, ranibizumab, No controlled studies exist in the literature about prenatal fetal effects and postpartum transition to breast milk and baby's blood in releated with intravitreal bevacizumab and ranibizumab which is on the treatment agenda of vision-threatening diseases such as diabetic retinopathy, central serous chorioretinopathy and idiopathic choroidal neovascular membrane worsening with effect of increased placental growth factor and vascular endothelial growth factor (VEGF) particularly during pregnancy and lactation. In this study, whether or not transition of single-dose of intravitreal bevacizumab and ranibizumab to the milk of sheep and blood of sucking lamb was investigated.12 'pırıt' sheep in lactation period which are 3 to 4 years old with 40 kg to 45 kg and one of their sucking 3 month-aged lambs were included in this study. By composed of bevacizumab and ranibizumab group including sheep and their lambs, two groups consisting of 6 insiders were formed. Blood and breastmilk samples from the sheep were taken before the intravitreal injection, and blood and breastmilk samples from the sheep, blood samples from the lambs were taken at specified intervals. Considering drug elimination of blood in previous studies, the sheep of bevacizumab group were followed for 3 weeks, the sheep of ranibizumab group were followed for 1 week. Lambs were followed for one day. Milk and serum concentrations of bevacizumab and ranibizumab were measured by enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA). Minimum measurable drug level was assessed 0.9 ng/ml and 0.62 ng/ml for bevacizumab and ranibizumab, respectively.Six hours after intravitreal administration, bevacizumab concentration in the blood of all sheep was above the measurable minimum level. In the 3rd week of study bevacizumab concentration of 4 sheep was noted in high level. Although fluctuations of bevacizumab concentration in the milk, transition of measurable drug concentration to milk was found in all sheep. Beginning from the 6 th hour lasting for 24 hours, bevacizumab concentrations were above measurable levels in the blood of sucking lambs. In the ranibizumab group, milk and blood drug concentration of the sheep and blood drug concentration of the lambs were below the limit that could be determined by ELISA kit.Consequently, it was shown that there is no transition of ranibizumab to blood and milk of the sheep in the lactation period and no transition to blood of their sucking lambs, but transition of bevacizumab is in high concentrations. In this context, intravitreal injection of ranibizumab seems to be safer than bevacizumab in the lactation period. Keywords: Bevacizumab, intravitreal injection in pregnancy, ranibizumab, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2015., Kaynakça var.

Bu çalışmamızda; limbal yaklaşımlı fakoaspirasyon, arka kapsülotomi, ön vitrektomi ve göz içi lens (GİL) uygulaması sonrasında geç dönemde kistoid maküla ödemi (KMÖ) oluşumunu floresyn fundus anjiografisi (FFA) ile araştırmayı amaçladık. Kliniğimizde daha önceden konjenital katarakt nedeniyle limbal yaklaşımlı fakoaspirasyon, arka kapsülotomi, ön vitrektomi ve göz içi lens uygulaması yapılmış 7 hastanın 12 gözü retrospektif olarak incelendi. Ameliyattan ortalama 10 ay sonraki kontrollerinde tam bir oftalmolojik muayeneleri yapıldı ve FFA ya da +20. 0 D lens ve mavi ışık altında indirekt oftalmoskop ile oral floresyn fundus anjioskopisi ile KMÖ varlığı açısından değerlendirildiler. FFA ya da oral floresyn fundus anjioskopisinde gözlerden hiçbirinde KMÖ saptanmadı. Modern pediatrik katarakt cerrahisi yöntemleri ve de GİL uygulaması ile ameliyat sonrası geç dönemde KMÖ gelişimi izlenmemiştir. Daha önceki çalışmalarda ameliyat sonrası erken dönemde bildirilen bu durum, bizim çalışmamızla ameliyat sonrası geç dönemde de teyit edilmiştir. Kesin insidansın belirlenebilmesi için daha uzun takipli daha geniş serilere gereksinim vardır. Güncel teknik diğer komplikasyonlar yönünden de avantajlı görünmektedir. Sonuç olarak çalışmamız uyguladığımız; fakoaspirasyon, arka kapsülotomi, ön vitrektomi ve GİL uygulaması tekniğinin pediatrik kataraktlarda güvenilir ve etkili bir yöntem olduğunu göstermiştir. Anahtar Kelimeler: Göz içi lensler, kistoid maküla ödemi, konjenital katarakt, ön vitrektomi., In our study; we aimed to investigate the occurance of cystoid macular edema (CME) in the late postoperative period after limbal approach phacoaspiration, posterior capsulotomy, anterior vitrectomy and intraocular lens (IOL) application by floresyn fundus angiography (FFA). 12 eyes of 7 patients who had limbal approach phacoaspiration, posterior capsulotomy, anterior vitrectomy and intraocular lens (IOL) application in our clinic previously were eveluated retrospectively. In the control examinations mean 10 months postoperatively, full ophthalmolojik examinations were performed and they were evaluated for occurance of CME by either FFA or oral fluorescein angioscopy under blue light with indirect ophthalmoscope and +20. 0 D lens.CME was not detected in any of the eyes by FFA or oral fluorescein fundus angioscopy. With modern pediatric cataract surgical methods and IOL application, in the late postoperative period CME occurance was not observed. This situation which was previously reported for the early post operative period in the earlier studies is confirmed for the late post operative period as well by our study. For concluding on the incidance wider series with longer follow up are necessary. The current technique seems adventageous for other complications as well. Finally we conclude that: our study reveals that our technique of phacoaspiration; posterior capsulotomy; anterior vitrectomy and IOL application is a safe and effective method in the treatment of congenital cataracts. Key Words: Anterior vitrectomy, congenital cataract, cystoid macular edema, intraocular lenses., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Amaç: Bu çalışmanın amacı giderek epidemiyolojik hale gelen çocukluk çağı obezitesinin, retina ve koroid üzerindeki etkilerini optik kohorens tomografi yardımı ile araştırmaktır. Gereç-Yöntem: Çalışmaya 31 obez hastanın 62 gözü ve 33 kontrol grubu hastanın 66 gözü dahil edildi. Optik kohorens tomografi ile tüm retinal tabakalar segmente edilerek, her bir tabakanın hacmi ayrı ayrı değerlendirildi. EDI OKT ile subfoveal koroidal kalınlık değerlendirildi.Bulgular: Retina sinir lifi tabakası ve iç nükleer tabakanın hacmi kontrol grubunda daha düşük saptandı fakat istatistiksel olarak anlamlı değildi (p >0.05).Gangliyon hücre tabakasının, iç pleksiform tabakanın, dış pleksiform tabakanın ve dış nükleer tabakanın hacmi obezlerde daha düşük saptanmasına rağmen gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p >0.05).RPE’nin hacmi obez grupta istatistiksel olarak anlamlı olacak düzeyde düşük saptandı (p=0,001).İç ve dış retinal tabakaların hacmi obez grupta kontrol grubuna kıyasla düşük saptanmasına rağmen istatistiksel olarak anlamlı değildi (p >0.05).Total retina hacmi kontrol grubuna kıyasla düşük saptanmasına rağmen istatistiksel olarak anlamlı değildi (p >0.05).Subfoveal koroidal kalınlık obez hasta grubunda kontrol grubuna göre ince saptandı fakat istatistiksel olarak anlamlı değildi (p >0.05).Tartışma: Bu çalışma obez adölesan çocuklarda OKT ile tüm retinal tabakaların hacminin ayrı ayrı değerlendirildiği ilk klinik çalışmadır. RPE’de istatistiksel olarak anlamlı derecede hacimsel azalma olması, koroidal kalınlıkta istatistik olarak anlamlı olmamasına rağmen azalma olması; obezitenin erken dönemde retinal ve koroidal incelme yapabileceğini gösterdi. Obezitenin arka segment üzerindeki etkileri, uzun takip süreli geniş klinik çalışmalar ile desteklenmelidir.Sonuç: Non-invaziv, kolay uygulanabilir, tekrarlanabilir bir tanı yöntemi olan OKT ile retina ve koroid değerlendirilmesi; obezite gibi sistemik ve metabolik hastalıkların takibinde ve prognozun değerlendirilmesinde vazgeçilmez bir tanı yöntemi olabilir. Anahtar Kelimeler: Optik kohorens tomografi, obezite, adölesan, tüm retinal katların segmentasyonu, koroid., Aim: The purpose of this study is to investige the effect of the childhood obesity that is becoming epidemiological on retina and choroid with OCT. Material and method: 62 eyes of the 31 obese patients and 66 eyes of the 33 control group patents is included in this study. All retinal layers were segmented with OCT and the volume of the each level was evaluated. The subfoveal choroidal thickness was evaluated with EDI OCT.Results: Volume of the retinal nerve fiber layer and inner nuclear layer were found lower in control group but no statistically significant (p >0.05).Although the volume of ganglion cell layer, inner plexiform layer, outer plexiform layer and outer nuclear layer were found lower in obese children, there is not statistically significant difference between two groups (p >0.05).The volume of RPE was found lower in obese group and statistically significant (p=0.001).No statistically significant, in spite of the fact that the volume of the inner and outer retinal layers in obese children were found lower than the control group (p >0.05).Although total volume of the retina in obese children was found lower than control group, no statistically significant (p>0.05).Subfoveal choroidal thickness of obese children was found thinner than control group patients but no statistically significant (p >0.05).Discussion: This is the first study which in all of the retinal layers volume were evaluated seperately with OCT in obese adolescent children. The reduction of RPE volume that is significant statistically and the reduction of choroidal thickness although that is no significant statistically; show that obesity could make retinal and choroidal thinning in the early period. The effects of obesity on the posterior segment should be supported by extensive clinical trials with long follow-up.Consequence: The evaluation of the retina and choroid with OCT which is the non-invasive, repeatable and easy applicable diagnostic method may be indispensable method to evaluate prognosis and follow up metabolic and systemic disorders like obesity. Keywords: Optical coherence tomography, obesity, adolescent, segmentation of all retinal layers, choroid., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2016., Kaynakça var.

Bu çalışmanın amacı antioksidan bir molekül olan astaksantinin (AST), sigara içerisinde yüksek oranda bulunan hidrokuinon (HQ) ile oluşturulan oksidatif stres modelinde ARPE-19 hücreleri üzerine koruyucu etkinliğini, oksidatif stres parametrelerinden MDA düzeyleri ile antioksidan moleküllerden GSH ve GSH-Px düzeyleri inceleyerek ve hücre içerisindeki Ca+2 salınım miktarı ve apoptotik yolağın tetikleyicilerinden kaspaz ailesine ait proteinlerin tayini yapılarak, araştırmaktır.ARPE-19 hücreleri; Kontrol, Astaksantin, Hidrokuinon, Astaksantin+ Hidrokuinon olmak üzere dört ana gruba ayrıldı.Lipid peroksidasyon (LP) (MDA) düzeylerinde kontrol grubuna kıyasla HQ grubunda istatistiksel olarak artış olduğu (p, In this study, the protective effect of Astaxanthin (AST) will be evaluated in ARPE-19 cells exposed to hydrokuinon (HQ) found high amounts in cigarette. MDA, GSH and GSH-Px levelswere also determined. In addition to this, intracelluler calcium release levels and caspase-3 and -9 activities were determined.ARPE-19 cells were divided into four groups as defined; Control, Astaxanthin, Hydrokuinon, Astaxanthin+ Hydrokuinon.Lipid peroxidation (LP) (MDA) levels; were significantly increased in HQ group compared to control group (p, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2015., Kaynakça var.

Amaç: Kuru göz tedavisinde topikal siklosporin ve otolog trombositten zengin plazmanın etkinliğinin karşılaştırılmak. Gereç ve yöntem: Nisan 2010. Temmuz 2010 tarihleri arasında kliniğimizde kuru göz tanısı alan toplam 61 hasta prospektif olarak incelendi. Hastalar topikal siklosporin A % 0.05 kullanan 31 hasta ve topikal otolog trombositten zengin plazma (TZP) kullanan 30 hasta şeklinde iki gruba ayrıldı. Birinci grup hastalara topikal siklosporin A % 0.05 2x1, suni göz yaşı 4x1, ikinci gruba topikal otolog trombositten zengin plazma (TZP) 4x1, suni göz yaşı 4x1 üç ay boyunca uygulandı. Hastaların Schrimer testi, gözyaşı kırılma zamanı (GKZ), impresyon sitolojisi, floresein boyanma, lisamin boyanma değerleri bakıldı. Tedavi öncesi ile tedavi sonrası 1 ve 3. aydaki bulgular grupların kendi içinde ve gruplar arasında istatiksel olarak değerlendirildi. Bulgular: Değerlendirilen parametrelerde tedavinin birinci ayında sadece otolog TZP kullanan grupta OSDI skorunda anlamlı düzelme görüldü. Tedavinin 3. ayında her iki grupta da tedavi öncesine göre istatiksel olarak anlamlı düzelme saptandı. Ancak gruplar arasında anlamlı fark bulunmadı. Tedavi sırasında her iki grupta en sık görülen yan etkiler kaşıntı ve yanma idi. Siklosporin kullanan grupta bir hastada lokal alerjik reaksiyon gelişmesi nedeniyle tedavi sonlandırıldı. Diğer hastalarda ilaçlar kolaylıkla tolere edildi. Tartışma: Topikal siklosporin A kuru gözde etkisi ve güvenilirliği kanıtlanmış, patogeneze yönelik etki eden, hastalar tarafından kolay tolere edilebilen, standart tedavi haline gelmiş bir ajandır. Otolog TZP doğal gözyaşına benzer özellikleri ve içeriğinde bulunan çok sayıda büyüme faktörü ve sitokin sayesinde kuru gözde gelecek vadeden yeni bir tedavi yaklaşımı olabilir. Anahtar Kelimeler: Kuru göz, siklosporin, trombositten zengin plazma., Purpose: To compare the efficacy of topical cyclosporine and autologous platelet-rich plasma in dry eye treatment Material and Methods: Totally 61 patients diagnosed as dry eye at our clinic between april 2010 and july 2010 were examined prospectively. The patients were divided into two groups one of which is composed of 31 patients using topical cyclosporine A 0.05% and the other group of 30 patients using topical autologous platelet-rich plasma. Topical cyclosporine A 0.05% 2x1, artificial tear eye drops 4x1 were given to the patients of the first group and topical autologous platelet-rich plasma 4x1, artificial tear eye drops 4x1 were applied to the second group throughout 3 months. Schirmer test, tear film break-up time, impression cytology, fluorescein staining test, lissamine green staining test were studied. Findings at pretreatment and first, third month in the posttreatment were eveluated (compared) statistically within and between the groups Results: Among the parameters examined, OSDI scores of the group using only topical autologous PRP were improved significantly at the first month of treatment. Also statistically significant improvement were seen in both groups at third month of treatment with regard to the pretreatment. However significant difference was not found between the groups. Mostly seen side effects (complaints) during the treatment were itching and burning in both groups. Treatment of one patient using cyclosporine was ended due to local allergic reaction. Medicines were tolerated well by the other patients. Discussion: Topical cyclosporine A is an agent that is proved as effective and safe, showed effect oriented towards to the pathogenesis and easily tolerated by the patients, and used as the standart treatment in dry eye. Autologous PRP that has similar properties with artificial tear eye drop and has many growth factors, cytokines within it can be a new treatment modality in dry eye. Keywords: Dry eye, cyclosporine, platelet-rich plasma., Tez (Uzmanlık)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2010., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, 2009., Kaynakça var.

2007-2014 yılları arasında açık ve kapalı glob yaralanmasına bağlı travmatik katarakt gelişen 120 olgu çeşitli yönleriyle incelendi. Olguların %70.8'i erkek ve %29.8'i kadındı. Olguların yaşları 0 ile 16 yaş arasında olup ortalama yaş 7.16±3.56 olarak saptandı. Sağ göz ve sol göz yaralanma oranları %50 olarak eşit bulundu. Travma etkeni olguların %21.7 'sinde taş, %15'inde tahta ve ağaç, %15'inde bıçak olarak tespit edildi. Travmatik katarakt, olguların %65'inde delici göz travması ile oluşurken %35'inde künt göz travması ile oluşmuştu. Olguların %73.3'ünde açık glob yaralanması, %26.7'sinde kapalı glob yaralanması mevcuttu. Travma tipi ile final görme keskinliği arasında ve glob yaralanma tipi ile final görme keskinliği arasında anlamlı bir ilişki bulunamadı.Başvuru anındaki görme keskinliğinde hastaların 37(%30.8)'sinin yaşlarının küçüklüğü nedeniyle görme keskinliği alınamadı, 56 (%46.7) olgunun görme keskinliği el hareketi hissi düzeyinde idi, 21(%17.5) olgunun görme keskinliği 1/2mps-5mps düzeyinde, 5(%4.2) olgunun görme keskinliği 0.1-0.4 düzeyinde idi, 1(%0.8) olgunun görme keskinliği de 0.5-0.7 düzeyinde idi. Final görme keskinliklerinde 9(%7.5) hasta yaşlarının küçüklüğü nedeniyle görme keskinliği alınamadı, 2 (%1.7) hastanın görme keskinliği el hareketi hissi düzeyindeydi, 16(%13.3) hastanın 1/2mps-5mps arasında, 31(%25.8) hastanın 0.1-0.4 düzeyinde idi, 19(%15.8) hastanın 0.5-0.7 düzeyinde, 43 (%35.9) hastanın da 0.8-1.0 düzeyindeydi.Primer reperasyon aşamasında hastalarımızın hiçbirine GİL implante edilmedi. Bütün hastalara katarakt ameliyatı esnasında posterior kapsülotomi ve anterior vitrektomi uygulandı. Hastaların 61(%50.8)'ine PMMA GİL, 50 (%41.7)'sine Foldable GİL ve 9 (%7.5)'una skleral askılı GİL implante edildi.Peroperatif ve postoperatif erken dönem komplikasyonlarda en sık izlenen bulgu 63(%52.5) olgu ile pupil düzensizliği olduğu tespit edildi. Sonrasında 29(%24.2) olguda eksudatif membran, 19(%15.8) olguda posterior sineşi, 8(%6.7) olguda korneal ödem, 2 (%1.7) olguda glokom izlendi. Peroperatif 7(%5.8) olguda arka kapsül perforasyonu gelişti.Geç dönem komplikasyonlar olarak korneal lökom 82 (%68.3) hastada görüldü ve en sık izlenen geç dönem komplikasyon idi. Sonrasında travmatik midriyazis 17(%14.2) hastada, anterior sineşi 13(%10.8) hastada, şaşılık 11(%9.2) hastada, iris atrofisi 10(%8.3) hastada, GİL capture 8(%6.7) hastada, GİL desantralizasyonu 6(%5.0) hastada, pigment dispersiyonu 6(%5.0) hastada izlendi.Postoperatif düzeltilmiş en iyi final görme keskinliği düzeyini 93(%77.5) hastada 0.1 ve üzerinde tespit ettik. 0.5 ve üzerinde görme keskinliği olan olgu sayımızı 62 (%51.6) olarak tespit ettik This study was performed on 120 depending on the open and closed globe injuries traumatic cataract whom were admitted to clinic between 2007 and 2014 years. 70.8% of case were male and 29.2% of case were female. The patient age range was 1-16 and, the mean patient age was 7.16±3.56 years. Right eye and left eye injury rates were equal. Stone was the most common agent of injury (%21.7), second most common agents of injury were wooden sticks (%18.0) and knife (%18.0).Traumatic cataract occured in 65% of case were penetrating trauma and 35%of case were blunt ocular trauma. Open glob injury rate was 73.3%and close glob injury rate was 26.7%. Between the type of trauma or type of globe injury and final visual acuity were not significantly associated .Vision at admission was 30.8 % of case no found, hand movement perception in 46.7%, finger counting in 17.5 % of case, 0.1-0.4 level in 4.2 % of case and 0.5-0.7 level in 0.8% of case. Final visual acuity was 7.5% of case no found, 1.7% of case hand movement perception, finger counting in 13.3% of case, 0.1-0.4 level in 25.8% of case, 0.5-0.7 level in %15.8 of case and 08.-1.0 in 35.9% of case. IOL implantation was not done during primary reperation surgery. Primary posterior capsulotomy and anterior vitrectomy performed all of case. PMMA IOL implanted 50.8 %of case, foldable IOL implanted 41.7 %of case and scleral fixed IOL implanted 7.5%of case. The most common peroperative and early postoperative complicationis pupil regularity that was 52.5 % of case. Other complicatios are uveal reaction that was 24.2 %of case, posterior synechia was 6.7% of case, corneal edeme was 1.7 % of case glaucoma was 1.7 % of case, posterior capsule peforating was 5.8 % of case .The most common late period complication is corneal leukoma that was 68.3% of case. Other late period complications are traumatic mydriasis that was14.2 % of case, anterior synechia was 10.8 % of case, strabismus was 9.2% of case, atrophy of iris was 8.3 % of case, IOL capture was 6.7 % of case, IOL decentralization was 5.0 % of case, pigment dispersion was 5.0 % of case.Postoperative best corrected visual acuity is 77.5 of case 0.1 level or beter. The case of 51.6% is 0.5 level or beter. 77

Amaç :Retina dekolmanı(RD) bulunan olgularda pars plana vitrektominin(PPV) anatomik, fonksiyonel başarısı ve cerrahi sonuçların değerlendirilmesi.Gereç ve yöntem:EYLÜL 2007 – KASIM 2013 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı Kliniği'nde RD tanısı konan ve PPV uygulanan ve takip süresi en az 6 ay olan olgular çalışmaya dahil edilerek tıbbi kayıtları retrospektif olarak incelendi.Bulgular:Olguların 94'ü erkek (%59,1), 65'i kadın (%40,9) idi. Tüm olgularda tek göz etkilenmişti ve 94 hastada (%59,1) sağ, 65'inde (%40,9) sol gözde retina dekolmanı bulunmaktaydı. Ortalama yaş 50,1±17,28 (8-86), ortanca yaş 52,0 olarak tesbit edildi; olguların çoğunluğu 50-70 yaş grubunda idi (%49,6), Makula tutulumu olan ve olmayan olgular karşılaştırıldığında anatomik başarı yönünden iki grup arasında anlamlı fark saptanmazken; fonksiyonel başarı yönünden makula tutulumu olmayan grup lehine istatistiksel olarak anlamlı fark izlendi (p=0,04).Olgular şikayetlerinin başlamasından kliniğimize başvurmalarına kadar geçen süreye göre 30 günden kısa sürede başvuranlar 110 (%69,2), 31-90 gün içinde başvuranlar 29(%18,2), 91 gün ve daha uzun sürede başvuranlar 20(%12,6) olmak üzere 3 gruba ayrıldı. Kliniğimize başvurduktan ortalama 4,5±4,9 (1-8 gün arası) gün sonra hastalar ameliyata alınmıştır. Ameliyata kadar geçen süre ile anatomik ve fonksiyonel başarı açısından gruplar tek tek değerlendirildiğinde, gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmedi.(p>0,05)Vakaların cerrahi öncesi ve son kontrol görme keskinlikleri karşılaştırıldığında 122 olguda (%76,72) görme keskinliğinde artış izlenirken, 8 olguda (%5,03) görme keskinliğinde azalma olmuş ve 29 olgunun (% 18,25) görme keskinliği değişmemiş. Olguların ortalama görme keskinliği ameliyat öncesinde 1, 43±0,57 logMAR (2mps-3mps) iken 1. ay kontrolünde 1,24±0,57 (3mps-4mps), 3. ayda 1,00±0,52 (0,1), 6. ayda 0,91±0,54 (0,1-0,125) ve son kontrolde 0,90±0,56 (0,125) olarak bulundu. 74 (%46,5) vakada medikal tedavi ile kontrol altına alınmış olan göz içi basınç yüksekliği mevcuttu.Sonuç:Retina dekolmanı görmeyi tehdit eden, erken dönemde tedavi edilmediği takdirde körlükle sonuçlanan bir hastalıktır. Makula tutulumu varlığı, hastanın kliğine başvuru süresi, PVR varlığı prognozda önemli faktörler olarak değerlendirildi. PPV, RD tedavisinde yüksek anatomik ve fonksiyonel başarı oranı elde edilmesinde güvenilir bir cerrahi yöntem olarak uygulanabilir.Anahtar sözcükler:Retina dekolmanı, anatomik ve fonksiyonel sonuçlar, pars plana vitrektomi ABSTRACTObjective:To asses anatomical, functional success and surgical results of PPV in cases with retinal detachment.Materials and method:In this study, cases which were diagnosed as RD and had PPV and had at least 6 months of follow up at Ophthalmology Department of Dicle University, Faculty of Medicine between September-2007 and October-2013 were included and medical records were evaluated retrospectively.Findings:94 ((%59,1) of the cases were male and 64 (%40,9) were female. In all of the cases, only one eye was affected and 94(%59,1) of patients had RD in the right eye 65 (%40,1) had in the left eye. Mean age of the cases was 50,1±17,28 (8-86) and the median of the age was 52,0. Most of the cases were between the age 50-70 years old(%49,6). When we compared differences between the groups that has macular involvement and that doesn't have macular involvement; there was not statistically significant difference in terms of anatomical success but there was statisticaly significant difference in favor of the group that does'nt have macular involvement in terms of functional success (p=0,04).The cases were divided into three categories according to time passed until they applied to Opthalmology Clinic after their complaint had begun. The first group applied to clinic in less than 30 days, the second group applied to clinic between 31-90 days, the third group applied to clinic in more than 91 days after their complaint had begun. On average patients had surgery 4,5±4,9( 1 to 8 days ) days after they had applied to our clinic. There were no statistically significant difference between the groups when we compared anatomical -functional successes of the groups with the time passed until the surgery (p>0,05). When comparing the visual acuity of the cases before the surgery and at the last visit, visual acuity of the 122 cases (%76,72) were improved, of 8 cases (%5,03) were decreased and of 29 cases (% 18,25) were the same. While the mean visual acuity was 1,43±0,57 logMAR (2mps-3mps) before the surgery, it was improved to 1,24±0,57 (3mps-4mps) at the 1st month, 1,00±0,52 (0,1) at the 3rd month, 0,91±0,54 (0,1-0,125) at the 6th month and 0,90±0,56 (0,125) at the last control. In 74 (%46,5) cases, there were medically controlled increased intraocular pressure.Result: Retinal detachment is an illness that threatens vision and results in blindness when it is not treated early. Macular involvement, the time passed until the patients applied to clinic and the existence of PVR were considered to be the key factors in prognosis. PPV can be used as safe method of surgery in RD treatment with high anatomical and functional success rate.Key Words:Retinal Detachment, Anatomical and Functional Results, Pars Plana Vitrectomy. 63

AMAÇ: Ocak 2010 ile Aralık 2011 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Kliniği'nde tedavi edilen prematüre retinopatili bebeklerde uyguladığımız argon lazer fotokoagulasyon (LFK), intravitreal bevacizumab enjeksiyonu (İVB) ve kombine (LFK+İVB) tedavilerin etkinliklerini araştırmak ve sonuçlarını karşılaştırmak. GEREÇ VE YÖNTEM: Kliniğimizde tedavi uygulanan 76 prematüre infant retrospektif olarak incelendi. Hastaların doğum ağırlığı, doğum haftası, cinsiyeti, oksijen tedavi süresi, çoğul gebelik öyküsü, sistemik ek hastalıkları, prematüre retinopati evresi, uygulanan tedaviler ve sonuçları incelendi. Prematüre infantlar; birinci grupta LFK tedavisi uygulanan hastalar, ikinci grupta İVB tedavisi uygulanan hastalar, üçüncü grupta kombine tedavi uygulanan hastalar olarak gruplandırıldı. Gruplar; doğum ağırlığı, gestasyonel yaş, ön segment bulguları, arka segment bulguları, prematüre retinopati evresi, hastalık zonu, plus hastalık varlığı açısından karşılaştırıldı. Üç gruptaki tedavi sonuçları ve komplikasyonlar değerlendirilerek karşılaştırmalı analiz yapıldı.BULGULAR: Hastaların ortalama doğum haftası 27,8 ±2,3 hafta ve ortalama doğum ağırlığı 1112,5 ± 272,9 gram idi. Aldıkları oksijen tedavi süresi ortalama 38,2 ± 20,6 gündü. 76 hastanın 24' ünde çoğul gebelik, 30'unda geçirilmiş sistemik hastalık öyküsü mevcuttu. Prematüre 76 bebeğin 150 gözüne tedavi uygulandı. Ortalama doğum ağırlığı; LFK uygulanan bebeklerde 1081,60±266,94 gram, İVB uygulanan bebeklerde 1189,55±263,77 gram ve kombine tedavi uygulanan bebeklerde 1078,57±332,13 gramdı. Ortalama doğum haftası; LFK uygulanan bebeklerde 27,57 ± 2,47 hafta, İVB uygulanan bebeklerde 28,73 ± 1,75 hafta ve kombine tedavi uygulanan bebeklerde 26,86 ±2,26 hafta idi. Gruplar arasında doğum ağırlığı ve haftası açısından fark yoktu. LFK uygulanan 95 gözün 2'si evre 1 (%2 ), 18'si evre 2 (%19), 60'ı evre 3 (%63), 15'i AP-ROP (%16) 'tu. İVB tedavisi uygulanan 44 gözün 4'ü evre 1 (%5), 12'si evre 2 (%34) , 5'i evre 3 (%9), 23'ü AP-ROP (%52 )'tu. Kombine tedavi uygulanan 11 gözün 7'si evre 3 (%64), 4'ü AP-ROP (%36)'tu. Bütün hastalarda plus hastalığı mevcuttu. Ön segment muayenesinde; LFK uygulanan 16 gözde, İVB uygulanan 7 gözde, kombine tedavi uygulanan 7 gözde, iriste veya lenste neovaskülarizasyon mevcuttu. LFK uygulanan 5 gözde, İVB uygulanan 3 gözde, kombine tedavi uygulanan 1 gözde ise vitreus hemorajisi mevcuttu. LFK uygulanan 95 gözün 90'nında (%94,7) PR' de regresyon, 5'inde (%5,3) hastalıkta progresyon görüldü. İVB monoterapisi uygulanan 44 gözün tamamında regresyon görüldü. Kombine tedavi uygulanan 11 gözün 9'unda (%82) prematüre retinopatide regresyon, 2'sinde (%18) progresyon görüldü.SONUÇ: Prematüre retinopatide uygulanan, LFK ve İVB enjeksiyonu tedavileri ile etkili sonuçlar alındığı görüldü. Bazı hastalarda, tedaviye rağmen hastalıkta progresyon gelişmesi nedeniyle uygulanan kombine tedavi ile faydalı sonuçlar elde edildi. Çalışmamızda İVB enjeksiyonunun monoterapi ya da LFK ile kombine tedavi olarak kullanılmasının etkili ve ümit vaat edici olduğu görülmektedir. PURPOSE: To investigate and compare the results of treatment effectivess of argon laser photocoagulation (LFK), intravitreal injection of bevacizumab (IVB) and combined (LFK + IVB) applied on the treatment of retinopathy of prematurity infants at at Dicle University Faculty of Medicine, Department of Ophthalmology between January 2010 and December 2011. MATERIALS AND METHODS: We retrospectively investigated 76 premature infants who treated at the clinic. Patients' birth weight, gestational age at delivery, sex, duration of oxygen therapy, a history of multiple pregnancy, additional systemic diseases, phase of retinopathy of prematurity, treatment and outcome were investigated. Premature infants assembled into groups: LFK-treated patients in the first group, IVB-treated patients in the second group and patients treated with combination therapy in the third group. Groups are compared in terms of birth weight, gestational age, the findings of the anterior segment, posterior segment findings, phase of retinopathy of prematurity, illness zone and the presence of plus disease. The results of treatment and complications in three groups were evaluated with comparative analysis.FINDINGS: The mean gestational age at delivery was 27,8 ± 2,3 weeks and the mean birth weight was 1112,5 ± 272,9 grams. The mean duration of the oxygen therapy was 38,2 ± 20,6 days. Out of 76 patients, 24 patients had multiple pregnancy and 30 patients had a a history of previous systemic diseases. 150 eyes of 76 premature infants treated. The mean birth weight of the infants applied LFK was 1081,60 ± 266,94 grams, IVB was 1189,55 ± 263,77 and the combined treatment 1078,57 ± 332,13 was grams. Average gestational age at delivery appied LFK was 27.57 ± 2.47, IVB was 28.73 ± 1.75 and combination therapy was 26.86 ± 2.26 weeks. There was no difference between the groups in terms of birth weight and birth week. LFK applied respectively to 95 eye and 2 (%2) was in stage 1, 18 (%19) was in stage 2, 60 (%63) was in stage 3 and 15 (%16) was in AP-ROP. IVB applied respectively to 44 eye and 4 (%5) was in stage 1, 12 (%34) was in stage 2, 5 (%9) was in stage in 3 and 23 (%52) was in AP-ROP. Combined therapy applied respectively to 11 eyes and 7 (%64) was in stage 3 and 4 (36) was in AP-ROP. Plus disease was present in all patients. In anterior segment examination 16 eyes that applied LFK, 7 eyes that applied IVB and 7 eyes that applied the combined theraphy applied had iris, or the lens neovascularization. The vitreous hemorrhage was present in 5 eyes that LFK applied, 3 eyes that IVB applied and 1 eye that the combined therapy. Out of 95 eyes that applied LFK, 90 (%94,7) eye showed regression and 5 (%5,3) showed disease progression. Regression was observed in all 44 eyes that applied IVB as monotherapy. Out of 11 eyes that applied combined therapy, in 9 (%82) the retinopathy of prematurity regression and in 2 (%18) the progression seen.CONCLUSION: In retinopathy of prematurity, effective results have been obtained by applying LFK and IVB injection treatments. Due to treatment in some patients, disease progression development seen afterwards by applying combined treatment useful results obtained. In our study, the IVB injection for use as monotherapy or combination therapy with LFK is seen to be effective and promising. 80

Amaç: Primer açık açılı glokomlu (PAAG) olgularda görme alanı (GA) indeksleri ile optikal koherens tomografi (OKT) ölçümleri arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi ve glokomatöz progresyonun erken tespitindeki rollerinin araştırılması. Gereç ve Yöntem: 2007 Ocak ile 2012 Haziran tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Glokom Biriminde takipli, medikal tedaviyle göz içi basıncı kontrol altında olan, PAAG tanısı almış 72 hastanın 84 gözü çalışmaya alındı. GA’daki MD değerine göre glokom evrelemesi yapıldı. Buna göre; Grup 1 MD değeri ≥-6dB olan “erken evre glokom” hastalarını, Grup 2 MD değeri -6dB ile -12dB arası olan “orta evre glokom” hastalarını, Grup 3 MD değeri ≤-12dB olan “ileri evre glokom” hastalarını içeriyordu. Kaydedilen OKT parametreleri ile GA parametreleri arasındaki ilişki incelendi. Ayrıca her gruptaki hastaların ortalama optik sinir başı (OSB) ve retina sinir lifi tabakası (RSLT) kalınlıkları hesaplanarak gruplar arasında karşılaştırıldı ve glokom evresi ile OKT’de ölçülen RSLT kalınlığı değeri arasındaki ilişki incelendi. GA ve OKT parametrelerinin ilk ve son ölçümleri arasındaki ilişki incelendi. MD’de 2 dB artış ve Avg Thickness’da 20 mikron incelme progresyon olarak kabul edilerek, GA ve OKT’ deki progresyon oranları hesaplandı. Bulgular: GA; MD indeksi ile OKT; Smax/Tavg, Imax/Tavg, Smax/Navg, Max-Min, Smax, Imax, Savg, Iavg, Avgthick, RA, RCSA, RV, CA, CV, CDHR, CDVR, CDAR parametreleri arasında güçlü korelasyon görüldü. GA; PSD indeksi ile OKT; Smax/Imax, Max-Min, Smax, Imax, Savg, Iavg, AvgThick, DA, RA, RCSA, RV, CA, CV, CDHR, CDVR, CDAR parametreleri arasında istatistiksel olarak anlamlı korelasyon izlendi. Çalışmamızda PAAG alt grupları açısından da ortalama RSLT kalınlığı arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık olduğu saptandı. Glokomun evresi arttıkça ortalama RSLT kalınlığının azaldığı tespit edildi. Tüm hastaların GA ve OKT parametrelerin ilk ve son ölçümleri arasındaki ilişki incelenerek progresyon araştırıldı. Hastaların %25’inde GA’da progresyon, %29,6’sında OKT’de progresyon saptandı. GA’da progresyon saptanan tüm hastalarda OKT’de de progresyon vardı. Olguların %4,6’sında GA’da progresyon olmaksızın OKT’de progresyon olduğu görüldü. Sonuç: Glokomda GA indeksleri ile OKT ölçümleri arasında güçlü bir korelasyon mevcut olduğu görüldü. Glokomatöz progresyonun erken saptanabilmesi için OKT’de RSLT kalınlığı takibi GA indekslerinden daha erken bulgu vermesi açısından glokom takibinde ümit vericidir. Ancak, hangi OKT protokolü ve parametrelerinin kullanılması gerektiğinin aydınlatılması açısından daha geniş populasyonlarda, daha uzun takip süreleri ile kontrollü çalışmalar yapılması gerektiği düşüncesindeyiz. Purpose: To evaluate the relationship between visual field indices and optical coherence tomography measurements in primary open-angle glaucoma (POAG) patients and to investigate the role of early detection of glaucomatous progression. Materials and Methods: 84 eyes of 72 patients who diagnosed with POAG that controlled with medical treatment at Dicle University Faculty of Medicine, Unit of Ophthalmology Glaucoma follow-up between January 2007 and June 2012 included to the study. Glaucoma staging was done according to the value of visual field (VF) MD. Patients MD value ≥ -6dB (early-stage glaucoma) patients inclueded in Group 1, MD value between -6dB and -12dB (middle-stage glaucoma) in Group 2 and MD value ≤-12dB (advanced stage glaucoma) in Group 3. The relationship between Optical Coherens Tomografi (OCT) parameters recorded with the VF parameters were examined. In addition, patients in each group were compared between groups by calculating the average optic nevre head (ONH) and retinal nevre fiber layer (RNFL) thickness measured by OCT with the stage of glaucoma and the relationship between RNFL thickness value was examined. The first and last measurements of VF and OCT were compared. 2 dB increase in MD and 20 microns thinning in Avg Thickness have been accepted as a progression and OCT in VF progression rates were calculated. Results: There was a strong relationship between VF MD index and OCT Smax/Tavg, Imax/Tavg, Smax/Navg, Max-Min, Smax, Imax, Savg, Iavg, Avgthick, RA, RCSA, RV, CA, CV, CDHR, CDVR, CDAR parameters. Significant correlation between the parameters of VF PSD index and OCT and Smax / Imax, Max-Min, Smax, Imax, Savg, Iavg, Avgthick, DA, RA, RCSA, RV, CA, CV, CDHR, CDVR, CDAR were found statistically. Also there were statistically significant differences in RNFL thickness between sub-groups of POAG in our study. The average RNFL thickness decreased with increasing stage of glaucoma. To investigate the progression, first and last measurements of VF and OCT parameters were compared in all patients. VF and OCT progression was found in 25% and 29,6% of patients respectively. In 4,6% of patients OCT progression observed without VF progression. Conclusion: There was a strong correlation between indices of VF and OCT measurements. OCT RNFL thickness in the monitoring of early progression in glaucoma are promising in terms of providing follow-up of glaucoma because it detectes early signs before VF analysis. However, the protocol and the parameters which should be used in OCT, large population based, controlled studies with longer follow-up periods are needed.

Amaç: Bu çalışmada diabetik maküla ödeminde (DMÖ) intravitreal bevacizumab uygulamasının, görme keskinliği (GK), göz içi basıncı (GİB) ve santral fovea kalınlığına (SFK) olan etkileri araştırıldı.Materyal-Metod: Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Kliniği'nde Aralık 2009 - Kasım 2012 tarihleri arasında DMÖ tanısıyla takipleri bulunan ve DMÖ tedavisi için intravitreal bevacizumab (Altuzan, F.Hoffman-La Roche, Switzerland) enjeksiyonu uygulanan 50 hastanın 74 gözü çalışma kapsamına alındı. Olguların yaş ortalamaları 55.76 ±11.25 yıl idi. Olgulara enjeksiyon öncesi GK, GİB ve Optik Koherens Tomografi (OKT) ile SFK bakıldı. Çekilen fundus floresein anjiografilerinde de makülada ödem saptanan tüm hastalarda, OKT`de santral fovea kalınlığı (SFK) en az 300 µ ve üzerinde izlendi. Makülada ödem saptanan bu olgulara 1.25 mg/0.05 ml bevacizumab enjeksiyonu uygulandı ve olgular enjeksiyondan sonraki 1. ayda tekrar kontrol edilip GK, GİB ve OKT ile SFK bakıldı. SFK'sı 300 µ ve üzerinde olan olgulara 2. ve 3. Enjeksiyon uygulandı.Bulgular: Olguların enjeksiyon öncesi (EÖ), görme keskinliği (GK) ortalama 0.933 ± 0.4327 logMAR idi ve 1. enjeksiyon sonrası 1. aydaki ortalama GK 0.694 ± 0.4317 logMAR idi ve istatiksel olarak anlamlı artış izlendi (p < 0.05). DMÖ'i devam eden 50 göze 1. enjeksiyondan ortalama 1 ay sonra 2. intravitreal bevacizumab enjeksiyonu yapıldı, 1 ay sonraki ortalama GK 0.744 ± 0.4282 logMAR idi ve bu 1. enjeksiyon sonrası 1. ay GK ile karşılaştırıldığında istatiksel olarak anlamlı artış izlendi (p < 0.05). 2. enjeksiyon sonrası DMÖ devam eden 33 göze ortalama 1 ay sonra 3. intravitreal bevacizumab enjeksiyonu yapıldı, 3. enjeksiyon sonrası 1.aydaki GK ortalama 0.668 ± 0.3805 logMAR idi ve bu 2. enjeksiyon 1. ay GK ile karşılaştırıldığında istatiksel olarak anlamlı artış izlendi (p < 0.05).Enjeksiyon öncesi SFK ortalamaları 561,28 ± 157.388 µ idi ve 1. enjeksiyon sonrası 1. ay SFK ortalamaları 390.66 ± 127.212 µ idi ve EÖ `ne göre karşılaştırıldığında istatiksel olarak anlamlı düşüş izlendi (p < 0.05 ). DMÖ'i devam eden 50 göze 2. intravitreal bevacizumab enjeksiyonu yapıldı ve 1 ay sonraki SFK ortalamaları 402.50 ± 111.275µ ve bu 1. enjeksiyon sonrası 1. ay SFK ile karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı düşüş izlendi (p < 0.05). 2. Enjeksiyon sonrası DMÖ'i devam eden 33 göze 3. intravitreal bevacizumab enjeksiyonu uygulandı ve 3. enjeksiyon sonrası 1. ay SFK ortalamaları 288.30 ± 68.554µ idi ve bu 2. enjeksiyon 1.ay SFK ile karşılaştırıldığında da istatistiksel olarak anlamlı düşüş izlendi (p < 0.05).EÖ GİB 14.72 ± 3.49 mmHg ve 1. Enjeksiyon sonrası GİB 15.14 ± 3.54 mmHg idi EÖ ile 1. Enjeksiyon sonrası 1 aydaki GİB arasında istatistiksel olarak fark bulunmadı (p > 0.05). 2.Enjeksiyon sonrası 1. Ay GİB 15.28 ± 3.201 mmHg idi ve 1. Enjeksiyon ile 2. Enjeksiyon sonrası GİB arasında istatistiksel olarak fark bulunmadı (p > 0.05). 3. enjeksiyon sonrası 1. Ay GİB 15.55 ± 2.927 mmHg idi ve 2. Enjeksiyon sonrası GİB ile 3. Enjeksiyon sonrası 1. Aydaki GİB arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı (p>0.05). Olgularda enjeksiyon sonrası ciddi komplikasyona rastlanmadı.Sonuçlar: DRP'ye bağlı gelişen DMÖ tedavisinde intravitreal bevacizumab enjeksiyonunun görme keskinliğini arttırdığı ve fovea kalınlığını azalttığı görüldü. Tekrar enjeksiyonlara gerek olabileceği görüldü. Purpose: To evaluate effects of intravitreal bevacizumab injections on visual acuity (VA), intraocular pressure (IOP) and central foveal thickness (CFT) in patients with diabetic macular edema (DME).Materials and Methods: In this study we included 74 eyes of 50 patients who were treated with intravitreal bevacizumab injection (Altuzan, F.Hoffman-La Roche, Switzerland) for diagnosis of DME at Dicle University Faculty of Medicine?s Ophtalmology Clinic in the dates between December of 2009 and November of 2012. The average age of cases was 55.76 ±11.25 years. Before injection patients were examined for VA, IOP and central foveal thickness (CFT) with Optical Chorence Tomography (OCT). In all patients whom fundus fluorescein angiography (FFA) showed macular edema, OCT also detected at least 300 µ CFT. In these cases that macular edema was detected, 1.25 mg / 0.05 ml bevacizumab were injected and 1 month after injection patients were controlled for VA, iOP and CFT. Second and third injections were given to the cases whom their CFT were 300 µ and over.Results: Before injection (Bİ), average visual acuity (VA) of cases was 0.933 ± 0.4327 logMAR and after first injection in the 1. month VA?s average was 0.694 ± 0.4317 logMAR and statistical significant increase was observed (p < 0.05). In 50 eyes with ongoing DME, second intravitreal bevacizumab injections were given 1 month after first injection. Average VA after 1 month was 0.744 ± 0.4282 logMAR and when this compared to VA after first injection statistically significant increase was detected (p < 0.05). In 33 eyes with ongoing DME after second injection, third intravitreal bevacizumab injections were given 1 month after second injection. Average VA one month after third injection was 0.668 ± 0.3805 logMAR and when this compared to first month VA after second injection, statistically significant increase was detected (p 0.05) . First month IOP after second injection was 15.28 ± 3.201 mmHg and when IOPs after first and second injections were compared statistically significant difference was not detected (p > 0.05).After third injection 1st month IOP was 15.55 ± 2.927 mmHg and when IOPs after second and third injections were compared statistically significant difference was not detected (p > 0.05). There were no serious complications in the cases after injections.Conclusions: Intravitreal bevacizumab injections increased visual acuity and decreased the foveal thickness in the treatment of DME. In the course of the treatment repeated injections may be needed. 66

Amaç: Konjenital katarakt operasyonu sonrası oluşan refraktif hata değişiklerini SRK, SRK-T, SRK-II, Binkhorst-II ve HoIIaday-1 formüllerini kullanarak saptamak.Metod ve Materyal: Dicle üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Göz Hastalıkları Kliniği'nde Eylül 2006-Mart 2009 tarihleri arasında konjenital katarakt nedeniyle katarakt ekstraksiyonu ile birlikte göz içi lens implantasyonu yapılan 46 hastanın 82 gözü çalışmaya alındı. Olgular aksiyel uzunluğuna göre; Grup 1: 22 mm'den küçük aksiyel uzunlukta kısa gözler. Grup 2: 22- 24 mm arası aksiyel uzunlukta olan normal gözler. Grup 3: 24 mm'den büyük aksiyel uzunluğa sahip uzun gözler olarak üç gruba ayrıldı. Operasyon sonrası refraktif hatalar sferik değere silindirik değerin yarısı (sferik eşdeğer) eklenerek hesaplandı. Her bir formülle hesaplamadan sonra beklenen refraktif hatadan operasyondan sonraki gerçek hata çıkarılarak mutlak refraktif hata hesaplandı. Her hasta için 1.ay, 3.ay, 6.ay ve 12.ayda mutlak refraktif hata değeri ölçüldü.Bulgular: Operasyon sonrası tüm olgularda 1.ay,3.ay,6.ay ve 12.ayda refraksiyon hatalarında formüller arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olmadığını tespit ettik. Alt grupları incelediğimizde normalden kısa gözlerde de normal gözlerde olduğu gibi formüller arasında farklılık saptamadık. Mutlak refraktif hata değerleri açısından formülleri değerlendirdiğimiz zaman normalden uzun gözlerde Binhorst-II ve Holladay-1 formülleri SRK, SRK-II ve SRK-T'ye göre daha düşük hata değerleri vermektedir. Ayrıca olgularımızda 1.aydan 12.aya doğru gidildikçe erken yaşta daha fazla olmak üzere miyopiye doğru kayma saptadık.Sonuç: Konjenital katarakt operasyonu sonrası mutlak refraktif hata açısından uzun aksiyel uzunluktaki olgularda Binkhorst-II ve Holladay-1 formülleri daha güvenilirdir. Purpose: To determine refractive error changes which arise after congenital cataract surgery using SRK, SRK-T, SRK-II, Binkhorst-II and HoIIaday-1 formulas.Material and Methods: Eighty two eyes of 46 patients were analyzed which cataract extraction and intraocular lens implantation applied because of congenital cataract at Dicle University Medical Faculty Department of Ophtalmology, between September -2006 and March-2009. According to axial length they were separated into three group; Group 1: shorten then 22 mm axial short eyes. Group between 2: 22- 24 mm axial normal eyes. Group 3: longer than 24 mm axial long eyes. After operation, refractive errors were calculated by adding half cylindrical to spherical valance. After calculation with each formula, absolute refractive error was calculated by ejecting expected mistake from post operation real mistake. For each patient, the absolute refractive error valance was measured in the period of 1st, 3rd, 6th and 12th monthsResults: In all post operation cases, we ascertained that there was not statistically meaningful refraction error difference between formulas in the 1.monht, 3.month, 6.month and 12.month. When we analyzed the subgroups, both in the eyes shorter than normal and in the eyes longer than normal, we did not determine difference between formulas. If we evaluate the formulas in terms of absolute refractive error valance, in the eyes longer than normal, Binhorst-II and Holladay-1 formulas give less error than SRK, SRK-II and SRK-T. Also in our cases we determined that there was tendency to myopia more in the early age from first month to twelfth month.Conclusion: In the terms of post congenital cataract surgery absolute refractive error, in the long axial cases Binkhorst-II and Holladay-1 formulas are more reliable. 65

Amaç: Çift skleral flep yöntemi ile posterior sklerotomi yöntemiyle gerçekleştirdiğimiz evisserasyon ameliyatları sonrası; implant açılması, protez motilitesi ve kozmetik olarak hasta memnuniyeti değerlendirildi. Gereç-Yöntem: Çift skleral file yöntemi ile evisserasyon yapılan 38 hastanın 19’u erkek 19‘u kadın idi. Ortalama yaş 29. 1 (veri aralığı 5-83 yıl) idi. En sık travmaya bağlı fitizik gözlerde ve absolü endoftalmik gözlerde evisserasyon endikasyonu konuldu. 30 (% 78.9) hastada orta düzeyde, 8 (% 21.1) hastada ise illeri düzeyde fitizis bulbi mevcuttu. Tüm olgulara Akrilik impant yerleştirildi. 29 hastaya (% 76.3) 20 mm, 9 hastaya (% 23.7) 18 mm çapında implant yerleştirildi. Protez motilitesi dört kardinal bakış abdüksiyon, addüksiyon, elevasyon ve depresyon yönündeki hareketliliğe göre: Protezde hiç hareket yok (0), tek yöne hareketi olanlar (1+), iki yöne hareketi olanlar (2+), üç yöne hareketi olanlar (3+) ve dört kardinal yöne hareketi olanlar (+4) olarak beş grupta değerlendirildi. Hasta memnuniyeti ise subjektif olarak (iyi, orta, düşük) değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya alınan 38 hastadan yanlızca bir hastada implant açılması meydana geldi. Dört kardinal yönde protez motilitesi (+4) 17 hastada, üç kardinal yönde protez motilitesi 11 hastada, iki kardinal yönde protez motilitesi 10 hastada izlendi. Kozmetik açıdan subjektif olarak, Kirpik ptozisi gelişen 1 (%2.6) hastamızda düşük derecede memnuniyet olurken, 8 hastada(% 21.1) orta derecede 29 hastada (%76.3) ise iyi derecede memnuniyet izlendi. Sonuç: Çift skleral flep yöntemi ile eviserasyon tekniği uygulanan hastalarda tatminkar fonksiyoel ve kozmetik sonuç elde edildi. Purpose: After evisceration surgery by the method of two posterior sclerotomy with double scleral flap, prosthesis motilities and cosmetic results was assessed by patient satisfaction. Material and Methods: Double scleral flap methods with the evisceration of the 38 patients were 19 men and 19 women. Average age was 29.1 ( range 5- 83 years ) respectively. The most common indication for evisceration was traumatic phthisical eyes and endophthalmitis. 30 ( % 78.9 ) patients had moderte phytisis and 8 ( % 21.1 ) patients had severe phytisis.. Acrylic impant were placed in all patients. 20 mm implants were placed in 29 patients ( % 76.3 ) and 18 mm implants were placed in 9 patients ( % 23.7). Prosthesis motility were assesed at four cardinal gaze; abduction, adduction, elevation and depression: No movement ( 0 ), one-way movement ( + 1 ), two-way movement ( + 2 ), three-way movement ( + 3 ), four cardinal directions movement ( + 4 ) were evaluated in five groups. The subjective patient satisfaction (good, medium, low) were evaluated. Results: The study included 38 patients, implant exposure only occurred in one patient. Prosthesis motility in the four cardinal directions ( + 4 ) in 17 patients, prosthetic motility in the three cardinal directions in 11 patients the two cardinal directions prosthesis motility was observed in 10 patients. Cosmesis as a subjective, evolving lash ptosis in 1 ( % 2.6 ) patient, while low-grade, 8 patients ( % 21.1 ), moderate and in 29 patients ( % 76.3) showed good degree of satisfaction. Conclusion: Patients treated evisceration techniques with the method of double scleral flap had satisfactory functional and cosmetic results were obtained.

Endokanaliküler lazer DSR ‘de multi-diod lazer kullanarak etkinliği ve klinik sonuçları değerlendirmeyi amaçladık. Nazolakrimal kanal tıkanıklığı nedeni ile epifora öyküsü olan 28 hastanın 29 gözü multi-diod lazer ile tedavi edildi. Çalışma prospektif, non-randomize ve karşılaştırılmasızdı. Olguların 7 ‘si erkek (% 24,14) ve 22 ‘si kadın (% 75,86) idi. Ve yaşları 8- 82 yıl (ortalama 32,9 ± 20,77) arası idi. cerrahi lokal veya genel anestezi altında yapıldı. Tüm olgularda multi-diod lazer kullanıldı. Nazal pasaj 30° endoskopik video kullanılarak görüntülendi. Tüm olgulara silikon tüp takıldı. Olgular ortalama 9,1 ± 4,35 ay takip edildi. Sonuç olarak epiforanın geçmesi ve lazere bağlı intranazal major bir hasarın olmaması başarı olarak değerlendirildi. Endokanaliküler lazer DSR 29 gözün 25 ‘inde başarı ile sonuçlandı.(% 86,2) ve olguların yaşarma şikayeti kalmadı. 4 başarısız olguda başarısızlığın nedeni osteotomi kenarında mukoza konstrüksiyonu idi. Başarısız olgulardan biri travmaya sekonder dakriyosistit olup diğerlerinde primer nazolakrimal kanal tıkanıklığı mevcuttu. Başarısız olgulardan üçüne eksternal DSR yapıldı. Bir olguda nazal osteotomi alanı fibrotik doku ile kaplanmıştı. Nazolakrimal kanal endonazal endoskopi kullanılarak fibrotik dokunun eksize edilmesi ile açıldı. Olgulardan 8 ‘i pediatrik olgulardı. Bunların hiçbirinde Endokanaliküler lazer DSR ‘den sonra tıkanıklık gelişmedi. Endokanaliküler lazer DSR hastalar tarafından iyi tolere edilebilen, düşük komplikasyon oranına sahip etkili bir teknik olarak görülmektedir. Başarısının değerlendirilmesi için karşılaştırılmalı çalışmalara ihtiyaç vardır. To evaluate the clinical outcome and efficacy of endocanalicular laser dacryocystorhinostomy using a multi-diode laser. Twenty eight patients (29 cases) with a history of epiphora due to nasolacrimal duct obstruction were treated with a multi-diode laser. The study was prospective, non-randomized, and non-comparative. The patients, 7 (24,14%) males and 22 (75,86%) females, ranged in age from 8 to 82 years (mean 32,9 ± 20,77). Surgery was performed under general or local anesthesia. All procedures were performed using a multi-diode laser. The nasal passage was visualized with a 30° nasal video endoscope. In all cases, silicone stents were inserted. Patients were followed meanly 9,1 ± 4,35 months. The main outcome measure was resolution or improvement of the epiphora and no major laser damage intranasally. The endocanalicular laser dacryocystorhinostomy remained patent in 25 of the 29 (86,2%) cases, and no complaints of tearing occurred. The four failures were caused by constriction of the mucosa at the osteotomy site. Of the failures, one case was secondary to trauma, and the others were due to primary nasolacrimal duct obstruction. External DCR was performed in three of the failed cases. In addition, in one case, the nasal osteotomy area was covered with fibrotic tissue. The nasolacrimal duct was opened by excising the fibrotic tissue via endonasal endoscopy. Eight of the cases were in the pediatric age group. None of the cases had obstruction after the endocanalicular laser dacryocystorhinostomy operation. Endocanalicular laser dacryocystorhinostomy using a multi-diode laser appears to be an effective technique with a low complication rate, and it is well tolerated by patients. Comparative studies are needed to evaluate its success.

Giriş: Endoftalmi enfeksiyöz veya non enfeksiyöz nedenlerle gelişen daha çok vitreus boşluğunu ve ön kamarayı tutan intraoküler bir inflamasyondur. Son yıllarda, medikal ve cerrahi tedavi yaklaşımlarındaki büyük gelişmelere rağmen, endoftalmi, bir göz doktoru için hala en korkutucu klinik tabloyu oluşturmaktadır. Bu çalışmada, güncel olan medikal ve vitreoretinal cerrahi tedavi yaklaşımlarının anatomik ve görsel prognoza etkisi değerlendirilmiştir. Materyal ve Metod: Eylül 2004- Eylül 2006 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı kliniğinde endoftalmi tanısı alan 16 hastanın 16 gözü çalışma kapsamına alındı. Hastalara tanı konduğunda mikrobiyolojik çalışmalar için örnek alındı. Bütün hastalara intravitreal antibiyotik ve vitreoretinal cerrahi uygulandı. Operasyondan sonra hastalar 1 - 16 ay (ortalama : 5 ay ) takip edildi. Bulgular: 9 ( %56.25) olguda posttravmatik endoftalmi, 6 olgu da ( %37.5) postoperatif endoftalmi,1 olguda ise ( % 6.25) endojen endoftalmi saptandı. 16 endoftalmi hastasından alınan vitreus örneklerinde 4 ( %25) olguda kültür (+) sonuç elde edildi. 12 hastanın vitreus kültüründe üreme görülmedi. Tedavi sonrası 7 ( % 46.66) olguda görme artışı, 3 (%20) olguda görme azalması, 3 ( %20) olguda görmede değişme yok, 2 ( %13.33) olguda görme alınamadı. Sonuç: Endoftalmide erken tanı ve tedavi çok önemlidir. Hızlı ve ve doğru bir tedavi ile iyi görme sonuçları elde edilebilir. Tedavi yaklaşımı olarak son yıllarda uygulanan intravitreal antibiyotik ve pars plana vitrektomi kombinasyonu ile başarılı sonuçlar elde edilmektedir. Endophthalmitis is a intraocular inflamation which develop due to infectios or non- infectios couses and mostly hold vitreus cavity and anterior chamber. n the last years, medical and surgery strategies showed an improvement however endophthalmitis is still very scary clinical complication for a ophthalmologist. n this study we aimed to evaluate effect of recent medical and vitreoretinal surgery treatment strategier on to anatomic and visual prognose effect. Material and Method: 16 eyes of 16 patients with endophthalmitis who were diagnosed in the Dicle University, Medical Faculty Department of Ophthalmology between September 2004 and september 2006 . Culture samples were taken for microbiological study after diagnosis. Patients were treated with intravitreal antibiotic and vitreoretinal surgery. Patients were followed up after operation for 1 to 6 months. Findings: Posttraumatic endophthalmitis (9 patients 56.25 %), postoperative endophthalmitis (6 patients 37.5 %) and endogen endophthalmitis (1 patient 6.25 %) were detected in study. 4 of 16 patients vitreus culture samples were (+) positive. 12 patients vitreus culture samples were (-) negative. Visual acuity after treatment: Visual acuity increase in 7 patients (46.66 %), visual acuity decrease in 3 patients (20 %), nochanges visual acuity in 3 patients (20 %) and any sign of visual acuity in 2 patients ( 13.33 %) were recorded. Result: Early diagnosis and therapy is very important in endophthalmitis. Good recovery result can be obtained by rapid and accurate treatment. ntravitreal antibiotic and pars plana vitrectomy combinations treatment approach which in use in last years is the best approach to get succesful results.

8. ÖZET: Amaç: Şaşılık veya anizometropi nedeni ile ambliyopi gelişmiş olgularda kısa süreli kapama tedavisinin etkinliğini ve tedavi başarısını etkileyen faktörleri değerlendirmek. Gereç ve Yöntem: Ocak 1997 ile Ocak 2005 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı Şaşılık Biriminde şaşılık ve anizometropik ambliyopi tanısı konarak kısa süreli kapama tedavisi uygulanmış 61 olgu çalışma kapsamına alınarak olguların dosyaları retrospektif olarak incelendi. Tedavi başlangıcındaki yaşın, başlangıç görme keskinliğinin, ambliyopi tipinin, sonuç görme keskinliği üzerine etkisi araştırıldı. Bulgular: Şaşılık ambliyopi grubunda tedavi öncesi görme keskinliği ortalama 0.26 ± 0.17 (1/10-6/10) idi, kısa süreli kapama tedavisi sonrasında ortalama görme keskinliğinde 0.32 ± 0.21 (2-9) sıra artış saptandı. Tedavi öncesi görme keskinliği ile tedavi sonrası görme keskinliği arasındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu saptandı (p=0.036). Anizometropik ambliyopi grubunda tedavi öncesi görme keskinliği ortalama 0.25 ±0.16 (1/10-5/10) idi, kısa süreli kapama tedavisi sonrasında ortalama görme keskinliğinde 0.23 ± 0.18 (2-6) sıra artış saptandı. Tedavi öncesi görme keskinliği ile tedavi sonrası görme keskinliği arasındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu saptandı (p=0.035). Tedavi sonucu görme keskinliğindeki ortalama artış iki grup arasında karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı farkın olmadığı saptandı (p=0. 113). Sonuç: Şaşılık ve anizometropik ambliyopili olgularda kısa süreli kapama tedavisi etkili ve güvenilir bir yöntemdir. 40 9. SUMMARY Purpose: To evaluate the factors affecting the success and effectiveness of short time occlusion therapy in the treatment of strabismic and anisometropic amblyopia. Methods: Sixty-one cases who received short time occlusion therapy with the diagnosis of strabismic and anisometropic amblyopia from January 1 997 to January 2005 at Dicle University, Faculty of Medicine, The Department of ophthalmology, Strabismus Unit and their files were examined retrospectively during this study. The effects of initial age, initial visual acuity and the type of amblyopia on final visual acuity were investigated. Results: The mean initial visual acuity was 0,26 ± 0.17 (1/10-6/10) in strabismic amblyopia group, the mean visual acuity increased 0.32 ± 0.21 (2-9) line after short time occlusion therapy. The difference between initial visual acuity and final visual acuity was statistically significant (p=0.036). The mean initial visual acuity was 0.25 ± 0.16 (1/10-5/10) in anisometropic amblyopia group and mean visual acuity increased 0.23 ±0.18 (2-6) line after short time occlusion therapy. The difference between initial visual acuity and final visual acuity was statistically significant (p=0.035). The increase mean visual acuity was compared in both groups, statistically no significant difference was determined (p=0. 113). Conclusion: Short time occlusion therapy is a reliable and effective method in the treatment of strabismic and anisometropic amblyopia. 41 48

6. ÖZET AMAÇ: Primer açık açılı glokomlu (PAAG) hastaların fıks kombinasyon tedavisinden latanoprost monoterapisine, fıks kombinasyona ilave latanoprost tedavisinden P bloker ve latanoprost kombine tedavisine geçişte, göz içi basınç (GİB) değişiklikleri ve topikal yan etkiler yönünden değerlendirilmesi. MATERYAL METOD: PAAG tanısıyla takip edilen hastalar iki gruba ayrıldı. Timolol+dorzolamid fıks kombinasyon tedavisinden latanoprost monoterapisine geçen 39 hastanın 78 gözü grupl, timolol+dorzolamid ile latanoprost kombinasyonundan betaksalol ve latanoprost tedavisine geçen 34 hastanın 65 gözü grup 2 olarak kabul edildi. Hastalar başlangıçta, l.ay ve 3. ay sonunda göz içi basınç (GİB) ve topikal yan etkiler yönünden değerlendirildi. BULGULAR: Grupl başlangıçta ortalama GİB' ı 13,6±2,3mmllg, l.ay 12,8±2.5 mmHg (p=0,20), 3. ay 12,1 ±2,6 mmHg (p=0,01) olarak ölçüldü. Grup 1 de en fazla görülen yan etki hiperemi olup ( %43.58) zamanla artmaktaydı. Grup 2 başlangıçta ortalama GİB'ı 14,07±4,6 mmHg, l.ay 16,2±6,5mmHg (p=0.04), 3. ay 12,8±3,2 mmHg (p=0,43) olarak ölçüldü. İkinci gruptaki hastaların %63'ünde hedeflenen GİB'na ulaşıldı. İkinci grupta ki en sık yan etkiler; kirpiklerde uzama %64,28, hiperemi %52,38, iris renk değişikliği %28,57, olup zamanla artmaktaydı. SONUÇ: Latanopros'tun en az fıks kombinasyon kadar hatta daha fazla GİB'ı düşüklüğü yaptığı, üçlü kombinasyon tedavisi ile kontrolü sağlanan hastaların yarıdan fazlasının ikili kombinasyonla da kontrolünün sağlandığı, latanoprostun topikal yan etkilerinin tolere edilebilir olduğu ve hasta uyumunun yüksek olması nedeniyle monoterapi ve kombine terapide öncelikli tercih edilmesi gereken bir ilaçtır. ANAHTAR KELİMELER: Glokom, Latanoprost, Fiks kombinasyon, Betaksalol 41 7. SUMMARY PURPOSE: To evaluate the changes of fixed combination therapy to latanoprost monotherapy and fixed combination therapy and additional latanoprost thearpy to f3 blocker and latanoprost combination therapy on intraoculer pressure (10P) and topical side effects in primary open-angle glaucoma patients. MATERIALS AND METHODS: Primary open-angle glaucoma patients were divided into two groups. 39 patients whose 78 eyes changed their therapy from timolol+dorzolamid fixed combination therapy to latanoprost monotherapy were accepted as group 1, 34 patients whose 65 eyes changed their therapy from timolol+dorzolamid and latanoprost combination therapy to betaxalol and latanoprost therapy were accepted as group 2. Patients were evaluated for intraoculer pressure (IOP) and topical side effects at the beginning, first and third month of therapy. RESULTS: Initially, mean tension ocular was 13,62±2,37 mmHg and 12,88±2,5 mmHg (p=0,20) and 12,1 ±2,6 (p=0,01) mmHg at first month and third month respectively in group 1. Hyperemia was the most seen side effect (43.58%) and increasing with times in group 1. Initially, mean tension ocular was 14,07±4,6 mmHg. 16,2±6,5 (p=0.04) mmHg and 12,8±3,2 (p=0,43) mmHg at first month and third month respectively in group 2. Controlling of intraocular pressure (IOP) was succeeded at 63 % of patients. The most seen side effects were growing eyelashes (64,28%), hyperemia (52,38%), increased pigmentation of iris (28,57%) respectively in group 2. CONCLUSIONS: Latanoprost decreases intraocular pressure as much as and even more than fix combination therapy. More then half of the patients' intraocular pressure who treated with triple combination therapy can also be controlled with double combination therapy. Latanoprost topical side effects are tolerable and adaptation of 42potents are better and so latanoprost can be preferred firstly as mono and combination therapy. KEY WORDS: Glaucoma, Latanoprost, Fix combination, Betaxolol 43 58

8.0ZET Amaç: Ratlann ön kamarasına farklı konsantrasyonlarda tripan mavisi injeksiyonu sonrasında kornea endotelinde meydana gelen histopatolojik değişiklikleri değerlendirmek. Materyal ve Metod: Bu experimental çalışmada 20 adet Wistar albino rafın 40 gözü kullanıldı. Ratlann sağ gözlerine farklı konsantrasyonda tripan mavisi, sol gözlerine 0.05 mi dengeli tuz solüsyonu (kontrol group) injekte edildi. Ratlann 4 gözüne %0.4, 4 gözüne %0.2, 4 gözüne %0.1, 4 gözüne %0.05, 4 gözüne %0.025 konsantrasyonlannda 0.05 mi tripan mavisi injekte edildi. İnjeksiyondan 1 gün, 1 ay sonra her tripan mavisi konsantrasyondan iki rat gözleri enüklee edildi. Kornea endotel hücreleri geçirmeli elektron mikroskopisi (TEM) ile incelenerek kontrol grubu ile karşılaştınldı. Bulgular: %0.4 ve %0.2'lik konsantrasyonlarda tripan mavisinin ön kamaraya verilmesinin kornea endoteli üzerindeki etkilerinin TEM ile değerlendirilmesinde hücrelerde vakoulizasyon, genişlemiş granüllü endoplazmik retikulum, intrastoplazmik ödem, piknotik nükleus ve mitokondriyal kristalizis izlendi. Geç dönemde ise bu etkilerin azalarak devam ettiği görüldü. %0.1 ve %0.050'lik konsantrasyonlarda ise erken dönemde çekirdek normal idi, granüllü endoplazmik retikulum ve golgi cisimciği aktif idi. Mitokondride minimal düzeyde kristalizis mevcut idi. %0.025'lik konsantrasyonda ise kontrol grubu ile karşılaştılınca hem erken hemde geç dönemde kornea endotel hücre yapılan arasında fark olmadığı saptandı. Sonuç: Tripan mavisi %0.4 ve %0.2 konsantrasyonlarda daha belirgin olmak üzere %0.1 ve %0.05 konsantrasyonlannda kornea endotel hücrelerinde yapısal değişikliklere neden olmaktadır, %0.025'lik konsantrasyonda, endotel hücre yapısının kontrol grubu arasında fark olmadığı saptandı. 39 SUMMARY Purpose: To evaluate histopathological changes occuring in corneal endothelium after injection of trypan blue in different concentration into anterior chamber of rats. Methods: In this experimental study, 40 eyes of 20 Wistar albino rats were used. Trypan blue in different concentrations were injected into right eyes of the rats and 0.05 ml balanced salt solution (BSS) into left eyes (control group). Right eyes were grouped into 5, each consisting 4 eyes. Each group received 0.05 ml trypan blue in 0.4%, 0.2%, 0.1%, 0.05%, 0.025% concentrations respectively. One day and one month after injection two rat from each trypan blue concentration were sacrified and their eyes were enucleated. Corneal endothelial cells of enucleated eyes were analysed with transmission electron microscopy (TEM) and the results were compared with the control group. Results: Trypan blue, more evidently in 0.4% and 0.2% concentrations, vacuolisation in cells, intracytoplasmic edema, extensive granulated endoplasmic reticulum, nucleus picnotic, and crystalysis in mitokondrions. In the late period, these changes persisted in a decreasing manner. In 0.1% and 0.05% concentrations, nucleus was seen normal, granulated endoplasmic reticulum and golgi were seen actively, at minimal levels crystalysis in mitokondrions were observed. No differance in both early and late periods was determined between 0.025% concentration and control group. Conclusion: : Trypan blue markedly in 0.4% and 0.2% concentrations and in 0. 1% and 0.05% concentrations causes structural changes in corneal endothelial cells. In 0.025% concentration, ultrastructural building of endothelium was not different from control group. 40 47

Amaç: Lazer fotokoagülasyonu tedavisine yanıt vermeyen kronik diabetik maküla ödemi olgularında intravitreal triamsinolon asetonid enjeksiyonu uygulamasının tedavi edici etkinliğini araştırmak ve komplikasyonlar değerlendirmek. Materyal ve metod: Yaşlan 44 ile 72 arasında değişen (ortalama yaş, 60.35+5.9 yıl) 20 diabetik retinopatili olgunun (7 erkek, 13 bayan) 34 gözü çalışmaya alınıp 4mg/0.1ml intravitreal triamsinolon enjeksiyonu uygulandı. Hastaların tedavi öncesi ile tedaviden bir hafta, bir, üç ve beş ay sonra görme keskinlikleri alındı ve FFA ve Goldmann'ın üç aynalı kontakt lensi ile maküla ödemi tespit edildi. Hiçbir olguda oküler hiperetansiyon ya da glokom olmamasına ve hiçbir olgunun vitreoretinal cerrahi geçirmemiş olmasına dikkat edildi. Tedavi öncesi, serideki tüm gözlere maküla ödemi tedavisi için lazer fotokoagülasyonu uygulanmıştı. Tedavi öncesi görme keskinliği, göz içi basıncı ve maküla ödemi tedavi sonrası verileriyle karşılaştırıldı. İntravitreal triamsinolon asetonid uygulaması sonrası görsel ve anatomik değişiklikler ve injeksiyon ya da medikasyon ile ilgili komplikasyonlar takip edildi. Bulgular: Olguların takip süreleri 4 ile 6 ay arasında değişmekteydi (ortalama 5.05±0.76 ay). Görme keskinliği 1. haftada % 38.0, 1. ayda % 67.6, 3. ayda % 76.4 ve 5. ayda % 70.5 oranlarında artış gösterdi. Maküla ödemi 1. ayda % 79.4, 3. ayda % 88.2 ve 5. ayda % 79.4 oranlarında rezorbe oldu. Maküla ödeminde rezorbsiyonu tedavi öncesine göre birinci, üçüncü ve beşinci ayda istatistiksel olarak anlamlı artış saptandı. İki gözde katarakt oluşumu dışında hiçbir olguda injeksiyonla ilgili komplikasyon gelişmedi. Hiçbir olguda GİB 21 mmHg'nin üstüne çıkmadı. Sonuç: İntravitreal triamsinolon asetonid tedavisi lazer fotokoagülasyonu uygulamasına yanıt vermeyen kronik diabetik maküla ödemi tedavisinde güvenli ve etkili bir yöntemdir. Özellikle maküla ödemindeki nüksler ve tekrar tedavi kriterleri açısından daha uzun süreli takip edilen geniş olgu serileri gerekmektedir.Anahtar Kelimeler: Diabetik maküla ödemi, triamsinolon asetonid, intravitreal Purpose: To evaluate the effect of intravitreal triamcinolone in eyes with chronic diabetic macular edema unresponsive to prior laser photocoagulation. Material and Method: Thirty four eyes of twenty patients with chronic diabetic retinopathy (seven men, thirteen women), aged 44 to 71 years ( average 60.35±5.9) made up the sutdy population and four mg triamcinolone acetonide was injected into the vitreous cavity. The Visual acuities of the eyes were recorded before treatment and one week, one month, three months, and five months after the treatment. Macula edema was established via FFA and Goldman's three mirrored contact lens. No eyes had a history of glaucoma or ocular hypertansion and vitreoretinal surgery. In this consecutive series, all eyes received previous laser photocoagulation for the treatment of macular edema. Pretreatment visual acuity, intraocular presure and macular edema were compared with post treatment data. After intravitreal triamcinolone acetonide injection the visual and anatomic responses were observed as well as complications related to the injection procedure and corticosteroid medication. Results: The follow-up period of eyes was changed between 4 to 6 month ( mean 5.05±0.76 months). The Visual acuity improved 38.0 % at the first week, 67.6 % in the first month, 76.6 % in the third month, and 70.5 % in the fifth month. Macular edema disappeared 79.9 % in the first month, 88.2 % in the third month, and 79.4 % in the fifth month. Comperison to pretreatment, statistically significant difference was determined in the first, third and fifth months in macular edema resorption. No complication concerning injection except for cataract formation was developed in two eyes. In no eyes intraocular pressure exceeded 21 mmHg. Conclusion: Intravitreal triamcinolone acetonide is a promising therapeutic method for chronic diabetic macular edema unresponsive to prior laser photocoagulation. Further study with longer follow-up and large series is warranted to assess the long-term efficacy and the need for retreatment.Key Words: Diabetic macular edema, triamcinolone acetonide, intravitreal 84

ÖZET Piterjium özellikle tropikal ve subtropikal bölgelerdeki popülasy onları etkileyen yaygın bir oküler yüzey hastalığıdır. Piterjium gelişiminde muhtemel iki önemli faktör yaşanılan coğrafık bölge ve rüzgar, toz ve güneş ışığı gibi çevresel risk faktörleridir. Bu çalışma primer piterjium tedavisinde insan amniyotik membran uygulanmasının etkinliğinin ve güvenilirliğinin antimetabolit uygulanması ile karşılaştırılması amacı ile planlanmış ve yapılmıştır. 30 hastanın 30 gözüne piterjium eksizyonu ve amniyotik membran greftleme (ortalama: 40,3 ± 15,26 yaş, 16 erkek (%53,3) 14 kadın (%46,6), ortalama takip süresi 22,93 ± 6.02 hafta) 30 hastanın 30 gözüne ise piterjium eksizyonu ve Mitomisin C tatbiki uygulanmıştır (ortalama: 39.76 ± 13,05 yaş, 15 erkek (%50), 15 kadın (%50), ortalama takip süresi 22,40 ± 5,21 hafta) Amniyotik membran grubunda 2 hastada (%6,66) rekürrens gelişirken Mitomisin C grubunda 5 hastada (% 16.66) rekürrens gelişti. Gruplar rekürrens gelişimi açısından karşılaştırıldıklarında aralarında istatistiksel açıdan anlamlı fark saptanmamıştır 03=0.073). Amniyotik membran grubunda 1 hastada (%3,33) post operatif erken dönemde (3. gün) tespit sütürlerinde açılma saptandı. Mitomisin C grubunda 1 hastada (%3,33) 1. haftanın sonunda skleral iskemi izlendi. 1 hastada (%3,33) ise post operatif ikinci gün başlayan punktat tarzdaki epitel defekti gelişti. Amniyotik membran grubu ve Mitomisin C grubu komplikasyonlar açısından karşılaştırıldığında aralarında istatistiksel açıdan anlamlı fark saptanmamıştır (p=0.500). Her ne kadar amniyotik membran uygulanmasında rekürrens oranı daha az olsa da; bu, istatistiksel olarak anlamlı bulunamamıştır. Bu nedenle her iki yöntem de piterjium tedavisinde kullanılabilecek yöntemlerdir. 34 SUMMARY Pterygium is a common worldwide external eye disease, affecting populations especially in tropical and subtropical areas. Probably the two most important factors are geographic location of residence and amount of exposure to environmental risk factors, such as wind, dust and sunlight. The aim of this study is to evaluate the efficacy and safety of amniotic membrane graft after removal of primary pterygium and to compare the clinical outcome with Mitomycin C treatment. 30 eyes of 30 patients with primary pterygia (mean age 40,3±15,26, 16 male (53,3%) and 14 female (46,6%) and mean follow up time 22,93±6,02 weeks) were treated excision followed by amniotic membrane graft. 30 eyes of 30 patients with primary pterygia (mean age 39,76±13,05, 15 male (50%) and 15 female (50%) and mean follow up time 22,46±5,2 weeks) were treated excision and intraoperative Mitomycin C treatment. There were 2 recurrences (6,66%) in amniotic membrane group and 5 recurrences (16,66%) in Mitomycin C group. There was no significant difference in recurrence rate among two groups. In amniotic membrane group 1 case (3,33%) of suture lysis in early postoperative period (day 3) and 1 case of scleral ischaemia (3,33%) and 1 case of punctuate epithelial defect in Mitomycin C group occurred. There was no significant difference in complication rates among two groups. Although recurrence rate was lower in amniotic membrane group; it was statistically insignificant. Both methods can be used in pterygium treatment. 35 47

ÖZET Bu çalışmada PAAG' lu uzun süre (en az 2 yıl) betaksolol ve betaksolol + pilokarpin kullanan hastalarla ile kontrol grubunun, orbital arter kan akım hızlan renkli doppler ultrasonografı ile ölçülüp karşılaştırılmıştır. Selektif beta bloker olan betaksolol ile betaksolol + pilokarpin kullanan PAAG' lu hasta grubunda oftalmik arter, santral retinal arter ve kısa posterior siliyer arter kan akım hızlarında kontrol grubuna göre maksimum sistolik hız, minimum diastolik hız da istatistiksel olarak anlamlı bir azalma ve rezistivite indeksinde istatistiksel olarak anlamlı bir artış saptadık. Bu bulgular ışığı altında PAAG' lu hastalarda orbital arterlerde kan akımı azalması ile glokom bulguları arasında sıkı bir ilişki bulunduğu aşikardır. Ayrıca topikal ilaç kullanan ve kullanmayan PAAG' lu iki ayrı grup hasta üzerinde de aynı ölçümlerin yapılarak incelenmesi gerektiğini düşünmekteyiz. 29 38

ÖZET Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları AbD.' da 1990-1998 yıllan arasında şaşılık biriminde takip ve tedavileri yapılmış 234 horizontal şaşılık olgusu çalışma kapsamına alındı. Gözlerde kaymanın 6 yaş öncesinde başlayan olgularda kayma düzeltilmediği taktirde ARK ve ampliopi gelişimi kaçınılmazdır. Bu grup hastalarda etyolojik neden göre uygun tedavi bir an önce başlanılmalıdır. Ancak çeşitli nedenlerle uzun bir şaşılık süresinden sonra hastalar klinisyene başvuruda bulunmaktadırlar. Çalışma kapsamına şaşılık biriminde uzun dönem takip edilen ve tedavileri yapılan şaşılık olguları alındı. Tüm olgular cinsiyet, ampliopi, refraktif, binoküler görme, fiksasyon tipi, kaymanın başladığı zaman, tedavi öncesi ve sonrası kayma objektif açılan ve ezotropyaların cerrahi sonuçlan incelendi. 234 konkomitan şaşılık olgumuzun 128'i (%54,70) kadın, 106'sı (%45,20) erkek idi. Ortoptik ve refraktif düzeltme yapılan 130 olgunun tedavi sonrası şaşılık objektif açısı yönünden incelendiğinde : Olguların 113'ü (%86,90) 0 - 10° objektif açılı, 17'si (%13,07) 11° ve üstünde objektif açıya sahip olduğu tespit edildi. Olgularımız tedavi öncesi ve sonrası görme dereceleri incelendiğinde tedavi öncesi 0,8 ve üstü olan 139 (%70,5) sağ göz tedavi sonrası 177 (%89,80) olarak saptandı. Tedavi öncesi 0,8 ve üstü olan 127 (%64,4) sol göz tedavi sonrası 0,8 ve üstü 171(%86,80) idi. BOG muayenesi yapılmış 68 olgudan 45'inde (%66,17) BOG kazanılmış, 23'ünde (%33,82) BOG kazanılmamıştır. 234 şaşılık olgumuzun 104'üne (%44,4) cerrahi tedavi tek başına ve/veya diğer tedavi seçenekleri ile beraber uygulandı. Cerrahi yapılan tüm olgular incelendiğinde 9Pinde (%87,5) 0-10° objektif açı 13'ünde (%12,5) 1 1° ve üstünde objektif açı saptandı. Şaşılık cerrahisinde endikasyonlar hekime ve hastaya göre büyük değişiklikler göstermekle birlikte klasik prensipler geçerlidir. Özellikle infantil ezotropya olgularında 51erken cerrahi ile anatomik başarı yarımda binoküler fonksiyonları hiç değilse bir kısımda sağlayabilmek mümkün olmaktadır. Şaşılık cerrahisinde başarılı sonuç elde etmek için bu hususlara dikkat edilmelidir. Şaşılığın meydana gelişiyle tedavi arasında geçen süre mümkün olduğu kadar kısa tutulmalıdır. Kayma açısı doğru ölçülmeli, vertikal komponent, A-V sendromlan, DVD, nistagmus araştırılmalıdır. Ameliyat öncesinde ampliopinin mümkün olduğunca tedavisi yapılmalıdır. Şaşılık cerrahi ve cerrahi dışı tedavilerden sonra beklenen heriki gözün görme eksenlerinin birbirine paralel olması ve uygun olgularda binoküler görmenin temin edilmesidir. 52 57

ÖZET Bu çalışma sağlıklı, genç, seksüel olarak aktif, gönüllü erkek grubunda 50 mg. tek doz sildenafîlin oküler ve retrobulber kan akımı üzerine etkilerini incelemek üzere planlanmıştır. Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları ABD polikliniğine başvuran 31 erkek olgu çalışma kapsamına alındı. Olguların retrobulber kan akımları renkli Doppler ultrasonografî yöntemi ile incelendi. Olguların bazal ve 50 mg sildenafil sitrat alımı sonrası en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri, renkli görmeleri arasında fark gözlenmedi. Olguların bazal ve sildenafil alımından 1 saat sonra göz içi basınçları, sistolik ve diastolik kan basınçları karşılaştırıldığında anlamlı fark izlenmezken kalp atım hızlarında istatistiksel olarak anlamlı artış saptandı (p 0,05). Sildenafîlin retinal fonksiyondaki ve oküler sirkülasyondaki etkilerinin daha iyi anlaşılabilmesi için daha geniş kapsamlı ve kontrollü çalışmaların gerektiğini ve özellikle retinal hastalığı olan hastalarda ilacın uzun dönem etkilerinin çalışılmasının faydalı olacağını düşünmekteyiz. 37 SUMMARY This study was designed to analyze the effect of single oral dose of 50 mg sildenafil on ocular and retrobulbar circulation in a group of healthy, young, sexually active, male volunteers. 31 male cases were included in this study. Retrobulbar haemodynamics were evaluated by color Doppler ultrasound imaging. There were no significant changes in best-corrected visual acuities and color visions in all cases. No statistically significant difference in intra ocular pressure, systolic or diastolic blood pressure was noted after sildenafil administration compared with baseline values. However, heart rate increased significantly after sildenafil administration. After sildenafil administration blood flow rates significantly increased in the ophthalmic artery in both eyes (p=0,0000), while all Doppler indices remained non-significant for central retinal artery and short posterior ciliary artery (p>0,05). We support that more extensive and controlled studies are necessary to clarify the mode of action of sildenafil on retinal function and ocular circulation and to study the long-term effects of the drug in patients with retinal diseases. -ssss^ 45 45

Nisan 2001 - Mayıs 2002 tarihleri arasında PAAG tanısı almış 15 hastanın 15 gözü çalışma kapsamına alınmış ve bu hastaların nopenetran fıltran cerrahi yöntem olan viskokanalostomi + MMC uygulanmıştır. Olgularımızın yaşları 32 - 78 arasında değişmekte olup ortalama yaş 58,60 ± 12,78 yıl idi. Hastalarımızın ortalama takip süresi 8,60 ± 3,82 aydır. Preoperaüf dönemde GİB ortalaması 33,33 ± 9,446 mm Hg iken postop dönemde son kontrolde ortalama GİB 11,66 ± 2,943 mm Hg olarak bulunmuştur. Komplikasyonlarımızın oranları ise standart filtran cerrahilere göre önemli ölçüde düşük olduğu gözlendiği gibi mitomisin - C ye bağlı olarak oluşan komlikasyonlardan (skleromalazi, sklerokomeal erezyon ve ülserasyon, yara yerinden sızıntı, slier cisim toksisitesine bağlı olarak postoperatif uzamış hipotoni, lens opasiteleri, gecikmiş yara iyileşmesi gibi...) hiçbiri gözlenmedi. Preoperat'ıf dönemde toplam hasta başına düşen ortalama medikasyon sayısı 0,47 iken postoperatif dönemde toplam hasta başına düşen ortalama medikasyon sayısı sadece 0,20 olarak bulundu. Sonuç olarak viskokanalostomi tekniği glokomun cerrahi tedavisinde erken dönemde etkili ve sığ ön kamara gibi standart cerrahilerde gözlenen komplikasyon oranı yok yada çok az oranda gözlenen bir cerrahi yöntemidir. 50 63

Lisansüstü tezlerin elektronik ortamda toplanması, düzenlenmesi ve erişime açılması konusuna ilişkin yök'ün 18.06.2018 tarihli yönergesine istinaden artık bu tarihten sonra gizlilik şartı aranmayan bütün tezler erişime açılacaktır. Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları A.B.D. kontakt lens bölümünde takip edilen 50 hastanın 100 gözü, konjonktiva epitelinde oluşabilecek skuamöz metaplazi, goblet hücre yoğunluğu ve gözyaşı fonksiyonları yönünden incelendi. Sonuçlar lens kullanmayan oküler yüzey fonksiyonları normal olan 40 hastanın 80 gözü ile karşılaştırıldı. Nelson evreleme sistemine göre kontrol grubundaki konjonktival epitel hücreleri değerlendirildiğinde; % 85'i Evre 0, % 15'i Evre 1 olarak izlenirken Evre 2 ve 3'e rastlanmamıştır. Kontakt lens kullanan hastalar kullanma sürelerine göre 3 gruba ayrıldı. (0 - 12 ay, 12- 48 ay, 48 ay ve üstü) Bu gruplar Nelson evreleme sistemine göre değerlendirildiğinde % 21'inde Evre 0, % 32'si Evre 1, % 28'i Evre 2 ve % 19'u Evre 3 olarak tespit edildi. Kontrol grubunda ortalama goblet hücre yoğunluğu 433,25 ± 184 hücre / mm2 iken 0 -12 ay kontakt lens kullan grupta 217,5 ± 69.55, 12 - 48 ay arasında kontakt lens kullanan grupta 167.14 ± 47.3 ve 48 ay ve üstü kontakt lens kullanan grupta ise 1 52.85 #± 29 idi. Yılanvari kromatin değişiklikleri kontrol grubunda izlenmezken kontakt lens kullanan gruplarda % 10 olarak tespit edildi. Çalışmamızda kontrol grubunda Gözyaşı Kırılma Zamanı 12.26 ± 3.44 sn iken, kontakt lens kullanan gruplarda 9.93 ± 1.58 sn ile 7.80 ± 2. 41 sn arasında değişmekteydi. Bazal Schirrmer's testi açısında değerlendirildiğinde ise kontrol grubunda 15.59 ± 4.58 mm iken, kontakt lens kullanan gruplarda 10.62 ± 4.03 ile 9.40 ± 4.32 mm arasında değişmekteydi. Kontrol grubu ile lens kullan gruplar arasında epitel hücre morfolojisi, goblet hücre yoğunluğu, yılanvari kromatin değişiklikleri, Gözyaşı Kırılma Zamanı ve Bazal Schirrmer's testi sonuçlarındaki farklılıklar istatistiksel olarak anlamlıydı/ İntoleransı olan kontakt lens kullanıcıları ile intoleransı olmayan kullanıcılar goblet hücre yoğunlukları açısından değerlendirildiğinde şikayeti olmayan grupta 242.3 ± 44.6 hücre/mm2 iken, şikeyeti olan grupta 168.8 ± 33 hücre / mm2 olarak bulundu. Sonuçlardaki farklılıklar istatistiksel olarak anlamlıydı. İntoleransı olan ve olmayan kontakt lens kullanıcıların GKZ ve BST testlerinin değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunamadı. Lens kullanma süresi ile skuamöz metaplazik değişiklikler arasında ilişki olmadığı saptandı. Metaplazik değişikliklerin lens kullanılmaya başlandıktan sonraki ilk bir yıl içerinsinde ortaya çıkabileceğini tespit ettik. Metaplazik değişikliklerin lensin konjonktiva üzerindeki sürtünme etkisiyle oluşan kronik mekanik irritasyon ve gözyaşı fonksiyonlarındaki değişiklikler ve prezervan maddelere karşı gelişen toksit reaksiyona sekonder oluşabileceği düşünüldü. 100 eyes of 50 patients, in follow up in contact lens department of Dicle University Faculty of Medicine Department of Ophthalmology, were examined for determination of squamous metaplasia, Goblet cell density and tear film functions. Results were compared to 80 eyes of 40 control group whose ocular surface functions were normal. Conjunctiva epithelial cells of control group were evaluated according to the Nelson's grading method and detected that 85 % were grade 0, 1 5 % were grade 1 while grade 2 and 3 were indistinguishable. Patients in contact lens wearing group were divided in to 3 groups according to the contact lens wearing duration (0-12 months, 12-48 months, 48 months and more). When these groups were evaluated according to the Nelson's grading method they were detected that 21% were grade 0, 32 % were grade 1, 28 % were grade 2, and 19 % were grade 3 while Goblet cell density were detected 433,25 ± 184 cells / mm2 it was 217,5 ± 69,55 cells / mm2 in 0-12 months contact lens wearing group, 167 ± 47,3 cells / mm2 in 12-48 months contact lens wearing group and 152,85 ± 29 cells / mm2 in 48 months and more contact lens wearing group. Snakelike chromatin changes were detected in 10 % of contact lens wearing patients while there were no changes in control group. In this study tear film break-up times were detected 12,26 ± 3,44 sec. in control group and 9,93 ± 1,58 to 7,80 ± 2,41 sec. in contact lens wearing groups. Basal Schirmer's test results were 15,59 ± 4,58 mm. in control group and 10,62 ± 4,03 to 9,40 ± 4,32 mm. in contact lens wearing groups. The relationship in epithelial cell morphology, Goblet cell density, snakelike chromatin changes, tear film break-up time and basal Schirmer's tests between control group and contact lens wearing groups were statistically significant. Contact lens wearers with intolerance and wearers without any complaints were compared according to the Goblet cell density and it was detected that Goblet cell density was 242,3 ± 44,6 cells / mm2 in group without complaints and 168,8 ±33 cells / mm2 in group with intolerance. The difference was statistically significant. There were no statistically significant relationship between these groups in tear film break-up times and basal Schimer's tests. It was detected that there were no relationship between contact lens wearing duration and squamous metaplasia. Squamous metaplasia seems to appear in the first year after initiation of contact lens wearing. It was thought that squamous metaplasia might develop secondary to the chronic mechanical irritation due to rubbing of contact lens on conjunctiva surface, tear film functional changes and toxic reaction because of preservative materials in contact lens solutions.

ÖZET Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz kliniğinde 1987-1994 yılları arasında Aspirasyon yöntemi ile öpere edilen 96 konjenital kataraktlı olgu retrospektif ve prospektif olarak incelenmiştir. 96 olgunun %53.8'i erkek, %46.2'si ise kadındı. Olguların hepsi genel anestezi altında öpere edilmiştir. En sık görülen postoperatif komplikasyon 28 (%20.2) olgu ile arka kapsül keşifleşmesiydi. Kliniğimizde Aspirasyon yöntemi ile öpere edilen olgularımızda görülen komplikasyonlar literatür ile uyumlu bulunmuştur. Ameliyat sonrası, görmesi alınabilen hastalarda, tatminkâr bir görme artışı sağlanmıştır. Bu görsel sonuçların literatür ile uyumlu olduğu gözlenmiştir. Komplikasyonların az, görsel sonuçların başarılı oluşunda cerrahi teknik ve kullanılan modern mikrocerrahi enstrümanların büyük önemi olduğu sonucuna varılmıştır. 43 EVALUATION OF TREATMENT RESULTS OF CONGENITAL CATARACT CASES SUMMARY 96 patients having congenital cataract who were operated by the method of Aspiration in the Ophthalmology Clinic, Dicle University, Faculty of Medicine between the years 1987-1994. Of 96 patients have been 53.8% were men, 46.2% were women. Alt of the patients have been operated under the general anaesthesia. The most common postoperative complication was posterior capsula opacification which occured in 28 (29.2%) eyes. The complications that had been seen in the patients who have operated with the method of aspiration in the clinic were seen to be compatible with the literature. A satisfactory increase of vision is obtaired in the patients who are enabled to see after the operation. These visual results have been seen to be compatible with the literature. Complications are rarely seen. It has been concluded that surgical techniques and microsurgical instruments used in the operations have had a great importance in the success of the visual results. 44 56

Amaç: Bu çalışmada amacımız, ameliyat öncesi zonül veya kapsül zaafiyeti olan ve fakoemülsifikasyon (FAKO) cerrahisi ile aynı seansta skleral askılı göz içi lensi (GİL) yerleştirilmesi yaptığımız hastaların operasyon sonrası oftalmolojik bulgularını değerlendirmektir. Yöntemler: Ameliyat öncesinde hastaların Snellen eşeli ile görme keskinlikleri ölçüldü, ön ve arka segmentler incelendi, göz içi basınçları aplanasyontonometri ile ölçüldü. Kornea keratometri değerleri otorefraktokeratometre ile K1 ve K2 olarak en dik ve en düz meridyenlerde ölçüldü. Ameliyatta aynı seansta FAKO cerrahisi ile skleral askılı GİL yerleştirilmesi yapıldı. Hastalar en az 6 ay takip edildi. Bulgular: Çalışmaya 31 hastanın 36 gözü dahil edildi. Olguların 14’ü (%45,1) kadın, 17’si (%54,9) erkek idi. Yaş ortalaması 51.7±24.0 (25-65) yıl idi. Olguların 16’sında (%44,5) pseudoeksfoliasyona 10’unda (%27,8) travmaya ve 10’unda (%27,8) MarfanSendromu’na bağlı zonülzaafiyeti vardı. Ortalama görme keskinlikleri ameliyat öncesi 0.1±0.1 iken, ameliyat sonrası 6. ay da 0.6±0.3 idi (p≤0.000). Göz içi basıncı değerlerinde ameliyat sonrası istatiksel olarak anlamlı düşüş izlendi (p=0.036). Korneaların K1 ve K2 değerlerinde ameliyat sonrası değişiklikler istatiksel olarak anlamlı değildi (p=0.351; p=0.875 sırasıyla). Gözlerin ameliyat sonrası ölçülen sferik değerleri ortalama +0.50±0.50D idi. Ameliyat sırasında olgularda komplikasyona rastlanmadı. Ameliyat sonrası dönemde ise beş (%13,9) olguda göz içi basıncı artışı ve iki olguda (%5,5) vitre içi kanama oluştu. Sonuç ve Yorum: Katarakt cerrahisi ile aynı seansta skleral askılı GİL yerleştirilmesi erken görsel rehabilitasyon için önemlidir. Ayni seansta fakoemülsifikasyon ve skleral askılı GİL yerleştirilmesi ayrı seanslarda yapılan cerrahilere göre komplikasyon oranlarını arttırmamıştır. Objective: The aim of our study was to evaluate ophthalmologic findings of patients who had preoperative capsullar or zonullar insufficiency and underwent scleral fixated intraocular lens (IOL) implantation at the same session with phacoemulsification surgery. Method: Preoperatively the patients’ visual acuities were measured by Snellen, anterior and posterior segments were evaluated and intraocular pressures were measured by applanation tonometer. Kornealkeratometry values were measured by Topcon KR-800/RM-800 otorefractokeratometry at the stepest and flatest meridians as K1and K2. During the surgries, after cataract extraction scleral fixated İOL was implantated. The patients were followed at least 6 months after the operation. Results: Thirty six eyes of 31 patients were included. Fourteen patients (45.1%) were female, seventeen (54.9%) were male. The average of age was 51.7±24.0 (25-65) years. The ethiology was trauma in 10 (27.8%), Marphan Syndrome in 10 (27.8%) and pseudoeksfoliation in 16 (44.5%) of the eyes. Preoperatively the average of best corrected visual acuities with snellen charts were 0.1±0.1 and at the postoperative 6th month it was 0.6±0.3 with significant improvement (p≤0.000). Intraocular pressures decreased significantly (p=0.036). The changes of K1 and K2 kerometric values were not statistically significant (p=0.351; p=0.875 respectively). The average postoperative spheric values were +0.50±0.50D. Postoperatively, at five eyes (13.9%) intraocular pressure rised slightly, at two eyes (5.5%) intravitreal hemoragyoccured. Conclusion: Scleral fixated IOL implantation at the same session with cataract ekstraction provides rapid visual improvement. In the same session, phacoemulsification and scleral suspension IOL placement did not increase complication rates compared to surgeries performed in separate sessions

Bu çalışma, 12 Aralık 2020 yılında düzenlenen Türk Oftalmoloji Derneği Ulusal Kongresi‘nde bildiri olarak sunulmuştur. Amacımız, pandemi döneminde karantina uygulanan Mart, Nisan ve Mayıs aylarında acil servise başvuran oküler travma hastalarının özeliklerini değerlendirmek ve karantinanın oküler travmalara etkisini araştırmaktır. Mart, Nisan ve Mayıs 2020 tarihlerinde toplam 821 hasta, 2019 yılının aynı aylarında 1356 hasta çalışmaya dahil edildi. Çalışma yaş gruplarına göre 64 yaş olmak üzere 3 gruba ayrıldı. Yıllara ve karantina olup olmadığına göre 2019 2 alt gruba ve 2020 3 alt gruba ayrıldı. 2019 yılında hastaların ortalama yaşı 35,3 ± 15,3 yıl iken 2020 yılında 36,7 ± 14,6 yıl idi. (p = 0,039) Kapalı glob yaralanma insidansı 2019' da % 79,2 iken 2020' de % 83,6 idi. (p64 years old. According to years and whether there is a quarantine, 2019 was divided into 2 subgroups and 2020 into 3 subgroups. The mean age of patients in 2019 were found as 35.3±15.3 years and in 2020 36.7±14.6 years. (p=0.039) The incidence of the closed globe injuries was 79.2% in 2019 whereas 83.6% in 2020.(

Diyabetik retinopati (DR), 20-65 yaş arasında engellenebilir görme kaybınınen sık nedenlerindendir. DR'de görme kaybı en sık diyabetik maküler ödem (DMÖ)nedeniyle gelişmektedir. DMÖ vasküler geçirgenlikte artışa bağlı olarakgelişmektedir. Bu durumun artan Vasküler Endotelyal Büyüme Faktörü (VEGF)seviyesi ile ilişkili olduğu bilinmektedir.Yaşa bağlı maküla dejenerasyonu (YBMD) gelişmiş ülkelerde ileri yaştadüzeltilemeyen görme kaybının en sık nedenidir. Yaş tip ve kuru tip olmak üzere ikitipi mevcuttur. Yaş tipi daha az görülmesine rağmen kuru tipine göre daha agresifseyretmektedir. Yaş tip YBMD'nin karakteristik lezyonu koroidalneovaskülerizasyon (KNV) oluşumudur. KNV oluşumundan ise VEGF sorumludur.İntravitreal aflibercept ve ranibizumab enjeksiyonu nedeniyle göz içi basıncı(GİB) artışı, endoftalmi, retinal yırtık, retina dekolmanı ve vitreus hemorajisi gibikomplikasyonlar meydana gelebilir.Enjeksiyon sonrası ani GİB artışı ile ilgili çok sayıda çalışma bulunmasınakarşın tekrarlayan intavitreal anti-VEGF enjeksiyonlarında, kadran değişikliğininGİB değişimi üzerine etkilerini ortaya koyan bir çalışma bulunmamaktadır.Çalışmamızda DR ve YBMD nedeniyle intravitreal enjeksiyon tedavisi alan123 göz değerlendirildi. En az on kez süperotemporal kadrandan enjeksiyon yapılanhastaların enjeksiyon sonrası GİB ve konjonktival blep çapı olarak değerlendirilenvitre reflüsü (VR) miktarı ölçüldü. Daha sonra aynı gözlerin bir sonraki enjeksiyonihtiyacında, aynı kadranı kullanmak yerine daha önce hiç enjeksiyon yapılmamışolan inferotemporal kadrandan enjeksiyon yapılarak GİB ve VR miktarı ölçüldü. VRile GİB değişimi arasında anlamlı ilişki olduğu gözlemlendi (p

Amaçlar: Üveal melanom (ÜM) tanılı hastaların uzun dönem tedavi sonuçlarının değerlendirilmesi ve tedavi seçeneklerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya tanı anında uzak metastazı olmayan 451 ÜM hastası dahil edilmiştir. Primer tedavi olarak 213 hastaya iyot-125 plak brakiterapi (İBT), 126 hastaya enükleasyon, 52 hastaya gamma knife radyocerrahi (GKRC), 38 hastaya transpupiller termoterapi (TTT), 22 hastaya ise lokal rezeksiyon tedavisi uygulanmıştır. Sekonder tedavi olarak 11 hasta İBT, 26 hasta enükleasyon tedavisi almıştır. Hastaların klinik özellikleri ve tedavi sonuçları retrospektif olarak incelenmiş ve tedavi seçenekleri karşılaştırılmıştır. Bulgular: ÜM hastalarında 5 yıllık metastaz ve toplam sağ kalım oranı sırasıyla %23 ve %83,5 bulundu. İBT grubunda lokal kontrol oranı %93,7, göz korunma oranı %95,6, saptandı. T3 evresindeki melanomlarda İBT grubunda göz korunma oranı %93 bulundu ve sağ kalım açısından İBT ile enükleasyon arasında fark bulunmadı (p=0,134). T1 koroidal melanomlarda İBT ve TTT grubu arasında lokal rekürrens, ilk ve son görme keskinliği açısından fark yoktu (sırasıyla p=0,15, p=0,689, p=0,904). Orta ve büyük posterior melanomlarda GKRC ve İBT grubu arasında lokal kontrol ve sağ kalım açısından fark bulunmadı (sırasıyla p=0,103 ve 0,805). Sonuçlar: T1 ve T2 melanomlarda olduğu gibi T3 melanomlarda da İBT ile enükleasyon arasında sağ kalım açısından fark bulunmayıp İBT kabul edilebilir komplikasyon oranları ile başarı ile uygulanabilmektedir. T1 evresindeki dikkatlice seçilmiş küçük koroidal melanomlarda primer TTT brakiterapiye alternatif olarak tercih edilebilir. GKRC orta ve büyük posterior melanomlarda brakiterapiye alternatif göz koruyucu tedavi seçeneğidir. Anahtar kelimeler: Üveal melanom, brakiterapi, transpupiller termoterapi, gamma knife, enükleasyon Aim: Evaluation of the long-term treatment outcome of uveal melanoma (UM) patients and to compare treatment options were aimed. Material and Method: 451 UM patients without distant metastasis during diagnosis were included in the study. As primary treatment, iodine-125 plaque brachytherapy (IBT) in 213 patients, enucleation in 126 patients, gamma knife radiosurgery (GKRC) in 52 patients, transpupillary thermotherapy (TTT) in 38 patients, and local resection in 22 patients was performed. As secondary treatment, 11 patients were received IBT, 26 patients were received enucleation. The clinical features and treatment results of UM patients were retrospectively analyzed and treatment options were compared. Results: The 5-year metastasis and overall survival rate in UM patients was 23% and 83.5% respectively. Local control was 93.7% and eye retention rate was 95.6% in the IBT group. In the T3 stage melanomas, eye retention rate was 93% and there was no significant difference in terms of overall survival rate between IBT and enucleation groups (p=0,134). In T1 choroidal melanoma, there was no significant difference between the IBT and TTT groups in local recurrence, initial and last visual acuity (p=0,15, p=0,689, p=0,904, respectively). In medium and large melanomas, there was no significant difference between GCRC and IBT groups in terms of local control and survival (p=0.103 and 0.805, respectively). Conclusion: As with T1 and T2 melanomas, there is no difference in survival between IBT and enucleation groups in T3 melanomas, and IBT can be successfully applied with acceptable complication rates. In carefully selected small choroidal melanomas in the T1 stage, primary TTT can be preferred as an alternative to brachytherapy. GKRC is an eye protection treatment option alternative to brachytherapy in medium and large size posterior uveal melanoma. Keywords: Uveal melanoma, brachytherapy, transpupillary thermotherapy, gamma knife, enucleation 75

Amaç:Neovasküler yaşa bağlı makula dejenerasyonu(YBMD) tedavisinde intravitreal ranibizumab(İVR)'dan intravitreal aflibersept(İVA)'e shift yapılan hastalarda anatomik ve fonksiyonel sonuçların değerlendirmesi amaçlandı.Gereç ve yöntem: 2016 Ocak-2020 Ocak tarihleri arasında kliniğimizde İVR'ye yetersiz yanıtı olup İVA'ya shift yapılan neovasküler YBMD olgularının görsel ve optik koherens tomografi(OKT) değişimleri retrospektif olarak incelendi.Hastaların shift başlangıç zamanı ve shift sonrası 3.,6.,12.ve 24.ayda en iyi düzeltilmiş görme keskinliği(EİDGK) ve OKT parametreleri değerlendirildi.OKT ile santral makula kalınlığı(SMK),en büyük intraretinal kistin alanı(EBİRKA),maksimum subretinal hiperreflektif materyal kalınlığı(MSRHMK),subretinal hiperreflektif materyal(SRHM)'nin reflektivite evrelemesi araştırıldı.Bulgular: Çalışmaya 31 hastanın 32 gözü alındı.Ortalama EİDGK shift başlangıç zamanı,shift sonrası 6.ve 24.ayda sırasıyla 0,94±0,38(0,3-2,1), 0,79±0,39(0,15-1,8), 1,04±0,66(0,15-3,1) logMAR idi.(shift sonrası 6.ayda p:0,003, 24.ayda p:0,270) Ortalama SMK shift başlangıç zamanı,shift sonrası 6.ve 24.ayda sırasıyla 304,8±88,1(181-565), 260,8±66,2(99-457), 277,0±73,6(165-439) µm idi.(shift sonrası 6.ayda p:0,012, 24.ayda p:0,138) Shift başlangıç zamanında 12 gözde intraretinal kist olup,bu 12 gözde ortalama EBİRKA shift başlangıç zamanı,shift sonrası 6.ve 24.ayda sırasıyla 0,160±0,310 (0,008-1,134), 0,093±0,234 (0-0,832), 0,025±0,046 (0-0,164) mm2 idi.(shift sonrası 6.ayda p:0,048, 24.ayda p:0,008) Shift başlangıç zamanında 16 gözde SRHM mevcut olup,bu 16 gözde ortalama MSRHMK shift başlangıç zamanı,shift sonrası 3.,6.,12.ve 24.ayda sırasıyla 181,0±61,3 (95-305), 163,5±68,9 (87-317), 159,7±58,4 (78-271), 155,1±75,1 (0-259), 158,2±87,2 (0-292) µm idi.(shift sonrası 3.ayda p:0,187, 6.ayda p:0,280, 12.ayda p:0,234, 24.ayda p:0,501) SRHM'nin reflektivite evre ortalaması shift başlangıç zamanı,shift sonrası 3.,6.,12.ve 24.ayda sırasıyla 2,31, 2,75, 2,75, 2,73, 2,78 idi.Sonuç:Shift sonrası 6.ayda EİDGK'de istatistiksel olarak anlamlı artış olurken, shift sonrası 24.ayda shift başlangıç zamanına göre istatistiksel olarak anlamlı değişiklik olmayıp görme keskinliği shift başlangıç zamanına göre korunmuştur.MSRHMK'da takiplerde anlamlı değişiklik olmaması bu gözlerde shift zamanında SRHM'in içeriğinde fibrotik oranın fazla,sıvı ve fibrin içeriğinin az olduğunu düşündürmektedir.3.aydan 24.aya kadar MSRHMK'nın 163,5 ile 155,1 µm arasında seyredip değişmemesi shift sonrası 3.aydan itibaren subretinal fibrozis geliştiğini desteklemektedir.Ayrıca shift başlangıcında SRHM reflektivite evre ortalamasının 2,31 olması SRHM içeriğinde fibrotik oranın fazla olduğunu, shift sonrası 3.aydan 24.aya kadar SRHM'nin reflektivite evre ortalamasının 2,73 ile 2,78 arasında seyretmesi ise 3.aydan itibaren subretinal fibrozis geliştiğini desteklemektedir. Purpose:It was aimed to evaluate anatomical and functional results in patients who switch from intravitreal ranibizumab(IVR) to intravitreal aflibercept(IVA) in the treatment of neovascular age-related macula degeneration(AMD).Materials and Methods:Visual and OCT changes of neovascular AMD patients who underwent intravitreal aflibercept switch, which was an inadequate response to intravitreal ranibizumab injection at our clinic between January 2016 and January 2020, were retrospectively analyzed.Best Corrected Visual Acuity(BCVA) and parameters of optical coherence tomography(OCT) were evaluated at switch time and 3,6,12 and 24 months after the switch.Central macular thickness(CMT),area of the largest intraretinal cyst(ALIRC),maximum subretinal hyperreflective material thickness(MSRHMT),refractivity staging of subretinal hyperreflective material(SRHM) were investigated with OCT.Results:32 eyes of 31 patients were included in the study.Mean BCVA was 0,94±0,38(0,3-2,1), 0,79±0,39(0,15-1,8), 1,04±0,66(0,15-3,1) respectively at switch time,6 and 24 months after switch.(at 6 months after switch p: 0.003, 24 months p: 0.270) Mean CMT was 304,8±88,1(181-565), 260,8±66,2(99-457), 277,0±73,6(165-439) µm respectively at switch time,6 and 24 months after switch.(at 6 months after switch p:0,012, 24 months p:0,138) At switch time 12 eyes had IRC.In these 12 eyes,mean ALIRC was 0,160±0,310 (0,008-1,134), 0,093±0,234 (0-0,832), 0,025±0,046 (0-0,164) mm2 respectively at switch time,6 and 24 months after switch.(at 6 months after switch p:0,048, 24 months p:0,008) SRHM was present in 16 of the eyes at switch time. Mean MSRHMT of the 16 eyes was 181,0±61,3 (95-305), 163,5±68,9 (87-317), 159,7±58,4 (78-271), 155,1±75,1 (0-259), 158,2±87,2 (0-292) µm respectively at switch time, 3,6,12 and 24 months after switch.(at 3 months after switch p:0,187, 6 months p:0,280, 12 months p:0,234, 24 months p:0,501) Mean of SRHM reflectivity stage was 2,31, 2,75, 2,75, 2,73, 2,78 respectively at switch time, 3,6,12 and 24 months after switch.Conclusion:While there was a statistically significant increase in BCVA at 6 months after the switch,there was statistically no significant change at 24 months after switch compared to switch time and visual acuity is protected.The absence of significant changes at after switch follow-up in MSRHMT suggests that content of SRHM is high in fibrotic ratio and low in liquid and fibrin ratio in these eyes at switch time.MSRHMT ranges were from 155.1 to 163.5 µm, from 3 months to 24 months.It supports subretinal fibrosis from 3 months after the switch.In addition,at switch time the mean of SRHM reflectivity stage was 2.31 fibrotic ratio in SRHM content is high; and the mean of SRHM reflectivity stage was from 2.73 to 2.78 after switch supports subretinal fibrosis from 3 months. 89

Çalışmamız,arka vitreus dekolmanı gelişen olgularda,renkli görme değişikliklerinin araştırılmasını amaçlamaktadır.Bu çalışma; Medipol Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalına Nisan 2019- Ekim 2019 yılları arasında başvuran ve tek gözünde evre 4 arka vitreus dekolmanı saptanan, diğer gözünde arka vitreus dekolmanı olmayan , yaşları 42 ile 75 arasında değişen, 27 hastanın 27 gözünde yapılmıştır.Hastaların ,sağlıklı diğer gözleri kontrol grubu olarak değerlendirilmiştir.Çalışmaya dahil edilen hastaların arka vitreus dekolmanları fundus muayenesi ile saptanmış,optik koherens tomografi ve ultrasonografi ile de AVD leri gösterilmiştir.Oküler cerrahi geçirmiş olanlar, görme keskinliği 9/10 düzeyinin altında olanlar, asimetrik lens patolojisi olan hastalar,doğumsal renk görme defekti olanlar, renk görmeyi etkileyecek retinal patolojiye ve glokom hastalığı öyküsü olan hastalar teste dahil edilmedi.Çalışmamızda renkli görmeyi değerlendirirken hastalara en hassas renkli görme değerlendirme testleri olan FM -100 Hue ve CAD testleri uygulanmıştır. Renkli görmeyi değerlendirirken öncelikle pratikte en sık kullanılan renk görme testi olan Ishihara 24 plak baskısı kullanılmıştır. Ishıhara testinde 15 numerik plakta 1 ve üzeri hata yapan olgular, şüpheli konjenital renk görme bozukluğu olarak kabul edilmiş ve bu hastalar çalışmaya dahil edilmemiştir. Hastalarda kontrol ve çalışma grubu gözler her biri ayrı ayrı değerlendirilmiştir. Hastalara öncelikle CAD testi ugulanmıştır.CAD testinde mavi-sarı, kırmızı-yeşil eşik değerleri ile, FM-100 HUE testinde ise; total hata skorları ile mavi-sarı,kırmızı-yeşil aks hata skorları değerlendirilmiştir. Çalışma sonuçları SPSS 22 istatistik analiazatörü ile hesaplanmıştır.FM 100 Hue testinde kontrol guruba göre AVDli gözlerde, total hata skorlarında istatistiksel anlamlı fark saptandı(p=0.00) (p0.05) ,mavi-sarı aks hata skorları AVD'li gözlerde daha yüksek saptandı, fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0.00)(p0.05).CAD testi mavi-sarı aks eşik değerleri ise çalışma grubu gözlerde kontrol grubuna göre belirgin istatistiksel anlamlı fark saptandı (p=0.001) (p0.05) but statistically significant difference obtained between the blue-yellow axis error scores (p=0.000) (p0.05 ) in CAD test. Blue-yellow axis treshold levels compared with control group found statistically significant (p=0.001) (p