Search

MTHFR (Methylenetatrahydrofolate reductase) is one of the most important enzymes because of its function about folate metabolism and DNA synthesis pathways. The C677T singlenucleotide polymorphism in the gene encoding the enzyme, have been associated with many diseases including prostate cancer. We aimed to evaluate the association between the polymorphism and prostate cancer by comparing the results between patients and controls. Patients, who suffer from prostate cancer (n: 20) and healthy controls (n: 20) were included the study. First of all, DNA isolation was performed from the blood samples that are taken in hemogram tubes. After reproducing the region about relevant polymorphism by Polymerase Chain Reaction (PCR), it was cut by Restriction Fragment Length Polymorphism (RFLP) with suitable enzyme and viewed by Polyacrylamide gel electrophoresis (PAGE). When the results evaluated MTHFR C677T polymorphisms genotypes, the ratios were CC %60, CT %40; and CC %60 CT %35 TT %5 for patients and healthy controls respectively. As a result, it is found that the MTHFR 677TT genotype has protective effect for prostate cancer., MTHFR (Metilentetrahidrofolatredüktaz), folat metabolizması ve DNA sentez yolağındaki kilit rolü sebebiyle en önemli enzimlerden biridir. Enzimi kodlayan gendeki C677T tek nükleotid polimorfizmi, prostat kanseri de dahil olmak üzere birçok hastalıkla ilişkilendirilmiştir. Çalışmanın amacı, ilgili polimorfizmin, prostat kanseri teşhisi konmuş hasta ve sağlıklı kontrol bireyler arasında kıyaslanarak, hastalık ile ilişkisinin değerlendirilmesidir. Çalışmaya, 20 prostat kanseri teşhisi konmuş hasta ve herhangi bir patolojisi saptanmamış 20 sağlıklı birey dahil edilmiştir. İlk olarak, bu bireylerden alınan kan örneklerinden DNA’ları izole edildi. İlgili polimorfizmin bulunduğu bölge Polimeraz Zincir Reaksiyonu (PCR) ile çoğaltıldıktan sonra, uygun restriksiyon enzimi aracılığıyla, Restriksiyon Parça Uzunluk Polimorfizmi (RFLP) yöntemi ile kesildi. Daha sonra Poliakrilamid Jel Elektroforezi tekniği ile örnekler yürütüldü ve jel görüntülenerek oluşan bantlar yorumlandı. Sonuçlar, MTHFR C677T polimorfizm genotipleri açısından değerlendirildiğinde, çalışmaya dâhil ettiğimiz hasta bireylerin %60’inde CC (homozigot normal), %40’inde CT (heterozigot mutant); sağlıklı bireylerin ise %60’ında CC, %35’inde CT ve %5’inde TT (homozigot mutant) genotipi olduğu tespit edilmiştir.Sonuç olarak, MTHFR 677TT genotipinin prostat kanseri için koruyucu etki gösterdiği tespit edilmiştir.

Amaç: Ökaryotik metilentetrahidrofolat redüktaz enzimi (MTHFR) olarak bilinen ve total olarak 656 aminoasitten oluşan bu enzim homodimer yapıdadır. Her ünitesi katalitik ve düzenleyici bölgelerden oluşmaktadır. MTHFR enzminin katalitik olarak aktivite gösterebilmesi için flavin-adenin dinükleotid (FAD)'in MTHFR'ye nonkovalent olarak bağlanması gerekmektedir. İnsan MTHFR enziminin geni kromozom 1p36.3'te lokalizedir. Genin dördüncü ekzonunda yerleşmiş olan MTHFR 677 C>T polimorfizmi, proteinin 222. kodonundaki alaninin valine (Ala222Val) dönüşümüne neden olmaktadır. İnsan MTHFR proteini için, proteinin kristal yapısının ortaya koyulması ile ilgili bir çalışma olmaması nedeniyle, bu çalışma ile MTHFR proteininin kristal yapısı hakkında bir model oluşturmayı amaçladık. Ayrıca MTHFR677 C>T polimorfizmi neticesinde ortaya çıkan Ala222Val değişikliğinin insan MTHFR enziminin kristal yapısında oluşturduğu değişiklikleri ortaya koymayı hedefledik. Metod: Bu amaçla, moleküler modelleme teknikleri olarak MOE bilgisayar programı (versiyon 2013.0801, Chemical Computing Group Inc., Montreal, Kanada) kullandık. Bulgular: İnsandaki MTHFR enzimi ile FAD arasındaki bağların Tyr50, Gly108, Asp109, Tyr149, Arg107, Ala127, Lys169 Tyr126, His153 ve His165 aminoasitleri üzerinden olduğunu, Tyr126 ve His165 arasındaki çift bağın FAD'ı sıkıştırma özelliği olabileceğini gördük. Sonuç: Sonuç olarak, insan MTHFR enziminin kristal yapısı hakkında bir model ortaya koyuldu ve Ala222Val değişikliğinin FAD bağlanma durumunu etkilemesi yüzünden, enzim aktivitesine etki ettiği tespit edildi, Backgrounds: The enzyme known as eukaryotic methylenetetrahydrofolate reductase (MTHFR) and consists of 656 amino acids, has a homodimer structure. Each units of this enzyme consists of catalytic and regulator areas. For the catalytic activity of this enzyme, FAD must be connected with MTHFR by noncovalent bonds. The gene of human MTHFR enzyme is localized at chromosome 1p36.3. A C>T transition at nucleotide position 677 is located in the fourth exon of the MTHFR gene which results the conversion of alanine to valine at codon 222 of the protein. We aimed to form a model about the crystal structure of MTHFR because of there is no study about the crystal structure of the protein that put forth. In addition, we aimed to put forth the changes in the crystal structure of MTHFR by Ala222Val change as a result of MTHFR 677C>T polymorphism. Methods: To this end, we used MOE computer programme as molecular modeling techniques (version 013.0801, Chemical Computing Group Inc., Montreal, Canada).Results: We saw that the bonds between MTHFR enzyme in human and FAD are over the amino acids Tyr50, Gly108, Asp109, Tyr149, Arg107, Ala127, Lys169 Tyr126, His153 and His165 and the double bond between Tyr126 and His165 may be because of the compression feature.Conclusions: Consequently, a model has set forth about the crystal structure of MTHFR in human and because of the Ala222val changes affect the status of the FAD binding, to influence the enzyme activity was determined

Amaç: Yüksek osteopontin (OPN) seviyelerinin kemik rezorpsiyonu ile ilişkili olduğu bildirilmiştir. Osteoporozda (OP) anabolik etki amacıyla uygulanan parathormonun, OPN düzeylerinde düşmeye neden olduğu tespit edilmiştir. Bu çalışmanın amacı OP tedavisi için antirezorptif tedavi alan hastalarda OPN düzeylerinin değerlendirilmesidir. Materyal ve metot: Çalışmamıza, 45-70 yaş arası, en az bir yıldır menopoza girmiş, OP tanısı alan 90 kadın hasta ve 80 sağlıklı kadın gönüllü dahil edildi. OP hastaları antirezorptif kullanan (60 hasta;15 bifosfonat, 15 kalsitonin, 15 raloksifen, 15 strontium ranelate kullanan hasta) ve kullanmayanlar (30 hasta) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Hastalara KMY ölçümü, DEXA (Dual Enerji X-Ray Absorbsiyometri) yöntemi ile yapıldı. Plazma OPN konsantrasyonu enzyme-link immunosorbent assay (ELISA) methodu kullanılarak hesaplandı. Bulgular: Antirezorptif kullanan OP grubunda OPN düzeyleri, antirezorptif almayan OP grubuna ve OP olmayan sağlıklı kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha düşüktü (sırasıyla p0.05). Sonuç: Sonuçlarımızın, antirezorptif tedavinin OPN seviyelerinde düşmeye neden olduğunu göstermesi, bize OPN'nin, antirezorptif tedavinin takibinde bir biomarker olarak kullanılabileceğini düşündürdü., Background: An association between increased OPN levels and lowered bone mineral density (BMD) with increased bone turnover markers was established. The aim of this study is to evaluate the levels of OPN in OP patients who receive antiresorptive treatment (ART). Methods: Ninety female OP patients in the post-menopausal period for at least a year in the age range of 45 - 70 years and 80 healthy female volunteers were included in the study. OP patients were divided into 2 subgroups as ART-receiving (60 patients; bisphosphonate (15), calcitonin (15), raloxifene (15), strontium ranelate (15) and ART non-receiving (30 patients). Bone mineral density was analyzed using the dual energy X-ray absorptiometry method. The plasma OPN concentration was calculated using the enzyme-link immunosorbent assay method. Result s : OPN levels were significantly lower in antiresorptive-receiving OP patients compared to OP patients who did not receive ART and compared to the control group (p0.05). Conclusions: Lowered OPN levels in ART-receiving OP patients suggest that OPN could be used as a biomarker in ART follow-up in OP.

Poli (ADP riboz) polimeraz (PARP), DNA onarım mekanizmasında yer alan bir enzim ailesidir. Bu enzimlerden PARP1, baz kesip- çıkarma onarım (BER) mekanizmasına öncülük eden tek zincir DNA kırıklarının saptanmasında rol alır. BRCA1 ve BRCA2 genlerinden yoksun meme kanseri tümörleri, DNA çift zincir kırıklarının onarımında yetersizdirler. PARP enzimlerinin bu tümörlerdeki aktivitesi ilgi konusudur çünkü PARP aktivitesinin kaybı, tek zincir DNA kırıklarının birikimine, biriken tek zincir DNA kırıklarının çift zincir DNA kırıklarına dönüşmesine ve takiben tamir edilemeyen DNA hasarı ve hücre ölümüne yol açmaktadır. Bu yüzden PARP inhibisyonunun, kanser hücrelerini öldürmede etkili olabileceği düşünülmekte ve PARP inhibitörlerinin seçici olarak meme kanseri tümörlerini öldürmedeki etkinliği araştırılmaktadır. Bu çalışmada, PARP inhibitörlerinin meme kanserine karşı kullanılma potansiyelinin değerlendirilmesi için bir grup meme kanserli hastada, PARP-1 gen ifade düzeyi ve kanser markırlarından östrojen reseptörü (ER), progesteron reseptörü (PR) ve insan epidermal büyüme faktör reseptörü 2 (HER2)’nin gen ifade düzeyleri belirlenmiştir. Hastalarda PARP-1 gen ifade düzeyinin meme kanseri oluşumu ile ilişkili olmadığı gösterilmiştir., Poly (ADP-ribose) polymerase (PARP) family of enzymes is part of the DNA repair mechanism. One of these enzymes, PARP-1 is involved in detection of signal single-strand DNA breaks (SSBs) that leads to base excision repair (BER) mechanism. Breast cancer tumors that lack Breast cancer susceptibility gene 1 (BRCA1) and Breast cancer susceptibility gene 2 (BRCA2) are ineffective in DNA double-strand breaks (DSB) repair. Activity of the poly (ADP-ribose) polymerase (PARP) enzymes in these tumors is of interest as a lack of PARP activity leads to accumulation of SSBs that are converted to DSBs and accumulation of DSBs lead to irreparable DNA damage and cell death. Therefore inhibition of PARP in tumor cells might be effective in killing cancer tumors and activity of PARP inhibitors in selectively killing breast cancer tumors is currently being evaluated. In this study, expression of PARP-1 and cancer markers estrogen receptor (ER), progesterone receptor (PR) and human epidermal growth factor receptor 2 (HER2) were determined in a group of breast cancer patients to assess the potential for using PARP inhibitors against this form of cancer. Expression of PARP- 1 was found not to correlate with the onset of breast cancer in the patients.