Search

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı; sinüs septanın, Güneydoğu Anadolu bölgesi popülasyonundaki prevelansını konik ışınlı bilgisayarlı tomografi (KIBT) ile retrospektif olarak değerlendirmektir. YÖNTEM: Bu retrospektif çalışmada, 2015-2020 yılları arasında Dicle Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi, Ağız, Diş ve Çene Cerrahisi Anabilim dalına çeşitli nedenlerle başvuran 948 hastaya ait toplam 1896 sinüs, KIBT görüntüleri incelenmiştir. 948 hastaya ait (510 kadın, 438 erkek) sinüs septa KIBT görüntüleri değerlendirildi. Sinüs septa tespit edilen vakalar; cinsiyet, lokalizasyon (anterior, orta ve posterior), lateralizasyon (unilateral, bilateral) açısından elde edilen tüm veriler kaydedildi ve istatistiksel olarak analiz edilerek görülme sıklıkları belirlenmiştir. BULGULAR: 18-65 yaş aralığındaki 948 hastanın KIBT görüntüleri değerlendirilmiştir. Bu hastaların maksiller sağ ve sol çeneleri incelenmiş ve 303 hastada toplam 322 sinüs septa tespit edilmiştir.284 hastada tek sinüs septa görülürken, 19 hastada ikişer sinüs septa görülmüştür. 510 kadın hastada (1020 septa incelendi) 178 septa tespit edildi (%9). 438 erkek hastada ise (876 septa incelendi) 144 septa tespit edildi (%7). 322 sinüs septanın, 284 tanesinde tek septa görülürken (%88); 19 tanesinde çift sinüs septa (%5) görülmüştür. Sinüs septa; anteriorda 81 adet (%25), ortada 153 adet (%47), posteriorda 88 adet (%27) olarak tespit edilmiştir. Sinüs septa kadın hastaların 6’sında (510 hastada) çift taraflı görüldü (%1). 166 hastada tek taraflı olarak görüldü. Sinüs septa erkek hastaların 3’ünde ( 438 hastada) çift taraflı görüldü (%0,6). 138 hastada tek taraflı olarak görüldü. SONUÇLAR: Çalışmamızda sinüs septa prevalansı toplamda Güneydoğu Anadolu Bölgesi popülasyonunun % 16’sında görülmüştür. Sinüs septa, kadın hastalarda daha yüksek oranda izlenmiştir. Çift sinüs septa %5 olarak görülmüştür. Bu yüzdelik değerler; p

Ranula; ağız tabanındaki tükürük bezlerinin ekstravazasyonundan kaynak alan bir mukoseldir. Palpasyonda fluktuasyon gösteren ağrısız ve yumuşak bir kitledir. Ranula için çeşitli tedaviler rapor edilmiştir. Bunlar içerisinde; eksizyon, marsupiyalizasyon, kistik sıvının aspirasyonu gibi çeşitli tedavi yöntemleri yer almaktadır. Bu çalışmamızda eksizyon ile tedavi ettiğimiz ranula vakasını sunacağız. Ranula; It is a mucocele and results from extravasation of the salivary glands in the floor of the mouth. It is a painless and soft mass that fluctuates on palpation. Various treatments have been reported for ranula. Among these; there are various treatment methods such as excision, marsupialization, aspiration of cystic fluid. In this study, we will present the ranula case that we treated with excision.

Amaç: Bifid mandibular kondil (BMK) diğer ismiyle çift başlı kondil, mandibular kondil başının ikizleşmesi ile karakterize nadir gö rülen bir durumdur. BMK etiyolojisi tam olarak bilinmemekle beraber gelişimsel ya da travma sonucu oluşabilmektedir. Bu çalışmanın amacı, bifid mandibular kondilin (BMK) Güneydoğu Anadolu popülasyonun daki prevalansının konik ışınlı bilgisayarlı tomografi (KIBT) ile ret rospektif olarak değerlendirilmesidir. Gereç ve Yöntemler: Bu retrospektif çalışmada, 2015-2020 yılları arasında Dicle Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi, Ağız, Diş ve Çene Cerrahisi ABD’ye çeşitli nedenlerle başvuran 650 (350 kadın, 300 erkek) hastaya ait KIBT gö rüntüleri değerlendirildi. BMK tespit edilen vakalara ait yaş, cinsiyet ve yön (sağ-sol) açısından elde edilen tüm veriler kaydedildi ve istatistik sel olarak analiz edilerek, görülme sıklıkları belirlendi. Bulgular: Yaş ortalaması 40 olan 18-65 yaş aralığındaki 650 hastanın 35’inde (21 kadın, 14 erkek) toplam 40 tane BMK tespit edildi. BMK, 5 hastada bilateral; 30 (17 sağ, 13 sol) hastada ise unilateral olarak görüldü. BMK görülme sıklığı kadınlarda %6, erkeklerde %4,6 olarak tespit edildi. Ayrıca yaş gruplarında BMK’nin pozitif veya negatif olması yönünde, görülme sıklıklarında istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmedi. Sonuç: Çalışmamızda BMK prevalansı, Güneydoğu Anadolu popü lasyonunun %5,38’inde görülmüş olup; kadınlarda ve sağ tarafta daha sık saptandı. Ayrıca yapılan analizde, kadınlarda ve erkeklerde BMK görülme sıklığında istatistiksel olarak anlamlı fark olduğu tespit edildi. Objective: Bifid mandibular condyle (BMC), also known as double-headed condyle, is a rare condition characterized by twinning of the mandibular condyle head. Although the etiology of BMC is not known exactly, it may occur as a result of developmen tal or trauma. The aim of this study was to evaluate the prevalence of bifid mandibular condyle (BMC) in Southeastern Anatolia of popu lation by using cone-beam computed tomography (CBCT). Material and Methods: In this retrospective study, CBCT scans of 650 (350 fe males, 300 males) patients who referred to Dicle University Faculty of Dentistry, Department of Oral and Maxillofacial Surgery between 2015 and 2020 were evaluated. BMC cases were analyzed according to the patients age, gender and direction (right-left) their frequencies were de termined statistically. Results: A total of 40 BMCs were detected in 35 (21 female, 14 male) of 650 patients aged 18-65 years, with a mean age of 40. BMC, bilateral in 5 patients; it was seen unilaterally in 30 (17 right, 13 left) patients. The incidence of BMC was 6% in women and 4.6% in men. In addition, there was no statistically significant differ ence in the incidence of positive or negative BMC in age groups. Con clusion: In our study, the prevalence of BMC was seen in 5.38% of the Southeastern Anatolian population, and it was more common in women and on the right side. In addition, it was determined that there was a statistically significant difference in the incidence of BMC in men and women.

Amaç: Bu çalışmada, sıçan tibialarında titanyum implantların osseointegrasyonuna lokal ve sistemik borik asit (BA) uygulamasının etkilerini araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Titanyum implantlar, 32 sıçandan oluşan bir numune grubunun sağ tibia kemiğine cerrahi olarak entegre edildi. Sıçanlar dört tedavi grubuna ayrıldı: kontroller (CNT) (n=8), lokal BA (LBA) (n=8), sistemik BA (SBA) (n=8) ve sistemik ve lokal BA (SLBA) ( n=8). Kontroller, implant cerrahisinden sonra herhangi bir uygulama görmedi. LBA grubunda implant soketlerine lokal BA uygulandı, ardından implantlar soketlere yerleştirildi. SBA grubuna periton içi 8 mg/kg BA uygulandı. SLBA grubunda implant soketlerine lokal BA uygulandı, ardından implantlar soketlere yerleştirildi; ardından günde 8 mg/kg BA periton içi uygulandı. Deney periyodu 28 gün sürmüş, bundan sonra hayvanlara ötenazi uygulanmış ve implantlar çevredeki kemik dokusu ile birlite alınmıştır. Bulgular: Dekalsifiye olmayan histolojik yöntem kullanılarak kemik-implant kaynaşması (KİK) oranları (%) incelendi. SLBA ve SBA gruplarında KİK oranları, kontroller ve LBA grubu ile karşılaştırıldığında yüksekti (p0.05 p=0.38). Sonuç: Bu çalışmanın sınırlamaları dahilinde, lokal uygulama ile sistemik ve sadece sistemik BA uygulamasının titanyum implantların osseointegrasyonunu artırabileceği sonucuna varılabilir. Objective: In this study, we aimed to investigate the effects of local and systemic boric acid (BA) application on the osseointegration of titanium implants in rat tibias. Materials and Methods: The titanium implants were integrated surgically to the right tibias of a sample group of 32 rats. Rats were randomly divided into four treatment groups: controls (CNT) (n=8), local BA (LBA) (n=8), systemic BA (SBA) (n=8), and systemic and local BA (SLBA) (n=8) groups. Controls received no further treatment following implant surgery. In the LBA group, local BA was applied locally in the implant sockets, after which the implants were inserted in the sockets. In the SBA group, 8 mg/kg BA was applied intraperitoneally. In the SLBA group, local BA was applied locally in the implant sockets, after which the implants were inserted in the sockets; then, 8 mg/kg BA was applied intraperitoneally in a day. The experimental period lasted 28 days, after which the animals were euthanized and the implants collected, along with some surrounding bones from each rat. Results: Bone–implant connection (BIC) ratios (%) were observed using the non-decalcified histologic method. In the SLBA and SBA groups, BIC ratios were high compared with the controls and the LBA group (p0.05 p=0.38). Conclusion: Within the limitations of this study, it may be concluded that systemic and systemic with local BA application could increase the osseointegration of titanium implants.

Branemark’ın osseointegrasyon kavramını ortaya attığı 1969 yılından günümüze kadar geçen sürede implantların oral ve maksillofasiyal rehabilitasyonda kullanımı oldukça yaygın hale gelmiştir. Dental implantların uzun ve kısa dönem başarısında biyomekanik faktörler önemli role sahiptir. Kemikteki stres dağılımını etkileyen faktörler; implant materyali, implant tasarımı, üst yapı materyali, implant- kron oranı, çevreleyen kemiğin kalite ve kantitesi, implant kemik ara yüz mekanizmalarıdır. Hekimler farklı geometriye sahip implantları ve farklı implant tiplerini tercih ederek alveol kemiğine gelen stresi değiştirebilirler. İmplant makro geometrisi implantın çapı, uzunluğu ve yiv tasarımlarını içerir. Ayrıca implantın alveol kemiğine yerleştirilme açısı da stresi etkileyen diğer bir faktördür. Oklüzal kuvvet uygulamaları, implant-protez kompleksindeki stres ve gerinim miktarını arttırır ve implant etrafındaki kemik remodelasyonunu etkiler. İmplant destekli protezlerde en uygun biyomekanik koşulları sağlamak için, protezin başarısını etkileyen biyomekanik faktörleri en iyi şekilde organize etmek temel zorunluluktur. Diş hekimliğinde, kemik içi stres ve gerinim seviyeleri invivo olarak ölçülemediği için, biyomekanik kuralların kullanıldığı birçok invitro çalışma yapılmaktadır.Çalışmamızda da invitro olarak; 2 farklı çapta (3,7 mm, 4,7 mm) ve bu çaplara ait 3 farklı uzunlukta (5 mm, 10 mm, 13 mm) toplam 6 adet dental implant seçildi. Bu 6 farklı boyuttaki dental implant, tek tek, vertikal ve açılı olmak üzere maksilla ve mandibulaya uygulanarak, toplam 24 adet model elde edildi. Tüm implantlara abutment ve metal destekli seramik kuron yine sanal ortamda yerleştirildi. Metal destekli seramik kuronların belirli noktalarından dik ve oblik yönde kuvvet ayrı ayrı uygulanarak, toplam 48 adet çalışma grubu elde edildi. Uygulanan kuvvetler sonucunda kortikal ve spongioz kemikte oluşan maksimum ve minimum asal gerilme değerlerine ve implantlarda meydana gelen Von misses gerilme değerlerine; implant çapı, implant uzunluğu ve kemik tipinin etkisi 3 boyutlu sonlu elemanlar stres analiz yöntemi (FEM) kullanılarak incelendi. Anahtar sözcükler: 1) Sonlu elemanlar stres analizi 2) Dental implantlar 3) Stres dağılımı 4) Kemik yoğunluğu 5) Biyomekanik Since Branemark introduced the concept of osseointegration in 1969, the use of implants for oral and maxillofacial rehabilitation has rapidly increased. Biomechanical factors play a substantial role in implant success in long and short term. The factors that effect the stress disturibution on bone are implant material, implant designment, body work material, implant rate, the quality and quantity of surrounding bone and implant-bone interface. The dentists can change the stress on alveole bone by preferring the implants of different geometry and types. The micro geometry of implant includes diameter, length and Thread-form Configuration. The diameter of implant’s placement on alveole bone is also a factor that effects the stress. The application of occlusal forces induces stresses and strains within the implant-prosthesis complex and effects the bone remodeling process around implants. In order to achieve optimized biomechanical conditions for implant-supported prostheses, conscientious consideration of the biomechanical factors that influence prosthesis success is essential. Since, bone internal stress and strain cannot be measured in vivo, various invitro studies are conducted by using biomechanic rules. In our invitro study, six dental implants which were at two different diameters (3,7 mm, 4,7 mm) and at three different lengths (5 mm, 10 mm, 13, mm) belonging to these diameters were chosen. Totally 24 models were obtained by placing the implants of six different dimensions in maxilla and mandible vertically and angularly, and one by one. Abutment and metal backed ceramic crown was placed in implants again in virtual platform. Totally 48 study groups were obtained by applying force to the specific points of metal backed ceramic crowns vertically and obliquely. The effect of implant diameter, implant length and bone type to the values of maximum and minimum principle stress occurred in cortical and spongioz bone and values of Von Misses stress occurred in implants as the result of the forces applied was investigated by using Finite Elements Analysis (FEM). Key words: 1) Finite elements analysis 2) Dental implants 3) Stress distribution 4) Bone density 5) Biomechanic Bu Doktora Tezi DÜBAB Tarafından Desteklenmiştir. Proje No: 12-DH-76

VII-OZET Over kanserleri jinekolojik maligniteler içinde en çok ölüme neden olan kanser türüdür. Bunların da en sık görülen tipi over yüzey epitel kökenli karsinomlardır. Bütün over malignitel erinin %40'ını seröz papiller kistadenokarsinomlar oluşturur. Diğer jinekolojik malignitelerin aksine over karsinomlannda üzerinde geniş uzlaşı sağlanmış bir histopatolojik derecelendirme sistemi olmadığından derecenin prognostik önemi iyi tanımlanmamıştır. Bu çalışmadaki amacımız; over seröz karsinomlannda ikili derecelendirme sistemini ve bu derece sistemini kullanılmakta olan diğer derecelendirme sistemleri (FIGO, Shimizu-Silverberg) ile karşılaştırmak ve bu tümörlerde birer tümör baskılayıcı gen olarak kabul edilen BRCA1 ve p53'ü immünohistokimyasal olarak çalışmaktır. Çalışmamız için DÜTF patoloji arşivinden seröz papiller kistadenokarsinom tanısı almış 58 olgu seçildi. Bunların ikili sisteme göre derecelendirmelerinde 12 (%21)'si düşük, 46 (%79)'sı yüksek dereceli, FIGO sistemine göre; 9 (%16)'u derece I, 29 (%50)'u derece II, 20 (%34)'si derece III, Shimizu-Siverberg sistemine göre ise; 11 (%20)'i derece I, 29 (%50)'u derece II, 18 (%30)'i derece III olarak bulunmuştur. P53 olguların %57 (33/58)'inde BRCA1 (GLK2) ise %67 (39/58)'sinde pozitif izlendi. BRCA1 pozitif olanların 24 (%41)'ü nükleer, 10 (%17)'u nükleer+stoplazmik, 5 (%9)'i ise sadece stoplazmik boyandı. p53 ve BRCA1 pozitifliği ile tümürün histolojik derecesi arasındaki ilişkiye bakıldığında p53'ün boyanma oranı yüksek derecelilerde (%65) düşük derecelilere (%25) oranla daha yüksektir. BRCA1 (GLK-2) ikili derecelendirme sistemine göre düşük dereceli dediğimiz olguların %92 (ll/12)'sinde yüksek dereceli dediklerinizin ise %61 (28/46)'inde pozitiftir. Sonuç olarak; ikili derecelendirme sistemi FIGO ve Shimizu-Silverberg sistemleri ile iyi bir uyumluluk göstermektedir. Ayrıca tanımlanması kolay iki kritere göre değerlendirilmesi ve yalnız iki kategoriye (düşük, yüksek) ayrılması nedeniyle, ikili derecelendirme sisteminin over seröz kistadenekarsinomlarında daha verimli olacağını desteklemektedir. P53'ün aksine yüksek dereceli tümörlerin BRC Al ekspresyon oranı düşük (%61), düşük dereceli tümörlerin ise yüksek (%92) olarak bulunmuştur. P53 ile BRCA1 immünreaktivitesi arasında herhangi bir ilişki saptanmamıştır. 38 ABSTRACT Ovarian cancer is the most lethal gynecological malignancy and surface epithelial tumors are the most common type of ovarian cancer. Papillary serous carcinoma is believed to account for 40% of all malignant ovarian tumors. In contrast to other gynecological carcinomas the prognostic relevance of grading is not well established for carcinomas of the ovary, mainly because of the lack of a universally accepted histopathologic grading system. The purpose of this study to evaluate a two-tier grading system and comparison of the usefulness between this new system for ovarian serous carcinomas and the others.(FIGO,Shimizu-Silverberg). And we examined immunohisthochemically the overexpression of BRCA1 and p53 proteins, which are classified in tumor suppressor genes, in these tumors. For this study fifthy eight cases of papillary serous carcinomas of the ovary were selected from archives of Dicle University, Medical Faculty, Department of Pathology. Using two-tier grading system cases were disributed as follows; low grade, 12 (%21) cases, high grade, 46 (%79) cases. Using FIGO grading system grade I, 9 (16%) cases, grade II, 29 (50%) cases, grade III, 20 (34%) cases and using the Shimizu-Silverberg system grade I, 11 (19%) cases, grade II, 29 (50%) cases, grade III, 18 (31%) cases. Positive p53 staining was dedected in 57% (33/58) and BRCA1 was dedected in 67% (39/58) of ovarian serous carcinomas. In 24 (41%) cases BRCA1 was dedected in the nucleus, in 10 (17%) cases was dedected both the nucleus and cytoplasmic, in 5 (%9) cases was dedected only cytoplasmic. The relationship between p53 and BRCA1 proteins and histopathologic grade was analysed. High grade ovarian serous carcinomas had a higher rate of p53 expression (65%) compered to low grade (25%) tumors. BRCA1 immunstaining was dedected in 92% (1 1/12) of low grade and 61% (28/46) of high grade tumors according to two-tier grading system. As a results, there is a good correlation between the two-tier grading system and the FIGO and the Shimizu-Silverberg grading systems. Because this system is based on defined criteria that are easy to follow and because it involves only two diagnostic categories, it should provide better reproducibility in the grading of serous cystadenocarcinomas. In contrast to p53,- high grade tumors had a lower rate of BRCA1 expression (61%) compered to low grade (92%) tumors. And there was not found any relationship between the p53 and BRCA1 immunreactivity. 39 45

Introduction: Bifid mandibular canal (BMC) is often detected incidentally on radiological examination and can be observed in unilateral or bilateral forms. The correct localization of the BMC plays an important role in the prevention of complications such as paresthesia, anesthesia, bleeding, traumatic neuroma, which may occur during or after surgical operations on the mandible such as sagittal split ramus osteotomy, impacted third molar tooth extraction, and dental implant surgery. Objective: This study aims to retrospectively evaluate the prevalence of bifid mandibular canal (BMC) in the Southeastern Anatolian population via Conical Beam Computed Tomography (CBCT). Material and Method: In this retrospective study, CBCT images of 615 patients, who applied to the Department of Oral and Maxillofacial Surgery in the Faculty of Dentistry at Dicle University, Turkey, for various reasons from 2015 to 2020, is evaluated and cases with bifid mandibular canals are examined. The prevalence evaluation is conducted by statistical analyses in terms of sex and laterality. Results: According to the analyses, the BMC prevalence did not constitute a significant difference in terms of the age variable (p>0.05). The incidence of unilateral BMC was higher than bilateral BMC (p

Objective Researchs of the effects of ankaferd blood stopper (ABS) on bone healing metabolism have revealed that it affects bone regeneration positively. The exact mechanism by which this positive effect on bone tissue metabolism is not known. The aim of this study is to biomechanic and biochemical analysis of the effects of the local ABS application on osseointegration of 3 different surfaced titanium implants. Material & Methods Spraque dawley rats were divided machined surfaced (MS) (n ​= ​10), sandblasted and large acid grid (SLA) (n ​= ​10) and resorbable blast material (RBM) (n ​= ​10) surfaced implants. ABS applied locally during the surgical application of the titanium implant before insertion in bone sockets. After 4 weeks experimental period the rats sacrificed and implants with surrounding bone tissues were removed to reverse torque analysis (Newton), blood samples collected to biochemical analysis (ALP, calcium, P) Results Biomechanic bone implant contact ratio detected higher in SLA surfaced implants compared with the RBM and controls (P ​< ​0,05). Phosphor levels detected lower in RBM implant group compared with the controls and SLA (P ​< ​0,05). Additionally; phosphor levels detected highly in controls compared with the RBM implants. Conclusion According the biomechanical parameters ABS may be more effective in SLA and RBM surfaced implants when locally applied.

Background This study aimed to investigate the effects of systemic omeprazole treatment on the osseointegration of titanium implants. Material and methods After surgical insertion of titanium implants into the metaphyseal part of rats’ both right and left tibial bones, the animals were randomly divided into three equal groups: control (n = 8), omeprazole dosage-1 (n = 8) (OME-1), and omeprazole dosage-2 (n = 8) (OME-2) and totally 48 implants were surgically integrated. The rats in the control group received no treatment during the four-week postoperative experimental period. In the OME-1 and OME-2 groups, the rats received omeprazole in doses of 5 and 10 mg/kg, respectively, every 3 days for 4 weeks. After the experimental period, the rats were euthanized. One rat died in each group and the study was completed with seven rats in each group. Blood serum was collected for biochemical analysis, and the implants and surrounding bone tissue were used for biomechanical reverse-torque analysis. In the biomechanical analysis, implants that were not properly placed and were not osseointegrated were excluded from the evaluation. Results One-way analysis of variance and Tukey’s honestly significant difference test and Student’s t test were used for statistical analysis. The reverse-torque test (control (n = 9), OME-1 (N = 7), and OME-2 (n = 7)) analysis of biochemical parameters (alkaline phosphatase, calcium, phosphorus, aspartate aminotransferase, alanine amino transferase, urea, and creatinine) revealed no significant differences between the groups (control (n = 7), OME-1 (N = 7), and OME-2 (n = 7)) (P > 0.05). Conclusions Omeprazole had no biomechanical or biochemical effects on the osseointegration process of titanium implants.