Search

Objective: The increase in the upper extremity volume is one of the most common complications following breast cancer surgery and it may affect upper extremity functions negatively. The purpose of the present study was to investigate the relationships among upper extremity volume and pain, sensation, and grip strength following breast cancer surgery.Material and Method: Forty-nine participants who were between 44-73 (54.00/50.50-62.00) years, who had received surgical and oncological treatment following the breast cancer diagnosis, and who had completed their last treatment at least three months ago were included in the study. The upper extremity volume was calculated by using the Frustum method, pain was inquired with Visual Analog Scale, sensation was evaluated with the Semmes-Weinstein Monofilament Test, and grip strength was measured with a hand-held dynamometer.Results: The grip strength was poorer (p, Amaç: Üst ekstremite hacmindeki artış meme kanseri cerrahisi sonrasında görülen en yaygın komplikasyonlardan biridir ve üst ekstremite fonksiyonlarını olumsuz etkileyebilmektedir. Bu çalışmanın amacı meme kanseri cerrahisi sonrası, üst ekstremite hacmi ile ağrı, duyu ve kavrama kuvveti arasındaki ilişkileri araştırmaktı.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 44-73 (54,00/50,50-62,00 yıl) yaş arası, meme kanseri tanısı sonrası cerrahi ve onkolojik tedavi almış ve son tedavisini en az üç ay önce tamamlamış 49 katılımcı dahil edildi. Üst ekstremite hacmi Frustum yöntemi ile hesaplandı, ağrı Görsel Analog Skala ile sorgulandı, duyu Semmes-Weinstein Monofilament Testi ile değerlendirildi ve kavrama kuvveti hand-held dinamometre ile ölçüldü.Bulgular: Etkilenen ekstremitede, etkilenmeyen ekstremiteye göre kavrama kuvveti daha düşük (p

Tenisçi dirseği olarak da bilinen lateral epikondilit, el bileği ekstansör tendonlarının humerusun lateral epikondiline yapışma yerinde gelişir ve lokalize inflamasyon ile ilişkili azalmış kas gücü ve sınırlanmış eklem hareket açıklığı ile karakterizedir. Lateral epikondilit önemli derecede ağrı ve fonksiyon kaybına yol açmaktadır. Kol gücüyle çalışan bireylerin yaklaşık %10’u lateral dirsek ağrısı deneyimlemektedir ve %2,4’ü doğrulanmış lateral epikondilit teşhisine sahiptir. Bu nedenle, bu hastalık aynı zamanda önemli bir halk sağlığı problemi olarak kabul edilmektedir. Lateral epikondilitin bulgularının net ve teşhisinin kolay olmasına rağmen, tüm klinisyenler tarafından kabul edilen ve uygulanan kesin bir rehabilitasyon yöntemi bulunmamaktadır. Dolayısıyla, lateral epikondilit rehabilitasyonu sürecinde özellikle ağrı ve fonksiyon üzerine etkinliği yüksek olan güncel fizyoterapi yaklaşımlarının belirlenmesi önemli bir gerekliliktir. Bu doğrultuda, bu derleme; lateral epikondilit rehabilitasyonunda kullanılan güncel fizyoterapi yaklaşımlarının ağrı ve fonksiyon üzerine olan etkinliğini incelemeyi ve mevcut literatüre katkı sağlamayı amaçlamaktadır., Lateral epicondylitis, also known as the tennis elbow, develops at the attachment of the wrist extensor tendons to the lateral epicondyle of the humerus and is characterized by reduced muscle strength and limited range of motion associated with localized inflammation. Lateral epicondylitis leads significant pain and loss of function. Approximately 10% of the individuals working with arm strength experience lateral elbow pain and 2.4% of them had confirmed diagnosis of lateral epicondylitis. Thus, this disease is also recognized as an important public health problem. Although the signs of lateral epicondylitis are clear and its diagnosis is easy, there is no definitive rehabilitation method that is accepted and is applied by all clinicians. Therefore, it is an important necessity to identify current physiotherapy approaches especially with high effectiveness on pain and function in the rehabilitation process of lateral epicondylitis. Hence, the present review aims to examine the effectiveness of current physiotherapy approaches used in the rehabilitation of lateral epicondylitis on pain and function and to contribute to the available literature.

Özet Koronavirus Hastalığı (COVID-19), ilerleyen aşamalarında solunum yetmezliğine yol açabilen solunum sistemi etkileri dışında hastaların kas iskelet sistemi dâhil birçok sistemine de zarar veren oldukça bulaşıcı bir hastalıktır. Bu hastalığın tedavi sürecinde fizyoterapistler, solunum fizyoterapisine ek olarak kas iskelet sisteminin desteklenmesi ve hastaların erken dönem mobilizasyonun sağlanmasında da önemli rol oynarlar. Özellikle solunum fizyoterapisinin önerilmediği kritik dönemde, terapatik pozisyonlamanın ve mobilizasyonun önemi çok daha büyüktür. İmmobilizasyonun yol açtığı fiziksel uygunluk düzeylerindeki kaybı azaltma ve geciktirmedeki rolü kanıtlanmış olan mobilizasyon uygulamaları, hastanın klinik durumuna uygun olarak gerçekleştirilmelidir. Mobilizasyon, öksürme ve sekresyonların ekspektorasyonuna neden olabileceği için aerosol üretici bir prosedür olarak düşünülmeli ve enfeksiyon kontrol prosedürlerine ve önlemlerine sıkı sıkıya bağlı kalınarak uygulanmalıdır. Anahtar Kelimeler: COVID-19, egzersiz, fizyoterapi, mobilizasyon. Abstract Coronovirus disease (COVID-19) is a highly contagious disease which damages many systems of patients, including the musculoskeletal system, in addition to its effects on the respiratory system that can lead to respiratory failure in its later stages. In the treatment process of this disease, physiotherapists play an important role in supporting the musculoskeletal system and providing early mobilization of patients in addition to respiratory physiotherapy. Mobilization and therapeutic positioning are much more important, especially in the critical period when respiratory physiotherapy is not recommended. Mobilization practices that have a proven role in reducing and delaying the loss of physical fitness caused by immobilization should be carried out according to the clinical condition of the patient. Because mobilization can cause coughing and expectoration of secretions, it should be considered as an aerosol-generating procedure, and strict adherence should be applied to infection control procedures and precautions. Keywords: COVID-19, exercise, physiotherapy, mobilization.

Objective: In our study we performed continuous, intermittent and placebo traction treatment as physiotherapy modality for lumbar disk hernia and researched the effect on pain and functional status and superiority of the methods.Methods: Our prospective, randomized, controlled study included 90 patients with lumbar disk hernia, randomly divided into three groups of 30 patients. Each group had heat pack and ultrasound applied before traction and, was taught isometric exercises. One of the groups underwent placebo traction, the second group had intermittent traction and the third group underwent continuous traction. Treatment was performed in fifteen sessions over three weeks. Patients were evaluated before treatment, after treatment and in the 3rd month after treatment. The visual analog scale (VAS), Oswestry low back pain disability questionnaire, LANSS pain scale (LANSS), modified lumbar Schober, finger-floor distance (FFD), paravertebral muscle spasm and lateral flexion were evaluated. Patients were compared within and between groups.Results: When all groups are compared before treatment with after treatment and 3 month check-up, the LANSS score did not have significant improvement. The VAS, Oswestry, lumbar Schober, FFD and paravertebral muscle spasm scores significantly improved but there were no statistically significant differences between the groups.Conclusion: In our study, no statistically significant superiority was shown for intermittent traction using 25-50% of body weight over continuous application using 25% of body weight. Additionally, both types of traction did not have statistically significant superiority to placebo traction application using 10-20% of body weight., Amaç: Çalışmamızda lomber disk hernisi tanısı alan hastalarda fizik tedavi modalitelerinden biri olan traksiyon tedavisinin, sürekli, intermittant ve plasebo olarak uygulandığında, ağrı ve fonksiyonel duruma etkisini ve kendi aralarındaki üstünlüklerini araştırdık.Yöntem: Prospektif, randomize kontrollü yapılan çalışmamıza, klinik değerlendirme ve çekilen lomber MRG sonucunda lomber disk hernisi tanısı konan 90 hasta alındı, 30 kişilik rastgele üç gruba ayrıldı. Her gruba traksiyon öncesi lumbosakral hotpack ve paravertebral ultrason uygulandı, bel karın izometrik güçlendirme egzersizleri öğretildi. Gruplardan birincisine plasebo traksiyon, ikincisine intermittant traksiyon, üçüncüsüne sürekli traksiyon uygulandı. Tedavi üç hafta boyunca onbeş seans olarak yapıldı. Hastalar tedaviden önce, tedaviden sonra ve üçüncü ayda değerlendirildi. Görsel Analog Ölçeği (GAÖ), Oswestry bel ağrısı değerlendirmesi, LANNS skalası, modifiye lomber Schober, el-parmak zemin mesafesi (EPZ), lumbosakral paravertebral kas spazmı ve lateral lomber fleksiyon değerlendirildi. Hastaların grup içi ve gruplar arası karşılaştırmaları yapıldı.Bulgular: Tedavi öncesi ile karşılaştırıldığında tedavi sonrası ve 3. ay kontrollerinde tüm gruplarda LANNS nöropatik ağrı skorunda anlamlı düzelme olmadı. Görsel Analog Ölçeği, Oswestry bel ağrısı değerlendirmesi, modifiye lomber Schober, EPZ ve lumbosakral paravertebral kas spazmı skorları anlamlı düzelirken, gruplar arasında istatiksel olarak anlamlı fark yoktu.Sonuç: Çalışmamızda lomber disk hernisinde vücut ağırlığının %25-50’sinin kullanıldığı intermittant traksiyon uygulamasının vücut ağırlığının %25’nin kullanıldığı sürekli uygulamasından istatistiksel olarak anlamlı üstünlüğü gösterilemedi. Ayrıca her iki traksiyon tipinin de vücut ağırlığının %10-20’sinin kullanıldığı plasebo traksiyon uygulamasından istatistiksel olarak anlamlı üstünlüğü saptanmadı.

Amaç: Bel ağrısı klinikte en sık karşılaşılan ve yaşam kalitesini olumsuz etkileyen muskuloskeletal bir problemdir. Kinezyofobi varlığı bel ağrısı tedavisini olumsuz yöne etkileyebilir ve kişinin özür oranını arttırabilir. Çalışmamızda bel ağrısı olan kişilerde ağrı, yaşam kalitesi ve kinezyofobi arasındaki ilişkiyi karşılaştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya İzmir Kâtip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Kliniğine başvuran 80 bel ağrılı hasta (Yaş ortalamaları 45.29±14.97 yıl) dâhil edildi. Ağrı “Görsel Anolog Skalası (GAS) ile, Kinezyofobi “Tampa Kinezyofobi Ölçeği (TKÖ)” ile ve SF-36 Yasam Kalitesi Anketi ile değerlendirilmiştir. Bulgular: İstirahat GAS değeri ortalaması 3.10± 2.75, aktivite GAS değeri ortalaması 6.66± 2.38 olup ortalama kinezyofobi skoru 43.15± 6.16, ortalama SF-36 fiziksel komponent skoru 56.25± 24.42 ve ortalama SF-36 mental komponent skoru 62.95±20.56 puandır. Bireylerin kinezyofobi değerleri ile yaşları (r=0.237/p=0.034), istirahat ve aktivite sırasındaki GAS değerleri (r=0.242/p=0.032 - r=0.293/p=0.008), eğitim durumları (r=-0.279/p=0.002), yaşam kalitesinin fiziksel (r=-0.236/p=0.035) ve mental komponenet (r=-0.323/p=0.003) parametreleri arasında anlamlı bir ilişki bulunmuştur. Sonuç: Bel ağrılı hastalarda kinezyofobi yaş, istirahat ve aktivite ağrısıyla ile pozitif yönde zayıf bir ilişki gösterirken, eğitim durumu, yaşam kalitesinin fiziksel ve mental komponentleri ile negatif yönde zayıf bir ilişki göstermiştir., Aim: Low back pain is a musculoskeletal problem most commonly encountered in the clinic and adversely affecting quality of life. Kinesophobia can negatively affect the treatment of low back pain and may increase the rate of disability. The purpose of this study was to compare of pain, kinesiophobia and quality of life in patients with low back pain. Materials and Methods: Eighty low back pain patient (average age 45.29±14.97) who was applied İzmir Kâtip Çelebi University Atatürk Training and Research Hospital, Clinic of Physical Therapy and Rehabilitation were included. Kinesiophobia by the Tampa Scale for Kinesiophobia, pain severity was evaluated by using Visual Analogue Scale, and quality of life by SF-36 quality of life index. Results: Rest pain was 3.10± 2.75 and activity pain 6.66± 2.38. Average Kinesiophobia score was 43.15± 6.16 and average SF-36 Physical and mental components score was 56.25± 24.42and 62.95±20.56, respectively. Kinesiophobia score showed a significant correlation with age (r=0.285/p=0.011), rest and activity pain (r=0.242/p=0.032 and r=0.293/p=0.008), educational level (r=-0.279/p=0.002), SF-36 physical component (r=-0.236/p=0.035) and mental score(r=-0.323/p=0.003). Conclusion: While kinesophobia correlated positively with age, rest and activity pain in patients with low back pain, it showed negative correlation with education status, physical and mental components of quality of life.