Search

The article investigates various kinds of the strategies of technosensation in artistic project based on bio-parametrisation’s techniques. The category of technosensation is in the article referred to the considerations of Luciana Parisi and Marie-Luise Angerer to define the relationship between body affectivity and computational systems (primarily in relation to automated decision-making systems and machine learning processes). The context for these considerations is the reflection on “technological redlining” as a strategy for racial, gender, and (dis)ability profiling of computational systems, which generate social exclusion, inequalities and oppressiveness. In the article, the author considers (with reference to the considerations of Parisi, Bernard Stiegler, Yuk Hui and Gabbrielle M. Johnson) to what extent the algorithmic biases are the result of automation, and to what extent they result from the absorption of uncertainty, randomness and technodiversity. Technosensation strategies are considered in relation to the artistic practices of Zach Blas, Maja Smrekar, Marija Griniuk and others, pointing to subversive, critical and affirmative variants of technological functionality and agency. The presented projects prove that the functionality of computational technologies is not bipolar, but it is developing as a spectrum of nuanced mechanisms, both in the area of oppressive-exclusionary systems and emancipatory strategies.

Artykuł został poświęcony wstępnemu rozpoznaniu kształtowania się sztuki mózgu, rozumianej jako projekty z zakresu art&science, opierające się na technikach parametryzacji żywych organizmów. W tym zakresie artykuł rozszerza koncepcję sztuki mózgu zaproponowaną przez Antona Nijholta z 2019 roku, wskazując na dwa zasadnicze obszary rozwoju brain art: projekty, które opierają się na obrazowaniu medycznym mózgu oraz realizacje, w których stosowane są techniki biosensoryczne (w tym przede wszystkim elektroencefalografia). W tym kontekście w artykule zostaną zanalizowane dwie główne strategie twórcze, które są podejmowane w projektach z zakresu sztuki mózgu: dyskusja z przeświadczeniem o neurorealizmie zapewnianym przez maszynowość procedur medycznych oraz tworzenie mechanizmów postludzkiej interkonektywności, przyjmujących postaci "maszyn snu", systemów neurofeedbacku oraz innych wariantów performatywno-partycypacyjnych. Sztuka mózgu zostanie w artykule rozważona jako szczególny rodzaj medycznych narracji ukierunkowanych artystycznie. The article surveys the formation of brain art, understood as art&science projects basedon techniques for parameterizing living organisms. In this respect, the article extendsthe 2019 concept of brain art proposed by Anton Nijholt, which foregrounds twomain areas of brain art development: projects that rely on medical brain imaging andpresentations that employ biosensoric techniques (primarily electroencephalography).In this context, the article analyzes two main creative strategies employed in brain artprojects: the discussion with the conviction of neurorealism provided by the machinecharacter of medical procedures and the creation of mechanisms of posthumaninterconnectedness, which assume forms of "sleep machines", neurofeedback systems,and other performative-participatory variants. The text considers brain art as a particulartype of artistically oriented medical narratives.

The aim of the article is to introduce the problem of plants’ representations in the contemporary artistic projects based on medical imaging. The author analyses the problem in the perspective of posthumanistic philosophy, especially in reference to the theories of animal studies (Wolfe, Bakoff, Waldau). She also introduces the concept of Michael Marder, who builds his argument around the question of whether people are the only ones who have political, social and ethical rights. The second part of the article concerns strategies and method of plants’ bodies parametrization used in the selected artistic project. The author presents a few of them to show how artists investigate the problem of identity, autonomy and agency of non-human beings, with special regard to plants. The projects are analyzed in reference to various theories of connections between human and non-human beings, as well as to biopolitics’ strategies.

Książka Sztuka biometryczna w perspektywie filozofii post- i transhumanizmu. W stronę estetyki postafektywnej stanowi pierwsze w skali światowej całościowe opracowanie dotyczące sztuki biometrycznej. Po raz pierwszy zostaje w niej zdefiniowana sama kategoria sztuki biometrycznej, która obejmuje projekty artystyczne z zakresu art & science oparte na danych biometrycznych oraz na strategiach bioparametryzacji ciała. W książce zostały wyznaczone cztery główne obszary sztuki biometrycznej: projekty oparte na medycznych badaniach obrazowych (jak rentgenografia czy ultrasonografia), na działaniach biosensorów (jak EEG czy EKG), na procedurach self-trackingu (samomonitoringu, jak w przypadku używania aplikacji czy urządzeń monitorujących tętno, liczbę wykonanych kroków etc.), a także na metodach identyfikacji biometrycznej (jak technika rozpoznawania twarzy czy linii papilarnych). Ze względu na transdyscyplinarny charakter projektów w opracowaniu zaproponowano również wyczerpującą metodologię badawczą, która została zaaplikowana do analizy licznych, często w Polsce zupełnie nieznanych, projektów biometrycznych (jak realizacje Angeli Palmer, Behnaz Farahi czy Laurie Frick). Książka nie stanowi jedynie rekapitulacji istniejącej wiedzy, ale jest propozycją autorskiego ujęcia tematu, własnego wyznaczenia obszaru badawczego oraz określenia oryginalnej metodologii, w tym autorskiej koncepcji estetycznej (estetyka postafektywna). „Ewelina Twardoch-Raś ma niezwykłą łatwość budowania zajmującej naukowej narracji, w której wnikliwa analiza biometrycznych dzieł sztuki z obszaru art & science przeplata się z pogłębionymi studiami historycznymi nad rozwojem technologii medycznych i przekrojowym opisem ich współczesnego stanu. Całość czyta się jak dynamiczny reportaż śledczy, w którym rygorystyczna analiza i argumentacja naukowa nie tylko nie męczą, ale jawią się jako atrakcyjna opowieść o ciele i jego artystycznych kontekstach.” Z recenzji książki autorstwa dr. hab. Jana Stasieńki, prof. DSW

The article is an introduction that examines certain perspectives of new-materialist research on the ontological status of alternative universes in bio art projects with reference to the narratological concepts of possible worlds and the storyworld. In this context, it introduces the concept of "strongly possible worlds", which is a complementary concept to the Jan Alber's theory of impossible worlds. This methodological proposal is also presented in the article in reference to the latest study by Francesca Ferrando, in which the idea of "posthuman multiverse" was presented. The author also considers the role of non-human actors in the process of constructing such "in the world stories" (Bruno Latour). As non-human actors bacteria and living cells are understood, which have their own intentionality (goal-oriented behavior) and which are responsible for causal changes to the project; moreover, non-human actors are considered to be a force that aff ects the physical shape of storyworlds - with reference to Timothy Morton's category of hyperobjects. The article presents two types of experiments involving the process of creation of possible worlds in bio art. The fi rst one is conducted by the artists working with living materials, mostly tissues and cells, as the duo Tissue Culture and Art Project, Alicia King and Guy Ben-Ary and Kirsten Hudson; the other one is so called bacterial art with Sonja Bäumel's "Expanded body", Pinar Yoldas "Speculative biologies" and "Ecosystem of Excess", as well as Anna Dumitriu's artistic vision "The Romantic Disease: An Artistic Investigation of Tuberculosis" and "ArchaeaBot: A Post Climate Change, Post Singularity Life-form" as special case studies.

The paper aims to analyze Neil Jordan’s famous movie Breakfast on Pluto in the context of affective “narrative identity.” Breakfast on Pluto is an adaptation of Patrick McCabe’s diary and presents the story of a man who wants to be a woman – he feels like a woman and gradually transforms into one. Patrick/Patricia is thus a transsexual (not only transgender) person who tells the story of a bodily metamorphosis. The author of the paper finds the process of storytelling extremely interesting for a number of reasons. In the paper, the author focuses especially on the process of creating a new identity for the protagonist through the movie’s narration in reference to the categories of “subjective narration” (Edward Branigan) and narrative identity, that is the creation of an identity in the process of telling one’s own story. The author shows how the tools of the movie can shape the process of storytelling (by using special frames, montage, etc.) and how three stories are incorporated in Jordan’s movie: the male and the female story as well as, finally, the subversive self-creation when Patrick/Patricia becomes one whole, one processual identity (in the context of Judith Butler’s assumption about gender). In the paper, the diegesis of the movie will also be analyzed: a number of objects – attributes of masculinity and femininity and the quasi-parodic character of the movie space and the process of storytelling. Parody in Breakfast on Pluto emphasizes the subversive and surfictional structure of the self-story in the movie. The author treats Breakfast on Pluto as a movie version of Entwicklungsroman – the process of narrativization of an identity in transition, of fictionalizing the real life of the protagonist. Therefore, the author also refers to J. M. Coetzee’s assumptions about confession, which is always an important part of self-narration.

Artykuł bada szczególną relację o charakterze ontogenetycznym, jaka nawiązuje się między biologicznym ciałem i siłami fizycznymi w czasie badań obrazowania medycznego, która do tej pory była rozważana jedynie jako kształtowanie prostej formy reprezentacji. Procedury obrazowania medycznego to szczególne procesy, w których dochodzi do splecenia materii organicznej i nieorganicznej, powodującego częściowe przekształcenie bytów i stworzenie nowej całości. W tekście splecenia te zostaną rozważone w kontekście koncepcji fenomenu, stanowiącej część ontologii realizmu sprawczego amerykańskiej badaczki Karen Barad. Jej ujęcie sprawczości ukierunkowuje myślenie o relacjach między różnymi bytami w perspektywie posthumanistycznej i performatywnej. Relację tę obrazuje wiele projektów postmedialnych, które wykorzystują dane medyczne i biometryczne, aby niejednokrotnie poruszyć ważkie problemy społeczne (terroryzm w przypadku projektu Diane Covert) oraz dotyczące różnorodności gatunkowej życia na Ziemi (projekty Alberta Koetsiera). The article examines a special ontogenetic relation that is established between the biological body and physical forces during the procedures of medical imaging. Until now it has been considered only as the creation of a simple form of representation. Medical imaging procedures are special processes in which organic and inorganic matter is entwined, resulting in partial transformation of beings and creation of a new whole. In the text these entanglements will be considered in the context of the concept of ‘the phenomenon’, which is part of the agential realism’ ontology, established by the American researcher Karen Barad. Her approach to agency directs thinking about relations between different beings in posthumanistic and performative perspective. This relationship is illustrated by many artistic post-media projects that often use medical and biometric data to address important social problems (terrorism in the Diane Covert’s project) and diversity of living creatures on Earth (projects of Albert Koetsier).

With reference to the categories of aff ectivity and intentionality, the Author considers some of the various research perspectives that can be brought to bear upon the category of literariness in biotextual projects. She therefore introduces the concepts of "technotext" (Hayles), "physio-cybertext" and "biopoetry" (Kac), and "partly non-discursive aff ectivity" (Knudsen and Stage). The author primarily considers the role of non-human actors in constructing biotextual projects; this includes bacteria and other living cells that display the kinds of goal-oriented behawior (or intentionality) that bring about causal changes in biotextual works. Moreover, non-human actors are considered to be a physiological, aff ective force capable of altering the physical shape of such works. Introducing her own concept of "inside-body actors" (meaning the functioning of the body's organs, hormones and other biochemical changes in the organism), the Author demonstrates how these "actors" are crucial to the medium. Her article presents three examples of (trans)literary works that were created in a corporal, aff ective and biological context: The Breathing Wall by Kate Pullinger (with Stefan Schemat and Chris Joseph); Diane Gromala's BioMorphic Typography (part of a larger scientifi c and artistic initiative entitled "Design for the Senses"); and Christian Bök's Xenotext. This last example is one of the most recent works to combine digital text with the biological functioning of microorganisms in a constantly evolving process.

The paper aims to introduce biological art projects into the fi eld of narration studies, with a focus on two examples: physiological architecture projects (including Jean-Gilles Decosterd’s and Philippe Rahm’s ‘Hormonorium’ and ‘Split time café’), which go beyond classical representation and concentrate on the hormonal dimensions or the movement of retina, trying to explore the affective aspects of the body, and the artistic experiments of Turkish artist Pinar Yoldas (‘Fabula: Origins of Species’, ‘Speculative Biologies’, ‘After Evolution’ and ‘Remembering The Future’) – sculptures, photos and instalations based on organic materials. The article combines the theory of affect, cognitive narratology, the concepts of storyworld and possible worlds, and redefi nes the terms of post-classical narratology in order to determine whether it is possible to construct a narrative beyond language, an embodied one.