Search

Whipple’s disease is a rare, chronic, systemic disorder caused by Tropheryma whipplei infection. The most common symptoms are weight loss, arthralgia, diarrhea and abdominal pain. Other organ involvement can also occur in the patients. Joint manifestations may mimic rheumatoid arthritis or spondyloarthritis. Arthalgia, arthritis, spondylodiscitis, bursitis and/or tenosynovitis are seen in the majority of the patients. This explains why some of the symptoms are misdiagnosed as those of rheumatic diseases. Understanding of Whipple’s disease is important for differential diagnostics of several rheumatic symptoms.

Dercum’s disease (adiposis dolorosa) is a rare disease of unknown etiology characterized by painful subcutaneous adipose tissue deposits with various localization over the body. The deposits occur histologically as lipomas and are associated with overweight or obesity and a variety of psychiatric disturbances (anxiety, depression, sleep disturbances). Classification of Dercum’s disease is related to size and location of adipose nodules (generalized diffuse, generalized nodular, localized nodular and juxta-articular forms). Diagnosis in based on clinical presentation and exclusion of a number of other disorders associated with lipomas. There is no generally accepted management of the patients. Liposuction or lidocaine application has been reported successful in some cases. Other therapeutic methods have been reported but their effectiveness is based on anecdotal descriptions only, and were not confirmed in clinical trials.

Abstract Background Sandoz etanercept (SDZ ETN; GP2015) is an etanercept biosimilar with equivalent efficacy and comparable safety and immunogenicity to reference etanercept (ETN) in patients with moderate-to-severe chronic plaque-type psoriasis. Methods EQUIRA was a phase III, double-blind study conducted in patients with moderate-to-severe rheumatoid arthritis and inadequate response to disease-modifying anti-rheumatic drugs. Eligible patients were randomized 1:1 to receive subcutaneous 50 mg SDZ ETN or ETN, once-weekly, for 24 weeks. At week 24, patients with at least moderate EULAR response in the SDZ ETN group continued SDZ ETN treatment, and those in the ETN group were switched to receive 50 mg SDZ ETN, for up to 48 weeks. Patients received concomitant methotrexate at a stable dose (10–25 mg/week) and folic acid (≥ 5 mg/week). Equivalence between SDZ ETN and ETN for change from baseline in disease activity score including 28 joint count C-reactive protein (DAS28-CRP) at week 24 (primary endpoint) and comparable safety and immunogenicity profile of SDZ ETN and ETN have previously been demonstrated at week 24. Herein, we present the 48-week results of the study after a single switch from ETN to its biosimilar at week 24. Results The least squares mean (standard error) change in DAS28-CRP from baseline up to week 48 was comparable between “continued SDZ ETN” (− 2.90 [0.12], n = 148) and “switched to SDZ ETN” (− 2.78 [0.13], n = 131) groups. The proportion of patients achieving EULAR good/moderate responses based on DAS28-erythrocyte sedimentation rate and ACR20/50/70 response rates were comparable between the two groups. The proportion of patients with at least one treatment-emergent adverse event was 42.9% in the “continued SDZ ETN” and 38.0% in the “switched to SDZ ETN” groups. Serious adverse events occurred in 4 patients in each of the two groups. After week 24, none of the patients in the switched group developed anti-drug antibodies (ADAs), while 4 patients in the continued SDZ ETN group had single-event, very low titer, non-neutralizing ADAs detected. Conclusions The 48-week results from the EQUIRA study demonstrate that switch from ETN to SDZ ETN in patients with moderate-to-severe rheumatoid arthritis does not impact the efficacy, safety, or immunogenicity of etanercept. Trial registration EudraCT number 2012-002009-23, Registered 19 April 2012—prospectively registered.

Calprotectin also known as MRP8/14 or S100A8/A9 is a heterodimeric complex of two S100 calcium-binding proteins: myeloid-related protein 8 (MRP-8 or S100A8) and MRP-14 (or S100A9). At present, according to many authors, it is considered that calprotectin MRP8/14 is a potentially more sensitive biomarker of disease activity in rheumatoid disease than conventional inflammatory indices such as the erythrocyte sedimentation rate, C-reactive protein and others. A review of the literature on concentration of calprotectin in patients with some rheumatic diseases (rheumatoid arthritis, juvenile idiopathic arthritis, adult-onset Still’s disease, systemic vasculitis, polymyalgia rheumatica, ankylosis spondylitis, systemic lupus erythematosus, and primary Sjögren’s syndrome) is presented.

Objectives : Erythrocyte sedimentation rate (ESR) and serum level of C-reactive protein (CRP) are the acute phase reactants most commonly determined in patients with rheumatic diseases. The indices are affected by different factors, but both of them are applied for evaluation of the disease activity in patients with inflammatory disorders of the musculoskeletal system. Material and methods : The authors compared the results of ESR and CRP, which were carried out during routine diagnosis in 200 patients admitted to the Department of Rheumatology. Results: A significant correlation between ESR and CRP was found (ESR after 1 h/CRP: correlation coefficient 0.6944, ESR after 2 h/CRP: correlation coefficient 0.6126). There was no difference in ESR or CRP between male and female patients, and patients older than 40 years had higher ESR and CRP. Conclusions : The obtained results support the usefulness of both indices in the clinical practice of rheumatologists.

The paper presents the epidemiology and socio-economic aspects of the three most common rheumatic diseases: rheumatoid arthritis (RA), systemic lupus erythematosus (SLE) and scleroderma. The incidence of rheumatic diseases in a population is estimated at 4–5%. Prevalence rate for RA in Poland is 0.45% of the adult population and is similar to the rate reported in the EU (0.49%). It is estimated that the average incidence of SLE is 40–55 per 100 thousand and that the annual incidence of systemic sclerosis is 19–35 cases per million (depending on the country). Nearly 18% of all hospital admissions in Poland are associated with rheumatic diseases. The introduction of new classification criteria for rheumatoid arthritis, allowing classification of the early forms of the disease and their use in clinical practice will probably change the assessment of incidence of this disease in the population.

Management of patients with rheumatoid arthritis remains a major clinical problem but introduction of biologics significantly improved therapeutical strategy. Biologics reduce inflammation and its sequelae, including structural joint damage. Single direct comparative trials of biologics are only available, and indirect comparison methods are applied for evaluation of the biologics. Obtained results are not conclusive and are limited by several factors. Metaanalyses and indirect treatment comparison studies of biologic used for management of patients with rheumatoid arthritis are reviewed.

Gorączka chikungunya jest tropikalną chorobą arbowirusowąwystępującą głównie w południowej Azji i wschodniej Afryce.Wirus chikungunya spowodował w 2005 r. masowe zachorowaniana wyspach Oceanu Indyjskiego oraz w zachodnich nadbrzeżnychrejonach Indii i w Malezji. Między 1995 a 2009 r. odnotowanook. 100 przypadków tej choroby w Stanach Zjednoczonych (u osóbpowracających z podróży). Pierwszy przypadek gorączki chikungunyaw Europie stwierdzono w okolicach Rimini w 2007 r., co stałosię powodem zwrócenia przez Europejczyków większej uwagi natę chorobę. Łatwość rozprzestrzeniania się gorączki chikungunyai możliwość wywołania epidemii wynika m.in. z faktu, iż jest onaprzenoszona przez komary z rodzaju Aedes. Choroba objawia sięwysoką gorączką, trwającą kilka dni, plamistą lub wybro czynowąwysypką na skórze tułowia i kończyn, przewlekłym bólem lubzapaleniem stawów kolanowych, skokowych oraz drobnych stawówkończyn, bólem mięśni i zapaleniem pochewek ścięgnistych.U 12% chorych zapalenie stawów może trwać 3–5 lat (tab. I, II).Infekcja wirusem chikungunya jest chorobą samo ograniczającąsię, aczkolwiek rzadko może się objawiać klinicznie w postacipoważnych, zagrażających życiu powikłań, m.in. neurologicznych,gastrologicznych (piorunujące zapalenie wątroby) czy powikłańkrwotocznych (zwłaszcza u dzieci). W gorączce chikungunya niema swoistego leczenia przeciwwirusowego ani szczepionki. Leczeniejest objawowe. Jedyną znaną metodą zapobiegawczą jest unikanienarażenia na ukłucia przez komary (moskitiery, repelenty).

Toczeń rumieniowaty układowy (systemic lupus erythematosus –SLE) jest chorobą autoimmunologiczną o nieznanej etiologii. Dużaskuteczność leków biologicznych stosowanych u chorych na reumatoidalnezapalenie stawów skłania do poszukiwania leków biologicznych,które umożliwiają leczenie chorych na SLE. Badane sąróżne przeciwciała: przeciwko rozpuszczalnemu czynnikowistymulującemu limfocyty B (B lymphocyte stimulator – BLyS) (belimumab,briobacept, atacicept), przeciwko limfocytom B (rytuksymab,okrelizumab, epratuzumab), hamujące kostymulację limfocytówT (abatacept), tolerogeny, interferon oraz inne. Mimoniektórych zachęcających wyników żaden z tych leków nie znalazłzastosowania w praktyce klinicznej.

Mukopolisacharydozy (MPS) są grupą chorób będących wynikiemnadmiernego gromadzenia glikozoaminoglikanów w komórce(tab. I). Te makrocząsteczki w prawidłowych warunkach są rozkładanew lizosomach przez enzymy hydrolityczne. W przypadku brakulub upośledzonej aktywności hydrolaz lizosomalnych dochodzido nagromadzenia glikozoaminoglikanów, zwiększenia rozmiarówkomórki z następczym uszkodzeniem lub upośledzeniem funkcjonowaniaorganizmu. Wprowadzenie enzymatycznej terapii zastępczej(enzyme replacement therapy – ERT) umożliwiło względnieskuteczne leczenie pacjentów z mukopolisacharydozami, którzydotychczas mogli być leczeni jedynie w sposób objawowy (tab. II).Obecnie ERT dostępna jest w przypadku MPS typu I, II i VI. W każdejz tych chorób okresowo drogą dożylną uzupełniany jest brakującyenzym. Udowodniono, iż ERT istotnie wpływa na poprawęjakości życia chorych, zmniejszając nasilenie większości objawów,podawany enzym nie przenika natomiast bariery krew–mózg, niewpływa zatem na zmiany neurologiczne.

Angiogeneza jest procesem powstawania nowych włosowatychnaczyń krwionośnych z uprzednio istniejących włośniczek. Angiogenezawystępuje w życiu pozapłodowym i jest regulowana przezzespół czynników proangiogennych i antyangiogennych (tab. I).Zwiększona angiogeneza towarzyszy kilku stanom chorobowym. Jestniezbędna dla wzrostu nowotworów złośliwych. Choroby nienowotworowe,w tym reumatoidalne zapalenie stawów, są także związanez nasiloną angiogenezą. Wykazano tworzenie nowych naczyńw zmienionej zapalnie błonie maziowej stawów, co jest najważniejszązmianą patologiczną u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów.U chorych stwierdzono zaburzoną regulację czynników proangiogennychi hamujących ten proces. Leki hamujące zapalenie błonymaziowej bezpośrednio lub pośrednio ograniczają angiogenezę.Możliwe jest, że oddziaływanie na proces angiogenezy będzie stanowićjeden z mechanizmów terapeutycznych leków stosowanychu chorych na reumatoidalne zapalenie stawów.

Reumatoseksuologia jest nauką o wykrywaniu i leczeniu zaburzeńżycia płciowego oraz zapobieganiu im u pacjentów z chorobamireumatycznymi. Do szczegółowych zadań reumatoseksuologiinależą problemy związane z wpływem na życie płciowe poszczególnychchorób reumatycznych, wpływem leków stosowanychw reumatologii oraz metody leczenia zaburzeń życia płciowegou chorych ze współistniejącymi chorobami reumatycznymi. Jakośćżycia pacjentów z chorobami reumatycznymi obejmuje takżezaburzenia życia płciowego, a ten problem bywa często pomijanyw codziennej praktyce reumatologicznej. Ważne jest uwzględnienieproblematyki seksuologicznej w szkoleniu reumatologów orazprzybliżenie zagadnień reumatologicznych lekarzom seksuologom.

Idiopatyczna miopatia zapalna to grupa chorób o nieznanej przyczyniei prawdopodobnie autoimmunologicznym mechanizmiepatogenetycznym. Leczenie chorych można podzielić na fazę inicjującą,fazę podtrzymującą i leczenie długoterminowe. W terapiistosuje się glikokortykosteroidy i inne leki immunosupresyjne(najczęściej azatioprynę i metotreksat). Ważna jest ocena aktywnościchoroby, skuteczności leczenia i występowania objawówniepożądanych. Zapalenie mięśni z ciałkami wtrętowymi jestoporne na leczenie glikokortykosteroidami.

Objectives: Retrospective analysis of clinical outcomes of malepatients with particularly severe and rapidly progressive diffusesystemic sclerosis (SSc) with a fatal outcome with emphasis onorgan involvement and results of diagnostic tests, and tentativedistinction of a subgroup of especially progressive SSc. Material and methods: In the last few years among patients withSSc hospitalized in our centres, five patients with particularlyrapidly progressive disease were distinguished. Despiteaggressive treatment, the disease led to a fatal outcome ina short time. Their clinical history and results of diagnostic testswere evaluated. Results: All of them were smokers and three of them did not stopsmoking after the diagnosis. Laboratory findings revealed hightitres of Scl70 antibodies and enhanced erythrocytesedimentation rate (ESR) in all of the patients. Most of them hadincreased serum creatine kinase (CK) values. During the diseaserapidly progressive severe organ involvement was observed(pulmonary fibrosis, renal failure, cardiac failure, pulmonaryarterial hypertension). The skin thickening increased rapidly andthey died within 12-24 months after the first signs of skinthickening. Acute cardiac failure was the cause of death. Conclusions: The described cases suggest possible distinction ofa subset of a subgroup of patients with a particularly severe and rapidly progressive disease. It might be a population of patientswith the following characteristics: males over 40 years of agewith high titres of anti-Scl70 antibodies and elevated serum CKlevels. This is consistent with the presently published data onfactors associated with fatal prognosis in patients with SSc.

Profesor Walter Siegenthaler nie byłreumatologiem, jednak jako jeden z najwybitniejszychinternistów XX w. poruszałw swoich książkach również zagadnieniazwiązane z chorobami reumatycznymi,toteż trudno nie poświęcić Mu krótkiegowspomnienia pośmiertnego na łamachnaszego czasopisma.

XXX Światowy Kongres Medycyny Wewnętrznej zorganizowany przez International Society of InternalMedicine odbył się w Melbourne 20–25 marca 2010 r. Gospodarzami kongresu byli Royal Australasian Collegeof Physicians oraz Internal Medicine Society of Australia and New Zealand. Kongres poprzedził cyklimprez szkoleniowych, określonych jako „Physician Week”.

Historycznym wydarzeniem w dziejach reumatologii był Pierwszy Światowy Kongres nt. TwardzinyUkładowej (First Systemic Sclerosis World Congress). Jego organizacja była ukoronowaniem wieloletniejpracy Marco Matucci-Cerinicego stojącego w latach 2004–2010 na czele EUSTAR – Europejskiej GrupyBadania Twardziny Układowej. Organizatorami Kongresu byli oprócz wymienionej grupy EUSTAR: FESCA– Federacja Europejskich Stowarzyszeń Chorych na Twardzinę oraz World Scleroderma Association. Tymsamym kongres stał się spotkaniem lekarzy i przedstawicieli chorych z całego świata. Honorowymi przewodniczącymikongresu byli Carol M. Black, Stefania Jabłońska, Thomas A. Medsger junior i Frank Wollheim.Na czele komitetu organizacyjnego stali Daniel E. Furst i Marco Matucci-Cerinic. Z radością odnotowaćnależy udział w nim Otylii Kowal-Bieleckiej – od dawna wielce zasłużonej dla badań twardzinyw pracach Międzynarodowego Komitetu Doradczego Kongresu.

Dercum’s disease is a rare disorder with subcutaneous formation of fatty tissue (lipomas) with symptoms of pain, fatigue, stiffness, weakness and in some cases arthritis. The rarity of this disease causes that it is not taken into consideration in the rheumatological differential diagnosis, so this short report draws attention to this rare disease.

15 kwietnia 2011 r. odbyła się coroczna Słowacko-Polska Konferencja Internistyczna.Wtym roku organizowali ją koledzy ze Słowacji,a spotkanie odbyło się w Zamku Topol’čianky.

Po raz pierwszy w Rumunii odbyło się posiedzenieRady Administracyjnej EuropejskiejFederacji Medycyny Wewnętrznej. W dniach18–19 marca 2011 r. w hotelu Athenee PalaceHilton w Bukareszcie spotkali się przed stawicieleeuropejskich towarzystw inter nistycz nych.Towarzystwo Internistów Polskich reprezentowaliAnna Kotulska i Eugeniusz J. Kucharz.

Decyzją Zarządu Głównego PolskiegoTowarzystwa Reumatologicznego,przyjętą 24 lutego 2011 r.w Warszawie, profesor László Czirjákotrzymał tytuł członka honorowegoPolskiego Towarzystwa Reumatologicznego

Kongres Europejskiej FederacjiMedycyny Wewnętrznej planowany narok 2010, który miał być zorganizowanyw Sztokholmie, został odwołany zewzględów finansowych. Na posiedzeniuw marcu 2010 r., kiedy poinformowanoo odwołaniu Kongresu, podjęto decyzjęo zorganizowaniu „Dnia Naukowego”(EFIM Scientific Day) jako zastępczejimprezy naukowej. Trudu organizacjikonferencji „w ostatniej chwili” podjęłasię Verena Brinner kierująca Katedrąi Kliniką Chorób Wewnętrznych w Lu -cernie.

Rozpoczęła się druga dekadacorocznych spotkań internistówze Słowacji i Polski. Jedenasta Polsko-Słowacka Konferencja Inter -nistyczna odbyła się 14–15 maja2010 r. we Wrocławiu. Konferencjeorganizowane są pod auspicjamiSłowackiego TowarzystwaMedycyny Wewnętrznej i Towa -rzystwa Internistów Polskich,a bezpośrednią organizacją tego -rocznego spotkania zajmował sięzespól Katedry i Kliniki ChoróbWew nętrznych i ReumatologiiŚląskiego Uniwersytetu Medycz -nego w Katowicach.

W dniach 2–4 grudnia 2009 r. w Moskwie obradował XX Zjazd Internistów Rosyjskich (XX Съездроссийских терапевтов) zorganizowany w ramach IV Narodowego Kongresu Internistów, a odbywającysię w stulecie I Zjazdu Internistów Rosyjskich i powstania Rosyjskiego Naukowego Towarzystwa MedycynyWewnętrznej.

Z inicjatywy Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego15 września 2010 r. w Gdańskuodbyło się spotkanie prezesów towarzystw reumatologicznychEuropy Środkowej i Wschodniej.W spotkaniu wzięli udział reprezentanci15 krajów. Prezesi z kilku pozostałych krajów niemogli przyjechać z różnych powodów. Gościemspecjalnym był Sekretarz Generalny EULARprof. László Czirják.

Z pewnym opóźnieniem dowiedziałem się o śmierci profesor Walentyny AleksandrownyNasonowej – wybitnego człowieka nauki, dobrego lekarza i członkahonorowego Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego.

6 marca 2010 r. odbyło siędoroczne spotkanie Rady AdministracyjnejEuro pejskiej FederacjiMedycyny Wewnętrznej. Spotkanieprzypadło w okresie trudności,jakie przeżywa z jednej stronycała Europa, a z drugiej stronymedycyna wewnętrzna. Jadąc naspotkanie, już wiedzieliśmy, żekolejny Europejski Kongres MedycynyWewnętrznej w Sztokholmiezostał odwołany z przyczyn finansowych.Niestety, do Asker nieprzybyła delegacja ze Szwecji,toteż nie usłyszeliśmy szczegółówsprawy. W tej sytuacji podjętodecyzję o zorganizowaniu w terminieplanowanego kongresumałego seminarium w Lucernie(Szwajcaria). Kolejny kongresEuropejski planowany jest w Atenach w 2011 r. Organizatora reprezentował przedstawiciel biura kongresowego,który zapewniał o w pełni prawidłowym przebiegu prac organizacyjnych, mimo powszechnie znanychtrudności, z jakimi boryka się Grecja.

Grupa Chorych na TwardzinęUkładową powstała w ramachStowarzyszenia „Pro Rheumate”w Katowicach w 2009 r. Jej celemjest stworzenie płaszczyzny współdziałaniachorych na twardzinę układową,szczególnie dotyczy to szkolenia„jak żyć z chorobą”, pomocywzajemnej, a także współdziałaniaz lekarzami. Dodatkowym celemgrupy jest szerzenie wiedzy o chorobiewśród społeczeństwa i współpracaw tym zakresie ze środkami przekazupublicznego.

Celem niniejszego listu jest poinformowanie o powstaniu Grupy Chorych na Twardzinę i zaproszeniedo udziału w pracach tej grupy wszystkich zainteresowanych pacjentów z całej Polski.