Search

Polymer networks and biological tissues are often swollen by a solvent such that their properties emerge from a coupling between swelling and elastic stress. This poroelastic coupling becomes particularly intricate in wetting, adhesion, and creasing, for which sharp folds appear that can even lead to phase separation. Here, we resolve the singular nature of poroelastic surface folds and determine the solvent distribution in the vicinity of the fold tip. Surprisingly, two opposite scenarios emerge depending on the angle of the fold. In obtuse folds such as creases, it is found that the solvent is completely expelled near the crease tip, according to a nontrivial spatial distribution. For wetting ridges with acute fold angles, the solvent migration is reversed as compared to creasing, and the degree of swelling is maximal at the fold tip. We discuss how our poroelastic fold analysis offers an explanation for phase separation, fracture, and contact angle hysteresis.

An elastic material that experiences strong compression parallel to its free surface can exhibit sharp surface folds. Such creases arise due to an instability where a self-contacting fold appears on the surface, often observed in growing tissues or swelling gels. Self-adhesion of the contact is known to affect the bifurcation behavior and morphology of these structures, yet a quantitative description remains elusive. From numerical simulations and an energy analysis we resolve how adhesion quantitatively affects both morphology and bifurcation behavior. It is found that a reduced energy is able to accurately describe the bifurcation, in terms of an effective scaling that collapses the data very well. The model accurately describes how adhesion hinders crease nucleation. Furthermore, we show that the free surface profiles in the presence of surface tension exhibit self-similarity, and can be collapsed onto a universal curve.

Pediatric patients with SCID constitute medical emergencies. In the absence of an HLA-identical hematopoietic stem cell (HSC) donor, mismatched related-donor transplantation (MMRDT) or unrelated-donor umbilical cord blood transplantation (UCBT) are valuable treatment options. To help transplantation centers choose the best treatment option, we retrospectively compared outcomes after 175 MMRDTs and 74 UCBTs in patients with SCID or Omenn syndrome. Median follow-up time was 83 months and 58 months for UCBT and MMRDT, respectively. Most UCB recipients received a myeloablative conditioning regimen; most MMRDT recipients did not. UCB recipients presented a higher frequency of complete donor chimerism (P = .04) and faster total lymphocyte count recovery (P = .04) without any statistically significance with the preparative regimen they received. The MMRDT and UCBT groups did not differ in terms of T-cell engraftment, CD4+ and CD3+ cell recoveries, while Ig replacement therapy was discontinued sooner after UCBT (adjusted P = .02). There was a trend toward a greater incidence of grades II-IV acute GVHD (P = .06) and more chronic GVHD (P = .03) after UCBT. The estimated 5-year overall survival rates were 62% ± 4% after MMRDT and 57% ± 6% after UCBT. For children with SCID and no HLA-identical sibling donor, both UCBT and MMRDT represent available HSC sources for transplantation with quite similar outcomes.

De aanleiding van dit onderzoek is de voorgenomen woningbouw door Bouwfonds Ontwikkeling B.V. in het plan ‘Molengronden II’ te Lochem. Bouwfonds heeft Archaeological Research & Consultancy (ARC bv) opdracht gegeven om een archeologisch inventariserend veldonderzoek (IVO) door middel van bureauonderzoek en boringen uit te voeren. Het booronderzoek is uitgevoerd van dinsdag 4 tot en met donderdag 6 maart 2003. Conclusie en aanbeveling: Uit het archeologische booronderzoek kan geconcludeerd worden dat de bovengrond op een groot deel van het onderzoeksterrein verstoord is, in het algemeen tot een diepte van ca. 70 tot 100 cm beneden maaiveld. Mogelijk is dit veroorzaakt door de grondwerkzaamheden in het verleden, ten behoeve van de aanleg van de sporthal, parkeerplaats en sportvelden. Ook in de volkstuintjes werd en wordt nog steeds veel gespit. Alleen bij de boringen 18, 50, 52, 53 en 54 lijkt de bodem nog redelijk intact te zijn. De vondsten betreffen allemaal oppervlaktevondsten, welke vermoedelijk niet in situ aanwezig zijn. Waarschijnlijk betreft het opgebrachte grond, ter grondverbetering, waarbij dit vondstmateriaal van elders is meegekomen. Geo-archeologisch gezien bevindt het plangebied ‘Molengronden II’ zich op een interessante locatie. Het betreft een iets hoger terreindeel, mogelijk een dekzandrug, in de nabijheid van een voormalig vrij meanderend riviertje, de Berkel. Gezien de aangetroffen bodemverstoringen en het ontbreken van vondstmateriaal in situ in de ondergrond, moet de archeologische waardestelling echter als laag bepaald worden. Archeologisch vervolgonderzoek wordt dan ook niet aanbevolen. Er blijft echter wel sprake van een meldingsplicht conform de monumentenwet.

Met lit. opg

ARC-Projectcode 2005/229.

Lit.opg.

Lit.opg.

Lit.opg.