Search

Amaç: Kronik obstrüktif akciğer hastalığı (KOAH) alevlenmesi ile hastaneye yatırılan hastalardabaşvuru anında değerlendirilen eozinofil sayısı ve yüzdesinin rolünü ortaya çıkarmak.Gereç ve Yöntemler: Bu çalışmada, acil servise başvuran ve genel dahiliye servisine yatırılan KOAHalevlenmesi olan 156 hastanın verileri geriye dönük olarak incelendi. Eozinofil sayısı ve oranlarınınhastanede kalış süresi ve yoğun bakım gereksinimi ile ilişkisi araştırıldı. Spearman korelasyon testi ilesonlanım ile parametreler arası korelasyon araştırıldı.Bulgular: Çalışma popülasyonunun, %39,7’si kadın ve %60,3’ü erkek idi. Olguların yaşları 25 ile 94 arasında değişmekte olup, medyan değeri 76 idi. Serviste kalış süresi ile eozinofil sayısı ve yüzdesi arasında anlamlı bir ilişki yoktu (sırasıyla rho=-0,148, p=0,066 ve p=0,074, rho=-0,143) (Spearman korelasyon testi). Yoğun bakım ünitesine kabul edilen grup, yoğun bakım gerektirmeyen gruba göre önemli ölçüde daha yüksek eozinofil sayısına ve eozinofil yüzdesine sahipti (0,81(Çeyrekler arası aralık (ÇAA):0,41-1,31)’ e karşı 1,32 (ÇAA:0,83-1,43)p=0,042 ve 1,0 (ÇAA:0,81-1,21)’e karşı 1,42 (ÇAA:1,02-1,64), p=0,018, sırasıyla).Sonuç: Yüksek eozinofil sayısı ve yüzdesi ile hastanede kalış süresi arasında ilişki yoktu. Ancak yoğun bakıma ihtiyacı olan hastalarda eozinofil sayısı ve yüzdesi anlamlı olarak daha yüksekti., Aim: To reveal the role of eosinophil count and percentage evaluated at the time of presentation inpatients hospitalized with the exacerbation of chronic obstructive pulmonary disease (COPD).Material and Methods: In this study, the data of patients with a diagnosis of the exacerbation of COPD,who presented to the emergency department, and admitted to the general internal medicine ward, wereretrospectively analyzed. The relationship of eosinophil count and ratios with the length of hospitalstay and intensive care requirement was investigated.The Spearman correlation analysis was used forinvestigating correlation between parameters and outcome.Results: Of the study population, 39.7% were female and 60.3% were male. The ages of the participantsranged from 25 to 94 years, with a median value of 76 years. There was no significant correlationbetween the length of stay in ward and eosinophil count and percentage (rho=-0.148, p=0.066 andp=0.074, rho=-0.143, respectively) (Spearman correlation test). The group admitted to the intensivecare unit had a significantly higher eosinophil count and percentage of eosinophils than the group thatdid not require intensive care (0.81(Inter Quarter Range (IQR):0.41-1.31) versus 1.32 (IQR:0.83-1.43)p=0.042 and 1.0 (IQR:0.81-1.21) versus 1.42 (IQR:1.02-1.64), p=0.018, respectively) (Mann WhitneyU test).Conclusion: There was no correlation between a high eosinophil count and percentage and the lengthof hospital stay. However, the number and percentage of eosinophils were significantly higher amongthe patients requiring intensive care.

Amaç: Bu çalışma serum 25(OH)D3 düzeyiyle kan eozinofil sayısı arasındaki ilişkisi değerlendirmek amacıyla yapıldı. Yöntem: Ocak 2020-Aralık 2021 tarihleri arasında İç Hastalıkaları Polikliniğine başvuran hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Eş zamanlı serum 25(OH)D3 vitamin düzeyi ile tam kan sayımı bakılan 1424 hasta alındı. Hastalar 25(OH)D3 düzeyine göre gruplara ayrıldı. Gruplar arasında tam kan parametreleri karşılaştırıldı. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 39,17±15,74 olup, 1133’ü (%79,6) kadın idi. Tüm hastaların ortalama D vitamini düzeyi 16,79±12,58 ng/mL olarak tespit edildi. Hastaların %69,5’inde D vitamini eksikliği, %19,1’inde D vitamini yetersizliği saptandı. Gruplar, eozinofil sayısına göre karşılaştırıldı. D vitamini eksik olan Grup 1’de eozinofil sayısı, D vitamini yetersiz olan Grup 2 ve D vitamini yeterli olan Grup 3’e göre anlamlı daha yüksek saptandı (sırasıyla p:0.011 ve p:0.008). Grup 2’de, Grup 3’e göre eozinofil sayısı anlamlı daha yüksekti (p:0.014). Sonuç: D vitamini eksikliğinin daha yüksek kan eozinofil sayısı ile ilişkili olduğunu tespit ettik. D vitamini takviyesinin alerjik inflamasyonda görevli olan eozinofillerin kandaki düzeylerini düşürmeye, dolayısıyla alerjik hastalıkların başlama ve alevlenmesine karşı koruyucu olabileceğini düşünmekteyiz. Objective: This study was conducted to evaluate the relationship between serum 25(OH)D3 level and blood eosinophil count. Methods: Patients admitted to the Internal Medicine outpatient clinic between January 2020 and December 2021 were evaluated retrospectively. A total of 1424 patients whose serum 25(OH) D3 vitamin levels and complete blood count were measured simultaneously were included. Patients were divided into groups according to 25(OH)D3 levels. Whole blood parameters were compared between the groups. Results: The mean age of the patients was 39.17±15.74 years, of which 1133 (79.6%) were female. The mean vitamin D level of all patients was found to be 16.79±12.58 ng/mL. Vitamin D deficient was found in 69.5% of the patients, and vitamin D insufficient was found in 19.1% of the patients. The groups were compared according to the eosinophil count. The eosinophil count was found to be significantly higher in Group 1 with vitamin D deficient than in Group 2 with vitamin D insufficient and Group 3 with sufficient vitamin D (p:0.011 and p:0.008, respectively). Eosinophil count was significantly higher in Group 2 than in Group 3 (p:0.014). Conclusion: We found that vitamin D deficient was associated with higher blood eosinophil count. We think that vitamin D supplementation may be protective against the onset and exacerbation of allergic diseases, by reducing the blood levels of eosinophils, which are responsible for allergic inflammation.

Introduction: Due to the well-knownrelationship between inflammatory processes and carcinogenesis, the diagnosticand prognostic value of systemic inflammatory markers are at the focus ofresearch. This study aimed to investigate the predictive value of inflammatorycell data obtained from complete blood count in incidentally detected thyroidpapillary carcinoma.Methods: A total of 100 cases wereincluded in the study, consisting of histopathologically diagnosed multinodularhyperplasia (MNH) (N = 20), lymphocytic thyroiditis (LT) (n = 20), incidentalthyroid papillary carcinoma (ITPC) (n = 20), incidental papillary carcinoma andlymphocytic thyroiditis (ITPCLT) (n = 20), and thyroid papillary carcinoma(TPC) (n = 20). Neutrophil / lymphocyte ratio (NLR), platelet/ lymphocyte ratio(PLR), platelet/neutrophil ratio (PNR), lymphocyte/ monocyte ratio (LMR) andlymphocyte/ eosinophil ratio (LER) values were compared between the groups.Results: No significant differencewas detected between the groups concerning the mean inflammatory cell andplatelet values. However, statistical significance was observed between theITPC and ITPCLT groups regarding the mean LMR and LER values (p=0.009 andp=0.037, respectively). Higher LMR was found in the ITPC group, while higherLER was seen in the ITPCLT group.Conclusions: We suggest that besidesratios such as NLR and PLR used as systemic inflammatory markers in carcinogeneticprocesses, the evaluation of LER and LMR might be imperative as well.Therefore, these potential markers should be studied in bigger series oftumors, especially where inflammatory processes are involved in the etiology., Giriş: İnflamatuvar süreçlerin karsinogenetik süreçlerile ilişkisi bilinmekte ve sistemik inflamatuvar belirteçlerin tanısal veprognostik değeri araştırılmaktadır. Bu çalışmada insidental olarak saptanantiroid papiller karsinomlarda tam kan sayımından elde edilen inflamatuvar hücreverilerinin prediktif değerini araştırmak amaçlanmıştır.Yöntem:Histopatolojik tanıları multinodüler hiperplazi (MNH) (n=20), lenfositiktiroidit (LT) (n=20), insidental tiroid papiller karsinom (İTPK) (n=20),insidental papiller karsinom ve lenfositik tiroidit (İTPKLT) (n=20) ve tiroidpapiller karsinom (TPK) (n=20) olmak üzere toplam 100 olgu çalışmaya dahiledildi. Olguların nötrofil/ lenfosit oranı (NLO), platelet lenfosit oranı(PLO), platelet/ nötrofil oranı (PNO), lenfosit monosit oranı (LMO) ve lenfositeozinofil oranı (LEO) değerleri gruplar arasında karşılaştırıldı. Bulgular:İnflamatuvar hücre ortalamaları ve platelet verileri incelendiğinde gruplararasında bariz farklılık dikkati çekmedi. İnsidental tiroid papiller karsinom ile yapılan analizlerde İTPKLT grubuile arasında LMO ve LEO açısından belirgin istatistiksel anlamlılık gözlendi (pdeğerleri sırası ile 0,009 ve 0,037). Buna göre LMO İTPK'da yüksek, LEO iseİTPKLT grubunda yüksek saptandı.Sonuç:İnflamatuvar hücrelere dair karsinogenetik süreçlerde salt sistemikinflamatuvar belirteçler olarak kullanılan NLR, PLR gibi oranların değil LEO veLMO gibi oranlarında değerlendirilmesinin gelecekte önem arz edebileceğini vebu nedenle özellikle inflamatuvar süreçlerin etyolojide yer aldığı tümörlerdegeniş olgu serilerinde incelenmesi gerektiğini düşünmekteyiz.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, romatoid artritli hastalarda eozinofili sıklığının belirlenmesi, eozinofil sayısının hastalık aktivitesi değerlendirilmesidir. Gereç ve Yöntem: Ocak 2016-Mart 2016 tarihleri arasında Fiziksel Tıp ve Rehabilitasyon polikliniğine başvuran romatoid artrit tanılı hastalar çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik ve klinik özelliklerine ek olarak, laboratuvar verilerinden; periferik kandaki mikrolitre başına düşen eozinofil sayısı, eozinofil yüzdesi, eritrosit sedimentasyon hızı (mm/s) ve C-reaktif protein (mg/dL) düzeyleri kaydedildi. Mikrolitrede 500 ve üzerindeki eozinofil değerleri "eozinofili" olarak kabul edildi. Hastalık aktivitesi Hastalık Aktivite Skoru 28 (DAS28)-CRP ile belirlendi. Bulgular: Çalışmaya yaş ortalamaları 54,0±12,2 yıl olan 62 hasta (54 kadın, 8 erkek) dahil edildi. Eozinofil sayısı ve eozinofil yüzdesi için ortanca (minimum-maksimum) değerleri sırasıyla 0,19 (0,01-0,8)/mikrolitre ve %2,45 (0,27,5) olarak hesaplandı. Çalışma grubunun %4,8'inde (n=3) eozinofili mevcuttu. Eozinofil sayısı ile DAS28-CRP skoru, eritrosit sedimentasyon hızı ve C-reaktif protein düzeyi arasında korelasyon saptanmadı. Sonuç: Eozinofili romatoid artritte nadir gözlenen bir durumdur. Romatoid artritli hastalarda, periferik kandaki eozinofil sayısının, hastalık aktivitesi ve inflamatuvar belirteçlerle ilişkisi saptanmamıştır. Purpose: The aim of this study is to determine the frequency of eosinophilia among rheumatoid arthritis patients, as well as to evaluate the relation of eosinophil count to disease activity and inflammatory markers. Material and Methods: Patients with rheumatoid arthritis who had admitted to the Physical Medicine and Rehabilitation out-patient clinic between January2016March 2016 were included in the study. The demographic and clinical variables, along with the peripheral eosinophil count per microliter, eosinophil percentage, erythrocyte sedimentation rate (mm/h) and C-reactive protein level were recorded. Eosinophil count >= 500/microliter was regarded as eosinophilia. The disease activity was determined via the Disease Activity Score 28 (DAS28)CRP. Results: Sixty-two rheumatoid arthritis patients (54 female, 8 male) with a mean age of 54.0±12.2 years were included in the study. The median (minimum-maximum) value for eosinophil count and eosinophil percentage were 0.19 (0.01-0.8)/microliter and 2.45%(0.2-7.5), respectively. Eosinophilia was detected in 4.8% (n=3) of the patients. Eosinophil count showed no correlation with DAS28CRP score, erythrocyte sedimentation rate and C-reactive protein level. Conclusion: Eosinophilia is a rare occasion in rheumatoid arthritis. Peripheral blood eosinophil count appears not to be correlated with the disease activity or the inflammatory markers among patients with rheumatoid arthritis.

Giriş: Yüksek serum IgE ve eozinofil değerleri ağır atopik dermatit, persistan gıda allerjileri ve tedavisi zor allerjik astımın olduğu kadar Hiper IgE sendromu başta olmak üzere bazı primer immün yetmezliklerin de laboratuvar bulgularıdır. Çalışmamızda, IgE yüksekliği ile seyreden kronik granülomatöz hastalık ve HİES tanılı hastalar ile atopik dermatit, IgE aracılı gıda allerjisi, allerjik astım ve/ veya rinitli çocukların IgE ve eozinofil değerlerini, duyarlanmalarını karşılaştırarak atopik hastalıklar ile immün yetmezlik hastalıklarını ayırt etmede bir kesim değeri bulmayı hedefledik. Gereç ve Yöntem: Toplam 315 hasta çalışmaya alındı. Hastaların serum IgE ve eozinofil değerleri, duyarlanmaları ve yaşları değerlendirildi. ROC analizi ile IgE ve eozinofil seviyeleri için ideal kesim değeri hesaplandı. Bulgular: Primer immün yetmezlik grubunda IgE ortanca değeri 2542, eozinofil ortanca değeri 1000, atopi grubunda ise IgE ortanca değeri 265, eozinofil ortanca değeri ise 400 hesaplandı. Gruplar karşılaştırıldığında IgE ve eozinofil değerleri primer immün yetmezlik grubunda atopiklere göre anlamlı derecede yüksekti. Allerjenlerin etkisi karşılaştırıldığında gıda allerjenlerine duyarlanmış hastalarda sadece ev tozu akarı ve/veya ot poleni duyarlılara göre IgE anlamlı yüksekti. HİES tanısı için kesim değeri IgE2000 IU/l alındığında duyarlılık 74, özgünlük 96, IgE5000 IU/l için duyarlılık 56, özgünlük 99, eozinofil1500/mm3 alındığında duyarlılık 51, özgünlük 96, eozinofil2500/mm3 için duyarlılık 41, özgünlük 98 olarak belirlendi. Sonuç: ROC analizinde ideal kesim değeri IgE için 2500 IU/l veya eozinofil için 1500/mm3 belirlendiğinde atopi ile HİES'i ayırmak mümkündür. Bu değerlerin altında atopik hastalıklar ön planda düşünülebilir. Ancak IgE 5000IU/l veya eozinofil 2500/mm3 olan hastalar aksi ispat edilene kadar HİES kabul edilmelidir., Objective: High serum IgE and eosinophil counts are laboratory features of severe atopic dermatitis (AD), persistent food allergies and severe allergic asthma as well as some primary immune deficiencies, especially hyperIgE syndrome. Our objective was to define cut-off values to discriminate atopic diseases and HIES by comparing serum IgE, eosinophil levels, allergen sensitizations among patients with AD, IgE-mediated food allergy, allergic asthma and/or rhinitis, chronic granulomatous disease and HIES. Materials and Methods: A total of 315 patients were enrolled into the study. We evaluated serum IgE and eosinophil values, allergen sensitizations and the age range of patients. ROC curve analysis was performed in order to define an optimal cut-off value for serum IgE levels and blood eosinophil counts. Results: The median levels of serum IgE and eosinophils were 2542 and 1000, respectively in the PID group. In the atopy group, the median serum IgE was 265, and median eosinophil count was 400. Serum IgE and blood eosinophil levels were significantly higher in PID patients compared to those with atopic diseases. IgE was statistically higher in the food allergy group compared to only house dust mite sensitized and/ or grass co-sensitized patients, respectively. If the IgE cut-off values for HIES are considered to be equal to 2000 IU/l, the sensitivity accounted for 74 and the specificity for 96. When serum IgE 5000 IU/l was considered as the cut-off, the sensitivity decreased to 56 in contrast to the specificity increasing to 99. Similarly, for eosinophils 1500/mm3, the sensitivity was 51 and the specificity 96 and for eosinophils 2500/mm3, the sensitivity was 41 while the specificity was 98 to discriminate HIES from atopic diseases. Conclusion: It is possible to discriminate atopic diseases from HIES when the cut-off values are used are 2500 IU/l for IgE and 1500/ mm3 for eosinophils with ROC curve analysis. An atopic disease is the most likely underlying condition below these values. Moreover, patients with serum IgE higher than 5000 IU l and/or blood eosinophils higher than 2500 mm3 should be managed as HIES unless otherwise proven.

Fonksiyonel dispepsi (FD), gelişiminde çeşitli patofizyolojik mekanizmaların rol oynadığı, birbirinden farklı semptom kompleksleri ile karakterize klinik bir sendromdur. Roma III kriterlerine göre FD hastaları, epigastrik ağrı sendromu ve postprandial rahatsızlık sendromu olmak üzere iki alt kategoride incelenmektedir. Bu çalışmada epigastrik ağrı sendromlu hastalarda dispepsi semptom skoru ve endoskopik görünümün histopatolojik bulgular ve Helikobakter pilori (Hp) ile ilişkisini araştırmayı amaçladık.Roma III kriterlerine göre epigastrik ağrı sendromu tanısı konan toplam 60 hastanın 38'i (%63,3) kadın, 22'si (%36,7) erkek olup yaş ortalaması 39 ± 13 idi. Hastalara sözel olarak yöneltilen sorularla Glasgow dispepsi şiddeti skorları sekiz parametrenin puanları toplanarak hesaplandıktan sonra üst gastrointestinal sistem endoskopisi uygulandı. Hastalar endoskopik görünümlerine göre normal, antral gastrit ve pangastrit olarak değerlendirildi ve antrumdan iki adet biyopsi alındı. Mide mukozasındaki histolojik değişiklikler revize edilmiş Sydney sistemine göre değerlendirildi.Çalışmamızda, Hp (+)'liği arttıkça aktivasyon ve inflamasyon şiddetinin arttığını gösterdik ve bu sonuç istatistiksel olarak anlamlıydı (sırasıyla p: 0.014, p: 0.001). Hp yoğunluğunun dispepsi skoru ile anlamlı ilişkisi yoktu. Hp'nin yapmış olduğu inflamasyon derecesi ile dispepsi skoru arasında olumsuz yönde, anlamlı olmayan bir ilişki tespit ettik. Hp yoğunluğu arttıkça mast hücre sayısı da artış göstermekteydi ve istatistiksel olarak anlamlıydı (p: 0.032). İnflamasyon ve aktivasyon ile mast hücre sayısı arasında da anlamlı ilişki vardı (p: 0.000). Dispepsi skoru ile mast hücre sayısı arasında ise ters yönde bir bilişki tespit ettik, istatistiksel olarak da anlamsızdı. Hp yoğunluğu ile eozinofil sayısı arasında ilişki olduğunu gözledik. Hp yoğunluğu arttıkça eozinofil sayısı da artış göstermekteydi ve istatistiksel olarak anlamlıydı (p: 0.044). İnflamasyon ve aktivasyon şiddeti ile eozinofil sayısı arasında da anlamlı ilişki vardı (sırasıyla p: 0.002, p: 0.016). NF-?B ekspresyonu ile Hp yoğunluğu, intestinal metaplazi, inflamasyon, aktivasyon ve atrofi arasında bir ilişki saptayamadıkDaha fazla vaka sayıları ile FD'nin alt gruplarını oluşturan epigastrik ağrı sendromu ve postprandial rahatsızlık sendromlu hastalarda semptom skoru ve Hp enfeksiyonunun inflamatuar süreçleri karşılaştırılabilir.Anahtar kelimeler: Fonksiyonel dispepsi, Helikobakter pilori, mast hücre, eozinofil, NF-?B, dispepsi skoru. Functional dyspepsia (FD) is a clinical syndrome characterized by distinct symptom complexes. Different patho-physiological mechanisms are responsible for development of it. FD patients are categorized into two categories, epigastric pain syndrome and postprandial discomfort syndrome according to Rome III criteria. In this study, we aimed to investigate the relationship between dyspepsia symptom score and endoscopic findings and histopathological findings and Helicobacter pylori (Hp) in patients with epigastric pain syndrome.Sixty patients were involved in the study, they were diagnosed as epigastric pain syndrome according to Rome III criteria, 38 (63.3 %) of them were female and 22 (36.7 %) were male, mean age was 39 ± 13. Patients underwent upper gastrointestinal tract endoscopy after counting the eight parameters of Glasgow dyspepsia severity score which gained by answers of the patients. Patients categorized into normal, antral gastritis and pangastritis groups according to endoscopic findings and two biopsier were obtained from the antrum. Histological examination of the biopsy specimens were evaluated according to the modified Sydney system.In our study, we found that the severity of Hp positivity was positively corelated with the severity of the inflamation and activation and this was statistically significant (consecutively p: 0.014, p: 0.001). There was not a correlation between Hp intensity and dyspepsia score. We observed a negative relation between inflammation degree caused by Hp and dyspepsia score, but it was statistically insignificant. We also observed that when Hp intensity increased, mast cell count was also increased, and this finding was statistically significant (p: 0.032). There was a statistically significant correlation between inflammation and activation and mast cell count (p: 0.000). We observed a negative correlation between dyspepsia score and mast cell count, but it was not statistically significant. There was a relation between eosinophil count and Hp intensity. Eosinophil count was increased when Hp intensity increased, this finding was statistically significant (p: 0.044). There was a statistically significant relation between inflammation and activation severity (consecutively p: 0.002, p: 0.016). We did not find a relation between NF-?B expression and Hp intensity, intestinal metaplasia, inflammation, activation, and atrophy.Symptom score and inflammatory process of Hp infection may be compared with more cases in epigastric pain syndrome and postprandial discomfort syndrome patients which compose subgroups of FD.Key words: Functional dyspepsia, Helicobacter pylori, mast cell, eosinophil, NF-?B, dyspepsia score. 49

Cilj je istraživanja bio usporediti učinak peroralnog glukokortikoida, kao standardne metode prijeoperativnog liječenja nosne polipoze, i inhalacija furosemida, koji ima dokazan učinak u prevenciji recidiviranja nosnih polipa. Liječenje je primijenjeno kao prijeoperativna terapija u bolesnika predviđenih za operaciju nosne polipoze. U bolesnika su mjereni intenzitet subjektivnih simptoma, veličina polipa te gustoća upalnih stanica i edem u tkivu polipa. Skupina od 40 bolesnika s nosnom polipozom randomizirana je u dvije jednake skupine i liječena prijeoperativno tijekom 7 dana peroralno metilprednizolonom u dozi od 1 mg/kg/dan ili inhalacijom 20 mg furosemida dnevno. Prije i nakon liječenja bolesnici su ispunili upitnik intenziteta subjektivnih simptoma te se endoskopski izmjerila veličina polipa, a najpovršniji polip je bioptiran prije liječenja i na početku operacije. Polipi su patohistološki analizirani nakon bojanja hemalaun-eozinom i imunohistokemijski triptazom, te su izbrojani eozinofili i mastociti u 10 velikih vidnih polja po uzorku, te izmjeren edem. Obje metode liječenja dovele su do značajnog smanjenja subjektivnih simptoma i veličine polipa, bez značajne razlike među skupinama. Liječenje steroidom dovelo je do značajnog smanjenja broja eozinofila, uz beznačajan porast edema i mastocita. Liječenje furosemidom nije imalo značajn učinak na broj upalnih stanica, ali je edem reduciran na granici značajnosti. Rezultati patohistološke analize ukazuju na to da je mehanizam djelovanja primijenjenih lijekova različit. Protuupalni učinak steroida dokazan je značajnim padom infiltracije eozinofilima. Učinak furosemida na smanjenje polipa vjerojatnije je uvjetovan smanjenjem edema, zbog njegova djelovanja na Na-Cl-K kotransportni sustav na staničnoj membrani, a ne protuupalnim djelovanjem. Furosemid se može koristiti u prijeoperativnoj terapiji nosne polipoze kad je terapija sustavnom primjenom kortikosteroida kontraindicirana.