Search

In three neighborhoods in the city of Amstelveen, the Netherlands, an experiment with near repeat patrolling after a burglary was implemented, during the 4th quarter of 2011. After a burglary had been reported to the police, two uniformed police officers were patrolling in a radius of 250 meter during two days from 7 am-11 pm. Though the near repeat patrols did influence the near repeat pattern of burglary in the experimental areas, crime rates in the experimental areas did not become more favorable, compared to those in a control area in the same city. It is suggested that the experiment, though asking for a considerable amount of officers' time, was not large enough to be able to demonstrate positive effects, which then implies that effects are at best small, if not absent. The report is a short resumé in English of an earlier publication in Dutch.

As a result of technological developments, digital recording of police interrogations has becomea straightforward option in many legal systems. Videos of interrogations can now be used during criminal proceedings, instead of or in addition to written reports. Text, image and sound have different effects in the criminal justice system. This article first discusses the existing researchinto these effects. A study is presented in which written reports of 55 real-life Dutch policeinterrogations of suspects are compared to the audio and video recordings. Interrogationsappear to be rigorously summarized and edited in the written reports, which may lead to biased or misinformed judgments. Risks for fact-finding are discussed and ways of enabling a betterreview of police interrogations are examined.

New Public Management en vooral besparingen bij politie en justitie leidden tot het meten van allerhande grootheden die een rol spelen bij prestatieafspraken ten aanzien van politiewerk. Ook de geregistreerde criminaliteit wordt jaarlijks gepresenteerd in politiestatistieken, waarbij het aantal feiten vastgesteld in proces-verbalen wordt geteld. In dit Cahier wordt de vraag gesteld naar de bruikbaarheid van deze cijfers. Wat zeggen de cijfers en wat blijft verborgen? Er wordt immers vaak geregistreerd om aan prestatieconvenanten tegemoet te komen en er worden, bijvoorbeeld, proces-verbalen uitgeschreven om bepaalde quota te halen. Wat leert dat nog over de werkelijk gepleegde criminaliteit? Kan de Politiemonitor en de Integrale Veiligheidsmonitor in Nederland en de Veiligheidsmonitor in België een degelijke aanvulling verschaffen? En wat zijn huidige registratiepraktijken en valkuilen daarbij? Heeft meten nog een toekomst als het gaat om accountability van politiewerk? Op deze en andere vragen gaat dit Cahier in. In een eerste deel van dit Cahier Politiestudies wordt ingezoomd op het vraagstuk van de betrouwbaarheid van criminaliteitscijfers. Wat zeggen deze cijfers wel, en wat niet?

DNA-bewijs wordt op steeds grotere schaal gebruikt. Omdat deskundigen meestal niet op zitting komen om daar uitleg te geven van hun bevindingen, moeten schriftelijke DNA-rapporten zelfstandig, zonder mondelinge toelichting, te begrijpen zijn. Procesdeelnemers interpreteren DNA-rapporten echter regelmatig verkeerd en zij vinden de rapporten soms te kort en te bondig.Uit recent onderzoek, dat in dit artikel wordt beschreven, blijkt dat als meer uitleg wordt gegeven in DNA-rapporten deze beter worden begrepen. Er worden dan minder interpretatiefouten gemaakt en de lezers overschatten hun eigen begrip minder. (Zelf)studie van DNA heeft eveneens een positief effect. Uit het onderzoek blijkt dat het wenselijk is dat bij het tot stand komen van DNA-rapportage op een helderder manier over scenario’s en de vragen aan de deskundige wordt gecommuniceerd dan nu gebeurt. Het artikel geeft de bevindingen van het onderzoek weer en beschrijft oplossingsrichtingen. Het debat over DNA-onderzoek staat daarbij centraal.

Dat het lastig is aard, omvang en locatie van de “werkelijke criminaliteit” vast te stellen is geen nieuws. Wij laten in dit artikel alle bekende vertekeningsfactoren nog eens de revue passeren, en bespreken de mate waarin ze tot vertekening zouden kunnen leiden. We betogen dat er geen remedie tegen deze vertekening bestaat, ook niet door politiegegevens te combineren met gegevens uit slachtofferenquêtes. Wij concluderen dat het wijs is af te zien van verdere pogingen om de “werkelijke” criminaliteit te bepalen, en dat criminologen er goed aan doen de koers te verleggen: laten we ons richten op de “in de ogen van de burgers belangrijke criminaliteit”, dat wil zeggen die gevallen van criminaliteit die burgers ook feitelijk ter kennis van de politie brengen.

Contains fulltext : 36736.pdf (author's version ) (Open Access)

Keywords:clearance;serial offenders;DNA traces;unidentified offenders;Cox proportional hazards model;hazard ratioAbstractWhy is it that some serial offenders are arrested quickly and others only after a long period, or never at all? What characterises offenders who continue to escape arrest despite their continued involvement in crime? To be able to answer these questions, arrested (identified) offenders must be compared with never arrested (unidentified) offenders. In this paper, data from the Dutch DNA database are used to assess which characteristics of the criminal behaviour of unidentified offenders influence the probability that they will subsequently be arrested. DNA data offer a unique opportunity to compare crime series of identified offenders with crime series of yet unidentified offenders. Using the Cox proportional hazards model, we tested whether the number of crimes committed, offence specialization, and offence seriousness affect the probability of arrest of serial offenders. Results showed that as an offender commits more crimes, the probability that he will be arrested increases and that offence specialization decreases the probability of arrest. Another conclusion drawn is that DNA traces offer unique opportunities for criminological research. We discuss the limitations of this new data source and make suggestions for future research using DNA traces and for future research that might improve the current study. Copyright © 2012 John Wiley & Sons, Ltd.

Likelihood surface methods for geographic offender profiling rely on several assumptions regarding the underlying location choice mechanism of an offender. We propose an ex ante test for checking whether a given set of crime locations is compatible with two necessary assumptions: circular symmetry and distance decay. The proposed (SDD) test compares the observed inter point distances of a given series of crimes with a theoretical distribution function governed by these assumptions, using a Monte Carlo simulation procedure for approximating that distribution function. We apply the SDD test to data on serial burglary from both the UK and the Netherlands. In most cases, the assumption of an underlying symmetric distance decay function has to be rejected. © 2011 John Wiley & Sons, Ltd.

Item does not contain fulltext 202 p.