Search

The purpose of this paper is to investigate the involvement of the private sector in collective actions and the roles that it plays in humanitarian disasters and crises in conflict and post-conflict areas. The multi-stakeholder initiatives (MSIs) are the main emphasis of this paper. The paper analyzes the involvement of the private sector in various forms of partnerships and addresses the challenges that these initiatives face. Rational choice institutionalism theory is used in discussing and identifying MSIs’ roles. The analysis is built on the Syrian refugee crisis and shows that the private sector can potentially contribute more to humanitarian action through collaboration with various actors. This work also contributes by proposing recommendations to overcome barriers and increase the effectiveness of MSIs., Bu makalenin amacı, özel sektörün kolektif eylemlere katılımını ve çatışma ve çatışma sonrası bölgelerdeki insani felaketler ve krizlerde oynadığı rolleri Suriyeli mülteciler / sığınmacılar ekseninde araştırmaktır. Özel sektör içerisinde ise özellikle çok paydaşlı girişimlerin Suriyeli mülteci / sığınmacılara yönelik davranışlarını anlamak ve anlamlandırmak bu çalışmanın ana sorunsalını oluşturmaktadır. Alana ilişkin uluslararası ve ulusal yazının kapsamlı bir şekilde incelenmesi yönteminin kullanılmış olduğu bu çalışma, özel sektörün çeşitli ortaklık biçimlerine katılımını literatür taraması yöntemiyle analiz etmekte ve bu girişimlerin karşılaştığı zorlukları ele almaktadır. Akademik yazında çok paydaşlı girişimlerin rollerinin tartışılması ve tanımlanmasında kullanılan rasyonel seçim kurumsallığı teorisi çalışmanın kuramsal çerçevesinin oluşturulmasında kullanılmıştır. Ampirik veriler zemininde elde edilen bulgular sonucunda gerçekleştirilen analiz Suriye mülteci krizi üzerine inşa edilmiştir ve özel sektörün çeşitli aktörlerle işbirliği yaparak insani yardım faaliyetlerine potansiyel olarak daha fazla katkıda bulunabileceğini göstermektedir. Bu çalışma ayrıca, Suriyeli mülteci / sığınmacıların yaşadığı engellerin üstesinden gelmek ve çok paydaşlı girişimlerin bu alandaki etkinliğini artırmak için mevcut yazına katkıda bulunmaktadır. more...

Bu makale, Rusya Federasyonu’nun (RF) kamu diplomasisinin araçsallaştırılmasında diasporanın rolünü incelemektedir. Makalenin araştırma sorusu, Rusya’nın kamu diplomasisinde diasporayı nasıl araçsallaştırdığıdır. Diaspora nüfusu en fazla olan ülkeler arasında yer alan Rusya, 6 Eylül 2008 tarihinde Rossotrudnichestvo Ajansı’nı kurarak eski Sovyet ülkeleri toprakları başta olmak üzere dünyanın her yerinde bulunan Ruslar ve Rus dilini konuşan vatandaşlarla kültürel ve tarihi bağlarını kuvvetlendirmek maksadıyla kamu diplomasisi ve diaspora diplomasisini uygulamaktadır. Diasporanın 2000’lerden itibaren Rus dış politikasının öncelikli gündemi yapılması, kamu diplomasisi politikasında Rus diasporasının kullanılmasının zeminini teşkil ettiği ileri sürülmüştür. Ayrıca bu araştırmada RF’nin, Sovyetlerin ardından olumsuz imajını restore etmenin aracı olarak kamu diplomasisini keşfettiği ve diaspora diplomasisinden faydalanmayı hedeflediği argümanları savunulacaktır. more...

Bu makalede İsrail’in kamu diplomasisi, diaspora ve lobicilik çerçevesinde analiz edilmiştir. Makalenin temel araştırma sorunsalı, İsrail’in kamu diplomasisini hasbara anlayışı üzerinden nasıl diaspora çerçevesinde inşa ettiği ve yürüttüğü olarak belirlenmiştir. İsrail’in kamu diplomasisinin hasbara anlayışına dayandığı, diaspora diplomasisi ve lobicilik faaliyetlerinin de hasbara anlayışı temelinde yürütüldüğü, araştırmanın temel argümanı olarak ileri sürülmüştür. Bunun için öncelikle hasbara anlayışı, tarihsel olarak irdelenerek bunun kamu diplomasisi politikasına nasıl yansıdığı, diaspora ve lobicilik politikalarını nasıl etkilediği çözümlenmiştir. Ayrıca İsrail’in kamu diplomasisi politikası, Yahudi diasporası ve bunların lobicilik faaliyetleriyle ilişkileri düzleminde kesişme veya ayrışma noktaları ve birbirleriyle ilişkileri analiz edilmiştir. Son olarak İsrail’in yürüttüğü kamu diplomasisinin dış politikadaki sert güç uygulamaları ve uluslararası hukuk ihlalleriyle çelişkisi tartışılmıştır. Tel Aviv yönetiminin özellikle Filistin halkına zulmünün kamu diplomasisini zayıflatan en önemli faktör olduğu ileri sürülmüştür. more...

Bu makalede “dijital diplomasi yeni bir diplomasi türü müdür?” sorusuna yanıt aranarak; kamu diplomasisi kapsamında irdelenecektir. Diplomaside kullanılan her yeni aracın yöntem ve gündem konusunun yeni bir diplomasi türü olup olmadığı tartışılmıştır. 21. yüzyıl siyasetiyle artan gündem konuları, diplomasi türlerini çeşitlendirmiştir. Bilişim teknolojilerinin diplomasiye yeni araç ve yöntemler katmasıyla diplomasi alanında “dijital araçlar” kullanılmaya başlansa da sadece araçsal düzeydeki değişim, yeni diplomasi çeşidi ortaya çıkarmak için yetersizdir. Zira ortaya çıkan her yeniliği diplomasi olarak nitelendirmek diplomasi enflasyonunu oluşturacaktır. Literatürün çoğunluğunda ayrı bir diplomasi çeşidi olarak tanımlanıyor olsa da çalışmada dijital diplomasinin yeni diplomasi türü olmadığı, kamu diplomasisinin çeşidi olduğu savunulmuştur. more...

Bu makale, Türkiye’nin 2002-2018 yılları arasındaki Suriye politikasını sert güç-yumuşak güç dikotomisi üzerinden analiz etmektedir. Makalenin temel hipotezi, sert güç ve yumuşak güç kavramlarının Türkiye-Suriye ilişkilerinin çözümlenmesinde analitik açılım sağladığı varsayımına dayanmaktadır. Türkiye ile Suriye arasında dostluk ve düşmanlık ilişkilerindeki sorunsalın nasıl sert güç-yumuşak güç ekseni temelinde şekillendiği sorunsalı analiz edilecektir. Bu bağlamda araştırmanın kuramsal metodolojisi, konstrüktivizmin dış politika tezi olan ‘kimlik değişirse dış politika değişir’ yaklaşımı üzerine inşa edilmiştir. Bu çerçevede makalede 2002 yılından itibaren Türkiye’nin Suriye politikasının AK Parti hükümetinin dış politikadaki vizyon değişikliği çerçevesinde sert güçten yumuşak güce çevirdiği argümanı geliştirilmiştir. Bu anlamda hükümetin genelde Ortadoğu’ya özelde Suriye’ye sert güç yerine yumuşak güç vizyonu ile yaklaşmasının ilişkilerin hızlı bir şekilde gelişmesinde temel faktör olduğu tezi savunulmuştur. Ancak 2010 yılının sonunda başlayan Arap Baharı süreciyle birlikte Türkiye’nin Suriye krizini yönetmede yumuşak gücünün yetersiz kalması nedeniyle 2012 yılından itibaren tekrar sert güce dönmek zorunda kaldığı ileri sürülmüştür. Böylece Türkiye’nin Suriye politikasında 2016 yılından itibaren yürüttüğü askeri harekâtlar bağlamında çok boyutlu Türk dış politikasının askeri araçlara indirgendiği ve bu bağlamda Suriye krizi, Türk dış politikasının ultimo ratiosu olmuştur. more...

This study introduces public diplomacy as a new framework for Foreign Policy Analysis (FPA). The conceptual framework of public diplomacy was built on four main concepts including public opinion, civil society, soft power and diplomacy. Methodologically, public diplomacy offers social values, cultures and foreign policies of states as a new analysis instrument. Ontologically, it is different from the conventional FPA as it gives priority to social actors and public opinion in foreign policy. Public diplomacy combines the level of analysis in conventional FPA and the unit of analysis to be state-individual (society) giving diplomacy a social aspect. Public diplomacy causes a paradigmatic change by including social-cultural elements in addition to bring new instruments and methods to the conventional field of foreign policy. more...

Soğuk Savaş sonrası dönemde ortak savunma örgütü olan NATO’nun 2000’lerde terörle mücadele örgütüne dönüşümünü inceleyen çalışmanın hareket noktası, örgütün dağılmak yerine dönüşerek varlığını sürdürdüğü varsayımıdır. Bu bağlamda çalışmanın temel araştırma sorusu; Soğuk Savaş döneminin bir ürünü olan NATO’nun dönemin sonlanmasına ve Sovyetlerin dağılmasına rağmen neden dağılmadığı ve nasıl varlığını sürdürdüğüdür. Makalede geliştirilen üç temel argümandan ilki; NATO’nun 1990’larda kriz yönetimi rolünü üstlenirken, 2000’lerde terörle mücadeleye yönelmesidir. Diğeri NATO’nun bu dönüşümle üstlendiği yeni rollerin ortaya çıkardığı çeşitli sorunlardır. Üçüncüsü ise söz konusu dönüşümün bir yandan ABD-AB bağlantısının zayıflatırken öte yandan NATO-Türkiye ilişkilerinin sorgulanmasına yol açan çelişkili bir süreç halini aldığıdır. This article analyzes the transformation of NATO from the common defense organization to anti-terrorism in the 2000s. The starting point is the assumption that NATO maintained its survival by transforming rather than disintegrating. The main research question is why NATO has not disintegrated despite the end of the Cold War and how it managed to survive. Three fundamental arguments have been developed: First, NATO continues to exist beyond the post-Cold War breakdown by first taking on the role of crisis management in the 1990s and moving towards the fight against terrorism in the 2000s. Secondly, NATO’s transformation has led to new challenges. Thirdly, the transformation of NATO weakened the US-EU link and has led to the questioning of NATO-Turkey relations on the other. more...

In the post-1979 Islamic Revolution, Iran conducted isolationist foreign policy with an anti-imperial discourse. By the Iran-Iraq War, Iran transformed its isolationist foreign policy to a multilateral one. Changes in the balance of power, due to the 9/11 terrorist attacks, re-triggered ideology-oriented foreign policy in Iran It seems that the conflictual discourse in Iran’s foreign policy has been decreasing during the President Rouhani era, however, the ideology- and identity-oriented foreign policy has been continuing. Iran’s foreign policy towards Syria has been shaped by the following dynamics, such as national security, Shia Crescent, geopolitics and regional balance of power, and also demonstrated the dynamics beyond the materialist components in Iran’s foreign policy. 1979 İslam Devrimden sonra emperyalizm karşısında, ideoloji eksenli bir dış politika güdülmüş, İran-Irak savaşı sonrasındaki değişimlerle Tahran yalnızlaşma politikasını çok yönlü bir dış politikaya dönüştürmüştür. 11 Eylül terör saldırılarıyla değişen güç dengesi de ideoloji eksenli dış politikayı yeniden tetiklemiştir. 11 Eylül öncesi İran dış politikasında hâkim olan diyalog söylemleri, yerini ideoloji ve kimlik eksenli çatışmacı bir dış politikaya bırakmıştır. Bu çatışmacı söylem Ruhani döneminde azalsa da ideoloji ve kimlik eksenli dış politika devam etmektedir. İran’ın Suriye politikası, ulusal güvenlik, Şii Hilali, jeopolitik ve bölgesel güç dinamikleriyle şekillenmekte, İran dış politikasındaki materyalist unsurlardan farklı dinamikleri de göstermektedir. more...

[Abstract Not Available]

1979 İslam Devrimdensonra emperyalizm karşısında, ideoloji eksenli bir dış politika güdülmüş,İran-Irak savaşı sonrasındaki değişimlerle Tahran yalnızlaşma politikasını çokyönlü bir dış politikaya dönüştürmüştür. 11 Eylül terör saldırılarıyla değişen güçdengesi de ideoloji eksenli dış politikayı yeniden tetiklemiştir. 11 Eylülöncesi İran dış politikasında hâkim olan diyalog söylemleri, yerini ideoloji vekimlik eksenli çatışmacı bir dış politikaya bırakmıştır. Bu çatışmacı söylemRuhani döneminde azalsa da ideoloji ve kimlik eksenli dış politika devam etmektedir.İran’ın Suriye politikası, ulusal güvenlik, Şii Hilali, jeopolitik ve bölgeselgüç dinamikleriyle şekillenmekte, İran dış politikasındaki materyalistunsurlardan farklı dinamikleri de göstermektedir., In the post-1979 IslamicRevolution, Iran conducted isolationist foreign policy with an anti-imperialdiscourse. By the Iran-Iraq War, Iran transformed its isolationist foreignpolicy to a multilateral one. Changes in the balance of power, due to the 9/11 terroristattacks, re-triggered ideology-oriented foreign policy in Iran It seems thatthe conflictual discourse in Iran’s foreign policy has been decreasing duringthe President Rouhani era, however, the ideology- and identity-oriented foreignpolicy has been continuing. Iran’s foreign policy towards Syria has been shapedby the following dynamics, such as national security, Shia Crescent, geopolitics andregional balance of power, and also demonstrated the dynamics beyond thematerialist components in Iran’s foreign policy. more...

This study analyzes the implications of the Syria policies of the United States, Russia and China with regard to the international system within the framework of the great power politics. In this context, the main research question of the study is as follows: What are the Syria Crisis’ implications and transformative effects for the international system? The study has two fundamental arguments: First, the geopolitical struggle involving the United States, Russia and China begun after the Syria crisis turned to a proxy war between great powers. Second, this struggle also transforms the international system. The Sino-Russian dual campaign to protect the principle of state sovereignty and the principle of non-intervention of the Westphalian system against the unilateral development of intervention law of the United States in the international system. This study analyzes the implications of the Syria policies of the United States, Russia and China with regard to the international system within the framework of the great power politics. In this context, the main research question of the study is as follows: What are the Syria Crisis’ implications and transformative effects for the international system? The study has two fundamental arguments: First, the geopolitical struggle involving the United States, Russia and China begun after the Syria crisis turned to a proxy war between great powers. Second, this struggle also transforms the international system. The Sino-Russian dual campaign to protect the principle of state sovereignty and the principle of non-intervention of the Westphalian system against the unilateral development of intervention law of the United States in the international system. more...

This article examines Turkey’s Balkan policy in 2000s within the framework of cultural diplomacy and soft power. Turkey followed a security-oriented policy due to the conflicting dynamics of the region in 1990s while it chose a cultural diplomacy based soft power diplo- macy due to the relative stability in the region in 2000s. In this con- text, the main research question of this paper was determined to be “what is the changing aspect of Turkey’s Balkan policy in 2000s?” The fundamental argument within the framework of this question is that Turkey’s Balkan policy during the AK Party reign is that the country mainly followed a strategy to increase cultural-social effectiveness in the region through a soft power policy on the basis of the public- cultural diplomacy. In this framework, the other two arguments of the study are as follows: Firstly, Turkey opted to develop its relations with the Balkans on the societal and cultural levels. The reason is the historical and cultural ties are the most significant ties of Turkey with the region. Turkey desired to revive these ties through cultural di- plomacy. Secondly, Turkey followed a policy of being a soft power in the region. Therefore, Turkey opted to implement the instruments of the public and cultural diplomacy. The Yunus Emre Institute, TİKA, TRT and Anatolian Agency were introduced in 2000s as the instru- ments that generate the soft power of Turkey in the region., Bu makalede 2000’lerdeki Türkiye’nin Balkan politikası, kültür di- plomasisi ve yumuşak güç çerçevesinde irdelenmiştir. 1990’larda bölgenin çatışmacı dinamikleri nedeniyle güvenlik odaklı politika izleyen Türkiye, 2000’lerde bölgenin göreli istikrarlı olması nedeniyle kültürel diplomasi temelli yumuşak güç odaklı politika izlemiştir. Bu bağlamda bu makalenin temel araştırma sorusu, 2000’lerde Türki- ye’nin Balkan politikasının değişen yönü nedir? olarak belirlenmiştir. Bu soru çerçevesinde araştırmanın temel argümanı, AK Parti dönemi Türkiye’nin Balkan politikası, ağırlıklı olarak kamu-kültür diplomasisi temelinde yumuşak güç politikası izlenerek bölgede kültürel- toplumsal etkinliği artırma stratejisinin izlendiğidir. Bu çerçevede araştırmanın diğer iki argümanı ise şöyle devam etmektedir: Birincisi, Türkiye bu dönemde Balkanlarla ilişkilerini toplumsal ve kültürel düzeyde geliştirme politikasını tercih etmiştir. Çünkü Türkiye’nin bölgeyle en önemli bağlantısını tarihsel ve kültürel bağlar oluşturmaktadır. Türkiye, kültür diplomasisi ile bu bağları tekrar can- landırmak istemiştir. İkincisi, Türkiye, bölgede yumuşak güç olma politikası izlemiştir. Bunun için Türkiye, kamu ve kültür diplomasis- inin araçlarını uygulamayı tercih etmiştir. Yunus Emre Enstitüsü, TİKA, TRT ve Anadolu Ajansı bölgede Türkiye’nin yumuşak gücünü üreten enstrümanları olarak 2000’lerde devreye girmiştir. more...

This article examines Turkey’s Balkan policy in 2000s within the framework of cultural diplomacy and soft power. Turkey followed a security-oriented policy due to the conflicting dynamics of the region in 1990s while it chose a cultural diplomacy based soft power diplomacy due to the relative stability in the region in 2000s. In this context, the main research question of this paper was determined to be “what is the changing aspect of Turkey’s Balkan policy in 2000s?” The fundamental argument within the framework of this question is that Turkey’s Balkan policy during the AK Party reign is that the country mainly followed a strategy to increase cultural-social effectiveness in the region through a soft power policy on the basis of the publiccultural diplomacy. In this framework, the other two arguments of the study are as follows: Firstly, Turkey opted to develop its relations with the Balkans on the societal and cultural levels. The reason is the historical and cultural ties are the most significant ties of Turkey with the region. Turkey desired to revive these ties through cultural diplomacy. Secondly, Turkey followed a policy of being a soft power in the region. Therefore, Turkey opted to implement the instruments of the public and cultural diplomacy. The Yunus Emre Institute, TİKA, TRT and Anatolian Agency were introduced in 2000s as the instruments that generate the soft power of Turkey in the region. Bu makalede 2000’lerdeki Türkiye’nin Balkan politikası, kültür diplomasisi ve yumuşak güç çerçevesinde irdelenmiştir. 1990’larda bölgenin çatışmacı dinamikleri nedeniyle güvenlik odaklı politika izleyen Türkiye, 2000’lerde bölgenin göreli istikrarlı olması nedeniyle kültürel diplomasi temelli yumuşak güç odaklı politika izlemiştir. Bu bağlamda bu makalenin temel araştırma sorusu, 2000’lerde Türkiye’nin Balkan politikasının değişen yönü nedir? olarak belirlenmiştir. Bu soru çerçevesinde araştırmanın temel argümanı, AK Parti dönemi Türkiye’nin Balkan politikası, ağırlıklı olarak kamu-kültür diplomasisi temelinde yumuşak güç politikası izlenerek bölgede kültüreltoplumsal etkinliği artırma stratejisinin izlendiğidir. Bu çerçevede araştırmanın diğer iki argümanı ise şöyle devam etmektedir: Birincisi, Türkiye bu dönemde Balkanlarla ilişkilerini toplumsal ve kültürel düzeyde geliştirme politikasını tercih etmiştir. Çünkü Türkiye’nin bölgeyle en önemli bağlantısını tarihsel ve kültürel bağlar oluşturmaktadır. Türkiye, kültür diplomasisi ile bu bağları tekrar canlandırmak istemiştir. İkincisi, Türkiye, bölgede yumuşak güç olma politikası izlemiştir. Bunun için Türkiye, kamu ve kültür diplomasisinin araçlarını uygulamayı tercih etmiştir. Yunus Emre Enstitüsü, TİKA, TRT ve Anadolu Ajansı bölgede Türkiye’nin yumuşak gücünü üreten enstrümanları olarak 2000’lerde devreye girmiştir. more...

İslam Devrimive Şii anlayışın İran’ın dış politikası ve kamu diplomasisini derinden etkilediğivarsayımından hareketle İran’ın kamu diplomasisinin Şiilik temellitransnasyonel ve teopolitik olduğu argümanı makaleyi oluşturmaktadır. İran’ınkamu diplomasisinde Şiiliği, teolojik ve ideolojik bir araç olarak kullandığı,İran’ın dış politika amaçlarını gerçekleştirmek ve nüfuzunu yaymak için Şiitopluluklarla angaje olmaya dayanan bir kamu diplomasisi izlediğiaçıklanmıştır. Bu bağlamda İran’ın kamu diplomasisini reel-politik hedeflerinigerçekleştirebilmek için stratejik bir yöntem olarak kullandığı ilerisürülmüştür. Makalede İran’ın dış politikasının devletler yerine halklarlailişki tesis etme düzleminde uygulandığı ileri sürülmüştür. Kamu diplomasisiyöntem ve araçlarıyla yumuşak güç kaynaklarını politikaya dönüştürenİran’ın politikalarında akıllı güç uyguladığı vurgulanmıştır. Ülkenin kamudiplomasisinin devlet kontrolünde propaganda odaklı olduğu öne sürülmüştür., The study examines Iran’s public diplomacy on thebasis of culture and theo-politics. Based on the assumption that the IslamicRevolution and the Shiite concept deeply influence Iran’s foreign policy andpublic diplomacy, the argument that Iran’s public diplomacy is Shiite-based transnationaland theo-political has been developed. The article argues that Iran follows apublic diplomacy based on engagement with Shiite communities in order torealize its foreign policy objectives and spread its influence. It has beenargued that Iran’s preference for public diplomacy is influenced by the factthat Iran cannot win the Sunni governments in the Middle East. Iran’s foreignpolicy has been put forward on the level of building relations with peopleinstead of states. Finally, it is concluded that Iran’s public diplomacy ispropaganda based on state control. more...

Küresel siyaset ve diplomasi alanındaki dönüşümlerin bir ürünü olarak son 50 yılda ortaya çıkan kamu diplomasisi, 11 Eylül terör saldırılarıyla tekrar önem kazanmaya başlamıştır. Bu bağlamda Türkiye de dış politikada kamu diplomasisini uygulamaya ilk defa 2000’li yıllarda AK Parti iktidarı döneminde geçmiştir. Türkiye’nin kamu diplomasisini uygulamaya geçmesindeki temel saik, AK Parti iktidarının dış politika amaçları olmuştur. Yeni hükümetin dış politikada bölgesel güç olmaya yönelik politikası kamu diplomasisini gerektirmiştir. Bu çerçevede araştırmada Türkiye’nin Türk Dünyasına yönelik kamu diplomasisi politikası irdelenmiştir. Zira Türkiye’nin kamu diplomasisinde Türk Dünyası özel bir yere sahip olmuştur. Bu makalede iki temel argüman geliştirilmiştir. Birincisi, Türkiye’nin Türk Dünyasına yönelik kamu diplomasisi stratejik iletişim temelli geliştirilmiştir. Buna bağlı olarak Türk Dünyasına yönelik kamu diplomasisi politikasında iletişim araç ve mekanizmaları öne çıkarılmıştır. İkincisi ise Gaspıralı’nın fikirleri, Türk Dünyasına yönelik kamu diplomasisinin düşünsel temeli olarak ele alınmıştır Public diplomacy is a product of the transformation of global politics and diplomacy in the last 50 years which has gained improtance again after 9/11 terror attacks. In this context, Turkey initiated to implement public diplomacy for he first time during 2000’s under AK Party governments. Turkey’s main motives for conducting public diplomacy has been foreign policy objectives of AK Party.The new government’s foreign policy objective of becoming regional power necessitated public diplomacy. In this framework, this research analyzes Turkey’s public diplomacy toward the Turkish World. Likewise, the Turkic World has had a special place in Turkish public diplomacy. Two main arguments developed in this article: First, Turkey’s public diplomacy toward the Turkic World has been developed as strategic communication-based. Accordingly, communication instruments and mechanism is highlighted in Turkey’s public diplomacy toward the Turkic World. Second, Gaspıralı’s ideas are considered as the intellectual foundation for Turkey’s public diplomacy toward the Turkic World. more...

Bu makalenin temel araştırma sorusu, Suriye krizininuluslararası sisteme yönelik yansımaları ve dönüştürücü etkileri nelerdirolarak belirlenmiştir. Araştırmada iki temel argüman geliştirilmiştir:Birincisi, Suriye krizinin büyük güçler arasında vekalet savaşına dönüşmesiyleABD, Rusya ve Çin arasında yürütülen bir jeopolitik mücadele başlamıştır.Suriye krizi üzerinden büyük güçlerin küresel nüfuz mücadelesi realist büyükgüç politikasını tekrar ortaya çıkarmıştır. Suriye krizi üzerinden Ortadoğu’daABD, Rusya ve Çin, nüfuz alanlarını yeniden belirlemeye başlamışlardır. BöyleceSuriye, 21. yüzyılın yeni satranç tahtası olmuştur. İkincisi, bu mücadeleninuluslararası sistemi dönüştürmesidir. ABD’nin tek taraflı uluslararası sistemdemüdahale hukukunu geliştirmesine karşı Rusya ve Çin ikilisi Vestfalyan sisteminegemenlik ve diğer devletlerin iç işlerine müdahale etmeme ilkelerini korumayönünde mücadele vermektedir., This study analyzesthe implications of the Syria policies of the United States, Russia and Chinawith regard to the international system within the framework of the great powerpolitics. In this context, the main research question of the study is asfollows: What are the Syria Crisis’ implications and transformative effects forthe international system? The study has two fundamental arguments: First, thegeopolitical struggle involving the United States, Russia and China begun afterthe Syria crisis turned to a proxy war between great powers. Second, thisstruggle also transforms the international system. The Sino-Russian dualcampaign to protect the principle of state sovereignty and the principle ofnon-intervention of the Westphalian system against the unilateral developmentof intervention law of the United States in the international system. more...

1990’larda Türkiye, Balkanlarda istikrarsızlık ve çatışmalardan dolayı doğal olarak güvenlik odaklı politika izlerken 2000’lerde bölgenin göreli istikrara kavuşmasından sonra AK Parti döneminde yumuşak güç odaklı toplumsal-kültürel etkinliğini artırma politikası izlemeye başlamıştır. Buradan hareketle, AK Parti hükümetlerinin Balkan politikasının ağırlıklı olarak tarihi ve kültürel miras üzerinden formüle edildiği ileri sürülebilir. Bu çerçevede ‘AK Parti dönemi Türkiye’nin Balkan politikası, kamu diplomasisi temelli, kültürel odaklı ve yumuşak güç araçlarına dayanan bir diplomasi’ olarak tanımlanabilir. Türkiye’nin Balkanlarda etkinliğini ortak tarih ve kültüre özellikle Osmanlı mirasına vurgu yaparak artırma politikası hem bölgede hem de akademik camiada bir tehdit ve yayılmacı-hegemonik bir politika olarak Yeni-Osmanlıcılık algısına yol açmıştır. Nitekim Ekim 2009 yılında Dışişleri Bakanı Davutoğlu’nun Bosna’da Yunus Emre Türk kültür merkezinin açılışında Osmanlı tarihine vurgu yaparak bölge ülkelerini Türkiye’nin liderliğinde bütünleşmeye çağıran konuşması, Yeni-Osmanlıcı algının temel dayanağı olmuştur. Oysa Türkiye’nin bölge ülkelerini AB ve NATO ile entegrasyona teşvik etmesi ve desteklemesi, Yeni-Osmanlıcı iddialarla çelişmektedir. Diğer taraftan AK Parti döneminde açılan yumuşak güç kurumları olan Yunus Emre Enstitüsü Türk kültür merkezleri, Yurtdışı Türkler ve Akraba Toplulukları Başkanlığı, daha önce açılan fakat daha etkin hale getirilen TİKA, Kamu Diplomasisi Koordinatörlüğü ve Diyanet, TRT, Anadolu Ajansı Balkanlarda Türkiye’nin tarihi ve kültürel bağlarının yeniden güçlendirilmesine yönelik önceki dönemlerden farklı kamu diplomasisi olarak tanımlayabileceğimiz bir politika izlenmeye başlamıştır. Kamu diplomasisi yaklaşımı çerçevesinde Türkiye, Balkan toplumlarıyla doğrudan ilişki kurma politikasına geçmiştir. Bu da Türkiye’ye bölgede hem çok daha geniş bir etkinlik ve hareket alanı sunarken hem de bölge halklarıyla derin ilişkiler inşa etmesini sağlamaktadır. Bu bağlamda, Türkiye’nin Balkan politikasının kamu diplomasisi kurumlarının etkinlikleri üzerinden toplumsal ve kültürel boyutu analiz edilmiştir. Bu makalede AK Parti döneminde Türkiye’nin Balkan politikası, eğitim diplomasisi, diaspora diplomasisi, kültürel diplomasisi, TV diplomasisi ve hepsini içeren kamu diplomasisi çerçevesinde ele alınmıştır. In 1990s Turkey had intrinsically pursued security-focus policy due to instability and conflicts in the Balkans, but it has unlikely adopted a soft power-oriented policy for enhancing societal-cultural effectiveness during AK Party era after the relative stabilization in the region in 2000s. From this point of view, it could be assert that the ruling government has principally formulated Balkan policy through the historical and cultural legacy. In this context,’Turkey's Balkan strategy during AK Party decade defines as “public diplomacy-based, cultural diplomacy-focus and the instruments of soft power-oriented’. Turkey’s policy for enhancing its influence by accentuating common culture and history in particular the legacy of Ottoman has led to a perception of threat as Neo-Ottomanist, revisionist and hegemonic policy both in the region and in academic circle. Therefore, the Foreign Minister Davutoğlu’s speech of calling for Turkey’s leadership to the integration of countries of the region by underling the Ottoman history in the inauguration of the Yunus Emre Institute Turkish Cultural Center in Bosnia has been a mainstay of the Neo-Ottoman perception. Whereas, Turkey’s encouraging and supporting the integration of the countries of region with the EU and NATO is in contradiction with the Neo-Ottoman claims. On the other hand, this policy can be defined as public diplomacy that is quite different from the previous periods of Turkey’s Balkan policy. Ak Party has initiated to implementation of soft power institutions such as Yunus Emre Institute Cultural Centers and the Office of Public Diplomacy, The Presidency for Turks Abroad and Related Communities opened by the ruling government and previously opened but made more effective institutions of TİKA, TRT, Anadolu Agency and Diyanet Foundation in order to strengthen Turkey’s historical and cultural ties in the Balkans by AK Part. In the framework of public diplomacy approach Turkey has maintained a policy of building direct relations with the Balkan people. To that effect, this policy provides Turkey both a much wider sphere of influence and building deeper relations with the living people of the region. In this context, Turkey’s social and cultural dimension of the Balkan policy is analyzed in terms of the activities of public diplomacy institutions. In this article, Turkey’s Balkan policy is scrutinized within the framework of education diplomacy, diaspora diplomacy, cultural diplomacy, TV diplomacy and public diplomacy comprising all of them. more...

Bu makale, Rusya’nın kamu diplomasisini dış politika ve kurumsal mekanizmalar çerçevesinde incelemektedir. Öncelikle kamu diplomasisini ortaya çıkaran küresel siyasetin dönüşümü analiz edilmiştir. Buradan hareketle kamu diplomasisi, Rusya’nın uygulama tarzı ve anlayışına göre açıklanmıştır. Bu bağlamda Rusya’nın kamu diplomasisini imaj ve ulus markalama yöntemleri düzleminde uyguladığı ortaya konulmuştur. Rusya’nın kamu diplomasisini uygulamaya geçmesinin nedeni temel olarak olumsuz imaj problemini kamu diplomasisi yöntemiyle çözme arayışından kaynaklandığı ileri sürülmüştür. Ayrıca ABD, NATO ve AB’nin 2004 yılında eski Sovyet coğrafyasına doğru genişlemelerinin Rusya’nın kamu diplomasisini uygulamaya zorlayan etkenler olduğu tespit edilmiştir. Daha sonra Rusya’nın kamu diplomasisi, 2005’ten itibaren açtığı medya kanalları ve Russkiy Mir Vakfı, Rossotrudnichestvo Ajansı, Gorchakov Kamu Diplomasisi Fonu olmak üzere üç kurum, medya araçları üzerinden kurumsal düzeyde amaç ve faaliyetleri bağlamında araştırılmıştır. Böylece Rusya’nın yeni açılan medya kanallarıyla enformasyon savaşlarına hazırlık, Russkiy Mir vakfıyla kültürel diplomasi, Rossotrudnichestvo Ajansıyla ağırlıklı olarak diaspora diplomasisi ve Gorchakov fonuyla kamu diplomasisi uygulama yöntem ve tarzı çözümlenmiştir. Böylece bunun devletmerkezli, yukarıdan aşağıya bir metotla, tek yönlü iletişim stili ve realist bakış açısıyla uygulanan niteliklere sahip olduğu vurgulanmıştır. Ayrıca Rusya’nın realist, saldırgan, militarist ve neo-emperyal olarak algılanan dış politikası, içerde medya özgürlüğünü kısıtlaması, demokrasi seviyesinin geriye gitmesi ve artan otoriterleşme gibi faktörlerin kamu diplomasisi girişimleri ve projelerini akim bıraktığı şeklindeki olumsuz imajını da yeniden ürettiği sonucuna varılmıştır. This essay examines Russian public diplomacy in the framework of foreign policy and institutional mechanisms. The transformation of global politics, which unveiled public diplomacy initially analyzed and considered as a starting point. Thus, public diplomacy elucidated with respect to the Russian perception and the methods of its practices. In this context, it is argued that Russia performs public diplomacy with the image and nation-branding management for the most part. The reason of Russian public diplomacy conduct is essentially based upon to solve the image problem. Furthermore, the expansion of the U.S., EU and NATO into the former Soviet geography identified as the driving force for the implementation of public diplomacy. Subsequently, Russian public diplomacy scrutinized on the basis of the Russkiy Mir Foundation, the Rossotrudnichestvo Agency, the Gorchakov Fund and the instruments of new media since 2005. It follows that Russian public diplomacy implemented with the new media channels for the preparation of information wars. In addition, Russia conducted cultural diplomacy with the Russkiy Mir, diaspora diplomacy with the Rossotrudnichestvo, and specifically public diplomacy with the Gor-chakov, which assess the practice and methods of these institutions. Consequently, it is highlighted that Russia’s public diplomacy is constructed and performed top-down, state-centric model and with realist approach. For these reasons, and along with that realist, militarist, aggressive, neo-imperial Russian foreign policy, and the restriction of media freedom, growing authoritarianism factors paralyzed public diplomacy initiatives and projects as well as these facts reproduced and fed the Russian negative image after all. more...

Türkiye, Orta Doğu ve İslam üzerine yaklaşık 40 yıllık bir çalışma tecrübesine sahip olan Graham E. Fuller’in siyaset bilimci olmanın ötesinde birçok açıdan bazı kritik özelliklere sahip olması, yazdıklarını farklı çerçevede değerlendirmeyi gerektirdiği gibi aynı zamanda ayrı bir değer de yüklemektedir. Zira onun fikirlerini değerli kılan bu yarım asırlık araştırma tecrübesinin ötesinde eski CIA Türkiye masası şefi olması ve bu sayede başta ABD olmak üzere küresel çapta transnasyonel yönetici elitlerle bağlantılara sahip olmasıdır. Fuller’in eserlerini bu bağlamı göz önünde bulundurarak değerlendirmek gerekmektedir. more...

Araştırmada Türkiye’nin nükleer enerjide geldiği durum dünyadaki gelişmelerle karşılaştırmalı ve disiplinler arası bir yaklaşımla ele alınmıştır. Bu çerçevede genelde enerji sektöründe özelde nükleer enerji alanındaki son gelişmeler dikkate alınarak Türkiye’nin enerji ve nükleer konusundaki yol haritasının nasıl çizileceğine katkı sağlamak amaçlanmıştır. Bu araştırmada nükleer enerji konusunun enerji, güvenlik, dış politika ve toplum, birey faktörleriyle iç içe geçmiş yapısı göz önüne alınarak yeni bir vizyon ve söylem geliştirilmiştir. Bu amaçla, Türkiye’nin nükleer enerji konusuna kalkınmadan güvenliğe ve çevresel faktörlere kadar bütüncül bir perspektiften bakılması gerektiği vurgulanmıştır. Bu araştırmada Türkiye’nin nükleer enerjiye geçmesiyle birlikte çok daha bağımsız bir enerji, dış ve güvenlik politikası izleyebileceğini, bölgesel güç ve küresel aktör konumunu güçlendireceği tezi savunulmaktadır. Bu bağlamda Türkiye’nin nükleer enerji stratejisinin nükleer enerji santralleri inşa ederek enerji çeşitliliğini sağlamak suretiyle enerji güvenliğini sağlamanın ötesinde büyük güç olma idealine dayandığı ileri sürülmüştür. Klasik realist açıdan bir ülkenin büyük güç kategorisinde değerlendirilebilmesi, 21.yüzyılda en az iki unsura dayanmaktadır: Birincisi nükleer silah ve ikincisi enerji silahına sahip olmaktır. Nitekim Rusya’nın Putin’in liderliğinde ABD ve AB’ye meydan okuyabilmesi sahip olduğu enerji ve nükleer silah gücüne dayanmaktadır. Bu çerçevede Türkiye’nin Erdoğan liderliğinde Türkiye’yi 2023 hedeflerinde bölgesel süper güç ve küresel güç olma idealinin altını nükleer enerji stratejisi doldurmaktadır. more...

Türkiye, Orta Doğu ve İslam üzerine yaklaşık 40 yıllık bir çalışma tecrübesine sahip olan Graham E. Fuller’in siyaset bilimci olmanın ötesinde birçok açıdan bazı kritik özelliklere sahip olması, yazdıklarını farklı çerçevede değerlendirmeyi gerektirdiği gibi aynı zamanda ayrı bir değer de yüklemektedir. Zira onun fikirlerini değerli kılan bu yarım asırlık araştırma tecrübesinin ötesinde eski CIA Türkiye masası şefi olması ve bu sayede başta ABD olmak üzere küresel çapta transnasyonel yönetici elitlerle bağlantılara sahip olmasıdır. Fuller’in eserlerini bu bağlamı göz önünde bulundurarak değerlendirmek gerekmektedir more...

Amerikan Uluslararası İlişkiler camiasında 1960'lı yıllardan itibaren çalışılan kamu diplomasisi konusu, Türkiye'de ise çok yeni bir alandır. 2010 yılında Başbakanlık Kamu Diplomasisi Koordinatörlüğü'nün kurulmasıyla birlikte Türkiye uluslararası ilişkiler camiasının kamu diplomasisi üzerine ilgisi artmaya başlamıştır. Türkiye'de kamu diplomasisi üzerine uluslararası ilişkiler alanında akademik çalışmalar yok denecek kadar az olmakla birlikte aynen Amerika'da olduğu gibi Türkiye'de de kamu diplomasisi, çoğunlukla iletişim ve halkla ilişkiler akademisyenlerinin eğildiği bir alan olmuştur. Türkiye uluslararası ilişkiler disiplininde bu açığı kapatmak üzere kamu diplomasisi tez konusu olarak seçilmiştir. Bununla birlikte literatürde kamu diplomasisinin ampirik ve diplomasi tarihi açısından çalışılması dolayısıyla kuramsal ve kavramsal çerçeve eksikliğinin bu çalışmayla giderilmesi amaçlanmıştır. Bu doğrultuda öncelikle kamu diplomasisinin kuramsal ve kavramsal çerçevesi geliştirilmiştir. Kamu diplomasisinin sivil toplum temelli bir diplomasi tarzı olması bakımından kuramsal çerçevesi, küresel sistemin sivil toplum temelli yeniden yapılandırılmasının teorisi olan konstrüktivizmin siyasi rolü temelinde geliştirilmiştir. Ayrıca iletişim ve enformasyon teknolojilerinin diplomasi alanındaki dönüştürücü etkisi bağlamında iletişim çağı ve enformasyon toplumu paradigması kamu diplomasisinin kuramsal çerçevesinin ikinci boyutu olarak tasarlanmıştır. Kamu diplomasisinin kavramsal çerçevesi ise yumuşak güç, diplomasi, kamuoyu ve sivil toplum kavramları çerçevesinde geliştirilerek yeni kamu diplomasisi tanımı sunulmuştur. Buna göre `kamu diplomasisi, yumuşak güce dayanan sivil toplum temelli, kamuoyu-odaklı yeni diplomasi tarzıdır`. Daha sonra halkla ilişkiler, iletişim, propaganda, kültür-sanat faaliyet, araç ve yöntemlerini kullanması çerçevesinde disiplinler arası kamu diplomasisi modeli geliştirilmiştir. Son olarak bu çalışmada geliştirilen kuramsal-kavramsal çerçeve ve kamu diplomasisi modeliyle Ak Parti dönemi dış politikasının toplumsal boyutu için yeni bir analiz çerçevesi geliştirilmiştir. Bu yeni analiz çerçevesiyle Ak Parti dönemi dış politikası ve Türk dış politikasının ihmal edilen toplumsal boyutları için yeni bir bakış açısının getirildiği ileri sürülmüştür. Public diplomacy has been studied in American International Relations community from the 1960s, which was non-studied field in Turkey. The interest of Turkish International Relations community on public diplomacy has begun to increase with the establishment of the Office of Public Diplomacy in 2010. Although the academic studies related to public diplomacy at the studies of the international relations in Turkey are very rare, public diplomacy in Turkey like the US has generally been an area that was studied by the scholars of communication and public relations. Public diplomacy has been selected as a thesis subject in order to fill the gap in Turkish International Relations discipline. On the other hand, public diplomacy has been studied from empirical and diplomatic history perspective in the literature, with this research the lack of theoretical and conceptual framework is intended to be completed. In this context, the theoretical and conceptual framework of public diplomacy has primarily been developed. The theoretical framework of public diplomacy has been developed on the basis of constructivism of which political role that is restructuring of the global political system based on civil society with regard to civil society-based style of diplomacy. Furthermore, the information age and network society paradigm are designed as the second dimension of the theoretical framework of public diplomacy in the context of the transformative effects of communication and information technology. The conceptual framework of public diplomacy has been built upon soft power, diplomacy, public opinion and civil society concepts. Thus, a new definition of public diplomacy has been presented by developing conceptional framework. According to the definition, `public diplomacy is a new style of diplomacy based on soft power, civil society-oriented, and public opinion-focus`. Subsequently, the interdisciplinary public diplomacy model has been developed by utilizing public relations, communication, propaganda and cultural-art activity, instrument and methods. In conclusion, a new framework of analysis has been developed for the societal dimension of Turkish foreign policy during Ak Party era with the newly developed theoretical-conceptual framework and the model of public diplomacy in this research. It is claimed that this newly framework of analysis could bring a new approach in analyzing Turkish foreign policy in the era of Ak Party and to bring forth its rather neglected societal dimensions. 387 more...

Bu çal›flmada 2003–2009 y›llar› aras›nda AK Parti döneminde Türkiye’nin Asya politikas›, ekonomi-politik yaklafl›m çerçevesinde ele al›nacakt›r. Öncelikle, Asya’n›n önemi ve son dönemlerdeki bölgede ön plana ç›kan geliflmeler ifade edilecektir. Bu geliflmeler çerçevesinde de Türkiye’nin Asya politikas› de¤erlendirilecektir. Türkiye’nin Asya politikas›, Orta Asya ve Uzakdo¤u ya da Güney/Do¤u Asya co¤rafyalar› ile s›n›rland›r›lm›flt›r. Bu nedenle, önce Türkiye’nin Asya’ya genel bak›fl aç›s›, ard›ndan Orta Asya politikas› de¤erlendirilerek Türkiye’nin bölgedeki geliflmelerin neresinde yer ald›¤› sorusu cevapland›r›lmaya çal›fl›lacakt›r. Ayr›ca, Türkiye’nin Asya politikas›nda yeni hükümetin önceki hükümetlerden farkl› bir yaklafl›m getirip getirmedi¤i sorgulanm›flt›r. Bu ba¤lamda, Türkiye’nin bölge ülkeleriyle ikili iliflkilerine ve bölgedeki uluslararas› örgütlerdeki çok tarafl› iliflkilerine bak›lacakt›r. ‹kili iliflkilerde detayl› anlat›m yerine Ak parti hükümeti dönemindeki geliflmelerin ulaflt›¤› boyut, d›fl ekonomik iliflkilerin verileriyle k›saca ortaya konulacakt›r. Son olarak; Türkiye’nin bütün Asya ülkeleriyle iliflkilerini burada ele alman›n bu çal›flman›n kapsam›n› aflt›¤› için bölgenin ekonomik aç›dan büyük ülkeleri ve Türkiye’nin di¤er ülkelere nazaran daha yo¤un iliflkide oldu¤u ülkeler seçilmifltir more...

As the Bush administration started to implement the empire project, the US transformed from hegemony to an empire. However, since the project failed, the US, which could not be an empire either, passed into a revision period, as there is no way going back to hegemony. From that point on, the US lost its luxury to dictate “be either on our side or against us” like it did during Bush’s term. During the Bush administration the US tried to use its advantageous status in the changing world with its empire project and strived to shape the said change in favor of its own interests. However, it could not succeed and, on the contrary, ended up weakening its present effectiveness and lost its superiority in many fields. Subsequently the Obama administration will mostly clean up the mess left by the Bush administration and will go for a revision. To start with, the Obama administration has to be on good terms with the Islamic World because of the badly distorted relations during Bush’s term., Bush yönetiminin imparatorluk projesini uygulamaya başlamasıyla ABD, hegemonyadan imparatorluğa doğru bir dönüşüm içerisine girmiştir. Ancak, Bush yönetiminin imparatorluk projesinin başarısızlığa uğramasıyla birlikte ABD, artık ne imparatorluktu ne de bu ülkenin hegemonyaya geri dönüşü söz konusuydu. Bu noktadan itibaren ABD, artık Bush dönemindeki gibi dünyaya “ya bizimlesiniz ya da bize karşı” şeklinde dikte etme lüksünü de kaybetmiştir. Bush yönetimi döneminde ABD, değişen dünyada avantajlı konumunu kullanarak imparatorluk projesini uygulamaya ve dünyayı kendi çıkarlarına göre şekillendirmeye çalışmıştı, fakat bu politikalar başarısızlıkla sonuçlanmakla kalmamış, pek çok alanda da ABD’nin üstünlüğünü kaybetmesine ve dünyadaki prestijinin de ciddi derecede zarar görmesine yol açmıştır. İşte bütün bunlardan sonra iktidara gelen Obama ile ABD’nin Bush yönetiminin enkazını temizlemeye ve yeni bir restorasyon/revizyon politikasına yöneldiği ifade edilebilir. Bu da Bush döneminde iyice bozulan ilişkiler nedeniyle Obama yönetiminin ilk olarak İslam dünyasıyla ilişkilerini düzeltmeye yönelik politika izleyeceği/diği anlaşılmaktadır. more...

1973 Petrol krizinden sonra Rusya’n›n Ocak 2006 tarihinde Ukrayna’n›n do¤al gaz›n› kesmesiyle birlikte enerji güvenli¤i sorunu; uluslararas› gündemde ve özellikle a¤›rl›kl› olarak Avrupa-Atlantik dünyas›nda tart›fl›lmaya bafllanm›flt›r. Bu makale, öncelikle küresel e¤ilimler ve dinamiklerle uluslararas› güvenli¤in de¤iflen boyutu çerçevesinde küresel enerji güvenli¤inin uluslararas› güvenli¤e eklemlenmesi ve uluslararas› güvenli¤in bozucu bir bilefleni olarak yeniden infla edilmesi üzerine analitik bir tart›flma sunmay› amaçlamaktad›r. Bu ba¤lamda, NATO’nun küresel ölçekte bir güvenlik sistemi ve toplulu¤u olma aflamas›nda kurumsal bir aktör olarak devlet ve flirket gibi çok çeflitli aktörlerden oluflan enerji jeopoliti¤inde küresel güvenlik ekseninde enerji güvenli¤i sorununda oynayabilece¤i roller üzerinde durulmufltur. Ayr›ca flirketlerin, üretici, tüketici ve transit ülkelerin farkl› enerji güvenli¤i tan›mlamalar›, alg›lamalar› ve ç›karlar›n›n kurumsal perspektifte nas›l bütüncül bir konsept çerçevesinde dengelenece¤i, ortak yaklafl›m ve stratejilerin ne flekilde belirlenebilece¤i sorgulanmaktad›r Debates on energy security in the Euro-Atlantic World has initially commenced with the 1973 petroleum crisis and reached climax especially after the RussiaUkraine natural gas dispute of January 2006. This paper primarily aims to present a critical and structural analysis upon the engagement of global energy security into the contemporary international security and its re-building as a component which is undermining international security system, in the framework of global trends and dynamics. In this context, NATO’s role is underlined as; a security provider and an institutional actor at global scale as well as NATO’s functions in energy geopolitics which is consisting of states and corporations in the axis of global energy security. Finally, it is questioned how the definitions, perceptions and interests of states and corporations will counterbalance in an institutional perspective and how will their joint approaches and strategies be determined in a collective concept. more...

8 Ağustos 2008 tarihinde başlayan beş günlük Rus-Gürcü çatışması, Kafkasya politikası için bir dönüm noktası olmuştur. Kafkasya’da dengelerin değişerek yeni bir jeopolitik durumun ortaya çıkardığı yeni konjonktür, bölge ülkelerinin ve bölgeye yönelik çıkarları olan aktörlerin politikalarını yeniden gözden geçirmelerine neden olmuştur. Bu çerçevede Türkiye, Kafkasya politikasını yeniden yapılandırma içerisine girmiştir. Bu anlamda Kafkasya İstikrar ve İşbirliği Platformu önerisini beklenmedik bir hızla ortaya atan ve Ermenistan ile Ağustos 2007 tarihinde başlatılan normalleşme sürecine çatışma sonrası ivme kazandıran Türkiye, Kafkasya politikasında proaktif ve ön alıcı açılımlarda bulunmuştur. Ancak, Türkiye’nin bu yeni açılımlarından özellikle normalleşme açılımı, Türkiye-Azerbaycan ilişkilerinde tansiyonun yükselmesini de beraberinde getirmiştir. Bu araştırmada Türkiye-Azerbaycan ilişkilerinin daha çok söylem düzeyinde kaldığı ve beklenen stratejik düzeye çıkarılamadığı ileri sürülmektedir. Ayrıca, ilişkilerde sadece enerji alanında somut işbirliği gerçekleştirilmiş, ancak bu siyasal alana yansıtılamamıştır. Buna karşın Davutoğlu döneminde Türkiye, Kafkasya politikasını yeniden dizayn etmeye başlamış ve bununla Azerbaycan ilişkilerinin de stratejik ortaklık boyuta geçilmesi hedeflenmiştir, Started on August 8, 2008, the five-day Russian-Georgian conflict has become a turning point for Caucasian politics. A new emerging geopolitical balance in the Caucasus changed the situation, provided for a new conjuncture and caused the regional actors to change their policies. Under these circumstances, Turkey has started to re-structure her Caucasian policy as well. In this framework, Turkey, one of the most important actors of the region, swiftly initiated the Caucasus Cooperation and Stability Platform and normalization process in terms of relations with Armenia in the Caucasus. Turkey’s new proactive Caucasian policy and particularly normalization process with Armenia have caused tension over TurkishAzerbaijani relations.” In this study, it is proposed that Turkey-Azerbaijan relations have remained at the level of discourse dimension instead of expected strategic level. Furthermore, in the bilateral relations, concrete cooperation materialized only in energy field, but it could not widen into the political sphere. However, Turkey has begun to redesign its Caucasus policy in the era of Davutoglu and in this context; it has been aimed to raise relations between Azerbaijan and Turkey to the strategic dimension more...

Kimlik, tercihi, önceden yapılamayacak bir olgudur; sadece kabullenilir. Kimliğin bileşenleri arasında din, dil, tarih, etnisite atta yaşanılan (ait hissedilen) coğrafya bile sayılabilir.

In this essay, the effect of Caspian hydrocarbon resources on Azerbaijan's govern- ing structures and elites, and its foreign policy were analyzed from the perspective of geo-economics. The strategic resources of Azerbaijan affected the governing structure of itself in a negative way to a lesser or greater degree. Specifically, in- stead of a great-extend development, they are being used for strengihening the political seats of the governors. From the foreign policy perspective, the Caspian resources contributed Azerbaijan's strategic position and enabled her to be a signif- icant geo-strategic player in the Caspian politics. Conseguently, Azerbaijan moved into a dilemma with regard to the Caspian resources as termed resource rich states. The only way out from this situation is a well-balanced political and economic de- velopment. In order to achieve this, it is essential to settle the harmony of inter- ests of Caspian's geo-economics. Finally, economic factors and geo-economics of Azerbaijani Caspian resources are dominant in determining Azerbaijan's ruling elite administration and foreign policy. Bu makalede, Hazar hidrokarbon kaynaklarının Azerbaycan yönetimi ve Dış poli- tikasına etkileri jeo-ekonomik perspektiften analiz edilmiştir. Bu çalışma, kuramsal çerçeve ve jeo-ekonomik perspektif, Hazar kaynaklarının devlet, liderlik yapılan- malarına ve Hazar kaynaklarının uluslararası boyutu ve Dış politikasına etkileri alt başlıklarından oluşmaktadır. Bu çalışmanın amacı, Hazar kaynaklarının Azerbay- can devletine etkilerini jeo-ekonomik model bağlamında analiz etmektir. Bu anlam- da Azerbaycan'ın bu stratejik kaynaklarının Azerbaycan yönetimini genel itibariy- le olumsuz yönde etkilediği ve ülkede otoriter yönetimin sağlamlaşmasına neden olduğu söylenebilir. Dış politika açısından ise Hazar kaynaklarının Dış politikanın gündemini oluşturduğu ve uluslararası arenada Azerbaycan'ın stratejik önemini ar- tırdığını söylemek mümkündür. Bununla birlikte, Azerbaycan Hazar kaynakları do- layısıyla bir ikilemle karşı karşıya bulunmaktadır. Şöyle ki, bu kaynaklar bir yandan Azerbaycan'a finansal getiriler sağlarken, öte yandan Azerbaycan'ı petrol zengini ülkelerin akibetiyle karşı karşıya bırakmaktadır. Bundan dolayı, Azerbaycan'ın den- geli siyasi ve sosyo-ekonomik gelişme stratejisi izlemesi ve çıkar uyumu prensibini uygulaması gerektiği tezi ileri sürülebilir. more...