Search

Umbilical venous catheters are frequently used in the neonatal period. The incidence of umbilical venous catheter-related thrombosis is between 1.3% and 43% in ultrasound scans. This study aimed to determine the incidence and risk of portal vein thrombosis in patients who were hospitalized in the neonatal intensive care unit and underwent umbilical venous catheter insertion.Premature infants (≤32 gestational weeks) who were hospitalized in a Level III neonatal intensive care unit and underwent umbilical vein catheter placement between 2016 and 2018, were included in the study. The demographic data, clinical risk factors for thrombosis, number of catheter days, catheter locations, times of detection of thrombosis using Doppler ultrasonography, treatment methods and durations, thrombosis follow-up and examinations were obtained retrospectively from the electronic patient files.Ninety-six patients whose complete data could be reached were enrolled in the study. The mean gestational age of the patients was found as 29±2 weeks and the mean birth weight was 1353±369 g. Portal vein thrombosis was detected in 13.5% (n=13) of the patients. Five of the cases of portal vein thrombose were complete occlusion and eight were partial occlusion. All patients with complete occlusion and six patients with partial occlusion were treated with low-molecular-weight heparin for a mean duration of 31±13.8 days. Thrombosis disappeared in 7-120 days in all patients. A thrombophilia mutation was detected in six patients with thrombosis, four of whom had the PAI-1 4G / 5G mutation.Portal vein thrombosis which has a significant place among the causes of portal hypertension in childhood, is mostly asymptomatic in the neonatal period and cannot be recognized clinically. It is important to screen and follow up patients with umbilical vein catheters using Doppler ultrasonography in terms of PVT after catheter removal to prevent long-term complications.Yenidoğan döneminde sıklıkla kullanılmakta olan göbek ven kateterlerine bağlı olarak, ultrasonografi taramalarında %1,3-43 arasında değişen oranlarda tromboz sıklığı bildirilmektedir. Bu çalışmada, yenidoğan yoğun bakım biriminde yatıp göbek ven kateteri takılan hastalarda, portal ven trombozu gelişme oranları ve risklerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.Çalışmaya 2016–2018 yılları arasında üçüncü basamak yoğun bakım biriminde yatan ve göbek ven kateteri yerleştirilen 32 gebelik hafta ve altındaki erken doğan bebekler alındı. Hastaların demografik verileri, tromboz açısından klinik risk etmenleri, kateter kalış gün sayıları, kateter yerleşim yerleri, Doppler ultrasonografi ile tromboz saptanma zamanları, tedavi yöntem ve süreleri, tromboz izlem ve tetkikleri geriye dönük olarak hastane bilgi sistemindeki elektronik hasta dosyalarından elde edildi.Çalışmaya tüm verilerine ulaşılabilen 96 hasta alındı. Hastaların ortalama gebelik yaşları 29±2 hafta ve ortalama doğum ağırlıkları 1 353±369 gramdı. Hastaların %13,5’inde (n=13) portal ven trombozu saptandı. Portal ven trombozlarının beşi tam, sekizi kısmi tıkanma şeklindeydi. Tam tıkanma saptanan hastaların hepsine ve kısmi tromboz saptanan altı hastaya ortalama 31±13,8 gün düşük molekül ağırlıklı heparin tedavisi uygulandı, hastaların tümünde tromboz 7–120 gün arasında kayboldu. Tromboz saptanan altı hastada trombofili mutasyonu saptandı, dördü PAI-1 4G/5G mutasyonu şeklindeydi.Çocukluk döneminde portal hipertansiyon nedenlerinden olan portal ven trombozları yenidoğan döneminde çoğunlukla semptomsuz olup klinik olarak tanınamamaktadırlar. Göbek ven kateteri yerleştirilen hastaların kateter çekildikten sonra portal ven trombozu açısından Doppler ultrasonografiyle taranması ve izlemi, uzun dönem komplikasyonların önlenmesi için önemlidir.

Objective: To investigate the effects of maternal preeclampsia on inflammatory cytokines and neonatal outcomes in premature infants. Methods: The study included preterm infants born at gestational age ≤32 weeks in a tertiary university hospital between January 2016 and January 2017. The study group consisted of infants born from mothers with preeclampsia (Group-1), and the control group consisted of infants born from normotensive mothers (Group-2). Demographic characteristics and clinical outcomes of the infants were recorded. IL-6, IL-8, IL-10, and TNF-α cytokine levels were measured from umbilical cord blood samples. Results: A total of 108 infants were included in the study, of which 34 were in the Group-1 and 74 in the Group-2. Gestational ages (29 vs 30 weeks) of the infants in both groups were similar. There was no significant difference between the cytokine levels of infants with and without preeclampsia. The rate of small for gestational age, retinopathy of prematurity, intraventricular hemorrhage, necrotizing enterocolitis, neutropenia, and thrombocytopenia were significantly higher at the infants with preeclampsia. Conclusion: Maternal preeclampsia leads to an increase at the neonatal morbidities in premature infants without causing a significant alteration at the cytokine levels in cord blood. doi: https://doi.org/10.12669/pjms.36.1.1316 How to cite this:Cakir SC, Dorum BA, Koksal N, Ozkan H. The effects of maternal preeclampsia on inflammatory cytokines and clinical outcomes in premature infants. Pak J Med Sci. 2020;36(1):---------. doi: https://doi.org/10.12669/pjms.36.1.1316 This is an Open Access article distributed under the terms of the Creative Commons Attribution License (http://creativecommons.org/licenses/by/3.0), which permits unrestricted use, distribution, and reproduction in any medium, provided the original work is properly cited.

GİRİŞ ve AMAÇ: Nöral tüp defektleri (NTD) yenidoğanlarda en sık saptanan konjenital anomalilerden biridir. Türkiyedeki görülme sıklığı 3/1000’dir. NTD’lerin etiyolojisi multifaktöriyel olup önemli bir kısmının folik asit desteği ile önlenebilmesi mümkündür. NTD olan hastaların uzun dönem medikal, cerrahi ve bakım desteği ihtiyacı vardır.YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada retrospektif olarak 2013-2017 yılları arasında Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesinde yatan NTD’li hastaların özellikleri incelenmiştir.BULGULAR: Toplam 29 NTD’li hasta incelendi. Hastaların 16’sı (%55) erkek, 13’ü (%45) kız idi. Ortalama gestasyon yaşı 37,5±1,97 hafta, ortalama doğum ağırlığı 3050±703,29 gramdı. NTD gelişimi için altı hastada maternal risk faktörü saptandı. . Hastaların hiçbirinde prekonsepsiyonel folik asit kullanımı yoktu. Hastaların tümü antenatal dönemde ultrason ile tanınmış olup 16 hasta 22 gestasyonel haftadan önce tanınıp terminasyon önerilmiştir. NTD’lerin 23’ü meningomyelosel (%79), 1’i meningosel, 3’ü ensefalomyelosel, 1’i ensefalosel, ve 1’i akrani şeklindeydi. Hastaların on birinde bacak hareketlerinde tam kayıp, dokuzunda kısmi kayıp mevcuttu. Tam motor defisiti olanların hepsinde, kısmi motor defisiti olanların ise 4’ünde (%44) lezyon seviyesi L4’den üst seviyelerdeydi. Yedi hastanın meningomyelosel kesesi yırtıktı. Hidrosefalisi olan 19 hastanın 17’sine ventrikülo peritoneal şant, birine lumboperitoneal şant takılması gerekti. Şant takılması 11 hastada meningomyelosel operasyonu ile aynı zamanda yapıldı.TARTIŞMA ve SONUÇ: NTD’lerin önlenebilir etiyolojik risk faktörlerinin bilinmesi ve çocuk sahibi olmayı düşünen ailelerin bu konuda daha çok bilinçlendirilmesi gerekmektedir.

GİRİŞ veAMAÇ: Konjenital diyafragma hernisi (KDH) yüksek mortalite ve uzun dönemmorbiditeler ile ilişkili nadir bir anomalidir. Bu çalışmanın amacı ünitemizdeKDH tanısı ile takip edilen hastaların demografik, klinik özelliklerini,uygulanan tedavi ve sonuçlarını tanımlamaktır.YÖNTEM ve GEREÇLER: : Bu çalışmada Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi yenidoğanyoğun bakım ünitesinde KDH tanısı ile tedavi gören hastalar retrospektif olaraktaranmıştır. Ocak 2007 ile Aralık 2016 arasında ünitemizde tedavi gören hastalarınmedikal kayıtları incelenmiştir. Hastaların demografik ve doğum özellikleri,pulmoner hipertansiyon durumları, karaciğer ve mide herniasyonları, ekkonjenital anomalileri, mekanik ventilasyon şekilleri değerlendirilmiştir.BULGULAR: : Çalışma periyodu boyunca KDH nedeniyle tedavi gören 40 hastaçalışmaya alınmıştır. Tüm hastalar içinde ölüm oranı %67.5 (27/40) olarakgerçekleşmiştir. Düşük doğum ağırlığı, düşük gestasyonel hafta, düşük APGARskorları ve başlangıçta yüksek oksijen ihtiyacı mortalite ile ilişkilibulunmuştur. Opere edilen hastalar içinde yaşama oranı %61 (13/21) idi. Yaşayanhastaların ortalama hastanede kalış süreleri 23 (14–35) idi. Taburculuk sonrasıkomorbid durumlar kronik gastrointestinal, pulmoner sorunlar ve büyüme geriliğiolarak saptandı.TARTIŞMA ve SONUÇ: KDH halen yüksek mortalite ve morbiditeye sahiptir. Prenataltanı alan hastaların uygun merkezlerde doğması başarılı müdahale şanslarınıartıracaktır. Congenital Diaphragmatic Hernia:Ten-Year Single Center ResultsINTRODUCTION:Congenital diaphragmatic hernia (CDH) is a rare abnormality with high mortalityand long-term comorbid conditions. Our aim, in this paper, was to describedemographics and birth characteristics, treatment, and outcomes of consecutivepatients with CDH treated at our institution.METHODS: The present study represents a retrospective cohort study of neonateswith CDH who were treated at Uludag University Medical Faculty, Neonatalintensive care unit, Bursa. We identified the medical records of all patientswith CDH who were admitted for treatment to our neonatal intensive care unitfrom January 2007 to December 2016. We reviewed the medical, surgical records,demographics and birth characteristics. We also recorded presence of pulmonaryhypertension, whether or not the liver and, stomach also herniated into the thorax,other associated congenital malformations, and type of mechanical ventilation.RESULTS: Forty patients were included in this study. The overall mortality was67.5% (27/40). Survival for those who had surgical correction of CDH was 61%(13/21). Low birth weight, low gestational age, low APGAR scores and, highoxygen need at baseline was found to be associated with mortality, in patientswith CDH. Among survivors, the median duration of hospitalization was 23(14–35) days. Chronic gastrointestinal, pulmonary disorders and, failure tothrive were the most comorbid conditions after discharge.DISCUSSION AND CONCLUSION: KDH still has high mortality and morbidity. Thebirth of patients with prenatal diagnosis at appropriate centers will increasetheir chances of successful intervention.

GİRİŞ ve AMAÇ: Prematüre doğumların 34 0/7 ve 36 6/7 gebelik haftası arasında olanları için “geçpreterm” terimi kullanılmaktadır. Prematüre doğumların büyük bir kısmını “geç preterm” bebekleroluşturmaktadırlar. Antropometrik ölçümleri term bebeklere yakın olmasına rağmen artmış mortalite vemorbidite riskleri vardır. Bu çalışmada üçüncü basamak hastanedeki geç preterm doğumların erkendönem sorunlarını incelemeyi amaçladık.YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada 3. basamak referans hastanesinde 01/01/2016-31/12/2016tarihleri arasında doğan 210 geç preterm bebek, retrospektif olarak incelenmiştir.BULGULAR: Bir yıllık sürede gerçekleşen doğumların, %20,1’i geç preterm olarak saptandı ve tümprematüre doğumların %65’i geç pretermlerden oluşmaktaydı. Geç preterm bebeklerin %58’ininyenidoğan yoğun bakım ünitesine yatışı gerekti. En sık yatış nedenlerinin geçici takipne (%31,1),konjenital anomali (%18,8) ve tedavi gerektiren sarılık (%16,3) olduğu görüldü.Düşük gestasyonel hafta ve sezaryan doğum varlığı, yatış gereken hastalarda istatistiksel olarak anlamlıoranda yüksek saptandı. Mortalite oranı %2,7 olup, konjenital anomali varlığında (%30,43’e %0,53,p

Galen Veni anevrizmal malformasyonu nadir görülen konjenital bir malformasyondur. Tüm damarsal malformasyonların %1’ini oluşturmakla birlikte çocukluk çağında bu oran %30’a ulaşmaktadır. Yenidoğan döneminde genellikle yüksek debili kalp yetmezliği ile bulgu verir. Daha az oranda kitle etkisiyle ilerleyici nörolojik bozukluklara ve hidrosefaliye yol açabilir. Erken yenidoğan döneminde bulgu verdiğinde ölüm oranları yüksektir. Tedavi multidisipliner yaklaşım gerektirir. Günümüzdeki tedavi seçeneği endovasküler embolizasyon olup özellikle erken dönemde yapılırsa hayat kurtarıcı olabilir. Yazıda doğumdan hemen sonra kalp yetmezliği bulguları ile kliniğimizde tanı alan bir yenidoğan olgu sunuldu., The vein of Galen aneurysmal malformation is rare congenital vascular malformation. Abnormalities of the vein of Galen account for 1% of all vascular arteriovenous malformations and around 30% of all vascular malformations in the pediatric population. It usually manifests in the newborn period with high-output cardiac failure. It can also cause mass effect leading to progressive neurological impairment and can result in hydrocephalus. The death rate is higher in those who present early in the neonatal period. The management of this condition requires a multidisciplinary approach. The current treatment of choice is endovascular embolization and can be life-saving, especially when used in the early period. The management of this condition requires a multidisciplinary approach. We report a female newborn with a vein of Galen aneurysmal malformation who presented with cardiac failure immediately after birth

Introduction ve Aim: The lifetime expectancy in patients with B-thalassemia major has significantly been extended after the introduction of hypertransfusion protocols. However these applications caused an increase of endocrine complications such as osteoporosis and hypogonadism. It's believed that the excessive iron load is responsible for osteoporosis and other complications as many other different factors. The aim of this research is to exemine the factors which may impact the bone turn over and compare bone mineral density of patients with B-thalassemia major either hypogonadism developed and undeveloped. Material and Methods: 43 thalassemia major patients who have the physical signs of puberty or in the ages of puberty have been examined. All patients' bone mineral density measurements have been made and they're classified as the patient group with hypogonadism and as the control group without hypogonadism. The results are analysed in accordance with the data used in pediatric endocrinology. Results: It'sfound that the incidence of hypogonadism is 48% (21 patients out of 43) and the incidence of bone disease is 30% (13 patients out of 43). There hasn't been any significant statistical difference between the types of chelation and the levels of ferritin. Conclusion: Although in literature it's been confrated in some research that there is a remarkable relationship between bone mineral density and hypogonadism existences, we haven't found any significant difference in bone mineral density between the patient group and the control group, evertheless, the level of vit D3 is higher in the control group than the patient group. Vit D3 levels can be impacted by many other factors. That s why vit D3 levels are lower in thalassemia major patients with hypogonadism and in order to determine as vit D3 supplement must be given those patients, more multicenter prospective studies are needed., Giriş ve Amaç: Beta-Talasemi majörlü hastalarda yaşam süresi hipertransfüzyon protokollerinin uygulanmasından sonra belirgin olarak uzamıştır. Bununla birlikte, bu osteoporoz, hipogonadizm gibi endokrin komplikasyonların artmasına yol açmıştır. Komplikasyonların gelişiminde olduğu gibi osteoporozda da aşırı demir birikimi sorumlu tutulmakla birlikte aynı zamanda çok çeşitli faktörlerinde bu konuda etkili olabileceğine inanılmaktadır. Bu çalışmanın amacı beta-talasemi majörlü hastalardan, hipogonadizm gelişen ve gelişmeyen olguların, kemik mineral yoğunluklarını karşılaştırmak ve kemik yapım yıkımını etkileyebilecek faktörleri araştırmaktır. Materyal ve Metod: Talasemi majör tanısı ile izlenen hastalardanpuberteyaş sınırını dolduran veyapuberte muayenesi ile puberteye girdikleri belirlenen, 43 hasta değerlendirmeye alındı. Tüm hastaların kemik mineral yoğunluğu ölçümleri yapıldı. Hormonal değerlerine göre hipogonad olanlar (hasta grubu) ve hipogonad olmayanlar (kontrol grubu) olarak ikiye ayrıldı. Hastaların sonuçları pediatrik endokrinolojide kullanılan kaynak veriler ile değerlendirildi. Bulgular: Hipogonadizm sıklığı % 48 (43 hastanın 21 'i), kemik hastalığı ise % 30 (43 hastanın 13 u) olarak bulundu. Şelasyon tipleri ile ferritin düzeyleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı. Sonuç: Bu çalışmada literatürleri incelediğimizde bazı çalışmalarda hipogonadizm ile kemik mineral yoğunluğu arasında anlamlı bir ilişki bulunmuş olmasına rağmen bizim yaptığımız bu çalışmada hipogonadizm gelişmiş olan ile hipogonadizm gelişmemiş olan hasta grupları arasında kemik mineral yoğunluğu açısından anlamlı bir fark olmadığı görülmüştür. Fakat çalışmamızda vit D3 düzeyleri kontrol grubunda hasta grubuna göre daha yüksek bulunmuştur. Bilindiği gibi vit D3 düzeyini etkileyen çok fazla faktör bulunmaktadır. Bu nedenledir ki hipogonadizm gelişmiş olan talasemi majorlu hastalarda vit D3 düzeyi daha düşüktür ve bu hastalara vit D3 desteği yapılmalıdır diyebilmek için diğer-faktörlerin elimine edildiği, çok merkezli prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır.

Amaç: Trombositlerin fonksiyonlarının belirleyicilerinden biriside ortalama trombosit hacmidir. Biz çalışmamızda preterm ve term yenidoğanların ortalama trombosit hacmi (MPV) düzeylerinin karşılaştırılmasını amaçladık. Gereç ve Yöntem: Hastanemizde doğan, herhangi bir hematolojik ve başka metabolik bir sorunu olmayan 58’i term 80’i preterm olan toplam 138 yenidoğan çalışmamıza alındı. MPV değerleri açısından istatistiksel olarak karşılaştırıl- dı. Bulgular: Term yenidoğanlar ile Preterm yenidoğanların MPV değerleri karşılaştırıldığında istatistiksel olarak ileri derecede anlamlı farklılık olduğu görülmüştür. Tartışma: Hasta preterm yenidoğanlarda mpv’yi değerlendirirken sağlıklı prematürelerdeki MPV düzeylerinin term yenidoğanlardan daha yüksek olduğu unutulmamalıdır. Bu fark muhtemelen genç trombosit üretimindeki artıştan kaynaklanmaktadır., Aim: One of the determinants of the functions of platelets and average plate- let volume. In our study, preterm newborns with Mean Platelet Volume levels and term newborns with MPV levels are compared. Material and Method: The results of hemogram of a total of 138 newborns ( 80 preterm and 58 term), which were born in Hospital and have no problem with any other metabolic hematological were evaluated retrospectively. MPV values were compared by statistical analysis. Results: When the MPV values of Term newborns and preterm newborns were compared, The difference was highly statistically significant. Discussion: While the MPV of the sick preterm newborns were assessed, it should not be forgotten that the MPV level of healthy premature babies were higher the MPV level of term newborns. This difference is prob- ably due to the increase in the production of young platelets.

AMAÇ: Febril konvülziyon çocuklarda en sık görülen konvülziyon tipidir ve 6 ay ile 6 yaş arası çocuklarda ortaya çıkar. Febril konvülziyon patolojisi halen tam olarak aydınlatılamamıştır, fakat genetik yatkınlığı olduğu bilinmektedir. Bu çalışmada ateş ve konvülziyonla başvuran hastalara hangi koşullarda ve ne zaman lomber ponksiyon yapılması gerektiğini incelemeyi amaçladık. YÖNTEMLER: Bu çalışmada, ateş ve konvülziyon ile başvuran, yaşları 6 ay–6 yaş arasında değişen 199 çocuğun klinik ve laboratuvar sonuçları değerlendirildi. BULGULAR: Febril konvülziyon geçiren hastalarda en sık ateş nedeni üst solunum yolu enfeksiyonuydu. Laboratuvar bulguları değerlendirildiğinde rutin olarak topladığımız C-reaktif protein değerleri, herhangi bir yaş grubu için anlamlı bulunmadı. SONUÇ: On iki aydan küçük hastalar değerlendirilirken lökosit sayısı yol gösterici olabilir, fakat tek başına lomber ponksiyon veya tanı açısından yeterli değildir. Dolayısıyla, Amerikan Pediatri Akademisi’nin önerileri doğrultusunda, özellikle 1 yaş altı ateşli havale ile başvuran hastalara, klinik ve laboratuvar bulgulara bakılmaksızın rutin olarak lomber ponksiyon yapılması kanaatindeyiz., OBJECTIVE: Febrile seizure in children is the most common type of convulsion and is observed in children between the ages of 6 months to 6 years. The pathology of febrile seizures is still not fully explicated, but the existence of a genetic predisposition is well known. We aimed to examine when and under what conditions lumbar puncture needs to be implemented in patients who have experienced fever and convulsion. METHODS: To this end, we evaluated the clinical and laboratory results of 199 children with fever and convulsion between the ages of 6 months to 6 years. RESULTS: The most common cause of fever in patients with febrile convulsions was upper respiratory tract infection. Our laboratory findings revealed that the regularly determined C-reactive protein levels were not significant for any age group. CONCLUSION: For patients younger than 12 months, white blood cell levels can help, but alone are not sufficient for the diagnosis or lumbar puncture. As a result, we suggest that routine lumbar puncture should be implemented in accordance with the recommendations of the American Academy of Pediatrics regardless of the clinical and laboratory findings, especially in patients under the age of 1 year with febrile convulsions.