Search

Background/Aims: This study aimed to evaluate the real-life efficacy and tolerability of direct-acting antiviral treatments for patients with chronic hepatitis C (CHC) with/without cirrhosis in the Turkish population. Material and Methods: A total of 4,352 patients with CHC from 36 different institutions in Turkey were enrolled. They received ledipasvir (LDV) and sofosbuvir (SOF)+/- ribavirin (RBV) ombitasvir/paritaprevir/ritonavir +/- dasabuvir (PrOD)+/- RBV for 12 or 24 weeks. Sustained virologic response (SVR) rates, factors affecting SVR, safety profile, and hepatocellular cancer (HCC) occurrence were analyzed. Results: SVR12 was achieved in 92.8% of the patients (4,040/4,352) according to intention-to-treat and in 98.3% of the patients (4,040/4,108) according to per-protocol analysis. The SVR12 rates were similar between the treatment regimens (97.2%-100%) and genotypes (95.6%-100%). Patients achieving SVR showed a significant decrease in the mean serum alanine transaminase (ALT) levels (50.90 +/- 54.60 U/L to 17.00 +/- 14.50 U/L) and model for end-stage liver disease (MELD) scores (7.51 +/- 4.54 to 7.32 +/- 3.40) (p, Turkish Association for the Study of The Liver (TASL), The present study was supported by The Turkish Association for the Study of The Liver (TASL).

Background and aims: Serum ceruloplasmin level is an acute phase reactant. It may be difficult to determine its value in the diagnosis of Wilson's disease, especially in the hepatic form and serum ceruloplasmin levels may be decreased by chelation therapy. The aim of this study was to determine its diagnostic value and to evaluate whether there is a change in serum ceruloplasmin level with chelation therapy. Materials and methods: Serum ceruloplasmin levels of 34 patients with Wilson's disease (15 hepatic, six neurologic, four hepatoneurologic and nine asymptomatic) were measured by radial immunodiffusion at the time of diagnosis and at least six months after the beginning of therapy. The mean age at diagnosis was 20±1.65 years (range 7-46 years) and the mean duration of follow-up was 45.2±43.8 months (range, 6-75 months). Results:In the whole group, a low serum ceruloplasmin level (< 20 mg/dl) was found in 76.5 % (26) of patients and the mean serum ceruloplasmin levels were 13.1±6.8 mg /dl (range, 3.2-26.9 mg/dl) at baseline. However, low serum ceruloplasmin level was found in 94% (32, p=0.421) of patients and mean serum ceruloplasmin levels were decreased to 9.4±4.4mg /dl (range; 3-23.9, p< 0.003) during therapy. The serum ceruloplasmin level was decreased in seven pts (three hepatic, two hepatoneurologic and too asymptomatic) and only one low serum ceruloplasmin level increased during therapy. Conclusions: Although determination of the serum ceruloplasmin level is suggested to be the most useful screening test for Wilson's disease, a normal serum ceruloplasmin level does not exclude the disease. Serum ceruloplasmin levels in such patients may be decreased during chelation therapy. Even if the serum ceruloplasmin level is normal at the time of diagnosis other laboratory parameters suggestive of impaired copper metabolism should be evaluated in patients with a suspected diagnosis Wilson's disease., Giriş ve amaç: Serum seruloplazmini, akut faz reaktanlarından biridir. Bu durum, özellikle hepatik formdaki Wilson hastalığı tanısında, serum seruloplazmin düzeyinin kullanımını zorlaştırır. Aynı zamanda şelatör tedavi sırasında serum düzeylerinde azalma da görülebilir. Gereç ve yöntem: Bu çalışmada 34 Wilson hastasında (15 hepatik, 6 nöropsikiyatrik, 4 hepatonörolojik ve 9 asemptomatik) başlangıç seruloplazmin seviyesinin tanıda değeri ve tedavi seyrindeki değişiklikleri değerlendirilmiştir. Serulopazmin seviyesi radyal immunodiffüzyon tekniği ile, başlangıçta ve şelatör tedavinin en az 6. ayından sonra ölçülmüştür. Hastaların ortalama yaşı 20±9.6 yıl (7-46 yıl) ve ortalama takip süresi 36±25 ay (6-75 ay) idi. Bulgular: Tüm grupta, tedavi öncesi düşük serum seruloplazmin seviyesi (< 20 mg/dl) %76.5 (26 hasta) ve ortalama serum seruloplasmin düzeyi 13.1±6.8 mg /dl (3.2-26.9 mg/dl) idi. Tedavi seyrinde, düşük serum seruloplasmin düzeyi hastaların % 94'ünde (32 hasta, p=0.421) ve ortalama serum seruloplazmin düzeyi 9.4±4.4mg /dl (3-23.9, p< 0.003) idi, anlamlı azalmıştı. Serum seruloplazmin düzeyi 7 hastada (3 hepatik, 2 hepatonörolojik, 2 asemptomatik) anlamlı azalırken sadece 1 hastada (hepatik form) anlamlı olarak arttı. Sonuç: Bu sonuçlarla, düşük serum seruloplazmin düzeyi Wilson hastalığı tanısı ve aile taramasında en iyi testlerden biri olmasına rağmen, normal serum seruloplazmin düzeyi tanıyı ekarte ettirmez. Bu hastaların çoğunda şelatör tedavi seyrinde seruloplazmin düzeyleri anlamlı olarak azalmaktadır. Tanı aşamasında, serum seruloplazmin düzeyi normal ise, şüpheli vakalarda bozulmuş bakır metabolizmasının göstergesi diğer bir test ile yapılmalıdır.

Giriş ve Amaç: Proton pompa inhibitörü ve ranitidin bizmut sitrat bazlı üçlü tedavi rejimleri Helikobakter pilori eradikasyonun- da ilk basamak tedavi olarak önerilir. Çok merkezli prospektif, randomize bir çalışma ile bu iki tedavi rejiminin etkinlik ve tolere edilebilirliğini araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: On beş çalışma merkezinden dispeptik yakınmaları olan hastalar seçil- di. Hem histolojik hem de hızlı üreaz testi ile Helikobakter pilori pozitifliği tanımlanan hastalar belirlendi. Hastalar 14 gün bo- yunca günde ikişer defa olmak üzere ya ranitidin bizmut sitrat 400 mg + amoksisilin 1 g + klaritromisin 500 mg ya da lansopra- zol 30 mg + amoksisilin 1 g + klaritromisin 500 mg kullanacak şekilde randomize edildi. Tedavi süresince yan etkiler kaydedildi. Tedavi bitiminden 6 hafta sonra 13C üre nefes testi ile Helikobakterin eradike olup olmadığına bakıldı. Etkinlik intension to treat ve per protocol analizleri ile değerlendirildi. Bulgular: 279 hasta randomizasyona uygundu (123 erkek, 156 kadın). Per protocol analizinde (247 hasta) ranitidin bizmut sitrat bazlı tedavinin ve lansoprazol bazlı tedavinin eradikasyon oranları sırasıyla %74,6 ve %69,2 idi (p>0,05). Intension to treat analizinde ise (279 hasta) ranitidin bizmut sitrat bazlı tedavinin ve lansoprazol bazlı te- davinin eradikasyon oranları sırasıyla %65,1 ve %63,6 idi (p>0.05). Her iki tedavide iyi tolere edildi ve anlamlı bir yan etki gözlen- medi. Sonuç: Ranitidin bizmut sitrat bazlı tedavi klasik proton pompa inhibitörlü tedavi kadar etkin ve tolere edilebilirdir. Ama her iki tedavi de önerilebilir eradikasyon oranlarına ulaşamamıştır. Background/aims: Proton-pump inhibitor- and ranitidine bismuth citrate-based triple regimens are the two recommended first- line treatments for the eradication of Helicobacter pylori. We aimed to compare the effectiveness and tolerability of these two treat- ments in a prospective, multi-centric, randomized study. Materials and Methods: Patients with dyspeptic complaints were recrui- ted from 15 study centers. Presence of Helicobacter pylori was investigated by both histology and rapid urease test. The patients we- re randomized to either ranitidine bismuth citrate 400 mg bid plus amoxicillin 1 g bid plus clarithromycin 500 mg bid (n=149) or lansoprazole 30 mg bid plus amoxicillin 1 g bid plus clarithromycin 500 mg bid (n=130) treatment arm for 14 days. Adverse events have been recorded during the treatment phase. A 13C urea breath test was performed 6 weeks after termination of treatment to as- sess the efficacy of the therapy. Eradication rate was calculated by intention-to-treat and per-protocol analysis. Results: Two hun- dred seventy-nine patients (123 male, 156 female) were eligible for randomization. In per-protocol analysis (n=247), Helicobacter pylori was eradicated with ranitidine bismuth citrate- and lansoprazole-based regimens in 74,6% and 69,2% of cases, respectively (p>0,05). Intention-to-treat analysis (n=279) revealed that eradication rates were 65,1% and 63,6% in ranitidine bismuth citrate- and in lansoprazole-based regimens, respectively (p>0,05). Both regimes were well-tolerated, and no serious adverse event was ob- served during the study. Conclusion: Ranitidine bismuth citrate-based regimen is at least as effective and tolerable as the classi- cal proton-pump inhibitor-based regimen, but none of the therapies could achieve the recommendable eradication rate.

ÖZET Ülkemizde mide adenokanseri en sık görülen gastrointestinal sitem (gis) kanseri olmakla birlikte, gelişmiş ülkelerde sıklığı giderek azalmaktadır. Buna karşılık midenin kardiya kaynaklı kanserinin insidansında giderek artma gözlenmektedir. Özofagus adenokanserlerjnin çoğunun Barrett özofagusundaki intestinal metaplaziden (İM) köken aldığı bilinmekteyken, kardiya kanserinin premaNgn lezyonunun ne olduğu henüz netlik kazanmamakla birlikte, intestinal metaplazinin premalign lezyon olabileceği üzerinde durulmaktadır. Ancak bu görüşler mide kanserinin ve H. pylori infeksiyonunun nispeten az olduğu ülkelerin çalışmalarıdır. Halbuki ülkemizde H. pylori infeksiyonu ve mide kanseri sıktır. Çalışmamızda prospektif olarak üst gastrointestinal sistem (gis) endoskopisi uygulanan hastalarda kardiyadaki İM prevalansı ve bu bölgedeki İM sıklığının H. pylori, sigara, alkol, Barrett özofagusu ve midenin diğer bölgelerindeki ve özofagusdaki İM sıklığı ile ilişkisi araştırılmıştır. Bu amaçla, İstanbul Tıp Fakültesi Gastroenterohepatoloji Bilim Dalı Endoskopi Laboratuvarına çeşitli nedenlerden dolayı üst gastrointestinal sistem endoskopileri yapılmak üzere gönderilmiş olan 60 hasta dahil edildi. Hastaların 31' i kadın, 29' u erkek, yaş ortalaması ise 41 ±13 yıl idi. Hastaların üst gastrointestinal endoskopileri sırasında antrumdan ( küçük kurvatur, pilorun 2-3 cm dahili), insisura angularisden, korpusdan, skuamokolumnar bileşkenin kolumnar kısmından, skuamokolumnar bileşkenin skuamöz kısmından, ÖGB hizasından, ÖGB iki cm distalinden biyopsiler alınarak İM ve H. pylori araştırıldı. 27Biyopsilerinde H. pylori görülen hasta sayısı 38 (%63.3) idi. Altmış hastanın 17 sinde (%28.3) alınan biyopsilerden en az birinde intestinal metaplazi mevcuttu. Bunlardan dördünde (%6.6) sadece kardiyada İM var iken, birinde (%1.7) hem kardiya hem de Z çizgisinde, birinde (%1.7) ise kardiya, distal mide ve Z çizgisinde birlikte İM mevcuttu. Kardiyasında İM olan toplam vaka sayısı altı (%10) idi. Sadece distal midede İM bulunan hasta sayısı 13 (%21.6) idi. Bir (%1.7) hastada distal mide ile birlikte Z çizgisinde İM saptandı. Sadece Z çizgisinde İM olan hasta sayısı beş (%8.3) idi. Bir (%1.7) hastada Barrett özofagusu bulundu. Kardiyasında İM olan hastaların ortalama yaşı: 56.6±12.5 yıl, olmayanların ise 39.2±12.1 yıl idi ve istatiksel olarak anlamlı idi (p=0.018). Yaş ile kardiyada İM bulunması arasında korelasyon mevcuttu (r=0.286, p=0.008). Kardiyada İM bulunması ile prozis, regürjitasyon, disfaji, alkol ve sigara kullanma, endoskopik özofajit, histolojik özofajit ve cinsiyet arasında anlamlı ilişki bulunmadı (p>0.05). Kardiyasında İM olan hastaların, H. pylori pozitiflik oranı anlamlı olarak daha az idi (p=0.025). Kardiyasında İM bulunan altı hastanın birinde (%16.7) H. pylori (+) iken, kardiyasında İM olmayan 54 hastanın 37' sinde (%68. 5) H. pylori (+) idi. Kardiyasında İM bulunanlarda bulunmayanlara göre midenin diğer bölgelerinde İM olup olmaması faklılık göstermiyordu (p>0.05). Sonuç olarak kardiyadaki İM ile cins, alkol kullanımı, sigara kullanımı, reflü semptomları, endoskopik özofajit, histolojik özofajit ve midenin diğer kısımlarındaki İM arasında anlamlı ilişki yok iken, kardiyadaki İM' nin yaşla birlikle görülme sıklığının arttığı ve H. pylori (+) olan hastalarda anlamlı olarak daha seyrek görüldüğü bulunmuştur. Kardiyadaki İM' nin bu bölge adenokanserleri için premalign lezyon olup olmadığı ve İM gelişmesinde etkili risk faktörlerinin belirlenmesinde daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır tC YuKSDCDGRETIM KURULU 41

Aims: To evaluate patient profile for epidemiological and clinicopathological characteristics and potential risk/prognostic factors in newly diagnosed hepatocellular carcinoma (HCC) patients across Turkey. Methods: A total of 547 patients (mean (SD) age 62.6 (10.3) years, 81.9% were males) were included in this registry study. Data on patient characteristics, etiologies of HCC, laboratory values, and tumor characteristics and stages were recorded at study enrollment. Results: HBV infection (68.2%) was the leading etiology, followed by HCV infection (17.2%), HDV infection (5.5%), alcohol (6.4%), and NAFLD (3.5%), as the major etiologies. Considering that 51.6% of the patients had >5 cm HCC, 44% were Child-Pugh B/C and 57% were BCLC B-D, it appears that a significant group of HCC patients were diagnosed at advanced stages. Of 540 patients, 271 (50.2%) were referred or applied with the diagnosis of HCC. Patients with HCC at presentation had larger tumor size (median (min-max) 6.6 (0-30) vs. 4.8 (0-90) cm, P, Bayer Turk, This study was supported by Bayer Turk. We thank Cagla Ayhan, MD and Sule Oktay, MD, PhD, from KAPPA Consultancy Training Research Ltd., Istanbul, who provided editorial support funded by Bayer Turk.

Amaç: Üçüncü basamak tedavi merkezi olan hastanemizde gerek dışmerkezlerden gönderilen gerek bizde tanı alan HSK olgularının demografik, klinik,laboratuvar özellikleri ile aldıkları tedavilerin incelenmesini ve literatürlerkıyaslanmasını amaçladık. Yöntem: 2006-2016 yılları arasında takip edilen toplam 261 hasta çalışmayaalınarak verileri retrospektif incelendi. Klinik ya da patolojik olarak tanı alanhastaların etiyolojik faktörleri belirlendi. HBV enfeksiyonu 130 hasta ile %50,2oranında en sık neden olarak bulundu.228 hasta erkek (%87.3), 33 hasta (%12.7)kadın saptandı. Erkek/kadın oranı 7:1 idi. 261 HSK hastasının 83'ünde (%31.8) tanısırasında önceki karaciğer hastalık durumu bilinirken geriye kalan 178 hastada(%68.2) ise HSK ile eş zamanlı saptandı. Siroz hastaların CPS evrelemesi 139 hastaile A grubunda %62.9, 6 hasta ile B grubunda %29.9, 16 hasta ile C grubunda %7.2oranında bulundu. BCLC evrelemesinde; 76 hasta ile (%29) en fazla BCLC evreC'de, 37 hastanın (%28.5) BCLC evre D'de tanı aldığı görüldü. BCLC evre 0'da birhasta (%0.8), evre A ve B'de sırasıyla 9 (%6.9) ve 7 hasta (%5.4) saptandı. 64hastada (%25) tanı anında metastaz saptandı. Tek değişkenli lojistik regresyonanalizi ile metastaz varlığına etkiyen parametreler incelendiğinde ileri BCLCevrelemesi (p:0.01), üç ve üzeri tümör sayısı (p200ng/dl olan HSK'lı hastalarda PVT riskinin, serum AFP 200 ng / dl, the PVT risk was 4.7times higher than the group with sAFP

Son yıllarda D vitamininin, kronik karaciğer hastalığı da dahil olmak üzere çeşitli hastalıkların patolojisindeki olası rolüne artan bir ilgi mevcuttur. KKH olanlarda D vitamini eksikliğinin sık olduğunu gösteren çalışmalar olmakla birlikte anlamlı bir ilişkinin bulunmadığına yönelik veriler de vardır. Bu çalışmadaki amacımız KKH hastalarında D vitamini düzeyini incelemek, siroz ve ADKY'li hastalarda D vitamininin prognoza etkisini değerlendirmektir. Akdeniz Üniversitesi Hastanesi Gastroenteroloji Polikliniği'ne yaklaşık 6 aylık süre içerisinde başvuran, 25-OHD düzeyi çalışılan kronik karaciğer hastalarında D vitamini düzeyleri retrospektif olarak incelendi. Vitamin D düzeyleri 4 gruba ayrıldı. 30 ve üstü Vitamin D düzeyleri yeterli, 20-30 arası yetersiz, 10-20 arası eksik ve 10'dan düşük değerler ciddi eksik olarak tanımlanıp gruplandırıldı. Siroz hastalarında Child-Pugh ve MELD skorları ile ADKY hastalarında ultrason sonuçlarına göre evrelerin D vitamini düzeyleri ile ilişkisi analiz edildi.Çalışmadaki kriterlere uyan 340 hasta 25-OHD düzeylerine göre gruplandırıldığında; hastaların 47'sinin (%13.8) yeterli, 113'ünün (%33.2) yetersiz, 120'sinin (%35.3) eksik, 60'ının (%17.6) ciddi eksik olduğu görüldü. Kronik hepatitler arasında D vitamini düzeyi sıralaması ADKY < HCV < HBV olarak tespit edildi ve ADKY'li hastalarda D vitamini düzeyinin HBV'li hastalara kıyasla daha düşük olduğu görüldü (p=0.011). ADKY'li hastaların evrelerine bakıldığında ise grade 3 hastalarda grade 1 ve 2'ye kıyasla D vitamini düzeyinin daha düşük olduğu izlendi (p=0.022). Sirozlu hastalarda Child-Pugh ve MELD skorlarına bakıldığında, bu skorların D vitamini ile istatistiksel olarak anlamlı bir ilişkisi bulunamadı.Sonuç olarak kronik karaciğer hastalarında D vitamini anlamlı olarak düşüktür.Kronik hepatit etyolojileri içinde ADYK hastalarında D vitamini düzeyi HBV'li hastalara kıyasla anlamlı olarak düşük bulunmuştur.Anahtar Sözcükler: Kronik karaciğer hastalığı, D vitamini, Siroz, Child-Pugh, MELD, Alkol Dışı Karaciğer Yağlanması In recent years, there is increasing attention in the possible role of vitamin D in the pathology of various diseases, including chronic liver disease. Although there are studies showing that D vitamin deficiency is in patients with CLD, data suggesting no significant association are also present. Our aim in this study was to investigate the level of vitamin D in CLD patients and to evaluate the prognostic effect of vitamin D in patients with cirrhosis and NAFLD. Vitamin D levels were investigated retrospectively in CLD patients whose 25(OH)D levels were measured and who were admitted to Akdeniz University Hospital Gastroenterology Clinic in an approximately 6 month duration. Vitamin D levels were classified as 4 groups. Vitamin D levels equal to 30 or greater were considered adequate, 20-30 were inadequate, 10-20 were deficient and values lower than 10 were severely deficient. The relationship between Child-Pugh and MELD scores in cirrhosis patients and the association between vitamin D levels and the stage expressed in ultrasonographic results in patients with NAFLD were analyzed. When 340 patients who met the inclusion criteria were grouped according to 25(OH)D levels, of the patients, 47 (13.8%) were found to be adequate, 113 (33.2%) were inadequate, 120 were deficient (35.3%) and 60 (17.6%) were severely deficient. Among patients with chronic hepatitis, vitamin D level sequence was determined as NAFLD

AmaçÜlkemizde inflamatuvar bağırsak hastalığı ile ilgili epidemiyolojik ve klinik veriler yetersizdir. Özellikle bölgemizle ilgili (Batı Akdeniz) yayınlanmış veriye rastlanmamıştır. Bu çalışmanın amacı inflamatuvar barsak hastalığı tanılı hastaların klinik, epidemiyolojik ve demografik özelliklerinin değerlendirilmesidir.Materyal ve Metodİnflamatuvar bağırsak hastalığı tanılı toplam 136 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Her hasta için hasta dosyaları, hastane verileri kullanılarak tamamlanan anketler oluşturuldu.BulgularÇalışma sürecinde 100 ÜK (%73.5) ve 36 CH (%26.5) tespit edildi. Hastaların tanı yaş ortalaması ÜK?lilerde 37.9±13.3 ve CH?lilerde 38±13.2 idi. Hastaların tanı yaşları CH için 20-30 yaşlar arasında ve 50-60 yaşları arasında olmak üzere 2 pikli karakteristik dağılım göstermiştir. Kadın erkek oranı CH için 1 ve ÜK için 1.4 idi. ÜK hastalarının %71?i ve Crohn hastalarının %66.6?sı olmak üzere her iki gurupta da hastaların büyük kısmı şehirde yaşamaktaydı. Her iki hastalık da orta sosyoekonomik düzeyli hastalarda olma eğilimindeydi. ÜK hastalarının 22?sinde (%22) ve Crohn hastalarının 13?ünde (%36.1) sigara öyküsü mevcuttu. Oral kontraseptif kullanımı olan hasta sayısı CH ve ÜK için sırasıyla 4 (%11.1) ve 11 (%11) idi. NSAİ ilaç kullanım öyküsü olan hasta sayısı CH için 17 (%47.2) ve ÜK için 22 (%22) idi. İnflamatuvar bağırsak hastalığı aile öyküsü Crohn hastalarının 3?ünde (%8.3) ve ÜK hastalarının 11?inde (%11) saptandı. İnflamatuvar bağırsak hastalığı nedeniyle opere olan hasta sayısı CH için 14 (%38.8) olup daha sıktı. Aksine, ÜK?li cerrahi yapılmış sadece 4 (%4) hasta saptandı. Appendektomi öyküsü olan hasta sayısı CH için 7 (%19.4) ve ÜK için 7 (%7) idi. Amip öyküsü mevcut olan hasta sayısı CH için 10 (%27.8) ve ÜK için 46 (%46) idi. Başlangıçtaki tanısı ÜK olup sonrasında CH?na tanı değişikliği yapılan hasta sayısı 5 iken, başlangıçtaki tanısı CH olup ÜK?e tanı değişikliği yapılan hasta sayısı 2 idi. Şikayet başlangıcı ile tanı arasında geçen ortalama median süre CH için 12 ay ve ÜK için 2 ay olarak saptandı. En sık gözlenen klinik prezentasyon şekli ÜK için hemotokezya ve/veya kanlı ishal iken, CH için karın ağrısıydı. Komplikasyonlar açısından değerlendirildiğinde, en sık gözlenen ekstraintestinal komplikasyon hem CH, hem de ÜK için akut artropatiydi. Lokal komplikasyonlar CH?nda daha sık görüldü ve en sık gözlenen fistül ve abse formasyonu oldu.SonuçÇalışma sonuçlarının büyük bölümü daha önceki çalışma sonuçları ve literatür verileri ile uyumlu idi. UK ve CH için hasta oranları bölgesel farklılıklar gösterdi. ÜK özellikle Doğu Anadolu kökenli hastalarda anlamlı yüksekti. CH için karakteristik bifazik yaş dağılımı gözlendi. Kadın/erkek oranı ÜK?de daha yüksekti. Hastalığın kendisine bağlı cerrahi girişimler CH?da daha sıktı. Yanlış tanı oranı CH için daha yüksekti. Semptom başlangıcı ile tanı arası geçen süre CH için belirgin yüksekti ObjectiveIn our country, epidemiological and clinical data are insufficient for inflammatory bowel disease. There were no published data, especially about the Western Mediterranean. The purpose of this study is evaluation of clinical, epidemiological and demographical characteristics of patients with inflammatory bowel disease.Material and MethodsTotal of 136 patients with a diagnosis of inflammatory bowel disease were evaluated retrospectively. Questionnaires for each patient using data from the patient files and hospital were created.ResultsDuring the study period, 100 patients of UC and 36 patients of CD were identified. The mean age at diagnosis was 37.9±13.3 years in UK patients and 38±13.2 years in CD patients. The age of patients with CD showed the charasteristic biphasic distribution with 2 peaks between 20 and 30 and 50 and 60 years. The female/male ratio was 1/1 in CD and 1.4/1 in UK. In both groups, the majority of patients were living in urban areas, as 66.7% of patients with CD and 71% of patients with UC. Both diseases tended to occur mostly in patients with middle socioeconomic status. There was a history of smoking in 22 (22%) of UC patients and in 13 (36.1%) of CD patients. Oral contraceptive usage was avaliable in 4 (11.1%) and 11 (11%) patients with CD and UK, respectively. NSAİD usage was avaliable in 17 (47.2%) and 33 (22%) patients with CD and UK, respectively. The family history was positive in 3 (8.3%) of patients with CD and 11 (11%) of patients with UK Surgical interventions due to disease were more common in CD with 14 patients requiring surgery (38.8%). Contrarily, only 4 of patients with UK underwent surgery (4%). A history of appendectomy was dedected in 7 (19.4%) of patients with CD and in 7 (7%) of patients with UK. 5 of the patients who were primarily diagnosed with UK had their diagnosis changed to CD after the follow-up period, whereas 2 of the patients who were primarily diagnosed with CD had their diagnosis changed to UK. The mean lag time between the onset of complaints and confirmation of diagnosis was 12 and 2 month for CD and UK, respectively. The predominant complaints of UK patients at prezentation were hematochezia and/or bloody diarrhea, whereas the predominant complaint for CD was abdominal pain. As for complications, the most common extraintestinal complication in patients with UK and CD was found to be acute arthropathy. Local complications were commonly found in patients with CD and the commonest of those were fistula and abscess formation.Conclusion The majority of the study results were consistent with previous study results and literature data. Rates of patients with UC and CD showed regional differences. UK was significantly higher in patients with origin in the eastern Anatolia. The age of patients with CD showed the charasteristic biphasic distribution. The female/male ratio was higher in UK. Surgical interventions due to disease were more common in CD. There was a higher prevalence of misdiagnosis for CD. The mean time between the onset of symptoms and the time of diagnosis was significantly higher for CD 76

Varis dışı üst gastrointestinal sistem kanaması (VDÜGİSK),gastroenteroloji kliniklerinde sık karşılaşılan önemli acillerden birisidir. Buçalışmanın amacı; kliniğimizde yatan VDÜGİSK tanılı olgularda etyolojiyi, riskfaktörlerini, endoskopik tedavi yöntemlerinin etkinliğini ve prognozudeğerlendirmektir.Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi Gastroenteroloji Kliniği'nde 2004-2008yılları arasında endoskopi yapılarak VDÜGİSK nedeniyle izlenmiş olan 436 hastademografik özellikleri, etyolojileri, risk faktörleri, tedavileri ve prognozlarıyönünden retrospektif olarak değerlendirilmiştir.Üçyüzonsekiz (%72.9) erkek, 118 (%27.1) kadın, toplam 436 hastanın yaşortalaması 59.9 (18-91) du. Endoskopi ile en sık saptanan kanama nedenleri; 185(%42.4) hastada duodenum ülseri, 121 (%27.8) hastada gastrik ülser, 32 (%7.3)hastada duodenal ve gastrik ülser, 28 (%6.4) hastada eroziv gastritti. Hastaların302'sinde (%69.3) ASA ve/veya NSAİİ, 262'sinde (%60.1) komorbid hastalık,210'unda (%48.2) ileri yaş, 85'inde (%19.5) sigara, 22'sinde (%5) alkol, 52'sinde(%11.9) antikoagülan ve 4'ünde (%0.9) steroid kullanımı saptandı. ASA ve/veyaNSAİİ kullanan hastalarda; 155 (%51.3) ileri yaş, 37 (%12.3) ülser öyküsü, 35(11.6) GİS kanaması öyküsü, 210 (%69.8) komorbid hastalık ve 43 (%14.3)antikoagülan kullanımı risk faktörü olarak saptandı. ASA ve/veya NSAİİ kullananhastaların 118'i (%39.2) bu ilaçları reçete dışı olarak almaktaydı. ASA ve/veyaNSAİİ kullanıp kanama açısından risk faktörü olan hastalarda gastroprotektifproflaksi alan hasta 10'du (%4.1). Hastaların 423'ü (%97) medikal ve endoskopiktedaviye, 12'si (%2.8) cerrahi tedaviye yanıt verirken, bir hasta kaybedilmiştir.Ortalama yatış süresi 4.3 gün ve ortalama transfüzyon sayısı 2.7 ünitebulunmuştur. İleri yaş, komorbid hastalığa sahip olmak ve antikoagülan kullanımıhastanede yatış süresi ve transfüzyon sayısı için risk faktörleri olarak saptandı.VDÜGİSK'nın en sık sebebi duodenal ülserdir. Dudenal ülserin en sıknedeni ise ASA ve NSAİİ'dır. VDÜGİSK'da risk faktörü olarak en sık ASA veyaNSAİİ kullanımı, komorbid hastalıklar ve ileri yaş saptanmıştır. ASA ve NSAİİkullanılması gereken hastalarda kanama açısından risk faktörleri hekimlertarafından dikkate alınmamaktadır. Erken endoskopik tedavi VDÜGİSK'nınkontrolünde etkin bir yaklaşımdır. VDÜGİSK'da ileri yaş, komorbid hastalıkbulunması ve antikoagülan kullanımı morbiditeyi anlamlı olarak kötüetkilemektedir.Anahtar Kelimeler : Üst gastrointestinal kanama, etyoloji, risk faktörleri. Nonvariceal upper gastrointestinal tract bleeding (NVUGITB) is a frequentand important emergency of gastroenterology clinics. This study was planned toinvestigate the etiology, risk factors, efficacy of endoscopic treatments andprognosis in hospitalized patients with NVUGITB.We retrospectively evaluated demographic characteristics, etiologies, riskfactors, treatments and prognosis of 436 patients with NVUGITB, whom anendoscopic study was performed in the Gastroenterology Clinic of AkdenizUniversity between 2004 and 2008.Mean age of the overall population [318 men (72.9 %), 118 (27.1 %)women] was 59.9 (18-91) years. Prevalent bleeding etiologies according toendoscopic studies were: duodenal ulcer in 185 (42.4 %) patients, gastric ulcer in121 (27.8 %) patients, combined duodenal and gastric ulcer in 32 (7.3 %) patientsand erosive gastritis in 28 (6.4 %) patients. Risk factors were determined asfollows: 302 (69.3 %) patients were on ASA and/or NSAID treatment, 262 (60.1%) patients had comorbidities, 210 (48.2 %) patients had advanced age, 85 (19.5%) patients were smokers, 22 (5 %) patients were alcohol abuser, 52 (11.9 %)patients were on anticoagulant treatment and 4 (0.9 %) patients were on steroidtreatment. In 118 (39.2) patients who were on ASA/NSAID treatments, theapplication was over the counter without prescription. Ten (4.1 %) patients wereacquiring gastroprotective prophylaxi who had risk factors for bleeding besidesconcurrent ASA/NSAID treatments. Only 1 patient died, whereas 423 (97 %)patients responded medical and endoscopic treatments and 12 (2.8 %) patientsresponded surgical interventions. Mean duration for hospitalization was 4.3 daysand mean transfusion number was 2.7 units. Advanced age, comorbidities andconcurrent anticoagulant treatment were identified as risk factors of prolonged inhospitalstay and excess transfusions.The most prevalent etiology of NVUGITB is duodenal ulcer. On the otherhand ASA or NSAID treatments are the most frequent cause of duodenal ulcer.Concurrent use of ASA or NSAID, comorbidities and advanced age were the mostfrequent risk factors of NVUGITB. In patients requring ASA or NSAIDtreatments, risk factors of bleeding is ignored by physicians. Early endoscopicintervention is an effective approach to control NVUGITB. Advanced age,comorbidities and concurrent anticoagulant treatment have significantlyunfavorable impact on mortality in NVUGITB.Key Words: Upper gastrointestinal bleeding, etiology, risk factors 46

VWF endotel hücreleri ve megakaryositlerde sentezlenen ve endotoksemikortamda serum düzeyi artan bir mediyatördür. Çalışmamızda karaciğer sirozluhastalarda VWF Ag ile sirozun evresi ve etiyolojisi arasındaki ilişki incelendi.Bu amaçla çalışmaya sirozun farklı evrelerinde bulunan 82 hasta alındı.Hastalar Child-Pugh skorlarına, portal hipertansiyon bulgularına, etiyolojilerineve Child-Pugh evrelemesinde kullanılan dört parametreye göre gruplara ayrıldı.Kontrol grubuna ise VWF Ag seviyesini arttıran tüm faktörlerin dışlandığı;sağlıklı, bilinen herhangi bir hastalığı olmayan kişiler alındı. Her iki grubunuygun koşullarda alınan kanlarından immünoturbidimetrik test kullanılarak VWFAg seviyesi çalışıldı ve karşılaştırmalı analizler yapıldı.VWF Ag düzeyinin siroz evresinin ilerlemesiyle birlikte anlamlı olarakarttığı görüldü. Evrelemede kullanılan Child-Pugh sınıflamasına göre gruplarincelendiğinde en yüksek VWF Ag seviyesinin Child-C siroz hastalarına aitolduğu görüldü. Endotokseminin kuvvetli bir göstergesi olan VWF Ag düzeyininsiroz evresiyle bu derece kuvvetli bir korelasyon göstermesi; siroz evresininilerlemesiyle birlikte endotokseminin giderek arttığını göstermiştir. Child-Pughskorunun ilerlemesi hepatosellüler yetmezliğin de ilerlemesi anlamına geldiğindenVWF Ag düzeyinin hepatosellüler yetmezlikle doğru korele olduğu söylenebilir.VWF Ag düzeyi karaciğer sentez fonksiyonlarının göstergeleri olan albumin,bilirubin ve PT ile de tek tek anlamlı ters korelasyon göstermiştir. Çalışmamızdaetiyolojik açıdan yapılan değerlendirme sonucunda ise VWF düzeyiyle tümetiyolojiler arasında anlamlı korelasyon saptanmadı.Sonuç olarak çalışmamızda; siroz hastalarında VWF Ag düzeyi ilehepatosellüler yetmezlik ve endotoksemi arasında etiyolojiden bağımsız olarakdoğru korelasyon olduğu bulundu. 49

33