Search

Giriş ve Amaç: Endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi, pankreatobiliyer hastalıklarda etkin bir tanı ve tedavi aracı olmakla beraber ciddi komplikasyonlara sahip olan invaziv bir işlemdir. Endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografiişleminin önemli komplikasyonlarından biri kanamadır. Retrospektif olarak tek merkezde yapılan bu çalışmanın amacı,endoskopik sfinkterotomi sonrası kanamanın sıklığını, derecesini, tipini, risk faktörlerini ve uygulanan tedavi yöntemlerini belirlemektir. Gereç ve Yöntem: Ocak 2008-Nisan 2013 tarihleri arasında merkezimizde çeşitli endikasyonlar ile endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi yapılan hastalara ait kayıtlar retrospektif olarak incelendi. Bu süre aralığında endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi yapılan toplam 12.893 hastadan endoskopik sfinkterotomi yapılan naiv papillalı 6552 hasta vardı. Endoskopik sfinkterotomi sonrası kanama gelişen hastalar çalışma popülasyonunu oluşturdu. Bulgular: Endoskopik sfinkterotomi yapılan hastaların 81?inde (%1.23) kanama saptandı. Hastaların 46?sı (%56.8) kadın ve 35?i (%43.2) erkek idi. Yaş ortalaması 64.9 (18-89) yıl olarak saptandı. Erken kanama 50 (%61.7) ve geç kanama 31 (%38.3) hastada görüldü. Kanama derecesi 53 (%65.4) hastada hafif, 21 (%25.9) hastada orta ve 7 (%8.6) hastada şiddetli saptandı. Hastaların 41?ine (%50.6) epinefrin enjeksiyonu, 25?ine (%30.8) epinefrin enjeksiyonu ile heater probu kombinasyonu, 7?sine (%8.6) heater probu, 2?sine (%2.4) balon tamponadı, 3?üne (%3.7)?üne balon tamponadı ile epinefrin enjeksiyon kombinasyonu, 2?sine (%2.4) tam kaplı metalik stent ve 1?ine (%1.2) hemoklips uygulandı. Endoskopik sfinkterotomi kanaması gelişen bu hastalarda cerrahi gereksinim ve mortalite olmadı. Sonuç: Endoskopik retrograt kolanjiyo- pankreatografi işleminin önemli komplikasyonlarından biri olan kanama, eski çalışmalara göre günümüzde insidansı azalmakla birlikte halen önem arzetmektedir. Çalışmamızda, son yıllarda literatürde bildirilen endoskopik sfinkterotomi sonrası kanama oranlarına benzer oranda (%1.23) saptandı. Aynı zamanda çalışmamız, endoskopik sfinkterotomi sonrası kanamalara erken tanı ve zamanında müdahalenin önemli olduğunu göstermektedir., Background and Aims: Endoscopic retrograde cholangiopancreatography is an effective diagnostic and therapeutic method; however, its invasive nature can lead to serious complications, including bleeding. The primary aim of this retrospective study, which was performed in a tertiary reference center, was to demonstrate the frequency, severity, and types of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, identify the risk factors of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, and determine the appropriate treatments for these patients. Material and Methods: Medical information on patients treated with endoscopic retrograde cholangiopancreatography between February 2008 and April 2013 was examined retrospectively. In this period, a total of 12,893 patients were detected; 6552 of them had no previous endoscopic retrograde cholangiopancreatography history. Patients with bleeding after endoscopic sphincterotomy were included in the study. Results: The frequency of bleeding after endoscopic sphincterotomy was 1.23% (81 patients). The mean patient age was 64.9 (18–89) years, 46 patients were women (56.8%), and 35 patients were men (43.2%). Immediate bleeding was observed in 50 (61.7%) patients, and delayed bleeding was observed in 31 (38.3%) patients. Most bleeding episodes were mild (53 patients, 65.4%), moderate bleeding was seen in 21 patients (25.9%), and severe bleeding was seen in 7 (8.6%) patients. Epinephrine injection alone was the most frequent treatment method (41 patients, 50.6%), followed by epinephrine injection plus heater probe (25 patients, 30.8%), heater probe alone (7 patients, 8.6%), epinephrine injection plus balloon tamponade (3 patients, 3.7%), balloon tamponade alone (2 patients, 2.4%), self-expandable full covered metal stent (2 patients, 2.4%), and endoclips alone (1 patient, 1.2%). These patients did not require surgery, and mortality was not observed. Conclusion: To date, the frequency of post- endoscopic sphincterotomy bleeding is lower than reported by older studies; nonetheless, bleeding is an important complication of endoscopic retrograde cholangiopancreatography. We found a 1.23% frequency of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, in agreement with previous literature. Our study also demonstrates the importance of early diagnosis and prompt treatment of this complication.

Objective: In this study, we investigated the technicaland clinical success and complications of transpapillary gallbladder drainagewith endoscopic retrograde cholangiopancreatography in patients with gallbladderor cystic duct related diseases accompanied by comorbid conditions.Materialand Methods: Thisstudy was performed on 19 patients with acute cholecystitis who had already anindication for endoscopic retrograde cholangiopancreatography due to choledocholitiasis,cholangitis or Mirizzi syndrome between 2011-2017. After choledochal and cysticduct stones had been removed, or choledochal stents had been placed accordingto indication, transpapillary gallbladder drainage with nasocystic drain orpigtail stent were provided in all patients. The technical and clinical success oftranspapillary gallbladder drainage and the complications of the procedure wereevaluated.Results:15 (79%) of the patients had atleast one comorbid disease. Cystic duct stones were observed in 10 patients. Balloon lavage to all patients with cysticduct stones, basket and mechanical lithotripsy to 3 patients, and balondilatation to the entrance of cystic duct to one patient were applied. Transpapillarygallbladder drainage was provided with 7F nasocystic drain in 8 patients, stentmade from 7F nasobiliary drain in 6 patients, 7F double pigtail stent in 3patients and 10F double pigtail stent in 2 patients. In this study, the technical successof transpapillary gallbladder drainage was found 100% and clinical success wasfound 89%. No complications including death were observed due to the procedure.Conclusion:Transpapillary gallbladder drainage with endoscopicretrograde cholangiopancreatography is a successful and less complicated procedurein patients who have gallbladder or cystic duct related diseases with comorbidconditions., Girişve Amaç: Bu çalışmadakomorbit durumların eşlik ettiği sistik kanal veya safra kesesi ilişkilihastalıklarda ERCP ile transpapiller safra kesesi drenajının teknik ve klinikbaşarısını ve komplikasyonlarını araştırdık. Gereç ve Yöntem: Bu çalışma 2011-2017 yılları arasında koledoktaşı, kolanjit veya Mirizzi sendromu nedeniyle endoskopik retrograd kolanjiopankreotografiendikasyonu zaten konulan ve eşlik eden akut kolesistiti olan toplam 19 hasta ileyapıldı. Endikasyona göre koledok taşları ve sistik kanal taşları çıkarıldıktanveya koledoğa stent yerleştirildikten sonra tüm hastalarda nazosistik dren veyapigtail stent ile transpapiller safra kesesi drenajı sağlandı. Transpapillersafra kesesi drenajının teknik ve klinik başarısı ve işlemin komplikasyonlarıdeğerlendirildi. Bulgular: Hastaların 15’inde (%79) en az bir komorbid hastalık vardı.10 hastada sistik kanalda taş izlendi. Sistik kanalında taş olan tüm hastalarabalon ile lavaj, 3 hastaya basket ve mekanik litotripsi ve bir hastaya dasistik kanal girişine balon dilatasyonu uygulandı. Transpapiller safra kesesidrenajı 8 hastada 7F nazosistik dren, 6 hastada 7F nazobiliyer drenden yapılmastent, 3 hastada 7F double pigtail stent ve 2 hastada 10F double pigtail stentile sağlandı. Çalışmada transpapiller safra kesesi drenajının teknik başarısı%100 ve klinik başarısı %89 olarak bulundu. İşleme bağlı ölüm dahil herhangibir komplikasyon görülmedi. Sonuç: Komorbit durumların eşlik ettiği safrakesesi veya sistik kanal ile ilişkili hastalıklarda endoskopik retrograd kolanjiopankreotografiile transpapiller safra kesesi drenajı başarılı ve komplikasyonu az biryöntemdir.

Giriş ve Amaç: Kendiliğinden genişleyebilen metalik stentler kolonun benign ve malign bir çok hastalığında giderek artan sıklıkta kullanılmaktadır. Malign ve benign darlıklar, kaçaklar ve perforasyonlar en sık görülen kullanım endikasyonlarıdır. Bu çalışmada amacımız kolona kendiliğinden genişleyebilen metalik stent yerleştirmiş olduğumuz hastaların verilerini retrospektif olarak değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Türkiye Yüksek İhtisas Eğitim ve Araştırma Hastanesinde 2010-2017 yılları arasında kolona kendiliğinden genişleyebilen metalik stent yerleştirilen hastaların verileri retrospektif olarak incelendi. Hastalara kolon stentleri 2 farklı teknik kullanılarak yerleştirildi. Distal lezyonlarda kılavuz tel üzerinden yalnızca floroskopi yardımıyla, proksimal lezyonlarda ise kolonoskopun terapötik kanalından kendiliğinden genişleyebilen metalik stent geçirilerek endoskop ve floroskop birlikte kullanılarak yerleştirildi. Bulgular: Çalışmaya toplam 41 hasta alındı (yaş ortancası: 63,6, erkek/kadın: 28/13). 40 hastaya kolonik obstrüksiyon, 1 hastaya ise anastomoz kaçağı nedeniyle kendiliğinden genişleyebilen metalik stent yerleştirildi. Kolonik obstrüksiyonu olan hastaların 36 tanesinde neden kolorektal kanserken diğer 4 hasta benign nedenlere bağlı darlık gelişmişti. Genel olarak bakıldığında teknik başarı oranı %82, klinik başarı oranı ise %96 olarak izlendi. Toplam 4 hastada komplikasyon geliştiği görüldü; iki hastada erken dönemde perforasyon ve migrasyon gelişti. Diğer iki hastada geç dönemde reobstrüksiyon geliştiği görüldü. Tartışma: Kolonik metal stentlerin yüksek teknik ve klinik başarıları ve düşük komplikasyon oranları, bu stentleri uygun endikasyonu olan hastalarda önemli bir tedavi modalitesi haline getirmiştir. Bu nedenle sadece kolorektal kanserde değil, anastomoz darlıklarında ve kaçaklarında da kolonik metal stentlerin önemli bir tedavi metodu olduğu akılda tutulmalıdır., Giriş ve Amaç: Kendiliğinden genişleyebilen metalik stentler kolonun benign ve malign bir çok hastalığında giderek artan sıklıkta kullanılmaktadır. Malignve benign darlıklar, kaçaklar ve perforasyonlar en sık görülen kullanımendikasyonlarıdır. Bu çalışmada amacımız kolona kendiliğinden genişleyebilenmetalik stent yerleştirmiş olduğumuz hastaların verilerini retrospektif olarakdeğerlendirmektir. Gereç ve Yöntem:Türkiye Yüksek İhtisas Eğitim veAraştırma Hastanesinde 2010-2017 yılları arasında kolona kendiliğindengenişleyebilen metalik stent yerleştirilen hastaların verileri retrospektifolarak incelendi. Hastalara kolon stentleri 2 farklı teknik kullanılarakyerleştirildi. Distal lezyonlarda kılavuz tel üzerinden yalnızca floroskopiyardımıyla, proksimal lezyonlarda ise kolonoskopun terapötik kanalından kendiliğindengenişleyebilen metalik stent geçirilerek endoskop ve floroskop birliktekullanılarak yerleştirildi.Bulgular: Çalışmaya toplam 41 hasta alındı (yaş ortancası: 63,6,erkek/kadın: 28/13). 40 hastaya kolonik obstrüksiyon, 1 hastaya ise anastomozkaçağı nedeniyle kendiliğinden genişleyebilen metalik stent yerleştirildi. Kolonikobstrüksiyonu olan hastaların 36 tanesinde neden kolorektal kanserken diğer 4hasta benign nedenlere bağlı darlık gelişmişti. Genel olarak bakıldığındateknik başarı oranı %82, klinik başarı oranı ise %96 olarak izlendi. Toplam 4hastada komplikasyon geliştiği görüldü; iki hastada erken dönemde perforasyonve migrasyon gelişti. Diğer iki hastada geç dönemde reobstrüksiyon geliştiğigörüldü.Tartışma: Kolonik metal stentlerin yüksek teknik ve klinikbaşarıları ve düşük komplikasyon oranları, bu stentleri uygun endikasyonu olanhastalarda önemli bir tedavi modalitesi haline getirmiştir. Bu nedenle sadecekolorektal kanserde değil, anastomoz darlıklarında ve kaçaklarında da kolonikmetal stentlerin önemli bir tedavi metodu olduğu akılda tutulmalıdır.

Background and Aims: Endoscopic retrograde cholangiopancreatography is an effective diagnostic and therapeutic method; however, its invasive nature can lead to serious complications, including bleeding. The primary aim of this retrospective study, which was performed in a tertiary reference center, was to demonstrate the frequency, severity, and types of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, identify the risk factors of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, and determine the appropriate treatments for these patients. Material and Methods: Medical information on patients treated with endoscopic retrograde cholangiopancreatography between February 2008 and April 2013 was examined retrospectively. In this period, a total of 12,893 patients were detected; 6552 of them had no previous endoscopic retrograde cholangiopancreatography history. Patients with bleeding after endoscopic sphincterotomy were included in the study. Results: The frequency of bleeding after endoscopic sphincterotomy was 1.23% (81 patients). The mean patient age was 64.9 (18–89) years, 46 patients were women (56.8%), and 35 patients were men (43.2%). Immediate bleeding was observed in 50 (61.7%) patients, and delayed bleeding was observed in 31 (38.3%) patients. Most bleeding episodes were mild (53 patients, 65.4%), moderatebleeding was seen in 21 patients (25.9%), and severe bleeding was seen in 7 (8.6%) patients. Epinephrine injection alone was the most frequent treatment method (41 patients, 50.6%), followed by epinephrine injection plus heater probe (25 patients, 30.8%), heater probe alone (7 patients, 8.6%), epinephrine injection plus balloon tamponade (3 patients, 3.7%), balloon tamponade alone (2 patients, 2.4%), self-expandable full covered metal stent (2 patients, 2.4%), and endoclips alone (1 patient, 1.2%). These patients did not require surgery, and mortality was not observed. Conclusion: To date, the frequency of post- endoscopic sphincterotomy bleeding is lower than reported by older studies; nonetheless, bleeding is an important complication of endoscopic retrograde cholangiopancreatography. We found a 1.23% frequency of post-endoscopic sphincterotomy bleeding, in agreement with previous literature. Our study also demonstrates the importance of early diagnosis and prompt treatment of this complication., Giriş ve Amaç: Endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi, pankreatobiliyer hastalıklarda etkin bir tanı ve tedavi aracı olmakla beraber ciddi komplikasyonlara sahip olan invaziv bir işlemdir. Endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografiişleminin önemli komplikasyonlarından biri kanamadır. Retrospektif olarak tek merkezde yapılan bu çalışmanın amacı,endoskopik sfinkterotomi sonrası kanamanın sıklığını, derecesini, tipini, risk faktörlerini ve uygulanan tedavi yöntemlerini belirlemektir. Gereç ve Yöntem: Ocak 2008-Nisan 2013 tarihleri arasında merkezimizde çeşitli endikasyonlar ile endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi yapılan hastalara ait kayıtlar retrospektif olarak incelendi. Bu süre aralığında endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi yapılan toplam 12.893 hastadan endoskopik sfinkterotomi yapılan naiv papillalı 6552 hasta vardı. Endoskopik sfinkterotomi sonrası kanama gelişen hastalar çalışma popülasyonunu oluşturdu. Bulgular: Endoskopik sfinkterotomi yapılan hastaların 81’inde (%1.23) kanama saptandı. Hastaların 46’sı (%56.8) kadın ve 35’i (%43.2) erkek idi. Yaş ortalaması 64.9 (18-89) yıl olarak saptandı. Erken kanama 50 (%61.7) ve geç kanama 31 (%38.3) hastada görüldü. Kanama derecesi 53 (%65.4) hastada hafif, 21 (%25.9) hastada orta ve 7 (%8.6) hastada şiddetli saptandı. Hastaların 41’ine (%50.6) epinefrin enjeksiyonu, 25’ine (%30.8) epinefrin enjeksiyonu ile heater probu kombinasyonu, 7’sine (%8.6) heater probu, 2’sine (%2.4) balon tamponadı, 3’üne (%3.7)’üne balon tamponadı ile epinefrin enjeksiyon kombinasyonu, 2’sine (%2.4) tam kaplı metalik stent ve 1’ine (%1.2) hemoklips uygulandı. Endoskopik sfinkterotomi kanaması gelişen bu hastalarda cerrahi gereksinim ve mortalite olmadı. Sonuç: Endoskopik retrograt kolanjiyopankreatografi işleminin önemli komplikasyonlarından biri olan kanama, eski çalışmalara göre günümüzde insidansı azalmakla birlikte halen önem arzetmektedir. Çalışmamızda, son yıllarda literatürde bildirilen endoskopik sfinkterotomi sonrası kanama oranlarına benzer oranda (%1.23) saptandı. Aynı zamanda çalışmamız, endoskopik sfinkterotomi sonrası kanamalara erken tanı ve zamanında müdahalenin önemli olduğunu göstermektedir.

Background/aim: We aimed to present the endoscopic ultrasound (EUS) features of gastric lesions suggesting gastric ectopic pancreas during upper gastrointestinal endoscopy that were diagnosed in our gastroenterology unit, which is a tertiary center for endoscopic procedures in Turkey. Materials and methods: The data of patients who underwent upper gastrointestinal EUS in our center between April 2012 and July 2014 were retrospectively analyzed. Results: All of the lesions suggesting gastric ectopic pancreas were localized in the gastric antrum. Thirty-six of 44 lesions (81.1%) showed central dimpling. Lesion borders were shown to be definite in 10 (22.7%) lesions, whereas the borders of 34 lesions (77.3%) were indefinite. Thirty-nine lesions (88.6%) had heterogeneous and 5 lesions (11.4%) had homogeneous echo patterns; whereas 29 lesions (65.9%) were hypoechoic, 9 lesions (20.5%) were hyperechoic and 6 lesions (13.6%) had mixed echogenicity. Forty-two lesions (95.5%) were shown to affect only a single sonographic layer of the gastric wall. Conclusion: EUS features of lesions that strongly suggest gastric ectopic pancreas endoscopically, without any histopathological evidence and without either endoscopic or surgical resection, are as follows: indefinite border appearance, minimal heterogeneous hypoisoechoic echo pattern, existence of anechoic duct-like structures inside the lesion, common localization in the submucosal layer, and existence of umbilication.

Background and Aims: This study describes the demographic featuresof patients with Dieulafoy’s lesion, their endoscopic findings, endoscopictreatments, and their response to therapy. Materials and Methods:Endoscopy reports were screened for Dieulafoy’s lesion between 2008and 2016. Patients with this diagnosis were also screened to determineinitial laboratory findings, endoscopic treatments, and response to therapy.Results: A total of 18 patients were diagnosed with Dieulafoy’s lesion.The most frequent presentation was melena. Seven patients diedduring the follow-up period. Clip was the most frequent endoscopictreatment method either alone or in combination with other endoscopicmodalities. There was no difference in mortality between patientswho were treated with clip alone and those treated with the combinedmodality (p=0.9). When patients treated with adrenalin and heaterwere excluded, no difference in mortality was observed between theclip group and the clip combined with other endoscopic treatmentgroup (p=0.6). Conclusion: This study demonstrated that additionalendoscopic methods such as adrenalin and/or heater did not reducemortality compared with clip monotherapy.&nbsp, Giriş ve Amaç: Çalışmamızda kliniğimizde Dieulafoy Lezyonu tanısı konulanhastaları, yapılan endoskopik tedavileri ve bu tedavilerin başarıoranlarını ortaya koymayı hedefledik. Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde2008-2016 tarihleri arasında endoskopileri yapılan hastalar ‘DieulafoyLezyonu’ tanısı için retrospektif olarak tarandı. Endoskopik tanısı Dieulafoylezyonu olan hastaların servis yatışları, laboratuvar değerleri, kaçgün yattıkları, hastalıklarının nihai sonucu tespit edildi. Bulgular: 18hasta çalışmaya alındı. En sık başvuru şikayeti melenaydı. Hastalarınyedi tanesinde mortalite gerçekleşti. Klips, tek başına veya kombineolmak üzere en sık başvurulan endoskopik tedavi yöntemiydi. Klipsintek başına uygulandığı hastalarla, klipsle beraber veya klips olmadankombine tedavi uygulanan hastalar arasında mortalite açısından farkyoktu (p=0,9). Adrenalinle beraber heater yapılan olgular dışlanarakyapılan subgrup analizinde klips uygulanan hastalarla klipsle beraberdiğer yöntemlerin yapıldığı hastalar arasında mortalite karşılaştırıldı. İkigrup arasında yine mortalite açısından bir fark yoktu (p=0,6). Sonuç:Çalışmamız klips tedavisine eklenecek adrenalin ve/veya heater koagü-lasyon gibi yöntemlerle yapılan kombine tedavinin mortaliteyi azaltmadaklips monoterapisine kıyasla herhangi bir üstünlüklerinin olmadığınıgöstermiştir.

Background and Aims:Pancreatic plastic stent placement to prevent post-endoscopic retrograde cholangiopancreatography pancreatitis significantly reduces the frequency of pancreatitis in patients deemed to be high risk. Spontaneous migration of these stents is desirable and endoscopic removal is advised for stents that do not migrate due to the increased risk they pose for ductal injury and other stent related complications. In this study, we looked at the frequency of spontaneous migration of plastic stents within 3 days following placement and the occurence of post endoscopic retrograde cholangiopancreatography pancreatitis in these patients. Materials and Methods:The medical records of 80 patients who received pancreatic prophylactic stents between May 2010 and September 2012 were reviewed; the records of 67 patients with 5 Fr stents were studied. Results:In 33 (49.3 %) of the 67 patients in the study group, stents spontaneously migrated to the intestinal lumen by the end of 3 days. Mild pancreatitis occured in only 2 patients (3%) with prophylactic pancreatic plastic stents. Conclusion:Almost half of 5Fr pancreatic plastic stents placed to prevent post-endoscopic retrograde cholangiopancreatography pancreatitis migrated by the end of 3 days. The use of these stents significantly reduced the frequency of post-endoscopic retrograde cholangiopancreatography pancreatitis in high risk patients, Giriş ve Amaç: Post endoskopik retrograd kolanjiografi pankreatitini önlemek amacıyla pankreas kanalına profilaktik stent koymak riskli kişilerde pankreatit gelişimini önemli ölçüde azaltmaktadır. Profilaktik olarak yerleştirilen stentlerin bir süre sonra spontan olarak düşmesi istenilir, spontan olarak düşmeyen stentler pankreatik duktal hasara ve stentlerle ilişkili diğer komplikasyonlara yol açabileceğinden endoskopik olarak çıkartılmalıdırlar. Bu çalışmada profilaktik amaçla 5 Fr plastik, pankreatik stent yerleştirilen hastalarda stentlerin 3 günün sonundaki spontan düşme oranı ve bu hasta grubundaki pankreatit sıklığını belirlemeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem:Mayıs 2010 ve Eylül 2012 tarihleri arasında post endoskopik retrograd kolanjiografi pankreatiti profilaksisi amacıyla pankreatik stent konulan 80 hastanın bilgileri incelendi. Bu hastalardan 5 Fr pankreatik stent konulan 67 hasta çalışmaya alındı. Bulgular: Çalışmaya alınan 67 hastanın 33'ünde (%49.3) 3 günün sonunda pankreatik stentler spontan olarak düştü, proflaktik amaçla 5 Fr pankreatik stent yerleştirilen hasta grubundaki sadece 2 hastada (%3) hafif pankreatit görüldü. Sonuç:Profilaktik amaçla konulan 5 Fr plastik pankreatik stentlerin yarısı 3 günün sonunda spontan olarak migre olmaktadır. Yüksek riskli hastalarda profilaktik amaçla konulan bu stentler pankreatit gelişimi riskini önemli ölçüde azaltırlar.

Background and Aims: Cirrhotic patients with biliary disease may sometimes require endoscopic retrograde cholangiopancreatography as an alternative to surgery. Endoscopic retrograde cholangiopancreatography in such patients runs the risk of bleeding after sphincterotomy. This study was undertaken in our clinic with the aim of discussing the indications and outcome of endoscopic retrograde cholangiopancreatography in cirrhotic patients. Materials and Methods: Eleven patients (5 female, 6 male) with cirrhosis (Child-Pugh Class A, 2; B, 5; C, 4 patients) underwent endoscopic retrograde cholangiopancreatography between June 2005 and September 2008. Prior to each procedure, antibiotic prophylaxis was given, and attempts were made to maintain an international normalized ratio of less than 1.5. For all patients, blended cut-coagulation (25 watt/15 watt) was preferred. Results: Sphincterotomy was performed in 10 patients, while balloon dilatation was reserved for 2 patients with stones. Stones were successfully extracted in all 5 patients with choledocholithiasis. One of the patients with ChildPugh Class C cirrhosis, who had a malignant biliary stricture, started bleeding from esophageal varices, this being the only endoscopic retrograde cholangiopancreatography-related complication encountered in all patients. Hemostasis in this case was achieved by sclerotherapy. No bleeding from the sphincterotomy site or pancreatitis was observed in any of the patients. Conclusions: Sphincterotomy for choledocholithiasis and malignant biliary strictures is safe and effective, even in cirrhotic patients., Giriş ve Amaç: Sirotik hastalarda biliyer hastalıklarda cerrahi dışında alternatif olarak endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografinin zaman zaman yapılabilmesi gerekmektedir. Bu tür hastalarda endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi sırasında yapılacak sfinkterotominin endoskopik sfinkterotomi kanamasından korkulmaktadır. Bu çalışma kliniğimizde karaciğer sirozlu hastalara yapılan endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografinin endikasyonlarını ve sonuçlarını tartışmak amacıyla yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: 11 hastaya (5 Kadın, 6 Erkek), (Child-pugh sınıf A, 2; B, 5; C, 4 kişi) Haziran 2005-Eylül 2008 tarihleri arasında endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi yapılmıştır. İşlem öncesi her hastaya antibiyotik profilaksisi yapılmış ve INR değerleri 1.5'in altına çekilmeye çalışılmıştır. Tüm hastalara Blended cut-koagülasyon (25 watt/15 watt) tercih edilmiştir. Bulgular: On hastada endoskopik sfinkterotomi yapıldı, 2 taşlı hastada ilave balon dilatasyonu yapıldı. Taşı olan 5 hastanın hepsinden taşlar çıkartıldı Bir hastada endoskopik sfinkterotomi yapılmadan stent takıldı. ChildPugh sınıf C ve malign biliyer darlığı olan bir hastada işlem sırasında başlayan özofagus varis kanaması dışında endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi işlemi ile ilişkili komplikasyon izlenmedi. Bu kanama da skleroterapi ile durduruldu. Endoskopik sfinkterotomi yerinde kanama ve pankreatit gözlenmedi. Sonuç: Sirotik hastalarda endoskopik sfinkterotomi koledokolitiazis ve malign biliyer darlıkda güvenli ve etkili bir şekilde kullanılmaktadır.

Pyogenic liver abscess generally occurs secondary to biliary system pathologies, and first-line treatment consists of antibiotherapy together with percutaneous drainage, although it can vary patient to patient. In addition, in some cases, surgical management may be necessary. Recently, endoscopic treatment of liver abscesses, especially those secondary to biliary system pathologies, via sphincterotomy, dilatation of strictures, stent replacement, and nasobiliary drain replacement to the abscess pouch, has became a current issue of interest. In this case series, we aimed to present the clinical course of three patients with pyogenic liver abscess secondary to ascending cholangitis who were managed by nasobiliary drain replacement to the abscess pouch., Piyojenik karaciğer abseleri sıklıkla biliyer sistem patolojileri sonucu gelişmekte olup, hastadan hastaya değişmekle birlikte tedavide en sık antibiyotik tedavisi ve perkütan drenaj uygulanmaktadır. Bunlara ilave olarak ancak cerrahi girişim ile tedavi edilebilen durumlar da söz konusudur. Son dönemde özellikle biliyer sistem patolojileri sonucu gelişen abselerin sfinkterotomi, darlık dilatasyonları, stent yerleştirilmesi ve daha da nadir olarak abse poşuna nazobiliyer dren yerleştirilmesi ile endoskopik tedavileri gündeme gelmiştir. Burada asendan kolanjit sonucu pyojenik abse gelişen 3 olgunun abse poşuna nazobiliyer dren yerleştirilmesi ve sonrası seyirleri ile ilgili verileri sunmayı amaçladık.

Background and aim: Inflammatory bowel disease patients are at high risk for hepatitis- B Virus infection due to the frequent need for hospitalisation, blood transfusion and endoscopic examination. The aim of this study was to evaluate the responsiveness of inflammatory bowel disease patients to hepatitis- B Virus vaccination. Material and methods: A total of 41 patients (24 ulcerative colitis and 17 Crohn's disease) and 28 healthy controls were vaccinated with a recombinant hepatitis- B virus vaccine (at months zero, one and six). Groups were compared for seroconversion rate, effective immunity (antiHBs ≥ 100mIU/ml) and mean titers of antiHBs Ab. Results: There was no significant difference in the seroconversion rate between inflammatory bowel disease patients (75.6% ) and controls (92.8%) (p=0.06). However, the effective immunity response rate was lower in inflammatory bowel disease patients (34.1%) than controls (82.1%) (p= 0.01, Giriş ve amaç: Sık hospitalizasyon, kan transfüzyonu ve endoskopik girişimler nedeniyle, inflamatuar barsak hastaları Hepatitis- B virüsü infeksiyonu açısından risk grubundadır. Bu çalışmanın amacı, inflamatuvar barsak hastaları hastalarının Hepatitis- B virüsü aşılamasına yanıtının değerlendirilmesidir. Gereç ve yöntem: Toplam 41 hasta (24 ülseratif kolit, 17 Crohn hastalığı) ve 28 kontrol, 3 doz (0,1 ve 6.aylarda) rekombinant Hepatitis- B virüsü aşısı ile aşılandı. Gruplar serokonversiyon oranı, efektif immünite (antiHBs ≥ 100mIU/mL) ve antiHBs antikoru titrasyon ortalamaları yönünden karşılaştırıldı. Bulgular: Serokonversiyon oranı açısından inflamatuvar barsak hastaları (%75.6) ile kontrol grubu (%92.8) arasında istatiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (p=0.06). Efektif immün yanıt inflamatuvar barsak hastalarında (%34.1), kontrol grubundan (%82.1) daha düşüktü (p

Oddi sfinkter disfonksiyonu ön tanısıyla 1 yıl önce endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi (ERCP) yapılan ve lümen içi patoloji saptanmayan hastaya terapötik amaçlı sfinkteretomi yapılmış. Karın ağrısı ile yeniden başvuran ve ERCP yapılan has- tanın sfinkteretomisi büyütüldü ve koledok balonla kontrol edildi. Bu sırada yaklaşık 1.5 cm boyunda ince uzun iplik ben- zeri, öncelikle daha önce geçirmiş olduğu operasyondan kalan sutur materyali olduğu düşünülen yabancı cisim çıkartıldı. Bu cisim dışarıda incelendiğinde uzun saplı bir bitki olduğu anlaşıldı. Bu ot parçasının 1 yıl önceki sfinkteretomi sonrası koledo- ğa girdiği ve hastada klinik semptomlara yol açtığı kanaatine varıldı

Background and Aims: Fast and reliable biliary cannulation and therapeutic attempts can be problematic in endoscopic retrograde cholangiography, even in experienced hands. The V-system is a modified duodenoscope design, and was developed in order to simplify and improve the procedure and shorten the length of endoscopic retrograde cholangiography. The aim of this study was to evaluate the V-system advantages and compare the V-system with conventional duodenoscope. Materials and Methods: All patients admitted for biliary endoscopic retrograde cholangiography throughout January 2011 were assessed for the study. Patients were assigned to the V-system or conventional duodenoscope groups randomly. All parameters about the procedure were recorded by a chronometer. Results: Sixty-three patients were included, with 36 in the V-system group and 27 in the conventional duodenoscopy group. The most common diagnosis in the groups was cholelithiasis, and the most common attempt was implantation of biliary stent. Both total procedure time and fluoroscopy time were significantly shorter in the V-system group than conventional duodenoscope group. Loss of guide wire and necessity of guide wire repositioning occurred clearly less often in the V-system group. Conclusions: The V-system has shown some advantages in guide-wire control and procedure length, and provides convincing benefits in the performance of endoscopic retrograde cholangiography procedures., Giriş ve Amaç: Endoskopik retrograd kolanjiografide, bazen çok deneyimli ellerde dahi, hızlı ve güvenli bilier kanülasyon, terapötik işlem uygulamaları bir problem haline gelebilir. V-sistem değiştirilmiş bir duodenoskop tipi olup işlemi kolaylaştırmak ve geliştirmek, endoskopik retrograd kolanjiografi süresini kısaltmak üzere üretilmiştir. Bu çalışmanın amacı V-sistemin avantajlarını değerlendirmek ve konvansiyonel duodenoskop ile karşılaştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Ocak/2011 boyunca endoskopik retrograd kolanjiografi için başvuran tüm hastalar bu çalışma için değerlendirildi. V- sistem veya konvansiyonel duodenoskop randomize olarak seçildi. İşlem ile ilgili tüm parametreler kronometre kullanılarak kaydedildi. Bulgular: Çalışamaya 63 hasta dahil edildi, bunların 36'sı V-sistem grubunda, 27'si ise konvansiyonel duodenoskopi grubunda idi. Gruplarda en sık tanı kolelitiazis olup en sık işlem ise bilier stent yerleştirilmesi idi. Hem total işlem süresi hem de floroskopi süresi V-sistem grubunda belirgin kısa idi. Kılavuz tel kaybı ve kılavuz tele yeniden pozisyon verme ihtiyacı V-sistem grubunda açık olarak daha az idi. Sonuç: V-sistem kılavuz tel kontrolünde ve işlem süresinde avantajlar göstermektedir, bu durum endoskopik retrograd kolanjiografi işlemlerini uygulamada ikna edici faydalar sağlamaktadır.

Fasciola hepatica is an infestation mainly affecting animals like sheep and cattle, whereas humans are infected as accidental hosts. Unlike most of the parasitoses, there are reports suggesting that Fasciola hepatica infection is also frequently seen in developed countries. In the liver phase (acute phase), the patient's clinical picture and presence of peripheral eosinophilia may aid in the diagnosis, whereas in the biliary phase (chronic phase), flukes may be visualized via ultrasonography or ERCP. In the chronic phase, patients can present with cholangitis or obstructive jaundice. Herein, we present a 55-year-old female with the main complaint of abdominal pain and a presumed diagnosis of sphincter of Oddi tumor, who was later determined to have biliary fascioliasis after ERCP intervention., Fasciola hepatica esas olarak sığır, koyun gibi hayvanları etkileyen, insanların rastlantısal konak olduğu bir bir enfestasyondur. Pekçok paraziter hastalığın aksine gelişmiş ülkelerde de sık görüldüğüne dair yayınlar vardır. Karaciğer ve biliyer fazları vardır. Karaciğer fazında (akut faz) hastanın kliniği ve periferik eozinofili varlığı tanıya yardımcı olabilirken biliyer fazda (kronik faz) ultrasonografi veya endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi ile fasciola hepatica görülebilir. Kronik fazda kolanjit, tıkanma ikteri gibi kliniklerle karşılaşılabilir. Burada karın ağrısı ile başvuran, görüntüleme yöntemleri ile Oddi tümörü olduğu düşünülen, endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi ile tanı konulan biliyer fascioliasisli 55 yaşında kadın hasta sunulmaktadır.

Resim 2. T tüp kolanjiografi sırasında papillanın intraduodenal parçası, oddi tümörlü hastalarda olduğu gibi, duodenuma doğru belirginleşti. Resimde iğne uçlu sfinkterotom da kullanıma hazır olarak izleniyor