Search

OBJECTIVE: The objective of this study is to determine at a national level whether patients with metastatic non-small cell lung cancer (NSCLC) are adequately tested for EGFR mutations and ALK rearrangement, because targeted therapy is tailored to the results of molecular diagnostics. DESIGN: Retrospective cohort study. METHOD: Data from all patients with metastatic non-squamous NSCLC diagnosed in 2013 or 2015 were identified from the Netherlands Cancer Registry, and coupled with data from the Netherlands national pathology registry (PALGA). Using information extracted from PALGA we determined what percentage of the tumours were tested for EGFR or KRAS mutations and ALK rearrangement, identified the variables that were associated with the performance of molecular diagnostics and investigated the differences between 48 laboratories. RESULTS: A total of 6,619 patients were included (2013: n = 3,195; 2015: n = 3,424). In 2013, EGFR or KRAS testing was performed on 73.1% of the tumours (variation between laboratories 30.6-91.7%); in 2015 this was 78.9% (variation 40.0-91.0%). In 2013 49.5% of the tumours without EGFR or KRAS mutations underwent ALK testing (variation between laboratories 6.3-100%) and in 2015 ALK testing was performed on 77.4% (32.5-100%). In 2015, 6 and 7 laboratories tested significantly fewer EGFR and ALK tests, respectively, than the national average. CONCLUSION: In 2013, molecular testing for EGFR and KRAS mutations and, in particular, for ALK rearrangement was suboptimal. EGFR and ALK testing was performed significantly more often in 2015. Despite this increase, there is room for improvement in a number of laboratories and hospitals, considering that some patients were possibly wrongly not eligible for targeted therapy.

Doel: Inzicht geven in de overleving van kankerpatiënten om verbeteringen in de kankerzorg te kunnen volgen. Opzet: Retrospectieve, bevolkingsbrede cohortstudie. Methode: Voor dit onderzoek werden gegevens van de Nederlandse Kankerregistratie gebruikt. Van alle gediagnosticeerde kankerpatiënten uit de periode 1989-2008 in Nederland werden gegevens over de vitale status verzameld in ziekenhuizen, bevolkingsregisters en de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens. Per vorm van kanker werden voor de leeftijd gestandaardiseerde relatieve overlevingcijfers berekend. Resultaten: De 5-jaarsoverleving van alle patiënten samen steeg van 47% in 1989-1993 naar 59% in 2004-2008. Bij mannen was de toename in overleving groter dan bij vrouwen, respectievelijk van 40 naar 55% en van 55 naar 62%. Het meest opvallend was de verbetering in overleving bij borst-, prostaat- en darmkanker, waarschijnlijk door oorzaken die voor elk van deze kankersoorten verschillend zijn. Patiënten met chronische myeloïde leukemie lieten een grote overlevingswinst zien (toename: 43%). De overlevingskansen van oudere patiënten waren in het algemeen lager dan die van jongere, vooral bij kanker in het hoofd-halsgebied, eierstokkanker en hematologische maligniteiten. Deze kloof tussen oudere en jongere patiënten is de afgelopen 20 jaar groter geworden. De 10-jaarsoverleving was bij veel kankersoorten niet veel lager dan de 5-jaarsoverleving, behalve bij chronische en indolente hematologische maligniteiten en kanker waarbij terugkeer van de ziekte na langere tijd nog kan plaatsvinden, zoals bij borst- en prostaatkanker. Conclusie: De verbeterde overleving van kankerpatiënten in Nederland, door vroege opsporing en verbeterde behandelingen, kan wijzen op een toenemend aandeel genezen patiënten of op patiënten die langer met kanker leven. Veel winst kan nog behaald worden bij de oudere patiënt. Dit is extra van belang omdat de bevolking vergrijst.

Doel: Het beschrijven van het percentage lokaal recidief binnen 5 jaar na operatie van mammacarcinoom als prestatie-indicator van de Nederlandse ziekenhuizen. Opzet: Beschrijvend, cohortonderzoek. Methode: Alle vrouwen bij wie in 2003 een eerste invasief mammacarcinoom was gediagnosticeerd en die in opzet curatief waren geopereerd (met of zonder radiotherapie), werden geselecteerd uit de Nederlandse kankerregistratie (NKR). Registratiemedewerkers van de NKR verzamelden gegevens over het optreden van recidieven binnen 5 jaar bij deze patiënten aan de hand van een gestandaardiseerd protocol. Recidiefpercentages werden bepaald per ziekenhuis met de kaplan-meier-methode en weergegeven in ‘forest’-plots en ‘funnel’-plots. Resultaten: In 2003 werden 9898 patiënten in 99 Nederlandse ziekenhuizen gediagnosticeerd en curatief behandeld voor een eerste mammacarcinoom. 266 patiënten kregen een lokaal recidief binnen 5 jaar. Het 5-jaarsrecidiefpercentage was 3,03 (95%-BI: 2,69-3,41). Na een borstsparende operatie was het 5-jaarsrecidiefpercentage 2,63 (95%-BI: 2,21-3,12); na borstamputatie was dit 3,50% (95%-BI: 2,97-4,13). Er was een grote variatie in recidiefpercentage tussen ziekenhuizen (0-17%). De aantallen behandelde patiënten waren in de meeste ziekenhuizen echter te laag om betrouwbare schattingen te geven. Conclusie: Het percentage lokale recidieven na chirurgische behandeling voor mammacarcinoom lag in Nederland onder de norm van 5% binnen 5 jaar. Het is niet mogelijk om op basis van deze indicator een uitspraak te doen over verschillen in de kwaliteit van zorg tussen ziekenhuizen door de lage gemiddelde recidiefkans en het relatief lage aantal patiënten met een lokaal recidief per ziekenhuis.