Search

Ahead of the 20th Annual African–Nordic Foreign Ministers’ meeting, scheduled for 14 June 2022 in Helsinki, this study considers how turbulence in the international system may affect relations between Africa and the Nordic region (Denmark, Finland, Iceland, Norway and Sweden). In particular, it examines how the special relationship between these two regions may be affected by changes in the global order, and how it may have to adapt to ensure that the relationship evolves and remains relevant for both regions. The report evaluates the levels and spheres of African–Nordic cooperation and is divided into four parts. First, an overview of African and Nordic positions and priorities is presented. Second, Africa’s strategic partnerships with various countries and regions – China, Europe, India, Russia and Turkey – are explored, in order to compare the Africa–Nordic relationship with these others. Contributors examines how these partnerships are structured, the types of initiatives or activities undertaken to sustain them, and how these partnerships have adapted to today’s global order. Third, the report analyses several elements of the Africa–Nordic relationship that may shape the direction of the partnership in future, including: - Nordic development assistance to Africa; - Migration and its potential implications for Africa and the Nordic countries, including the impact of the war in Ukraine; - Africa–Nordic trade, investment and loans; - Political, peace and security relations and cooperation; - African and Nordic support for, and cooperation in, multilateral organisations; - Climate change. Finally, the various sections of the report are synthesised, and overall findings are presented. Re-imagining African-Nordic relations in a changing global order

Acknowledging Turkey as a “rising/emerging middle power”, occupying a middle ground between traditional or Western middle powers and non-traditional middle powers, this paper aims to reassess Turkey’s changing power and position in the complex power hierarchies and the changing architecture of global governance through its preferences, capabilities and strategies by using a comparative analysis. It then briefly resumes its findings to assess the driving factors, conditions and specific characteristics explaining Turkey’s contribution to global governance compared to a cluster of eight selected countries composed of the five BRICS countries, labeled as non-traditional middle powers, and Canada, Australia and South Korea, as traditional middle powers. Finally, it looks at Turkey’s contribution to global governance at the institutional level, with a special focus on Turkey’s 2015 G20 presidency as a test case for understanding its global governance activism. In the final analysis, this study underlines that Turkey’s ambitious agenda for its G20 presidency gives clear signals of its future preferences and middle power activism in less hierarchical G20-type forums in which developed and developing countries are equally represented and middle power countries are allowed more manoeuvring capacity

This paper attempts to analyze the voting behavior of Turkey in the UN General Assembly between 2002 and 2014 in comparison with those of the Brazil, Russia, India, China and South Africa (BRICS) countries by using selected reference groups of India, Brazil, South Africa (IBSA), EU, permanent members of the UN Security Council (P5) and the Western group of P5 (USA, UK, France) with the help of a two layered methodology. In doing so, this paper, with a two-layered quantitative and qualitative methodological model, empirically tests Turkey's voting alignments and cohesion scores in the UN General Assembly to provide a comparative perspective on the degree of foreign policy cohesion among Turkey and its BRICS peers by comparing the group and pair-wise cohesion' results. Finally, this paper will qualitatively analyze and discuss Turkey's exceptional voting behaviors and alignments with both the Western group of P5 and the BRICS to understand the nature of the international issues leading to convergences or divisions between Turkey and the BRICS and to demonstrate Turkey's in-between and dual foreign policy role in international affairs.

This paper attempts to assess the civilian character of Turkey’s political economy in sub-Saharan Africa with a special focus on its trade policy towards African countries. It also seeks to explore the degree to which its trade policies towards the continent contribute to the construction of a civilian foreign policy. Additionally, this study delves into the linkages between “power and trade” and between “civilian power and trade”. Assuming that Turkey is not usually conceived as a traditional civilian power in the IR literature and political debates, this paper aims to fill the lacuna in the existing literature focusing on the impact of trade on the making of civilian power. Applying Maull’s threefaceted framework of civilian power characteristics cooperation, use of economic means, development of supranational structures , this study concludes that in Turkey’s emerging “civilian power” objectives, trade’s role is larger in the use of economic means for securing national goals and cooperation in the pursuit of international objectives than in the development of supranational structures for international management level.

This study examines the effectiveness of political conditionality by looking at the European Union’s suspension of development cooperation with three African, Caribbean and Pacific ACP states Zimbabwe, Ivory Coast and Niger perceived to have violated the principles of human rights and democratic principles as laid out in the Cotonou Partnership Agreement adopted in 2000. Analyzing the effectiveness of democracy promotion activities raises the question about its impact upon political processes in the recipient countries. This task is complicated, and it is beyond the aim and capacity of this paper to find a complete answer. Therefore, our conclusions will be cautiously assessed since other factors could intervene and undermine or contribute to the changes in the political system of a given country. Our findings reveal that, in most of the cases, political dialogue and appropriate measures have a modest effect on each country’s performance on democratic principles

global governance” and “Turkey-as- a-middle power” have conspicuously been lacking in Turkish foreign policy literature and thus are in need of further elaboration, both conceptually and empirically. To partially fill this gap, this special issue also contains an article that seeks to locate Turkey in the current liberal global governance as a “rising middle power” occupying a middle ground between the traditional middle powers and the non-traditional or emerging middle powers. The said study then assesses Turkey’s preferences, capabilities and strategies in the changing network of global governance. A second article serves a similar purpose by providing an evaluation of Turkey’s global governance strategy in the context of its 2015 G20 Presidency

Arap Baharı olarak bilinen bölgesel türbülans sürecinde, patlak veren iç savaşta devlet otoritesi bir hayli aşınan Suriye’de oluşan güç boşluğundan devlet-dışı silahlı aktörler çok etkin bir şekilde yararlanmıştır. Devletin egemenliğine meydan okuyan ve net sayısı bilinmeyen onlarca silahlı örgütlenme zaman içerisinde ülkede faal olmaya başlamıştır. Bu silahlı aktörlerin bir kısmı başka ülke veya örgütlerle bağlantılıdır. Yani ulus-ötesi/transnasyonel bağlara veyahut kimliklere sahip yapılanmalardır. Mevzubahis silahlı örgütler, devletin güç kullanma tekeline meydan okumakla kalmamış aynı zamanda faaliyet bölgelerinde sosyolojik/toplumsal ve siyasal meşruiyet kazanma çabası içerisine girişmişlerdir.Bu tezde, Suriye’deki DDSA’ların sosyolojik ve siyasal meşruiyet arayışında yerelleşme olgusunun önemli hâle geldiği ileri sürülmektedir. Suriye sahasında çok efektif iki DDSA olan PKK’nın Suriye kolu PYD/YPG ve El Kaide’den kopup farklı bir yapıya evrilen Heyet Tahrir El Şam’ın (HTŞ) yerelleşme temayülü tezin temel konusunu oluşturmaktadır. İki örgüt de toplumsal ve siyasal destek bulup devletvari bir yapıya bürünme adına yerelleşme olgusundan faydalanmıştır. Bu sebeple, savaşın gidişatı içinde iki örgüt de yeni politikalara başvurma gereği duymuştur. Suriye toplumunun geniş kesimlerinden destek bulma adına iki yapı da geniş Suriye mozaiğinin bir parçası olduklarını ortaya koyma çabası içinde olmuştur. Bunun için yönetim mekanizmaları oluşturmuş ve halk ile iç içe geçmeye çalışmışlardır. Ancak bütün çabalarına rağmen iki örgütün de yerelleşme projesi ciddi meydan okumalarla karşı karşıyadır.--------------------During the civil war that broke out in the regional turbulence process known as the Arab Spring, armed non-state actors have benefitted very effectively from the power vacuum that occurred in Syria, of which state authority was highly eroded. Dozens of armed organizations (the exact number is unknown) that challenge the state sovereignty started to be active in the country over time. Some of these armed actors have ties with other countries or organizations. In other words, they have transnational bonds or identities. Mentioned armed organizations, not only have challenged the state monopoly on violence but also have attempted to gain sociological /societal and political legitimacy in the areas they operate.In this thesis, it is claimed that the localization phenomenon has become important in the quest for the sociological and political legitimacy of the ANSAs. The localization tendency of Hay’at Tahrir Al-Sham (HTS), which broke away from Al Qaeda and transformed into a different organization, and the PYD/YPG, which is the Syrian branch of the PKK, is the main topic of this thesis. Both organizations are very effective ANSAs on the Syrian battlefield. Both organizations benefitted from the localization phenomenon to gain societal and political support in an attempt to become state-like entities. Therefore, in the course of the war, both organizations felt the need to resort to new policies. To find support from the large segments of the Syrian society, both organizations have attempted to demonstrate that they are a part of the broader Syrian mosaic. To this end, they constituted the administration mechanisms and tried to intertwine with the Syrian society. However, despite all their efforts, the localization project of both organizations faces serious challenges.

Ekonomik yaptırımlar yaptırıma maruz kalan devletin askeri kapasitesini arttırır mı? Ekonomik yaptırımları uygulayan devletler, ekonomik sopalar ile hedef devletin kaynaklarını daraltmayı ve onu zorlayarak belirli politikalarını değiştirmeyi amaçlarlar. Ekonomik yaptırımlar sonucunda kaynakları daralan devlet ilgili alandaki politika değişikliğini kabul eder ve yaptırımların etkisinden kurtulmuş olur. Ancak ekonomik yaptırımların dış politikada etkin araçlar olup olmadığı konusu ise tartışmalıdır. Beklenen çıktıların aksine ekonomik yaptırımların birçok alanda hedef ülkede beklenmeyen sonuçlar doğurduğu gözlemlenmiştir. Ekonomik yaptırımların hedef devlete yönelik zarar verici etkilerine odaklanan bu tez, dış ve iç politika modeli oluşturarak ekonomik yaptırımlarla askeri kapasite arasında ilişki kurmayı amaçlamaktadır. 1960-2000 yılları arasında panel veri kullanılarak yapılan analiz, ekonomik yaptırımların hedef ülkenin savunma harcamalarında artışa neden olduğunu göstermektedir. Ekonomik yaptırımlar insan hakları ihlallerini önlemek, askeri çatışmaları engellemek ya da savaş aşamasına gelmeden sorunları çözmek amacıyla uygulansa da hedef devletin silahlanarak baskı seviyesini arttırması ülke içerisinde hem kaynakların verimsiz kullanımına hem de olası askeri çatışmaların şiddetinin artmasına neden olmaktadır.--------------------Do economic sanctions increase the military capacity of the target state? States applying economic sanctions by using economic sticks aim to restrict the resources and to change certain policies of the target state by forcing it. The state, whose resources are limited as a result of economic sanctions, accepts the policy change in the related area, and gets rid of the effects of sanctions. However, the issue of whether economic sanctions are successful instruments in foreign policy is controversial. Contrary to the expected outcomes, it has been observed that economic sanctions have unexpected results in many areas in the target country. This thesis, which focuses on the counterproductive effects of economic sanctions on the target state, aims to establish a relationship between economic sanctions and military capacity in the target state by creating a foreign and domestic policy model. Operating with time series-cross sectional (panel) data between 1960-2000, the analysis shows that economic sanctions have led to an increase in the target country's defense spending. Although economic sanctions are applied in order to prevent human rights violations, to prevent military conflicts or to solve problems before they come to the war stage, increasing the level of pressure by armament of the target state causes both inefficient use of resources and the increase of the severity of military conflicts.

BRICS içerisinde yer alan (Brezilya, Rusya, Hindistan, Çin ve Güney Afrika) yükselen güçlerinin 21. Yüzyıldan itibaren uluslararası siyasette öne çıkışı kalkınma için işbirliğinin teşvik edilmesi fikrine yeni bir ivme kazandırmıştır. Bu süreçte BRICS’in yapmış olduğu dış yardımlar artırmış ve özellikle Güney ülkeleriyle Güney-Güney işbirliği yoluyla farklı ekonomik işbirliği yolları ve alanları ortaya çıkmıştır. Bu tez, genel olarak bu beş ülke ve özel olarak Çin tarafından Sahra Altı Afrika'da yürütülen ikili dış yardım faaliyetlerine ilişkin hali hazırda var olan ama oldukça kısıtlı olan mevcut literatüre katkı sağlamayı hedeflemektedir. Yükselen donörler olarak nitelendirilen bu devletler, son yıllarda uluslararası kalkınmada istikrarlı bir şekilde öne çıkarken esasen 1950'li yıllara kadar uzanan dış yardım programları ile kesinlikle bu alanda yeni değiller. Böyle olmakla birlikte söz konusu devletlerin dünyanın dört bir yanındaki yardım faaliyetleri kimi zaman Amerika Birleşik Devletleri, Batı Avrupa ve Japonya'nın hakim olduğu uluslararası yardım mimarisine bir tehdit olarak algılanmaktadır. Kalkınma yardımının Güney-Güney işbirliği çerçevesinde önemli bir dış politika aracı olduğu varsayımından yola çıkarak, bu tez söz konusu yükselen güçleri bu alanda harekete geçiren motivasyonların neler olduğunu sorgulamaktadır. Dış yardımın araçsallaştırılmasının arkasındaki temel motivasyonlar nelerdir? Yükselen donörler uluslararası kalkınmada geleneksel bağışçılardan farklı mı? Sahra altı Afrika'nın dış yardımın ana alıcısı olduğu ve doğal kaynaklar açısından zengin olduğu düşünüldüğünde, Çin dış politika araçlarını Sahra altı Afrika ile olan işbirliğinde nasıl ve ne amaçla kullanıyor? Son olarak, uluslararası politikada kalkınma yardımı farklı bağışçılar arasında bir rekabet unsuru olmakla birlikte, aynı zamanda farklı yönelim, teknik ve politik özelliklerine sahip olan bağışçıların her birinin kendi aralarında işi paylaştıkları ileri sürülebilir. Bütün bunlar bize kalkınma yardımı ortamının büyük oranda değiştiğini göstermektedir.İÇİNDEKİLER ............................................... .................................................. ....... benTEŞEKKÜRLER ................................................. .................................................. ....... ivÖZ ................................................. .................................................. ........................... vÖZET ................................................. .................................................. ............................... viKISALTMALAR, KISALTMALAR VE KISALTMALAR LİSTESİ ......................................... viiBÖLÜM 1GENEL TANITIM1.1 Sorunun bağlamı veya ifadesi ............................................ .................................. 11.2 Araştırma hedefleri ve soruları. .................................................. .................... 71.3 Çalışmanın önemi. .................................................. ............................................. 81.4 Konunun kapsamı, sınırlaması ve metodolojisi. .................................................. ............ 91.5 Tezin yapısı. .................................................. .......................................... 10BÖLÜM 2KALKINMA YARDIMI: KAVRAMSAL VE TEORİK ÇERÇEVE2.1 KAVRAMSAL ÇERÇEVE ............................................... ......................................... 112.1.1 Dış yardım ........................................... .................................................. .. 112.1.1.1 Tanım ............................................. .................................................. 112.1.2 Yabancı yardım türleri .......................................... ........................................... 162.1.2.1 Resmi kalkınma yardımı ........................................... ...................... 172.1.2.2 Diğer hükümetler arası yardım ............................................ ...................... 182.1.2.3 Hükümet dışı yardım ............................................ ............................... 192.1.3 Dış yardım için farklı motivasyonlar ....................................... .......... 202.1.3.1 Siyasi-diplomatik ............................................ ..................................... 21ii2.1.3.2 Askeri güvenlik ............................................ ............................................. 222.1.3.3 İnsani Yardım .............................................. .................................................. 232.1.3.4 Özgecil veya gelişimsel ............................................ ........................... 232.1.3.5 Ticari .............................................. .................................................. 242.1.3.6 Prestij .............................................. .................................................. ........ 252.1.4 Dış yardım kanalları ........................................ ................................. 262.2 KURAMSAL ÇERÇEVE ............................................... ............................................ 302.2.1 Gerçekçi teoriler ............................................. ................................................ 322.2.1.1 Klasik gerçekçilik ............................................. .......................................... 332.2.1.2 Neo-gerçekçilik ............................................ .................................................. 342.2.1.3 Neoklasik gerçekçilik ............................................. .................................... 362.2.2 Liberal teoriler ............................................. ............................................... 382.2.3 Yapılandırmacı teoriler ............................................. .................................... 412.2.4 Global Sistem Teorisi (TSM) ........................................ ................... 43BÖLÜM 3KALKINMA YARDIM MİMARİSİ: KALKINMA YARDIMI BAĞIŞÇILARI OLARAK GELİŞMEKTE OLAN GÜÇLERİN BİR PROFİLİ3.1 Geleneksel yardımdan Güney-Güney işbirliğine: literatürün gözden geçirilmesi ............. 453.2 Yükselen güçlerin Güney-Güney işbirliğine katkısı ........................... 533.3 Kalkınma yardımında ortaklar olarak yükselen güçler ............. 563.4 BRICS geliştirme yardımının farkı nedir? .................................. 624. BÖLÜMULUSLARARASI KALKINMADA GELİŞMEKTE OLAN GÜÇLERİN KONUMU: SAHARAN ALTINDA AFRİKA'DA ÇİN ÖRNEĞİ4.1 Afrika'ya Çin yardımına tarihsel bir bakış ..................................... ..... 67iii4.2 Yükselen bir donör olarak Çin .......................................... ........................ 714.3 Çin'in dış yardımına yönelik motivasyonlar ....................................... ................ 754.3.1 Siyasi nedenler ............................................. ................................................ 754.3.1.1 Tek Çin politikası: uluslararası tanınma arayışı ................................. .................................................. .......................... 764.3.1.2 Uluslararası kuruluşlarda destek alma ............................. 784.3.1.3 İyi bir uluslararası imaj yansıtma .......................................... ............. 794.3.2 Ticari çıkarlar ............................................. ......................................... 804.3.2.1 Çin şirketlerine uluslararası pazarların açılması .................. 814.3.2.2 Doğal kaynaklara güvenli erişim ........................................ ........... 824.3.3 Gelişimsel ve insani endişeler ......................................... 844.4 Güney-Güney işbirliği örneği olarak Çin-Afrika ilişkileri ............................. 854.5 Afrika'da Çin yardımı ........................................... ............................................ 884.5.1 Rol ve etki ............................................ .................................................. ... 884.5.2 Zorluklar ve değişen eğilimler .......................................... ............................ 90SONUÇ ................................................. .................................................. ................ 95KAYNAKÇA ................................................. .................................................. .......... 98EKLER ................................................. .................................................. ............................. 122--------------------Since the beginning of the 21st century, the rise of the emerging powers of the BRICS (Brazil, Russia, India, China and South Africa) has given new impetus to the promotion of development cooperation. the BRICS have increased their foreign assistance and established distinct avenues and means of economic cooperation, in particular through South-South cooperation with countries of the South. This dissertation provides an overview of the small but growing literature on bilateral foreign aid activities carried out in Sub-Saharan Africa by these five countries in general and China in particular. While these so-called emerging donors are steadily growing in importance in international development, they are certainly not new to the field, with foreign aid programs dating back to the 1950s. The recent increase in the size and scope of their aid activities around the world is seen by some as a threat to the international aid architecture dominated by the United States and its allies in Western Europe and Japan. Starting from the assumption that development aid represents an instrument of foreign policy within the framework of South-South cooperation, our objective is to ask ourselves what are the motivations that drive these emerging countries? What are the main motivations behind the instrumentalization of foreign aid? Are they different from traditional donors in providing aid? Given that sub-Saharan Africa is the main recipient of foreign aid and rich in natural resources, how and for what purposes is China using its foreign policy tools in its collaboration with the latter? On the international scene, development aid can indeed be an element of competition between different donors; on the other hand, we sometimes have the impression that the donors share the work, each with its own tropisms and technical and political characteristics. However, it is clear that the development aid landscape is changing dramatically.TABLE OF CONTENTS ............................................... .................................................. ....... iTHANKS ................................................. .................................................. ....... ivABSTRACT ................................................. .................................................. ........................... vÖZET ................................................. .................................................. ............................... viLIST OF ABBREVIATIONS, ABBREVIATIONS AND ACRONYMS ......................................... viiCHAPTER 1GENERAL INTRODUCTION1.1 Context or statement of the problem ............................................ .................................. 11.2 Research objectives and questions. .................................................. .................... 71.3 Importance of the study. .................................................. ............................................. 81.4 Scope, limitation and methodology of the subject. .................................................. ............ 91.5 Structure of the dissertation. .................................................. .......................................... 10CHAPTER 2DEVELOPMENT AID: CONCEPTUAL AND THEORETICAL FRAMEWORK2.1 CONCEPTUAL FRAMEWORK ............................................... ......................................... 112.1.1 Foreign aid ........................................... .................................................. .. 112.1.1.1 Definition ............................................. .................................................. . 112.1.2 Types of foreign aid .......................................... ........................................... 162.1.2.1 Official development assistance ........................................... ...................... 172.1.2.2 Other intergovernmental assistance ............................................ ...................... 182.1.2.3 Non-government assistance ............................................ ............................... 192.1.3 The different motivations for foreign aid ....................................... .......... 202.1.3.1 Political-diplomatic ............................................ ..................................... 21ii2.1.3.2 Military-security ............................................ ............................................. 222.1.3.3 Humanitarian .............................................. .................................................. . 232.1.3.4 Altruistic or developmental ............................................ ........................... 232.1.3.5 Commercial .............................................. .................................................. . 242.1.3.6 Prestige .............................................. .................................................. ........ 252.1.4 Channels of foreign aid ........................................ ................................. 262.2 THEORETICAL FRAMEWORK ............................................... ............................................ 302.2.1 Realistic theories ............................................. ................................................ 322.2.1.1 Classical realism ............................................. .......................................... 332.2.1.2 Neo-realism ............................................ .................................................. . 342.2.1.3 Neoclassical realism ............................................. .................................... 362.2.2 Liberal theories ............................................. ............................................... 382.2.3 Constructivist theories ............................................. .................................... 412.2.4 Global Systems Theory (TSM) ........................................ ................... 43CHAPTER 3DEVELOPMENT AID ARCHITECTURE: A PROFILE OF EMERGING POWERS AS DEVELOPMENT AID DONORS3.1 From traditional aid to South-South cooperation: a review of the literature ............. 453.2 Contribution of emerging powers to South-South cooperation ........................... 533.3 Emerging powers as partners in development aid .................. 563.4 How is BRICS development assistance different? .................................. 62CHAPTER 4POSITION OF EMERGING POWERS IN INTERNATIONAL DEVELOPMENT: THE CASE OF CHINA IN SUB-SAHARAN AFRICA4.1 A historical perspective of Chinese aid to Africa ..................................... ..... 67iii4.2 China as an emerging donor .......................................... ........................ 714.3 Motivations for China's foreign aid ....................................... ................ 754.3.1 Political reasons ............................................. ................................................ 754.3.1.1 One-China policy: the search for international recognition ................................. .................................................. .......................... 764.3.1.2 Obtaining support in international organizations ............................. 784.3.1.3 Projecting a good international image .......................................... ............. 794.3.2 Commercial interests ............................................. ......................................... 804.3.2.1 Opening international markets to Chinese companies .................. 814.3.2.2 Secure access to natural resources ........................................ ........... 824.3.3 Developmental and humanitarian concerns ......................................... 844.4 Sino-African relations as a case of South-South cooperation ............................. 854.5 Chinese aid in Africa ........................................... ............................................ 884.5.1 Role and impact ............................................ .................................................. ... 884.5.2 Challenges and changing trends .......................................... ............................ 90CONCLUSION ................................................. .................................................. ................ 95BIBLIOGRAPHY ................................................. .................................................. .......... 98APPENDICES ................................................. .................................................. ............................. 122

Tarihsel süreç içerisinde Amerika Birleşik Devletleri-İran ilişkileri 1979’da İran’da gerçekleşen İslam Devrimi ile birlikte kırılma dönemine girmiştir. Bu tarih itibariyle Ortadoğu’da önemli bir müttefikini kaybeden ABD için İran’ın nükleer faaliyetleri başlıca tehdit unsuru haline gelmiş ve Washington-Tahran arasındaki ilişkiler dönemsel koşulların getirdiği gerekçeler çerçevesinde devam etmiştir. Bu çalışmada George W. Bush, Barack Obama ve Donald Trump dönemlerinde ABD-İran arasında yaşanan ilişkileri analiz etmek için inşacı kuram kullanılmıştır. Tezin amacı, 2000 sonrası dönemde ABD’nin İran politikasının düşünsel, normatif unsurlar çerçevesinde söylemler yoluyla nasıl şekillendiğini analiz etmektir. Öte yandan ABD ve İran ulusal kimliğinin dış politika yapım sürecine etkisi incelenecektir. Buradan hareketle, iki ülke arasında yaşanan karşılıklı güvensizlik söylemler yoluyla inşa edilmiş ve devlet kimlikleri dış politika eylemlerini etkilemiştir. Bu bağlamda Amerikan ulusal kimliği demokrasi, insan hakları ve eşitlik gibi söylemler ile tanımlanırken, İran ulusal kimliği 1979 İslam Devrimi ile birlikte Batı karşıtlığı, emperyalizm karşıtlığı ve devrim ihracı gibi ideolojik motivasyonlardan beslenmiştir. Dolayısıyla ABD’nin İran politikası kimlik eksenli söylemler çerçevesinde şekillenmiş ve söz konusu söylemler özneler arası anlayışı inşa etmiştir.--------------------Historically, the relations between the United States and Iran, with the Islamic Revolution realized in Iran in 1979, entered into a fracturing period. As of today, Iran's nuclear activities have become the main threat to the USA, which has lost an essential ally in the Middle East. Moreover, the relations between Washington and Tehran have continued within the framework of the rationales taken place in different periods. In this study, the constructive theory was used to analyze the relations between the USA and Iran in the periods of George W. Bush, Barack Obama, and Donald Trump. The thesis aims to analyze how the USA’s Iran policy was shaped through discourses within the framework of ideational, normative elements in the post-2000 period. On the other hand, the impact of the US and Iranian national identity on foreign policymaking will be examined. Starting from this point of view, mutual distrust between the two countries was built through rhetoric and state identities affected foreign policy actions. In this context, while the American national identity was defined by discourses such as democracy, human rights, and equality, Iranian national identity with the 1979 Islamic Revolution was fed with ideological motivations such as anti-Westernism, anti-imperialism, and export of revolution. Therefore, the USA’s Iran policy was shaped within the framework of identity-based discourses, and these discourses built an intersubjective understanding

Yaşadığımız dönem gerçeklik-ötesi (post-truth) bir çağ mıdır? Gerçeklik-ötesi, belirli olaylarda toplumun düşüncesini şekillendirmede duygulara ve kişisel düşüncelere yönelik (sözlerin) nesnel gerçeklerden daha etkili olması durumunu ifade eder. Tanımdan anlaşıldığı üzere nesnel gerçeklik verili bir durum olarak kabul edilmektedir. Bu noktada ‘gerçek’ üzerine Antik Yunan’dan günümüze yürütülen gerçeğin olgusal olarak nesnel biçimde var olup olmayacağı kadim tartışma düşünülürse, gerçeğin verili olarak kabulü kavramın tartışmasını içinden çıkılmaz başka bir tartışma ile karşı karşıya bırakmaktadır. Dolayısıyla gerçeğin kendisini tartışmaktansa gerçeğin insan bilinciyle algılanmasından hareketle gerçeklik-ötesini ele almak söz konusu düşünsel tartışmanın dışında kalmayı ve kavram üzerine getirilen eleştirel yaklaşımı ilerletmeyi sağlayacaktır. İnsan bilincinin toplumsal pratikler içerisinde belirlendiği düşünülecek olursa, toplumsal düzene egemen olan hegemonyanın kısmi de olsa etkisi altında olduğu görülmektedir. Bu noktada mevcut hegemonyanın; neo-liberal ekonomik, siyasal, toplumsal yaklaşım üzerine kurulduğu tespit edilebilir. Dolayısıyla çağı adlandırırken gerçeklik-ötesi kavramını kullanmak çok da yerinde bir yaklaşım değildir. Gerçeklik-ötesi yazın içerisinde kavramın kökenleri özelinde bilim karşıtlığı bağlamında küresel ısınma inkarcılığı tartışmasının, ekolojik kuramların yaklaşımından yararlanarak, iklim krizine başat nedenlerden biri olan mevcut kapitalist ekonomik yapının hegemon düzeninin ideolojik bir söylemi olduğu gösterilmektedir.--------------------Is the era that we live in a post-truth age? The term of post-truth is related to circumstances that emotions and personal opinions are more influential than objective facts in relation to such circumstance. As the definition suggests, objective facts are accepted as given. Such acceptation sparks another complicated debate in addition to the eternal debate on if “truth” can exist in a factual and objective fashion since Ancient Greek Is the era that we live in a post-truth age? The term post-truth is related to the philosophy. Therefore, instead of discussing on the truth itself, discussing post-truth in relation to humane perception of truth will help to exclude self from the aforementioned ideational discussion and focus on progressing critical approach on the term. It can be seen that as social practices have an influence in shaping humane conscience, the same humane consciense also is under influence of the hegemony, practicing its hegemony on social order. At this point, one can argue that the incumbent hegemony is founded on neo-liberal approaches on economy, politics and society. Therefore, using the term “post-truth” is not the best approach to define the era we live in appropriately. In the post-truth literature it is argued that the discussion on climate change in relation to roots of the term in the context of climate change denial has an ideological discourse belonging to the incumbent capitalist economic order which is one of the primary reasons of climate change itself.

Uluslararası ve bölgesel sistemdeki kırılmalar ve otorite boşluğu, devlet dışı silahlı aktörlerin devletleri taklit etmelerine ve güçlenmelerine neden olmuştur. Bu noktada, özellikle DEAŞ ve PYD/YPG gibi şiddet içeren devlet dışı silahlı aktörlerinin yükselişi ve eylemleri uluslararası sistemde “karma güvenlik ikilemine” neden olmuştur. Türkiye, son yıllarda sınırında artan terör tehdidi ve bölgedeki büyük güçlerin şüpheci eylemleri nedeniyle hayatta kalma ve güvenlik politikası izlemeye başlamıştır. Bu çalışmada, ofansif realizmin temel varsayımlarından yararlanılarak, bölgede büyüyen tehditler bağlamında Türkiye'nin Arap Baharından sonraki dış politikası incelenmiştir. Bu çalışma, Türkiye'nin güvenlik politikasında sert güç unsurlarını nasıl daha etkin kullanmaya başladığını tartışacaktır.Bu çalışmanın üç yönlü bir analiz merceğine sahiptir. İlk olarak, klasik, savunma ve ofansif realizmin kökenler ve varsayımları incelenmiştir. İkincisi, geleneksel Türk dış politikası; ilkeleri, uluslararası sistemin politika oluşturma üzerindeki etkisi ve güvenlik yaklaşımındaki değişiklikler tartışılmaktadır. Son olarak, devlet dışı silahlı bir aktör olarak PYD/YPG'nin özellikle Suriye krizi de göz önünde alınarak Türkiye'nin bölgesel güvenliğinde nasıl ana tehditlerden biri haline geldiği analiz edilmiştir.--------------------The refractions and authority vacuum in the international and regional system have led to non-state armed actors to imitate states and causing them to strengthen. At this point, especially with the rising of violent non-state actors such as DEASH and PYD/YPG and their actions have caused a "mixed security dilemma" in the international system. In recent years, Turkey has began to pursue survival and security policies because of increasing terrorist threats on it's border and skeptical actions of great powers in the region. In this study, utilizing the primary assumptions of offensive realism, Turkey's foreign policy after the Arab Spring in context of growing threats in the region is analysed. This study will discuss how Turkey began to use hard power elements more effectively in it's security policy.The analytical lens of this study is threefold.First, the origins and assumptions of classical, defensive and offensive realism are examined. Second, traditional Turkish foreign policy; its principles, the impact of the international system on policy making and changes in the security approach are discussed. Finally, the PYD/YPG as a non-state armed actor is examined, specifically how it became one of the main threats to Turkey's regional security, also taking into account the Syria crisis.

This chapter argues that after a quarter century of stasis, the pattern of world order is changing and the inter-cold war period of the cold peace is giving way not to a thaw, but to the re-entrenchment of bipolar confrontation between the expansive liberal international order and the resistance of a group of states including Russia. Like the First Cold War, the second is also about the conflicting views of world order as the U.S.-led liberal international order is challenged by the emergence of a putative anti-hegemonic alignment between Russia, China and their allies in the emerging alternative architecture of world affairs – especially the Shanghai Cooperation Organization (SCO) and BRICS (Brazil, Russia, India, China, South Africa). The clash between Russia and the West, in this sense, is only an early version – and ultimately perhaps not the most significant – of the challenges against the long-term stasis in international affairs. Although the sinews of a post-Western world are emerging, it remains to be seen whether bodies like SCO and BRICS will be able to sustain the multilateralism of the last seven decades in the absence of the hegemon that had provided the security and support for such multilaterialism to thrive.

Suriye içinde bulunduğu Ortadoğu coğrafyası ve Akdeniz'e açılan bir liman olmasısebebiyle geçmişten günümüze hiç kuşkusuz büyük devletlerin ilgi odağı olmuştur. Suriyekonusu Ruslar için geçmişten günümüze farklı dönemlerde farklı yaklaşımları barındırsa daönemini her zaman korumuştur. Soğuk savaş Döneminin başlaması ile birlikte Suriye, Rusyave ABD gibi büyük devletlerin ulusal çıkarlarına konu olmuştur. Büyük devletlerin, çıkarlarısöz konusu olduğunda coğrafi olarak sadece kendilerine yakın bölgeye değil uzak bölgelerekarıştıkları da görülmektedir. Bu bağlamda Suriye'nin de içinde bulunduğu coğrafya ABD vebilhassa üzerinde duracağımız Rusya'nın uluslararası projelerinde önemli bir yer tutmuştur.SSCB'nin dağılmasından sonra Yeltsin döneminde Rusya reformcu Batıcı liberallerin deetkisiyle Batı ile yakınlaşan ve Rusya'nın geleceğinin Avrupa'da yattığını gören bazıpolitikalar izlemiştir. Bu politikaların izlenmesindeki sebeplerden en büyüğü Rusya'nın içindebulunduğu mali krizler ve pek çok alanda Avrupa ve ABD'ye olan ekonomik bağımlılığıydı.Fakat Putin'in iktidara gelmesiyle geçiş döneminin sancıları nispeten hafiflemiş ve enerjiunsurunun dış politikada aktif bir şekilde kullanılmasıyla da borç alan bir ülke konumundan,borç veren bir ülke konumuna geçmiştir. Fakat Rusya son yıllarda sadece yakın çevresiyledeğil, SSCB döneminde de olduğu gibi Ortadoğu'da da etkin bir şekilde söz sahibi olmakarzusundadır. Rusya'nın İran ile nükleer faaliyetleri konusunda ortaklık öneren diyaloglarıkurması, Hamas'ı resmi olarak tanıması Ortadoğu'da ABD'ye karşı alternatif bir güçoluşturma çabasını göstermektedir. Bu bağlamda bu araştırma kapsamında Rusya'nın 2011-2017 yılları arasında süregelen Suriye iç savaş döneminde, Suriye ile ilgili izlediği dışpolitikanın incelenmesi amaçlanmıştır. Tez bu konuda literatüre katkı sağlamayıhedeflemektedir. Syria is a port between Middle East and Mediterranean Sea. Although the subject of Syria hasdifferent approaches in different periods from the past to the present, it has always kept itsimportance. With the onset of the Cold War, Syria became the subject of national interests ofmajor states such as Russia and the USA. In the case of interests, it is also seen that the greatstates are geographically involved not only in the region close to them but also in remoteregions. In this context, the geography, including Syria, has an important place in the USAand especially in the international projects of Russia. After the collapse of the USSR, duringthe Yeltsin period, Russia followed a number of policies that converged with the West underthe influence of in reformist sinking liberals and saw that Russia's future lay in Europe. Thebiggest reason for monitoring these policieswas Russia's financial crisis and its economicdependence on Europe and the United States in many areas. But when Putin came to power,the pangs of the transition period became relatively light and he became a lender country fromhis position as a borrower by the active use of the energy element in foreign policy. Russia'ssecurity system in the international system in terms of threat perceptions and closeenvironment is the CIS area. However, in recent years Russia has not only wanted to have aninfluence in the Middle East, but also power in the Middle East, as it was in the USSR.Russia's dialogue with Iran on its nuclear activities and its official recognition of Hamas is aneffort to create an alternative power against the United States in the Middle East.In thiscontext, the aim of this study is to examine the foreign policy of Russia in the period of Syriacivil war between 2011-2017. The thesis aims to contribute to the literature. 92

Bu tez Soğuk Savaş'ın bitimi ile birlikte uluslararası ilişkiler disiplini içerisinde yaşanan paradigma değişimlerinin bir sonucu olarak güvenlik ve kalkınma politikalarının birbirlerine yakınsamasının ortaya çıkardığı güvenlik-kalkınma bağını ele almaktadır. Çalışmada güvenlik-kalkınma bağının nasıl ortaya çıktığı ve dış politika yapım süreçlerinde ne şekilde kullanıldığına yer verilmektedir. Çalışma boyunca güvenlik ve kalkınma arasındaki karşılıklı etkileşimin ortaya çıkardığı bağ sorgulanmakta ve bu çaba ana akım uluslararası ilişkiler teorilerinin yanı sıra Post-development, Kopenhag Ekolü ve Aberystwyth Ekolü gibi eleştirel yaklaşımlar ekseninde şekillenmektedir.1990'larda insan güvenliği ve insani kalkınma kavramlarının ortaya çıkması, güvenlik-kalkınma bağının teorik zeminini güçlendirirken politika yapıcılar için de uluslararası güvenlik ve kalkınma politikalarının tasarımı, yapımı ve uygulanması noktasında fonksiyonel ve bütüncül bir etki kaynağı meydana getirmiştir. Ancak güvenlik-kalkınma bağının küresel aktörler tarafından nasıl algılandığı, tecrübe edildiği ve hangi kanallar aracığıyla uygulandığına yönelik tüm çevrelerce ortak kabul gören bir çerçeveye sahip olmayışı bu bağ aracılığıyla oluşturulan dış politika pratiklerine yönelik sorgulamaların önünü açmıştır. Bu argümandan hareketle çalışmada AB, ABD ve Çin'in -yoğun bir güvenlik-kalkınma bağı gündemine sahip olan 2000 sonrası Afrika dış politikası incelenmiştir. Bu çalışmada; Afrika'ya yönelik kalkınma yardımları ve BM Barışı Koruma Operasyonlarının analizi aracılığıyla dış politika yapım süreçlerinde güvenlik-kalkınma bağının hangi amaçlar için hangi kanallar aracılığıyla kullanıldığı sorusuna yanıt aranmıştır. This thesis examines the link between security and development -the security – development nexus- which emerged when security and development policies converge to each other as a consequence of paradigm shifts in the discipline of international relations after the Cold War in the 1990s. This study includes how security-development nexus has emerged and how it is used in foreign policy making process. The `nexus` -emerged by mutual interaction between security and development has investigated throughout the study and this effort is shaped by critical approaches such as Post-development, the Copenhagen School and the Aberystwyth School, as well as mainstream international relations theories.The emergence of human security and human development concepts has strengthened the theoretical ground of security-development nexus. This has given authority to policy makers a functional and holistic source to design, construction and implementation of international security and development policies. However, there is no common framework for all the spheres of how security-development nexus is perceived, experienced and formulated by global actors and it causes questioning of foreign policy practices which shaped by the security and development nexus. From this argument, this thesis examined the post-2000 African foreign policy of the EU, US and China - which has a dense security-development nexus agenda. In this thesis; through the analysis of development aid for Africa and analysis of current UN Peacekeeping Operations in there, i try to answer the question of: For which purposes is the security-development nexus used in the foreign policy making process through which channels? 126

ÖZETBu çalışma, terörizmde yaşanan çok boyutlu değişim sürecini hibrid tehditler ve hibrid terör örgütleri çerçevesinde ortaya koymak amacıyla hazırlanmıştır.ABSTRACTThis study aims to explain the multi dimensional transformation process occurring in terrorism within the framework of hybrid threats and hybrid terror organizations.

Güvenlik, insanoğlunun hayatının her noktasına temas eden bir kavramolmuştur. Küresel siyasette yaşanan değişimler ve dönüşümlerle birlikte güvenliğinalgılanışı ve uygulanışı da çeşitlilik kazanmıştır. Küresel güvenlik yönetişimi, yeni birgüvenlik enstrümanı olarak uluslararası alanda barış ve istikrarın sürmesi amacıylapolitik, ekonomik ve idari otoritenin ortak kullanımını sistemdeki ilgili bütün aktörlerinortak çabalarıyla elde edilen sonuçların oluşturduğu, farklı düzeylerde tüm aktörleriiçeren bir politika oluşturma düzlemi olarak tanımlanabilmektedir. Küreselleşmenintırmanmasıyla birlikte ekonomik, kültürel, insani, çevresel güvenlik meseleleri önemkazanmış; sınır-aşan suçlar, uluslararası terörizm, nükleer silahların yayılması, bulaşıcıhastalıklar gibi yeni tehditlerin yaygınlaşması sonucunda bir kavram olarak yenidenhem güvenlik hem de yönetişim kavramlarının kesişiminde inşa edilmeye başlamıştır..Özellikle 11 Eylül olayları sonrası tekrar gelenekselleşen ve sertleşen Atlantik merkezligüvenlik algısını değiştirme konusunda söz sahibi olan yükselen güçlerin, küreselgüvenlik yönetişimi özelinde olmak üzere, küresel yönetişimde etkin olabildiği ve nişnoktalara temas ettiği bir alan olarak görülmüştür.Türkiye, 2001 sonrası değişen güvenlik ikliminde var olan potansiyelini ortayakoymaya çalışmıştır. 2002'den itibaren AK Parti ile başlayan bu değişim ile Türkiyeküresel bir düzen kurucu aktör olmak için çok çeşitli iç ve politikalar ortaya koymuştur.Bu çalışmada, Türkiye'nin küresel güvenlik yönetişimindeki yeri ve katkısıincelenecektir. Türkiye'nin içinde bulunduğu güvenlik iklimi ve iç politika süreçleriyleberaber bölgesinde ve uluslararası siyasette prestijini ve gücünü artırmasında güvenlikyönetişimi faaliyetlerinin etkisine değinilecektir. Türkiye'nin iç, bölgesel ve küreselgüvenlik yönetişimindeki faaliyetlerinin tespit edilmesiyle, barış ve istikrara olankatkısına değinilecektir. Security has always been become a concept that contacts every aspect ofhuman life. perception and application of security has become diverse in line with thechanges and transformation in global politics. Global security governance defined as apolicy making sphere that includes all actors or stakeholders from different levels andconsisting of outputs that are made of collective efforts, economic and administrativeauthority together on the purpose of maintaining peace and stability. Due to hyperglobalization, economic, cultural, environmental and humanity security issues becomesalient. Hence, as a result of new threats -such as global terrorism, spreading nuclearproliferation and epidemic diseases- it has been started to be constructed in junctionpoint of both security and governance terms. Global security governance have been seenas an area where emerging powers, who especially have a say in the matter of Atlanticbased security perceptions that has become more traditional and rigid, can becomeeffective in global governance and touch the niche areas.Turkey has tried to demonstrate its potential in the changing security climatesince 2001. With this change starting with the AK Party since 2002, Turkey hasintroduced a variety of internal policies to become a key actor in a global order. In thisstudy, the role and contribution of Turkey to global security governance will beexamined. The impact of security governance activities on Turkey's security climatealong with domestic policy processes, as well as its prestige and strength in the regionand international politics, will be addressed. Moreover, the contribution of Turkey topeace and stability will be addressed by identifying its activities in internal, regional andglobal security governance. 216

ÖZETBu çalışmanın amacı özellikle motivasyonlar, stratejiler ve araçlara odaklanarak Türkiye’nin son yıllarda küresel yönetişim algılamasındaki değişimin incelenmesidir.ABSTRACTThis work aims to understand the shifts in Turkey’s understanding of global governance in recent years with a particular focus on its motivations, strategies, and instruments.

ÖZETÇin’in 2000’li yıllardan itibaren hızlı bir şekilde yükselişi, dünya düzenini ciddi olarak etkilemiş ve dengeleri değiştirmeye başlamıştır. Çin’in ekonomik olarak kalkınması, askeri olarak da güçlenmesine yol açmıştır. Daha da önemlisi Çin GSYH’sı küresel ekonomik durgunluğa rağmen hala yıllık ortalama 6-7%’lerde büyümeye devam ediyor ve edecek olmasıdır. Çin ekonomisinin büyümesinin doğal sonucu olarak Çin’in, Rusya da dahil olmak üzere tüm çevre ülkelerine ciddi etkileri olmuştur ve olmaya devam edecektir. Bu etki 1991’de bağımsızlıklarını kazanan, Orta Asya devletlerinde de askeri, savunma, siyasi, ekonomi, enerji ve kültürel alanlarda mevcuttur.Çin’in büyüyen dev ekonomisinin enerji ihtiyacından dolayı Çin dış politikası için öncelik, enerji kaynağı ülkelerin sayısını çeşitlendirmek ve enerji güvenliğini sağlamaktır. Çin’in iç güvenliğinin önceliği ise Uygur ayrılıkçılık sorununu çözmek ve radikal İslamcı terör ile mücadele etmek ve toprak bütünlüğünü korumaktır. Tüm bu nedenler Çin’i Orta Asya’ya itmektedir. Çin’in hedefi Orta Asya devletleri ile XXI. yüzyılın yeni tehditlerine karşı birlikte işbirliği yaparak hem hassas olan Batı sınırlarında istikrarı sağlamak hem enerji ihtiyacını güvenliliğini sağlamaktır. Orta Asya devletleri arasında farklı sebeplerden dolayı Çin için en önemli iki ülke Kazakistan ve Türkmenistan’dır. Günümüzde Çin, bölgedeki geleneksel Rusya hegemonyasına rağmen bu iki ülkenin ekonomik anlamda en önemli ortağı, güvenlik anlamında ise önemli ortaklarından biri haline gelmiştir.Uluslararası ilişkilerin en eski ve kapsamlı teorileri olan Realizm ve Liberalizm sayesinde Çin’in Orta Asya’da artan etkisini daha da kolay anlayabilmekteyiz. Bu iki teorinin temel kavramları, savları ve teorik çerçevesi sayesinde Çin’in Orta Asya’da neden etkili olduğunu, gelecekte bölgede güçler dengesinin nasıl şekilleneceğini, Çin’in etkisinin nasıl olacağını ve bölgedeki farklı aktörlerin davranışlarını daha kolay analiz ve tahmin edebilmekteyiz.ABSTRACTChina’s rapid economic growth since 2000s affected the World system and started to change it. Economic growth of China led to military growth as well. More importantly, despite the economic slowdown in World economy, China’s economy is still growing and will continue to grow about 6-7% in yearly basis. As a natural consequence of it economic growth, China started to influence all neighboring countries, including Russia. This influence presences in military, politics, economy, energy and cultural fields of newly independent Central Asian countries, which gained their independence in 1991.China’s growing economy needs to be fueled more and more, thus it has to secure its energy routes and diversify them. It became a top priority for China’s foreign policy as well. To solve Uyghur separatism question and fight radical Islamic terrorism and keep the territorial integrity are the top priorities for China’s internal security. Because all of these reasons China had to be influential in Central Asia. To face new threads of XXI. century China and Central Asian Republics cooperating on common base based on mutual gain. As a consequence of this China wants secure Western borders and guarantee its energy security. Because of different reasons Kazakhstan and Turkmenistan are the most important countries for China in Central Asia. Despite traditional Russian hegemony in the region, China became most important partner in terms of economy and one of the most important partner in terms of security for both countries.With help of the most old and comprehensive theories of International Relations, Realism and Liberalism we can better understand and interpret China’s rising influence in Central Asian republics. With basic assumptions, notions and theoretical framework we can understand and analyze why China is so influential in these republics, how will be balance of power in future in the region. Also we can presume how will be China’s influence and how will act different actors in future.

Özet Avrupa bütünleşmesi demokratik toplum ve pazar ekonomisi oluşturmak isteyen aday ülkelerin iç politika ve ekonomi alanında yapacak oldukları reformlar için güçlü bir motivasyon aracı teşkil etmektedir. Bütünleşme iç yasal çerçeve ve pratiklerin Avrupa standartlarına uygun hale getirilmesini zorunlu kılan şartlı bir süreçtir. AB’ye katılmanın en önemli şartlarından biri de demokrasi ile ilgili AB’nin istekleriyle uyumun sağlanmasıdır. Araştırmanın amacına uygun olarak bu çalışma AB’nin Balkan ülkelerinde, özellikle de Makedonya’da izlemiş olduğu demokrasi teşvik politikalarını inceleyecektir. Liberal, realist ve inşacı teoriler kullanılarak çalışmanın teorik altyapısı oluşturulacaktır. Analiz, politik reformları yerine getirme karşılığında AB’nin komşu ülkelere üyelik perspektifi sunması durumunda siyasi şartlılığın güçlü etkisi olduğunu göstermektedir. Bu çalışma, sadece bir teori kullanarak değil, liberalizm, realizm ve inşacı yaklaşımların bir sentezini kullanarak sAB’nin Balkanlarda yürütmüş olduğu demokrasi teşviğini açıklamayı hedeflemektedir. Anahtar kelimeler: AB, Batı Balkanlar, demokrasi teşvik, siyasi şartlılık, demokrasi, uyum, bütünleşme, normlar, çıkarlar, dış yardım, realizm, liberalizm, inşacılık. Abstract European integration is considered to be a powerful motivating tool for aspiring members to reform domestic politics and economic policies towards establishing democratic societies with market economies. The integration is conditional upon aligning domestic legal frameworks and practices with European standards. Compliance with European requirements on democracy is one of the crucial elements of the accession process. In accordance with this my research will be about the process of EU’s democracy promotion in countries from Balkans and a special taken case country will be Republic of Macedonia. Liberalist, realist and constructivist theories were employed in order to substantiate a theoretical framework for Balkan studies. The analysis shows that EU has strong effects of political conditionality on democracy in the neighboring countries if the EU offers a membership perspective in return for political reform. Thesis argues that such processes can be explained by using not only one theory but the synthesis of liberalism, realism and constructivism approach. Keywords: EU, Western Balkans, democracy promotion, political conditionality, democracy, harmony, integration, norms, interests, foreign aid, realism, liberalism, constructivism.

ÖZETSİYASİ KOŞULLULUKTAN HAREKETLE AB'NİN SAHARALTI AFRİKA'DAKİ DEMOKRASİ TEŞViKİ: NİJERYA, ZİMBABVE, FİLDİŞI SAHİLİ VE NİJER ÖRNEKLERİ.Siyasi sartlılık prensibini AB’nin Saharaltı Afrika ile olan gelişim işbirliğinin bir parçası yapma fikri ilk olarak Lomé IV sözleşmesi ve onun devamında imzalanan 2000 Cotonou Anlaşmasına kadar dayanmaktadır. Bu çalışma, seçilen dört Saharaltı Afrika ülkesine (Nijerya, Zimbabve, Fildişi Sahili ve Nijer) AB’nin siyasi şartlılık prensibinin unsurlarından birini -“tutarlılık” unsurunu-, AB’nin söz konusu olan bu dört ülkede demokratik prensiplerinin çiğnenmesi ve yine AB’nin reaksiyonundaki farklılaşmalarının açıklayıcı faktörlerden haraketle bir kritik bir mukayesese yaparak inceleyecektir. İlk olarak, bu çalışmanın en önemli bulgusu AB’nin siyasi şartlılığının aynı demokrasi ve insan hakları ihlallerinin kimi zaman AB tarafından hiç bir reaksiyona mağruz kalmamasına yol açan çifte standartlı bazı uygulamalarının olduğudur. İkinci olarak, çifte standartları açıklayıcı faktörlerle ilgili olarak bu tezi daha önceki çalışmalardan ayıran en önemli özellik normatif ve etkililik faktörlerini AB’nin kendi çıkar odaklı amaçlarıyla birlikte incelemesidir. Bu çalışma, seçilen dört ülkeye uyarlanmak üzer altı tane hipotezi incelemektedir. Araştırmamızın sonuçları, her ne kadar çıkarlar hala önemli olsa da üç grupta topladığımız açıklayıcı faktörlerin (normatif, çıkarlar ve etkililik) AB’nin demokrasi teşvikle ilgili olarak amaçlarını göstermektedir. AB’nin çıkar odaklı davranışlarını, 2000-2005 döneminde Nijerya ve Fildişi Sahili’ne karşı pozitif yaptırımları devreye sokmasına rağmen, Fildişi Sahili ve Zimbabve’ye 2010-2011 arasında negatif yaptırımlı uygulamalar yapmasında görmekteyiz.Anahtar kelimeler: AB, Saharaltı Afrika, demokrasi teşviki, siyasi karşıtlılık, demokrasi, tutarlılık, normlar, çıkarlar, dış yardım, realizm, liberalizm, postpositivizm. ABSTRACTTHE EU’S DEMOCRACY PROMOTION IN SUB-SAHARAN AFRICA THROUGH POLITICAL CONDITIONALITY:CASES OF NIGERIA, ZIMBABWE, IVORY COAST AND NIGER.The idea of including political conditionality into the EU’s development cooperation with Sub-Saharan Africa dates back to the revised Lomé IV convention, later consolidated by the 2000 Cotonou Agreement. The thesis examines the EU’s use of political conditionality in selected four Sub-Sahara African countries (Nigeria, Zimbabwe, Ivory Coast and Niger) along one line of investigation-the consistency aspect- through a critical comparison of the EU’s reaction towards the violations of the democratic principles that occurred in the selected cases and the explanatory factors of the eventual variations in the EU’s reaction. The first main finding is that the EU’s political conditionality is highly marked with “double standards” meaning that similar violations of human rights and democratic principles did not mostly lead to an even reaction from the EU. Second, on the explanatory factors of the “double standards”, the thesis breaks up with many earlier works by adding both normative and effectiveness factors to the self-interests goals of the EU. We have formulated six hypotheses that will be investigated in the four countries. The results of our investigation show these three group of explanatory factors (normative, self-interest and effectiveness) help understand the motivations of the EU, although self-interest factors prevail. This prevalence has been proven right in explaining the EU’s preference for positive measures towards Nigeria and Ivory Coast (2000-2005), and for negative measures against Ivory Coast (2010-2011) and Zimbabwe following the breaches that occurred.Keywords: EU, Sub-Saharan Africa, democracy promotion, political conditionality, democracy ,consistency, norms, interests, foreign aid, realism, liberalism, post-positivism