Search

Vlak voordat de eerste corona avondklok werd ingesteld, opende het Haagseonderwijs- en cultuurcomplex Amare na vijftien jaar vol gekopte ambitieszijn deuren. Één gebouw voor het Residentie Orkest, het NederlandsDanstheater en het Koninklijk Conservatorium op een prominente plaats inde stad. Gelegen aan het Spuiplein vormt het met de Nieuwe Kerk, het!eater aan het Spui, het Filmhuis, de Bibliotheek en het Stadhuis hetkloppende cultuurhart van Den Haag en de bekroning van de compacte stadmet al haar ambities. Leo Oorschot dook in de geschiedenis en bekeek hetresultaat.

Vlak voordat de eerste corona avondklok werd ingesteld, opende het Haagseonderwijs- en cultuurcomplex Amare na vijftien jaar vol gekopte ambitieszijn deuren. Één gebouw voor het Residentie Orkest, het NederlandsDanstheater en het Koninklijk Conservatorium op een prominente plaats inde stad. Gelegen aan het Spuiplein vormt het met de Nieuwe Kerk, het!eater aan het Spui, het Filmhuis, de Bibliotheek en het Stadhuis hetkloppende cultuurhart van Den Haag en de bekroning van de compacte stadmet al haar ambities. Leo Oorschot dook in de geschiedenis en bekeek hetresultaat.

Opinieartikel over het belang van kunst en cultuur voor de brede welvaart, met name in Noord-Brabant.

L’image extrêmement négative de Bruxelles dans la presse, souvent citée comme un facteur expliquant le manque d’attrait de la ville en tant que lieu de vie, fait rarement l’objet de recherches. Cette étude porte sur la façon dont les journaux belges présentent la vie bruxelloise, ainsi que sur la façon dont ces représentations sont corrélées à des schémas culturels plus généraux qui influent sur les perceptions de la population. Une analyse des correspondances multiples nous a permis de constater que dans l’ensemble, la presse regroupe des concepts pour forger deux représentations diamétralement opposées : la première correspond à une perception « phobique » de Bruxelles, centrée sur les aspects négatifs de la vie citadine, tandis que la seconde traduit une vision « cosmopolite » de la capitale, l’accent étant mis sur son dynamisme et sur d’autres atouts qui lui sont propres. En outre, en matière de description de la vie bruxelloise, les différences entre les journaux tiennent davantage à leur orientation (élitaire ou populaire) qu’à la langue de publication (néerlandais ou français). De zeer negatieve afschildering van Brussel in de pers wordt vaak aangehaald als factor in de verklaring waarom de stad niet zo’n aantrekkelijke plek is om te wonen, maar is amper empirisch onderzocht. Deze studie onderzoekt hoe het stadsleven wordt beschreven in Belgische kranten en hoe de gehanteerde frames resoneren met bredere culturele schema’s die de percepties van mensen over Brussel beïnvloeden. Aan de hand van een meervoudige correspondentie analyse ontdekten we dat de krantenberichtgeving twee tegenovergestelde frames gebruikt: het eerste frame stemt overeen met een fobische perceptie van Brussel, waarbij de focus ligt op de negatieve aspecten van de stad, en het tweede met een kosmopolitische kijk op de hoofdstad, die gericht is op het bruisende karakter en andere troeven van de stad. Bovendien hebben de verschillen tussen kranten in hun afschildering van het leven in Brussel meer betrekking op hun oriëntering (elitair versus populaire) dan op de taal waarin ze artikelen publiceren (Nederlands versus Frans). Brussels’ overwhelmingly negative depiction in the press is a frequently mentioned but little researched factor in explaining its lack of appeal as a place to live. This study examines how city life is framed in Belgian newspapers as well as how said frames resonate with broader cultural schemes that influence public perceptions. Using multiple correspondence analysis, we found that the press by and large groups concepts into two diametrically opposed frames: the first corresponding to a phobian perception of Brussels that centres on the negative aspects of city life and the second to a cosmopolitan view of the capital that focusses on its vibrant nature and other inherent advantages. Furthermore, differences between newspapers in their portrayal of life in Brussels relate more so to their orientation (elite versus popular) rather than to their language (Dutch versus French).

L’image extrêmement négative de Bruxelles dans la presse, souvent citée comme un facteur expliquant le manque d’attrait de la ville en tant que lieu de vie, fait rarement l’objet de recherches. Cette étude porte sur la façon dont les journaux belges présentent la vie bruxelloise, ainsi que sur la façon dont ces représentations sont corrélées à des schémas culturels plus généraux qui influent sur les perceptions de la population. Une analyse des correspondances multiples nous a permis de constater que dans l’ensemble, la presse regroupe des concepts pour forger deux représentations diamétralement opposées : la première correspond à une perception « phobique » de Bruxelles, centrée sur les aspects négatifs de la vie citadine, tandis que la seconde traduit une vision « cosmopolite » de la capitale, l’accent étant mis sur son dynamisme et sur d’autres atouts qui lui sont propres. En outre, en matière de description de la vie bruxelloise, les différences entre les journaux tiennent davantage à leur orientation (élitaire ou populaire) qu’à la langue de publication (néerlandais ou français). De zeer negatieve afschildering van Brussel in de pers wordt vaak aangehaald als factor in de verklaring waarom de stad niet zo’n aantrekkelijke plek is om te wonen, maar is amper empirisch onderzocht. Deze studie onderzoekt hoe het stadsleven wordt beschreven in Belgische kranten en hoe de gehanteerde frames resoneren met bredere culturele schema’s die de percepties van mensen over Brussel beïnvloeden. Aan de hand van een meervoudige correspondentie analyse ontdekten we dat de krantenberichtgeving twee tegenovergestelde frames gebruikt: het eerste frame stemt overeen met een fobische perceptie van Brussel, waarbij de focus ligt op de negatieve aspecten van de stad, en het tweede met een kosmopolitische kijk op de hoofdstad, die gericht is op het bruisende karakter en andere troeven van de stad. Bovendien hebben de verschillen tussen kranten in hun afschildering van het leven in Brussel meer betrekking op hun oriëntering (elitair versus populaire) dan op de taal waarin ze artikelen publiceren (Nederlands versus Frans). Brussels’ overwhelmingly negative depiction in the press is a frequently mentioned but little researched factor in explaining its lack of appeal as a place to live. This study examines how city life is framed in Belgian newspapers as well as how said frames resonate with broader cultural schemes that influence public perceptions. Using multiple correspondence analysis, we found that the press by and large groups concepts into two diametrically opposed frames: the first corresponding to a phobian perception of Brussels that centres on the negative aspects of city life and the second to a cosmopolitan view of the capital that focusses on its vibrant nature and other inherent advantages. Furthermore, differences between newspapers in their portrayal of life in Brussels relate more so to their orientation (elite versus popular) rather than to their language (Dutch versus French).

L’image extrêmement négative de Bruxelles dans la presse, souvent citée comme un facteur expliquant le manque d’attrait de la ville en tant que lieu de vie, fait rarement l’objet de recherches. Cette étude porte sur la façon dont les journaux belges présentent la vie bruxelloise, ainsi que sur la façon dont ces représentations sont corrélées à des schémas culturels plus généraux qui influent sur les perceptions de la population. Une analyse des correspondances multiples nous a permis de constater que dans l’ensemble, la presse regroupe des concepts pour forger deux représentations diamétralement opposées : la première correspond à une perception « phobique » de Bruxelles, centrée sur les aspects négatifs de la vie citadine, tandis que la seconde traduit une vision « cosmopolite » de la capitale, l’accent étant mis sur son dynamisme et sur d’autres atouts qui lui sont propres. En outre, en matière de description de la vie bruxelloise, les différences entre les journaux tiennent davantage à leur orientation (élitaire ou populaire) qu’à la langue de publication (néerlandais ou français). De zeer negatieve afschildering van Brussel in de pers wordt vaak aangehaald als factor in de verklaring waarom de stad niet zo’n aantrekkelijke plek is om te wonen, maar is amper empirisch onderzocht. Deze studie onderzoekt hoe het stadsleven wordt beschreven in Belgische kranten en hoe de gehanteerde frames resoneren met bredere culturele schema’s die de percepties van mensen over Brussel beïnvloeden. Aan de hand van een meervoudige correspondentie analyse ontdekten we dat de krantenberichtgeving twee tegenovergestelde frames gebruikt: het eerste frame stemt overeen met een fobische perceptie van Brussel, waarbij de focus ligt op de negatieve aspecten van de stad, en het tweede met een kosmopolitische kijk op de hoofdstad, die gericht is op het bruisende karakter en andere troeven van de stad. Bovendien hebben de verschillen tussen kranten in hun afschildering van het leven in Brussel meer betrekking op hun oriëntering (elitair versus populaire) dan op de taal waarin ze artikelen publiceren (Nederlands versus Frans). Brussels’ overwhelmingly negative depiction in the press is a frequently mentioned but little researched factor in explaining its lack of appeal as a place to live. This study examines how city life is framed in Belgian newspapers as well as how said frames resonate with broader cultural schemes that influence public perceptions. Using multiple correspondence analysis, we found that the press by and large groups concepts into two diametrically opposed frames: the first corresponding to a phobian perception of Brussels that centres on the negative aspects of city life and the second to a cosmopolitan view of the capital that focusses on its vibrant nature and other inherent advantages. Furthermore, differences between newspapers in their portrayal of life in Brussels relate more so to their orientation (elite versus popular) rather than to their language (Dutch versus French).

Sociaal werkers die willen aansluiten bij mensen met een andere dan hun eigen culturele achtergrond, moeten niet primair uitgaan van kennis van die andere cultuur of van ‘argeloze empathie'. Dat leidt vaak tot onbegrip en misverstanden, stelt Jeroen Boekhoven. Antropologische inzichten leren: met openheid, respect en oprechte interesse kom je veel verder

Op het onlangs gehouden congres ‘Welkom in de Nieuwe Binnenstad’ van Platform De Nieuwe Winkelstraat gaf de Leidse cultuurmakelaar en dirigent Guido Marchena aan dat de cultuursector een belangrijke bijdrage kan leveren aan binnenstedelijke ontwikkeling. Ook Olaf Zwijnenburg, sectormanager Retail en Groothandel bij Rabobank, verwees in een blog naar cultuur als belangrijke partner van de retail in de transformatie van binnensteden. Beide observaties passen in het gesprek over de toekomst van de binnenstedelijke retail en de uitdaging om de binnenstad van de toekomst vorm te geven. Het debat gaat onder meer over de partijen die daarbij van belang zijn en hun belangen en verantwoordelijkheden. Dat kunst en cultuur daarin, naast de retail, een prominente rol toevalt, staat niet ter discussie. Voor zowel cultuur als retail geldt echter dat zij hun rol en maatschappelijke betekenis moeten herijken. De opkomst van digitale communicatie, online media en e-commerce hebben daar aanleiding toe gegeven. De afgelopen jaren heeft de coronapandemie beide sectoren bovendien uitzonderlijk hard geraakt. De vraag luidt dan ook: hoe nu verder?

Op het onlangs gehouden congres ‘Welkom in de Nieuwe Binnenstad’ van Platform De Nieuwe Winkelstraat gaf de Leidse cultuurmakelaar en dirigent Guido Marchena aan dat de cultuursector een belangrijke bijdrage kan leveren aan binnenstedelijke ontwikkeling. Ook Olaf Zwijnenburg, sectormanager Retail en Groothandel bij Rabobank, verwees in een blog naar cultuur als belangrijke partner van de retail in de transformatie van binnensteden. Beide observaties passen in het gesprek over de toekomst van de binnenstedelijke retail en de uitdaging om de binnenstad van de toekomst vorm te geven. Het debat gaat onder meer over de partijen die daarbij van belang zijn en hun belangen en verantwoordelijkheden. Dat kunst en cultuur daarin, naast de retail, een prominente rol toevalt, staat niet ter discussie. Voor zowel cultuur als retail geldt echter dat zij hun rol en maatschappelijke betekenis moeten herijken. De opkomst van digitale communicatie, online media en e-commerce hebben daar aanleiding toe gegeven. De afgelopen jaren heeft de coronapandemie beide sectoren bovendien uitzonderlijk hard geraakt. De vraag luidt dan ook: hoe nu verder?

Samenwerking tussen retail en cultuur is van belang om de Nederlandse binnensteden leefbaar te houden, zo blijkt uit de eerste, tussentijdse observaties en conclusies van een onderzoek hiernaar. Lokaal beleid speelt daarin vanzelfsprekend een grote rol.

Samenwerking tussen retail en cultuur is van belang om de Nederlandse binnensteden leefbaar te houden, zo blijkt uit de eerste, tussentijdse observaties en conclusies van een onderzoek hiernaar. Lokaal beleid speelt daarin vanzelfsprekend een grote rol.

Sociaal werkers die willen aansluiten bij mensen met een andere dan hun eigen culturele achtergrond, moeten niet primair uitgaan van kennis van die andere cultuur of van ‘argeloze empathie'. Dat leidt vaak tot onbegrip en misverstanden, stelt Jeroen Boekhoven. Antropologische inzichten leren: met openheid, respect en oprechte interesse kom je veel verder

Au 19e siècle, les jeunes filles de la bourgeoisie, de la noblesse et des maisons royales d’Europe recevaient une éducation artistique. Si quelques-unes firent des arts leur métier en tirant profit d’une offre de formation en plein essor, la majorité – peu étudiée – d’entre elles pratiquait les arts en amateur. Cet article se concentre sur l’éducation artistique des artistes amatrices, en particulier celle des femmes de la noblesse dans le Bruxelles du 19e siècle. Pourtant très sensible à l’importance d’une éducation artistique, la noblesse ne vit naître dans ses rangs que de rares artistes professionnelles. La capitale offrait un vaste choix de formations. Des sources d’archives privées permettent d’approfondir les connaissances sur ces artistes amatrices et le paysage artistique de l’époque, tout en contextualisant les données liées aux artistes professionnelles. In de 19de eeuw kregen meisjes uit de burgerij, de adel en het koningshuis in Europa een artistieke opvoeding. Enkelen maakten van de kunsten hun beroep, wat door het groeiende opleidingsaanbod mogelijk was geworden. De weinig onderzochte meerderheid beoefende de kunsten als amateur. Dit artikel concentreert zich op de artistieke opvoeding van amateurkunstenaressen en specifiek op die van adellijke vrouwen in het 19de-eeuwse Brussel. De adel hechtte veel belang aan een kunstzinnige educatie, maar bracht zelden beroepskunstenaars voort. De hoofdstad bood ruime opleidingsmogelijkheden. Via bronnen uit privéarchieven wordt de kennis over amateurkunstenaressen en het artistieke landschap verdiept, terwijl bevindingen over beroepskunstenaressen worden gecontextualiseerd. In the 19th century, girls from the middle class, the nobility and the royal families in Europe received an artistic education. A few decided to become professional artists, which was made possible, among other things, by the growing range of education on offer. The understudied majority practiced the arts as amateurs. This article focuses on the artistic education of amateur artists and specifically on that of noble women in 19th-century Brussels. For the nobility, artistic education was very important, however it rarely produced professional artists. The capital offered ample education opportunities. The results from sources in private archives deepen the knowledge about amateur female artists and the artistic landscape, while contextualizing the findings about professional female artists.

Au 19e siècle, les jeunes filles de la bourgeoisie, de la noblesse et des maisons royales d’Europe recevaient une éducation artistique. Si quelques-unes firent des arts leur métier en tirant profit d’une offre de formation en plein essor, la majorité – peu étudiée – d’entre elles pratiquait les arts en amateur. Cet article se concentre sur l’éducation artistique des artistes amatrices, en particulier celle des femmes de la noblesse dans le Bruxelles du 19e siècle. Pourtant très sensible à l’importance d’une éducation artistique, la noblesse ne vit naître dans ses rangs que de rares artistes professionnelles. La capitale offrait un vaste choix de formations. Des sources d’archives privées permettent d’approfondir les connaissances sur ces artistes amatrices et le paysage artistique de l’époque, tout en contextualisant les données liées aux artistes professionnelles. In de 19de eeuw kregen meisjes uit de burgerij, de adel en het koningshuis in Europa een artistieke opvoeding. Enkelen maakten van de kunsten hun beroep, wat door het groeiende opleidingsaanbod mogelijk was geworden. De weinig onderzochte meerderheid beoefende de kunsten als amateur. Dit artikel concentreert zich op de artistieke opvoeding van amateurkunstenaressen en specifiek op die van adellijke vrouwen in het 19de-eeuwse Brussel. De adel hechtte veel belang aan een kunstzinnige educatie, maar bracht zelden beroepskunstenaars voort. De hoofdstad bood ruime opleidingsmogelijkheden. Via bronnen uit privéarchieven wordt de kennis over amateurkunstenaressen en het artistieke landschap verdiept, terwijl bevindingen over beroepskunstenaressen worden gecontextualiseerd. In the 19th century, girls from the middle class, the nobility and the royal families in Europe received an artistic education. A few decided to become professional artists, which was made possible, among other things, by the growing range of education on offer. The understudied majority practiced the arts as amateurs. This article focuses on the artistic education of amateur artists and specifically on that of noble women in 19th-century Brussels. For the nobility, artistic education was very important, however it rarely produced professional artists. The capital offered ample education opportunities. The results from sources in private archives deepen the knowledge about amateur female artists and the artistic landscape, while contextualizing the findings about professional female artists.

Au 19e siècle, les jeunes filles de la bourgeoisie, de la noblesse et des maisons royales d’Europe recevaient une éducation artistique. Si quelques-unes firent des arts leur métier en tirant profit d’une offre de formation en plein essor, la majorité – peu étudiée – d’entre elles pratiquait les arts en amateur. Cet article se concentre sur l’éducation artistique des artistes amatrices, en particulier celle des femmes de la noblesse dans le Bruxelles du 19e siècle. Pourtant très sensible à l’importance d’une éducation artistique, la noblesse ne vit naître dans ses rangs que de rares artistes professionnelles. La capitale offrait un vaste choix de formations. Des sources d’archives privées permettent d’approfondir les connaissances sur ces artistes amatrices et le paysage artistique de l’époque, tout en contextualisant les données liées aux artistes professionnelles. In de 19de eeuw kregen meisjes uit de burgerij, de adel en het koningshuis in Europa een artistieke opvoeding. Enkelen maakten van de kunsten hun beroep, wat door het groeiende opleidingsaanbod mogelijk was geworden. De weinig onderzochte meerderheid beoefende de kunsten als amateur. Dit artikel concentreert zich op de artistieke opvoeding van amateurkunstenaressen en specifiek op die van adellijke vrouwen in het 19de-eeuwse Brussel. De adel hechtte veel belang aan een kunstzinnige educatie, maar bracht zelden beroepskunstenaars voort. De hoofdstad bood ruime opleidingsmogelijkheden. Via bronnen uit privéarchieven wordt de kennis over amateurkunstenaressen en het artistieke landschap verdiept, terwijl bevindingen over beroepskunstenaressen worden gecontextualiseerd. In the 19th century, girls from the middle class, the nobility and the royal families in Europe received an artistic education. A few decided to become professional artists, which was made possible, among other things, by the growing range of education on offer. The understudied majority practiced the arts as amateurs. This article focuses on the artistic education of amateur artists and specifically on that of noble women in 19th-century Brussels. For the nobility, artistic education was very important, however it rarely produced professional artists. The capital offered ample education opportunities. The results from sources in private archives deepen the knowledge about amateur female artists and the artistic landscape, while contextualizing the findings about professional female artists.

Filial piety is important to Chinese adults and is associated with mental health among older Chinese immigrants in the United States. However, it is unclear whether filial piety is linked to the mental health of Chinese immigrants in European countries. Therefore, this study aims to gain insights into the association between mental health and filial piety of first-generation Chinese immigrants in the Netherlands. A random sample of 143 participants took part in the study. A cross-sectional design was used. Data were collected through a postal survey conducted in the Chinese language between January 2021 and March 2021. The survey included a Mental Health Continuum-Short Form (MHC), and expected and perceived filial piety scale. The results indicated that in general, perceived filial piety exceeded expected filial piety (‘filial piety sufficient’). Regression analysis revealed that ‘filial piety sufficient’ is associated with a higher emotional MHC (B =.498, p =.035). This study provided new insights into the wellbeing of older Chinese immigrants in the Netherlands and showed accordance with the literature that filial piety remains an important factor for mental health.

Le « sujet post-mémoriel » offre de nouvelles perspectives de transmission dans l’ère numérique. Il n’est ni témoin ni archiviste, mais un enquêteur qui explore des images « orphelines » (sans témoin), trouvées sur le web, et qui renvoient donc à un passé qu’il n’a pas vécu. Ainsi, l’oubli contre lequel le sujet post-mémoriel lutte ne provient pas d’une raréfaction des documents du passé, mais au contraire, de leur abondance. À travers l’analyse de trois productions (une bande dessinée, un roman-enquête et un film), Sébastien Fevry montre comment les différents auteurs ne « se souviennent » pas au sens littéral, mais réagencent et recontextualisent des images anonymes pour les insérer dans une véritable dynamique mémorielle. Het “thema postmemorial” biedt nieuwe perspectieven voor de kennisoverdracht in een gedigitaliseerde samenleving. Hij is geen getuige en geen archivist, maar een onderzoeker die deze “verweesde” beelden (zonder getuigen) ontdekt die hij heeft gevonden op het internet en die dus verwijzen naar een verleden dat hij niet heeft beleefd. Op die manier is de vergetelheid waartegen het “thema postmemorial” moet opboksen, niet het resultaat van steeds zeldzamer wordende documenten uit het verleden, maar eerder van de overvloed aan dergelijke schriftelijke getuigenissen. Door middel van de analyse van drie producties (een stripverhaal, een onderzoeksroman en een film) toont Sébastien Fevry hoe de auteurs geen “herinneringen” in de ware zin van het woord hebben, maar anonieme beelden herschikken en hercontextualiseren om ze te integreren in een ware herinneringsdynamiek.

Le « sujet post-mémoriel » offre de nouvelles perspectives de transmission dans l’ère numérique. Il n’est ni témoin ni archiviste, mais un enquêteur qui explore des images « orphelines » (sans témoin), trouvées sur le web, et qui renvoient donc à un passé qu’il n’a pas vécu. Ainsi, l’oubli contre lequel le sujet post-mémoriel lutte ne provient pas d’une raréfaction des documents du passé, mais au contraire, de leur abondance. À travers l’analyse de trois productions (une bande dessinée, un roman-enquête et un film), Sébastien Fevry montre comment les différents auteurs ne « se souviennent » pas au sens littéral, mais réagencent et recontextualisent des images anonymes pour les insérer dans une véritable dynamique mémorielle. Het “thema postmemorial” biedt nieuwe perspectieven voor de kennisoverdracht in een gedigitaliseerde samenleving. Hij is geen getuige en geen archivist, maar een onderzoeker die deze “verweesde” beelden (zonder getuigen) ontdekt die hij heeft gevonden op het internet en die dus verwijzen naar een verleden dat hij niet heeft beleefd. Op die manier is de vergetelheid waartegen het “thema postmemorial” moet opboksen, niet het resultaat van steeds zeldzamer wordende documenten uit het verleden, maar eerder van de overvloed aan dergelijke schriftelijke getuigenissen. Door middel van de analyse van drie producties (een stripverhaal, een onderzoeksroman en een film) toont Sébastien Fevry hoe de auteurs geen “herinneringen” in de ware zin van het woord hebben, maar anonieme beelden herschikken en hercontextualiseren om ze te integreren in een ware herinneringsdynamiek.

Mono –> bi –> multi –> inter –> trans –> idio? On operationalizing concepts of culture in Dutch (music) education.In the past five decades, the concept of culture has played an important role in Dutch (music) education. Operationalizations of the concept of culture in education – answering the question: how do we take ‘culture’ into account in our education and in our teaching practices? – initially based themselves on more essentialist, static and reifying concepts of culture, but through the decades shifted towards more constructivist, dynamic and processual concepts of culture.In this paper I will discuss the attempts to shape the concept of ‘idiocultural music education’ (e.g. Bisschop Boele 2015; Bisschop Boele & Van der Meer 2019) as the logical result of this shift, and as an attempt to formulate the concept of culture eventually from a Theory-of-Practice perspective (cf. Reckwitz 2017). I will first reflect more generally on the concept of culture, outlining four different levels on which the concept can be defined. I then will discuss the concept of idioculture, and will place that concept in a historical perspective by comparing it chronologically to monocultural, bicultural, multicultural, intercultural, and transcultural (music) education.

Wat heb je aan de Bijbel bij ingewikkelde vragen uit deze tijd? Bij onderwerpen als gender, duurzaamheid of religieus geweld? Op internet worden Bijbelteksten voor allerlei meningen gebruikt. Waar vind je dan houvast? In deze Bijbeluitgave is de tekst van de Bijbel, in de vertaling van de NBV21, samengebracht met betrouwbare inzichten, geschreven door 60 wetenschappers met liefde voor de Bijbel. Zo kun je als lezer zelf je mening vormen en vol vertrouwen in gesprek gaan over thema’s die ons allemaal raken.

Wat heb je aan de Bijbel bij ingewikkelde vragen uit deze tijd? Bij onderwerpen als gender, duurzaamheid of religieus geweld? Op internet worden Bijbelteksten voor allerlei meningen gebruikt. Waar vind je dan houvast? In deze Bijbeluitgave is de tekst van de Bijbel, in de vertaling van de NBV21, samengebracht met betrouwbare inzichten, geschreven door 60 wetenschappers met liefde voor de Bijbel. Zo kun je als lezer zelf je mening vormen en vol vertrouwen in gesprek gaan over thema’s die ons allemaal raken.

Nederlands (for English, see below)Dit proefschrift beargumenteert dat architectuur een imperiale omgeving creëerde waarin Europeanen op allerlei manieren werden betrokken met overzees imperialisme, tussen 1860 en 1960. Imperialisme is lang gezien als iets dat uitsluitend buiten Europa effect had. Aansluitend bij recente inzichten illustreert dit onderzoek dat de koloniale impact ook in Europa groot en concreet was - zo concreet, dat het imperialisme in de 19e en 20e eeuw de gebouwde omgeving van Europese steden mede vormde. In de context van hechter wordende banden tussen moederland en kolonie, een globaliserende wereldeconomie, en architectonische innovatie verrezen in Europa talloze gebouwen met imperiale connecties: monumenten, musea en ministeries, maar ook fabrieken, havens, kantoren, en missie- en zendingshuizen. Samen betrokken deze gebouwen allerlei groepen in Europese samenlevingen bij de expansie overzee, van politici en industriëlen tot arbeiders en toeristen. Beeldhouwwerk en schilderingen, maar ook posters, advertenties, en de namen van de gebouwen verwezen naar hun koloniale verwikkelingen. Bovendien versterkte deze verwikkeling ook stedelijke, nationale, en Europese identiteiten. Op stedelijk en landelijk niveau ontleenden steden en naties hun identiteit aan hun koloniale rol. Op Europees niveau groeide de overtuiging dat de koloniserende landen een dominante Europese beschaving vormden met een gezamenlijke koloniale missie. De revue passeren onder andere de rijstpellerijen van de Zaanstreek en het Koloniaal Instituut in Amsterdam, maar ook de koloniale connecties van steden als Parijs, Glasgow, Hamburg en Londen.EnglishThis dissertation argues that between 1860 and 1960, architecture created an imperial environment in which Europeans were involved with overseas empire in manifold ways. Imperialism has long been seen as something that affected only ‘colonial’ regions outside of Europe. Following recent insights, however, this study shows that the imperial impact was large and concrete in Europe, too – so concrete that imperialism helped shape the built environment of European cities in the. In the context of intensifying connections between metropole and colonies, a globalising world economy, and architectural innovation, countless buildings with imperial connections were erected in Europe: monuments, museums, and ministries, but also factories, docks, offices, and mission houses. Together, these buildings involved various groups in European societies with overseas expansion, from politicians and industrialists to workers and tourists. Sculpture and murals, but also posters, advertisements, and the names of buildings referred to their imperial entanglements. Furthermore, this entanglement reinforced civic, national, and European identities. On the urban and national level, cities and nations derived their identity from their imperial role. On the European level, the conviction grew that the colonising countries formed a dominant European civilisation with a collective colonial mission.

Nederlands (for English, see below)Dit proefschrift beargumenteert dat architectuur een imperiale omgeving creëerde waarin Europeanen op allerlei manieren werden betrokken met overzees imperialisme, tussen 1860 en 1960. Imperialisme is lang gezien als iets dat uitsluitend buiten Europa effect had. Aansluitend bij recente inzichten illustreert dit onderzoek dat de koloniale impact ook in Europa groot en concreet was - zo concreet, dat het imperialisme in de 19e en 20e eeuw de gebouwde omgeving van Europese steden mede vormde. In de context van hechter wordende banden tussen moederland en kolonie, een globaliserende wereldeconomie, en architectonische innovatie verrezen in Europa talloze gebouwen met imperiale connecties: monumenten, musea en ministeries, maar ook fabrieken, havens, kantoren, en missie- en zendingshuizen. Samen betrokken deze gebouwen allerlei groepen in Europese samenlevingen bij de expansie overzee, van politici en industriëlen tot arbeiders en toeristen. Beeldhouwwerk en schilderingen, maar ook posters, advertenties, en de namen van de gebouwen verwezen naar hun koloniale verwikkelingen. Bovendien versterkte deze verwikkeling ook stedelijke, nationale, en Europese identiteiten. Op stedelijk en landelijk niveau ontleenden steden en naties hun identiteit aan hun koloniale rol. Op Europees niveau groeide de overtuiging dat de koloniserende landen een dominante Europese beschaving vormden met een gezamenlijke koloniale missie. De revue passeren onder andere de rijstpellerijen van de Zaanstreek en het Koloniaal Instituut in Amsterdam, maar ook de koloniale connecties van steden als Parijs, Glasgow, Hamburg en Londen.EnglishThis dissertation argues that between 1860 and 1960, architecture created an imperial environment in which Europeans were involved with overseas empire in manifold ways. Imperialism has long been seen as something that affected only ‘colonial’ regions outside of Europe. Following recent insights, however, this study shows that the imperial impact was large and concrete in Europe, too – so concrete that imperialism helped shape the built environment of European cities in the. In the context of intensifying connections between metropole and colonies, a globalising world economy, and architectural innovation, countless buildings with imperial connections were erected in Europe: monuments, museums, and ministries, but also factories, docks, offices, and mission houses. Together, these buildings involved various groups in European societies with overseas expansion, from politicians and industrialists to workers and tourists. Sculpture and murals, but also posters, advertisements, and the names of buildings referred to their imperial entanglements. Furthermore, this entanglement reinforced civic, national, and European identities. On the urban and national level, cities and nations derived their identity from their imperial role. On the European level, the conviction grew that the colonising countries formed a dominant European civilisation with a collective colonial mission.