Search

La pretendida ruptura entre el pensamiento moderno respecto de la filosofía clásica, las semillas que generaron esa pretensión, así como la conveniencia o inconveniencia de la misma en el ámbito de las humanidades, son el punto de partida que el autor maneja en este artículo. Para cumplir su objetivo, el autor se adentra en el ámbito de la filosofía del derecho intentando identificar, a partir de la obra escrita de MAQUIAVELO, Lutero, Hobbes y Descartes, las semillas que servirían como fundamento del paradigma moderno, y cuyo producto serán tres derrotas de significativa relevancia en el ámbito de las humanidades. Actualizadas estas derrotas -afirma el autor- al hombre ya sólo le quedan dos caminos: engañarse a sí mismo creyendo que ha triunfado y que ha progresado, o retomar el rumbo de aquellos gigantes que, durante más de veinte siglos desarrollaron una filosofía que continúa hoy con vigencia innegable: la filosofía clásica. The author's starting point in this article is the apparent division between modern and classic ideas in classic philosophy, the roots of that assumption and its convenience or inconvenience in humanities. To meet its objective, the author penetrates into the world of philosophy of law in an effort to use Machiavelli's, Luther's, Hobbes and Descartes' written works to identify the roots of the modern paradigm, the fruit of which is in three relevant routes to the world of humanities. Once these are updated - the author says- mankind has but two paths: to deceive himself into believing that he has triumphed and progressed or to get pack on the path of true giants who for more than twenty centuries have developed a thought that continues having undisputable applicability: classic philosophy. A pretendida ruptura entre o pensamento moderno a respeito da filosofia clássica, as sementes que geraram essa pretensão, bem como a conveniência ou inconveniência dela no âmbito das humanidades são o ponto de partida que o autor maneja neste artigo. Para atingir seu objetivo, o autor se adentra no âmbito da filosofia do direito tentando identificar, a partir da obra escrita de Maquiavel, Lutero, Hobbes e Descartes, as sementes que serviriam como fundamento do paradigma moderno, e cujo produto será resultado de três derrotas de significativa relevância no âmbito das humanidades. Atualizadas estas derrotas, afirma o autor, somente restam dois caminhos ao homem: enganar-se, acreditando que triunfou e que progrediu, ou retomar o rumo daqueles gigantes que, durante mais de vinte séculos, desenvolveram uma filosofia que continua hoje com vigência inegável: a filosofia clássica.

Straipsnyje apmąstomas klasikinio mąstymo aktualumas. Kalbėti apie klasikinį mąstymą postmoderniais laikais, kritiškai ar net destruktyviai nusiteikusiais ankstesnės tradicijos atžvilgiu, nėra lengva. Straipsnyje pabrėžiamas būtinumas ir klausiama, kuo šiandien gali būti aktualus klasikinis mąstymas. Laikomasi Platono iškelto dialektinio kaip daugiau klausinėjančio nei atsakinėjančio kalbėjimo nuostatos, kurios vedamas jis aiškino mąstymo sampratą, neišsitenkančią jokiame apibrėžtame atsakyme. Kokia turėtų būti adekvati nuostata, siekiant prakalbinti klasikinį šaltinį, geriausiai galima pasimokyti iš romėnų. Koks buvo romėnų autentiškas santykis su klasikinėje senovėje slypinčiomis kultūrinėmis ištakomis? Autentiškas santykis su svetimu, perimamu ir naujai atrandamu dalyku kaip tik ir sudaro pagrindą romėniškos laikysenos. Pastaroji ir yra aktuali šiandien. Naujai įsisavinti senovės šaltinį, leisti jam formuoti modernesnių laikų žmogaus protą bei dvasinius poreikius ne mažiau sunku nei sukurti ką nors nauja. Mat įsisavinamą dalyką tenka perkelti į kitą kultūrinę situaciją. Romėnai tokių pastangų nepabūgo. Šiandien bandant kalbėti apie klasikinio mąstymo aktualumą, tenka pripažinti, kad, užuot pateikus rekonstruotą jo sampratos apibrėžimą, galbūt svarbiau betarpiškai patirti tai, kas yra autentišką mąstymo patyrimą naujai atrandantis mąstymas. Platonas taip pat vargu ar siekė aiškiai apibrėžti tikrojo mąstymo sąvokos turinį.