Search

To compare the incidence of perinatal mortality and morbidity between planned home versus planned hospital births among low-risk women in midwife-led care at the onset of labour. A nationwide cohort study. Retrospective analysis of data from 3 nationwide registries over the years 2000-2009. Main outcome measures were intrapartum and neonatal death, Apgar scores and NICU admission within 28 days after birth. Of the total of 814,858 women, 466,041 (57.2%) had planned home birth and 276,908 (34.0) had planned hospital birth. For 71,909 women (8.8%) the planned place of birth was unknown. Combined intrapartum and neonatal death rates up to 28 days were 1.02‰ for planned home versus 1.09‰ for planned hospital births for primiparous women (adjusted OR: 0.99; 95%-CI: 0.79-1.24), and 0.59‰ versus 0.58‰ for multiparous women (adjusted OR: 1.16; 95%-CI 0.87-1.55). Children of multiparous women with a planned hospital birth had a significantly lower rate of Apgar scores < 7 (adjusted OR: 0.77; 95%-CI: 0,69-0,86) and a significantly higher rate of NICU admissions within 28 days (adjusted OR: 0.79; 95%-CI: 0.66-0.93). For children of primiparous women, we found no differences. We found no increased risk of adverse perinatal outcomes for planned home births among low risk women. Our results may only apply to regions where homebirths are well integrated into the maternity care system

The Hague Protocol considers three parental characteristics of Emergency Department adult patients to identify child abuse: (a) domestic violence, (b) intoxication, and (c) suicide attempt or auto mutilation. This study investigated whether additional parental characteristics could be included to improve the chance of detection. Using a nested case-control design, we compared parents identified as child abusers who were missed by the Protocol with a matched group of nonabusing parents. The parental characteristics used were, among others, all physical injuries possibly resulting from domestic violence, psychological, or mental complaints that might indicate elevated domestic stress levels and the number of Emergency Department visits during the previous year. None of the characteristics were statistically significantly associated with child abuse. The Hague Protocol will not be improved by adding one or more of the characteristics that were investigated.

Objectives: The Hague Protocol is used by professionals at the adult Emergency Departments (ED) in The Netherlands to detect child abuse based on three parental characteristics: (1) domestic violence, (2) substance abuse or (3) suicide attempt or self-harm. After detection, a referral is made to the Reporting Center for Child Abuse and Neglect (RCCAN). This study investigates whether implementing this Protocol will lead parents to avoid medical care. Method: We compared the number of patients (for whom the Protocol applied) who attended the ED prior to implementation with those attending after implementation. We conducted telephone interviews (n = 14) with parents whose children were referred to the RCCAN to investigate their experience with the procedure. Results: We found no decline in the number of patients, included in the Protocol, visiting the ED during the 4 year implementation period (2008-2011). Most parents (n = 10 of the 14 interviewed) were positive and stated that they would, if necessary, re-attend the ED with the same complaints in the future. Conclusion: ED nurses and doctors referring children based on parental characteristics do not have to fear losing these families as patients. © 2014 Elsevier Ltd.

Background: Records show that mean height in The Netherlands has increased since 1858. This study looks at whether this trend in the world's tallest nation is continuing. We consider the influence of the geographical region, and of the child and parental education, on changes in height.Methods:We compared the height of young Dutch people aged 0-21 y as determined on the basis of the growth study of 2009, with the height data from growth studies conducted in 1955, 1965, 1980, and 1997.Results:The analysis sample included 5,811 boys and 6,194 girls. Height by age was the same as in 1997. Mean final height was 183.8 cm (SD = 7.1 cm) in boys and 170.7 cm (SD = 6.3 cm) in girls. The educational levels of both children and their parents are positively correlated with mean height. Since 1997, differences between geographical regions have decreased but not vanished, with the northern population being the tallest.Conclusion:The world's tallest population has stopped growing taller after a period of 150 y, the cause of which is unclear. The Dutch may have reached the optimal height distribution. Alternatively, growth-promoting environmental factors may have stabilized in the past decade, preventing the population from attaining its full growth potential. Copyright © 2013 International Pediatric Research Foundation, Inc.

Survival of children with Down syndrome (DS) has improved considerably, but insight into their level of daily functioning upon entering adulthood is lacking. We collected cross-sectional data from a Dutch nationwide cohort of 322 DS adolescents aged 16-19 (response 62.8%) to assess the degree to which they master various practical and social skills, using the Dutch Social competence rating scale and the Children's Social Behavior Questionnaire. Up to 60% mastered some of the skills required for independent functioning, such as maintaining adequate standards of personal hygiene and preparing breakfast. Less than 10% had achieved basic skills such as basic cooking and paying in a shop. It is difficult for DS people to master all the skills necessary to live independently. Ninety percent of adolescents with DS experience significant problems in social functioning.

OBJECTIVE: This study aims to evaluate trends in prevalence of Down syndrome (DS) births in the Netherlands over an 11-year period and how they have been affected by maternal age and introduction of prenatal screening.METHOD: Nationwide data of an 11-year birth cohort (1997-2007) from the Netherlands Perinatal Registry were analyzed. First-trimester combined screening was introduced in 2002, free of charge only for women 36 years of age or older and only on patients' request. Changes in maternal age, prevalence of DS births, and rates of births at

Objective: To provide cross-sectional height and head circumference (HC) references for healthy Dutch children with Down syndrome (DS), while considering the influence of concomitant disorders on their growth, and to compare growth between children with DS and children from the general population. Study design: Longitudinal growth and medical data were retrospectively collected from medical records in 25 of the 30 regional hospital-based outpatient clinics for children with DS in the Netherlands. Children with Trisomy 21 karyotype of Dutch descent born after 1982 were included. The LMS method was applied to fit growth references. Results: We enrolled 1,596 children, and collected 10,558 measurements for height and 1,778 for HC. Children with DS without concomitant disorders (otherwise healthy children) and those suffering only from mild congenital heart defects showed similar growth patterns. The established growth charts, based on all measurements of these two groups, demonstrate the three age periods when height differences between children with and without DS increase: during pregnancy, during the first three years of life, and during puberty. This growth pattern results in a mean final height of 163.4 cm in boys and 151.8 cm in girls (-2.9 standard deviation (SD) and -3.0 SD on general Dutch charts, respectively). Mean HC (0 to 15 months) was 2 SD less than in the general Dutch population. The charts are available at http://www.tno.nl/growth Conclusions: Height and HC references showed that growth retardation in otherwise healthy children with DS meanly occurs in three critical periods of growth, resulting in shorter final stature and smaller HC than the general Dutch population shows. With these references, health care professionals can optimize their preventive care: monitoring growth of individual children with DS optimal, so that growth retarding comorbidities can be identified early, and focusing on the critical age periods to establish ways to optimize growth. © 2012 Van Gameren-Oosterom et al.

The Eurocat registry Northern Netherlands (NNL) has been used in regional context, as well as in national/international context, to describe the epidemiology of oral clefts (OC). However, the region NNL seems to have prevalence data different from Dutch national registries and certain other European areas. This may be due to differences in registration methods or geographical variation. To investigate whether the prevalence of OC live births varies regionally in the Netherlands, we established time trends for NNL and the rest of the Netherlands over 1997-2007 using data from two national registries (the OC Registry and The Netherlands Perinatal Registry) and a regional registry (Eurocat NNL). We found that the overall live-birth prevalence-comprising cleft lip/alveolus±cleft palate and cleft palate only-was significantly higher in NNL (15.1-21.4 per 10,000) than in the rest of the Netherlands (13.2-16.1 per 10,000). None of the registries showed significant trends for NNL, whereas both national registries showed that the live-birth prevalence of cleft lip/alveolus±cleft palate decreased significantly in the rest of the Netherlands. Despite some differences in prevalence between the registries, they showed similar regional variation in prevalence and trends. In conclusion, the prevalence of OC live births varies significantly in the Netherlands, not only between but also within registries. This underlines that extrapolation of regional cleft data should be done with caution. To further investigate OC etiology and evaluate preventive strategies, future studies should consider geographical differences-between and within countries-regarding the various cleft sub-phenotypes among live births, stillbirths, and pregnancy terminations. © 2011 Wiley Periodicals, Inc.

Audit is een instrument om kwaliteitsverbetering van zorg te bewerkstelligen. Een audit maakt duidelijk hoe vaak professionals zich houden aan de afspraken die zij zelf hebben gemaakt. Auditresultaten kunnen zo een prikkel vormen voor zorgverleners om richtlijnen die de kwaliteit van de zorg ten goede komen, in de praktijk ook echt na te leven. Het toepassen van een auditproces in de perinatale zorg, betekent het in gang zetten van een kwaliteitscyclus voor de perinatale zorgketen. Dit gebeurt onder andere met de uitkomsten van de ‘Landelijke perinatale audit studie’ van het College voor Zorgverzekeringen. Auditresultaten vormen echter op zich geen evidence voor het nut van nieuwe vormen van zorg.

An audit is an instrument to improve quality of care. It primarily does this by revealing the extent to which medical professionals do not follow existing protocols for patient care. However, it should not replace robust research into new forms of care. Most audits are, in effect, no more than a series of cases of poor outcomes and cannot yield rigorous evidence. In an audit, Van Dillen et al. (2010) report 17 cases of postpartum hemorrhage (PPH) and eclampsia after home births and births started under midwifery care. They show that in 76% of these cases the care by the midwife and/or obstetrician did not follow existing Dutch practice guidelines or consensus. They make recommendations for changes in care, including the introduction of misoprostol in primary care and transfer to hospital if the placenta has not been delivered within half an hour. Although PPH and eclampsia are rare in Dutch primary obstetric care, midwives and obstetricians should make a better effort to adhere to practice guidelines aimed at delivering the best pregnancy and birth care. However, new forms of care should first be researched for effectiveness in lowering maternal morbidity, side effects and costs, before they can be implemented in practice

Doel In Amsterdam werd onderzocht of er per stadsdeel verschillen waren in perinatale sterfte en of deze verklaard konden worden door risicofactoren zoals etniciteit en sociaal­ economische status (SES). Opzet Cohortonderzoek.Methode Het onderzoek had betrekking op 73.661 eenlinggeboorten in Amsterdam, Diemen en Ouder­Amstel, vastgelegd in de Perinatale Registratie Nederland over de jaren 2000­ 2006. Met logistische regressieanalyse werd bepaald of perinatale sterfte verschilde per stadsdeel, waarbij rekening werd gehouden met risicofactoren. Resultaten Per jaar werden gemiddeld in Amsterdam 10.525 kinderen geboren en overleden er 114 (10,8 per 1000 (‰)). Het landelijk gemiddelde perinatale sterftecijfer was 9,9‰. In 3 stads­ delen was de perinatale sterfte 1,5­2 maal zo hoog als het landelijk gemiddelde: Zuidoost (21‰), Slotervaart (14‰) en Zeeburg (14‰). Maar de sterfte in de stadsdelen ZuiderAmstel (5‰), Oud­Zuid (7‰), Centrum en Osdorp (8‰) was 20­50% lager. De hoge kans op perinatale sterfte in stadsdeel Zuidoost (od­ dsratio: 2,1; 95%­BI: 1,9­2,6) hing samen met een oververtegenwoordiging van vrouwen met verhoogde risico’s; Creools/Hindoestaanse etniciteit, lage SES en vroeggeboorte. De effecten van pariteit en etniciteit op peri­ natale sterfte verschilden per stadsdeel. Een verhoogd effect werd gezien in Zeeburg voor hoge pariteit en bij Turkse/Marokkaanse vrouwen. In Slotervaart was het sterfterisico verhoogd (oddsratio: 1,8; 95%­BI: 1,3­2,5), maar dit werd niet verklaard door de bestu­ deerde factoren. Conclusie Amsterdam had stadsdelen met sterk ver­ hoogde en sterk verlaagde perinatale sterfte. De prevalentie van risicofactoren verschilde per stadsdeel en de effecten van etniciteit en pariteit waren niet homogeen. Gedifferen­ tieerd beleid en onderzoek is daarom nood­ zakelijk.

Introduction: In the Dutch maternity care system, the role division between independently practising midwives (who take care of normal pregnancy and childbirth) and obstetricians (who care for pathologic pregnancy and childbirth) has been established in the so-called " List of Obstetric Indications" (LOI). The LOI designates the most appropriate care provider for women with defined medical or obstetric conditions. Methods: This descriptive study analysed the evolution of the concept of " normality" by comparing the development and the contents of the consecutive versions of the LOI from 1958 onwards. The results were related to data from available Dutch national databases concerning maternity care. Results: The number of conditions defined in the successive lists increased from 39 in 1958 to 143 in 2003. In the course of time, the nature and the content of many indications changed, as did the assignment to the most appropriate care provider. The basic assumptions of the Dutch maternity care system remained stable: the conviction that pregnancy and childbirth fundamentally are physiologic processes, the strong position of the independently practising midwife, and the choice between home or hospital birth for low-risk women. Nevertheless, the odds of the obstetrician being involved in the birth process increased from 24.7% in 1964 to 59.4% in 2002, whereas the role of the primary care provider decreased correspondingly. Discussion: Multidisciplinary research is urgently needed to better determine the risk status and the optimal type of care and care provider for each individual woman in her specific situation, taking into account the risk of both under- and over-treatment. Safely keeping women in primary care could be considered one of a midwife's interventions, just as a referral to secondary care may be. The art of midwifery and risk selection is to balance both interventions, in order to end up with the optimal result for mother and child. © 2010 American College of Nurse-Midwives.

Het verloskundig systeem in een land bepaalt welke professionals een vrouw tijdens haar zwangerschap en bevalling zullen begeleiden. Daarbij kent ieder land een meer of minder gespecificeerde rolverdeling tussen deze professionals met ieder hun eigen verantwoordelijkheden in de zorgverlening. In dit opzicht bestaan er wereldwijd grote verschillen. Er blijkt echter een constante factor te zijn in alle verlos- kundige systemen: de rol van de vroedvrouw of verlos- kundige bij het begeleiden van de normale zwanger- schap en baring. Volgens de ‘Definition of the Midwife’, geformuleerd door de International Confederation of Midwives (ICM) in 2005, omvat de zorg door verloskun- digen ‘preventieve maatregelen, het bevorderen van de normale baring en het onderkennen van complicaties’. De Wereld Gezondheids Organisatie noemt ‘de bekwaam- heid in het begeleiden van de normale zwangerschap en baring de kerncompetentie van verloskundigen’. Wereldwijd wordt de verloskundige gezien als ‘een zorg- verlener die de vrouw centraal stelt’, die het als haar taak ziet om vrouwen ‘gezond de normale stadia van hun reproductieve leven te laten doorlopen’ en die een laag-technologisch instrument wil zijn door haar aanwezigheid’.

Op 11 december 2008 is het rapport verschenen over het Euro-Peristat-project (Peristat-II) waarin perinatale gegevens uit het jaar 2004 op Europees niveau werden vergeleken. Vijfentwintig Europese lidstaten en Noorwegen hebben deelgenomen aan dit grootschalige monitoringsproject. Een van de belangrijkste bevindingen is de hoge perinatale sterfte in Nederland vergeleken met de rest van Europa, zoals beschreven in een overzichtsartikel in het Nederlandse Tijdschrift voor Geneeskunde. Dit project is het vervolg op Peristat-I uit 2003 waaraan vijftien Europese lidstaten hebben deelgenomen. Hiervan werden de resultaten gepubliceerd in een speciale editie van de European Journal of Obstetrics and Gynaecology and Reproductive Biology. In dit hoofdstuk beschrijven wij de opzet en uitvoering van het Euro-Peristat-project en specifiek de Nederlandse gegevensverzameling. Daarnaast geven wij aan welke perinatale indicatoren in de deelnemende landen en in Nederland in het bijzonder beschikbaar zijn.

Uit het recent gepubliceerde artikel in het Nederlandse Tijdschrift voor Geneeskunde, dat gebaseerd is op het Peristat-II-onderzoek, blijkt dat Nederland in 2004 nog steeds een hoge foetale sterfte heeft vergeleken met andere Europese landen. De hoge foetale sterfte in Nederland uit Peristat-I leidde voor- namelijk tot discussie over de Nederlandse positie in de Europese rangorde. Registratie- verschillen, toevalsbevindingen en de thuis- bevalling werden beschouwd als mogelijke verklaringen voor de hoge foetale sterfte in Nederland ten opzichte van andere landen. Met een tweede, ongunstige positie in de Europese rangorde is de discussie meer gericht op mogelijke verklaringen voor de hoge foetale sterfte in Nederland. De kans is klein dat de Nederlandse positie in de Europese rangorde een toevalstreffer is. Daarnaast hebben meer landen vergelijkbare gegevens aangeleverd. Verschillen in inclusiecriteria voor foetale sterf- te zullen vooral effect hebben op de rangorde bij vroege zwangerschapsduur. Maar ook bij een vergelijking van de foetale sterfte vanaf latere zwangerschapsduur neemt Nederland een hoge positie in de Europese rangorde in. Vroeggeboorte, laag geboortegewicht en meerlingstatus zijn belangrijke risicofactoren voor foetale sterfte. In dit hoofdstuk gaan wij nader in op de bijdrage van deze risicofactoren aan de rangorde van de foetale sterfte in Europa. Daarnaast vergelijken wij de foetale sterfte in Peristat-II met die in Peristat-I.

Leiden heeft sinds half september 2009 een Kinderwensspreekuur. Tien verloskundigen en een huisarts gaan aan mensen met een kinderwens informatie geven over leefstijl (onder andere over dieet, alcohol- en drugsgebruik, roken) en foliumzuur. Ook zullen ze risico’s gaan inschatten van medicijngebruik en andere factoren, zoals erfelijkheid en sociale problemen. Daarnaast zullen ze voorlichting geven over prenatale onderzoeken. Het kinderwensspreekuur wordt ondersteund door zorgverzekeraar Zorg en Zekerheid.

Peristat-II heeft, anders dan voor de andere Peristat-indicatoren, gegevens gegenereerd over maternale sterfte over een periode van twee jaar, namelijk 2003 en 2004. Het betreft hier weinig frequente uitkomsten, een factor 100 lager dan perinatale sterfte. Cijfers over een periode van twee jaar geven dan uiteraard een beter beeld. Voor het eerst werden ook gegevens gegene- reerd over maternale morbiditeit. Het betreft hier een eerste inventarisatie van beschikbare data, waarbij het op voorhand niet helemaal duidelijk is of de gerapporteerde resultaten goed vergelijkbaar zijn. Terughoudendheid is dan ook zeker geboden bij een poging de verschillende landen met elkaar te vergelijken. De Nederlandse gegevens gaan over het jaar 2005.

Wat Peristat ons heeft geleerd is vooral bescheidenheid. Na de uitkomst van het eerste onderzoek in 2003 werd vooral over registratiefouten gesproken, en verondersteld werd dat Nederland veel beter zou scoren. Nader onderzoek, bijvoorbeeld van het RIVM, maakte duidelijk dat de realiteit toch anders is, en dat de sterfte echt hoger is in Nederland. Met Peristat-II is die discussie goeddeels voorbij. Ook heeft Peristat-I geleid tot bij- voorbeeld het organiseren van de Perinatale Audit in Nederland; deze gaat definitief van start in 2009. De eerste uitkomsten worden verwacht in 2010 en een van de thema’s die prioriteit gaat krijgen is de aterme sterfte.

Vrouwen die bevallen zijn na een vruchtbaarheids- behandeling hebben vergeleken met vrouwen die bevallen zijn na spontane conceptie een verhoogd risico op ongunstige zwangerschapsuitkomsten, zoals perinatale sterfte, vroeggeboorte, laag geboortegewicht en aangeboren afwijkingen. Vruchtbaarheidsbehandelingen leiden ook vaker tot meerlingzwangerschappen. De prevalentie van vruchtbaarheidsbehandelingen is daarmee een belangrijke indicator voor perinatale problemen. Het is aannemelijk dat het percentage vrouwen bevallen na vruchtbaarheidsbehandelingen de komende jaren in Europa verder zal toenemen als gevolg van de nog steeds toenemende maternale leeftijd. Ook nieuwe mogelijkheden op het gebied van vruchtbaarheidsbehandelingen en uit- breiding van indicaties zoals pre-implantatie genetische diagnostiek en fertiliteitspreservatie zal het percentage vrouwen dat bevalt na vruchtbaarheidsbehandelingen verder doen toenemen. In dit hoofdstuk wordt het percentage vrouwen dat bevalt na vruchtbaarheidsbehandelingen in Nederland vergeleken met dat in andere Europese landen.

OBJECTIVE: To compare perinatal mortality and severe perinatal morbidity between planned home and hospital births among low risk women who commenced labour within the primary care system. DESIGN: A Dutch nationwide cohort study, descriptive. METHOD: Data from national perinatal and neonatal registries over a period of 7 years were used to compare perinatal mortality and morbidity among women with a low risk for a complicated delivery who planned to give birth either at home or in hospital. Analysis was according to 'intention-to-treat'. Logistic regression analysis was used to control for differences in baseline characteristics. RESULTS: A total of 529,688 low risk women received primary midwife-led care at the onset of labour. Of these, 321,307 (60.7%) intended to give birth at home, 163,261 (30.8%) planned to give birth in hospital and for 45,120 (8.5%) the preferred place of birth was unknown. In the total study population, there were 345 intrapartum and neonatal deaths up to 7 days (7 per 10,000) and 975 admissions to a neonatal intensive care unit (18 per 10,000). No statistically significant differences were found between planned home and planned hospital births in intrapartum death (adjusted relative risk (RR): 0.97; 95% CI: 0.69-1.37), intrapartum death and neonatal death during the first 24 hours (RR: 1.02; 95% CI: 0.77-1.36), intrapartum death and neonatal death up to 7 days (RR: 1.00; 95% CI: 0.78 to 1.27), or admission to a neonatal intensive care unit (RR: 1.00; 95% CI: 0.86-1.16). CONCLUSION: Choosing for home birth does not increase the risks of perinatal mortality and severe perinatal morbidity among low-risk women, providing there is a maternity care system in place for this, with well trained midwives and an adequate system for transport and referral

Voor de hoge perinatale sterfte in Nederland ten opzichte van andere Europese landen is op dit moment geen eenduidige verklaring te geven. Aangeboren afwijkingen zijn naast vroeggeboorte en laag geboortegewicht een belangrijke oorzaak van perinatale sterfte. Wij vergelijken de prevalentie van een viertal aangeboren afwijkingen op Europees niveau. Het betreft aangeboren afwijkingen die direct bij de geboorte zichtbaar zijn en die vroegtijdig opgespoord kunnen worden. Vroegtijdige opsporing is vooral van belang voor letale aangeboren afwijkingen zoals anencefalie.

Nieuw in Peristat-II zijn gegevens over het stoppen met roken tijdens de zwangerschap en het geven van borstvoeding. Roken tijdens de zwangerschap is een belangrijk gezond- heidsprobleem. Het draagt bij aan perinatale morbiditeit en mortaliteit door een verhoogde kans op spontane abortus, vroeggeboorte en laag geboortegewicht. Vrouwen die roken, geven minder vaak en minder lang borst- voeding, terwijl borstvoeding de beste voeding is als het gaat om de gezondheid van moeder en kind. De WHO adviseert voor zowel ontwikkelingslanden als voor meer geïndustrialiseerde gebieden zoals Nederland exclusief borstvoeding tot het kind ongeveer zes maanden oud is en er daarna nog geruime tijd mee door te gaan in combinatie met geschikte, vaste voeding.

Doel Vergelijking van perinatale sterfte en ernstige perinatale morbiditeit tussen geplande thuisbevallingen en poliklinische bevallingen van laagrisico-vrouwen die de bevalling begonnen in de eerstelijn. Opzet Landelijke cohortstudie, beschrijvend. Methoden Gegevens uit de landelijke perinatale en neonatale registraties over een periode van 7 jaar werden gebruikt om de perinatale sterfte en morbiditeit te vergelijken tussen zwangeren met een laag risico op een gecompliceerde bevalling die ofwel thuis ofwel poliklinisch wilden bevallen. Analyse was volgens ‘intention-to-treat’. Logistische regressieanalyse werd gebruikt om te corrigeren voor verschillen in achtergrondkenmerken. Resultaten In totaal ontvingen 529.688 laagrisico-vrouwen aan het begin van de bevalling zorg van eerstelijns verloskundigen. Van deze groep waren er 321.307 (60,7%) van plan om thuis te bevallen en 163.261 (30,8%) wilden poliklinisch bevallen. Van 45.120 (8,5%) vrouwen was de voorkeursplaats niet bekend. In de onderzoekspopulatie overleden 345 kinderen tijdens de geboorte of tot 7 dagen na de geboorte (7 per 10.000); 975 neonaten werden opgenomen op de intensivecareafdeling (18 per 10.000). Er waren geen statistisch significante verschillen tussen geplande thuisbevallingen en poliklinische bevallingen in de sterfte tijdens geboorte (gecorrigeerd relatief risico (RR): 0,97; 95%-BI: 0,69-1,37), sterfte tijdens geboorte en neonatale sterfte tijdens de eerste 24 uur (RR: 1,02; 95%-BI: 0,77-1,36), sterfte tijdens geboorte en neonatale sterfte tot 7 dagen (RR: 1,00; 95%-BI: 0,78-1,27) of opname op een neonatale intensivecareafdeling (RR: 1,00; 95%-BI: 0,86-1,16). Conclusies Kiezen voor een thuisbevalling door laag-risicovrouwen geeft geen verhoogd risico op perinatale sterfte of ernstige perinatale morbiditeit, op voorwaarde dat het verloskundige systeem hiervoor is toegerust met goed opgeleide verloskundigen en een adequaat transport- en verwijssysteem.

Vijf jaar na de publicatie van de Peristat-I-studie zijn nu de resultaten van Peristat-II bekend. Vanwege het feit dat Nederland in Peristat-I de hoogste perinatale sterfte had van alle vijftien deelnemende landen, ging de belang- stelling in de tweede ronde uiteraard ook vooral weer uit naar de sterfte rond de geboorte. Voordat de eerste analyses waren uitgevoerd, heerste nog het gevoel dat we deze keer wellicht meer in de middenmoot zouden uitkomen, met zo veel nieuwe deelnemers uit Oost- Europa. Het tweede onderzoek ging immers over 26 landen. Dat gevoel verdween snel toen de preliminaire resultaten verschenen. Ook in Peristat-II staat Nederland niet in de middenmoot, maar in de hogere regionen in negatieve zin. We kunnen nu niet meer hopen dat de resultaten op toevalsbevindingen berusten en dus niets zeggen over de werkelijkheid van de gezondheid van onze zwangere vrouwen en baby’s en de effecten van ons beleid en onze zorg. Zoals in dit tijdschrift al is gezegd: Peristat-II heeft ons bescheidenheid geleerd.

Background: Tobacco smoking is a major cause of morbidity and mortality, including during pregnancy. Although effective ways of promoting smoking cessation during pregnancy exist, the impact of these interventions has not been studied at a national level. We estimated the prevalence of smoking throughout pregnancy in the Netherlands and quantified associations of maternal smoking throughout pregnancy with socioeconomic, behavioural, and neonatal risk factors for infant health and development. Methodology/Principal Findings: Data of five national surveys, containing records of 14,553 Dutch mothers and their offspring were analyzed. From 2001 to 2007, the overall rate of smoking throughout pregnancy fell by 42% (from 13. 2% to 7. 6%) mainly as a result of a decrease among highly educated women. In the lowest-educated group, the overall rate of smoking throughout pregnancy was six times as high as in the highest-educated group (18. 7% versus 3. 2%). Prenatal tobacco smoke exposure was associated with increased risk of extremely preterm (≤28 completed weeks) (OR 7. 25; 95% CI 3. 40 to 15. 38) and small-for-gestational age (SGA) infants (OR 3. 08; 95% CI 2. 66 to 3. 57). Smoking-attributable risk percents in the population (based on adjusted risk ratios) were estimated at 29% for extremely preterm births and at 17% for SGA outcomes. Infants of smokers were more likely to experience significant alcohol exposure in utero (OR 2. 08; 95%CI 1. 25 to 3. 45) and formula feeding in early life (OR 1. 91; 95% CI 1. 69 to 2. 16). Conclusions: The rates of maternal smoking throughout pregnancy decreased significantly in the Netherlands from 2001 to 2007. If pregnant women were to cease tobacco use completely, an estimated 29% of extremely preterm births and 17% of SGA infants may be avoided annually. © 2009 Lanting et al.

Zowel in Peristat-II als Peristat-I is zichtbaar dat Nederland een hoge neonatale sterfte heeft vergeleken met de andere Europese landen[1,2]. Het betreft voornamelijk de vroegneonatale sterfte (tot de 7e dag). Wat betreft de laat-neonatale sterfte (7e tot de 28e levensdag) is het Nederlandse cijfer aanzienlijk gunstiger. In dit hoofdstuk willen wij nagaan of neonatale uitkomsten, afgemeten aan zwangerschaps- duur, geboortegewicht en apgarscore, een verklaring kunnen geven voor de hoge (vroeg)neonatale sterfte in Nederland.