Search

U razdoblju od početka 1987. do kraja 1991. godine u Klinici za infektivne bolesti "Dr.Fran Mihaljević" u Zagrebu ispitivano je 836 epizoda bakterijemije i fungemije u 823 hospitalizirana bolesnika. Nozokomijalnih bakterijemija bilo je 25%, a polimikrobnih 5%. Najčešće izolirani uzročnici monomikrobne bakterijemije bili su: Salmonella spp. (26%), Str.pneumoniae (11%) i Staph.aureus (8%). Gram-pozitivnih bakterijemija bilo je 34%. Porasla je učestalost nozokomijalnih bakterijemija kojima su uzročnici koagulaza-negativni stafilokoki, a i učestalost sojeva koagulaza-negativnih stafilokoka, rezistentnih na gentamicin i sojeva Klebsiella spp., rezistentnih na cefotaksim. Šok je bio prisutan u 19% epizoda. Nije dokazana povezanost učestalosti nastanka septičkog šoka i uzročnika bakterijemije. Smrtnost od bakterijemije bila je 13%, a ukupna smrtnost 20%. Ishod bolesti bio je izravno vezan s uzročnikom bakterijemije. Inicijalna empirijska antimikrobna terapija bila je nakon nalaza hemokultura produljena u 91% epizoda bakterijemije.

Analiziraju se klinička i laboratorijska obilježja 277 bolesnika s 279 epizoda E.coli-bakterijemije, liječenih u Klinici za infektivne bolesti "Dr.F.Mihaljević" u Zagrebu, od početka 1980. do kraja 1989. godine. Bolesnici su bili u dobi od 4 dana do 91 godine, 32% muškog i 68% ženskog spola. Većina bolesnika imala je kondicioniranu bolest u koje se smrtni ishod ne očekuje u idućih pet godina (57%) ili su bili posve zdravi (34%). Polimikrobnih bakterijemija bilo je 4%, a nozokomijalnih 13%. Ishodište bakterijemije bilo je klinički poznato u 84%. U izvanbolnički akviriranim bakterijemijama najčešće ishodište bio je urinarni trakt (78%), a u nozokomijalnim je ono najčešće ostalo nepoznato (54%). U šoku je bilo 24% bolesnika, a koagulacijske abnormalnosti registrirane su u 41%. Umrlo je 10% bolesnika. Smrtnost je bila viša u muškog spola (16:7%), u dobi do 2 mjeseca (29%) i iznad 60 godina (15%), u bolesnika s nozokomijalnom (49%), polimikrobnom (50%) i ponovnom (50%) bakterijemijom te u bolesnika s težim kondicioniranim bolestima (29-75%). Smrtnost nastala kao posljedica bakterijemije, kao i smrtnost nastala neovisno o bakterijemiji, bile su niže u bolesnika u kojih je primijenjena rana i adekvatna antimikrobna terapija. Ni u jednoj skupini bolesnika, razvrstanih prema težini kondicionirane bolesti, nije dokazana prednost primjene kombinirane antimikrobne terapije pred monoterapijom.

Bakterijemija, sepsa i septički šok su u hospitaliziranih bolesnika i dalje u porastu. U malim općim bolnicama na 100 hospitaliziranih bolesnika je 4 do 7 bolesnika s bakterijemijom. U velikim gradskim kliničkim bolnicama taj se broj kreće od 12 do 28. Unatoč otkriću novih i moćnih antibiotika te napretku i mogućnostima intenzivne medicine, septički šok i dalje je u imunokompromitiranih bolesnika s težim osnovnim bolestima vodeći uzrok morbiditeta i moraliteta. Bakterijemija označava prisutnost vijabilnih bakterija u cirkulirajućoj krvi. Sepsa je sustavni odgovor na klinički evidentiranu ili predmnijevanu infekciju koji se manifestira tahpinejom, tahikardijom i hipotermijom ili hipertermijom. Sindrom sepse čine simptomi sepse sa znakovima oštećene parfuzije jednog ili više organa. Septički šok je sindrom sepse s hipotenzijom (sistolički tlak ispod 90 mmHg u inače normotenzivnih osoba ili pad sistoličkog tlaka za više od 50 mmHg u hipertoničara). Liječenje se najčešće započinje empirijskom antimikrobnom terapijom prema iskustvu ranijih mikrobioloških nalaza uzročnika bakterijemije, sepse i septičkog šoka i njihove antimikrobne osjetljivosti. Definitivna terapija određuje se prema nalazu hemokultura. Adekvatna antimikrobna terapija snizuje smrtnost od bakterijemije, pa iako se primijeni u bolesnika sa septičkim šokom. U liječenju monomikrobne gram-negativne bakterijemije, kombinirana antimikrobna terapija nije se pokazala učinkovitijom od odgovarajuće monoterapije.

The epidemiological, clinical and laboratory characteristic of group A beta-hemolytic streptococcal (GABHS) bacteremia in patients treated at the University Hospital of Infectious Diseases in Zagreb were analyzed. Of 51 cases of bacteremia due to GABHS seen over the past 15 years, 15 (29%) have been registered since 1987. The mean age of our patients was 25 years (range, 5 months to 87 years) ; and 29 (57%) were under 18. Ten (19%) patients died, 6 being less than 18 years of age. Forty-seven (92%) cases were community- acquired and 16 (32%) had underlying disease. Primary foci of infection, defined as a sites of inflammation that precedes bacteremia, included pharyngitis in 15 and erysipelas/cellulitis in 16 patients. Six patients had no focus of infection. Shock was recorded in 4 patients, all of whom died. Seven patients had a rash, in 5 the rash was typical of scarlet fever. Of the 6 children who died 4 were previously healthy and they all died within 24 hours following admission, and were sick at least 48 hours before admission to our hospital. Our experience suggests that serious GABHS infections may appear in children, that it requires prompt recognition and treatment and that a worldwide change in the virulence of GABHS may have occurred.

U radu su analizirane promjene osjetljivosti 282 soja Escherichia coli (E.coli) izoliranih iz krvi bolesnika hospitaliziranih na Klinici za infektivne bolesti "Dr.F.Mihaljević" u Zagrebu, od 1.1.1980. do 31.12.1989. godine, s ukupno 35 nozokomijalnih i 244 izvanbolnički akviriranih bakterijemija. Od 1980. do 1986. godine rasla je proporcija E.coli sojeva rezistentnih na amplicin (35-84%) i karbenicilin (39-81%), a od 1980. do kraja 1987. godine na cefalosporine prve generacije (26-65%). Na kotrimoksazol je bilo rezistentno 6-27% sojeva, a na kloramfenikol 6-44%. Od 1980. do 1986. godine učestalost sojeva rezistentnih na tetracikline bila je 45-67%, a od 1987. do 1989. godine 13-22%. Rezistencija na gentamicin (3-7%) i na amikacin (8-11%) opažena je samo sporadično. Nije bilo rezistencije na cefalosporine treće generacije. U prve tri i posljednje dvije godine promatranog razdoblja prevladavali su vrlo dobro osjetljivi sojevi (32-52%), dok je 1985. i 1986. godine bio najviši postotak sojeva istovremeno rezistentnih na četiri i više antimikrobnih sredstava (39-53%). U usporedbi s izvanbolnički akviriranim sojevima, sojevi E.coli izolirani iz krvi bolesnika s nozokomijalnim bakterijemijama bili su češće rezistentni na amplicin, gentamicin i cefalosporine prve generacije, uz očitovanje rezistencije na tri, četiri i pet antimikrobnih sredstava istovremeno. Svrha ovog rada je odrediti antimikrobnu osjetljivost iz krvi izoliranih sojeva E.coli na najčešće primjenjivana antimikrobna sredstva, kao i utvrditi eventualne promjene učestalosti rezistentnih sojeva na pojedina antimikrobna sredstva i učestalost multiplorezistentnih sojeva u desetogodišnjem razdoblju.