Search

Çalışmamız, Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Nöroşirürji kliniğinde Ocak 2014 - Haziran 2020 tarihleri arasında intrakranial kitle sebebiyle opere edilmiş olan 282 hastanın seçilmiş preoperatif hematolojik parametreleri ile intrakranial kitlelerinin postoperatif histopatolojik doku tanılarının retrospektif olarak elde edilip sonuçlarının değerlendirilmesiyle hazırlanmıştır. Çalışmamızda; intrakranial tümör ön tanısı ile ilk kez opere edilen 282 hastanın operasyon öncesi hemogram testi kullanılarak PVI, PLR, NLR ve LMR değerleri hesaplanmış, hastaların postoperatif histopatolojik doku tanıları incelenmiş, bahsi geçen hematolojik parametreler ile intrakranial tümörün tipi ve derecesi arasında anlamlı ilişki olup olmadığı araştırılmıştır. Üç hasta grubunun (glial tümörler, menenjiomlar, metastazlar) karşılaştırılmasında Kruskal Wallis testinden yararlanılmıştır. Alt grupların (grade) karşılaştırılmasında; Mann Whitney testi ile Kruskal Wallis testi, farklılığı yaratan grubu bulmak için ise Dunn-Bonferroni testi kullanılmıştır. Değişkenler arasındaki ilişkilerin belirlenmesinde Pearson korelasyon katsayısından yararlanılmıştır. Analizler SPSS paket programı ile yapılmış, p˂0,05 anlamlı kabul edilmiştir. Çalışmamızda; intrakranial metastatik tümör tanılı hastalarda preoperatif NLR ve PLR değerlerinin glial tümör ve menenjiom tanılı hastalara göre anlamlı derecede yüksek olduğu, LMR değerinin ise daha düşük olduğu; düşük dereceli menenjiomlarda LMR değerinin yüksek dereceli menenjiomlara göre anlamlı derecede yüksek olduğu sonuçlarına varılmıştır. Tüm intrakranial kitleli hastalar göz önüne alındığında NLR ile PLR değerleri arasında pozitif yönde kuvvetli ilişki bulunmuştur. NLR, PLR ve LMR parametreleri; intrakranial tümör tiplerinin preoperatif tanımlanmasında klinik ve radyolojik tetkiklere yardımcı olarak kullanılabilecek basit, ucuz, tekrarlanabilir, rutin olarak kullanılan tahlillerle elde edilebilen verilerdir. Ancak konu ile ilgili prospektif natürde, daha fazla sayıda olgu içeren seriler ile birden çok gözlemci içeren ileri çalışmalara ihtiyaç vardır. Anahtar Kelimeler: Intrakranial tümör, Lenfosit/Monosit oranı, Nötrofil/Lenfosit oranı, Platelet/Lenfosit oranı, Platelet Volüm İndeksi, Our study was prepared by retrospectively obtaining and evaluating the results of the preoperative hematological parameters and postoperative histopathological tissue diagnoses of intracranial masses of 282 patients who were operated on for intracranial masses in the Neurosurgery Clinic of Süleyman Demirel University Faculty of Medicine between January 2014 and June 2020. In our study; PVI, PLR, NLR, and LMR values were calculated using the preoperative hemogram test of 282 patients who were operated on for the first time with intracranial tumor prediagnosis, postoperative histopathological tissue diagnoses of the patients were examined, whether there was a significant relationship between the mentioned hematological parameters and the type and grade of intracranial tumor was investigated. The Kruskal Wallis test was used to compare three patient groups (Glial tumors, meningiomas, metastases). In the comparison of subgroups (grade); Mann Whitney test and Kruskal Wallis test were used and also Dunn-Bonferroni test were used to find the group that created the difference. Pearson correlation coefficient was used to determine the relationships between variables. Analyzes were made with the SPSS package program, p, Tez (Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı, 2021., Kaynakça var.

Kranioplasti tarih öncesi dönemlerden günümüze kadar gelen bir nöroşirürjikal operasyondur. Kranial defektler tarihi süreç içerisinde bir çok materyal ile onarılmış olup günümüzde teknolojinin de gelişmesiyle daha sağlam, daha biyolojik ve daha ekonomik implantlar ile bu defektler onarılabilmektedir. Bizim çalışmamızda da bunu bir üst seviyeye taşıyarak kişiye özel 3 Boyutlu Yazıcı ile defekte bire bir uyum sağlayan implant ile kranioplasti operasyonu gerçekleştirdik. 9 Yeni Zelenda tavşanının her birine farklı özelliklerde karanil defektler yapılıp BT leri çekildi .Her tavşanın defektine özel 3 Boyutlu Yazıcı ile titanyum alaşımlı(Ti6AL4V) toz malzemeden gözenekli ve gözeneksiz yani düz implantlar tasarlandı.3 tavşana gözenekli, 3 tavşana düz implantlar fikse edilip son 3 tavşana da sadece kraniektomi yapılarak kontrol grubu olarak 3 ay gözlendi. 3 ayın sonunda tavşanlara dekapitasyon yapılıp implant takılan bölgenin etrafında 1 cm sağlıklı kemik kalacak biçimde rezeksiyon yapılarak kemik-implant segmenti elde edildi.Bu segment SEM altında incelendi ve gözenekli implant ile yapılan kranioplasti operasyonlarında yeni oluşan osteoblastların gözenek içersine kadar nüfus ettiği ve implantı daha sağlam kavradığı görüldü.Düz implantlı olanlarda ise osteobalstlar implantın sadece üst yüzeyine tutunma şansı buldukları için osseointegrasyon diğer gruba göre daha az gözlendi.Kontrol grubunda ise defekt çapının azaldığı görüldü. Böylelikle Kranioplasti operasyonunda kullanılacak olan implantın 3 Boyutlu Yazıcı ile tasarlanması ve kemik yapıya en uygun olan gözenekli yapıda olması osseointegrasyonu en üst seviyeye çıkarmaktadır. 3 Boyutlu Yazıcıyı Tıp alanına entegre edip bu teknolojiyi kullanarak ülkemizde ilk defa '3 Boyutlu Yazıcı ile yapılan gözenekli ve gözeneksiz yapıdaki implantlarla kranioplasti : deney hayvan modelini' çalışma şerefine nail olmanın mutluluğunu yaşamaktayız. Anahtar Kelimeler: Gözeneklilik, Özelleştirilmiş implant, Kranioplasti, 3D yazıcı,Titanyum, Cranioplasty is a neurosurgical intervention that has been carried out since before recorded history which is practiced today. Cranial defects have been repaired throughout history but with technological developments durable, biological and more ecoomically favorable implants are availible in the repair of such defects. Our study examines takes this to the next level by performing implant cranioplasty operation with the use of 3 dimentional printing. 9 uniquely created cranial defects were inflicted on 9 New Zealand rabbits followed by CT. For each defect in the rabbit cranium porous and non-porous (or solid) implants were designed by using titanium alloy material (Ti6AL4V) made by a 3 dimensional printer. 3 rabbits were assigned porous implants while a further 3 were fitted with solid implants. 3 rabbits had craniotomy performed alone, thus serving as the control after which all groups were observed for 3 months. At the end of the 3 months the rabbits were sacrificed by decapitation followed by resecting a bony area of 1 cm margin that included the bone-implant segment. The segment of interest was examined under SEM and the porous implant following cranioplasty surgery showed better penetration of osteoblasts around the newly formed area suggesting robust graft uptake. On the other hand, solid implants showed osteoblast activity on the superficial surface of the implants and therefore less change of successful osseointegration compared to the previous group. The size of the defect was less in the control group. Thus the most appropriate 3 dimensional print implant compatible with the bony structure used in the cranioplasty operation is the porous type implant that confers the highest level of osseointegration. By applying the 3 Dimentional Printing technology in the medical field, we are proud to have the opportunity to pioneer a study, "3D printer made with porous and non-porous structure of the implant with cranioplasty : an experimental animal model "; a first in our country. Keywords:Porosity,Customized implant, Cranioplasty, 3D Printer, Titanium, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı, 2016., Kaynakça var.

Amaç: Çalışmamızda, erken omurilik hasarı sonrasında HP un arka kök ganglionlarındaki sinir hücrelerindeki oluşan oksidatif stres değerleri ve Ca+2 sinyali üzerine olan etkisinin araştırılması ve hasarlı omurilik dokusundaki inflamatuar süreçteki değişikliklerin tespiti amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmada yaşları 12-16 hafta, ağırlıkları 250-350 g arasında değişen 36 adet Wistar Albino rat kullanıldı. Ratlar 4 gruba ayrıldı: (1) kontrol (n=8), (2) kantaron otu (HP) kullanılan (n=8), (3) SKT oluşturulan (n=10), (4) SKT+HP (n=10). Kontrol grubundaki (Grup K) hayvanlara hiçbir uygulama yapılmadan AKG sinir hücrelerinde hücre canlılığı, Ca+2 sinyali, MDA, redükte glutatyon (GSH) ve glutatyon peroksidaz (GSH-Px) değerlendirildi. Çalışmada HP, gavaj yolu ile 30 mg/kg dozunda HP ekstraktı şeklinde verildi. Spinal kord hasarı grubundaki hayvanlarada vasküler klip ile spinal kord 1 dakika kliplenerek hasar oluşturuldu. SKT + HP grubundaki hayvanlara aynı yöntemle spinal hasar oluşturularak üç gün süreyle HP 30 mg/kg gavaj yoluyla verildi. Travmadan 1 saat sonra HP verilmeye başlandı. Kontrol grubunda yapılan incelemeler diğer grup hayvanlara da uygulandı. İncelemeler her gruptan rastgele hayvanlarda hergün gerçekleştirildi.Tüm gruplar 3 gün aynı çevresel şartlarda izlenip beslenendikten sonra sakrifiye edilerek omurilikleri alındı. Arka kök ganglion hücreleri izole edildi. Hücre içi Ca+2 miktarı ölçüldü. Lipid peroksidasyon analizi yapıldı. Antioksidan enzim aktivitesinin ölçümü (indirgenmiş glutatyon (GSH) ve glutatyon peroksidaz (GSHPX) analizleri yapıldı. Hücre canlılığı analizi ve protein tayini yapıldı.Bulgular: İstatistiksel analiz sonucunda SKT’nın neden olduğu oksidatif stresi önlemede HP’un koruyucu rolünün olduğu ve SKT sonrasında artan Ca+2 iyonu salınımını da önemli ölçüde azalttığı gözlemlendi. Ayrıca HP verilen sıçanların AKG sinir hücrelerinde canlılık oranının SKT grubuna göre istatiksel olarak çok önemli oranlarda fazla olduğuda görüldü. Bu sonuçlar istatistiksel olarak ta anlamlıydı.Sonuç: Bu çalışmada, HP’un hasarlı spinal kord üzerinde özellikle de ikincil hasar üzerinde, istatistiksel olarak anlamlı koruyucu etkisinin olduğu görülmüştür. Ayrıca hasarlı bölgedeki hücre canlılığı oranınıda istatistiksel olarak anlamlı oranda arttırdığı görülmüştür. Anahtar Kelimeler: Omurilik hasarı, inflamasyon, hypericum perforatum, Aim: In our study, we aimed to investigate the effects of HP on oxidative stress values and Ca2+ signaling occurred on dorsal root ganglion neurons of rats after primary spinal cord injury.Material and Metods: In the study, 36 Wistar Albino rats, aged between 12-16 weeks, weighted 250-350 g were used. The rats were divided into 4 groups as: 1- control (n=8); 2- HP given (n=8), 3- SCI (n=10), 4-SCI + HP given (n=10). In the control group, only cell liveliness, Ca+2 signaling, MDA, GSH, and GSH-Px values of DRG cells were evaluated without any application. HP was administered as HP extract, 30 mg/kg via gavaj. In the spinal cord injured group, injury was formed as appliying vascular clip to spinal cord for a minute. In the SCI + HP group, spinal cord injury was occurred in the same method and 30 mg/kg HP was given via gavaj for 3 days. HP was beginned to given one hour after the trauma. Same evaluations were done in the other groups with the control group. Evaluations were done daily on the rats selected randomly. All groups were followed in the same environmental conditions, with same nutrition for 3 days, and spinal cords were taken out after sacrified. DRG cells were isolated. Intracellular free Ca+2 concentration was measured. In addition, lipid peroxidation, cell viability (MTT), reduced glutathione (GSH) and glutathione peroxidase (GSH-Px) analyses were also performed in the DRG neurons of four groups.Results: According to results of the statistical analysis, a protective effect of HP on oxidative stress, that occurred after SCI, and significant reduction on the amount of Ca+2 were seen. Besides this, the rate of liveliness of DRG cell was statistically higher in the HP given rats than the SCI group. The results were statistically significant.Conclusion: In the study, we found a statistically significant protective effect of HP on injured spinal cord, especially on seconder injuries. Also the rate of the cell activity in the damaged region was significantly and statistically increased. Keywords: spinal cord injury, inflammation, hypericum perforatum, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı, 2014., Kaynakça var.

Suboocipital retrosigmoid yaklaşımda kullanılan burrhole’ün BOS fistülü, hava embolisi ve sinüs yaralanması komplikasyonlarını en aza indirmek amacıyla burrhole’ün nereden yapılması gerektiğinin ortaya konması amaçlandı.Serebellopontin köşeye uygulanan cerrahi yaklaşımlarda kemik belirleyiciler ve kraniumun dış ve iç yüzeyindeki klavuz noktalar cerrahi girişim sırasında dikkate alınmıştır. Bu amaçla Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesinde Anatomi Anabilim Dalı envanterinde bulunan 20 kuru kafatası ve 6 kadavrada oluşturulan fiksasyon sistemi ve yüksek devirli tur yardımıyla 12 adet bilateral soboccipital retrosigmoid yaklaşım uygulandı. Kuru kafatasında belirli landmarklar kullanılarak kumpas ile ölçümler yapılarak burrhole'ün açılması gereken nokta yorumlandı. Kadavralarda ise yapılan burrhole’ün asteriondan yapılması durumunda sinüslerle olan ilişkiler yorumlandı. Kadavralarda uygulanan cerrahi tekniğin kranial sinirlere yaklaşım ve yeterliliği konusunda değerlendirime yapıldı. Sonuçta burrhole için kullanılacak landmark’ın inion-mastoid uç arası çizilecek doğrusal bir hat ile superior nucheal line arasında kalan aralığa, meatus akustikus eksternus posterior duvarı ile inionu birleştiren doğrusal bir çizginin medianoposteriora doğru bir burr hole açılması yapılan retrosigmoid yaklaşımda komplikasyon açısından sinüs yaralanması ve mastoid hava hücreleri bağlı olarak hava embolisi ve BOS fistülü olma ihtimali açısından en uygun bölge olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Anahtar Kelimeler: Suboccipital Retrosigmoid Yaklaşım, Burrhole, Asterion, We aimed to determine the most reliable spot for the placement of the burrhole used in the suboccipital retrosigmoid craniotomy in order to minimize the procedure-related CSF fistula, air emboli, and the transverse-sigmoid sinus injuries.The external and internal bony landmarks of the cranium are taken into consideration during the course of the procedure. For this purpose, 20 human skulls and 6 cadaveric heads- registered in the inventory of the Anatomy Department of the Suleyman Demirel University, Medical Faculty Hospital- were fixed by 3 point fixator system. Bilateral retrosigmoid craniotomies were performed in 6 cadavers and the measurements obtained from 12 craniotomies were recorded. Results were evaluated along with the findings and the observations made in the skulls in terms of the correlation between the asterion and the location of the sinuses and the technical adequecy of the craniotomy in exposing the cranial nerves. As a result, it is concluded that the posteromedial part of the area defined by the intersection of the line between the mastoid tip and the superior nuchal line and the line between the posterior wall of the external acoustic meatus and inion appears to be the safest spot for the placement of the burr-hole in the suboccipital retrosigmoid craniotomy in order to minimize the CSF fistula, air emboli due to the opening of the mastoid air cells, and the transverse-sigmoid sinus injuries. Keywords: Suboccipital retrosigmoid Approach, Burrhole, Asterion, Tez (Tıpta Uzmanlık)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimler Enstitüsü, Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı, 2013., Kaynakça var.

Melatonin çok etkili bir reaktif oksijen türleri (ROT) tutucu antioksidandır ve aynı zamanda serbest radikaller ile doğrudan reaksiyonu girer. Travmatik beyin hasarı (TBI) ile indüklenen Ca+2 girişinin insan hipokampus fonksiyonu üzerinde olumsuz etkileri olmuştur. TRPM2, hipokampal nöronlarda da tanımlanan seçici olmayan bir Ca+2 geçirgen kanaldır. Bununla birlikte, oksidatif stresste TRPM2 kanallarının aktivasyonu hücre ölümüyle ilişkilendirilmiştir. TBH’da oksidatif stresin önemine rağmen, apopitoz üzerindeki rolü, Ca+2 girişi ve TBH'da TRPM2’nin modülasyonu tam anlaşılamamıştır. Bu nedenle, TBH uygulanmış ratların hipokampus nöronlarında melatoninin apopitoz, oksidatif stress ve TRPM2 kanal aktivitesine etkilerini test ettik.Otuz altı sıçan, dört gruba ayrıldı. Birinci ve ikinci gruplar, sırasıyla, kontrol ve melatonin grupları olarak kullanıldı. KT ve KT + melatonin uygulanan ratlar sırasıyla üçüncü ve dördüncü grubunu oluşturdu. Melatonin, ikinci ve dördüncü gruptaki hayvanlara KT’sından 1 saat sonra verildi. Her dört gruptaki ratların hipokampal nöronları hızlıca izole edildi ve 30 dakika içinde özgün olmayan TRPM2 kanal blokörü (2-APB ) ile inkübe edildi, cumene hidroperoksid ile stimüle edildi.Kaspaz-2, kaspaz-9, apopitoz, hücre içi ROT ürünleri, mitokondrial depolarizasyon ve hücreiçi serbest Ca+2 ([Ca+2]i) değerleri TBH grubunda yüksek bulundu, buna karşın TBH+MEL grubunda değerler düşük bulundu. Aynı zamanda [Ca+2]i) konsantrasyonu 2-ABP ile inkübe edilen dört grupta da düştü.Sonuç olarak, deneysel TBH’ı modeli ile TRPM2 kanallarından Ca2+ girişine bağlı hücre ölümü uyarılmıştır. Melatoninin nöroprotektif aktivitesi, ön tedavide verilmesi ile kanal aktivitesinin negatif modüle edilerek oksidatif stress, apopitoz ve TRPM2 kanalları üzerinden Ca+2 girişinin sağlanması ile açıklanabilir. Anahtar Kelimeler: Apopitoz; Ca2+ girişi; TRPM2 kanalları; Melatonin; Travmatik Beyin Hasarı; Oksidatif stress., Melatonin is very effective reactive oxygen species (ROS) scavenger antioxidant, andalso acts through a direct reaction with free radicals. Ca2+ entry induced by traumatic brain injury (TBI) has been deleterious effects on function of hippocampus in human. Transient receptor potential melastatin type 2 (TRPM2) is a Ca2+ permeable non-selective channel expressed in hippocampal neurons. Moreover, activation of TRPM2 during oxidative stress has been linked to cell death. Despite the importance of oxidative stress in TBI, its role in on apoptosis, Ca2+ entry and TRPM2 modulation is poorly understood in TBI. Therefore, we tested the effects of melatonin on apoptosis, oxidative stress and TRPM2 channel activity in the hippocampal neuron of TBI-induced rats.Thirty-eight rats were divided into four groups. First and second groups were used as control and melatonin groups, respectively. TBI and TBI+melatonin were induced to rats constituting third and fourth groups, respectively. The melatonin was given to animals in second and forth groups at 1 hr after brain trauma. Hippocampal neurons were freshly isolated from rats of four groups and the neurons were also incubated for 30 min with non-specific TRPM2 channel blocker (2-aminoethyl diphenylborinate, 2-APB) and then they were stimulated by cumene hydroperoxide.Caspase-3, caspase-9, apoptosis, intracellular ROS production, mitochondrial depolarization and intracellular free Ca2+ ([Ca²⁺](i)) values were high in the TBI group, although the values were low in TBI+melatonin group. The [Ca²⁺](i) concentration was also decreased in the four groups by 2-APB incubations.In conclusion, in our TBI experimental model, TRPM2 channels are involved in the Ca2+ entry-induced neuronal death and negative modulation of this channel activity by melatonin pretreatment may account for their neuroprotective activity against oxidative stress, apoptosis and Ca2+ entry via TRPM2 channels. Keywords: Apopitosis; Ca2+ entry; TRPM2 channels; Melatonin; Traumatic brain injury, Oxidative stress, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı, 2014., Kaynakça var.

İntrakranial anevrizmalar spontan subaraknoid kanamanın en sık sebebidir. En sık görülen intrakranial anevrizma anterior kominikan arter anevrizmasıdır. Anterior kominikan arter anevrizmaları gerek sahip oldukları farklı epidemyolojik ve anatomik özellikleri sebebi ile gerekse rüptüre olmaları sonrası neden oldukları mortalitesi ve morbiditesi yüksek intrakranial kanamalar sebebi ile hayati önem arz eden bir patolojidir. Bu çalışmada Eylül 2012 - Mayıs 2017 tarihleri arasında hastanemize başvurarak ameliyat olan 34 anterior kominikan arter anevrizmalı hasta retrospektif olarak incelendi. Çalışmada hastalar cinsiyetleri, yaşları, geliş mevsimi, anevrizma domu, morfolojik özellikleri, intrakranial anterior sirkülasyon anatomik varyasyonları, başka anevrizmalar ile birlikteliği, nörolojik muayeneleri, biyokimyasal tetkikleri, sebebiyet verdikleri intrakranial kanamalar açısından araştırıldı. Anterior kominikan arter anevrizması en sık 40-60 yaş arası kadınlarda görülmektedir. Lokalizasyonu itibarıyla karışık bir anatomiye sahip olup çeşitli anatomik varyasyonlar sık eşlik etmektedir. Diğer intrakranial anevrizmlardan farklı olarak çok küçük boyutlarda dahi rüptüre olma olasılığı yüksektir. Tanı için kullanılan görüntülemelerde hastanın vaskuler anatomisi ve anevrizmanın morfolojik özellikleri cerrah için yol gösterici olup kanama ihtimali açısından fikir vericidir. Sebebiyet verdiği subaraknoid kanama sonrasında gelişebilen vasospazmda hiponatremi agreve edicidir.Anahtar kelimeler: İntrakranial Anevrizma, anterior kominikan arter, anterior kominikan arter anevrizması, subaraknoid kanama Intracranial aneurysms are the most common spontaneous subarachnoidal hemorrhage. The most common intracranial aneurysm is anterior comminican artery aneurysm. Anterior comminican atery aneurysms are vital pathology either due to their various epidemiologic and anatomical characteristics and their high mortality and morbidity resulting from ruptured intracranial hemorrhages. In this study, 34 anterior comminican artery aneurysms patients, having surgeries in our hospital were retrospectively examined between September 2012 and May 2017. In the study, patients were searched in terms of sex, age, time of arrival, morphologic features of aneurysm domes, anatomic variations of intracranial anterior circulation, association with other aneurysms neurological examinations, biochemical examinations, which causes intracranial hemorrhages. Anterior comminican artery aneurysm is most common in women aged 40-60 years. Due to its localization, it has a mixed and accompanied by different anatomical variations. Unlike other intracranial aneurysms, it is likely to be ruptured even in very small sizes. In the scannings to be used for the diagnosis, The anatomy of the patient and the morphologic features of the aneurysm are guidelines for the surgeon and suggestive in terms of the possibility of bleeding. Post subarachnoid hemorrhagic vasospasm hyponatraemia which is caused by it, is aggregative. Keywords: Intracranial aneurysms, anterior comminican artery, anterior comminican artery aneurysm, subarachnoidal hemorrhage.

Bu çalışmanın amacı, Diyarbakır ilinde anevrizmal subaraknoid kanama nedeni ile opere edilmiş hastalar için risk faktörlerini ve ölüm oranlarını araştırmak ve bu hastaların yönetimi açısından Fisher,WFNS ve Glasgow koma skorlarının önemini vurgulamaktır. Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroşirurji Bölümü’nde 1 Ocak 2011 – 31 Temmuz 2016 tarihleri arasında anevrizmal subaraknoid kanama nedeniyle opere edilmiş 105 hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. Olguların dosyalarından, nörolojik muayene ve ayrıntılı geçmişleri, laboratuar testleri, görüntüleme modaliteleri,cinsiyet,yaş, tansiyon hastalığı öyküsü, Diabetes Mellitus öyküsü, giriş Glasgow koma ölçeği değeri, anevrizma lokalizasyonu, anevrizma sayısı, ventrikül içi ve perimezensefalik sisternlerde kan varlığı,intraserebral kanama, hidrosefali, enfeksiyon, epileptik nöbet, elektrolit bozukluğu parametrelerinin varlığı ve ölüm oranı değerleri elde edildi ve istatistiksel olarak değerlendirildi. Olguların 62’si kadın (% 59) , 43’ü erkekti (% 41). Erkeklerde yaş ortalaması 46,32±14,20 , kadınlarda ise 52,33±13,59 ‘du. Hipertansiyon,diabetes mellitus, hipernatremi, hiponatremi, hiperglisemi, epileptik nöbetler, intraventriküler, perimezensefalik yada intraserebral hemoraji çok önemli efektör parametrelerdir. Bu parametreler Özellikle yüksek fisher ve WFNS yada düşük GKS skoruna sahip hastaların yönetiminde mortalite oranlarını etkilemektedir. Anahtar kelimeler: Anevrizma, subaraknoid kanama, ölüm oranları,WFNS,Fisher. The aim of this study is to research risk factors and mortality rates for patients with operated subarachnoid haemorrhage in Diyarbakır city and emphasize importance of Fisher,WFNS and Glasgow coma scores in management of these patients. 105 Patients who had surgery between 1 January 2011 - 31 july 2016, because of aneurysmal subarachnoid haemorrhage,at Dicle University Faculty of Medicine Department of Neurosurgery, were retrospectively evaluated. Examining patient files;neurological examiantion and detailed history , laboratory tests, imaging modalities, gender,age, hypertension, diabetes, Glasgow coma score at admission, aneurysm location, number of aneurysms, existence of blood in the ventricles, existence of blood in the perimesencephalic sisterns,intracerebral haemorrhagee, existence of hydrocephalus, infection , epileptic seizures, electrolyte disturbances and mortality values were recorded and analysed statistically. The patients, 62 were women (%59), 43 were men (%41). The average age 46,32±14,20 in men 52,33±13,59 in women. The Hypertension,diabetes mellitus,hypernatremia, hyponatremia, hyperglisemia, epileptic seizures, intraventriculer,perimesencephalic or intracerebral haemorrhage are very important effector parameters. These parameters especially in management of patients who have high Fisher and WFNS or low GKS scores influence mortality rates. Key words: Aneurysm, subarachnoid haemorrhage, mortality rates,WFNS,Fisher

Amaç: Serebral iskemi ve enfarkt, günümüzde önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir. Bu nedenle enfarkt gelişmeden önce yapılacak revaskülarizasyon, morbiditenin derecesini etkileyebilmektedir. Ancak vücudun diğer bölgelerinde olduğu gibi beyinde de yapılan damar anastomozları ve bypass greftlerinin uzun dönem açıklığı, damar hasarının olduğu bölgede intimal hiperplazinin gelişmesiyle azalmaktadır. Vasküler girişimler sonrası gelişebilen restenoz üzerinde intimal hiperplazi ve düz kas hücre proliferasyonun büyük etkisi vardır. Pentoksifilin, bazı sitokinleri inhibe ederek damar hasarı ile ilşkili kollajen birikimini azaltırken adenozin de düz kas hücre proliferasyonunu inhibe etmektedir. Bu yüzden biz de rat karotid arterinde yapılan anastomozda adenozin ve pentoksifilin maddelerinin restenoz, neointima oluşumu ve düz kas hücre proliferasyonu üzerindeki inhibitör etkilerini araştırarak karşılaştırdık. Materyal ve Metod: Çalışmadaki tüm anastomozlar aynı cerrah tarafından yapıldı. Çalışmamızda randomize olarak seçilen, ortalama 250-300 gram ağırlığında 24 adet Sprague Dawley tipi erkek veya dişi rat kullanıldı. Çalışma süresi boyunca tüm denekler aynı yerde (20±2 oC sıcaklıkta, havalandırma tertibatı olan ve güneş ışığı alabilen bir odada) bakıldı. Deney günü ratlara anestezi olarak 80 mg/kg ketamin + 10 mg/kg ksilazin verildi. Anesteziden 45 dakika sonra ikinci doz olarak 40 mg/kg ketamin + 5 mg/kg ksilazin uygulandı. Enfeksiyondan korunmak için intramüsküler yol ile profilaktik amaçlı preoperatif olarak ratlara 50mg/kg dozunda sefazolin uygulandı. Cerrahi alan antiseptik solüsyon ile silindi. Deneklerde anastomoz için sağ taraf karotid arteri, kontrol için ise sol taraf karotid arteri kullanıldı. Sterilizasyon sağlanarak uygun pozisyon verildi ve horizontal sağ taraf boyun insizyonu yapılarak common karotid arter eksplore edildi. Daha sonra karotid arter disseke edilerek proksimal ve distalinden mikroklemple klemplendi. Aynı arter mikro makas ile transekte edilip daha sonra 10/0 polipropilen sütur ile anastomoz yapıldı ve dokular anatomik planda kapatıldı. Ratlar 4 gruba ayrıldı. Grup 1 ratlar kontrol grubu, Grup 2 ratlar pentoksifilin 100 mg/kg/gün dozunda subkutan 7 gün verilen grup, Grup 3 ratlar adenozin 1 mg/kg/gün dozunda subkutan 7 gün verilen grup ve son olarak Grup 4 ratlar her iki ilacın anılan dozlarda birlikte 7 gün uygulandığı grup olarak belirlendi. Yedinci gün sonunda anastomoz yapılan taraf ve anastomoz yapılmayan karşı taraf karotid arter, anastomoz hattını ortaya alacak şekilde 1 cm’ lik segment halinde çıkarılarak incelenmek üzere histopatoloji laboratuvarına gönderildi. Alınan biopsi materyelleri formol solüsyonunda korunarak hemotoksilen-eozin ile boyanıp ışık mikroskobu altında aynı histolog tarafından incelendi ve anastomoz iyileşmesi değerlendirildi. Değerlendirme parametreleri lümen çapı, lümen alanı, tunika media alanı, ödem, inflamasyon, damar duvar hasarı, intimal hiperplazi, medial atrofi, trombüs ve endotelizasyon olarak belirlendi. Daha sonra deney hayvanları eksanguinasyon ile sakrifiye edilerek deney sonlandırıldı. Bulgular: Vasküler girişimlerden sonra kullanılan pentoksifilin ve adenozin maddeleri, restenoz, neointima oluşumu ve düz kas hücre proliferasyonu üzerine ayrı ayrı inhibitör etkide bulunmalarına rağmen, bu iki ilacın birlikte kullanılması aditif değil sinerjistik bir etki yaratmaktadır. Sonuç: Pentoksifilin ve adenozinin, vasküler girişimlerden sonra meydana gelen restenoz, intimal hiperplazi ve düz kas hücre proliferasyonunun engellenmesinde yararlı birer ajan olarak birlikte kullanılması daha etkili olabilmektedir. Anahtar kelimeler: Pentoksifilin, Adenozin, Restenoz, İntimal hiperplazi, Düz kas hücre proliferasyonu, Anastomoz, Rat. Objective: Cerebral ischemia and infarct are significant morbidity and mortality reasons at the present time. Therefore the revascularization to be done before development of infarct may be able to affect the degree of morbidity. However, as in other parts of the body, also in the brain, the long-term openness of vascular anastomoses and bypass grafts performed decreases with the development of intimal hyperplasia in the region that vascular injury occurs. Intimal hyperplasia and smooth muscle cell proliferation have a great impact on restenosis may be developed after vascular interventions. While pentoxifylline reduces collagen accumulation associated with vascular injury by inhibiting some cytokines, adenosine inhibits smooth muscle cell proliferation. Hence, we have searched and compared the inhibitor effects of pentoxifylline and adenosine substances on restenosis, development of neointima and smooth muscle cell proliferation in the anastomoses performed on rat carotid arteries. Material and Method: All anastomoses in the work have been performed by the same surgeon. In our work, randomly chosen, Sprague Dawley type, weighing in average 250-300 grams, male or female 24 rats were used. During the work, all rats were kept in the same place and under the same conditions ( 20 + 2 0C temperature, in a room which has air conditioning system and sun light). On the day of experiment, 80 mg/kg ketamine + 10 mg/kg xylazine was given as anesthesia. 45 minutes after the first dose, 40 mg/kg ketamine + 5 mg/kg xylazine was applied as the second dose of anesthesia. 50 mg/kg dose of cefazoline was preoperatively applied by intramuscular way as prophylactic to prevent infection. The operation field was cleaned with antiseptic solution. The subjects' right side carotid artery was used for anastomosis, and the left side carotid artery was used for controlling. After sterilization, the proper position was provided and the common carotid artery was explored by making a horizontal right side neck incision. Then the carotid artery was dissected, proximally and distally clamped with a microclamp. The same artery was transacted with a micro scissors, then, anastomosis was applied with 10/0 polypropylene suture and lastly, tissues were closed anatomically. The rats were separated into 4 groups. Group 1 rats were control group, the group of rats which 100 mg/kg/day dose of pentoxifylline were given subcutaneously through 7 days as Group 2, the group of rats which 1 mg/kg/day dose of adenosine was given subcutaneously through 7 days as Group 3, and finally, the group of rats which both substances were given through 7 days were determined as Group 4. At the end of 7th day, both carotid arteries (the right side which anastomosis performed on and the left side which anastomosis wasn't performed on) were removed, each in the form of 1 cm segment and had equal distant to anastomosis line. The segments were sent to histopathology laboratory for examination. The biopsies obtained were preserved in formalin solution, stained with hematoxylin-eosin and examined by the same histologist. After all examination, anastomosis progress was evaluated. Evaluation parameters were determined as lumen diameter, lumen area, tunica media area, edema, inflammation, vessel wall injury, intimal hyperplasia, medial atrophy, thrombus, and endothelization. Then, the experiment was terminated by sacrificing the subjects with exsanguinations. Results: Although pentoxifylline and adenosine substances used after vascular interventions separately have inhibitor effects on restenosis, development of neointima and smooth muscle cell proliferation, together use of these two substances created a synergic effect, not an additive effect. Conclusion: Concurrent use of pentoxifylline and adenosine as useful agents for prevention of restenosis, intimal hyperplasia and smooth muscle cell proliferation occurred after vascular interventions can be more effective. Keywords: Pentoxifylline, Adenosine, Restenosis, Intimal hyperplasia, Smooth muscle cell proliferation, Anastomosis, Rat.

Makale, WOS:000936965000001, PubMed ID: 36661106, Stroke, increasingly recognised in children in recent years, is an important cause of long-term morbidity and disability. A wide range of conditions associated with paediatric stroke has been identified, which differ significantly from those in adults. Paediatric stroke can also present with a variety of symptoms and signs, both specific and non-specific [1, 2]. Paediatric haemorrhagic stroke (HS) is a rare but severe condition, with lifelong multifaceted adverse functional, psychosocial, and economic consequences [3]. In this study, we have evaluated the clinical, laboratory and neuroimaging findings in children with HS in order to draw attention to the high morbidity and mortality rates of paediatric HS. (...)

Spinal kordun travmatik ve iskemik yaralanmaları primer ve sekonder mekanizmalarla oluşan doku hasarının nörolojik fonksiyon bozukluğunun gelişiminde etkindir. Monoaminler, serbest radikaller, nöropeptitler, araşidonik asit metabolitleri ve ekstraselüler Ca değişiklikleri erken dönem iskemi gelişiminde etkilidir ve ilerleyici doku iskemisi sekonder hasarın ana nedenidir. İskeminin geciktirilmesi tedavinin esasıdır. Alfa-Lipoik asitin diyabetik nöropatide noroprotektif ajan oldugu bilinmektedir. Spinal cord yaralanmalarinda Alfa-Lipoik asitin etkileri çalışılmamıştır. Bu calismada alfa-lipoik asidin noroprotektif etkilerinin varligi, ozellikle Metil-Prednizolone ile karsilastirmali olarak ortaya koymayi amacladık.METOD: 50 adet Sprague Dawley cinsi rat 5 gruba (n=10) ayrılarak Tator metodu ile spinal kord travması oluşturuldu.GrupI: Sadece laminektomi grubu, GrupII: Laminektomi +spinal cord injury (SCI) grubu, GrupIII: Laminektomi + SCI +alfa-lipoik asit (ALA)(100mg/kg), GrupIV: Laminektomi + SCl + Metil-prednisolone (30 mg/kg), GrupIV: Laminektomi + SCl + ALA + Metil-prednisolone grubu. Uygulamalardan 24 saat sonra tüm ratlardan Ketamin anestezi altında kan alındı hemen sonra spinal cord hasarlı bölgesinden biyokimya ve histopatolojik materyaller alındı.SONUÇ: Spinal cord hasarı yapılmış ratların plejik olduğu görüldü. Motor fonksiyonda Gruplar arasında bir değişiklik görülmedi. Anti oksidan değerlerin gruplar içinde karşılaştırılmasında GrupI ile ALA verilmiş grup arasında istatiksel olarak anlamlı bir fark olduğu görüldü (p

Pediatrik kafa travması çocukluk çağının önemli mortalite ve morbidite sebepleri arasındadır. Acil servise başvuru anındaki parametrelere göre prognozun önceden bilinmesi tedavi ve yakın takip için uyarıcı olabilecektir. Bu çalışmada başvuru anındaki kan glukoz değerinin ve vücut sıcaklığının prognoz üzerine etkisinin Modifiye Rankin Skoru ile değerlendirilmesi planlanmıştır. Çalışmada Bursa Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Servisi’ne başvuran 0-16 yaş aralığındaki 301 olgu incelenmiştir. Başvuru anındaki Glasgow Koma Skoru ile kan glukoz değeri arasında ters yönde korelasyon saptanmıştır. Ayrıca Glasgow Koma Skoru ile Modifiye Rankin Skoru arasında da ters yönde korelasyon gözlenirken, kan glukoz değeri ile Modifiye Rankin Skoru arasında pozitif yönde zayıf korelasyon saptanmıştır. Başvuru anında saptanan hiperterminin prognoz üzerine etkisinin olmadığı gözlenmiştir. Bu sonuçlar başvuru anındaki Glasgow Koma Skorunun yanı sıra kan glukoz değerinin yüksekliğinin prognoz tayininde önemli olabileceğini göstermiştir. Pediatric head injuries is one of the most important etiological causes of mortality and morbidity in childhood. The early decision for the prognosis due to the parameters in the emergency department admission can be warning for treatment and close follow-up. The aim of this study is to evaluate the effect of blood glucose level and body temperature on prognosis at the time of admission by using the Modified Rankin Score. 301 cases between the ages of 0-16 who applied to the Bursa Uludağ University Faculty of Medicine Emergency Department were included in this study. A negative correlation was found between the Glasgow Coma Score and the blood glucose level. In addition, a negative correlation was observed between Glasgow Coma Score and Modified Rankin Score, while a weak positive correlation was found between blood glucose level and Modified Rankin Score. It was observed that the hyperthermia detected at the time of admission had no effect on the prognosis. These results showed that, the high blood glucose level may be important in determining the prognosis in addition to the Glasgow Coma Score.

Spinal kord lipomları, pediatrik beyin cerrahisi alanının en zorlayıcı lezyonları arasındadır. Spinal lipomların doğal seyirl eri ve tedavileri tartışmalıdır. Bu çalışmada spinal kord lipomu nedeni ile kliniğimizde opere edilen hastaların klinik, demografik verileri ve tedavi sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Elli dokuz hastanın verileri retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Hastaların yaş ortalaması 10±5,8 (1-25) ay, en sık başvuru şikayeti bel bölgesindeki şişlik idi. Hastalarımızın başvuru anında 36’sında nörolojik defisit varken 23’ünde nörolojik defisit yoktu. Olgularda postopertif dönemde nörolojik kötüleşme izlenmedi. Hastalar ortalama 39,9± 32,9 (1-132) ay takip edildi. 13 (%22) olgu takiplerinde nörolojik kötüleşme olması nedeni ile yeniden opere edildi. Asemptomatik olsalar dahi uygun zamanda uygulanan cerrahi müdahale, bu lezyonlara sahip çocuklarda gelişebilecek nörolojik bozulmayı önleyebilir. Çok merkezli prospektif çalışmalar bu konu hakkında daha rasyonel bilgilere ulaşmamızı sağlayacaktır. Spinal cord lipomas are among the most challenging lesions in the field of pediatric neurosurgery. The natural course and treatment of spinal lipomas are controversial. In this study, we aimed to evaluate the clinical, demographic data and treatment results of patients who were operated on in our clinic for spinal cord lipoma. The data of 59 patients were evaluated retrospectively. The mean age of the patients was 10±5.8 (1-25) months, and the most common complaint was swelling in the lumbar region. While 36 of our patients had neurological deficit at the time of admission, 23 had no neurological deficit. No neurological deterioration was observed in the postoperative period. The patients were followed up for a mean of 39.9 ± 32.9 (1-132) months. Thirteen (22%) cases were re -operated due to neurological deterioration in the follow-up. Even if they are asymptomatic, surgical intervention at the appropriate time can prevent neurological deterioration that may develop in children with these lesions. Multicenter prospective studies will enable us to reach more rational information on this subject.

Makale, WOS:000928222100009, PubMed ID: 36701705, The aim of this research is to evaluate the websites containing “coccydynia, coccyx trauma or fracture” in terms of readability, reliability, accuracy, and quality. Searches for “coccydynia, coccyx trauma, coccyx fracture” were carried out in the 3 most used search engines in the USA: Google, Yahoo, and Bing in February 2022. A total of 141 websites were rated by 2 different neurosurgeons for the “Global Quality Score” and “Alexa Popularity Rank.” 97.2% of the sites examined include the definition of the disease, 66% include the importance of the disease, 92.9% include the symptoms of the disease, 88.7% include the treatment of the disease, 78% include the signs of the disease, 77.3% include the mechanism of the disease It has been determined that the websites examined within the scope of the research have high global quality score (GQS) and APR and are enriched with images to a large extent. Abbreviations: APR = Alexa popularity rank, ARI = automated readability index, CLI = Coleman-Liau Index, FKGL = FleschKincaid Grade Level, FRES = Flesch reading ease, GQS = global quality score, Gunning FOG = Gunning Fog Index, LWF = Linsear Write Formula, SMOG = simple measure of gobbledygook

Hidrosefali, beyin omurilik sıvısında artış ile seyreden, serebral ventriküllerde genişlemeye ve serebral kortekste incelmeye neden olan artmış intrakraniyal basınç ile karakterize yaygın bir nöroşirurjikal hastalıktır. Hidrosefalinin yönetiminde en sık kullanılan tedavi yöntemi ventriküloperitoneal şanttır. Şant işlemi sonrası daha çok mekanik obstrüksiyonlar ve enfeksiyonlar görülmektedir. Torasik migrasyon oldukça nadir görülür fakat görüldüğü zaman ivedilikle müdahale edilmesi gereken bir tablodur. Hydrocephalus is a common neurosurgical pathology characterized by increased production of cerebrospinal fluid, causing high intracranial pressure, which results with dilatation of cerebral ventricles and thinned cerebral cortex. The most common treatment of hydrocephalus is ventricoloperitoneal shunt. Mechanic obstruction and infection are seen frequently after shunt procedures. Thoracic migration of distal shunt catheter is rare complication, but when present it must be carried out immediately.

Pediatrik spinal tümörler içerisinde spinal meningiomların görülme sıklığı %4,3 gibi oldukça düşük oran olmasına rağmen metastatik kitlele-ri taklit edebildiğinden ayırıcı tanıda mutlaka akılda tutulmalıdır. Bu olgu sunumunda, travma sonrası başlayan boyun ve sol omuza yayılan ağrı, sol kolunda güçsüzlük şikâyeti olan ve servikal meningiom saptanan 9 yaşında erkek hasta bildirilmiştir. Tedavide altın standart cerrahi rezeksiyondur., Although the incidence of spinal meningiomas among pediatric spinal tumors is quite low, at 4.3%, it should be kept in mind in differential diagnosis as it can mimic metastatic masses. In this case report, a 9-year-old male patient with cervical meningioma with complaints of post-traumatic pain spreading to the neck and left shoulder, weakness in the left arm was reported. The gold standard in treatment is surgical resection.

Bu çalışmada çocukluk çağı kraniyofaringioma olgularının klinik ve laboratuar bulguları ve izlem süresince karşılaşılan endokrin sorunların değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Çalışmaya Ocak 2010-Aralık 2017 arasında kraniyofaringiyoma tanısı alan olgular dahil edildi. Demografik ve klinik veriler Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Endokrinoloji poliklinik dosyalarından retrospektif olarak değerlendirildi. İstatistiksel analizler için SPSS software version 21 kullanıldı. Sekiz yıllık süreçte tanı alan 28 olgu çalışmaya dahil edildi. Olguların yaşları 60-207 ay arasında değişmekte olup median yaş 138,5 aydı. Cinsiyet dağılımlarına bakıldığında %53 erkek(n=15) ve %47 kızdı (n=13). En sık başvuru bulguları sırayla başağrısı, görme bozuklukları ve boy kısalığıydı. Tanı anında olguların %71’inde (n: 20) tümör boyutu 3 cm’den büyüktü. Preoperatif dönemde büyüme hormonu eksikliği %17(n=5) ve hipotiroidizm %14(n=4), hipokortizolemi %10 (n=3), diyabet insipit %7,1(n=2) sıklıkta saptandı. Postoperatif dönemde olguların %89,3’ünde çoklu hipofizer hormon eksikliği saptandı. Kraniyofaringiyomalar yavaş büyüyen tümörler olup genellikle geç tanı alır. Geç tanı ve tümör boyutunun büyük olması sıklıkla endokrin kayıpların daha ciddi olmasına yol açar. Büyümede duraksama ve ilerleyici kilo artışı hipofizer kitlelerin erken tanısı açısından uyarıcı bulgulardır. The aim of this study was to evaluate the clinical and laboratory findings and follow up of endocrine status of pediatric craniopharyngioma cases. The patients diagnosed with craniopharyngioma between January 2010-December 2017 were included in this study. Demographic and clinical findings were retrospectively examined from medical records of Uludag University Medical Faculty Pediatric Endocinology Department. Statistical analyses were performed using the SPSS software version 21. We identified a total of 28 patients with craniopharyngioma during this period. The age of the patients ranged from 60 to 207 months, with a median age of138.5months.Fifty-three percent (n=15) of cases were male and forty-seven percent (n=13) of the cases were female.The most common presenting complaints were headache, visual impairment, and short stature in decreasing order. Tumor size was greater than 3 cm in 71% (n: 20) of patients at the time of diagnosis. When the endocrine status of the patients were examined in the preoperative period, it was determined that 17% (n: 5) of the cases had growth hormone deficiency, 14% (n: 4) had hypothyroidism, 10%(n: 3) had cortisol deficiency, and 7.1% (n: 2) had diabetes insipidus. In the postoperative period, panhypopituitarism developed in 89.3% (n: 25) of the cases. Craniopharyngiomas are slow-growing tumors, the tumor is usually diagnosed lateand reaches large sizes. Late diagnosis and large tumor size often lead to more serious endocrine losses. Failure to thrive and progressive weight gain are stimulating findings for early diagnosis of pituitary masses.

Pediatrik spinal yaralanmalar nadir görülen bir durumdur ancak bu hastaların tedavileri ile ilgili kesinleşmiş kriterler ortaya konulamamıştır. Bu çalışmada kliniğimizde Ocak 2010- Aralık 2019 tarihleri arasında takip ve tedavi edilen pediatrik hastaların dosyaları retrospektif olarak incelenmiştir. Çalışmamıza 23 hasta dahil edilmiştir. Hastaların 15 (%65.2) tanesi erkek, 8’i (%34.7) kadındı. Olguların büyük çoğunluğunun etiyolojisinde düşme ve trafik kazası (%73.9) vardı. 8 hastada fraktür, 11 hastada subluksasyon saptandı. Hastaların 17 tanesi konservatif olarak tedavi edilirken, 6 hasta cerrahi olarak tedavi edildi. Servikal spinal yaralanmalar çocukluk çağında tanı ve tedavi açısından özellik ve dikkat gerektiren bir durumdur. Bu durumun yönetiminde çocukluklar ile erişkinlerin arasındaki anatomik farkların iyi bilinmesi hayati önem taşır., Pediatric spinal injuries are rare conditions. Although there are many studies on this subject, certain criteria regarding the treatment of these patients have not been revealed. In this study, the files of pediatric patients who were followed up and treated in our clinic between January 2010 and December 2019 were analyzed retrospectively. 23 patients were included in our study. 15 (65.2%) of the patients were male and 8 (34.7%) were female. The vast majority of cases had a fall in etiology and a traffic accident (73.9%). Fracture was detected in 8 patients and subluxation in 11 patients. 17 patients were treated conservatively, while 6 patients were treated surgically. Cervical spinal injuries are rare conditions that requires special attention in terms of diagnosis and treatment in childhood. In the management of this condition, it is vital to know the anatomical differences between childhoods and adults.

Küçük hücreli dışı akciğer kanseri (KHDAK)’nin en sık metastaz yaptığı organlardan biri beyindir. Beyin metastazı olan hastalar tedavi edilmediğinde ortalama yaşam süresi aylarla sınırlıdır. Bu çalışmanın amacı beyin metastazı yapmış evre 4 KHDAK hastalarda beyin metastazı için cerrahi tedavi uygulamasının onkolojik sonuçlarını göstermektir. Kliniğimizde 2004-2012 yılları arasında KHDAK tanısı konan ve BM nedeniyle cerrahi tedavi uygulanan 59 hastanın verileri prospektif olarak kaydedildi ve retrospektif olarak incelendi. Hastaların cerrahi ve onkolojik sonuçları irdelendi. Sağ kalım süresi beyin metastazı tanısı konulduğu tarih ile ölüm tarihi veya mevcut en son takip arasındaki zaman olarak hesaplandı. Hastaların 51’i erkek, 8’i kadın, ortalama yaş 56.92 (37-81) yıl idi. Cerrahi olarak 55 hastaya total eksizyon, 4 hastaya subtotal eksizyon yapıldı. Ameliyat sonrası mortalite saptanmadı. Patolojik inceleme sonucunda 55 hastada cerrahi sınırlar tümörsüz, 4 hastada ise cerrahi sınır mikroskobik pozitif olarak bildirildi. Ameliyat sonrasında tüm hastalara palyatif kranial radyoterapi ve sistemik kemoterapi verildi. 11 hastaya(%18,6) akciğerdeki primer kitleye kemoradyoterapi verildi. 8 hastaya akciğere yönelik cerrahi lobektomi, 7 hastaya pnömonektomi uygulandı. Medyan genel sağkalım süresi 12,00 (1,0-159,0) aydı. Hastaların 12, 24 ve 60 aylık sağkalım oranları sırasıyla %47.5, %28.8 ve %13.5 olarak bulundu. Üç olguda ise 10 yılın üzerinde genel sağ kalım elde edildi. Beyin metastazı yapmış KHDAK’lu hastalarda kranial metastazektomi hastaların sağkalımına olumlu katkı sağlayabilir. The brain is one of the organs that non-small cell lung cancer (NSCLC) metastasizes most frequently. The life expectancy is limited to months in patients with brain metastasis (BM), which is not treated. This study aims to show the oncological outcomes of surgical treatment of cranial lesion in patients with stage 4 NSCLC. The data of 59 patients who were diagnosed with NSCLC and underwent surgical treatment of BM between 2004 and 2012 in our clinic were prospectively recorded and analyzed retrospectively. The surgical and oncological outcomes of the patients were studied. Survival was calculated as the time between the diagnosis of BM and the date of death or the last followup. Fifty-one of the patients were male, and eight were female, and the median age was 56.9 (37-81) years. Fifty-five patients underwent total excision, and four patients underwent subtotal excision. No postoperative mortality was detected. As a result of the pathological examination, the surgical margins were reported as tumor-free in 55 patients, and microscopically positive in 4 patients. Palliative cranial radiotherapy and systemic chemotherapy were given to all patients after surgery. Eleven patients (18.6%) underwent chemoradiotherapy to the primary mass in the lung. Lobectomy and pneumonectomy were performed in 8 and 7 patients. The median overall survival was 12.00 (1.0159.0) months. The 12, 24, and 60-month survival rates of the patients were 47.5%, 28.8%, and 13.5%, respectively. In three cases, overall survival over ten years was obtained. Cranial metastasectomy may contribute positively to the survival of patients with NSCLC.

Amaç: ASDH (akut subdural hematom) olgularının klinik bulgularını ve bilgisayarlı tomografi sonuçlarını geriye dönük olarak değerlendirmek. Yöntemler: Ocak 2013 -Mart 2017 yılları arasında kliniğimize başvuran 106 ASDH olgusu geriye dönük olarak incelendi. Her bir olgunun yaş, cinsiyet, subdural hematometiyolojisi, ve BT(bilgisayarlı tomografi) sonuçları değerlendirildi. Olguların beyin BT kesitlerindeki orta hat şifti, hematom hacmi ve dansitesi hesaplanarak incelendi. Sonuçlar istatistiksel olarak değerlendirildi. Bulgular: Beyin cerrahi kliniğine başvuran 106 ASDH olgusunun [80 (%75,5) erkek, 26 (%24,5) kadın], ortalama yaş 37,93±27,16 (1-89) idi. Olguların 65’i (%61,3) kendiliğinden rezorbe oldu. Hastaların 23’ü (%21,7) ameliyat edildi. Bununla beraber olgulardan, 12’si (%11,3) erkek ve 6’sı (%5,6) kadın olmak üzere takiplerimiz esnasında eks olmuştur. Eks olguların kraniyal BT tetkiklerinde orta hat şiftine ek olarak kontüzyon, ödem veya diğer sistemik bulgular mevcuttu. En sık başvuru nedenleri trafik kazaları 48(%45), düşme 23(%22), darp 14(%13), ateşli silah yaralanması 11(%10), spontan kanamalar 10(%10) idi. Erkek ve kadın olgularda; hematom hacmi, dansitesi ve orta hat şifti açısından yapılan istatistiksel karşılaştırmada anlamlı farklılık bulunmadı. Olguların beyin tomografisi incelemesinde ortalama hematom hacimleri 22,54±2,45cm3 (4-120), ortalama subdural hematomdansitesi 52,35±15,12 HU (Hounsfield Units) (18-76), orta hat şifti 2,34±2,99mm (0-17,25) olarak ölçülmüştür. Yaş ile subdural hematom hacmi arasında yapılan korelasyon testi pozitif yönde anlamlı bulundu (p

Amaç: İntervertebral disk dejenerasyonu ve bel ağrısının ana sebeplerinden biridir. Toll benzeri reseptör 4 (TLR4) sinyal yolunun, miyeloid diferansiye primer cevap proteini (MyD88) bağımlı veya bağımsız yolaklarda olması ve ayrıca nükleus pulposus hücrelerinde TLR4'ün aktivasyonu ile ilişkili sonuçları değerlendirilip belirlenmesidir. Böylelikle, MyD88'e bağlı TLR4 sinyal yolunun disk dejenerasyonunun altında yatan hedef yol olduğuna dair hipotezin desteklenmesi ve sebep olan moleküler mekanizmaları araştırmak için teorik bir temel oluşturulması sağlanmaya çalışılmaktadır. Ayrıca; modic tip değişikliklere ve ilaç kullanıp kullanmamaya göre de dejenerasyonda kullanılan bu yolak ve bu iki faktör arasındaki ilişki ortaya konulmaya çalışılmıştır.Yöntem: Çalışma, İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Nöroşirurji Anabilim Dalı ve İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Fizyoloji Anabilim Dalı'nda gerçekleştirilmiştir. Nöroşirurji Anabilim Dalı Polikiliniğine bel ağrısı ve siyatalji şikayeti ile başvuran, lomber MRG ile değerlendirmenin akabinde dejenerasyon bulguları gösteren ve lomber disk hernisi (LDH) nedeniyle cerrahi tedavi endikasyonu mevcut olan 88 erişkin erkek hasta yazılı onam formu alınarak kliniğimizde opere edildi. Lomber dejeneratif disk hastalığının oluşumuna katkıda bulunduğu düşünülen; CD4, IKKA, NF KBA ve TRAF 6 gibi adaptör proteinlerin belirgin rol oynadığı, MyD88'e bağlı Toll like reseptör 4 sinyal yolu değerlendirilmiş ve bu yolun Modic tip dejenerasyon derecesi ile ilişkisi ortaya konmaya çalışılmıştır.Bulgular: Modic dejenerasyon tiplerine göre; Varyansları homojen olan grupta; NF-kBα'nın 0.001 anlamlılık düzeyinde, IRF 3'ün 0.05 anlamlılık düzeyinde ve TICAM2'nin ise 0.01 anlamlılık düzeyinde en az iki grup arasında farklı olduğu gösterilmiştir. CD4 için ise gruplar arasında anlamlı fark olmadığı görülmüştür (p=0.092). Varyansları homojen olmayan grupta ise; IKKα, MYD88, NF-kB p65, TLR4 ve TRAF6 değişkenleri için 0.001 anlamlılık düzeyinde, TICAM1 için 0.05 anlamlılık düzeyinde fark bulunmuştur. TBK1 için ise istatistiksel açıdan anlamlı fark bulunmamıştır (p=0,502). , NSAİİ ilaç kullanıp/kullanmama durumlarına göre MyD 88 değişkeni için varyanslar farklı çıkmış ve p0.05)Sonuç: Çalışmamız, daha önce literatürde gösterilmemiş veya tartışmalı bir şekilde bildirilmiş yorumları, literatürün aksine net şekilde ortaya koymaktadır. Özellikle ''innate immün sistemin'' disk dejenerasyonundaki rolünün ve bunun Modic dejenerasyon ile olan korelasyonunun anlaşılması, gelecekte hastaların yönetimine ve tedavi sürecine dair ciddi gelişmeler sağlayacaktır.Anahtar sözcükler: İmmunoloji, Modic dejenerasyon, Toll benzeri reseptör, Bel ağrısı, MyD88 bağımlı yol, Dejeneratif disk hastalığı Aim: One of the primary causes of low back pain is thought to be degeneration of the intervertebral disc (IVD). The aim of the present study was to investigate the role of the myeloid differentiation primary-response protein 88 (MyD88)-dependent Toll-like receptor 4 (TLR4) signal pathway in the mechanism of IVD degeneration. In particular, to determine the relationship between this pathway and modic degeneration which is one of the main findings of disc degeneration; it will be important in increasing theoretical knowledge and its use in the clinic. In this study, the relationship between this pathway and drug use was tried to be revealed.Method: The study was carried out in Istanbul University Cerrahpasa, Cerrahpasa Medical Faculty Department of Neurosurgery and Physiology. A total of 88 adult male patients who presented with low back pain and sciatalgia, showed signs of degeneration after lumbar MRI evaluation, and had indications for surgical treatment for lumbar disc hernia (LDH) were operated in our clinic. It is thought to contribute to the formation of lumbar degenerative disc disease; MyD88-induced Toll-like receptor 4 signaling pathway, in which adapter proteins such as CD4, IKKA, NF KBA and TRAF 6 play a prominent role, was evaluated and its relationship with the degree of Modic type degeneration was attempted.Results: According to modic degeneration types; In the variance homogeneous group; It was shown that NF-kBα was different between at least two groups at 0.001 significance level, IRF 3 at 0.05 significance level and TICAM2 at 0.01 significance level. There was no significant difference between the groups for CD4 (p = 0.092). In the variance non-homogeneous group; IKKα, MYD88, NF-kB p65, TLR4 and TRAF6 were found to be significant at 0.001 significance level and TICAM1 at 0.05 significance level. There was no statistically significant difference for TBK1 (p = 0.502). According to the NSAID use / non-use status, the variances were different for MyD 88 and p 0.05).Conclusion: Our study clearly demonstrates, unlike the literature, comments that have not previously been shown in the literature or have been controversially reported. In particular, understanding the role of the innate immune system in disc degeneration and its correlation with Modic degeneration will provide significant improvements in the management and treatment of patients in the future.Keywords: Immunology, Modic degeneration, Toll-like receptor, Low back pain, MyD88 dependent pathway, Degenerative disc disease 89

Amaç:Bu çalışmada, Aloperine'nin anti-enflamatuvar ve anti-oksidatif özelliklerinin spinal kord travma modelinde etkilerini araştırdık.Gereç ve Metod: 36 Wistar Albino cinsi sıçan 4 ayrı grupta randomize edildi. Spinal kord yaralanması ağırlık düşme modeli ile uygulandı.Grup 1, sham grubu seçildi ve deneyin 7. Gününde kan ve doku örnekleri alındı.Grup 2, sıçanlara ilk gün laminektomi uygulandı. Ağırlık düşürme ile kord hasarı oluşturuldu. Deneyin 7. Gününde kan ve doku örnekleri alındı.Grup 3, sıçanlara ilk gün laminektomi uygulandı. Ağırlık düşürme ile kord hasarı oluşturuldu. İntraperitoneal 50 mg / kg % 0.9 serum fizyolojik uygulandı. Deneyin 7. gününde kan ve doku örnekleri alındı.Grup 4, sıçanlara ilk gün laminektomi uygulandı. Ağırlık düşürme ile kord hasarı oluşturuldu. 150 mg / kg aloperin intraperitoneal olarak uygulandı. Deneyin 7. gününde kan ve doku örnekleri alındı.Deneyin 7. gününde kan ve doku örnekleri alındı. Drummond Moore testi ve eğik düzlem testi anestezi öncesinde, deneyin 1. ve 7. Günlerinde sıçanların alt ekstremite motor değerlendirmesi için uygulandı.Sıçanların kan ve spinal kord doku interlökin 6, interlökin 10, 8-hidroksi-deoksiguanozin, Glutatyon peroxidaz, TAS (total antioksidan durumu), TOS (total oksidatif stres) düzeyleri N.E.Ü Tıbbi Biyokimya Araştırma Departmanında enzim bağlı immünosorbent deneyi (ELISA) kullanılarak elde edildi.N.E.Ü Tıbbi Embriyoloji ve Histoloji Araştırma Departmanında, sıçanlardan elde edilen hemikord kesitleri hematoksilen eozin boyama ve histokimyasal MTK boyama kullanılarak ışık mikroskobu altında incelendi, gözlemlenen patolojiler Malinowsky ve ark. tarafından belirlenen skorlamaya göre sınıflandırıldı ve ayrıca Tunnel metodu kullanılarak değerlendirildi.iiiBulgular:Bu çalışmada, spinal kord travması oluşturulan sıçanlarda aloperine uygulanmasının, tedavi uygulanmayan kord hasarı oluşturulmuş ve kord hasarı oluşturulup SF uygulanması yapılmış sıçanlara göre, inflamatuar sitokin olan IL-6 ve oksidatif stres göstergesi olan 8-OHG seviyesinde anlamlı olarak azalma, anti-enflamatuvar sitokin olan IL-10 seviyesinde anlamlı yükseklik sağladığı tespit edilmiştir. Travma sonrası oluşan oksidatif stres düzeyleri karşılaştırıldığında, Aloperine tedavisi uygulanan spinal kord hasarlı sıçanlarda glutatyon peroksidaz enziminde anlamlı yükselme total oksidan seviyesinde anlamlı düşüş ve total anti-oksidan seviyesinde anlamlı yükselme saptanmıştır. Serum değerlerinde saptanan bu değerler doku düzeyinde yapılan çalışma ile teyit edilmiştir. Eğik düzlem testinde grubların eğik düzlemde 5 sn süreyle durabildikleri açıları değerlendirilmiş ve karşılaştırma sonrasında aloperin verilen grupta grup 2 ve grup 3'den anlamlı olarak daha yüksek açı değerlerine sahip olduğu gösterildi. Deneklerin Drummond-Moore skorlaması ile nörolojik muayeneleri kıyaslandığında Aloperine verilen grup 4'ün grup 2 ve grup 3'den anlamlı olarak yüksek değerlere sahip olduğu, grup 1'den ise anlamlı olarak daha düşük değere sahip olduğu görüldü.Sonuç: Çalışmamızda elde edilen biyokimyasal, histopatolojik ve nörolojik değerlendirme sonuçlarına göre, spinal kord yaralanmalarında aloperin anti-enflamatuvar, anti-oksidan ve anti-apoptotik etkinlik göstermektedir. Aim: In this study, we investigated the effects of anti-inflamatory and anti-oxidative characteristics of aloperine on spinal injury in spinal cord trauma modelMaterial and methods: 36 Wistar albino rats were randomized into 4 groups. Spinal cordinjury was performed with weight drop model.Group 1, sham group was selected and blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Group 2, rats underwent laminectomy on the first day. Cord damage was created by dropped weight. Blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Group 3, rats underwent laminectomy on the first day. Cord damage was created by dropped weight. Intraperitoneal 50 mg / kg 0.9% SF was administered. Blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Group 4, rats underwent laminectomy on the first day. Cord damage was created by dropped weight. 150 mg / kg aloperine was administered intraperitoneally. Blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Group 4, rats underwent laminectomy on the first day. Cord damage was created by dropped weight. 150 mg / kg aloperine was administered intraperitoneally. Blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Blood and tissue samples were taken on the 7th day of the experiment.Drummond Moore test and inclined plane test were performed for the lower extremity motor examinations of rats before anesthesia on the 1st and 7th days of the experiment. Interleukin 6, interleukin 10, 8-hidroksi-deoksiguanozin, Glutathione peroxidase, TAS (total antioxidant status), TOS (total oxidative stress)levels from spinal cord tissue and bloodvobtained from rats performed with enzyme linked immunosorbent assay (ELISA) method in the Department of Medical Biochemistry Research.In the Department of Medical Embriology and HystologyResearch hemicord sections obtained from rats were examined under light microscope using hematoxylin eosin staining and histochemical MTK staining and the pathologies observed were classified according to the scoring defined by Malinowsky et al.Apoptosis was also evaluated using Tunel method.Results:In this study, it has been shown that IL-6 (an inflammatory cytokine) and 8-OHG levels (an oxidative stress indicator)decreased and IL-10 levels (an anti-inflammatory cytokine)increased significantly after application of aloperine in rats with spinal cord trauma, compared to application of SF and untreated rats with spinal cord trauma. When comparing oxidative stress levels after trauma, a significant increase in glutathione peroxidase enzyme and total anti-oxidant levels and a significant decrease in total oxidant level were found in spinal cord damaged rats treated with aloperine.These values determined in serum values were confirmed by the study at the tissue level.In the inclined plane test, the angles of the groups that can stand on the inclined plane for 5 seconds were evaluated and after comparison, aloperin group was shown to have significantly higher angle values than the group 2 and 3.When the subjects' Drummond-Moore scoring and neurological examinations were compared, it was seen that aloperine applied group 4 had significantly higher values than group 2 and group 3, and significantly lower than group 1.Conclusion:Based on the biochemical, histopathological and neurological examination results obtained from our study, aloperine shows antiinflammatory, antioxidant and antiapoptotic efficacy on spinal cord injury. 92

Amaç: Skafosefalili opere edilen olgularda total kalvaryal rekonstrüksiyon cerrahisinin korpus kallozumun dört farklı açısında preoperatif ve postoperatif MR görüntülerinde sağladığı değişimleri araştırdık.Gereç ve Yöntem: Selçuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Beyin ve Sinir Cerrahisi servisinde 2004 Mart – 2017 Kasım tarihleri arasında skafosefali nedeniyle opere edilen 11 olgu retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Preoperatif ve postoperatif MR görüntülerinden elde edilen korpus kallozum açıları kontrol grubununkiler ile karşılaştırılmıştır. Bulgular: Hasta grubunda; preoperatif ve postoperatif anteriyor, posteriyor, A-P veKallozal açı ölçümleri arasında fark bulunmamaktadır.Hasta ve kontrol grubunda ;Anteriyor açı ölçümü ortalaması hasta grubunda daha yüksek bulunmuştur.Kallozal açı ölçümü ortalaması kontrol grubunda daha yüksek bulunmuştur.Preoperatif dönemde yapılan posteriyor ve A¬-P açı ölçümlerine göre hasta ve kontrol arasında fark bulunmamaktadır.Sonuç: Sonuç olarak bu çalışmada sagittal sinostoz hastalarında korpus kallozum düzeyinde normal kontrolere göre gelişimsel bir farklılık olduğu; ancak bunun istatistiksel olarak bir anlam ifade etmediği ortaya konulmuştur. Bu durumun hasta sayısındaki azlıktan kaynaklanabileceği düşünülmektedir. Kraniyosinositoz hastalarında uygulanan kafatası şekillendirme ameliyatları beynin morfolojik gelişimini düzeltmekte ve kognitif açıdan oluşlabilecek bozuklukların önüne geçilmesine olanak sağlamaktadır. Objective : We investigated the influence of total calvaryal reconstruction surgery for patients operated with scaphocephaly on corpus callosum's four different angles provided from preoperative and postoperative MR images. Material and method: We evaluated retrospectively 11 case operated for scaphocephaly at Neurosurgery Department of Selcuk University Faculty of Medicine between 2004 March -2017 November. Corpus callosum angles provided from preoperative and postoperative MR images compared with control group's. Results: There is no any difference in measurement of preoperative and postoperative anterior, posterior, A-P and callosal angles in patient group. The mean anterior angle measurement was higher in the patient group.The mean callosal angel measurement was higher in the control group.There is no difference in posterior and A-P angle measurement made in preoperative period.Conclusion: In this study, there was a developmental difference in corpus callosum level compared to normal controls in patients with sagittal synostosis but it has been shown that this does not make any sense statistically. It is thought that this may be caused by the small number of patients. Cranial shaping operations performed in craniosynocytosis patients improve the morphological development of the brain and allow the prevention of cognitive disorders. 118

Endoskop, kafatabanı ameliyatlarında tek başına görüntüleme aracı olarak veya mikroskopik ameliyatlarda cerrahi koridordun dar olduğu vakalarda lezyona yaklaşımı daha kolay sağlamak amacıyla kullanılır. Literatürde son yıllarda ön kafa tabanı patolojilerinde endoskopik cerrahi ön plana çıkmış olup bazı seçkin vakalarda mikroskopik cerrahinin yerini almaya başlamıştır. Endoskopik cerrahinin ivme kazanması; cerrahi başarı oranını artırmak ve cerrahi sırasında gelişebilecek komplikasyonların azaltılması hususunda ön kafa tabanının daha detaylı incelenmesi gereksinimi ortaya çıkarmıştır. Bu çalışmada 7 kadavra üzerinde çalışılmıştır. Çalışma öncesinde her bir kadavraya ince kesit beyin ve paranazal sinüs tomografileri çekilmiştir, ardından endoskopik bilateral endonazal yaklaşımla ön kafa tabanına ulaşılarak, endoskopik cerrahi anatomi ortaya koyulmuş ve anatomik varyasyonlar tanımlanmıştır. Nazal tavandaki önemli anatomik landmarklar ortaya konmuştur ve Anterior-posterior etmoid arterlerin bu yapılara olan uzaklıkları ölçülmüştür. Ayrıca anatomik ölçümler, radyolojik ölçümler ile desteklenmiştir ve daha özgün bir çalışma elde edilmiştir.Anahtar Kelimeler: Anatomi, Endoskopik, Ön Kafa Tabanı. The endoscope is used as a stand-alone imaging tool in skull base surgery or in microscopic surgery to provide an easier approach to the lesion in cases where the surgical corridor is narrow. In recent years, endoscopic surgery has become prominent in the anterior skull base pathologies in the literature and has begun to replace microscopic surgery in some selected cases. Acceleration of endoscopic surgery; further investigation of the anterior skull base in order to increase the surgical success rate and to reduce the complications that may occur during surgery. In this study, 7 cadavers were studied. Before the study, thin section brain and paranasal sinus tomographies were taken to each cadaver, then endoscopic bilateral endonasal approach was reached and endoscopic surgical anatomy was revealed and anatomic variations were identified. Significant anatomical landmarks in the nasal ceiling were demonstrated and the distance of the anterior-posterior ethmoid arteries to these structures was measured. In addition, anatomical measurements were supported by radiological measurements and a more specific study was obtained.Keywords: Anatomy, Endoscopic, Anterior Skull Base. 61

Omurga hareketliliğinin en fazla olduğu yer olan servikal omurga, disk herniasyonu ve spondiloz sık geliştiği için, dekompresyon ve stabilizasyon cerrahisi sık yapılmaktadır. Günümüzde servikal disk hastalıklarının çözümüne yönelik cerrahi tedavi yöntemleri çeşitli olup, etkinlikleri halen tartışmalıdır.Bu çalışma, kliniğimizde Ocak 2015- Aralık 2018 tarihleri arasında tek seviye anterior servikal diskektomi yapılan hastalarda PEEK kafes ve servikal disk protezi (SDP) kullanımının etkinliğini karşılaştırdık.Kliniğimizde Ocak 2015-Aralık 2018 tarihleri arasında tek seviye servikal disk herniasyonu nedeniyle anterior servikal diskektomi (ASD) yapılan, PEEK kafes yerleştirilen 40 hasta ile disk protezi yerleştirilen 40 hasta retrospektif olarak incelenmiştir. Çalışmaya dahil edilen, PEEK kafes takılan bireylerin 11 (%27,5)'i erkek, 29 (%72,5)'u kadın; disk protezi takılan bireylerin 14 (%35)'ü erkek, 26 (%65)'sı kadın idi. Dahil edilen hastalardan PEEK kafes takılanların yaş ortalaması 48,12 iken, disk protezi takılanların yaş ortalaması 44,27 idi. Gruplar arasında yaş ve cinsiyet arasında anlamlı bir fark bulunmamıştır. Servikal disk hastalığının en sık görüldüğü seviyeler C5-6 (45 hasta, %56,25) ve C6-7 (28 hasta, %35) idi.Hastaların ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası (1.gün, 1.ay, 12.ay) servikal yan grafilerinde COBB açısı, T1 Slope açısı, segmental COBB açısı, servikal tilt açısı ölçümleri ve hastaların ameliyat seviyesindeki disk yüksekliği değerlendirildi.PEEK kafes ve disk protezi takılan hastalar karşılaştırıldığında, ameliyat seviyesindeki disk yükseklikleri ve ölçümü yapılan açılar açısından karşılaştırıldığında gruplar arası fark olmadığı, fakat hastaların ameliyat öncesi ve sonrası değerlendirilmelerinde farkın anlamlı olduğu tespit edildi.Bizim çalışmamızda ve literatürde yer alan geniş serilere sahip çalışmaların sonuçlarına bakıldığında, her ne kadar kısa dönem sonuçlarında SDP'nin üstün olduğu görülse de, uzun dönem sonuçlarında ve özellikle komşu segment hastalığı (KSH)'ını önleme konusundaviyeterli kanıta sahip olmadığını öne süren geniş serili yayınlar mevcut olup, bu konuda tartışmalar halen devam etmektedir.Anahtar Kelimeler: Anterior Servikal Diskektomi, Servikal Disk Hastalığı Since cervical spine, disc herniation, and spondylosis are the most frequent sites of spine mobility, decompression and stabilization surgery is performed frequently. Today, surgical treatment methods for cervical disc diseases are various, and their effectiveness is still controversial. Since cervical spine, disc herniation, and spondylosis are the most frequent sites of spine mobility, decompression and stabilization surgery is performed frequently. Today, surgical treatment methods for cervical disc diseases are various, and their effectiveness is still controversial.In this study, we compared the effectiveness of PEEK cage and cervical disc prosthesis in patients who underwent single-level anterior cervical discectomy between January 2015 and December 2018 in our clinic.Due to the single-level cervical disc herniation in our clinic between January 2015-December 2018 with anterior cervical discectomy, PEEK cages placed in 40 patients and disc prosthesis placed in 40 patients were analyzed retrospectively.Included in the study, PEEK cage installed 11 individuals (27,5%) were males, and 29 (72,5%) were female; disc prosthesis attached to individuals of 14 (35%) males, and 26 (65%) patients were female. The mean age of the patients who had PEEK cage implantation was 48,12, and the mean age of the patients with disc prosthesis was 44,27. There was no significant difference between the groups in terms of age and gender. The most common levels of cervical disc disease were C5-6 (45 patients, 56,25%) and C6-7 (28 patients, 35%).Preoperative and postoperative (1st day, 1st month, 12th month) cervical lateral radiographs of the patients were evaluated for COBB angle, T1 Slope angle, segmental COBB angle, cervical tilt angle measurements, and disc height at the operation level.When PEEK cage and disc prosthesis patients were compared, there was no difference between groups in terms of disc heights and measured angles at the operational level. However, the difference was significant in the pre- and postoperative evaluation of the patients.viiiLooking at the results of our study and the broad series of studies in the literature, although the short-term results are superior to SDP, there are broad series of publications suggesting that they do not have sufficient evidence for long-term results and mainly to prevent KSH. Discussions are still ongoing.Keywords: Anterior Cervical Discectomy, Cervical Disc Disease 57

Periferik sinir rejenerasyonu, günümüzde hala çözülemeyen bir sorun olarak karşımıza çıkmaktadır. Üridin majör pirimidin nükleozididir ve Kennedy yolağı aracılığıyla membran fosfolipid sentezinin bir prekürsörüdür. Çalışmamızın amacı; tek taraflı siyatik sinir hasarı sonrasında sistemik verilen üridin'in rejenerasyon ve skar dokusu oluşumu üzerine etkisinin araştırılmasıdır.Çalışmada 96 adet Sprague Dawley erişkin erkek sıçan kullanıldı. Denekler erken (4 grup) ve geç dönem (4 grup) olarak ayrıldı. Birinci grup hariç tüm gruplarda sağ siyatik sinir transeksiyon ve sütürasyon uygulandı. Birinci ve ikinci grupta salin (Sham ve Kontrol), üçüncüde Üridin 100mg/kg (U100), dördüncüde ise Üridin 500mg/kg (U500) intraperitoneal yolla 1 hafta boyunca günde bir kez enjeksiyonu yapıldı. Erken gruplar 1., geç ise 12. haftada sakrifiye edildi. Erken gruplarda apoptotik belirteç, oksidasyon hasarı ve antioksidatif savunma mekanizmaları incelendi. Geç dönemde ise siyatik fonksiyonel (SFI) ve elektrofizyolojik (EMG) testlerinden sonra siyatik sinirleri çıkarılarak akson iyileşmesi incelendi. U500 sıçanlarda anti-apoptoz etkisi kontrole göre anlamlı görüldü (p

Amaç: Bel ağrısı insan hayatını tehdit eden ve sık görülen bir sağlık problemidir. Lomber disk hernileri ise bel ağrılarının cerrahi olarak tedavi edilebilen önemli nedenlerinden biridir. Lomber diskektomi sonrasında cerrahi alanda fibrozis süreci sonucunda peridural granülasyon dokusu oluşumu iyi tanımlanmış. Bu çalışmada, lomber diskektomi operasyonu yapılan hastalarda dura mater üzerine konulan sentetik kollojen membranın izolasyon sağlamak suretiyle araknoidit ve fibrozis gelişimini önleme üzerine etkilerinin manyetik rezonans görüntüleme (MRG) bulguları ile değerlendirilmesi amaçlandı.Gereç ve Yöntem: Lomber disk hernisi nedeniyle tek seviye, unilateral diskektomi yapılan toplamda 40 hasta retrospektif olarak incelendi. Dura üzerine kollagen membran yerleştirilen 16 kişilik hasta grubu ile dura üzerine herhangi bir materyal konulmayan 24 kişilik hasta grubu çalışmaya dahil edildi. Kollajen membran kullanılan ve kullanılmayan hastaların postoperatif MRG görüntüleri incelenerek kullanılan materyalin araknoidit ve/veya epidural fibrozis, granülasyon dokusu oluşumunu önlemede etkili olup olmadığı değerlendirildi.Bulgular: Kollajen membran kullanılmayan gruptaki 24 hastanın 9'u kadın (%37,5), 15'i erkek (%62,5) idi. Kollajen membran kullanılan gruptaki hastaların ise 4'ü kadın (%25) 12'si erkek (%75) idi. Membran kullanılmayan grubun yaş ortalaması 35,47±9,06, membran kullanılan grubun yaş ortalaması ise 37,40±8,92 olarak saptandı. Kollajen membran kullanılan toplamda 16 hastanın 8'inde (%50) MRG bulgularına göre granülasyon dokusu ve epidural fibrozis gözlenmezken 8'inde (%50) granülasyon dokusu gözlenmiştir. Peroperatif kollajen membran kullanılmayan 24 hastanın ise 10'unda (%41,7) granülasyon dokusu gözlenmezken 14'ünde ( %58,3) epidural fibrozis ve granülasyon dokusu oluşumu gözlenmiştir. Bu sonuçlar eşliğinde Tip-I kollajen membran kullanımı ile granülasyon dokusu oluşumu arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki saptanmamıştır. (p=0.604>0.05). Tip-I kollajen membran kullanılan hastalarda granülasyon dokusunun görülüp (%50) görülmeme (%50) oranı arasında fark yoktur.Sonuç: Bu sonuçlara ve MRG bulgularına göre lomber diskektomide peroperatif Tip-I kollajen membran kullanımının granülasyon dokusu ya da epidural fibrozis oluşumu üzerine istatistiksel olarak anlamlı etki etmediği saptanmıştır. Objectives: Low back pain is a common health problem threatening human life. Lumbar disc herniations are one of the major causes of low back pain that can be treated surgically. Peridural granulation tissue formation as a result of fibrosis process in surgical area after lumbar discectomy is well defined. In this study, we aimed to evaluate the effects of synthetic collagen membrane placed on dura mater on the prevention of arachnoiditis and fibrosis development by magnetic resonance imaging (MRI) findings in patients undergoing lumbar discectomy.Materials and Methods: A total of 40 patients who underwent single level unilateral discectomy for lumbar disc hernia were retrospectively evaluated. Sixteen patients with collagen membranes placed on the dura and 24 patients without any material on the dura were included in the study. Postoperative MRI images of the patients with and without collagen membranes were examined and evaluated whether the material used was effective in preventing arachnoiditis and / or epidural fibrosis and granulation tissue formation.Results: Nine female patients (37.5%) and 15 male patients (62.5%) of 24 patients were in the collagen membrane-free group. Four of the patients in the collagen membrane group were female (25%) and 12 were male (75%). The mean age of the non-membrane group was 35.47 ± 9.06, and the mean age of the membrane group was 37.40 ± 8.92 years. According to MRI findings, granulation tissue and epidural fibrosis were not observed in 8 (50%) of 16 patients with collagen membranes, whereas granulation tissue was observed in 8 (50%) patients. Granulation tissue was not observed in 10 (41.7%) of 24 patients without collagen membrane, whereas epidural fibrosis and granulation tissue formation was observed in 14 (58.3%). Based on these results, there was no statistically significant relationship between type-I collagen membrane use and granulation tissue formation. (P = 0.604

Giriş ve Amaç: Derin beyin stimülasyonu (DBS) ameliyatlarında başarılı klinik sonuç için elektrotların hedeflenen çekirdeğe doğru implantasyonu kadar kraniuma tespitleri de hatasız yapılmalıdır. Çalışmamızda subtalamik nukleus (STN) DBS uygulanmış Parkinson hastalarında elektrotların kraniuma sabitlenmesi için kullanılan kemik sement ve Stimloc® uygulamalarının postoperatif klinik sonuç ve komplikasyonlar açısından karşılaştırmalı değerlendirilmesini amaçladık. Gereç ve Yöntem: 01.05.2015 – 31.12.2017 tarihleri arasında lokal anestezi ile mikroelektrot kayıt eşliğinde STN-DBS uygulanan 30 Parkinson hastasının verileri prospektif randomize olarak kayıt edildi. Otuz hastanın 15' inde kalıcı elektrotun kraniuma tespiti için kemik sement, 15' inde Stimloc ® kullanıldı. Hastaların preoperatif demografik bilgileri, Unified Birleşik Parkinson Hastalığı Değerlendirme Ölçeği (UPDRS III) ve Levodopa Eşdeğeri Günlük Doz (LEDD) değerleri kayıt edildi. Preoperatif dönemde ve intraoperatif dönemde; kalıcı elektrot tespiti dışında standardize edilmiş cerrahi prosedür uygulandı. Postoperatif erken dönemde bilgisayarlı tomografileri çekildi. Postoperatif 12. ayda radyolojik olarak ve klinik yanıt açısından tekrar değerlendirildi. Enfeksiyon, elektrot migrasyonu ve elektrot kırılması yönünden karşılaştırmalı olarak incelendi.Bulgular: İki yöntem arasında uygulama süreleri açısından istatistiksel anlamlı fark vardı. (Kemik sement: 21 dk, Stimloc: 6 dk). Enfeksiyon, geç dönem migrasyon, pnömosefalus, yara yeri erozyonu ve klinik sonuçlar yönünden iki yöntem arasında istatistiksel anlamlı fark yoktu. İki grupta da pnömosefalus miktarıyla migrasyon ölçümleri arasında istatistiksel anlamlı ilişki vardı. Tartışma ve Sonuç: DBS ameliyatlarında elektrot fiksasyonunda stimloc kullanımı kemik semente göre uygulama süresi açısından avantajlıdır. Cerrahinin uyanık olarak yapıldığı göz önüne alındığında hastanın cerrahi konforu ve toleransı için daha uygun gözükmektedir. Kemik sement ve Stimloc grupları arasında klinik düzelme ve komplikasyon açısından postoperatif dönemde fark yoktur. Her iki yöntem elektrot fiksasyonu açısından güvenilir ve uygulanabilir tekniklerdir. Introduction and Aim: To obtain successful clinical outcomes in deep brain stimulation (DBS) surgeries, fixation of the macroelectrodes to the cranium should be done perfectly like high-precision targeting of the relevant nucleus. In our study, we aimed to evaluate the postoperative long-term clinical results and complications of bone cement and Stimloc® usage in the fixation of the macroelectrodes to cranium in patients with Parkinson's disease (PD) who treated with subthalamic nucleus (STN) DBS.Materials and Methods: Data of 30 patients with PD who underwent STN-DBS with microelectrode recording under local anesthesia between 01.05.2015 - 31.12.2017 were prospectively randomized recorded. Bone cement used for the fixation of the macroelectrode to cranium in fifteen of thirty patients and Stimloc® used in the other fifteen patients. Preoperative demographics, Unified Parkinson's Disability Rating Scale (UPDRS) III scores and levodopa equivalent daily dose (LEDD) values of the patients were recorded. In the preoperative and intraoperative period; standardized surgical procedure was performed in all patients except different permanent macroelectrode fixation methods. A cranial computerized tomography (CT) was performed for each patient in the early postoperative period. In addition, a cranial CT re-performed in the postoperative 12th month to re-evaluate the position of the macroelectrode radiologically and for the clinical response. The results were compared in terms of infection, macroelectrode migration and fracture.Results: There was a statistically significant difference between the two methods in terms of application times. (Bone cement: 21 minutes, Stimloc®: 6 minutes). There were no statistically significant differences between the two different methods about on infection, late-term electrode migration, pneumocephalus, wound erosion and clinical results. In both groups, there was a statistically significant relationship between the amount of pneumocephalus and migration measurements.Discussion and Conclusion: The usage of Stimloc® for fixation of macroelectrode in DBS surgeries is advantageous in terms of the shorter duration in contrast with bone cement usage. Considering that surgery is performed awake, it seems more appropriate for the patient's surgical comfort and tolerance. There is no difference between the bone cement and Stimloc® groups in terms of clinical improvement and rate of complication in the postoperative period. Both of these methods are reliable and applicable techniques for the fixation of the macroelectrodes. 90

Giriş : Bu çalışmamız Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi Nöroşirürji Kliniği'nde Nisan 2017 – Nisan 2018 tarihleri arasında opere edilmiş olan 80 hastanın operasyon öncesi ve sonrası sonuçları değerlendirilerek hazırlanmıştır.Amaç : Farklı patolojiler sebebiyle posterior stabilizasyon ve füzyon operasyonu geçiren hastalara uygulanan iki farklı füzyon yönteminin postoperatif süreçte omurga açılarına etkisinin araştırılmasıdır.Materyal ve Metod : Çalışmada transpediküler vida ile posterior stabilizasyon ve füzyon yapılan (40 hasta) ve bu yöntemin interbody cage ile desteklenerek füzyon yapılan (40 hasta) toplam 80 hasta retrospektif olarak incelenmiştir. Hastaların ameliyat öncesi, ameliyat sonrası 1. ay ve ameliyat sonrası 1. yıl lomber lordoz açıları ve L4-5 wedge açıları ölçülerek açılar arasındaki değişimlerin yüzdelik değerleri hesaplanmış, bulunan değerler SPSS paket programı ve T testi kullanılarak istatistiksel olarak hesaplanmıştır.Tartışma : Lomber omurgada stabiliteyi bozan patolojiler hareketle ortaya çıkan bel ağrısından kalıcı nörolojik defisitlere kadar farklı belirti ve bulgularla ortaya çıkmakta, hastanın yaşam kalitesinin arttırılması için enstrümanlı posterior stabilizasyon ve füzyon operasyonları tedavide olumlu bir yer tutmaktadırlar. Uygulanan prosedürlerin mevcut faydalarının yanı sıra normal omurga biyomekaniğine uymayan yönleri ve bunların kısa ve uzun vadede etkileri mevcuttur. Stabilizasyon sistemlerinin yararlılığının arttırılmasıve patolojik durumu çözümlerken normal omurga biyomekaniğine daha uygun hale getirilmesi için mevcut uygulamaların klinik ve radyolojik değerlendirmelerinin yapılması şarttır.Sonuç : Hastaların ameliyat öncesi ve sonrası yapılan omurga açı değerlendirmelerinde transpediküler vida ile yapılan fiksasyon ve füzyon ve interbody cage ile desteklenmiş posterior fiksasyon ve füzyon operasyonlarının omurga açılarına etkileri ve hastaların 1 yıllık süreç içerisinde lomber lordoz ve L4-5 wedge açılarındaki değişimleri tespit edildiğinde, her iki yöntemin omurga açılarında kısa vadede anlamlı değişikliğe sebep olmadığı ancak uzun vadede açılarda değişime yol açtığı sonucuna varılmıştır. Bununla beraber interbody cage ile desteklenmiş olan yöntemin omurga açılarına daha olumlu katkıları olduğu düşünülmüştür. Introduction: This study was performed by evaluating the preoperative and postoperative results of 80 patients who underwent surgery at Neurosurgery Clinic of Süleyman Demirel University Medical Faculty Hospital, between April 2017 and April 2018.Purpose: The purpose of the present study was to evaluate the effect of two different surgical lomber spinal fusion methods on selected spinal angle measurements in the early & late postoperative periods.Material and Method: In the present study, a total of 80 patients 40 of whom underwent posterior stabilization and fusion with transpedicular screw (40 patients), and 40 of whom were supported with fusion and interbody cage (40 patients) were examined retrospectively. The preoperative, postoperative 1st month and 1st year postoperative lumbar lordosis angles and L4-5 wedge angles were measured on computerized tomography (CT) scans of the patients. Thepercentages of the changes in these angles were calculated.The results were compared by using t test with SPSS program.Discussion: The pathologies that disrupt stability in the lumbar spine manifest with different signs and symptoms which may vary from low back pain after movement to permanent neurological deficits; and instrumental posterior stabilization and fusion surgeries have positive roles in the treatment of the patient to improve the life quality. The routinely applied surgical procedures both have well-known benefits, together with disadvantages affecting normal spine biomechanics.. It is necessary to evaluate clinically and radiologically, the existing surgical applications; to achieve more beneficial stabilization systems suitable with normal spine biomechanics.Result: The comparison of selected spinal angle changes between posterior screw fixation only group and posterior screw plus interbody fusion group revealed non-significant difference in the early post-operative period. On the contrary, the comparison of late post-operative period measurements revealed a significant difference between the study groups. This result means a positive contribution of interbody cage application to reach the goal of preserving spinal angles as close as possible to the normal ranges post-operatively. 77

Amaç: Bu çalışmadaki amacımız, insan cilt altı ve spinal epidural adipoz dokudan izole edilen adipoz doku kaynaklı mezenkimal kök hücrelerin (AKH), grafen nanofiber matriks üzerindeki nöronal farklılaşma potansiyelini in vitro olarak incelemekti.Gereç ve Yöntem: İnsanlardan cilt altı ve spinal epidural adipoz doku örnekleri cerrahi yol ile alındı. Mekanik ve enzimatik yöntemler ile kök hücre izolasyonu yapıldı. Üretilen bu kök hücrelerin belirli yüzey belirteçlerinin ekspresyonu akım sitometri analizi ile gösterildi. Adiposit, osteosit ve nöral hücrelere farklılaşabilme potansiyeli incelendi. Grafen Oksit (GO) sentezlendi ve Polycaprolacton (PCL) ile birlikte nanofiber skaffoldlar elektroeğirme yöntemi ile üretildi ve üretilen skaffoldların kimyasal özellikleri ve yüzey morfolojileri incelenerek karakterizasyonu yapıldı. MTT analizi ile skaffoldlar üzerinde AKH'lerin canlılığı test edildi. AKH'lerin skaffoldlar üzerinde tutunması immünfloresan ve taramalı elektron mikroskobu (SEM) görüntüleri ile incelendi. AKH'lerin skaffoldlar üzerinde normal medium ve nöronal farklılaştırma mediumunda inkübasyonu sonrasında immünfloesans ve SEM görüntüleri ile farklılaşma potansiyeli incelendi. Bulgular: Cilt altı ve epidural bölgeden alınan adipoz dokudan kök hücreler izole edildi. Bu kök hücrelerin yapılan akım sitometri analizinde belirli pozitif ve negatif yüzey belirteçlerinin tespiti ve adiposit, osteosit ve nöral hücrelere farklılaşma potansiyelinin gösterilmesi ile AKH'ler oldukları kanıtlandı. Yapılan MTT analizinde PCL ve PCL+GO biyomateryalleri üzerinde AKH'lerin canlılıklarını sürdürdükleri belirlendi. PCL ve PCL+GO skaffoldları üzerinde, AKH'lerin tutundukları gösterildi. POC+GO skaffoldu üzerinde daha yoğun tutunma olduğu gözlendi. Yapılan immünfloresans görüntülemerde, PCL ve PCL+GO skaffoldları üzerinde, AKH'lerin indüksiyon ortamı olmaksızın nöronal farklılaşma potansiyelinin olduğu ve nöronal farklılaşma ortamının eklenmesi ile hücrelerin erken nörnal farklılaşma morfolojik bulgularını gösterdiği gözlendi. Ayrıca cilt altından farklı olarak epidural alandan izole edilen AKH'lerin, PCL ve PCL+GO skaffoldu üzerinde, miyelin ile ilişkili bir enzim olan CNPase ve sadece PCL+GO skaffoldu üzerinde, aksonal ve dendritik uzantıların oluşumunda mikrotübüller ile ilişkili bir protein olan Map2 eksprese ettikleri immünfloresan boyamaları ile gösterildi. Skaffoldlar üzerinde nöronal farklılaştırma ortamında bekletilen AKH'lerin yapılan SEM görüntülemerinde uzantılar ve birbirleri ile bağlantılar yaptıkları ayrıca PCL skaffoldundan farklı olarak hücrelerin PCL+GO skaffolduiçine göç ettikleri gözlendi. Sonuç: Epidural alandan alınan adipoz dokudan izole edilen kök hücrelerin, mezenkimal kök hücre özelliklerine sahip olduğu gösterildi. Ayrıca bu kök hücrelerin cilt altından farklı olarak, SSS miyelin üretiminden sorumlu olan oligodendrosit hücrelerine farklılaşma eğilimi olduğu immünhistokimyasal olarak gösterildi. PCL+GO ile üretilmiş nanofiber skaffoldu üzerinde AKH'lerin tutunması, skaffold içine göç etmesi ve nöronal farklılaşma potansiyelinin, yalnızca PCL'den oluşan skaffolda kıyasla daha fazla olduğu gözlendi.Anahtar kelimeler: adipoz doku kaynaklı mezenkimal kök hücre, grafen oksit, polikaprolakton, nanofiber skaffold, nöronal farklılaşma Aim: The aim of this study was to examine the neuronal differentiation potential of adipose derived mesenchymal stem cells (ADSC's) which was isolated from human subcutaneous and spinal epidural adipose tissue, on the grafen nanofiber matrix in vitro.Material methods: Subcutaneous and spinal epidural adipose tissue samples were taken from humans by surgery. Stem cell isolation was performed by mechanical and enzymatic methods. Expression of specific surface markers of these produced stem cells was demonstrated by flow cytometry analysis. The potential for differentiation into adipocytes, osteocytes and neural cells was examined. Graphene Oxide (GO) was synthesized and together with polycaprolacton (PCL) nanofiber scaffolds were produced by electrospinning method and the chemical properties and surface morphology of the produced scaffolds were characterized. The viability of AKHs on scaffolds was tested by MTT analysis. Adhesion of ADSC's on scaffolds was examined by immunofluorescence and scanning electron microscopy (SEM) images. After incubation of ADSC's in normal medium and neuronal differentiation medium on scaffolds, the potential for differentiation was examined by immunofluorescence and SEM images.Results: Stem cells were isolated from adipose tissue taken from subcutaneous and epidural regions. Flow cytometry analysis of these stem cells revealed specific positive and negative surface markers. In addition, these stem cells proved to be ADSC's by demonstrating the differentiation potential of adipocytes, osteocytes and neural cells. In MTT analysis, it was determined that ADSC's remained viable on PCL and PCL + GO biomaterials. Adhesion of ADSC's on PCL and PCL + GO scaffolds was shown. POC + GO scaffold showed more intense adhesion. Immunofluorescence imaging showed that ADSC's on PCL and PCL + GO scaffolds had neuronal differentiation potential without induction medium and the addition of neuronal differentiation medium showed the morphological findings of early neural differentiation of cells. In addition, immunofluorescence staining of ADSC's isolated from the epidural area, unlike subcutaneous, express CNPase which is a myelin-associated enzyme, on the PCL and PCL + GO scaffold and Map2 which is a protein associated with microtubules in the formation of axonal and dendritic extensions, only on PCL + GO scaffold. In the SEM images of the ADSC's which were kept in neuronal differentiation medium on the scaffolds, they made extensions and connections with each other, and unlike the PCL scaffold, the cells migrated into the PCL + GO scaffold. Conclusion: Stem cells isolated from adipose tissue from epidural area were shown to have mesenchymal stem cell characteristics. In addition, unlike the subcutaneous of these stem cells, it was shown immunohistochemically that they tend to differentiate into oligodendrocyte cells responsible for CNS myelin production. Adhesion, migration into the scaffold, and neuronal differentiation potential of ADSC's on the nanofiber scaffold produced with PCL + GO was observed to be greater than in the scaffold consisting of PCL alone.Key words: adipose tissue-derived mesenchymal stem cells, graphene oxide, polycaprolactone, nanofiber scaffold, neuronal differentiation 136

Üst servikal bölge ve kraniovertebral bileşkeye yönelik posterior yaklaşımlar nöroşirurji pratiğinde sıkça uygulanmaktadır. Bu çok yönlü kullanım alanı olan yaklaşımlar üst servikal bölge, oksipitoservikal bileşke ve posterior fossaya uygulanan dekomprresyon, füzyon ve fiksasyon amacıyla oksipital kemikten C3 vertebraya kadar uygulanabilmektedirler.Bu çalışmanın amacı atlantoaksiyel instabilitedede kullanılan posterior fiksasyon cerrahisi göz önünde bulundurularak atlas ve aksisin cerrahi ve radyolojik anatomisinin incelenmesidir. Ayrıca atlas ve aksis vertebralarında incelenen parametreleri de karşılaştırdık.İngilizce literatürde C1 lateral kitlesi, C2 pedikülü için oldukça farklı vida giriş noktalarına göre değişken posterior vida yönelimleri olmasına rağmen ideal vida uzunlukları ve ideal vida açıları için henüz kesin bir sonuca varılamamıştır. Bu çalışmada ince kesit bilgisayarlı tomogarfi ile C1 lateral kitle vidası ve C2 pedikül vidası için ideal açı ve uzunlukları araştırdık. Ek olarak, C2 lamina vidasının radyolojik anatomisini de değerlendirdik.17 kadavranın üst servikal bölgesine çalışmanın amacına yönelik anatomik diseksiyonları ve 3D reformatlanmış uygulamaları üzerinden morfometrik analizler yapıldı. Atlas lateral kitlesinin, C2 pedikülünün ve C2 laminasının posterior vida tekniklerindeki fizibilitesinin geliştirmek amacıyla ideal vida giriş noktaları, ideal vida hedef noktaları ve ideal açıları için detaylı anatomik inceleme yapıldı. Atlas lateral kitle vidası için giriş yeri posterior arkusun lateral kitleye tutunduğu yerin ortası olarak belirlendi ve hedef noktası olarak anterior tüberkülün üst kısmının 3-4 mm aşağısı belirlendi. İdeal giriş ve hedef noktası arasındaki ideal medial açı 13,4 ± 1,0° ve ideal kraniyal açı 14,7 ± 1,1° olarak bulundu. Uygun vida uzunluğu ise ortalama 20,4 ± 1,6 mm. Bu çalışmada, aksisin inferior artiküler yüzeyinde yeni bir ideal giriş noktası tanımlandı. Ayrıca bu çalışma ile ideal hedef nokta da tanımlanmıştır. Bunların arasındaki pedikül vidasının ideal kraniyal açısı 27,7 ± 1,4°, ideal mediyal açısı 20,4 ± 1,5° dir.C2 laminasının ortasından geçen translaminar vida seyrinin medial açısı ortalama 34,4 ± 4,4 mm olarak bulunmuştur. Ayrıca bu çalışmada atlantoaksiyel morfometri karşılaştırılmalı olarak değerlendirilmiş, vertebral arter ve kemik yapıların varyasyonları ve insizdansları da değerlendirilmiştir.Anahtar Kelimeler: atlas, atlas lateral kitle vidası, aksis, aksis pedikül vidası, aksis translaminar vidası Surgical And Radiological Anatomy Of The Atlas And Axis Vertebraes: Cadaveric StudyThe posterior approach to the upper cervical spine and craniovertebral junction is one of the most common neurosurgical procedures. This versatile approach allows exposure of the upper cervical region, posterior fossa and the occipitocervical region for decompression and fusions with fixation from the occipital bone to C3 vertebra. The aim of this study was to asses the surgical and radiological anatomy of the atlas and axis vertebrae for posterior screw fixation of the atlantoaxial instability. Also we compared morphometric parameters of atlas and axis vertebrae. Although various posterior screw trajectories for variable insertion points have been proposed for C1 lateral mass, C2 pedicle and C2 lamina in the English literature, substantial conclusions have not been reached regarding ideal angles and average length of the screw yet. We aimed to re-consider the ideal angles of the C1lateral mass and C2 pedicle screw by fine cut computed tomography. A we assesed to evaluate the radiological anatomy of the C2 translaminary screw placement.Morphometric assesment were performed on upper cervical region of 17 cadavers with anatomical dissections and 3D imaging application. The detailed anatomy of the screw entry zone, angles, and the ideal lengths of the screws were performed to evaluate the feasibility of posterior screw fixation of the lateral mass of the atlas, pedicle and lamina of the axis. The insertion point into the lateral mass of the atlas is the intersection of the posterior arch and the C1 lateral mass. And the target screw point is 3-4 mm below the anterior tubercule upper part. The ideal medial angle is 13,4 ± 1,0° and the ideal cranial angle is 14,7 ± 1,1° between the entry and target points. The optimum mean screw length was found to be 20,4 ± 1,6 mm. In this study, the new insertion point of the axis pedicle screw determined on the posterior aspect of inferior articular surface. And the optimal exit point also determined in this study. The screw projection between them were measured; cranial angle of pedicle screw is 27,7 ± 1,4° and medial angle is 20,4 ± 1,5°.The medial angle of the C2 translaminary screw projection in the midline of the lamina is 48,3±3,2o and the optimum lenght was fount to be 34,4 ± 4,4 mm.In this study we compare atlantoaxial morphometry, incidence and variations in vertebral arter and skeletal structures of the cadavers. In conclusion, For an ideal atlantoaxial screw placement, preoperative 3D reformatted computed tomography scans of the C1 and C2 anatomy and the ideal trajections should be precautiously calculated. Good reference points should be determined for the ideal sagittal and medial angulation of the screw preoperatively. Spinal navigation is another option to make C1 and C2 screw placement safer.Keywords: atlas, atlas lateral mass screw, axis, axis pedicle screw, axis translaminary screw 110

Amaç: Bu çalışmadaki amacımız, Türk Toplumunda C2 vertebrada pedikül, lamina ve vertebral arter foramen anatomisinin radyolojik olarak değerlendirilmesi ve elde edilecek bulgularla C2 pedikül ve lamina enstrumantasyonuna katkısının incelenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Marmara Üniversitesi Pendik Eğitim ve Araştırma Hastanesinde 2018 ve 2019 yıllarında çeşitli nedenlerle (servikal patolojiler hariç) bilgisayarlı servikal tomografi çekilen toplam 100 hastada C2 vertebrasına ait özellikler 1mm kesit aralığında incelendi. Her vaka için bilateral ölçüm yapıldı.Bulgular: Toplam 100 hastadan erkeklerin sağ ve sol pedikül aksiyel çaplarının (PAÇ) medyan değeri 5.01 ve 5.09 olarak saptandı. Kadınların sağ ve sol PAÇ medyan değeri 4.31 ve 4.38 olarak saptandı. İstatistiksel olarak erkek ve kadın PAÇ değerleri anlamlı bulundu (p

Amaç: İntraoperatif elektrofizyolojik testler spinal cerrahide giderek artan oranda kullanılmaktadır ancak myelomeningosel cerrahisinde kullanımı halen yaygın değildir. Ayrıca nöral plakodun ve plakoddan çıkan sinirlerin fonksiyonelliği halen tartışmalıdır. Bu çalışmanın amacı, myelomeningoselli yenidoğanlarda nöral plakod ve sinir kökü stimülasyonu kullanarak nöral plakod rekonstrüksiyonun fonksiyonelliği ve etkinliğini değerlendirmektir.Gereç ve Yöntem: Torakolomber ve lumbosakral myelomeningosel nedeniyle 8 yenidoğan opere edildi. Tüm olgular intraoperatif nöromonitorizasyon kullanılarak free-running elektromyografi ile takip edildi ve nöral plakod, lomber ve sakral sinir kökleri ile proksimal spinal kord uyarımı olguların tamamına uygulandı. Uyarı alanları, uyarı şiddetleri ve distal yanıtların amplitüd ve latansları kayıt edildi.Bulgular: Beş hastada torakolomber ve üç hastada lumbosakral myelomeningosel mevcuttu. İki hastanın alt ekstremitelerinde hiç spontan hareket yokken, diğerlerinde hareket saptandı. Bir hastada, ameliyat esnasında yapılan sinir uyarımı sonucunda alt ekstremitelerden yanıt alınamadı. Sinir köklerinin uyarımı sonucu alınan yanıtlar, nöral plakod uyarımına göre daha güçlüydü.Sonuç: Açıkça görülüyor ki, nöral plakod ve nöral plakoddan köken alan sinir kökleri çoğunlukla fonksiyoneldir ve ameliyat esnasında korunmaları gerekir. Daha iyi nörolojik sonuç elde etmek için myelomeningosel cerrahisinde intraoperatif nöromonitorizasyon ve direkt stimülasyon kullanılmalıdır. Aim: Spinal surgery is the main area where intraoperative electrophysiological studies are increasingly used. However, its use in myelomeningocele surgery is still not widespread. This study aims to evaluate the efficacy of neural tube reconstruction via neural placode and nerve root stimulations in newborns with myelomeningocele.Material and Methods: We operated 8 babies for myelomeningocele. In all cases, we performed intraoperative neuromonitoring, including free-running electromyography and stimulation of proximal spinal cord, neural placode, lumbar, and sacral nerve roots. We recorded stimulation sites and intensities, and distal response's amplitudes and latencies. Results: The locations of the myelomeningocele are thoracolumbar region in five patients, and lumbosacral region in three. Two patients were paraplegic while the other had some movements. We could not obtain any response from the lower extremities only in one patient. Responses from the nerve root stimulations were more robust and significant than the placode stimulations.Conclusion: Neural placode and nerve roots exiting the placode are functional, and must be protected while performing surgical treatment. Intraoperative neuromonitoring and direct stimulation are the main steps of the myelomeningocele repair for good clinical outcome. 75

Hedefler: Korpus kallozum beyinde bulunan en büyük kommissüral liftopluluğudur. Korpus kallozum her iki hemisferin homolog alanlarını birbirinebağlar ve beyin cerrahları tarafından bu yapının bilinmesi ve bağlantılarınınanlaşılması çok önemlidir.Gereç ve Yöntem: Bu çalışma, Temmuz 2019 ve Ekim 2019 tarihleriarasında Acıbadem Üniversitesi Tıp Fakültesi Beyin ve Sinir Cerrahisi A.D.Mikrocerrahi – Nöroanatomi Laboratuarı'nda ve Gazi Üniversitesi Tıp FakültesiHızır Alp Mikroşirurji Anatomi ve Ak Madde Laboratuarı'nda yapıldı. 10 adetpostmortem insan beyin spesimeni ve 4 adet postmortem insan kafa spesimeni,Klingler metodu uygulanarak hazırlandı. Hemisferlerde lateralden mediale,medialden lateral, süperiordan inferiora ve inferiordan süperiora doğru ak maddelif diseksiyonları, mikrocerrahi seti ile operasyon mikroskobu altında yapıldı ve heraşama stereoskopik olarak fotoğraflandı. MRG traktografi bulununan ak maddeyollarının gösterilmesinde ve doğrulanmasında kullanıldı.Sonuçlar: Korpus kallozum ve bağlantılı olduğu ak madde yollarıdisseeksiyonlar ve bunlara karşılık gelen MRG traktografilerle korele bir şekildeincelendi. Kademeli olarak yapılan disseksiyonlar sonucu elde edilen bulgular;kallozal lifler koronal kesitte 3 katmana ayrıldı. Bunlar bağlantı sağladıklarıbölgelere göre sınıflandı. Dorsal kallozal liflerin kortikal alanları bağladığı,intermediate kallozal liflerin her iki internal kapsüle girdiği ve ventral kallozalliflerin kaudat nukleusu bağladığı gösterildi. İki farklı ak madde yolu bulundu. İlkyolun; spleniumun antero-dorsalinden çıkıp hippotalamusa uzandığını, diğeri yolunspleniumdan köken alıp singuluma ve sledge runner'a lifler verdiğini ve bu yapılarıbağladığını gösterildi. Aynı zamanda spleniumun infero-anteriorunda singulumaverdiği ikinci bir lif demeti göserildi. Kallozal segmentasyon revize edildi. Motoralanları birbirne bağlayan liflerin daha posteriordan yani isthmustan geçtiğigösterildi.Tartışma: Korpus kallozumun mikrocerrahi anatomisi ve ilişkili ak maddeyolları beyin cerrahisi açısından büyük önem arz etmektedir. Bunun yanı sıra buanatomik yapıyı bilmek yeni cerrahi tekniklerin gelişmesi, glial tümör invazyonyollarının açıklanması ve epileptik nöbet yayılım patternlerinin anlaşılmasındabüyük öneme sahiptir. Objectives: Corpus callosum is the biggest commissural fiber bundle andconnects homolog areas between two hemispheres. It's crucial that neurosurgeonshave to know corpus callosum anatomy and understand it's connections.Material And Methods: Dissections were made at Acıbadem UniversityFaculty of Medicine Neuroanatomy Laboratory and Gazi University Faculty OfMedicine Hızır Alp Microsurgery Laboratory between july 2019-october 2019. Tenadult human formalin-fixed cadaveric hemispheres and 4 formalin-fixed humanhead were examined using the fiber dissection technique. Dissections performed bysurgical microscobe and surgical micro-dissection tools were used. Every step ofdissections were photographed stereoscopically. The dissections were performedfrom lateral to medial, medial to lateral, superior to inferior, and inferior to superior.MR tractography showing corpus callosum and connected tracts aided in explainingthe relationship of white matter tracts and corpus callosum.Results: Microsurgical anantomy of the corpus callosum and related whitematter tracts were examined by dissections and MRI tractographies. Results of thestep by step dissections were; callosal fibers in coronal plane divided into threedifferent layers. From superior to inferior first layer was; dorsal callosal fiberswhich connect two homolog cortical areas, second layer was intermediate callosalfibers that merges into internal capsula and the last layer of the fibers was ventralcallosal fibers which provide connection between two caudate nucleus. Two newwhite matter tracks were identified. First white matter bundle was originating fromantero-dorsal splenium and has a course through hippothalamus. Second fiber tractwas originating from posterior splenium and gave fibers to cingulum and sledgerunner. Also another fiber bundle which originates from antero-inferior spleniumaand merging into cingulum was identified. Callosal segmentation was revisiedaccording to our findings about the fact that; two motor cortical areas are connectsthrough isthmus of the corpus callosum.Conclusion: Microsurgical anatomy of the corpus callosum and relatedwhite matter tracts are important for the neurosurgery. Knowing this anatomicalstructure and understanding it's connections will lead new developments forsurgical interventions. And also these connections have a crucial role to understandinvasion patterns of the glial tumors and disseminetion of the epileptical seizures. 63

Giriş ve amaç: Superior orbital fissür (SOF) ve optik kanalın (OK) orbitaya açılış yerlerinin endoskopik olarak gösterilmesi, bu bölgeden yapılacak yaklaşımın tanımlanması ve kavernöz sinüse (KS) invazyon gösteren özellikle izole lateral ve anteroinferior kompartman tutulumu gösteren hipofiz adenomları ve diğer sellar ve parasellar bölge tümörlerinin güvenli bir şekilde eksize edilmesine olanak sağlayacağının araştırılmasıdır.Gereç ve yöntem: Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Anatomi Laboratuarında 3 kadavra ve bu kadavralarda her iki göz üzerinde 6 KS endoskopik transorbital teknikle incelenerek çalışıldı. Endoskopik diseksiyon 0 derece açılı Olympus endoskop ile görüntülenerek, fiberoptik kablo, ışık kaynağı ve kamera sistemi ile dijital video kayıt sistemi ile kaydedildi.Bulgular: Periorbital diseksiyonla SOF, OK, AEA ve PEA foramenleri görüntülendi. OS turlandıktan sonra KS anterior duvarına ulaşıldı. Duvar açıldığında KS lateral ve anteroinferior kompartmanları görüntülendi. İKA, proksimal ringden paraklival karotidin son 2 cm'sine kadar görüntülendi. KS içinde seyreden kranial sinirler ve interklinoid ligamanın seyri görüntülendi.Sonuç: Endoskopik transorbital teknik KS lateral ve anteroinferior kompartmanlarına ulaşmada alternatif bir yöntemdir. Tekniğin avantajları, dezavantajları ve limitasyonları belirlenmiştir. Anatominin daha iyi anlaşılabilmesi için yeni çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar kelimeler: Transorbital, lateral kompartman, anteroinferior kompartman, optik strut, superior orbital fissür Introduction and purpose: The aim of this study is to demonstrate endoscopic opening of superior orbital fissure (SOF) and optic canal (OC) to the orbit, to define the approach from this region and to investigate the possible excision of pituitary adenomas, other sellar and paracellar tumors which have cavernous sinus (CS) invasion especially at isolated lateral and anteroinferior compartment.Materials and methods: Endoscopic transorbital technique was studied in Kocaeli University Faculty of Medicine Anatomy Laboratory on 3 cadavers and 6 CS on this cadavers. Endoscopic dissection was visualized with 0 degree angle Olympus endoscope and recorded with fiberoptic cable, light source and camera system and digital video recording system.Results: SOF, OC, AEA and PEA foramens were visualized by periorbital dissection. Anterior wall of CS was reached after drilling the OS. When the wall was opened, CS lateral and anteroinferior compartments were visualized. ICA were visualized from proximal ring to the last 2 cm of paraclival carotid artery. Cranial nerves within the CS and the course of the interclinoid ligament were visualized.Conclusion: Endoscopic transorbital technique is an alternative method for reaching the lateral and anteroinferior compartments of CS. The advantages, disadvantages and limitations of the technique have been determined. New studies are needed to understand the anatomy better.Keywords: Transorbital, lateral compartment, anteroinferior compartment, optic strut, superior orbital fissure 48

RATLARDA DENEYSEL OLUŞTURULAN EPİDURAL FİBROZİS MODELİNDE EMODİNİN ETKİLERİGiriş:Bel ağrısı toplumda sık karşılaşılan sağlık problemlerinden biri olup lomber disk hernisi bunun en sık sebeplerinden biridir. Lomber disk hernisi cerrahisindeki laminektomiden sonra dura üzerinde oluşan skar dokusu olarak adlandırılan epidural fibrozis; omurga cerrahisi sonrası oluşan ağrıların ve başarısız bel cerrahisinin sebeplerindendir.Fibrozisi önlemek amacıyla çeşitli maddeler kullanılmış olup bu maddelerin deneysel çalışmalarla sınırlı kaldığı görülmektedir. aloe emodin (1, 3, 8-trihidroksi-6-metilanthraquinone), Rheumpalmatum (L. Polygonaceae)'dan elde edilen bir birleşendir ve aloe veranın yapraklarının kauçuk sütünden elde edilir. Literatürde, emodinin laksatif, antifungal, antibakteriyal, antiviral ve hepatoprotektif ve antiproliferatif etkileri gösterilmiştir.Bu çalışmadaki amacımız; deneysel olarak ratlarda oluşturulan laminektomi modelinde aloe emodin (1, 3, 8-trihidroksi-6-metilanthraquinone)'in ratlardaki oluşturulan laminektomi sonrası gelişen epidural fibrozisin önlenmesindeki etkinliğini araştırmak ve gelişebilecek epidural fibrozisin derecesini azaltıcı olası bulgularını ortaya koymaktır.Materyal Metod:Çalışmada ağırlıkları 250-300 gr arasında değişen toplam 40 adet Wistar cinsi erkek rat kullanıldı. Denekler 4 gruba ayrıldı. Grup I (Kontrol grubu), Grup II (Emodin grubu), Grup III (Metilprednisolon grubu), Grup IV (NaHCO3 grubu). Laminektomi alanındaki fibrozis miktarı ve dura mater ile ilişkisi literatürdeki kriterlere ve sınıflamalarına uygun olarak kontrol grubu ile karşılaştırılarak değerlendirildi. Sonuçlar histopatolojik ve istatistiksel olarak karşılaştırıldı.Bulgular:Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında ameliyat sonrası üçüncü haftada emodin kullanılan grupta epidural fibrozisin istatiksel olarak anlamlı derece azaldığı görüldü.Sonuç:Emodin, laminektomi yapılmış ratlarda gelişen spinal epidural fibrozisi anlamlı derecede azaltmıştır. Emodin, epidural fibrozisin oluşumunu önlemek için, bir ajan olarak kullanılabilir.Çalışmamızda uygulanan aloe emodin (1, 3, 8-trihidroksi-6-metilanthraquinone) daha önce spinal EF tedavisinde kullanılmamıştır. Çalışmamız deneysel model üzerinde uygulanmış olup insanlarda spinal epidural bölge üzerindeki etkisi de bilinmemektedir. Bu çalışmanın yapılabilecek daha kapsamlı ve geniş çalışmalara öncü olabileceği kanaatindeyiz.Anahtar kelimeler: Epidural fibrozis, Laminektomi, Emodin THE EFFECTS OF EMODIN IN THE EXPERIMENTALLY MODELED EPIDURAL FIBROSIS MODEL IN RATSObjective:Low back pain is one of the most common health problems in the community and lumbar disc hernia is one of the most common causes. Epidural fibrosis called scar tissue on the dura after laminectomy in lumbar disc hernia surgery; It is one of the causes of pain and unsuccessful low back surgery after spine surgery.Various substances have been used to prevent fibrosis, and these substances are limited to experimental studies. Aloe emodin (1, 3, 8-trihydroxy-6-methyanthraquinone) is a compound from Rheumpalmatum (L. Polygonaceae) and is obtained from the rubber milk of the leaves of aloe vera. In the literature, laxative, antifungal, antibacterial, antiviral and hepatoprotective and antiproliferative effects of emodin have been demonstrated.Our aim in this study is to investigate the efficacy of aloe emodin (1, 3, 8-trihydroxy-6-methyanthraquinone) in the prevention of epidural fibrosis after laminectomy in rats and to reveal possible findings to reduce the degree of epidural fibrosis.Material Method:A total of 40 male Wistar rats weighing between 250-300 grams were used in the study. The subjects were divided into 4 groups. Group I (Control group), Group II (Emodin group), Group III (methylprednisolone Group), Group IV (NaHCO3 group). The amount of fibrosis in the laminectomy area and its relationship with the dura mater were compared with the control group according to the criteria and classifications in the literature, and the results were compared histopathologically and statistically.Findings:Epidural fibrosis was significantly reduced in the emodin group in the third postoperative week compared to the control group.Results:Emodin laminectomy significantly reduced spinal epidural fibrosis in rats. Emodin can be used as an agent to prevent the formation of epidural fibrosis.Aloe emodin (1, 3, 8-trihydroxy-6-methyanthraquinone), applied in our study, has not been used before in the treatment of spinal EF. Our study was performed on experimental model and its effect on spinal epidural region in humans is unknown. We believe that this study can lead to more comprehensive and broader studies.Keywords: Epidural fibrosis, Laminectomy, Emodin 72

11. kromozomda bulunan kodlama yapmayan uzun RNA (long-noncoding RNA (lncRNA) MALAT1 (Metastasis associated in lung adenocarcinoma transcript 1) geni, çeşitli moleküler sinyal yolaklarının modülasyonunda yer aldığı, hücre göçü ve invazyonu, bağışıklık, anjiyogenez ve tümörijenitede etkili olduğu bilinmektedir. Aynı zamanda tümör yerleşimi, tümör büyüklüğü, farklılaşması ve kanser evresi gibi klinikopatolojik özelliklerle de ilişkilidir. Ayrıca, artan kanıtlar MALAT1'in tümör dokularında veya vücut sıvılarında anormal eksprensyonunun, tümör tanısı ve prognozu için bir biyobelirteç olarak kullanılabileceğini göstermektedir.Onkogen olarak işlev gören MALAT1'in, glioma dokularında aşırı ekspresyonunun, tümörün derecesi ve büyüklüğü ile pozitif ilişkili olduğu bildirilmiştir. Bununla birlikte, MALAT1'in özellikle homojen primer Glioblastoma (GB) hastalarının prognozundaki önemi belirsizdir. MALAT1'in anormal ekspresyonu için mevcut kanıtlara dayanarak, MALAT1'in düzensizliğinin primer GB patogenezinde kritik bir rol oynayabileceğini varsaydık. MALAT1 gibi LncRNA'ların GB'deki genetik mekanizmalarla birlikte değerlendirilmesindeki eksiklik, bu alandaki mevcut bilgiyi sınırlamaktadır. Bu nedenle, bu tez çalışmasında, IDH-wild tipte primer GB topluluğunda MALAT1 ekspresyon profillerini analiz etmeyi amaçladık.Çalışmamızda MALAT1 ekspresyonunun anlamlı derecede yukarı doğru regüle olduğunu ve IDH wild tipi primer GB'lerde kısa genel sağkalım ile ilişkili olduğunu gösterdik. Ayrıca, MALAT1 ekspresyonunun yüksek seviyesinin bu kohortta daha genç yaş ve sol hemisferde GB lokalizasyonu ile ilişkili olduğunu bulduk. Özellikle, MALAT1 ekspresyonu, insüler lobda diğerlerine kıyasla anlamlı ölçüde artmıştı. Sonuç olarak, primer GB'de patogenez mekanizması tam olarak anlaşılamamıştır. Ek olarak, şu anda GB'nin bu alt grubu için iyileştirici bir tedavi mevcut değildir. Bu nedenle, bu hastalık için yeni moleküler biyobelirteçleri veya terapötik hedefleri belirlemek önemlidir. MALAT1 ekspresyonunun çeşitli kanserlerde hayatta kalmak için bağımsız bir prognostik parametre olduğu bildirilmiştir. Çalışmamızda, çok değişkenli cox regresyon analizine göre, yüksek MALAT1 ekspresyon seviyesi IDH mutasyonları olmayan primer GB hastaları için bağımsız bir zayıf prognostik faktördür. Bu nedenle, MALAT1 primer GB hastalarında potansiyel bir prognostik belirteç ve terapötik hedef olabilir. The lncRNA (Long-noncoding RNA) MALAT1 (Metastasis associated in lung adenocarcinoma transcript 1) gene which is located on the chromosome 11 and it is known to be involved in the modulation of various molecular signaling pathways, influencing cell migration, cell invasion, immunity, angiogenesis and tumorigenicity. It is also associated with pathological features such as tumor location, size, differentiation, and cancer staging. In addition, increased evidences illustrate that abnormal expression of MALAT1 in tumor tissues or body fluids can be used as a biomarker for tumor diagnosis and prognosis. Overexpression of MALAT1 (which acts as an oncogene) in the glioma have been reported to be positively correlated with the degree and size of the tumor. However, the importance of MALAT1 especially in homogeneous primary Glioblastoma (GB) patients, prognosis remains uncertain. Based on available evidence for abnormal expression of MALAT 1, we have assumed that the irregularity of MALAT 1 may play a critical role in the pathogenesis of primary GB. The current lack of information in this field, is due to the hard task of evaluating the genetics mechanism of LncRNAs ( MALAT1 ) in GB. Therefore, in this thesis we aimed to analyze MALAT1 expression profiles in the IDH-wild type primary GB population.We demonstrate that MALAT1 expression was significantly upregulated and associated with short overall survival in IDH wild type primary GBs. In our study high levels of MALAT1 expression were associated with a young age group, with the GB being localized in the left hemisphere, more precisely in the insular lobe when compared with others cohorts.As a result, the mechanism of pathogenesis in primary GB is not yet fully understood and no treatment is available. Therefore, it is important to identify new molecular biomarkers and therapeutic targets for this devastating disease. In our study, based on multivariate COX regression analysis, high MALAT1 expression level were proven to be an independent poor prognostic factor for primary GB patients without IDH mutations. Also the release of MALAT1 plays as an independent prognostic parameter for survival within multiple cancers, including primary GB, where it will serve as a prognostic marker and therapeutic target. 51

AMAÇ: Çalışmamızın hipotezini oluşturan SAK' lı hastalarda postoperatif dönemde yapılacak olan sempatik blokaj, vazospazmı önleyebilir ve vazospazmın yol açtığı oksidan enzimleri azaltarak ve antioksidan sistemleri harekete geçirerek postoperatif dönemde SAK'lı hastaların yaşam kalitesini artırabilir.YÖNTEM: Çalışmamızda toplam 35 adet, ağırlıkları 150-200 gr arasında değişen Wistar cinsi erkek sıçanlar kullanıldı. Ratlar 5 gruba ayrıldı: Grup 1: Kontrol (n=7), Grup 2: Sham kontrol (n=7), Grup 3: SAK (n=7), Grup 4: SAK + Sempatektomi (n=7), Grup 5: SAK + Sham opere (n=7). Deneysel oluşturulan SAK modeli sonrasında sempatektomi yapılarak bu uygulamanın oksidan/antioksidan düzeyleri üzerine etkisi perfüzyon sonrasında elde edilen beyin dokusu üzerinde ELISA yöntemi ile ve plazmada çalışılmıştır. ELISA yöntemi ile oksidan MDA ve antioksidan SOD, CAT, GPx moleküllerinin ve total oksidan (TOS) ve total antioksidan (TAS) düzeyleri ölçülmüştür. BULGULAR: Plazma TOS düzeylerini subaraknoid grupta sham kontrole göre önemli derecede arttı (p

Spinal kord yaralanması artan nüfus ile birlikte özellikle gençlerde ciddi sağlık sorunu haline gelmiştir. Çalışmamızda spinal kord yaralanmasını takiben miRNA21 ekspresyonunun 1. ve 7. Günlerdeki düzeyi ayrıca metilprednisolone tedavisinin miRNA21 düzeyine etkisini incelemek amacıyla altı deney grubu (n=6) oluşturulmuştur. İlk ve dördüncü grup hariç tüm hayvan gruplarına anevrizma klip yöntemi ile spinal travma modeli uygulandı. Tedavi gruplarına (üçüncü ve altıncı grup) SKY sonrası metilprednisolone tedavisi verildi. Tedavi sonrasında ilk üç grup 1.günde son üç grup 7.günde tekrar operasyona alınmış ve real-time PZR inceleme için laminektomi sahasındaki spinal kord dokusu çıkarılmıştır. Real-Time PCR ile miRNA21 düzeyi ve astrogliozis, apopitoz ve inflamasyon parametreleri olarak GFAP, VIM, STAT3, FASLG, PTEN, BAX, BCL2, COX-2, IL6 düzeylerine bakıldı. Sonuçta; miRNA21 düzeyinin travma sonrası giderek arttığı ve metilpredinisolone tedavisinin erken dönemde miRNA21 düzeyini azalttığı görüldü. Metilprednisolone tedavisinin astrogliozis, apopitoz ve inflamasyon parametlerinde anlamlı bir etkisinin olmadığı görüldü. miRNA21'in SKY'deki rolünün kesin açıklanması için ek çalışmalara ihtiyaç olduğu düşünülmektedir.Anahtar Kelimeler: Spinal kord hasarı, miRNA21, Metilprednizolon, real-time PCR Spinal cord injury has become a serious health problem especially in young people with increasing population. In our study, six experimental groups (n = 6) were created in order to investigate the effect of miRNA21 expression on the 1st and 7th days after spinal cord injury and miRNA21 level of methylprednisolone treatment. Spinal trauma model was applied to all animal groups except the first and fourth groups by aneurysm clip method. Methylprednisolone was given to the treatment groups (third and sixth group) after SCI. After the treatment, the first three groups were reoperated in the first three groups on the 7th day and the spinal cord tissue in the laminectomy area was removed for real-time PCR. Levels of miRNA21 and astrogliosis, apoptosis and inflammation were measured with Real-Time PCR and GFAP, VIM, STAT3, FASLG, PTEN, BAX, BCL2, COX-2, IL6 levels were measured. After all; It was observed that miRNA21 level increased after trauma and methylpredinisolone treatment decreased miRNA21 level in early period. Methylprednisolone treatment did not have a significant effect on astrogliosis, apoptosis and inflammation parameters. Further studies are needed to clarify the role of miRNA21 in SCI.Keywords: Spinal cord injury, miRNA21, Methylprednisolone, real-time PCR 53

Amaç: Kraniosinositoz, cerrahi ve anestezi açısından yönetimi zor ameliyatlardır. Hipotermi ve kanamaya bağlı hipovolemi, morbidite ve mortalitenin en önemli nedenleridir (2). Kan transfüzyonu ve kan ürünlerinin yönetimi kraniosinositoz cerrahisinde en önemli tartışma konularından birisidir. Allojenik kan transfüzyonunu azaltmak için kan kaybını azaltmak amaçlı çok çeşitli teknikler ve uygulamalar mevcuttur. Bir çok klinikte sıvı ve kan kayıpları kristaloidler, eritrosit süspansiyonu ve TDP ile karşılanmaktadır. Litaratüre bakıldığında kraniosinositoz olgularında allojenik kan replasman miktarını azaltmaya yönelik olarak pıhtılaşma kaskadı üzerinden fibrinojen ve TDP kullanılarak yapılan çalışmalar mevcuttur (12, 13). Çalışmamızda, kraniosinositozlu olgularda trombosit miktarındaki düşmenin, kan replasman ihtiyacında artışa sebep olduğunu göstermek ve hangi saatlerde trombosit değerlerinde düşüş meydana geldiğini ortaya koyarak, klinisyen için yol göstermek hedeflenmiştir.Gereç ve Yöntem: Çalışmada Erciyes üniversitesi tıp fakültesi nöroşirürji kliniğinde Temmuz 2017 ile Mart 2019 tarihleri arasında opere edilen toplam 38 kraniosinositozlu olgu değerlendirilmiştir. Olguların kraniyosinostoz dışında ek kranial herhangi bir patolojileri yoktu. Bütün olgular tek cerrah tarafından opere edilmiş ve tüm olguların demografik verileri, anestezi süresi, operasyon süresi, preoperatif tam kan sayımı ve kanama zamanı değeri, operasyon sırasındaki kan transfüzyon miktarı, postoperatif tam kan sayımı değerleri ve kan transfüzyon miktarı kaydedilmiştir.Bulgular: Bu çalışmada kraniosinostoz olgularında preoperatif ve postoperatif dönemdeki hemoglobin ve trombosit değerlerine ait değişim ve saatleri, postoperatif kan transfüzyon miktarları ve saatleri, preoperatif ve postoperatif trombosit değerleri ile kan replasman miktarı ve saati arasındaki ilişki incelenmiştir. Postoperatif trombosit değerleri 12.,18. ,24.,36. saatlerde sürekli düşme eğilimi göstermiştir, 48. saatten sonra trombosit değerleri artış göstermeye başlamıştır. Trombosit miktarındaki azalmanın trombosit replasman ihtiyacı doğurmamasına rağmen postoperatif dönemde ki eritrosit replasman miktarına etkisi olduğu görülmüştür.Sonuç: Trombosit değerleri ile kan replasman miktarı arasında bir ilişki söz konusudur. Kraniosinositoz olguları genellikle 1 yaşın altında olduğundan, kan replasmanı açısından, preoperatif hazırlık büyük önem taşımaktadır. Bu sebeple kanamayı en aza indirmek ve kan replasman miktarını azaltmak amacıyla preoperatif dönemde trombosit değerlerinin düzeltilmesi ve yükseltilmesi önemlidir.Anahtar kelimeler: Kraniosinostoz, Kan kaybı, Kan transfüzyonu, trombosit Objective: Craniosinostosis is difficult to manage in terms of surgery and anesthesia. . Hypothermia and hypovermia due to bleeding are the most important causes of morbidity and mortality (2). Blood transfusion and management of blood products is one of the most important discussion topics in craniosynocytosis surgery. A wide range of techniques and applications are available to reduce blood loss to reduce allogeneic blood transfusion. In many clinics, fluid and blood losses are compensated by crystalloid, erythrocyte suspension and TDP. There are studies using fibrinogen and TDP over the coagulation cascade to reduce the amount of allogeneic blood replacement in craniosynocytosis cases(12,13). In this study, it was aimed to show that the decrease in platelet amount in patients with craniosynocytosis leads to an increase in the need for blood replacement and to show the way for the clinician by revealing the decrease in platelet values.Material and method: In this study, 38 patients with craniosynocytosis who were operated between July 2017 and March 2019 in the Neurosurgery Department of Erciyes University Faculty of Medicine were evaluated. There was no additional cranial pathology except craniocinostosis. All patients were operated by a single surgeon, and demographic data, duration of anesthesia, operation time, preoperative complete blood count and bleeding time value, intraoperative blood transfusion amount, postoperative complete blood count values and blood transfusion amount were recorded.Results: In this study, the changes and hours of hemoglobin and platelet values in preoperative and postoperative period, postoperative blood transfusion amounts and hours, relationship between preoperative and postoperative platelet values and blood replacement amount and time in cases with craniosynostosis were investigated. Postoperative platelet counts 12, 18. , 24., 36. hours of continuous downward trend, platelet values started to increase after 48 hours. Although the decrease in platelet amount did not cause platelet replacement requirement, it was observed that it had an effect on the amount of erythrocyte replacement in the postoperative period.Conclusion: There is a relationship between platelet values and the amount of blood replacement. Since craniosynocytosis cases are usually under 1 year of age, preoperative preparation is of great importance in terms of blood replacement. Therefore, it is important to correct and increase platelet values in the preoperative period in order to minimize bleeding and reduce the amount of blood replacement.Keywords: Craniosinostosis, Blood loss, Blood transfusion, Platelet 65

Amaç: Hidrosefalinin cerrahi tedavisinde kullanılan şant sistemleri gelişen teknolojiye uyum sağlamasına karşın beklentiyi karşılayamamaktadır. Teknolojik gelişmelerle birlikte endoskopik üçüncü ventrikülostomi (EÜV) popüler hale gelmiştir. Günümüzde EÜV nonkomunike hidrosefalide ilk tedavi seçeneği olarak kabul edilmektedir. Şant cerrahisi ile kıyaslandığında, EÜV hidrosefali tedavisi için daha fizyolojik bir çözüm sunmaktadır. Bu çalışmada kliniğimizde hidrosefali nedeniyle EÜV uygulanan hastaların değerlendirilmesi amaçlandı.Materyal-metod: Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Balcalı Eğitim ve Araştırma Hastanesi Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı kliniğinde Ocak 2014- Aralık 2018 tarihleri arasında hidrosefali nedeniyle tedavi edilen ve endoskopik üçüncü ventrikülostomi yapılan 82 hastanın yaş ve cinsiyete göre dağılımları, hidrosefali etiyolojik faktörleri ve tedavinin etkinliğini içeren kayıtları retrospektif olarak incelenmiştir.Bulgular: Obstruktif hidrosefalisi olan hastaların %63,5 inde, nonobstruktif hidrosefalisi olan hastaların da %57,89 unda başarı sağlandı. Hidrosefali etiyolojisine dikkat edilmeksizin, 0-18 yaş aralığındaki başarı oranı %58,92 iken, 18 yaş üstü hastalarda başarı oranı %69,23 olarak hesaplanmıştır. Komplikasyon oranı ise, 3 hastada menenjit, 3 hastada cerrahi insizyondan beyin omurilik sıvısı kaçağı, 1 hastada epileptik nöbet, 1 hastada subdural efüzyon ve 1 hastada ventrikül içi kanama olmak üzere %10,97'dir.Sonuç: Yüksek kabul edilebilecek başarı oranları ve şant uygulamaları ile karşılaştırıldığında düşük olarak tespit edilen komplikasyon oranları ile EÜV, yaş grubu ve etiyoloji ne olursa olsun, tercih edilen bir tedavi yöntemi olarak karşımıza çıkmaktadır.Anahtar kelimeler: Hidrosefali, endoskopik üçüncü ventrikülostomi, şant, beyinomurilik sıvısı Aim: Although the shunt systems used in the surgical treatment of hydrocephalus are compatible with the developing technology, they can not meet the expectations. Endoscopic third ventriculostomy (ETV) has become popular with technological advances. Nowadays, ETV is considered as the first treatment option in non-communicating hydrocephalus. Compared with shunt surgery, ETV presents a more physiological solution for the treatment of hydrocephalus. The aim of this study was to evaluate the patients who underwent ETV with the diagnosis of hydrocephalus.Material-methods: The records of 82 patients who were treated with the diagnosis of hydrocephalus and underwent ETV between January 2014 and December 2018 in the neurosurgery department of Cukurova University, Balcalı Training and Research Hospital including age and sex distribution, etiologic factors of hydrocephalus and the efficacy of treatment were retrospectively reviewed.Results: 63.5% of patients with obstructive hydrocephalus and 57.89% of patients with non-obstructive hydrocephalus were treated successfully. The rate of success in the pediatric group was 58.92% and 69.23% in the adult group, regardless of the etiology of hydrocephalus. The complication rate was 10.97% including meningitis in 3 patients, cerebrospinal fluid leak from surgical incision in 3 patients, epileptic seizure in 1 patient, subdural effusion in 1 patient and ventricular hemorrhage in 1 patient.Conclusion: ETV is a preferred treatment modality with high success rates and low complication rates compared to shunt applications, regardless of age and etiology.Keywords: Hydrocephalus, endoscopic third ventriculostomy, shunt,cerebrospinal fluid 67

Giriş: Chiari tip 1 malformasyonu'nun cerrahi tedavisinde, standart bir cerrahi teknik ortaya konulamamış olmasına rağmen, suboksipital kraniektomiyi takiben yapılan duraplasti, günümüzde en çok tercih edilen cerrahi teknik olma özelliğini sürdürmektedir. Son yıllarda, duranın dış yaprağı soyularak yapılan, durasplit tekniği de kullanılmaktadır. Bu çalışmada, biri daha az invaziv olan iki cerrahi tedavi tekniğinin, klinik ve radyolojik olarak, fayda görme oranları değerlendirilerek bir birine üstünlüklerinin gösterilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Bu çalışma, 2014 Ocak- 2018 Nisan ayları arasında, Bülent Ecevit Üniversitesi Nöroşirurji Kliniği'nde, Chiari tip 1 malformasyonu tanısı konulmuş ve ameliyat olmuş 28 hastanın bilgilerinin, retrospektif olarak değerlendirilmesi ile oluşturulmuştur. Hastaların demografik özellikleri, semptomları, fizik ve nörolojik muayene bulguları, preoperatif ve postoperatif radyolojik görüntüleme verileri, otomasyon sisteminden alınarak kayıt edilmiştir. Hastaların, preoperatif ve postoperatif değerlendirme sonuçları da, otomasyon sistemi üzerinden temin edilmiştir. Hastaların preoperatif ve postoperatif radyolojik görüntüleri, otomasyon sistemi üzerinden incelenerek gerekli ölçümler ve veriler elde edilmiştir. 17 hastaya suboksipital kraniektomiyi takiben duraplasti yapıldığı, 11 hastaya ise suboksipital kraniektomiyi takiben durasplit tekniği ile dura dış yaprağının soyulduğu ve iç yaprağına da mikroinsizyonlar yapıldığı kayıt altına alınmıştır.Bulgular: Çalışmaya dahil edilen hastaların yaş ortalaması 38,5± 13 olup, çalışmada ki kadın erkek oranı 2.1/1 olarak tespit edilmiştir. Hastaların % 50 sinde siringomiyeli mevcuttur. Ortalama tonsil herniasyon uzunluğu 11.64 ± 4 mm, ortalama tonsillo-dural mesafe 4.18 ± 1.7 mm olarak bulunmuştur. Herniye tonsil uzunluğu ile siringomiyeli varlığı arasında ve tonsillo-dural mesafe ile klinik iyileşme arasında istatistiksel açıdan anlamlı sonuç izlenmemiştir. Duraplasti ve durasplit teknikleri arasında VAS, Chicago Chiari Sonuç Ölçeği, Boyun Özürlülük İndeksi, Nörolojik Skorlama Sistemi ve modifiye JOA skorlaması kullanılarak, hastalığın tedavisi üzerine yapılan değerlendirmelerde anlamlı fark izlenmemiştir. Hastane yatış süresi, operasyon süresi ve komplikasyon oranları açısından, durasplit tekniği lehine anlamlı sonuçlar izlenmiştir.Sonuç: Suboksipital Kraniektomiyi takiben yapılan Duraplasti, Chiari tip 1 malformasyonu'nun tedavisinde etkili bir cerrahi yöntemdir. Suboksipital Kraniektomiyi takiben Durasplit tekniği ile dura dış yaprağının soyulması ve sonrasında duranın iç yaprağına yapılan mikroinsizyonlar ile de etkili sonuç alınabilir. Durasplit tekniği, BOS fistülü başta olmak üzere daha az komplikasyon oranı, daha kısa operasyon süresi ve daha kısa hastane yatış süresi ile iyi bir alternatif olarak görülmektedir. Introduction: Although a standard surgical technique has not been established in the surgical treatment of Chiari type 1 malformation, duraplasty following suboccipital craniectomy remains the most preferred surgical technique. In recent years, the dural splitting technique, which was made by peeling the outer layer of dura, is also used. In this study, we aimed to demonstrate clinically and radiologically the superiority of two surgical treatment techniques, which one of them is less invasive.Methods: The data of 28 patients who were diagnosed as Chiari type 1 malformation and operated at the Department of Neurosurgery of Bülent Ecevit University between January 2014 and April 2018 were retrospectively evaluated. Demographic characteristics, symptoms, physical and neurological examination findings, preoperative and postoperative radiological imaging data were obtained from the automation system.Preoperative and postoperative evaluation results of the patients were also obtained through the automation system. Preoperative and postoperative radiological images of the patients were examined by means of the automation system and necessary measurements and data were obtained. In 17 patients, duraplasty was performed following suboccipital craniectomy, and in 11 patients, the dura splitting technique followed the suboccipital craniectomy, and the outer layer of dura was peeled off and microincisions were made on the inner layer.Results: The mean age of the patients included in the study was 38.5 ± 13, and the ratio of female to male was 2.1/1. Syringomyelia had been seen %50 of all cases. The mean tonsil herniation length was 11.64 ± 4 mm and the mean tonsillo-dural distance was 4.18 ± 1.7 mm. There was no significant relationship between tonsil herniation length and the presence of syringomyelia. No statistically significant difference was observed between tonsillo-dural distance and clinical improvement. There were no significant differences evaluations on the treatment of Chiari type 1, between duraplasty and dural splitting techniques in VAS, Chicago Chiari Outcome Scale, Neck Disability Index, Neurological Scoring System and modified JOA score. In terms of hospital stay, operation time and complication rates, significant results was observed in favor of dural splitting technique.Conclusion: Duraplasty performed following suboccipital craniectomy is an effective surgical method for the treatment of Chiari type 1 malformation. Dural splitting performed following suboccipital craniectomy then peeling outer layer of dura and then microincisions to the inner layer is an effective surgical method for the treatment of Chiari type 1 malformation. Dural splitting technique is seen as a good alternative with lower complication, rate, especially in CSF fistula, shorter operation time and shorter hospital stay. 85

Nöroşirurji pratiğinde disk hernisi ve spinal stenoz sık gözlenirler. Disk hernileri her yaşta görülebilen, intervertebral diskin fıtıklaşması sonucu klinik oluşturan, temelde aksiyel kompresyon ve dejenerasyona bağlı gelişebilen bir hastalıktır. Ligamentum flavumda (LF) histopatolojik değişiklikler beklenebilir. Spinal stenoz ise daha ileri yaşlarda karşılaşılan, LF'da elastik liflerin azalması, fibrozis oluşumu ve ossifikasyon gibi histopatolojik değişiklikler ile seyreden bir hastalıktır. Kemik morfogenetik protein 2 (BMP-2) osteoblastlar ve osteositler tarafından sentezlenen, primer olarak kemikte bulunan, ossifikasyonda önemli rol alan bir proteindir. Vasküler endotelyal büyüme faktörü (VEGF) vücutta birçok farklı hücreden sentezlenir, anjiogenezde rol alır. D vitamin reseptörü de (DVR) kemik ve kıkırdak dokularda esas olarak bulunan ve D vitaminin etkisini gösterebilmesi için gerekli olan reseptördür.Çalışmamızda spinal stenoz ve lomber disk hernisi hastalarında, LF dokularında BMP-2, VEGF ve DVR düzeylerinde farklılıklar olup olmadığını değerlendirmeyi hedefledik. Lomber disk hernisi ve spinal stenoz nedeniyle cerrahi uyguladığımız toplam 50 hasta değerlendirildi. Ameliyatta hastaların ligamentum flavumları uygun olarak toplandı. Patoloji laboratuvarında BMP-2, VEGF ve DVR immün reaktivitelerinin yaygınlığı histopatolojik olarak değerlendirildi. Veriler SPSS (Statistical Package for Social Sciences) programı kullanılarak analiz edildi.BMP-2 düzeylerinin her iki hastalıkta da birbirine yakın düzeylerde olduğu tespit edildi. VEGF düzeylerinin spinal stenoz hastalarının LF dokularında istatistiksel açıdan anlamlı olarak daha yüksek olduğu görüldü. DVR düzeyleri ise spinal stenoz hastalarında anlamlı olarak daha düşüktü.Sonuç olarak, lomber disk hernisi ve spinal stenozda LF'da dejeneratif değişiklikler gelişmektedir. Spinal stenozda, lomber disk hernisine göre LF'da VEGF düzeylerinin daha fazla yükselmesi, DVR düzeylerinin ise belirgin olarak azalması hastalıktaki dejeneratif proçeslerin daha yoğun ve kronik olmasına bağlandı.Anahtar kelimeler: Lomber disk hernisi, Spinal stenoz, BMP-2, VEGF, DVR Disc herniation and spinal stenosis are encountered frequently in neurosurgical practice. Disc herniations are disorders occurring as a result of herniation of intervertebral disc, which can be seen at any age. Since this is a disease that may develop due to axial compression and degeneration, histopathological changes may be expected in ligamentum flavum (LF). Spinal stenosis is a disease characterized by histopathological changes such as decrease in elastic fibers, fibrosis formation and ossification in LF. Bone Morphogenetic Protein-2 (BMP-2) is a protein synthesized by osteoblasts and osteocytes that is primarily found in bone and plays an important role in ossification. Vascular Endothelial Growth Factor (VEGF) is synthesized by many different cells in the body and plays a role in angiogenesis. Vitamin D receptor (VDR) is a receptor that is mainly found in bone and cartilage tissues and is required by vitamin D to show its effect.In our study, we aimed to evaluate whether there were differences in the levels of BMP-2, VEGF and VDR in LF tissues of patients with spinal stenosis and disc herniation. A total of 50 patients who underwent surgery for lumbar disc herniation and spinal stenosis were evaluated. The LF of the patients were collected appropriately. The prevalence of immunoreactivity of BMP-2, VEGF and VDR was evaluated histopathologically in the pathology laboratory. The data obtained in the study were analyzed using SPSS (Statistical Package for Social Sciences) software.BMP-2 levels were found to be close to each other in both diseases. In the LF tissues of patients with spinal stenosis, VEGF levels were statistically significantly higher. VDR levels were significantly lower in patients with spinal stenosis.In conclusion, disc herniation and spinal stenosis, degenerative changes develop in LF. Higher levels of VEGF and significant decrease in VDR levels in LF in spinal stenosis were attributed to degenerative processes in the disease being more severe and chronic.Keywords: Lumbar disc herniation, Spinal stenosis, BMP-2, VEGF, VDR 78

Amaç: Dejeneratif lomber rotatuar skolyoz özellikle ileri yaş insanların yaşam kalitesini önemli derecede etkileyen bir sağlık problemidir. Araştırmamızda 1 Ocak 2014 ile 20 Nisan 2019 tarihleri arasında Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı Kliniğine başvurup tedavi olan hastaların lomber direkt grafileri ve lomber MRG kesitlerini belirlediğimiz parametrelerle inceleyip, saptadığımız anormal anatomik değerler ve bulgularla ilişkili alınabilecek önlemleri belirleyip skolyozun progresyonunun önlenmesini amaçladık. Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda hasta grubunu ileri derecede rotasyonel skolyozu olan 20 hasta oluşturmuştur. Kontrol grubunda lomber bölge anatomisi normal olan 15 hasta yer almaktadır. Direkt lomber grafilerinde ileri derecede skolyozu olan hasta grubundakilerle kontrol grubundaki hastaların lomber MRG kesitlerinde belirlediğimiz parametrelerle ölçümler yapılıp karşılaştırma gerçekleştirilmiştir. Bu parametreler: Psoas kası kesit alanı, paraspinal kas kesit alanı, disk asimetri ölçümü, faset eklem açısı, faset eklem kesit alanı, spinöz proçes / vertebra korpusu rotasyon farkı, faset eklem / vertebra korpusu arası mesafe ölçümleridir. Kesit alanları mm2, mesafe ölçümleri mm, açılar derece olarak hesaplanmıştır. Ölçümler hastanemiz hasta arşivi sistemi üzerinden ulaşılan SECTRA PACS programı üzerinde tekrarlı ve kontrollü olarak yapılmıştır. Verilerin analizi; tanımlayıcı istatistikler, frekans, yüzde, ortalama, standart sapma değerleri ile sunulmuştur. Çalışmadaki hasta ve sağlam gruplar için bağımsız t testi analizi ve yönlere göre ölçümlerin incelenmesi için eşleştirilmiş t testi kullanılmıştır. Çalışmada 0,05'den küçük p değerleri istatistiksel olarak anlamlı kabul edilmiştir. Analizler SPSS 22.0 paket programı ile yapılmıştır.Bulgular: Skolyozu olan hastalarda lomber MRG kesitlerinde skolyoz tarafında psoas kası kesit alanı, faset eklem kesit alanı, faset eklem açısı, faset eklem vertebra korpusu arası mesafe değerlerinin karşı tarafa göre daha düşük değerlere sahip olduğu izlenmiştir. Skolyoz tarafındaki disk mesafesi yüksekliği ise karşı tarafa göre yüksek değerde olduğu görülmüştür. Paraspinal kas kesit alanı ölçümlerinde her iki tarafın karşılaştırılmasında anlamlı bir farklılık saptanmamıştır.Sonuç: Çalışmamızda saptadığımız anormal anatomiye sahip yapılara yönelik alınacak konservatif önlemler ve uygulanacak fizik tedavi egzersiz programları ile skolyoz oluşumunun önleneceğini, mevcut skolyozun ise progresyonunun önüne geçileceğini düşünüyoruz. Dejeneratif lomber skolyoz hastalarında etyolojik faktörlerin skolyoz ile ilişkisini daha iyi gösterebilmek için prospektif çalışmaların faydalı olacağı kanaatindeyiz. Objective: Degenerative lumbar rotatory scoliosis is a health problem which seriously affects the quality of life in elderly people. In our study, we evaluated the radiographs of the lumbar spine and lumbar MRI scans of patients who applied to Akdeniz University Hospital Neurosurgery Clinic between the dates of 1st January of 2014 and 20th April of 2019 with the parameters that we have defined and we aimed to determine the preventable factors related to abnormal anatomic values and findings and to avoid progression of scoliosis.Materials and Methods: Twenty patients with severe rotational scoliosis were included in the study. There are 15 patients with normal lumbar region anatomy in the control group. We have made a comparison with measurements of several MRI scans that we have defined between the patients with advanced scoliosis in radiographs of the lumbar spine and control group. These parameters are: Psoas muscle cross-sectional area (CSA), paraspinal muscle cross-sectional area (CSA), disc asymmetry measurement, facet joint angle, facet joint cross-sectional area (CSA), processus spinosus/corpus vertebrae rotation difference, facet joint/corpus vertebrae distance measure. We have measured that cross-sectional areas as square millimeters, distance measures as millimeters and angles as degree. The repeated and controlled measurements have been done with SECTRA PACS program through the archive system of our hospital. The data analysis is presented with descriptive statistics, frequency, percentage, mean and standard deviation. An independent t test analysis has been used in patients and control group and paired t test analysis for examination of measurements according to the directions. In this study, p-value less than 0.05 was considered as statistically significant. Analysis are conducted with SPSS 22.0 package program.Results: It has been shown that psoas muscle CSAs, facet joint CSAs, facet joint angles, facet joint/corpus vertebrae distance measures have significantly lower values than the contralateral side in lumbar MRI scans of patients with scoliosis. It has been observed that the lumbar disc heights in the side of scoliosis have higher values than the contralateral side. There was no significant difference in paraspinal muscle CSA measurements in the comparison of both sides determined. Conclusion: In our study, we consider that scoliosis can be prevented with physical therapy exercise programs and conservative precautions for abnormal anatomical structures which we determined. We believe that prospective studies will be available in degenerative lumbar scoliosis patients in order to better demonstrate the relationship between etiological factors and scoliosis. We believe that prospective studies will be helpful to better demonstrate the relationship between etiological factors and scoliosis in degenerative lumbar scoliosis patients. 64

Dejeneratif omurga hastalıkları özellikle yaşlı hasta popülasyonunda sırt, bel ve alt ekstremite ağrısının önemli sebeplerini oluşturmaktadır. Dejeneratif lomber spondiloza sekonder meydana gelen dar kanalda, kanalis vertebralis, lateral reses ve foramenlerin çevresindeki kemik ve yumuşak dokuların büyümesine bağlı olarak kanalın daralması sonucunda semptomlar ortaya çıkmaktadır. Geleneksel olarak bu semptomların tedavisine yönelik orta hat posterior yaklaşımla faset korunarak laminektomi ve foraminatomi yapılmaktadır. Laminektomi sonrası hastaların uzun dönem takiplerinde instabilite, deformite benzeri kötü sonuçların elde edilmesi laminoplasti yöntemlerinin geliştirilmesine sebep olmuştur. 1970'li yılların sonundan günümüze kadar olan süreçte, omurga cerrahisinde posterior dekompresyon sonrası farklı birçok laminoplasti tekniği tanımlanmıştır. Bulaminoplasti teknikleri patolojinin boyutuna, bulunduğu bölgeye, hastanın durumuna, cerrahın deneyimine kadar birçok faktöre bağlı olarak değişebilmektedir. Literatürde bu laminoplasti tekniklerinin birbirine karşı avantaj ve dezavantajları bildirilmiştir.Bizim çalışmamızda, yüksek devirli veya ultrasonik kemik kesici ile faset eklem bütünlüğü bozulmadan yapılan bilateral laminotomi sonrası prosessus spinozusları transvers olarak laminotomi alanına yatırılması ve enstrüman kullanılmadan tespiti ile oluşan ''transvers laminoplasti'' tekniğini tanımlayarak sonuçları literatür eşliğinde tartışıldı.Bu çalışmada 2009 – 2018 yılları arasında kliniğimizde transvers laminoplasti uygulanan 53 dejeneratif spinal stenoz, 3 spinal kitle ve 1 spinal kord malformasyonu bulunan toplam 57 hastayı retrospektif olarak analiz edildi. Postop dönem takiplerinde en az 6 ay, en fazla 102 ay olarak ortalama 36,38±32,02 ay takip edilen hastaların 0, 3 ve 12. aylarda yapılan radyolojik takiplerinde 49 (%85) hastada füzyon geliştiği gözlenmiştir. Hastaların preop/postoperatif BT görüntülemeleri incelenerek, laminoplasti yapılan seviyelerde orta hattan yapılan anteroposterior (AP) çap ölçümlerinde kanal çapının ortalama %36,94±19,3 arttığını saptadık. Hastaların preoperatif VAS skorları incelendiğinde ortalama 7±1,29 olup, postoperatif ilk günde 4,33±1,69'a, postoperatif 3. ayda 3,05±1,76'ya ve postoperatif 12. ayda 2,70±1,87'ye gerilediği gözlenmiştir. Hastaların preop oswestry skalasında fonksiyonel ağrı indeksi hesaplandığında ortalama %48,21±20,21 olarak ölçülmüştür. Postoperatif dönem 12.ayda ise bu ortalama %28,67±19,41 olarak bulunmuştur.Sonuç olarak vaka serimizde gösterildiği gibi faset koruyucu cerrahi ve posterolateral fiksasyon yapılan hastalarda prosessus spinozusların transvers olarak cerrahi alana yatırılmasıyla laminoplasti yapılabileceği gösterilmiştir ve bu laminoplasti tekniği ile posterior füzyona destek sağlandığı ortaya konulmuştur. Bunlara ek olarak transvers laminoplasti yapılan hastalarda revizyon cerrahisi gerektirecek durumlarda dura önünde anatomik bir bariyer oluşturacağı için revizyon cerrahisine bağlı dura ve sinir yaralanması komplikasyonu gibi oluşabilecek riskleri en aza indirilecektir. Degenerative spine diseases are important causes of back, low back and lower extremity pain especially in elderly patients. In the narrow canal secondary to degenerative lumbar spondylosis, symptoms occur as a result of narrowing of the canal due to the growth of bone and soft tissues around the canal vertebralis, lateral recess and foramen. Traditionally, laminectomy and foraminatomy have been performed to preserve the facet with a midline posterior approach to treat these symptoms. In the long-term follow-up of patients after laminectomy, instability and deformity like poor results have led to the development of laminoplasty methods.Since the end of the 1970s, various laminoplasty techniques have been described after posterior decompression in spine surgery. These laminoplasty techniques may vary depending on the size of the pathology, the location, the condition of the patient and the experience of the surgeon. Advantages and disadvantages of these laminoplasty techniques against each other have been reported in the literature. In our study, we describe the technique of transverse laminoplasty with the use of high-speed or ultrasonic bone cutter with facet joint integrity after bilateral laminotomy made from deterioration processus spinosus of depositing the laminotomy area transversely and formed between the detection without using instruments 'transverse laminoplasty' results by identifying the techniques discussed in the literature.In this study, a total of 57 patients with 53 degenerative spinal stenosis, 3 spinal masses and 1 spinal cord malformation who underwent transverse laminoplasty in our clinic between 2009 and 2018 were analyzed retrospectively. In the postoperative follow-up period, the mean follow-up of 36.38 ± 32.02 months for a minimum of 6 months and a maximum of 102 months was observed for fusion in49 (85%) patients at 0, 3 and 12 months. Preop / postoperative CT scans of the patients revealed that the mean diameter of the anteroposterior (AP) diameter of the midline was 36.94 ± 19.3%. Themean preoperative VAS scores of the patients were 7 ± 1.29, 4.33 ± 1.69 on the first postoperative day, 3.05 ± 1.76 on the 3rd postoperative month and 2.70 ± 1.87 on the 12th postoperative month was observed. When the functional pain index was calculated on the preoperative oswestry scale of the patients, it was measured as 48.21 ± 20.21%. The mean was 28.67 ± 19.41% at postoperative period 12 months. In conclusion, as shown in our case series, laminoplasty can be performed bytransposing the procesus spinosus to the surgical area in patients undergoing facetsparing surgery and posterolateral fixation, and support for posterior fusion has been demonstrated with this technique. In addition, in patients undergoing transverse laminoplasty, it will create an anatomical barrier in front of the dura in cases requiring revision surgery, thus minimizing the risk of complications such as dura and nerve injury due to revision surgery. 81

Giriş ve Amaç: Bilateral ve unilateral balon kifoplasti operasyonu geçirmiş torakolomber vertebra fraktürlü hastaların klinik ve radyolojik sonuçlarını karşılaştırmakMateryal Metod: Ocak 2016 ile Aralık 2018 tarihleri arasında İzmir Kâtip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Beyin ve Sinir Cerrahisi Kliniğinde balon kifoplasti işlemi yapılan hastalardan telefonla çağırılıp poliklinik kontrolüne gelen toplam 77 hasta çalışma grubuna alındı. Tek taraflı yaklaşım ile opere edilen 67 ve çift taraflı yaklaşımla opere edilen 10 hastanın klinik ve radyoloji sonuçları incelendi. Bulgular: Çift taraflı yaklaşımda klinik değerlendirme parametreleri tek taraflı yaklaşıma göre bir miktar iyi görülmesine karşın bu fark istatistiksel anlamlı değildi. Kadın hastalarda Visual Analog Skala ve Roland Morris değerleri, erkek hastalara göre anlamlı (p

Amaç: Travmatik beyin yaralanması pediatrik vakalarda sakatlığın ve ölümün en sık nedenleri arasındadır. Ağır kafa travması nedeniyle takipli pediatrik olgularda oluşan kafa içi basınç artışını kontrol etmek için ileri tedavi seçeneği olarak dekompresif kraniektomi uygulanır. Çalışmamızda ağır kafa travmasıyla başvuran pediatrik vakalarda yapılan dekompresif kraniektomi oranın prognostik faktörlerle, komplikasyonlarının arasındaki ilişkisi araştırılmıştır.Metot: 2013-2018 yılları arasında, ağır kafa travmasıyla acil servise gelen ve takiplerinde dekompresif kraniektomi uygulanan 0-18 yaş arasında 22 pediatrik vaka retrospektif olarak çalışmaya alınmıştır. Hastalar en az üç ay süreyle takip edilmiştir. Yapılan dekompresif kraniektomi oranın hastaların preoperatif klinik ve radyolojik verileriyle, postoperatif erken ve geç dönem klinik ve radyolojik sonuçları arasındaki ilişki araştırıldı. Bulgular: Hastaların acil servise başvurduğu yaş 10.95±5.32, acil servise giriş GKS 5.16±1.82 ve postoperatif üçüncü ay GSS 3,09±1,60 olarak bulunmuştur. Çalışmamızda olgularda travmatik beyin yaralanması Marshall beyin tomografisi puanı artıkça GSS skorlarının düştüğü görülmüştür. GSS skorları düştükçe post travmatik epilepsi görülmesi artmıştır. İntrakranial hemorajiyle gelen vakalarda, hematom boşaltımı ve dekompresif kraniektomi yapılması prognoza katkısı olduğu görülmüştür. Vakalarda ek sistemik yaralanma olması prognozu olumsuz etkilemiştir. Dekompresif kraniektomi oranın artmasıyla ventrikülo-sefalik indekste ve subdural efüzyon oranında artış saptanmıştır. Dekompresif kraniektomi oranın prognozla ilişkisi bulunamamıştır. Sonuç: Çalışmamızda pediatrik olgularda yapılan dekompresif kraniektomi oranın, prognoz ve komplikasyonlarıyla ilgili anlamlı ilişki bulunamamıştır. Yeterli sayıda hasta olmaması bunun nedeni olabilir. Dekompresif kraniektomi oranın prognoz açısından daha geniş çalışmaya ihtiyaç vardır. Purpose: Traumatic brain injury is one of the most frequent causes of disability and death in pediatric cases. Decompressive craniectomy is applied as an advanced treatment option to control the increase in intracranial pressure in pediatric patients who are followed up due to severe head trauma. In this study, we investigated the relationship of the prognostic factors and the complications with decompressive craniectomy rate in pediatric cases applying with severe head trauma.Method: Twenty-one pediatric patients aged between 0 and 18 years who underwent decompressive craniectomy and presented for severe head trauma in emergency service between 2013-2018 were retrospectively included in the study. The patients were followed for at least three months. The relationship between the preoperative clinical and radiological data and early and late postoperative and radiological results of the decompressive craniectomy ratio were studied.Findings: The mean age of the patients who applied for emergency was 10.95±5.32, entrance to emergency was GCS 5.16±1.82, and the postoperative third month was GOS 3.09±1.60. In our study, it was observed that as traumatic brain injury Marshall brain tomography score increased, GOS scores decreased. Post-traumatic epilepsy was increased as GOS scores decreased. Hematoma drainage and decompressive craniectomy in patients with intracranial hemorrhage were found to contribute to prognosis. Additional systemic injury in patients had a negative effect on the prognosis. With increasing decompressive craniectomy rate, ventriculo-cephalic index and subdural effusion rate were detected to increase. Decompressive craniectomy rate was not found to be associated with prognosis.Conclusion: In our study, no significant relation was found between decompressive craniectomy rate in pediatric cases and prognosis and complications thereof. The reason of this maybe there were not enough patients. There is a need for an extended study on the rate of decompressive craniectomy in terms of prognosis. 77

Chiari malformasyonları, arka fossa yapılarının foramen magnumdan üstservikal kanala doğru değişen derecelerde yer değiştirmesi ile birlikte olan konjenitalbir anomalidir. Chiari 1 malformasyonunun ve eşlik eden anomalilerinfizyopatolojisi ciddi bir tartışma konusu olmuştur. Kompleks hastalık sürecinin doğalseyri henüz belirlenememiştir.Biz bu çalışmada, cerrahi tedavi yapılan Chiari malformasyonu tip 1 hastalarında KVB'deki morfometrik ölçümlerin ve hastalığın olası genetik temelleri arasındaki ilişkileri retrospektif olarak değerlendirmeyi amaçladık.cm1'li hastaların sella hacmi ve PF morfometrik ölçümlerini normal populasyonla kıyasladık.Çalışmamızda sella hacminn CM1li hastalarda normal popülasyona göre daha dar olduğunu bu durumun hormonal etkilenmeye bağlı basıo-oksipital sinkondrozal eklemlerdeki büyüme reseptörlerinin hormonal etkilenmeye uğradığını düşündük.Buna bağlı olarak gelişim farklılıklarından ötürü sert damağa göre FM planının CM1'li hastalarda daha geniş açılı olduğu izlenmektedir.CM1'li hastalarda hormonal denge ve basıo-oksipital sinkondrozlardaki büyüme reseptörleriyle ilgili ileri çalışmalar gerekmektedir. Chiari malformations are a congenital anomaly associated with the displacement of the posterior fossa structures from the foramen magnum to the upper cervical canal.The pathophysiology of Chiari 1 malformation and concomitant anomalies has been a serious controversy. The natural course of the complex disease process has not yet been determined. In this study, we aimed to retrospectively evaluate the relationship between morphometric measurements and possible genetic basis of CVJ in Chiari malformation type 1 patients undergoing surgical treatment.We compared the sella volume and PF morphometric measurements of CM1 patients with normal population. In our study, we thought that the volume of sella was narrower in CM1 patients compared to the normal population. According to the results, further studies are needed on hormonal balance and growth receptors in basico-occipital synchrosis in patients with CM1. 45

Türk Nöroşirürji Derneği 30. Bilimsel Kongresi’nde (19-24 Nisan 2018, Antalya) Elektronik Poster Bildirisi olarak sunulmuştur. Human tail”; lumbosakrokoksigeal kaudal bölgede, üzeri cilt ile kaplı protrüzyon olarak gözlenen, nadir görülen, konjenital, embriyonik, vestigial benign bir anomalidir. Klinik, radyolojik, histopatolojik incelemelerle “true tail” ve “pseudo tail” olarak birbirinden ayırd edilmeleri gerekir. Özellikle radyolojik incelemeler preoperatif dönemde bu ayrıcı tanıyı yapmakta büyük öneme sahiptir. Human tail’e diğer konjenital anomaliler eşlik edebilir, spinal disrafizm bu anomalilerde en büyük paya sahiptir ki bu da iyi bir klinik yönetim gerektirmektedir. Bu olgu sunumunda, “true tail” ile doğmuş, sağlıklı bir yenidoğan olgusundan bahsedildi. Human tail is a rare, congenital, embryonic, vestigial benign anomaly observed as a skin covered protrusion in lumbosacrococcygeal region. True tail and pseudotail should be distinguished from each other by clinical, radiological and histopathological examinations. Particularly radiological examinations have great importance in making this differential diagnosis in the preoperative period. Human tail may be accompanied by other congenital anomalies, spinal dysraphism has the largest share in these anomalies, which requires good clinical management. In this case report, a healthy newborn with human tail was mentioned.

Presigmoid girişimler klivusun üst 1/3 ve orta 1/3 bölümlerine ve petröz apekse lateralden yaklaşım için kullanılan girişimlerdir. Bu girişimler transvers-sigmoid sinüs bileşkesini mobilize ederek beyin sapına anterolateralden bakışı mümkün kılarlar. Bu kafa tabanı girişimleri klasik subtemporal ve suboksipital paramediyan girişimlere kıyasla daha geniş bir cerrahi koridor sağlar ve petroklival bölge lezyonlarında daha yüksek oranlarda total rezeksiyonu mümkün kılarlar. Oluşan komplikasyonlar sıklıkla geçici ve tedavi edilebilir olaylardır. Presigmoid approaches are used for lateral access to the upper and middle third of the clivus and the petrous apex. These approaches provide anterolateral visualization of the brain stem after mobilization of the transvers-sigmoid sinus junction. In comparison to classical subtemporal or paramedian suboccipital approaches, these skull base approaches provide safer and wider surgical access to petroclival region lesions and enable more complete resections. In dealing with tumors in the petroclival region the main goal is maximal safe resection. The complications due to presigmoid approaches are generally temporary and manageable.

DENEYSEL OMURİLİK YARALANMASINDA OZON UN NÖROPROTEKTİF ETKİNİLİĞİNİN DEĞERLENDİRİLMESİGİRİŞ ve AMAÇ: Omurilik yaralanması patofizyolojisindeprimer ve sekonder hasar mekanizmaları mevcuttur. Tedavi çalışmalarının büyük çoğunluğu akut dönemdeki sekondernörotoksik oluşumları engellemeyi ya da bu sürecin ilerlemesini durdurmayı amaçlar. Akut omurilik yaralanması tedavisinde evrensel bir tedavi protokolü geliştirilebilmiş değildir. Tıbbi tedavide kullanılan ozonun güçlü anti-inflamatuar etkilerinin olduğu bulunmuştur. İmmun sistemi de aktive eden ozon antioksidan sistem üzerinde güçlü etkiye sahiptir. Bu çalışmanın amacı deneysel omurilik hasarında ozonun nöroprotektifetkilerina, metilprednizolon etkileri ile karşılaştırmalı olarak biyokimyasal, histopatolojik ve nörolojik iyileşme açısından değerlendirmektir. YÖNTEM: Çalışmamızda 31 adet Wistar Albino türü dişi sıçan kullanıldı. Sıçanlar sham grubunda 3 sıçan olmak üzere her biri 7 sıçan içeren rastgele 5 gruba ayrıldı.. Grup 1 (sham): Sadece laminektomi uygulanan grup, Grup 2 (kontrol): Laminektomi ve travma uygulamasından 1 saat sonra 0,5 cc serum fizyolojik uygulanan kontrol grubu, Grup 3 (ilaç): Laminektomi ve travma uygulamasından 1 saat sonra Metilprednizolon 30 mg/kg IP uygulanan grup, Grup 4 (ilaç): Laminektomi ve travma uygulamasından 1 saat sonra Ozon 60 µg/ml, 0,7 mg/kg IP uygulanan grup, Grup 5 (ilaç): Laminektomi ve travma uygulamasından 1 saat sonra Metilprednisolon30 mg/kg IP + Ozon 60 µg/ml, 0,7 mg/kg IP uygulanan grup olarak düzenlendi. Cerrahi işlem sonrasında tüm sıçanlara nörodavranışsal testler uygulandı. 7 günlük takip süreci sonunda sıçanlar sakrifiye edildi ve travma alanından alınan örnekler Hematoksilen&Eosin, CresylViolet, İmmunohistokimya (antikonneksin-43) ve Tunel boyaları uygulanarak değerlendirmeye alındı. Alınan kan örneklerinde ise IL-1β, IL-6, TNF-α, Total OksidanStatus (TOS), Total Antioksidan Status (TAS) düzeyleri bakıldı. BULGULAR:Nörodavranışsal, histopatolojik ve biyokimyasal değerlendirmelerin sonuçları karşılaştırıldığında; ozon ve metilprednizolon tedavisini birlikte alan grupta nörodavranışsal iyileşmenin tek tedavi alan gruplara göre daha fazla olduğu gözlendive aralarında anlamlı fark bulundu. Biyokimyasal olarak inflamasyon göstergesi olan IL-1β, IL-6, TNF-α düzeyleri incelendiğinde IL-6 düzeyinin ikili tedavi grubunda daha düşük olduğu yani antiinflamatuar gücün arttığı görüldü(p=0,01). TAS ve TOS düzeyleri açısından bakıldığında ozonun metilprednizolona kıyasla oksidan stresi daha iyi azalttığı görüldü(p=0,03). Histopatolojik olarak, antiinflamatuar etki açısından metilprednizolon ozona üstün bulunurken ikili tedavi grubunda bu etkinin daha fazla olduğu gözlendi. Yine ikili tedavi grubunda nöron sayısı kontrol grubuna yakın bulunurken, apopitotik hücre sayısı en az bu tedavi gurubunda bulunmuştur(p