Search

Plant resilience is an important part of sustainable crop protection. In this project, natural resilience to powdery mildew,an economically important disease problem in greenhouse horticulture, was investigated. Plant resilience is based on morphological properties such as leaf hairs or wax layers on the leaf. In addition, plants are rich in plant compounds ,especially secondary metabolites that are involved in the defense of plants against diseases and pests. By comparing susceptible and less susceptible plants of the same species, metabolite patterns, involved in plant resilience, can be identified. Gerbera and rose were used as model crops for this research. In gerbera, 4 compounds have been found that are related to resistance to mildew in both young and old leaves: gerberin, gerberinside, parasorboside and5-hydroxyhexanolzuur. For this purpose, a total of 50 different mini and standard varieties of different origins were tested. A predictive model, based on compounds, has been created and validated. With an accuracy of 72%, it ispossible to predict the resilience of a gerbera variety to mildew on the basis of a metabolite profile. Because no chemical differences have been observed for roses, it was decided to look at morphological differences. For this purpose, the composition and strength of the wax layer of young and old leaves was investigated. The young leaves of mildew susceptible varieties showed a more extensive wax layer compared to the mildew susceptible varieties. Subsequently,tests were carried out to strengthen the wax layer of susceptible rose varieties. This has been done by means of UV-B treatments. Compared to the untreated control, which showed strong mildew infestation, the UV-B treated plants were free of mildew. The spraying with wax was also successful: spraying with 2 % beeswax (animal wax) or with 2 %carnauba wax (plant wax) led to significantly less mildew compared to the untreated control., Plantweerbaarheid vormt een belangrijk onderdeel van duurzame gewasbescherming. In dit project is de natuurlijke weerbaarheid tegen echte meeldauw, een economisch belangrijk ziekteprobleem in de glastuinbouw, onderzocht. Plantweerbaarheid is gebaseerd op morfologische eigenschappen zoals bladharen of waslagen op het blad. Daarnaast zijn planten rijk aan inhoudsstoffen, vooral aan secundaire metabolieten, welke betrokken zijn bij de afweer van planten tegen ziekten en plagen. Door vergelijking van vatbare en minder vatbare planten van dezelfde soortkunnen metabolietenpatronen, betrokken bij plantweerbaarheid, geïdentificeerd worden. Gerbera en roos zijn als modelgewassen voor dit onderzoek gebruikt. In gerbera zijn 4 chemische stoffen gevonden die aan weerbaarheid tegen meeldauw gerelateerd zijn in zowel jong als oud blad: gerberine, gerberinside, parasorboside en 5-hydroxyhexanolzuur.Hiervoor zijn in totaal 50 verschillende mini- en standaard rassen van verschillende herkomsten getoetst. Met deze stoffen is een voorspellend model gemaakt en gevalideerd. Met een nauwkeurigheid van 72% is het op basis van een metabolietenprofiel mogelijk de weerbaarheid van een gerberaras tegen meeldauw te voorspellen. Omdat er geen chemische verschillen zijn gevonden voor roos is besloten naar morfologische verschillen te kijken. Hiervoor is de compositie en sterkte van de waslaag van jong en oud blad onderzocht. Het jonge blad van meeldauw weerbare rassen vertoonde een uitgebreidere waslaag vergeleken met de meeldauw vatbare rassen. Vervolgens zijn er proeven uitgevoerd om de waslaag van vatbare rozenrassen te versterken. Dit is middels UV-B behandelingen gedaan. In vergelijking met de onbehandelde controle, welke sterke meeldauw aantasting liet zien, waren de UV-B behandelde planten vrij van meeldauw. Ook de bespuiting met was, was succesvol: bespuitingen met 2 % bijenwas (dierlijk was) of met 2 % carnaubawas (planten was) leidde to significant minder meeldauw vergeleken met de on