Search

Waterschappen en andere waterbeheerders zien dat de laatste jaren in toenemende mate inspanningen nodig zijn om problemen door uitheemse en/of invasieve plantensoorten in het waterbeheer te beheersen. Echte oplossingen zijn nog steeds niet beschikbaar. Tegelijkertijd werken de waterschappen samen met andere gebiedsbeheerders en ketenpartners aan verduurzaming van het waterbeheer, onder meer door bij te dragen aan een meer circulaire economie, en aan realisatie van de Kader Richtlijn Water doelstellingen. In dit project is onderzocht hoe bioraffinage kan bijdragen aan deze verduurzaming, door het produceren van diverse nuttige grondstoffen uit groenresten van het waterbeheer. Daarbij lag de nadruk op het verwaarden van woekerende waterplanten en oevermaaisels via kleinschalige, mobiele bioraffinage. Daarbij worden op de plaats ter waar maaisels vrijkomen via een bioraffinage machine de planten opgewerkt tot diverse producten, zoals eiwitten (voor diervoer of technische toepassingen), vezels (voor diervoeder, papier/karton of biocomposiet), mineralenconcentraat (meststof) en eventueel substraat voor vergisting tot biogas. Loosbaar water is wat overblijft en terug kan naar het aquatisch milieu.

Bacterial blotch is occasionally causing damage in the production of common mushroom (Agaricus bisporus). The disease is found worldwide and can be caused by different fluorescent Pseudomonas species present in casing material. For identification of the causative agents of blotch in the Netherlands and Belgium, fluorescent Pseudomonas species were isolated from mushrooms with mild or severe brown blotch symptoms collected at six growers. Strains were tested for pathogenicity by streaking the mushroom head with bacterial slime using a cotton swab and incubation of mushrooms for eight days at 15°C. In total 16 isolates were collected varying in virulence. These, together with 14 other Pseudomonas strains present in different culture collections (LMG and at WUR), including the type strains of P. gingeri, P. tolaasii, P. agaricus and P. reactans were characterized and tentatively identified by multilocus sequence analysis based on four genes (rpoD, rpoB, gyrB, glyA) and by average nucleotide identity using whole genome sequences . We found three species, P. tolaasii, P. gingeri and an unnamed species able to cause severe symptoms whereas other unnamed species were able to cause mild symptoms. The information can be used for the development of diagnostic tools and in studies on epidemiology and disease management.

White button mushrooms are fragile and discolor soon after mechanical bruising. This hampers the development ofmechanical harvesting for button mushrooms and causes loss of postharvest quality. The extent of discoloration can be affectedby environmental conditions. A factorial design analysis was conducted to screen the effect of factors influencing the bruisingsensitivity of button mushrooms, and to find out a combination of environmental factors generating the largest variation amongbruising sensitive and bruising resistant strains. In this way a maximal variation of the trait ‘bruising sensitivity’ can be induced insegregating populations intended to map this trait. Three environmental factors were investigated on four genotypes (strains),i.e., thickness of the casing layer (2.5cm and 5cm), wetness of casing (dry and normal), and relative humidity in the growingroom (80% and 87%). Analysis of variance (ANOVA) showed that genotype (strain) was a significant factor influencing bruisingsensitivity as well as casing thickness. Significant factor interaction effects were observed. The factor combination generating thelargest difference in bruising sensitivity between the four strains was identified, i.e., a thickness of the casing layer of 5cm,normal humidity of the casing, and 87% for relative humidity in the growing room.

During the last 35 years, hardly any breeding has been done in the button mushrooms (Agaricus bisporus). The fact that no new varieties are generated directed to trends in the food market has caused a slowly decrease in mushroom consumption in the Netherlands and in Europe. The hurdles for generating new varieties are difficulties in breeding and protection of new varieties. These hurdles are now nearly tackled and it is time to generate new varieties. One issue that has never been addressed is taste. The collection of Plant Breeding Wageningen UR contains a large number of strains of the button mushroom with a large genetic variation. In previous research this collection has been genotyped and a small selection of genetically different strains has been made. In 2014 these strains were cultivated along two different methods that were likely to cause differences in taste. Atempts were made to link the results from the taste panel to the metabolite concentrations. Even though it is a relatively small dataset, some correlations can be found for the taste attributes Firmness, Gummi and Boiled Egg and for the metabolites Alanine, Arginine and Proline.

Experiments described in this report were performed to increase the accuracy of the analysis of the biological efficiency of Agaricus bisporus strains. Biological efficiency is a measure of the efficiency with which the mushroom strains use dry matter in the compost to produce mushrooms (expressed as dry matter produced).

In 2014 is een nieuwe stap gezet in het project om tot een efficienter substraatgebruik te komen in de champignonteelt. Deze stap heeft twee doelen: • Het bepalen van de breeding value (hoe gedragen de stammen zich in kruisingen en welke waarde hebben ze dus in de veredeling) • Welke lijnen zijn geschikt om segregerende populaties te maken. Deze populaties zullen gebruikt worden om genomische gebieden/genen te vinden die de verschillen in efficientie in substraat gebruik kunnen verklaren. De kennis kan gebruikt worden voor zowel veredelen op substraatgebruik als het vinden van alternatieve grondstoffen voor het maken van substraat.

De teelt van champignons wordt al decennia gedaan op compost die nu vrijwel de zelfde samenstelling heeft als 40 jaar geleden. Het composteringsproces en het gebruik van voedingsstoffen uit de compost door de champignon is nog steeds voor een groot gedeelte een raadsel. Talrijke analysen hebben slechts een beperkt inzicht gecreëerd. We weten dat de champignon in twee vluchten slechts 17-18% van de droge stof (ca. 25% organische stof) gebruikt. Waarom deze benutting zo laag is, is vooralsnog niet helemaal duidelijk. De kwaliteit van de compost is bepalend voor de opbrengst en kwaliteit van champignons. Eerdere experimenten hebben laten zien dat een variatie in vulgewicht compost (de hoeveelheid compost die per vierkante meter in de stellingen wordt gebracht) invloed heeft op de benutting van compost (kg champignons/ton compost) en op de kwaliteit. Dit project wil de kennis in andere teeltwijze, uit voorgaande projecten, omzetten tot een bruikbaar resultaat met ook verbeteringen op het gebied van plantgezondheid. Dit gebeurt door aanpassingen in de teelt met bijvoeding en andere teeltwijze (vulgewicht/bekoeling).

Nagaan van gezondheidsbevorderende werking van paddestoelen als middel om de consument te kunnen overtuigen van de extra voordelen van paddenstoel consumptie. Als eerste stap stelt PPO Paddenstoelen voor om, in een samenwerking met de vakgroep Humane Biologie van de Universiteit Maastricht, onderzoek te doen naar effecten van de consumptie van glucanen op het cholesterolgehalte.

Ca. 60 accessies van champignonlijnen uit de collectie van Plant Breeding Wageningen UR zijn geteeld en de vruchtlichamen genalayseerd op vetzuur derivaten en nucleotiden (o.a. mono sodium glutamaat (MSG)/umami smaak). Bij deze analyse is een “common control sample” meegenomen dat elders is geproduceerd (Food Analysis Laboratory Control Center, Biochemistry Department (0308), Virginia Tech). Voor onderzoek naar metabolieten in paddenstoelen is internationaal afgesproken dat deze standaard wordt meegenomen om analytische variaties te kunnen onderscheiden van echte verschillen in samenstelling bij analysen op verschillende laboratoria.

Selective lignin degrading fungi can be used as pre-treatment to make cellulose in plant cell walls accessible for rumen microbes. According to previous studies, Ceriporiopsis subvermispora and Lentinula edodes can increase the in vitro rumen degradability of lignocellulosic biomass in 7 to 8 weeks. To shorten this treatment three additives, urea (1 µg/g or 10 µg/g), manganese (15 µg/g or 150 µg/g) and linoleic acid (0.5 mM or 1 mM), were tested during C. subvermispora or L. edodes treatment of wheat straw and wood chips. After 2 and 4 weeks samples were taken to analyse the in vitro rumen degradability and fibre content. Two weeks of fungal treatment did not increase the in vitro rumen degradability of wheat straw or wood chips and additives did not have an effect on this. Addition of manganese (both concentrations) to C. subvermispora on wood chips did result in more lignin degradation. Linoleic acid (1 mM) and manganese (15 µg/g) enhanced lignin degradation of wood chips by L. edodes after 2 weeks of treatment. Fungal treatment for four weeks increased the in vitro rumen degradability. However additives did not enhance this. Urea and manganese did result in higher lignin degradation after 4 weeks of treatment of wheat straw with C. subvermispora. The cellulose content was not changed during the fungal treatment, without or with either additive.

This report describes the results of a screening of genetically diverse strains of mushroom Agaricus bisporus for differences in taste. Eight different strains were grown on regular commercial compost and casing soil. Two of these strains were also grown on a casing with calcium chloride added to increase osmotic value. The intension was to increase the dry matter content of the mushrooms that might affect the “bite” sensation of mushrooms.

Voor het ontkleuren van drinkwater wordt op productiebedrijf Spannenburg het water ontdaan van humuszuren. Dit levert een humuszuurreststroom op. Vitens en WUR Plant Breeding hebben onderzocht of de humuszuurfractie van deze reststroom af te breken met behulp van houtrotschimmels. Uit dit onderzoek is gebleken dat afhankelijk van de gebruikte houtrotschimmelsoort en kweekomstandigheden de kleur van de humuszuurfractie tot maximaal 70 procent verminderd kan worden.

In many places in the world, increasingly less chemical crop protection agents are available for use in mushroom cultivation. As a consequence, mushroom cultivation will loose the ability to use crop protection agents. As a consequence, good hygiene management, early detection and monitoring of pathogens (diagnostics), alternative crop protection agents and disease resistant mushroom varieties have to play an important role. The number of researchers in several mushroom producing countries is decreasing already for a number of years. For an effective use of research funds, international collaboration on topics of mutual interest is important. At the workshop of the Global Mushroom Disease Diagnostic Initiative, held in 2008 just before the ISMS conference in Cape Town, it was decided to try and build a collection of reference pathogen strains for the white button mushroom diseases present world wide. This collection will play a vital role in the development of diagnostic methods for mushroom diseases. This project was funded in part by the ISMS and in part by the Dutch Horticultural Board.

1. Inleiding In 1980 zijn de eerste hybride rassen van de champignon gemaakt en op de markt gebracht: Horst U1 en Horst U3. Deze rassen zijn in 3 jaar uitgegroeid tot de belangrijkste ch ampignonrassen, wereldwijd. Beide rassen zijn ook de eerste paddenstoelrassen die via kwekersrecht zijn beschermd. Al 3 jaar na het uitbrengen van deze nieuwe rassen werden door verschillende broedleveranciers “nieuwe” hybriden op de markt gebracht. De eerste hybriden waren in eigenschappen niet te onderscheiden van de eerste beschermde hybriden. Ras testen wezen uit dat dit naar alle waarschijnlijkheid kopieën waren van de Horst rassen. Het aanvechten van deze inbreuk op kwekersrecht voor het gerecht bleek een moeilijke zaak te zijn en uiteindelijk is er geen uitspraak gedaan door de rechter wegens gebrek aan expertise en een gebrek aan kennis over de genetica (levenscyclus) van de champignon. In de volgende jaren verschenen steeds nieuwe rassen op de markt die weliswaar erg op de Horst rassen leken maar toch wat andere eigenschappen hadden. Genetische fingerprints konden deze rassen niet onderscheiden van de Horst-rassen. Tot op heden zijn deze rassen de belangrijkste rassen die wereldwijd geteeld worden. Deze zijn, door gebruik te maken van de bijzondere levenscyclus van de champignon, direct afgeleid van de eerste hybride Horst U1/U3 zonder menging met andere rassen of wild isolaten. Hierdoor is het mogelijk om in korte tijd en met geringe inspanningen een “nieuw” ras te maken. De bedoeling van dit project is om data te genereren die gebruikt kunnen worden om te onderbouwen dat dit type rassen valt onder de definitie van afgeleid kwekersrecht en daardoor een bescherming verdient. Tevens is het project bedoeld om het bedrijfsleven internationaal achter deze aanpak te krijgen zodat de definitie van afgeleid kwekersrecht wordt opgenomen in de wetgeving. Op deze manier wordt een return of investment gegarandeerd voor veredelaar en zal een investering in veredeling weer lonen. Op dit moment is er een dringende behoefte aan nieuwe rassen om aan de nieuwe wensen van telers en de markt tegemoet te komen.

Lecanicillium fungicola causes dry bubble disease and is an important problem in the cultivation of Agaricus bisporus. Little is known about the defense of mushrooms against pathogens in general and L. fungicola in particular. In plants and animals, a first attack by a pathogen often induces a systemic response that results in an acquired resistance to subsequent attacks by the same pathogen. The development of functionally similar responses in these two eukaryotic kingdoms indicates that they are important to all multi-cellular organisms. We investigated if such responses also occur in the interaction between the white button mushroom and L. fungicola. A first infection of mushrooms of the commercial A. bisporus strain Sylvan A15 by L. fungicola did not induce systemic resistance against a subsequent infection. Similar results were obtained with the A. bisporus strain MES01497, which was demonstrated to be more resistant to dry bubble disease. Apparently, fruiting bodies of A. bisporus do not express induced resistance against L. fungicola.

Humuszuren zijn stoffen die bij enkele drinkwaterproductie bedrijven van Vitens in water voorkomen. Vanuit esthetisch oogpunt worden deze humuszuren bij de desbetreffende drinkwaterproductie bedrijven uit het drinkwater verwijderd. Dit levert een vloeibare zwarte reststroom op die, vanwege de complexe molucuulstructuur van de humuszuurfractie, chemisch en fysisch lastig af te breken is. In dit onderzoek is in samenwerking met WUR Plant Breeding onderzocht of de humuszuurfractie biologisch afgebroken kan worden. Hierbij zijn verschillende houtrotschimmels getest die onder specifieke chemische en fysische omstandigheden de humuszuurfractie grtoendeels kunnen ontkleuren. Ontkleuring duidt indirect op afbraak van humuszuur. Met name de houtrotschimmel T/ suavelens blijkt het humuszuur tot 70% te kunnen ontkleuren. Volledig ontkleuring wordt vervolgens verkregen na het toevoegen van een sterke oxidator, zoals chloorbleekloog. Deze experimenten zijn in een laboratorium setting uitgevoerd. Voor een grootschalige toepassing van deze technologie, is nog veel onderzoek nodig. In een gelijktijdige studie is aangetoond dat de humuszuurfractie ingezet kan worden als nuttige voedingsstof voor de landbouw. Hierdoor is het voor Vitens niet meer interssant om de humuszuurresstroom af te breken met houtrotschimmels. echter kan deze technologie, het afbreken van complexe moleculen door houtrotschummels, mogelijk wel interessant zijn complexe reststromen vanuit andere industrieën.

Dry bubble disease, caused by Lecanicillium fungicola, is a serious economic problem in the cultivation of the white button mushroom. Biological control of the disease would meet the mushroom industry’s efforts to minimize the use of chemicals. A total of 160 bacterial strains were isolated from colonized casing and screened for in vitro antagonism of L. fungicola. Fifty-three isolates inhibited L. fungicola in vitro. Using BOX-PCR, the 53 antagonistic isolates were grouped in 18 unique genotypes. Further characterization based on the 16S rDNA identified all isolates as Pseudomonas spp. Using previously characterized Pseudomonas isolates and their mutants it was determined that L. fungicola is sensitive to both siderophore-mediated competition for iron and production of antibiotics. However, when tested for disease suppression, none of the Pseudomonas spp. strains isolated from colonized casing effectively controlled dry bubble disease. The insensitivity of dry bubble disease to direct biological antagonism and the implications for biological control of mushroom diseases are discussed.

Eleven white-rot fungi were examined for their potency to degrade lignin and to improve the rumen fermentability of wheat straw. The straw was inoculated with the fungi and incubated under solid state conditions at 24 °C for 0–49 days to determine changes in in vitro gas production and chemical composition. Results show that some fungi could degrade lignin by as much as 63%, yet the delignification was highly correlated with the degradation of hemicellulose ( r = 0.96). Reduction in lignin was poorly ( r = 0.47), but the ratio between lignin and cellulose loss was strongly ( r = 0.87) correlated with the increase in gas production. Treatment with Ceriporiopsis subvermispora for 49 days increased total gas production of the straw from 200 to 309 ml/g organic matter (OM). It was concluded that some fungi highly selective for lignin and not for cellulose are able to improve the nutritive value of wheat straw as a ruminant feed.

Dit rapport beschrijft de resultaten van onderzoek naar de effectiviteit van Middel X ter bestrijding van champignonmuggen in de teelt van champignons. De effectiviteit werd onderzocht door ge-CACte dekaarde op een commercieel teeltbedrijf voor eiafzetting aan te bieden aan de aanwezige populatie champignonmuggen. Vervolgens werd de ge-CACte dekaarde behandeld met het equivalent van 2, 4 of 6 ml Middel X/m2 teeltoppervlak. Hiervoor werd Middel X op twee verschillende manieren toegepast; als een begieting op de dekaarde of gemengd door de dekaarde. Ter controle werd Dimilin (werkzame stof diflubenzuron) in halve dosering (1 ml Dimilin/m2) of normale dosering (2 ml Dimilin/m2) toegepast middels een begieting op de dekaarde. De conclusie is dat Middel X niet geschikt is voor de bestrijding van champignonmuggen in de champignonteelt. Daarnaast is gebleken dat entbare compost beter geschikt is als substraat voor de kweek van champignonmuggen dan ge-CACte dekaarde of doorgroeide compost.

Bij de teelt van potplanten wordt op vaak onverklaarbare wijze een plotseling groei van schimmelpluis of vruchtlichamen en paddenstoelen in het substraat waargenomen. De overmatige groei van schimmelpluis wordt veroorzaakt door de goudgele plooiparasol, Leucocoprinus birnbaumii. Ook andere soorten uit het genus worden waargenomen gedurende de teelt. De schimmel Leucocoprinus birnbaumii behoort tot de familie Agaricaceae. Tot deze grote familie behoren ook de bekende champignon ( Agaricus bisporus ) en inktzwammen ( Coprinus soorten ). In dit onderzoek is een bronnenonderzoek uitgevoerd op praktijkbedrijven waarbij de schimmel Leucocoprinus birnbaumii in drainwater, in grondresten bij de oppotmachine en in jong plantmateriaal werd aangetoond. In de literatuur zijn er aanknopingspunten gevonden voor het ontwikkelen van niet-chemische beheersstrategiën van de schimmel. Bijvoorbeeld sturing met CO2 om de groei en de vorming van primordia van paddenstoelen te remmen. Ook kunnen isolaten van biologische bestrijders uit de praktijk en isolaten uit de champignonteelt van Trichoderma soorten worden getest op hun onderdrukkend effect tegen L. birnbaumii. Hierbij kan tevens gebruik worden gemaakt van bacteriële antagonisten.

Champignons worden geteeld op een complex van voedingsstoffen ontstaan na fermentatie van strorijke paarden mest, kuikenmest, stro, gips en water. Voor de productie van champignons breekt het mycelium slechts 25% van het organische materiaal in de compost af. Dat is weinig voor iets dat ca. 40% van de productiekosten vormt en waar voor de afvoer na de teelt (champost) ook nog betaald moet worden. Er is daarom een grote behoefte aan kennis om dit productiesysteem te verbeteren of om een alternatief systeem te ontwikkelen. Het centrale thema hierbij is het mycelium. Dat bepaalt wat en hoeveel er wordt afgebroken en bepaalt het transport van voeding en water naar groeiende champignons. De rol van het mycelium is niet makkelijk in het huidige systeem te onderzoeken. De hoeveelheid mycelium is niet makkelijk te meten en de preciese afbraak van afzonderlijke voedingscomponenten is niet precies te bepalen. Daarom werken we in dit project aan een model waarbij inerte materialen worden gebruikt als drager voor myceliumgroei. Hieraan kunnen dan gedefinieerde (oplosbare) voedingsstoffen worden toegevoegd waarbij exact berekend kan worden hoeveel voeding in hoeveel champignons is omgezet. In een vorige rapportage hebben we al laten zien dat perliet en puimsteen in principe geschikt zijn om champignons te telen met moutextract als voeding. De omzetting van voeding naar champignons (op droge stof basis) is vergelijkbaar met de huidige compost. Vergelijk met andere schimmels gekweekt in fermentoren laat zien dat de meeste schimmels vergelijkbare conversies hebben van voeding naar nieuwe biomassa. Verbetering van productie hangt dus sterk af van de hoeveelheid mycelium en hoe goed dit mycelium het substraat kan afbreken tot bruikbare voedingsstoffen. Daarom is de focus op goede kolonisatie van dragers zo belangrijk. Hoe meer mycelium, des te groter de afbraak en transportcapaciteit en dus productie van paddenstoelen. Puimsteen en perliet voldoen redelijk maar blijken niet helemaal inert te zijn. Je moet stevig bufferen om de pH in de hand te houden. In dit vervolgonderzoek zijn allerlei schuimsoorten gebruikt. Deze zijn wel inert. Alle soorten schuim blijken helaas slecht te doorgroeiien en de structuur van de schuimen lijkt daarvoor de oorzaak te zijn. Aangezien er veel onderzoek is gedaan naar bodemschimmels is een literatuuroverzicht gemaakt van dit onderzoek met de focus op bruikbaarheid voor ons groeimodel. De groei van bodemschimmels blijkt voor een groot gedeelte bepaald te worden door fysieke parameters. Porieën in de bodem blijken een zeer belangrijke rol te spelen. Grond bodems kunnen beschouwd worden als een stelsel van gangen die ofwel gevuld zijn met lucht ofwel met vocht. Kleine poriën (

To study the sensitivity of Agaricus bisporus mushrooms to bruising, a reproducible method was developed to apply mechanical damage to mushroom caps and quantify the subsequent discoloration. The newly developed bruising device can apply damage to the cap tissue of intact button mushrooms by a slip-shear sliding process in a fast and reproducible way. A protocol has been developed to obtain the most reliable and reproducible method to compare bruising sensitivity of different A. bisporus strains. The severity of the bruise is quantified with a computer image analysis system. Pictures of the bruised mushroom caps were taken under controlled lighting conditions and calibrated to a local reference. Image analysis software was developed to calculate the whiteness index (L-(3xb*), as defined by Hunter). This method of bruising and image based quantification was subsequently applied to a collection of wild, commercial and hybrid A. bisporus strains. A significant difference was found between bruising sensitive mushrooms and bruising tolerant mushrooms. A correlation was found between discoloration by the bruising device and discoloration caused by transportation of mushrooms on a conveyor belt. Less correlation was found between post-harvest discoloration of undamaged stored mushrooms and the bruising device. This indicates that discoloration caused by bruising or by storage of intact mushrooms might have different mechanisms.

Sinds het voorjaar van 2006 komen op champignonteeltbedrijven met een zekere regelmaat infecties voor met een agressieve groene schimmel; Trichoderma aggressivum. De infectie treedt al op op de compostbedrijven, maar is op het moment waarop compost wordt uitgeleverd aan teeltbedrijven nog niet zichtbaar. Gezien de onzekerheid omtrent de infectie route waarlangs compost besmet raakt en het gebrek aan methoden om infectie te voorkomen of de schimmel te bestrijden, is er behoefte aan een methode waarmee geïnfecteerde compost kan worden geïdentificeerd voordat hij wordt uitgeleverd aan de teeltbedrijven. Het voorliggende rapport bericht over het onderzoek dat is verricht naar de mogelijkheid om geïnfecteerde compost aan de hand van vluchtige verbindingen te herkennen. Er is onderzocht of in de Trichoderma aggressivum geïnfecteerde plekken vluchtige verbindingen worden geproduceerd die de aanwezigheid van Trichoderma aggressivum verraden. Naar verwachting komen deze vluchtige verbindingen in de proceslucht terecht. De proceslucht van een tunnel wordt via een centraal kanaal afgevoerd en dit centrale kanaal is relatief gemakkelijk bereikbaar voor monstername van de proceslucht. Om tijdig te kunnen reageren op een eventuele besmetting met Trichoderma aggressivum, zou in het ideale geval in de laatste dagen vóórdat de compost wordt uitgeleverd moeten worden bemonsterd. In het project zijn proefopstellingen ontwikkeld waarin: 1. het mogelijk is om een goede kolonisatie van fase II compost door champignonmycelium te bereiken, 2. het mogelijk is om een goede Trichoderma aggressivum infectie te laten ontwikkelen. De beluchting gedurende het experiment blijkt daarbij essentieel. In het eerste deel van het project is gewerkt met een proefopstelling met kleine hoeveelheden compost (300 gram) die ofwel volledig onbesmet ofwel volledig besmet werd met T. aggressivum. In het tweede deel van het project is gewerkt met een proefopstelling met grotere hoeveelheden compost (50 kg) die ofwel volledig onbesmet ofwel gedeeltelijk besmet werd met T. aggressivum. Deze grotere proefopstelling benadert de situatie in de praktijk enigszins. In deze proefopstellingen is het goed mogelijk om vluchtige verbindingen die door besmette of onbesmette compost geproduceerd worden, te verzamelen op buisjes die met Tenax gevuld zijn. De vluchtige verbindingen dienen vervolgens m.b.v. gaschromatografie (GC) van elkaar gescheiden te worden. Deze scheiding is gekoppeld aan detectie m.b.v. massa spectrometrie (MS). De combinatie van deze technieken wordt GC-MS genoemd. In de experimenten met kleine hoeveelheden compost (300 gram) is een verandering geconstateerd in het palet aan vluchtige verbindingen dat geproduceerd wordt tijdens de doorgroeiing van compost (zowel in T. aggressivum geïnfecteerde en niet geïnfecteerde compost). De verschillen worden al na 7 dagen compost kolonisatie zichtbaar. Vluchtige verbindingen die wel aanwezig zijn in de proceslucht van T. aggressivum geïnfecteerde compost, maar niet in de proceslucht van niet-geïnfecteerde compost zijn een tot nu toe nog niet geïdentificeerd sesquiterpeen en twee monoterpenen. In het onderzoek met kleine hoeveelheden compost is ook gekeken in hoeverre deze mogelijke indicatorstoffen specifiek zijn voor infectie met T. aggressivum. Daarvoor is compost ook met andere “onkruidschimmels” zoals Trichoderma harzianum, Trichoderma atroviride, Aspergillus spp. en Penicillium citreonigrum geïnfecteerd. Het ongeïdentificeerde sesquiterpeen is aanwezig in de proceslucht van zowel T. aggressivum - als T. harzianum geïnfecteerde compost. Monoterpeen 2 is aanwezig in de proceslucht van alle geïnfecteerde composten. Het is waarschijnlijk dat dit monoterpeen wordt geproduceerd door champignon. Monoterpeen 1 lijkt echter wel specifiek te zijn voor T. aggressivum geïnfecteerde compost. In de experimenten met grotere hoeveelheden compost (50 kg) is het mogelijk gebleken om gedeeltelijk geïnfecteerde compost te laten ontstaan. In 4 afzonderlijke experimenten ontstond uit een punt-infectie bij enten, aan het einde van de 2 weekse doorgroei-periode een hoeveelheid geïnfecteerde compost van 5 tot 21% van de totale hoeveelheid compost. Het bleek dat het in de grotere hoeveelheden compost moeilijker was om stoffen te identificeren die mogelijk als indicatoren voor besmette compost kunnen dienen. In vergelijking met de proefopstelling met 300 gram compost, waren de omstandigheden in de proefopstelling met 50 kg compost veel heterogener. De temperatuursverschillen binnen in de compost in de proefopstelling met 50 kg waren bijvoorbeeld 2 groter dan in de proefopstelling met 300 g. Daarnaast waren er verschillen in temperatuur tussen de 3 herhalingen die per behandeling in de proeven aanwezig waren. Een tweede factor die de identificatie van mogelijke indicatorstoffen bemoeilijkte was het feit dat in de 300 gram’s porties compost telkens een volledig geïnfecteerde compost met een volledig onbesmette compost werd vergeleken. In de proefopstelling met 50 kg compost werd telkens een volledig onbesmette compost vergeleken met een compost die voor 5 tot 21% besmet was (dus voor 80-95% onbesmet). Desalniettemin bleek het mogelijk om een twaalftal stoffen te identificeren die wel in een gedeeltelijk besmette compost, maar niet in een onbesmette compost voorkwamen. Acht van de twaalf stoffen waren sesquiterpenen, de overige stoffen waren een alcohol, een keton, een alkeen en een aromatische verbinding. De verschillen in productie van vluchtige verbindingen uit de besmette compost en de onbesmette compost waren op z’n vroegst 10 dagen na het enten waarneembaar. De verschillen worden echter in de periode na 10 dagen beter zichtbaar. Om een indruk te krijgen van de detectielimiet die in de praktijk behaald zou moeten worden, is onbesmette fase 3 compost besmet met kleine hoeveelheden besmette compost. Uit deze experimenten bleek dat het mengen van 5 gram besmette compost door 18 kg onbesmette compost (vlak voor afdekken) al een aanzienlijke opbrengstverlaging tot gevolg heeft. Omgerekend naar tonnen compost zou dit betekenen dat 280 g besmette compost bij vermenging tijdens het leeghalen van een tunnel minimaal een ton gezonde compost kan verknoeien. Dat houdt in dat in vervolgonderzoek gekeken moet worden of ook dergelijke kleine hoeveelheden geïnfecteerde compost in een grote batch besmette compost aangetoond kunnen worden. Om betrouwbaar voorspellingen te kunnen doen over het al dan niet besmet zijn van een compost met T. aggressivum, is het niet alleen belangrijk om te kijken naar de mate van heterogeniteit in een besmette compost. Het is evenzeer belangrijk om te kijken naar de mate van heterogeniteit in onbesmette compost. Om een indruk te krijgen van de grootte van de verschillen in het geurpatroon dat door fase 3 compost uitgestoten wordt, is van een aantal fase 3 tunnels bij de compost bedrijven Walkro en CNC de proceslucht bemonsterd. Analyse van de opgevangen vluchtige verbindingen laat zien dat op de beide bedrijven de tunnels overeenkomende patronen van vluchtige verbindingen produceren. Blijkbaar zijn de processen die ten grondslag liggen aan de patronen van vluchtige verbindingen redelijk stabiel en reproduceerbaar. De resultaten van het in dit rapport beschreven onderzoek zullen worden gebruikt om te kijken of het mogelijk is een detectiemethode te ontwikkelen die compostbedrijven kunnen gebruiken om routinematig hun compost te onderzoeken op aan-/afwezigheid van Trichoderma aggressivum. Deze ontwikkeling naar een methode die in de praktijk gebruikt kan worden, zal plaatsvinden binnen een door de EU gefinancierd project met het acroniem “MUSHTV”. In dit project werken bedrijven en onderzoeksinstellingen uit Nederland, België, Ierland, Verenigd Koninkrijk en Polen samen aan een oplossing voor de via compost-verspreide ziekten Trichoderma aggressivum en virusX. Het project heeft een looptijd van 2012 tot 2014.

The button mushroom Agaricus bisporus is one of the most widely cultivated edible mushroom species in the world. Being the main species cultivated in the Western hemisphere, its popularity also increases in Eastern Countries such as China and Korea. The world production level for 2009 is estimated at ca. 4 million tons with an economic value of ca. 4.7 $ billion. Despite its economic relevance, it is surprising to see that breeding effort in this species is low. The main reasons for this low effort are the typical life cycle that hampers breeding and the difficulty to protect strains. The complete life cycle of A. bisporus was unravelled in the early 70-ties of the previous century. After an apparently normal meiosis, predominantly bisporic basidia are produced, each containing two non-sister post meiotic nuclei. Upon germination these spores generate heterokaryotic mycelia. Only spores from the rare four spored basidia contain one haploid nucleus and can be used to generate hybrids in breeding programs. Release of the first commercial hybrid dates back to 1980. Subsequent commercial hybrids were identical or very similar to the first hybrid. It is clear that some “new” varieties were generated by making copies of the first hybrid via tissue cultures of mushrooms. It is, however, unclear how other varieties were generated with apparently identical genotype but nevertheless some clear differences in phenotypes. Recent research indicates that offspring can be generated without recombination between homologous chromosomes. A pairing of non-sister nuclei on bisporic basidia will thus result in a redistribution of homologous chromosomes over the constituent nuclei. This redistribution appears to have phenotypic influence. This phenomenon thus allows for a relatively easy way of generating new varieties. This paper will present opportunities of this typical meiotic behaviour for breeders but also addresses what consequences it has for strain protection.

Lecanicillium fungicola causes dry bubble disease in commercially cultivated mushroom. This review summarizes current knowledge on the biology of the pathogen and the interaction between the pathogen and its most important host, the white-button mushroom, Agaricus bisporus. The ecology of the pathogen is discussed with emphasis on host range, dispersal and primary source of infection. In addition, current knowledge on mushroom defence mechanisms is reviewed. Taxonomy:Lecanicillium fungicola (Preuss) Zare and Gams: Kingdom Fungi; Phylum Ascomycota; Subphylum Pezizomycotina; Class Sordariomycetes; Subclass Hypocreales; Order Hypocreomycetidae; Family Cordycipitaceae; genus Lecanicillium. Host range:Agaricus bisporus, Agaricus bitorquis and Pleurotus ostreatus. Although its pathogenicity for other species has not been established, it has been isolated from numerous other basidiomycetes. Disease symptoms: Disease symptoms vary from small necrotic lesions on the caps of the fruiting bodies to partially deformed fruiting bodies, called stipe blow-out, or totally deformed and undifferentiated masses of mushroom tissue, called dry bubble. The disease symptoms and severity depend on the time point of infection. Small necrotic lesions result from late infections on the fruiting bodies, whereas stipe blow-out and dry bubble are the result of interactions between the pathogen and the host in the casing layer. Economic importance:Lecanicillium fungicola is a devastating pathogen in the mushroom industry and causes significant losses in the commercial production of its main host, Agaricus bisporus. Annual costs for mushroom growers are estimated at 2–4% of total revenue. Reports on the disease originate mainly from North America and Europe. Although China is the main producer of white-button mushrooms in the world, little is known in the international literature about the impact of dry bubble disease in this region. Control: The control of L. fungicola relies on strict hygiene and the use of fungicides. Few chemicals can be used for the control of dry bubble because the host is also sensitive to fungicides. Notably, the development of resistance of L. fungicola has been reported against the fungicides that are used to control dry bubble disease. In addition, some of these fungicides may be banned in the near future.