Search

Yatay mimari söylemi, çok katlı yapıların İstanbul’un tarihi siluetine zarar verdiği yönündeki tartışmaların ardından, hükümetin şehircilik politikasının önemli bir unsuru olarak takdim edilmiştir. Şehirlerin görünümüne yapacağı katkıların yanı sıra, yatay mimarinin mahalle kültürünü yeniden inşa ederek komşuluk ilişkilerini güçlendireceği, doğal afetlerden sonra oluşacak yapı hasarlarını azaltacağı ileri sürülmüştür. Bu düşünceler eşliğinde yatay mimari anlayışının mevzuata yansıması 2017 yılında yürürlüğe giren Planlı Alanlar İmar Yönetmeliği ile olmuştur. Yatay mimari söylemi, kat yüksekliklerini sınırlandıran düzenlemelerin yanı sıra 11. Kalkınma Planına ve seçim manifestolarına da yansımıştır. Ancak yatay mimari adına yapıldığı söylenen yasal düzenlemelerin ve projelerin yerindeliği yeni bir tartışma alanı ortaya çıkarmıştır. Bu çalışmada, hükümetin yatay mimari söylem ve uygulamaları, bu anlayışın öncüsü olan mimar Turgut Cansever’in perspektifinden analiz edilmiştir. Cansever’in ufki kat mülkiyeti, ondan mülhem olarak izleyicisi H. İbrahim Düzenli’nin ufki(yatay) şehircilik olarak isimlendirdiği anlayış, 1-2 katlı müstakil bahçeli konutlardan oluşan, Osmanlı kent sisteminden ilham alan ve bugünün yapılaşma sisteminden tamamen farklı bir şehirleşme anlayışını yansıtmaktadır. Bu bağlamda, ülkemizde yatay mimari söylemi sonrasında yapılan uygulamalara bakıldığında, eskisine göre önemli bir kazanımın elde edildiğini söylemek mümkün değildir. Sonuç itibariyle, hükümetin yatay mimari söyleminde dile getirilen hedefler ile mevcut yapılaşma pratiklerinin birbirleriyle uyumlu olmadığı görülmektedir., After debates about whether or not multistory buildings damaged the historical silhouette of İstanbul, the horizontal architectural discourse was established as an important element of the government’s urban policy. It has been argued that horizontal architecture will strengthen neighborly relations by rebuilding neighborhood culture and reducing building damage after natural disasters, in addition to contributing to the appearance of cities. Based on these considerations, the Planned Areas Zoning Regulation, which came into effect in 2017, reflects the horizontal architecture discourse in the legislation. The Eleventh Development Plan, election manifestos, and regulations limiting floor heights all reflect the horizontal architecture discourse. However, the applicability of horizontal architecture as well as the pertinence of regulations and projects purportedly created for horizontal architecture have sparked a new debate topic. In this paper, the horizontal architectural discourse and practices of the government are analyzed from the perspective of architect Turgut Cansever, a pioneer of horizontal architecture. Cansever’s “horizon condominium,” which was called horizon (horizontal) urbanism by his follower H. Ibrahim Düzenli, reflects a completely different type of urbanization from today’s construction system, which consists of 1–2 story detached houses with gardens and was inspired by the Ottoman city system. In this context, it is impossible to state that the applications made after the horizontal architectural discourse in our country have resulted in a significant improvement compared to the past. Thus, it is evident that the objectives of the horizontal architectural discourse and the existing construction practices are incompatible.

Sosyal turizm, kökenleri geçmişe dayanmakla birlikte yakın dönemde anlamı ve önemi daha iyi anlaşılan ve günümüzde hızla gelişen bir turizm türüdür. Çalışan kitlelerin yoğun çalışma şartları nedeniyle sürekli etkisi altında bulundukları psikolojik ve fiziksel baskı tatile olan ihtiyacı kuvvetlendirmektedir.Günümüzde turistik hareketler, satın alma gücü yüksek olan bireylerin, turizm hareketlerine katılmaları şeklinde gerçekleşen ayrıcalıklı yapıdan sıyrılarak, “dezavantajlı bireyler” in de çeşitli kolaylıklarla turizm hareketlerine katılmalarına imkân verecek araçlar peşindedir. Bu bağlamda, sosyal turizm, turizme katılım hakkının sağlanmasında ihtiyaç duyulan imkanlardan birisi olarak gözükmektedir. Nitekim, 1950’li ve 1960’lı yıllardan itibaren hız kazanmaya başlayan sosyal turizm, çerçevesi iyi belirlenmiş sosyal yöntemler sayesinde, nüfusun “düşük gelirli” kesimlerinin turizme iştirak etmesinden doğan tüm kavram ve olaylar olarak tanımlanabilir. Sosyal turizm kapsamında, engelliler, gençler, çocuklar, yoksullar ve öğrenciler öncelikli hedef grupları oluşturmaktadır. Bu çalışmada sosyal turizm, çocuklar ve gençler açısından ele alınmakta; Avrupa’da yürütülmekte olan başarılı örnekler tanıtılmakta ve ülkemizin bu alandaki pozisyonu tartışılmaktadır., ract Social tourism is a type of tourism which has recently become much more important and it is growing fast today though its origins date back. Psychological and physical pressure that the working people are largely exposed due to hard working conditions increases the need for holiday. Today, touristic activities seek possibilities that facilitate ‘disadvantaged individuals’ participate tourism activities with various opportunities by leaving the exclusive structure in which only well off individuals can participate. In this context, social tourism appears to be one of the opportunities required for fair participation in tourism. Thus, social tourism, which started growing fast during 1950s and 1960s, by means of well-determined framework of social method can be defined as all concepts and activities arising from participation of ‘low income’ people. Within the scope of social tourism, the handicapped, teenagers, children, the poor and students constitute primary target group. This study takes up social tourism from the point of children and teenagers; introduces successful examples in Europe and discusses the position of our country

Günümüz dünyasında önde gelen kentsel sorunlardan birisi kentsel yoksulluktur. Bu nedenle gerek merkezî yöntemler gerekse yerel yönetimler, yoksullukla mücadele kapasitelerini artıracak yeni yöntemler bulma arayışındadırlar. Bu bağlamda sosyal belediyecilik, yerel yönetimlerin sosyal risk gruplarına yönelik “eğitim, sağlık, konut” ve benzeri alanlarda hizmetler geliştirme ve özellikle yoksul kesimlere yönelik devlet tarafından belirlenen yoksullukla mücadele politikalarının yerel düzeyde uygulayıcısı olma misyonlarını ifade etmektedir. Bu çalışmada, (i) sosyal politika perspektifli sosyal belediyecilikle ilgili kuramsal bir arka plan oluşturulması ve (ii) Bursa-Yıldırım Belediyesi örneğinden hareketle bu uygulamaların tüketicileri konumunda olan vatandaşlar tarafından, sosyal belediyeciliğin nasıl algılandığının ortaya konması hedeflenmektedir. Çalışmada, sosyal belediyeciliğin genel olarak belediyenin muhtaç durumda olanları koruması ve yoksulluğun azaltılmasına katkı sağlaması şeklinde “algılandığı” saptanmıştı, Urban poverty is one of the leading urban problems at the present day. For that reason both the central and local governments are seeking to find new methods to increase their capacity to fight against poverty. In this context, the social municipality, refers to the missions of local governments to develop services in education, health, housing and other related areas for social risk groups and to be an implementing institution at local level in fighting against poverty policies which are constituted by the state particularly for poor people. In this study it is aimed to (i) develop a theoretical background in social municipality with a social policy perspective and (ii) reveal how the social municipality is perceiced by the citizens which are at the consumer position of these practises,based on the example of Bursa-Yıldırım Municipality. The research indicated that the social municipality, in general, is understood as the protection of people in need by the municipality and a contribution in order to decrease poverty.

1980’lerden itibaren, yerel yönetimler çok önemli bir değişim sürecinden geçmekte vebu değişim süreci, literatürde bir üst başlık olarak “yerel yönetişim” biçimindekavramlaştırılmaktadır. Yerel yönetimden yerel yönetişime geçiş, yerel yönetimlerebakış açısı itibariyle bir zihniyet değişimine işaret etmektedir. Fordizmden postFordizme geçiş sürecinin ve ortaya çıkardığı politik ve yönetsel sonuçların analizinin,günümüzde yerel yönetimler açısından yaşanan bu çok boyutlu değişimi daha iyianlamak için bir fırsat sunduğu, bu çalışmanın arka planında yer alan temeldüşüncedir. Bu çerçevede, çalışmanın amacı, Fordizmden post-Fordizme geçişbağlamında, yerel yönetimlerin örgütsel yapısı, işlevleri, iş görme usulleri ve hareketalanı açısından yaşanan değişimi analiz etmektir.&nbsp

In this paper, the basic concepts commonly used in the discussions of urban poverty are briefly examined. As a result of this examination, the main aim of this study is to provide guidance to the general reader with no mastery of the literature of the concepts used in the analysis related to the problem of urban poverty; on the other hand, to provide introductory information for those researchers recently interested in the literature. It is because the arbitrary usage of some of the concepts related to poverty such as the interchangeable use of underclass and lower–class, similar to all other conceptualizations, invalidates the efforts trying to understand and explain them. Therefore, there certainly is a need to decide whether foreign concepts borrowed from different cultural contexts are usable to describe domestic facts and cases., In this paper, the basic concepts commonly used in the discussionsof urban poverty are briefly examined. As a result of this examination,the main aim of this study is to provide guidance to the general readerwith no mastery of the literature of the concepts used in the analysisrelated to the problem of urban poverty; on the other hand, to provideintroductory information for those researchers recently interested in theliterature. It is because the arbitrary usage of some of the conceptsrelated to poverty such as the interchangeable use of underclass andlower–class, similar to all other conceptualizations, invalidates theefforts trying to understand and explain them.Therefore, there certainly is a need to decide whether foreignconcepts borrowed from different cultural contexts are usable todescribe domestic facts and cases.

Ekolojik kriz, günümüz Dünya’sının en ciddi ve acil sorunlardan biri haline gelmiştir. Bu çerçevede farklı çözüm önerileri gündeme gelmiş olsa da özellikle ikisi dikkat çekicidir. Bunlardan ilki, çevre sorunlarının mevcut düzen içerisinde bir takım koruma önlemleri ve kısmi düzenlemelerle giderilebileceğini savunan reformist anlayıştır. Diğeri ise ekonomik, siyasal ve ideolojik yapılarda köklü değişikliklere gidilmesi gerektiğini savunan radikal anlayıştır. Çalışmada, söz konusu iki yönelim “Sürdürülebilir Kalkınma” ve “Derin Ekoloji” yaklaşımları çerçevesinde ele alınmıştır. Bu analiz neticesinde, yaygın kabul gören Sürdürülebilir Kalkınma yaklaşımının insan merkezci bir bakış açısına sahip olması ve ekonomik kaygıları ön plana tutuyor olması nedeniyle söz konusu krizin aşılmasında yetersiz kalabileceği ileri sürülmektedir. Bu bağlamda, Derin Ekoloji yaklaşımının çevre koruma konusunda önemli bir rehber olabileceği ve bu yüzden daha dikkatli bir şekilde okunması gerektiği tartışılmaktadır.

Bu yazıda, kent sosyolojisinin en temel yöntem sorunsalı olan ‘kentin teorik bir nesne(obje) olarak’ kabul edilip edilemeyeceği konusu; Marksçı kentsel teorinin politik ekonomi vizyonunun yaklaşımları temelinde ele alınmaktadır. Marksçı kentsel teorinin içerisinde çeşitli varyantlar bulunmakla beraber, politik ekonomi vizyonu olarak adlandırılan yaklaşımın, bu teorinin genel eğilimlerini yansıtabilme noktasında yalnızca bir “ideal tip” oluşturduğu belirtilmelidir. Politik ekonomi vizyonunun temsilcileri olan Harvey ve Castells’in klasik çalışmalarında ise kent, teorik bir öneme sahip değildir. Kendisini kuşatan sosyal süreçlere bağlı olumsal(contingent) bir değişkendir. Bu yazıda, Harvey ve Castells’in kente yaklaşımları ele alınarak teorik kısıtları gösterilmeye çalışılmakta ve Marksçı yöntem için söz konusu edilen kısıtların Weberci yöntemle aşılabileceği ileri sürülmektedir, This article deals with the most essential methodological issue of the urban sociology, i.e. the question whether "the urban can be considered as a theoretical object or not", based on the approaches of political economy vision of the Marxist urban theory. While there are various variants in Marxist urban theory, it should be pointed out that the approach referred to as political economy vision constitutes only an "ideal type" in reflecting the general tendency of this theory. The classical studies of Harvey and Castells, being the representatives of political economy vision, do not attribute a theoretical importance on 'urban'. It is rather considered as a contingent variable depending upon surrounding social processes. This article discusses the urban approaches of Harvey and Castells with an effort to reveal their theoretical constraints, and puts forward that the constraints applying to Marxist methodology can be overcome by Weber's methodology

285

111

There are mainly two approaches to the sources of environmental problems. One of them is the Marxist approach. According to this approach, liberal capitalist system is responsible for the environmental problems, because this system does not care for anything except ‘profit’. While maximizing their profits, capitalist enterprises have been exploiting natural resources. According to the Marxist approach, in the broader sense of the word, these resources must be kept under state control. The other approach is, what we can call “free market environmentalism’’, which finds the only solution in private ownership and free market. According to this approach, it is not possible to preserve natural resources under public tenure, because, if a property has no owner, it means that it is open to every kind of intrusion. In this article, it is asserted that: in order to understand the origins of the environmental problems, we must have a deeper insight. Since both approaches owe their origin to the Western thought, they can be seen as two separate branches of the same tree, Çevre sorunlarının kaynakları üzerine temelde iki yaklaşımın olduğu söylenebilir. Bu yaklaşımlardan birisi, Marksist yaklaşımdır. Bu yaklaşıma göre, çevre ile ilgili problemlerin sorumlusu liberal kapitalist sistemdir. Çünkü bu sistemin kardan başka gözeteceği bir şey yoktur. Kapitalist girişimci karını maksimize ederken, doğal kaynakları sömürmektedir. Marksist görüşe göre, kelimenin geniş anlamıyla, bu kaynaklar devlet kontrolü altında tutulmalıdır. Diğer görüş ise, ‘serbest piyasa çevreciliği’ olarak adlandırabileceğimiz görüştür. Buna göre sorunun çözümü ancak özel mülkiyette ve serbest piyasadadır. Liberal yaklaşıma göre, doğal kaynakları kamu imtiyazıyla korumak mümkün değildir. Çünkü, bir malın sahipsiz olması demek, tüm davetsiz misafirlere açık olması demektir. Bu çalışmada, çevre sorunlarının kökeninin anlaşılabilmesi için, daha derin bir anlayışa gerek olduğu öne sürülmektedir. Çünkü her iki yaklaşım da varlıklarını Batı düşünce geleneğine borçludurlar ve aynı ağacın iki farklı kolu olarak görülebilirler