Search

Objectives:The aim of this study was to define knowledge and attitudes toward epilepsy among students of health occupations in a university.Methods:This descriptive study was conducted with a total of 544 university students from different health professions (medicine, nursing, dentistry, physiotherapy, and midwifery). To select the sample of the study, stratified sampling method was used. In this study, Epilepsy Attitude Scale and Epilepsy Knowledge Assessment Form were used.Results:Among the 544 participants, 59.6% were female and the mean age was 21.7 years. While the majority of the sample recognized a generalized tonic-clonic seizure, they did not know about other seizure types. The mean score of the Attitude Scale was 60.2±6.4 (range: 30–70). The attitudes were not different between males and females (p=0.732). The students who had a family member with epilepsy (p=0.004) or witnessed a seizure (p=0.05) and attended upper classes had a more positive attitude (p=0.004).Conclusion:Although the sample of this study which consisted of students from health occupations had moderate to good attitude toward epilepsy; they still have a lack of knowledge in particular areas. Each faculty needs to re-arrange their curriculum to fill this knowledge gap.

Amaç: Nörolojik hastalıklar akut ve progresif seyir göstermesiyle kronik dönemde en fazla yoğun bakıma ihtiyaç duyulan hastalıklardandır. Yoğun bakımda çalışan hemşireler hastayla olduğu kadar hasta ailesiyle de iletişim kurarlar. Özellikle yoğun bakımlarda hastada gelişen ani değişiklikler hasta yakınına yansıyabilmekte ve hemşirelerle iletişimlerinde sorunlar yaşanabilmektedir. Bu çalışmada nöroloji yoğun bakım ünitesinde çalışan hemşirelerin hasta ailesiyle iletişimleri ve etkileyen faktörlerin incelenmesi amaçlanmıştır.Yöntem: Bu çalışmaya en az altı aydır yoğun bakım ünitesinde çalışan ve çalışmanın amacı açıklandıktan sonra çalışmaya katılmayı kabul eden 10 nöroloji yoğun bakım ünitesi hemşiresi dâhil edildi. Hemşirelerle önceden telefonla görüşülerek randevu alındı. Literatürden yararlanılarak oluşturulan yarı yapılandırılmış görüşme formu aracılığıyla görüşmeler gerçekleştirildi. Görüşmelerin gerçekleştirilmesi esnasında katılımcıların onamı alınarak sesli kayıt alındı, bire-bir dökümleri gerçekleştirildi. Görüşmelerin analizinde tematik analiz kullanıldı.Bulgular: Katılımcıların yaşları ortalama 37,3±4,5 ve çalışma süreleri 13,6±8,92 yıldır. Sekiz hemşire mesleğini kendi isteğiyle seçtiğini belirtirken, bir hemşire de yoğun bakım ünitesinde çalışmayı kendisinin tercih ettiğini belirtti. Katılımcıların hasta yakınlarıyla iletişim problemi yaşadıklarında günlük yaşamlarının ve özel hayatlarının olumsuz etkilendiği anlaşıldı. Ayrıca katılımcılar hasta yakınlarının kendilerine davranışlarını “saygısızca” ve “empati yoksunu” olarak tanımladılar. Son olarak yoğun bakım ve hastane koşullarının da hasta yakınlarıyla iletişim problemi yaşamalarına katkıda bulunduğu anlaşılmaktadır.Sonuç: Genel olarak hemşirelerin hasta yakınlarının iletişim kurma şeklinden hoşnut olmadığı, hasta yakınlarının olumsuz davranışlarının iş motivasyonlarını azalttığı ve hasta yakınlarından saygı bekledikleri anlaşıldı. Hemşirelerin gözüyle hasta yakınlarının iletişim kurma biçimlerinin anlaşılması toplum sağlığına önemli katkı sağlayan hemşirelerin yaşadıklarına bakış sağlayacaktır.