Search

The prenatal diagnosis of DMD a progressively debilitating lethal X linked recessive disorder is critical in order to provide the reproductive option of pregnancy termination of affected males for those families desiring it The purpose of this study is to investigate the efficiency of various methods in determining the carrier risks of females and its effects on decision making for prenatal diagnosis in families with affected children One hundred thirty two different families with 227 DMD patients and 1029 at risk female relatives have been evaluated Pedigree analyses serum CK levels RFLP and Bayesian analyses were used to provide carrier risk estimations Two separate Multiplex gene amplification systems were used to screen 98 DMD patients revealed deletions in 56 57 1 of them In cases where no deletions can be identified carrier detection and prenatal diagnosis was performed by RFLP analysis A total of 158 women were ascertained as definite carriers because of their family histories and elevated serum CK levels Forty four mothers from 65 affected families were found to be informative by linkage analysis using RFLPs and 10 of them were ascertained as carriers The combination of all 3 methods for carrier detection has increased the number of definite carriers to 168 Prenatal diagnosis was carried out in 35 high risk pregnancies and DMD was ascertained in 9 of total 13 male fetuses studied by molecular techniques Key words: Duchenne Muscular Dystrophy Prenatal Diagnosis Carrier Detection, X e bağlı resesif progresif ve letal bir hastalık olan DMD için riskli ailelerde taşıyıcıların belirlenmesi ve bu kadınların yeni gebeliklerinde prenatal tanı uygulanması ailelerin sağlıklı erkek çocuk sahibi olmalarına olanak verir nbsp; Bu çalışmanın amacı DMD li olguların bulunduğu ailelerdeki taşıyıcılık riski olan kadınların belirlenmesinde çeşitli yöntemlerin soy ağacı analizi serum CPK moleküler testler ve Bayesian analizi etkinliğini ve prenatal tanıyı yönlendirmedeki rolünü araştırmaktır nbsp; Bu çalışmada 132 farklı aileden gelen 227 DMD li hasta ve bunların taşıyıcılık riski olan 1029 kadın akrabası incelendi Taşıyıcıların belirlenmesi için aile öyküsü serum CPK düzeyleri RFLP ve Bayes analiz yöntemleri kullanıldı Toplam 98 DMD olgusunda 2 ayrı multiplex gen amplifikasyon sistemi ile yapılan taramada 56 hastada delesyon saptandı 57 1 Pozitif aile öyküsü ve yüksek serum CPK düzeyleri nedeni ile 158 kadının taşıyıcılıkları kesinleşti RFLP ile linkage analizi yapılan 65 ailedeki 44 kadın enformatif bulundu ve bunlardan 10 unun taşıyıcılıkları kesinleşti Böylece üç yöntemin kombine kullanımı ile toplam 168 kadının taşıyıcılıkları kesinleşmiş oldu Yüksek riskli 35 gebelikte prenatal tanı uygulandı Moleküler inceleme yapılabilen 13 erkek fetusdan 9 unun hasta olduğu belirlendi ve bu gebelikler sonlandırıldı Anahtar kelimeler: Duchenne Müsküler Distrofi Prenatal Tanı Taşıyıcılık Tanısı

ÖZET Amaç. Bu çalışmanın amacı, epitelyal over kanserlerinde vasküler endotelyal büyüme faktörü (VEGF), ürokinaz tip plazminojen aktivatörü (uPA) ve solübl interselüler adezyon moleküIü-1 (slCAM-1) serum düzeylerinin tümörün FİGO evresi ve birbirleri ile olan ilişkisini incelemektir. Materyal ve Metod. FİGO evreleri l-IV arasında değişen epitelyal over kanserli otuz iki, selim over tümörlü otuz dört ve sağlıklı otuz dört kadın çalışmaya dahil edildi. Klinik ve patolojik özellikleri kaydedildi. Tedavi öncesi alınan serum örnekleri VEGF ve slCAM-1 için `enzyme-linked immunosorbent yöntem` (ELİSA) ve uPA için kolorimetrik yöntemle çalışıldı. Elde edilen sonuçlar klinik verilerle karşılaştırıldı. Histopatolojik özellikler ve serum VEGF, uPA ve slCAM-1 seviyeleri mukayeseli olarak değerlendirildi. Bulgular. Selim over tümörlü hastaların gebelik ve doğum sayıları, over kanserli grup ve kontrol grubu ile karşılaştırıldığında anlamlı olarak yüksekti. Over kanserli hastalarda ortalama serum VEGF düzeyleri selim grup ve kontrol grubuna göre anlamlı olarak yüksek bulundu. Serum uPA değerleri açısından üç grup arasında anlamlı fark izlenmedi. Selim over tümörlü hastaların serum sICAM-1 seviyeleri kanserli gruba göre anlamlı olarak yüksek bulundu. Tümör hacmi, grade'i, histolojisi, lenf düğümü tutulumu ve asit miktarı ile serum VEGF, uPA and slCAM-1 düzeyleri arasında anlamlı fark izlenmedi, ileri evre epitelyal over kanserli hastaların serum VEGF seviyeleri erken evreye göre anlamlı olarak yüksek bulundu. Over kanserli grupta, asiti olan hastalarda serum VEGF ve Ca 12.5 düzeyleri asiti olmayan hastalara göre anlamlı yüksek bulundu. 68Sonuç. Ameliyat öncesi serum VEGF ve sICAM-1 seviyelerine, over kaynaklı kitlenin doğasını öngörebilmek için ek bir belirteç gözüyle bakmak mümkün görülmektedir. Serum VEGF seviyeleri aynı zamanda habis over tümörünün evresi ve asit varlığı konusunda da bilgi vermektedir. Over kanserinin tanısında VEGF yararlı bir serolojik belirteç olarak kullanılabilir. 69 ABSTRACT Objective. The aim of this study was to investigate the serum levels of vascular endothelial growth factor (VEGF), urokinase type plasminogen activator (uPA) and soluble intercellular adhesion molecule-1 (slCAM-1) in patients with epithelial ovarian tumors in order to determine the correlation between them and the FIGO stage. Materials and Methods. Thirty-two women with FIGO stages l-IV epithelial ovarian cancer and thirty-four women with benign ovarian tumor undergoing surgery and thirty-four healthy women were enrolled in the study. Clinical and pathological items were recorded. Pretreatment serum samples were measured by enzyme-linked immunosorbent assay for VEGF and slCAM-1, and colorimetric assay for uPA. The results were correlated to clinical data. The histopathological items and serum VEGF, uPA and slCAM-1 levels were evaluated comparatively. Results. The parity was markedly elevated in patients with benign ovarian tumor in comparison with ovarian cancer and control groups. The mean serum level of VEGF was markedly elevated in patients with ovarian cancer in comparison with benign and control groups. There was no significant difference in serum uPA levels between the three groups. The mean serum level of slCAM-1 was markedly elevated in patients with benign ovarian tumor in comparison with the ovarian cancer group. There was no significant difference in serum VEGF, uPA and slCAM-1 levels in respect to tumor size, grade, histology, lymph node metastasis and ascites volume. Serum VEGF levels were markedly elevated in patients with advanced stage epithelial ovarian carcinoma in comparison with an early stage. Serum VEGF and Ca 12.5 levels were 70significantly elevated in patients with ascites in comparison with patients without ascites. Conclusion. Pretreatment serum VEGF and siCAM-1 levels might be regarded as an additional marker in predicting the nature of ovarian tumors. Serum VEGF levels also provides information about the stage and the presence of ascites in malignant ovarian tumors. Therefore, in the future VEGF may be used as a valuable serological biomarker for clinical diagnosis of ovarian cancers. 71 82

ÖZET Kısaca mikrosefali küçük baş olarak tanımlanabilir. Doğum öncesi ve doğum sonrası beyin gelişiminde duraklamaya sebep olan çevresel veya genetik nedenlere bağlı gelişebilmektedir. Mikrosefalinin doğum öncesi tanısı yapısal defektler dışında, sadece fetusun ölçümlerine dayanmaktadır. Yaşa cinsiyete ve ırka göre biparyetal çap ve baş çevresinin iki ve üç standart sapmanın (SS) altında olması mikrosefali tanısında kullanılmıştır. Ancak, mikrosefali tanısında kesin bir eşik değer saptanamamıştır. Mikrosefali tanısının geç koyulmasındaki diğer bir neden ise baş gelişiminin bazen ikinci trimestre sonu veya son trimestrede, hatta doğumda, doğum sonrasında duraklaması d ir. Genetik mikrosefali.mikrosefali ve ağır zeka geriliğinin birlikte seyrettiği otozomal resesif geçişli bir hastalıktır. Zeka geriliği genellikle tek klinik belirtisidir. Yüksek tekrarlama riski nedeniyle erken tanısı koyulmalıdır. Daha önceki çocuklarında genetik mikrosefali tanısı koyulmuş ailelerin takip eden gebeliklerinde mikrosefalinin doğum öncesi erken tanısının koyulabilmesi için yeni kriterlerin araştırılması çalışmamızın amacını oluşturmaktaydı. Bir yada daha fazla çocuğunda mikrosefali saptanan 92 aile çalışma kapsamına alındı, 97 gebenin seri ultrasonografik BPC, FROÇ, BÇ, FU ölçümleri değerlendirildi. 26 gebelik haftasına kadar iki haftalık, 26. haftadan doğuma kadar 3-4 haftalık aralarla fetal ultrasonografik inceleme yapıldı. İstatistiksel analizlerde logistik regresyon ve diskriminant analizi kullanıldı. 19 fetusta mikrosefali saptandı. Akrabalık oranı %37.41, tekrarlama riski %19.6 olarak bulundu. 26 gebelik haftasından önce, başçevresinin yaşa, cinsiyete ve ırka göre iki SS'nın altında olması mikrosefali tanısında kullanıldığında duyarlılık %47.62,.özgüllük %100, üç SS* nın altında sırayla %19.08, %10Q olarak bulundu. Logistik regresyon için bu değerler %75, %100, diskriminant analizi için %83, %100'olarak saptandı. Sonuç olarak Logistik regresyon ve diskriminant analizi formülleri ile mikrosefali olasılığı irdelenmelidir, tanıyı desteklemek için kullanılabilir. Anahtar Kelimeler: Mikrosefali, Ultrasonografi, Doğum Öncesi Erken Tanı 43 ABSTRACT Early Prenatal Diagnosis Of Microcephaly Microcephaly is defined as abnormal smallness of the head, may be caused by genetic and enviromental factors which disturb brain growth in prenatal and early postnatal period. If there are no other sonographic markers to diagnose microcephaly, fetal biometry is the only tool that can be used to detect a small head. Biparietal diameter, head circumference less than two or three standart deviation(SD) below the mean for age, sex and race are used for the diagnosis. Unfortunately there is no decisive threshold in the differentiation of fetal microcephaly from normocephaly.The main reason for late diagnosis of affected fetus is the marked slowing down of head growth velocity that sometimes occurs in the late second and third trimesters, and also at birth. Primary microcephaly is an autosomal recessive disorder characterized by microcephaly and severe mental retardation. Because of the high recurrance rate of genetic microcephaly; Investigating new methods for early prenatal diagnosis of microcephaly in the subsequent pregnancies of mothers who have had one or more microcephalic child was our aim. In 92 families with one or more microcephalic child, prenatal diagnosis by serial ultrasound scans was undertaken in 97 subsequent pregnancies. BPD, FROD, HP, FL were measured. Ultrasound examinations were repeated twice in a month untill 26 tn week, monthly after 26 tn week. Statistical calculations were performed by Logistical regression and Discriminant Analysis. 19 microcephalic fetuses were detected.Consanguinity rate was % 37.11, recurrence rate was % 19.6. If microcephaly is defined as head circumference less than two SD below mean for age, sex and race, sensitivity is %47.62, specifity is %100; Head circumference less than three SD is used, sensitivity is %19.08, specifity is %100. For logistical regression, sensitivity is % 75, specifity is %100 and for discriminant analysis, sensitivity is % 83, specifity is %100, before 26 tn week. Conclusion: Logistical regression and dicriminant analysis provide additional diagnostic methods for evaluation early prenatal diagnosis of microcephaly, can use to support the diagnosis. Keywords: Microcephaly, ultrasonography, Early prenatal diagnosis 47

ÖZET Gebeliğin ilk üç ayından sonra, amniyos sıvısının büyük bir kısmı fötus idrarı tarafından oluşturulur.Amniyos sıvısında izlenen biyokimyasal değişikliklerin bazılarının nedeni de fötus böbrek olgunlaşması ve işlevlerinde ortaya çıkan değişikliklerdir. Onaltı ile kırk gebelik haftan arasındaki 69 (ortalama anime yaşı:26) sağlıklı gebeden alınan amniyos sıvısı örneklerinde ve 26 ile 40 gebelik haftalarındaki 28 (ortalama anne yaşı:28) sağlıklı yenidoğanın ilk idrarlarında total protein,albümin, YMAP(Yüksek Molekül Ağırlıklı Proteinler,HMWP,High Molecular Weight Proteins),DMAP(Düşük Molekül Ağırlıklı Proteinler J,MWP,Low Molecular Weight Proteins),alfa-l ve beta-2 mikroglobulin düzeyleri SDS- PAGE (Sodyum Dodesil Sülfat Pohakrilamid Jel Elektroforezi) yöntemiyle saptandı.Proteinler arasındaki doğrusal ve gebelik haftalarına göre eğrisel bağıntı ilişkileri araştırıldı. Total protein, albumin, YMAP düzeylerindeki değişiklikler, gebelik haftalarına göre aynı eğilimi göstermektedir. Yüksek molekül ağırlıklı proteinlerin amniyos sıvısındaki düzeyleri 26-30 gebelik haftalarına kadar artmakta daha sonra minimal olarak azalmaktadır.Bu azalma anlamlı değildir. Albumin ve total protein düzeyleri arasındaki güçlü bir doğrusal bağıntı mevcuttur (r= 0,753 ).Bu da total proteinin en büyük komponentinin albumin olduğunu göstermektedir. YMAP ve albumin arasında ilişki saptanamaması da bu iki protein düzeylerinin birbirinden bağımsız olduğunu düşündürmektedir(r=0,131). Yüksek molekül ağırlıklı proteinlerin eğrisel analizlerinde anlamlı bir bağıntı saptanamadı. Düşük moleküllü proteinlerin konsantrasyonları ise ikinci trimestrenin sonuna kadar artmakta,daha sonra ise azalmakta idi. Bu azalma DMAP ve beta-2 mikroglobulin için 26-30 gebelik haftasından sonra olurken,alfa-l için daha erken dönemde 20-25 gebelik haftasından sonra olmakta idi. DMAP _ alfa- 1 ve DMAP_beta-2 mikroglobulin arasında 26. gebelik haftasından sonra kuvvetli bir doğrusal bağıntı mevcuttu (rdfc=0,734/botı=0,737).Gebelik haftalarına göre eğrisel bağıntı analizinde düşük molekül ağırlıklı proteinler arasında 26. gebelik haftasından sonra en anlamlı ilişki alfa-lmikroglobulin için ortaya çıktı (r=0,435). 26 ile 40 gebelik haftaları arasındaki 28 yenidoğanın ilk idrarlarının aynı gebelik haftalarına tekabül eden amniyos sıvısı protein değerleri ile karşılaştırılmasında idrar ve amniyos sıvısındaki DMAP, alfa-1,beta-2 mikroglobulin düzeyleri arasında fark bulunamadı (p