Search

A 45-year-old male presented with lid edema and blurred vision in his left eye. He had a history of operation for a sellar and parasellar mass 1 month ago. Best-corrected visual acuity was 7/10 in his left eye. He had marked lid edema, prominent chemosis, episcleral vascular injection, proptosis and mildly congested and tortuous retinal vessels in the left eye. Intraocular pressure was 35mmHg and eye movements were severely restricted in all directions in his left eye. Orbital magnetic resonance (MR) imaging showed left proptosis and cranial venous MR angiography demonstrated multiple tortuous and enlarged vessels near the left carotid artery and the left cavernous sinus resembling carotid-cavernous fistula, and enlarged superior ophthalmic vein. The patient underwent successful endovascular stent-graft implantation for the left iatrogenic carotid-cavernous fistula. At postoperative 3 weeks, visual acuity was 10/10 with complete regression of proptosis and restriction in his left eye. (Turk J Oph thal mol 2012; 42: 393-6)

The aim of this article is to present a rare form of Vogt-Koyanagi-Harada (VKH) disease. The complete and incomplete forms of VKH disease are more frequent than the probable form. A 58-year-old woman presented with bilateral painless blurred vision and headache. The patient’s visual acuity was 1/10 for both eyes. The patient had bilateral iridocyclitis, optic disc swelling, serous retinal detachment and choroidal thickening. The examinations by specialists in otorhinolaryngology, neurology, dermatology, rheumatology and chest diseases revealed no abnormal findings. Cerebrospinal fluid examination was also normal. After the diagnosis of probable VKH disease, the patient was treated with systemic pulse corticosteroid and cyclosporine-A. After this treatment, the abnormal findings were resolved and her visual acuity was improved to 10/10 for both eyes. VKH patients should be followed closely for risk of disease recurrence and side effects of medications. Immunomodulatory and immunosuppressive drug therapies are necessary to prevent corticosteroid-associated complications as well as recurrence of VKH disease. (Turk J Oph thal mol 2012; 42: 235-7)

Kırk beş yaşında erkek hasta, sol gözde kapak ödemi ve bulanık görme şikayeti ile başvurdu. Bir ay önce sellar ve parasellar kitle nedeniyle opere edilen hastanın görme kesinliği sol gözde 0.7 idi. Sol gözde ayrıca belirgin kapak ödemi, kemozis, episkleral vasküler injeksiyon, proptozis, retinal venlerde hafif konjesyon ve kıvrımlanma artışı saptandı. Göz içi basıncı 35mmHg ölçülen sol gözde, hareketlerin her yöne kısıtlı olduğu izlendi. Orbital manyetik rezonans (MR) görüntülemede sol proptozis; kraniyal venöz MR anjiografide, karotikokavernöz fistül ile uyumlu olarak, sol karotid arter ve kavernöz sinus komşuluğunda vasküler yapıda kıvrımlanma artışı ve genişleme, ayrıca üst oftalmik vende genişleme saptandı. Sol iatrojenik karotikokavernöz fistül tanısıyla endovasküler greft-stent implantasyonu yapılan hastanın, işlem sonrası 3. haftada sol gözde görme keskinliğinin tam olduğu, proptozis ve göz hareketlerindeki kısıtlılığın ortadan kalktığı izlendi. (Turk J Ophthalmol 2012; 42: 393-6), A 45-year-old male presented with lid edema and blurred vision in his left eye. He had a history of operation for a sellar and parasellar mass 1 month ago. Best-corrected visual acuity was 7/10 in his left eye. He had marked lid edema, prominent chemosis, episcleral vascular injection, proptosis and mildly congested and tortuous retinal vessels in the left eye. Intraocular pressure was 35mmHg and eye movements were severely restricted in all directions in his left eye. Orbital magnetic resonance (MR) imaging showed left proptosis and cranial venous MR angiography demonstrated multiple tortuous and enlarged vessels near the left carotid artery and the left cavernous sinus resembling carotid-cavernous fistula, and enlarged superior ophthalmic vein. the patient underwent successful endovascular stent-graft implantation for the left iatrogenic carotid-cavernous fistula. At postoperative 3 weeks, visual acuity was 10/10 with complete regression of proptosis and restriction in his left eye. (Turk J Ophthalmol 2012; 42: 393-6)

Amaç: Diyabetik retinopatili hastalarda görmeye dayalı yaşam kalitesinin değerlendirilmesi. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya diyabetik retinopati saptanan 93 hasta dahil edildi. Görmeye dayalı yaşam kalitesinin ölçümünde VFQ-25 (Visual function questionnaire) ölçeğinin Türkçe versiyonu kullanıldı. Yaş, cinsiyet, eğitim, diyabetes mellitus süresi, makula ödemi, HbA1c, eşlik eden hastalık, ilaç kullanımı, görme keskinliği ve diyabetik retinopati şiddetinin görmeye dayalı yaşam kalitesi üzerine etkisi araştırıldı. Bulgular: Eğitim düzeyi ve görme keskinliği yüksek, diyabet süresi kısa olan kişilerde kompozit VFQ-25 skorunun anlamlı şekilde yüksek olduğu saptandı. Cinsiyet, eğitim ve eşlik eden hastalıkların bazı subgruplarla anlamlı şekilde ilişkili olduğu izlendi. Yaş, cinsiyet, eğitim, diyabetik retinopatinin şiddeti, eşlik eden hastalıklar, görme keskinliği, HbA1c, lazer fotokoagulasyon, makula ödemi ve ilaç kullanımı etkisi düzeltildikten sonra, görme keskinliği ve HbA1c ile kompozit skor arasında anlamlı bir ilişki saptandı. Sonuç: Yüksek HbA1c ve düşük görme keskinliği, görmeye dayalı yaşam kalitesinde azalma ile ilişkili bulundu. Hastaların perspektifinden bakıldığında, diyabetik retinopatinin genel sağlık, mental sağlık ve rol zorlukları üzerine de etkileri olduğu izlendi.

Amaç: Glokom hastalarında glokomla ilgili farkındalık durumunun değerlendirilmesi Gereç ve Yöntem: Glokomda farkındalık düzeyinin değerlendirilmesi amacıyla 78 primer açık açılı glokom hastasına anket uygulandı. Anket, sosyodemografik bulgular, glokom ve tedavisi ile ilgili bilgi,tedaviye uyum ve bilgi gereksinimi konularını içermekteydi. Bulgular: Ortalama bilgi skoru 52.4±18 saptandı. Hastaların yarısının skoru 50'nin altındaydı. Hastaların %91'i glokomun körlüğe, %64.1'i görme alanı defektine sebep olduğunu, 26.9'u ise glokomun iyileşebilen bir hastalık olduğunu belirtti. Hastaların %65.4'ü aile bireylerinde glokom varsa, glokom ortaya çıkma ihtimalinin daha yüksek olduğunu, %24.4'ü glokom tedavisine uymadığını belirtti, %24.4'ü son göz içi basınç değerini hatırlamıyordu. Hastaların %16'sı kullandıkları ilaçların yan etkisi olup olmadığını bilmiyordu. İstatistiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte erkeklerin, gençlerin ve ailede glokom öyküsü bulunanların bilgi skorlarının daha yüksek olduğu görüldü. Kullanılan ilaç isimlerinin bilinme oraının ve eğitim düzeyinin, glokom bilgisi düzeyiyle anlamlı bir ilişkisi oldugu izlendi. Yerleşim yeri, çalışma durumu, glokom sü resi, göz içi basınç düzeyi, tedaviye uyum ve glokomla bilgi gereksinimi ile glokom bilgi düzeyi arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı. Sonuç: Glokom hastalarında glokomla ilgili bilgi düzeyi yeterli değildir. Bilgi artışı, glokomla ilgili farkındalığı arttırabilir ancak tedaviye uyum sadece bilgiyle ilişkili değildir. Hastaların davranışsal faktörler açısından da desteklenmesi gereklidir.

Purpose: To evaluate the lipid profile of patients with retinal vein occlusion (RVO). Material and Methods: The records of 53 patients with RVO seen between 2008-2010 at Pamukkale University, Department of Ophthalmology were retrospectively evaluated. Age matched 54 patients without ophthalmic pathologies comprised the control group. The control group was divided into control group 1 (without systemic diseases) and control group 2 (with systemic diseases similar to the study group). Total cholesterol, high density lipoprotein, low density lipoprotein, triglyserid values of the study group were compared to the control groups. Results: Of 53 patients with RVO, 24 patients with available lipid profile were enrolled in the study. In the study group, 12 (50%) patients were male and 12 (50%) were female with a mean age of 61.9±10.7. Nineteen (79.1%) patients had branch RVO and 5 (20.8%) patients had central RVO. Twelve patients had hypertension, 2 patients had diabetes mellitus and 3 patients had hypertension and diabetes mellitus. Mean triglyserid, total cholesterol, high density lipoprotein, low density lipoprotein levels were 174.5±114.5, 185.5±39.6, 44.9±9.8, 101.9±32 respectively in the study group, 135±67.3, 192.1±48, 43.4±13.1 and 116.7±42.7 in the control group 1 and 180.4±77.9, 193.6±39.8, 41.8±10.5 and 115.5±30.9 respectively in the control group 2. The differences in lipid profiles between the study and the control groups were not statistically significant. Conclusion: Lipid profile in RVO is not significantly different from the age-matched patients with and without systemic vascular risk factors.

ÖZETGlokomatöz ve Nonglokomatöz gözlerde peripapiller koroid kalınlığı ileretina sinir lifi tabakası kalınlığı, optik disk rim-çukurluk özellikleri vesantral kornea kalınlığı arasındaki korelasyonun değerlendirilmesiDr. Önder DemirtaşRetina sinir lifi tabakası (RSLT) ve görme alanı (GA) defektleri ile giden glokomprogresif optik nöropatidir ve dünyada körlüğün ikinci en sık sebebidir. Glokomprevelansı günden güne artmaktadır. Özellikle glokomun en sık tipi olan primer açıkaçılı glokomda (PAAG) çoğu hastada glokomun erken dönem tanı yöntemlerininyetersizliği sebebi ile tanı gecikmesi yaşanmaktadır. Buradan yola çıkarak çalışmamınamacı glokomatöz ve nonglokomatöz gözlerde peripapiller koroid kalınlığı (PPKK) ileRSLT kalınlığı, santral kornea kalınlığı (SKK) ve Heidelberg retinal tomografi(HRT)III ile ölçülen optik disk rim ölçümleri arasındaki korelasyonu değerlendirmek vePPKK'nın glokom tanısında ve progresyonundaki önemi hakkında fikir edinmektir.Çalışmaya glokom tanılı 51 hastanın 86 gözü, sağlıklı 42 gönüllünün 84 gözü ele alındı.Ayrıca 8 hastanın bir gözünde glokom tanılı diğer gözü sağlıklı olarak hem grup içindehem de ayrıca ele alındı. Böylece kontrol grubunun içine hasta gruptaki 8 hastanın diğersağlam olan gözleri de eklenerek kontrol grubundan toplam 92 göz incelenmiş oldu.PPKK ölçümü gelişmiş derinlik görüntüleme optik kohorens tomografi (GDG-OKT)yöntemiyle optik diskin 1mm ve 2mm yakınından ayrı ayrı 4 kardandan da yapıldı. Rimalanı, rim hacmi, lineer çukurluk/disk oranı ve ortalama çukurluk derinliği ölçümleriHRT III ile; RSLT ölçümleri spectralis OKT ile; SKK ölçümleri ise spekülermikroskopi ile yapıldı. Ölçülen değerler hem iki grup arasında karşılaştırıldı, hem deaynı grupta bu değerlerin birbirleri ile korelasyonları incelendi. Verilerin istatistikselanalizi SPSS 20.0 programı kullanılarak yapıldı ve P

Bu çalışmada amaç, eksudatif tip yaşa bağlı makuladejenerasyonuna ikincil olarak gelişen koroid neovaskülarizasyonunun tedavisindeintravitreal anti-VEGF uygulamalarının etkinliklerinin karşılaştırılması idi. Ocak 2015- Eylül 2017 arasında kliniğimizde eksudatif tip yaşa bağlı makula dejenerasyonunedeniyle değerlendirilen, intravitreal ranibizumab veya afliberceptuygulanan hastalar çalışmaya dahil edilerek başlangıçta ve tedavi sonundaki Snellen eşeli ile görme keskinlikleri(logmar'a çevrilmiştir), optik koherans tomografi ve fundus floresein anjiografi görüntüleri retrospektif olarak hasta kayıtlarından değerlendirildi. 50 göze intravitreal ranibizumab, 50 göze intravitrealaflibercept uygulanmıştı. Ortalama izlem süresi ranibizumab grubunda 13.62 ay,aflibercept grubunda 11.24 aydı. Tedavi sonrası ortalama görme düzeyinde tedavi öncesine göre ranibizumab grubunda artma (p= 0.0001) ve aflibercept grubunda'da artma saptandı (p= 0.0001). Ortalama görme düzeyindeki değişiklik her iki grupta da istatistiksel olarak anlamlı olarak bulundu. Tedavi sonrası ortalama santral makular kalınlıkta tedavi öncesine göre ranibizumab grubunda azalma (p=0.0001) ve aflibercept grubunda'da azalma saptandı (p=0.0001). Ortalama santral makular kalınlıktaki düşüş her iki grupta'da istatiksel olarak anlamlı olarak bulundu. İntravitreal ranibizumab ve aflibercept uygulamasına bağlı komplikasyon görülmedi. Çalışmamızda intravitreal anti-VEGF uygulamalarının eksudatif tip yaşa bağlı makula dejenerasyonlarındaki koroid neovaskülarizasyonunun tedavisinde etkili olduğunu ve bu çalışma grubunda iki tedavinin sonuçlarının benzer olduğunu saptadık.Anahtar Kelimeler: Yaşa bağlı makula dejenerasyonu, koroidal neovaskülarizasyon, ranibizumab, aflibercept The aim of this study was to compare the efficacies of intravitreal ranibizumab and aflibercept for the treatment of choroidal neovascularization due to age related macular degeneration. The study group consisted of patients with exudative age related macular degeneration, attended to our clinic between January 2015 and September 2017 and were treated with intravitreal ranibizumab or aflibercept. For all patients, data of visual acuity measured with Snellen chart (converted to logMAR), optical coherence tomography and fundus fluorescein angiography at the beginning and at the end of intravitreal therapies were evaluated. Fifty eyes were treated with intravitreal ranibizumab, fifty with intravitreal aflibercept. Mean follow up was 13.62 months for ranibizumab group, 11.24 months for aflibercept group. Mean visual acuity after the treatment increased for the ranibizumab group (p=0,0001), increased for the aflibercept group (p=0,0001). The difference between mean visual acuity values at the end and at the beginning of the study in each group was statistically significant. Mean central makular thickness after the treatment decreased for the ranibizumab group (p=0,0001), decreased for the aflibercept group (p=0,0001). The difference between mean central makular thickness values at the end and at the beginning of the study in each group was statistically significant. No complications related to intravitreal anti-VEGF application were observed. We found that intravitreal ranibizumab and aflibercept were effective for the treatment of choroidal neovascularization in exudative age related macular degeneration and the results of the two treatments were similar in this study group.Key words: Age related macular degeneration, choroidal neovascularization, ranibizumab, aflibercept 75

Amaç: Çalışmamızda retina ven tıkanıklığına bağlı maküla ödeminin tedavisinde intravitreal vasküler endotelial büyüme faktörü (VEGF) inhibitörü aflibercept ile deksametazon implantının etkinliğinin karşılaştırılması amaçlandı.Yöntem: Bu amaçla kliniğimiz retina biriminde Ocak 2014- Ekim 2016 tarihleri arasında retina ven tıkanıklığına bağlı maküla ödemi tanısı alarak takip edilen ve intravitreal aflibercept enjeksiyonu ve deksametazon implantı uygulanan hastaların klinik kayıtları ve optik kohorens tomografi (OCT) görüntüleri retrospektif olarak incelendi. Görme keskinliği, santral maküla kalınlığı, göz içi basınç değerleri ve katarakt gelişimi kaydedildi.Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 43 hastanın 44 gözüne ait dosyalar retrospektif olarak incelendi. Çalışmada 24 göze aflibercept, 20 göze ise deksametazon implantı uygulandı. Aflibercept grubu için yaş ortalaması 67,95±11,89 yıl idi. %30'u kadın, %70'i erkekdi. Ortalama takip süresi 15,05 ±2,43 ay, ortalama enjeksiyon sayısı 3,6±1,09 ve ortalama enjeksiyon aralığı ise 2,28 ay olarak bulundu. Deksametazon grubu için ise yaş ortalaması 70.29±10.87 yıl idi. %33,3'ü kadın, %66,7'si erkekdi. Ortalama takip süresi 16.95±4.38 ay, ortalama enjeksiyon sayısı 2.7±0.85, ortalama enjeksiyon aralığı ise 6,48 ay olarak bulundu. Enjeksiyon öncesi hastaların yaş, cinsiyet, göz tutulumu ve retina ven tıkanıklığının tipi açısından karşılaştırıldığında fark gözlenmedi (p>0.05). Enjeksiyon sonrası her iki grubun görme keskinliği ve santral maküla kalınlığına bakıldığında; grup içi aylara göre karşılaştırmada intravitreal aflibercept enjeksiyonu sonrası son kotrolde (ortalama 15,05 ±2,43 ay )görme keskinliğinde iyileşme; santral maküla kalınlığında ise birinci ay, ikinci ay, üçüncü ay, altıncı ay, onikinci ay ve son kontrolde anlamlı gerileme gözlendi (p0.05 ). Gruplar arası santral maküla kalınlığı karşılaştırıldığında üçüncü ayda aflibercept uygulanan grupta istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha fazla azalma saptanmıştır(p0.05). Katarakt oluşumu ise istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (p>0.05). Sonuç: Retina ven tıkanıklığına bağlı maküla ödemi tedavisinde hem intravitreal ranibizumab ve hem de intravitreal deksametazon implantı tedavilerinin görme keskinliğini anlamlı dercede artırdığı ve santral maküla kalınlığında anlamlı düşme sağladığı, ancak üçüncü ayda iki tedavi arasında santral maküla kalınlığında anlamlı farklılık görüldü. Diğer taraftan Deksametazon implantının özellikle erken dönemde göz içi basıncını yükselttiğinden dikkatli kullanılması gerekti sonucuna da ulaşıldı. Anahtar Kelimeler: Retinal ven tıkanıklığı, aflibercept, deksametazon implantı, VEGF Purpose: We aimed to compare the efficacy of intravitreal vascular endothelial growth factor (VEGF) inhibitor aflibercept and intravitreal dexamethasone implant in the treatment of macular edema due to retinal vein occlusion.Methods: We retrospectively reviewed the clinical files and optic cohorence tomography (OCT) records of the patients followed between January 2014 - November 2016 in our retina clinic due to macular edema secondary to retinal vein occlusion and treated with intravitreal aflibercept injection or dexamethasone implant. Visual acuity, central macular thickness, intraocular pressure and cataract development were recorded. Results: Forty-four eyes of 43 patients included into the study were examined retrospectively. In the study, 24 eyes received aflibercept, 20 eyes received dexamethasone implant. The mean age was 67.95±11.89 years, 30% were male and 70% were female, the mean follow up was 15.05±2.43 months in aflibercept group and the mean injection number was 3.6±1.09 and the mean injection interval was 2,28 months. The mean age of the patients in dexamethasone group was 62.00±11.76 years, 54.5% were female, 45.5% were male, mean follow up time was 16,95±4.38 months, mean injection number was 2.7±0.85, and the mean injection interval was 6,48 months. There was no difference between the groups with regard to age, sex, laterality and the retinal vein occlusion types (p>0.05). After the aflibercept injection, the significant increase in visual acuity at the last check (mean 15.05±2.43 months), and the significant decrease in central macular thickness at the first,2nd, 3rd, 6th,12th months and last check were observed (p0.05). When the central macular thickness was compared between the groups, there was a statistically significant decrease in the level of aflibercept in the third month (p0.05). Aflibercept group showed no intraocular pressure increase.Conclusion: Our study demonstrated that both drugs contributed significantly to increase in visual acuity and decrease in central macular thickness in the treatment of macular edema due to retinal vein occlusion, but there was a significant difference in central macular thickness between the two treatments at the third month. On the other hand, the study revealed that dexamethasone implant should be used carefully since it can be cause intraocular pressure increase, especially in early period after the treatment. Keywords: Retinal vein occlusion, aflibercept, dexamethason implant, VEGF 98

Diyabetik retinopatili hastalarda klinik anlamlı maküla ödemi (KAMÖ) gelişiminde etkili olan sistemik risk faktörlerini belirlemek amacıyla, kliniğimize başvuran 210 diyabet hastasının 420 gözü retrospektif olarak incelendi. Diyabetik maküla ödemi olan 105 hastanın 210 gözü çalışma grubu olarak alınırken, maküla ödemi olmayan ancak diyabetik retinopatisi olan 105 hastanın 210 gözü kontrol grubu olarak alındı.Lojistik regresyon analizinde, maküla ödemi gelişiminde istatistiksel olarak anlamlı etkileri olan faktörlerin yaş, diyabet süresi, hipertansiyon varlığı, AKŞ (glukoz) yüksekliği, trigliserid düzeyi 200 üzeri olması, İleri DM evresi, BUN ve kreatinin olduğu bulunurken (p0,05).Faktörler birbirinden bağımsız incelendiğinde ise diyabet süresi uzun, yüksek yaş, glukoz yüksekliği, HbA1C, HT varlığı, yüksek bun, yüksek kreatinin, yüksek trigliserid, yüksek LDL düzeylerinin ve ileri evre diyabetik retinopatisi olan olgularda Maküla ödeminin istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha fazla olduğu görülürken (p0,05)Sonuç olarak Maküla ödemi gelişiminde diyabet süresi uzun, yüksek yaş, glukoz yüksekliği, HbA1C yüksekliği, HT varlığı, yüksek bun, yüksek kreatinin, yüksek trigliserid, yüksek LDL düzeylerinin ve ileri evre diyabetik retinopati varlığının anlamlı risk faktörleri olduğu görüldü. Makula Ödemi olan olguların bazılarında zemin diyabetik retinopati olması nedeniyle, diyabeti yeni teşhis edilmiş olgularda ya da zemin diyabetik retinopatisi olan olgularda bile makula ödemi olabileceği, diyabetik hastaların rutin göz muayeneleri sırasında daima akılda tutulmalıdır. 420 eyes of 210 diabetic patients who applied our clinic were retrospectively examined in order to determine risk factors which were effective in patients with diabetes mellitus during development of macular edema.While 210 eyes of 105 patients that were with macular edema were definied as research group, 210 eyes of 105 patients with diabetic retinopaty without macular edema enrolled as the control group.Logistic regression analysis, effective in the development of risk factors for macular edema statistically significant effects of the factors age, diabetes duration, presence of hypertension, FBG (glucose) level of triglycerides, the height must be over 200, advanced DM stage, BUN and creatinine were found (p < 0,05), gender, hgb, HDL, LDL, triglycerides should be between 150-200, PTZ-INR has been meaningless. (p > 0.05)Factors examined independent of each other is the height of the long duration of Diabetes, age, high glucose, HbA1C height, the presence of HT, high bun, high creatinine, high triglycerides, high LDL levels and Macular edema of diabetic retinopathy in patients with advanced stages of is more statistically significant levels of observed (p < 0,05), gender, Hgb, HDL, PTZ-INR levels of macular edema is not a statistically significant influence on the development of sight. (p > 0.05)As a result, the long duration of Diabetes, age in the development of macular edema, high glucose, HbA1C height, the presence of HT, high bun, high creatinine, high triglycerides, high LDL levels and advanced stage presence proved to be significant risk factors of diabetic retinopathy. In some of the case that are with macular edema due to ground diabetic retinopathy, it should be kept in mind during the routine eye examination of diabetic patients that there can be macular edema in the facts whose diabetes is newly diagnosed or even in the facts with ground diabetic retinopat 70

Amaç: Diabetik maküla ödeminde intravitreal triamsinolon asetonid ve intravitreal bevacizumab uygulamasının, görme keskinliği, göz içi basıncı ve maküla kalınlığı üzerine olan etkilerini karşılaştırmak.Materyal ve Metod: Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı Retina biriminde Nisan 2011 ile Ağustos 2012 tarihleri arasında takip edilen, yaşları 47 ile 79 arasında değişmekte olan, 58 (%58) erkek ve 42 (%42) kadın olmak üzere toplam 100 hastanın 100 gözü çalışmaya dahil edildi. Hastalar iki gruba ayrılarak, 100 gözden 50 göze 4 mg/0.1 ml intravitreal triamsinolon asetat (İVTA), 50 göze de 2,5 mg/O.l ml intravitreal bevacizumab (İVBE) tedavisi uygulandı. Takip kriterleri olarak en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİGK), göz içi basıncı değerleri (GİB), OKT ile ölçülen maküla kalınlığı belirlendi ve iki grup birbiriyle kıyaslandı.Bulgular: İntravitreal enjeksiyon öncesi ortalama en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİGK) İVTA grubunda 0,78±0,3 logMAR iken, İVBE grubunda 0,79±0,4 logMAR idi. İntravitreal enjeksiyon öncesi ortalama görme keskinliği açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Enjeksiyondan sonra gruplar arasında 1. 3. ve 6. aylardaki ortalama görme keskinliği düzeyleri açısından istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Buna karşılık 3. ayda görme keskinliğindeki artış oranı yüzdesi İVTA grubunda daha fazlaydı. İntravitreal enjeksiyon öncesi ortalama maküla kalınlığı İVTA grubunda 476±98 mikron iken İVBE grubunda ise 439±125 mikron idi. İntravitreal enjeksiyon öncesi maküla kalınlığı açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Enjeksiyondan sonra ortalama maküla kalınlığı 1. ve 3. aylarda İVTA grubunda, İVBE grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede daha düşüktü. İVTA grubunda enjeksiyondan sonra ortalama göz içi basıncı (GİB) değerleri 1. 3. ve 6. aylarda enjeksiyon öncesine göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti. Buna karşılık İVBE grubunda GİB?ı değerlerinde önemli bir değişiklik izlenmedi.Sonuç: Diabetik maküla ödemi tedavisinde 4 mg/0.1 ml intravitreal triamsinolon asetonid ve 2,5mg/0.1 mİ intravitreal bevacizumab uygulamaları etkili yöntemlerdir. 4 mg/0.1 ml İVTA ve 2,5mg/0.1 mİ İVBE enjeksiyonu kıyaslandığında OKT ile ölçülen santral maküla kalınlığı dikkate alındığında İVTA? nın etkinlik bakımından daha avantajlı olduğu görülmektedir. ABSTRACTPurpose: To compare the efficacy of intravitreal triamcinolone acetonide injection (IVTA) and intravitreal bevacizumab injection (IVBE) on visual acuity (VA), intraocular pressure (IOP) and central macular thickness (CMT) in the treatment of diabetic macular oedema.Material and Method: A total of 100 eyes of 100 patients who underwent ophthalmic examination in our Retina Clinic in the Department of Ophthalmology, Pamukkale University Medical Faculty between Aprıl 2011 and August 2012 were included to the study. 58(58%) of the patients aged 47-79 were male and 42(42%) were female. Patients were distribuded into two groups as IVTA and IVBE groups. 50 of 100 eyes received 4 mg/0.1 ml intravitreal triamcinolone acetonide (IVTA) treatment and 50 eyes received 2.5 mg/0.1 ml intravitreal bevacizumab (IVBE) treatment. The best corrected visual acuity (BCVA), intraocular pressure (IOP) and central macular thickness (CMT) measured by OCT, were determined as follow-up criteria and two groups were compared with each other.Findings: The best corrected visual acuity (BCVA) in IVTA and IVBE group before injection was 0.78±0.3 and 0.79±0.4 logMAR respectively. No statistically significant difference was observed between two groups in terms of mean visual acuity before injection. There were no statistically significant differences at 1, 3 and 6 months measurements between two groups in terms of mean visual acuity. On the other hand, IVTA group demonstrated greater improvement in visual acuity at 3 months. The mean central macular thickness was 476±98 microns IVTA group whereas it was 439±125 microns in IVBE groups. No statistically significant difference was observed between two groups in terms of mean central macular thickness before injection. The mean macula thickness in IVTA group at 1. and 3. months was significantly lower than those found in IVBE group. When compared, the mean IOP value was significantly higher at 1, 3 and 6 months than it was before injection. On the other hand no significant difference was observed in IVBE group in terms of IOP.Conclusion: 4 mg/0.1 ml intravitreal triamcinolone acetonide and 2.5 mg/0.1 ml inravitreal bevacizumab injection are efficient in the treatment of diabetic macular oedema. Results indicate that 4 mg/0.1 ml intravitreal triamcinolone has beter efficacy when taking the central macula thickness measured by OCT into consideration. 65

Psödoeksfoliasyon sendromlu (PES) ve glokomlu hastalarda oküler kan akımının azalabileceği bilinmektedir. Hastalarda oküler kan akımı değerlendirebilmek için renkli doppler ultrasonografi (RDUS) ve dinamik kontür tonometre (DKT) gibi çeşitli teknikler kullanılabilir. Bu çalışmanın amacı, DKT ile ölçülen oküler nabız amplitüdü (ONA) ile RDUS ile ölçülen retrobulber damarlardaki kan akım hızı ve damar direnç indeks değerleri arasındaki korelasyonun değerlendirilmesidir. Rutin göz muayenesinde oküler patoloji saptanmayan 20 PES'lu hastanın 20 gözü, 20 psödoeksfoliasyon glokomlu (PEG) hastanın 20 gözü, kliniğimizde trabekülektomi uygulanmış 15 hastanın 18 gözü ve kontrol grubundaki 20 hastanın 20 gözü çalışmaya dahil edildi. Tüm hastalar, ONA ölçümünü de içeren tam oftalamolojik muayeneden geçirildi. RDUS ile oftalmik arter (OA), santral retinal arter (SRA) ve posterior silyer arter (PSA)'lerin pik sistolik hız (PSV), end diyastolik hız (EDV) değerleri ölçüldü ve rezitif indeks (RI) değerleri hesaplandı. PEG grubunda kontrol grubuna göre OA, SRA, PSA'ler de azalmış PSV, EDV değerleri, artmış RI değeri saptandı (p: 0,0001). PES ve kontrol grubunda retrobulber damarların hemodinamik parametre değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0,05). PES, PEG ve kontrol grubunda ONA değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0,05). PES ve kontrol gruplarında ONA ile OA'in PSV değeri arasında korelasyon tespit edildi. Tüm gruplarda ONA ile retrobulber damarların EDV ve RI değerleri arasında korelasyon saptanmadı. Glokomun sebep olduğu oküler kan akım değişikliklerini değerlendirmede DKT yetersiz olabileceği, RDUS ise faydalı olabileceği sonucuna varıldı. Cases of pseudoexfoliation syndrome (PES) and glaucoma, ocular blood flow have been reported to be reduced. Various techniques have used to evaluate ocular blood flow in patiens, such as color doppler imaging(CDI) and dynamic contour tonomety(DCT) The aim of this study was to evaluate the correlation between ocular pulse amplitude (OPA), measured by DCT and CDI of the arteric retrobulbar vessels in different patient groups.Study was performed on patients that ocular pathology hasn?t been determined in the routine eye examination and 20 eyes of 20 patients that have PES, 20 eyes of 20 patients that have pseudoexfoliation glaucoma(PEG),18 eyes of 15 patients that have underwent trabeculectomy and 20 eyes of 20 patients in control were included to the study. All patients underwent complete ophthalmic examination including OPA values determined by DCT. CDI was also performed.We measured haemodynamic parameters of the ophthalmic artery (OA), central retinal artery (CRA), and posterior ciliary arteries (PCA). Peak systolic velocity (PSV), end-diastolic velocity (EDV) were measured, and resistance index (RI) was calculated.PSV and EDV values were lower and RI were higher for the OA, CRA and PCA of PEG group compared with healty controls (p:0,0001). There are no differences in the retrobulbar blood flow parameters between PES and healty controls (p>0,05).There was no significant difference in the OPA values between healty, PES and PEG groups.(p>0,05). A correlation was found between OPA and PSV in OA of PES and control groups.(p:0,033,) There was no correlation was found between OPA and EDV, RI in the retrobulbar vessels of all groups.OPA correlates with PSV in the OA in CDI. To evaluate the ocular blood flow OPA may insufficiency. Glaucoma developed retrobulbar hemodynamics changes flow measurement with color Doppler ultrasound technique can be done 71