Search

BackgroundMigraine without aura (MwoA) is a very frequent and remarkable comorbidity in patients with idiopathic/genetic epilepsy (I/GE). Frequently in clinical practice, diagnosis of MwoA may be challenging despite the guidance of current diagnostic criteria of the International Classification of Headache Disorders 3 (ICHD-3). In this study, we aimed to disclose the diagnostic gaps in the diagnosis of comorbid MwoA, using a zone concept, in patients with I/GEs with headaches who were diagnosed by an experienced headache expert.MethodsIn this multicenter study including 809 consecutive patients with a diagnosis of I/GE with or without headache, 163 patients who were diagnosed by an experienced headache expert as having a comorbid MwoA were reevaluated. Eligible patients were divided into three subgroups, namely, full diagnosis, zone I, and zone II according to their status of fulfilling the ICHD-3 criteria. A Classification and Regression Tree (CART) analysis was performed to bring out the meaningful predictors when evaluating patients with I/GEs for MwoA comorbidity, using the variables that were significant in the univariate analysis.ResultsLonger headache duration (n = 62) in the CART analysis were 48.39% Juvenile myoclonic epilepsy followed by 25.81% epilepsy with generalized tonic-clonic seizures alone.ConclusionLonger headache duration, throbbing pain, increase of pain by physical activity, photophobia and/or phonophobia, presence of vertigo/dizziness, osmophobia, and higher VAS scores are the main supportive associated factors when applying the ICHD-3 criteria for the comorbid MwoA diagnosis in patients with I/GEs. Evaluating these characteristics could be helpful to close the diagnostic gaps in everyday clinical practice and fasten the diagnostic process of comorbid MwoA in patients with I/GEs.

Epilepsi; oldukça sık rastlanan ve dünya üzerinde yaklaşık 50 milyon insanın etkilendiği, engelliliğe neden olabilen önemli bir hastalıktır. Çeşitli klinik ve elektrofizyolojik bulgularla kendini gösteren birçok epilepsi tipi tanımlanmıştır. Çoğu epileptik nöbet interiktal, iktal veya postiktal dönemde otonom sinir sistemi fonksiyonlarında değişikliklere yol açabilmektedir. Otonom sinir sisteminin sempatik ve parasempatik bölümlerinin fonksiyonunun elektrofizyolojik olarak ortaya koyulabilmesi için günümüzde birçok yöntem bulunmasına karşılık sempatik cilt yanıtlarının incelenmesi ve R-R interval değişkenliğine bakılması en kolay, pratik ve tekrarlanabilen yöntemler olarak tercih edilmektedir.Çalışmamıza İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilimdalı Epilepsi Polikliniğine başvuran, anamnez, detaylı nörolojik muayene, elektroensefalografik inceleme (EEG), magnetik rezonans görüntüleme (MRI) ve diğer yardımcı tanı yöntemleri kullanılarak `Epilepsi` tanısı almış olan 50 hasta ve 42 sağlıklı kontrol dahil edildi. Hasta grubu epilepsi alt tiplerine göre Temporal lob tutulumu ön planda olanlar, Jeneralize nöbetleri olanlar ve Temporal dışı (Ekstra -temporal) olarak üç ana gruba ayrıldı. Hastalara otonom sinir sistemi disfonksiyonununa dair en sık rastlanan semptomlardan oluşan bir anket formu doldurtuldu. Her hastada ortostatik hipotansiyon varlığı araştırıldı ve kaydedildi. Hasta ve kontrol gruplarına sempatik sistem fonksiyonlarının değerlendirilebilmesi amacıyla üst ekstremitede el ayası cildi üzerinden sempatik cilt yanıtlarına bakıldı. Parasempatik sistem fonksiyonlarının değerlendirilebilmesi için istirahat, derin inspiryum ve valsalva manevraları esnasında kalbin R-R intervallerinin değişkenliğine bakıldı. Çıkan sonuçlar hasta ve kontrol grupları, temporal – ektratemporal lob epilepsili gruplar, temporal-jeneralize epilepsili gruplar arasında ayrı ayrı değerlendirildi.Sonuç olarak temporal lob epilepsisi olan hastalarda terleme, sık idrara çıkma, ortostatik hipotansiyon varlığı, konstipasyon ve göz kararması gibi otonom sinir sistemi semptomları, ekstratemporal epilepsili hasta grubuna göre istatiksel olarak anlamlı derecede yüksek (p>0.05) bulundu. Hasta grubunda istirahat, derin solunum ve valsalva manevrası sırasında RR interval değişkenlik yüzdeleri kontrol grubuna göre anlamlı derecede düşük bulundu (p:0.001; p0.05). The R-R İnterval Variability percents were lower at the patient group during the resting, deep inspiration and valsalva maneveurs compared to the healthy control group (p:0.001; p

Giriş ve Amaç: Multipl Skleroz (MS), SSS'nin enflamatuar, otoimmun bir hastalığıdır. CD4 ve CD8 T hücreleri, aktive edilmiş monositler ve B hücrelerini içeren enflamasyon ile ilişkili olduğu düşünülen infiltratlar, SSS'deki lezyonlar içinde yer alır ve sonuç olarak miyelin kılıfında hasarlanmaya neden olurlar. MS'in tanı, hastalığa yatkınlık, tedavi yanıtı ve prognozunu öngörebilme adına son yıllarda birçok biyobelirteç çalışılmıştır. Bu belirteçlerin birçoğunun klinik anlamlılığı kesinleşmemiş, klinik pratikte hastalığın seyri ile anlamlı ve özgül bir ilişki elde edilememiştir. Bu biyobelirteçlerden biri nöroflamentlerdir. Biz de bu çalışmamızda MS hastalarında, atak tipi, atak sıklığı, EDSS skorları, manyetik rezonans görüntüleme ve BOS bulguları ile serum nörofilaman hafif zincir (NFL) düzeylerinin arasındaki ilişkinin değerlendirilmesini amaçladık.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Nöroloji Kliniğininde takipli 18-65 yaş arası Mcdonald 2017 kriterlerine göre Relapsing Remitting Multipl Skleroz (RRMS) tanısı alan, yakın zamanda atak öyküsü bulunmayan, son atağından en az 6 ay süre geçmiş olan hastalar ve sağlıklı kontrol grubu alındı. Tüm hastaların yaş, cinsiyet, hastalık süresi, atak sayısı, atak tipi (beyin sapı, duyusal, piramidal, optik nörit, spinal, serebellar), eşlik eden diğer hastalıklar, sigara öyküsü, hastalığına yönelik kullandığı ilaçlar, EDSS (expanded disability status scale) skorları, daha önce bakılmış olan laboratuar sonuçları (Tiroid fonksiyon testleri, vaskülit paneli, D vitamin düzeyi) ile VEP sonuçları kayıt edildi. Tüm hastaların daha önce çekilmiş ve sistemde kayıtlı bulunan kranial ve spinal görüntüleme bulguları değerlendirildi. Bu değerlendirmede; T2 lezyon yükü, lezyon dağılımı (supratentorial, intratentorial, spinal), kontrastlanma paterni, kara delik sayısı ve atrofi varlığı kayıt edildi. Yapılmış olan beyin omurilik sıvısı incelemesinde protein düzeyi, oligoklonal bant varlığı ve tipi, IG G indeksi kayıt edildi. Serum nörofilaman düzeyi için kan örnekleri -80 derecede uygun şartlarda saklandı ve ELİSA yöntemi ile çalışıldı.Bulgular: Hasta ve kontrol grubu karşılaştırıldığında, hasta grubunda NFL değerleri anlamlı olarak yüksek saptandı (p˂0.05). Değerlendirilen diğer parametreler arasında istatiksel anlamlı farklılık saptanmadı (p>0.05).Sonuç: Bu çalışmada, serum NFL düzeyi MS hastalarında sağlıklı kontrollerle karşılaştırıldığında anlamlı yüksek saptanmıştır. Bu durum serum NFL düzeylerinin MS hastalarında doku hasarının değerlendirilmesinde ve hastalık takibinde güvenilir bir biyomarker olarak kullanılabileceğini desteklemektedir. Purpose: Multipl Sclerosis is an inflammatory and autoimmune disease of CNS. Infiltrates that are thought to be related to inflammation, including CD4 and CD8 T cells, activated monocytes, and B cells are located within the lesions in the CNS, and as a result, they cause damage to the myelin sheath. Several biomarkers have been studied in the recent years to predict the diagnosis, disease susceptibility, treatment response and prognosis of MS. However, clinical significance of many of these biomarkers has not been confirmed, and in clinical practice neither, a significant or a specific relationship has not been concluded related to the course of the disease. One of these biomarkers are neuroflaments. In this study, we aimed to evaluate the relationship between the serum neurofilament light chain levels and attack type, attack frequency, EDSS scores, magnetic resonance imaging and CSF findings, in Multipl Sclerosis patients.Materials and Methods: Patients included in this study were selected among the ones that were admitted to Neurology Outpatient Clinic. The study group was consisted of 100 patients who were diagnosed with Relapsing Remitting Multipl Sclerosis according to Mcdonald criterias, did not have a recent attack history and have had at least 6 months passed since their last attack. 60 healthy controls with no history of any neurological diseases. Age, gender, duration of disease, number of attacks, type of attack (brainstem, sensory, pyramidal, optic neuritis, spinal, cerebellar) concomitant diseases, smoking history, drugs used for the disease, EDSS (expanded disability status scale) scores, laboratory results (Thyroid function tests, vasculitis panel, vitamin D level) and VEP results were recorded for all patients. Detailed neurological examinations were performed in both healthy controls and study groups. Previous cranial and spinal imaging findings of all patients were evaluated. In this evaluation; T2 lesion load, lesion distribution (supratentorial, intratensel, spinal), enhancement pattern, number of black holes and presence of atrophy were recorded. Protein level, oligoclonal band presence and type and IG G index were recorded in the cerebrospinal fluid examination. Blood samples were collected from the patients to study serum neurofilament levels and stored at -80 degrees until further analysis with the ELISA method.Results: Serum NFL levels between MS patients and healthy controls were compared, and serum NFL levels were found to be significantly higher in MS patients (p˂0.05). No statistically significant difference was observed in the other measured parameters (p> 0.05).Conclusion: In this study, serum NFL levels were found to be significantly higher in MS patients, compared to healthy controls. For these reasons, this study supports serum NFL value as a reliable biomarker to track tissue damage caused by disease progression in MS patients. 56

Amaç: Uyku bozukluğu KBY'de sık görülen nörolojik komplikasyonlardan biridir. Yapılan bir çalışmada hemodiyaliz uygulanan KBY hastalarının dörtte üçünden fazlasında, bir veya daha fazla subjektif uyku yakınmasının olduğu gösterilmiştir. KBY'nin erken evrelerinde uyku bozukluğu varlığının tespit edilmesi, hastaların daha ileri dönemde karşılaşacağı fonksiyonel kaybı ve komplikasyonları en aza indirmek ve uyku bozukluğu üzerinde etkili olan parametreler ile ilişkili düzenleme yapılması konusunda fayda sağlayabilir. Biz de bu amaçla prediyaliz dönemdeki KBY hastalarında, evrelere göre uyku bozukluğunun sıklığını, uyku kalitesi ve etkileyen faktörleri, uyku bozukluğu gelişiminde etkili diğer parametreleri belirlemeyi amaçladık.Çalışma planı: Çalışmaya 75 prediyaliz dönemde takip edilen KBY hastası ile 50 gönüllü kontrol dahil edildi. Çalışmaya katılan hastaların ayrıntılı öyküleri alındı ve nörolojik muayeneleri yapıldı. Hastaların yaş, cinsiyet, vücut kitle indeksi (VKİ), hastalık evresi, eşlik eden hastalıklar ve laboratuar tetkikleri kayıt edildi. Uyku bozukluğu varlığını sorgulamak için Epworth uykululuk (EUS), Pittsburg uyku kalite indeksi (PUKİ) ölçekleri kullanıldı. Hastalarda huzursuz bacak sendromu (HBS) varlığı belirlendi, HBS olanlarda UHBSÇG skalasına göre hastalık şiddeti sorgulandı. Uyku bozukluğu saptanan hasta grubuna polisomnografi (PSG) yapıldı. Hasta ve kontrol grubundaki tüm hastalara yaşam kalite ölçeği SF-36 uygulandı.Bulgular: Hasta grubunun (Grup 1) 57'si (%76) kadın, 18'i (%24) erkek, yaş ortalaması 58±9,3, kontrol grubunun (Grup 2) ise 35'i (%70) kadın, 15'i (%30) erkek, yaş ortalamaları ise 46±15,2 idi. Hastaların %82,7'sinde diabetes mellitus (DM), %45,3'ünde hipertansiyon (HT) saptandı. GFR düzeylerine göre evre 1'de 9 (%12), evre 2'de 16 (%21,6), evre 3'de 25 (%33,3), evre 4'de 18 (%24), evre 5'de ise 7 (%9,3) hasta vardı. KBY hastalarının %42,7'sinde, kontrol grubunun %40'ında uyku bozukluğu saptandı. Uyku bozukluğu saptanan KBY hastaları arasında evre, yaş ve cinsiyet açsından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0,005). HBS, hasta grubunda 15 (%20), kontrol grubunda ise 4 hastada (%8) saptandı. Bu oran istatistiksel olarak anlamlı bulunmamakla birlikte görülme oranları bakımından literatürdeki çalışmalarla uyumlu idi. Hasta grubunda saptanan HBS'nin 9 u ağır (%12), 3'ü orta (%4) ve 3'ü hafif (%4) bulunurken kontrol grubunun 2'si hafif (%4) ve 2'si orta (%4) düzeyde saptandı. PSG yapılan 12 hastanın 1'inde (%8,3) hafif OSAS, 5'inde (%41,6) ağır OSAS, 1'inde (%8,3) REM ilişkili apne-hipopne sendromu, 4'ünde (%33,3) ise basit horlama tespit edildi. PSG yapılan HBS hastalarının NREM 1 etkinliği yüksek, NREM 2 ve 3 düşük bulundu. Hasta ve kontrol grubunu SF-36 yaşam kalite ölçeği açısından karşılaştırıldığında prediyaliz hastalarında fiziksel fonksiyon istatistiksel olarak anlamlı düşük bulunurken kontrol grubunda ise sosyal fonksiyon anlamlı derecede düşük bulundu. Sonuç: Çalışmamızda uyku bozukluğu, prediyaliz hasta grubunda kontrol grubuna göre anlamlı yüksek saptanmadı ancak hastaların yaklaşık yarısında uyku bozukluğu ve HBS ile ilgili şikayetlerin bulunması bu hastaların erken dönemde uyku kalitesi ile HBS açısından sorgulanmasının önemli olabileceğini düşündürdü.Anahtar kelimeler: Uyku bozukluğu, Prediyaliz, Kronik Böbrek Yetmezliği, Polisomnografi Objective: Sleep disorders is the most common neurological complication of CRF. In a survey-based study, more than three-quarters of hemodialysed CRF patients had one or more subjective sleep complaints. This may suggest that the presence of sleep disturbance in the early stages of CRF may minimize the functional loss and complications that patients will experience later and to regulate the parameters that are effective on sleep disturbance. For this purpose, we aimed to determine the frequency of sleep disturbance, the quality of sleep and the factors affecting sleep rate, and the effect of other related parameters in the development of sleep disorder in the prediagnosis stage of CRF patients.Method: 75 predialysis patients and 50 healty volunters as the control group were included in the study. A detailed anamnesis was obtained from each participating patietns and all underwent a neurological examination. Patient's age, cender, body mass index (BMI), stage of the disease, comorbidities and laboratory examinations were recorded. Epworth sleepiness scale (EUS), Pittsburgh sleep quality index (PSQI) scales were used to investigate the presence of sleep disorder. The presence of restless leg syndrome (RLS) was questioned in patients, the severity of the disease was questioned in patients with RLS according to IRLSSG scale. Polysomnography (PSG) was performed in the patient group who had sleep disorder. Quality of life SF-36 was applied to all patients in the patient and control groups.Results: Of the 75 patients included in the study, 57 (76%) were female and 18 (24%) were male. The mean age was 58 ± 9.3 years. Of the 45 healthy volunteers included in the control group, 35 (70%) were female and 15 (30%) were male and the mean age was 46 ± 15.2. The most common concomitant diseases were 82.7% diabetes mellitus and 45.3% hypertension. According to GFR levels, 9 (12%) in stage 1, 16 (21.6%) in stage 2, 25 (%33.3) in stage 3, 18 (%24) in stage 4, stage 5 There were 7 (%9.3) patients. %42.7 of the patients with CRF and %40 of the control group had sleep disorders. RLS was detected in 15 patients (20%) in the CRF group and 4 patients (8%) in the control group. Although this rate was not statistically significant, it was found to be consistent with the literature in terms of incidence rates. Of the RLS detected in CRF patients, 9 were severe (%12), 3 were moderate (%4), and 3 were mild (%4). Of the 12 patients, 1 (%12,3) had mild OSAS, 5 (%41,6) had severe OSAS, 1 (%8,3) had REM-related apnea-hypopnea syndrome, 4 (% 33,3) found simple snoring. The results of 1 patient could not be evaluated because sleep efficiency was low. Of the 12 patients who underwent PSG, 1 patients (%8,3) had mild OSAS, 5 patient (%41,6) had severe OSAS, 1 patient (%8,3) had REM related apnea-hypopnea syndrome, and 4 patient (%33,3) found simple snoring. In patients with RLS, NREM 1 activity was high and NREM 2 and 3 were low. In the comparison of CRF patients and control group SF-36 quality of life scale, physical function was significantly lower in CRF patients and social function was significantly lower in control group.Conclusion: In our study, sleep disturbance in predialysis patients was not high compared to the control group. The fact that about half of the patients had complaints of sleep disorder and HBS suggests that it may be important to question these patients in terms of sleep quality and HBS in the early period.Key words: Sleep Disorder, Predialysis, Chronic Renal Failure, Polysomnography 108