Search

Background: Migraine is a type of primary headache caused by changes in the trigeminal system and has been reported to be associated with neurovascular inflammation of cerebral and extracerebral vessels. Objective: It is known that inflammation is an important process in the pathogenesis of migraine. It has been shown that the molecules of visinin-like protein 1 (Vilip-1), YKL-40, lipocalin-2 and interleukin (IL)-23 play a role in the inflammatory process. Our aim is to investigate the role of this molecule in the metabolic pathway of migraine disease. Methods: Fifty migraine patients with and without aura in the interictal period were included in the study. Vilip-1, YKL-40, lipocalin-2, and IL-23 levels were measured by ELISA method. Results: Serum vilip-1, YKL-40, lipocalin-2, and IL-23 levels were found to be significantly higher in migraine patients compared to the control group. We found that this molecule increased significantly in migraine subgroups compared to the control group (p < 0.001). A positive significant correlation was found between vilip-1 level and YKL-40 and lipocalin-2 levels in migraine patients. In addition, a positive correlation was observed between visual analogue scale score, number of days with pain and vilip-1 level (p < 0.01). The results of our study showed that activation of inflammatory mediators may play a role in the pathogenesis of migraine disease. In addition, our study is valuable in that inflammatory molecules are high in the interictal period and these biomarkers have never been analyzed in migraine patients. However, we still believe that larger studies are needed to explain the role of vilip-1, YKL-40, lipocalin-2, and IL-23 in the molecular mechanism of migraine disease. 36526441

Giriş: Defansif tıp, hekimlerin kendilerini tıbbi malpraktis davalarına karşı korumak amacı ile tanı ve tedaviye yönelik gereksiz işlemler kullanmaları veya malpraktis davası ile sonuçlanma riski yüksek tıbbi uygulamaların sorumluluğunu almamak için, bu tür uygulamalardan kaçınmalarıdır. Bu çalışma, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesinde, dahili ve cerrahi tıp bilimlerinde çalışan araştırma görevlisi hekimlerin, defansif tıp uygulamaları hakkındaki bilgi ve tutumları, işe bağlı gerginlik ve tükenmişlik düzeylerini etkileyen faktörleri ortaya koymak amacıyla yapılmıştır. Yöntem: Tanımlayıcı-kesitsel tipteki bu çalışmanın örneklemi, orantılı tabakalı yöntemle oluşturulmuştur. Sosyodemografik veri formu, defansif tıp uygulamaları tutum ölçeği ve Maslach tükenmişlik ölçeğini içeren anket, 200 hekime uygulanmıştır. Bulgular: Yaş ortalaması 29,4±3,0 olan katılımcıların, % 70,5’i (n=141) erkek, %56’sı (n=112) evliydi. Pozitif ve negatif defansif tıp sıklığı, sırasıyla %98 (n=196), %92 (n=184) olarak bulunmuştur. Defansif tıp puanları, erkeklerde, cerrahi bilimlerde çalışanlarda, uzmanlık eğitiminin ilk 2 yılındakilerde, hakkında malpraktis davası açılanlarda ve sigara kullananlarda anlamlı derecede yüksek bulunmuştur. İşe bağlı gerginlik düzeyi, cerrahi bilimlerde çalışanlarda, ayda 8 ve üzeri sayıda nöbet tutanlarda, hakkında malpraktis davası açılanlarda, sigara kullananlarda, alkol kullananlarda anlamlı derecede yüksek bulunmuştur. Hekimlerin, Maslach tükenmişlik ölçeğinden aldıkları puan ortalamaları, duygusal tükenme için 31,57±11,67, duyarsızlaşma için 11,75±6,49, kişisel başarı için 29,46±7,72 olarak belirlenmiştir. Sonuç: Çalışmamızda, araştırma görevlisi hekimlerin büyük kısmının meslek ve uzmanlık dalı seçiminden memnun olmadıkları, defansif tıp kavramı hakkında bilgilerinin yetersiz ve tüm tükenmişlik boyutlarında, yüksek tükenmişlik oranlarının olduğu sonucuna varılmıştır. Defansif tıbbı daha fazla uygulayanların tükenmişlik düzeylerinin daha yüksek olduğu görülmüştür., Introduction: Defensive medicine is the practiceof physicians to use the unnecessary procedures for diagnosis and treatment inorder to protect themselves against medical malpractice cases, or to avoidtaking the responsibility of high-risk medical practices which are likely toresult in a malpractice case. The present study was carried out toreveal the knowledge and attitudes of research assistants working in internaland surgical medical sciences at Dicle University Medical Faculty Hospitalabout the defensive medicine applications and the factors affectingwork-related stress and burnout levels. Method:The sample of this descriptive-cross-sectional type of study was designed byproportional layer method. The questionnaire, which included thesociodemographic data form, the defensive medicine applications attitude scaleand the maslach burnout ınventory, was applied to 200 physicians. Results: Of all the participants whosemean age was 29.4±3.0, 70.5%(n=141) were male, 56%(n=112) were married. Thefrequency of positive and negative defensive medicine was found as 98%(n=196)and 92 % (n=184) respectively. Thepoints of defensive medicine were significantly high in the males, thoseworking at surgical departments, those in the first two years of the specialisttraining in medicine, those the malpractice case opened about and smokers. Thelevel of work-related tension was significantly high in the ones working atsurgical departments, ones who keep watch for eight times or more per month, thosethe malpractice case opened about, smokers and alcohol users. The averagepoints which the physicians took from Maslach Burnout Inventory were determinedas 31.57±11.67 for emotional exhaustion, 11.75±6.49 for desensitization and29.46±7.72 for personal accomplishment. Conclusion:In our study, it was concluded that most of the research assistants were notsatisfied with the choice of profession and specialty, their knowledge ofdefensive medicine concept was inadequate and their high burnout rates were foundin all burnout dimensions. It was seen that the burnout levels of those whoapplied more to defensive medicine were higher.

Scarlet fever is an infectious disease caused by the erythrogenic toxin produced by β-hemolytic streptococci. The prodrome is 12-24 hours of fever, emesis, sore throat, and headache. If not treated, the fever rises up to 39.5 °C and may last up to 5-7 days. In case of a length in prodrome , complications may occur.We report a five-year-old case who presented with Bell’s paralysis together with scarlet fever. We emphasize that scarlet fever should be kept in mind in the treatment and follow-up of the patients presenting with facial paralysis.

Amaç: Çalışmamızın amacı gebelikteki aneminin doğum şekli ve yeni doğan (YD) üzerine etkilerini değerlendirmektir. Yöntemler: Haziran-Ekim 2009 arasında doğum yapan 307 gebede hemoglobin (Hb), hematokrit (Hct) değerleri ve doğum şekli retrospektif olarak değerlendirildi. Ayrıca 1.dakika ve 5.dakika apgar skorları, doğum ağırlıkları ve yeni doğanların kordon kanından elde edilen Hb, Hct ve bilirubin değerleri kaydedildi. Gebeler, Hb değeri 11,1 g/dl ve üzerinde olanlar anemik olmayan ve 11g/dl altında olanlar ise anemik olmak üzere iki gruba ayrılarak sınıflandırıldı. Ayrıca Hb değeri 10,1–11 g/dl, 9,1-10 g/dl ve 9 g/dl’nin altında olanlar şeklinde anemik grup kendi içinde 3 gruba ayrıldı. Bulgular: Çalışmaya alınan gebelerin 146’sı anemik iken, 161’i anemik değildi. Düşük doğum ağırlıklı bebek oranları anemik gebelerde anlamlı olarak daha yüksekti (p=0,029). Anemik gebelerin yeni doğanlarında Hb (P=0,026) ve Hct P=0,006) değerlerinin anlamlı olarak daha düşüktü. Düşük doğum ağırlığı sıklığı, anne Hb değeri 10g/dl ve altında olduğunda anlamlı olarak artmaktaydı (%62,5 duyarlılık, %74,7 özgüllük). Sonuç: Anemik gebelerin yeni doğanlarında düşük doğum ağırlığı ile düşük Hb ve Hct değerleri daha sık görülmektedir. Bu nedenle gebelik esnasında anemi muhtemel olumsuz sonuçları nedeniyle taranmalı ve tedavi edilmelidir. Objective: The aim of this study is to evaluate the effects of anemia in pregnancy on the mode of delivery and newborn. Methods: Between June and October 2009, 307 pregnant women were evaluated in terms of hemoglobin (Hb) and hematocrit (Hct) values, and delivery mode retrospectively. And also, the first and fifth minute Apgar scores, birth weight, and the values of Hb, Hct, and bilirubin, which obtained from the cord blood of neonates, were analyzed. Pregnant women were divided into two groups and classified as: hemoglobin value under 11.1 g / dl as anemic and the others as non-anemic group. In addition, the anemic group were divided into three group in terms of hemoglobin value, as follows: Group 1: 10.1 -11 mg/dl, group 2: 9.1 - 10 mg/dl, and group 3

Background: Neopterin is a pyrazino-pyrimidine compound which is used as a marker of cell-mediated immunity in a variety of diseases. It is known that neopterin levels increase in diseases where interferon-gamma (IFN-g) stimulation is present, and also as a result of deficiencies in renal function, given that the primary means of elimination of neopterin is through the kidneys. In this study, we aimed to investigate the role of increased neopterin levels as a prognostic biomarker in patients with impaired renal function. Methods: A total of 90 individuals including 63 patients with chronic kidney failure (CKF) and 27 healthy volunteers were included in the study. Serum neopterin concentrations were measured using the enzyme-linked immunosorbent assay. A Mann-Whitney U test and a Pearson Correlation Test were used in the statistical analysis, with a p value of 0.05). Conclusions: A significant increase was found in the serum neopterin levels in the CKF patients, due to both the triggering of the disease and the reduction of neopterin elimination. Uvod: Neopterin je pirazino-pirimidinsko jedinjenje koje se koristi kao marker ćelijski posredovanog imuniteta kod različitih oboljenja. Poznato je da se nivoi neopterina povećavaju kod oboljenja gde je prisutna intreferon-gama stimulacija (IFN-g) i kao rezultat deficijencije kod bubrežne funkcije, tako sto se primarno neopterin eliminise kroz bubrege. U ovom izučavanju svrha je bila da se prouči uloga povećanih nivoa neopterina kao prognostičkog biomarkera u pacijenata sa ostećenom bubrežnom funkcijom. Metode: Proučavanje je obuhvatilo ukupno 90 osoba uključujući 63 pacijenata sa hroničnim bubrežnim ostećenjem (CKF) i 27 zdravih volontera. Koncentracije serumskog neopterina merene su primenom enzimskog-imunoodređivanja. Za statističku analizu korisćeni su Mann-Whitney U test i Pearson korelacioni test, sa p vrednosću < 0,05, kao statistički značajnom. Rezultati: Pacijenti su imali srednju prosečnu starost od 52,21 ±0,16 godina, a kontrolna grupa 56,55± 0,32. U CKF pacijenata serumski neopterin nivoi povećavali su se značajno vise nego u kontrolnoj grupi (p < 0,001), dok nije bilo statistički značajne korelacije koja je identifikovana između nivoa serumskog neopterina i godina starosti (p> 0,05). Zakljućak: Nađeno je značajno povećanje nivoa serumskog neopterina kod CKF pacijenata, kako zbog bolesti tako i zbog smanjenog izlučivanja neopterina.

An increase in neopterin concentrations is known in some pathologies due to interferon-gamma (INF-γ) activation. These include viral and bacterial infections, auto immune diseases, metabolic diseases, psychiatric disorders, tissue and organ rejections, and different malignancies. The aim of this study was to evaluate the role of neopterin as a prognostic biomarker in type 2 diabetes, which is a metabolic disease with a high worldwide prevalence.The study included a total of one hundred thirtynine individuals including one hundred and six patients admitted to a family medicine outpatient clinic and diagnosed with type 2 diabetes and thirty-three healthy volunteers. Serum neopterin concentrations were measured using the enzyme-linked immunosorbent assay.Serum neopterin levels significantly increased in type 2 diabetes patients, compared to the control group (p0.001).Early diagnosis of diabetes and determination of the appropriate therapeutic options are of utmost importance, as diabetes is also associated with other systemic diseases. The risk of developing secondary diseases is high in untreated patients. Our study results suggest that serum neopterin may be a useful biomarker in patients with type 2 diabetes.Poznato je da u nekim patološkim stanjima dolazi do porasta koncentracija neopterina usled aktivacije interferonagama (INF-γ). Ovde spadaju virusne i bakterijske infekcije, autoimune bolesti, metabolička oboljenja, psihijatrijski poremećaji, odbacivanje tkiva ili organa i različiti maligniteti. Cilj ove studije bio je da se odredi uloga neopterina kao prognostičkog biomarkera u tipu 2 dijabetesa, koji je metaboličko oboljenje sa visokom prevalencom širom sveta.Studija je obuhvatila ukupno 139 osoba, među kojima 106 pacijenata primljenih u kliniku za porodičnu medicinu kod kojih je dijagnostikovan tip 2 dijabetesa i 33 zdravih dobrovoljaca. Koncentracije neopterina u serumu merene su metodom ELISA.Nivoi neopterina u serumu značajno su porasli kod obolelih od tipa 2 dijabetesa u poređenju s kontrolnom grupom (p0,001).Rana dijagnoza i određivanje odgovarajućih terapijskih mogućnosti su od presudne važnosti, pošto je dijabetes povezan i sa drugim sistemskim oboljenjima. Kod nelečenih pacijenata postoji veliki rizik od razvoja sekundarnih bolesti. Rezultati naše studije ukazuju na to da neopterin u serumu može biti koristan biomarker kod obolelih od tipa 2 dijabetesa.

Amaç: Bu çalışmadaki amacımız Aile hekimliği polikliniğe başvuran dispepsi hastalarının depresyon, anksiyete düzeylerinin sağlıklı kontroller ile karşılaştırarak araştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Kesitsel tipte olan bu çalışmanın evreni Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Aile Hekimliği polikliniğine başvuran 18-65 yaş arası ve dispepsi şikayeti olan ve olmayan hastalardır. Çalışmamıza 397'si kadın ve 203'u erkek olmak üzere 600 kişi katıldı. Çalışmada katılımcılara 13 tane sorudan oluşan sosyodemografik veri formu, Beck depresyon ölçeği (BDÖ), Beck anksiyete ölçeği (BAÖ) ve dispepsi şiddetini ölçmek için de SODA (Severity of Dyspepsia Assessment) ölçeği uygulandı. 0,05 den küçük p değerleri anlamlı kabul edildi.Bulgular: 300 dispeptik şikayetleri olan hasta grubunda hastaların %33'ü erkek, %67'si kadın; yaş ortalamaları 31,4±8,82'idi. Dispeptik şikayetleri olmayan grubun ise %34,6'sı erkek, %65,4'ü kadın olup yaş ortalamaları ise 30,21±9,13'tü. BAÖ ile hasta grubunda anksiyete puanı 14,9±8,98, kontrol grubunda 14,0±9,29; BDÖ'nin puanı ise hasta grubunda 11,5±7,01, kontrol grubunda 11,4±7,09 olarak bulunmuştur. Çalışmamızda gruplar arasında sigara kullanımı açısından istatiksel olarak anlamlı fark vardı ve hasta grubunun %63,1'i sigara içerken kontrol grubunda bu oran %36,9'du (p

Giriş ve Amaç: Yeme bozuklukları bedensel ve psikososyal boyutları olan; bireyin yemek yeme, vücut ağırlığı ve dış görünüşü ile ilgili düşünce ve yeme alışkanlıklarında bozulma ile kendini gösteren bir durumdur. Çoğu epidemiyolojik çalışma vücut kitle indeksi ile yeme tutumu ve benlik saygısı arasında kuvvetli bir ilişki olduğunu göstermiştir. Bu çalışmada, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Aile Hekimliği polikliniğine başvuran hastalarda vücut kitle indeksi ile yeme tutumu ve benlik saygısı arasındaki ilişki incelenmiştir.Materyal ve Metod: Tanımlayıcı kesitsel tipteki bu çalışmanın evreni olarak Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Aile Hekimliği polikliniğine 01.11.2018 ve 01.02.2019 tarihleri arasında başvuran 18-65 yaş arası hastalar seçilmiştir. Bu tarihler arasında polikliniğe başvuran hastaların sosyodemografik özelikleri, vücut kitle indeksleri, benlik saygıları, yeme tutumları ve bu parametrelerin birbirleri ile nasıl bir ilişkisinin olduğu incelenmiş olup vücut kitle indeksi ile yeme tutumunun benlik saygısı üzerine etkisi araştırılmıştır.Bulgular: Katılımcıların 155 (%51)'inin erkek, 149 (%49)'nun kadın olduğu görülmektedir. Katılımcıların 102 (%33.6)'si evli, 154 (%66.4)'ü bekar iken, eğitim düzeyleri açısından incelendiğinde 186 (%61.2)'sının üniversite mezunu, 75 (%24.7)'inin lise mezunu, 16 (%5.3)'sının ortaokul mezunu, 12 (%3.9)'sinin ilkokul mezunu olduğu, okuryazar olmayanların ise 15 (%4.9) kişi olduğu tespit edildi. Cinsiyete göre vücut kitle indeksi ile yeme tutumu arasında anlamlı fark saptanırken benlik saygısı arasında anlamlı farklılık tespit edilmedi. Sigara içme durumu ile yeme tutumu ve benlik saygısı skoru arasında anlamlı bir fark elde edilmemişken vücut kitle indeksi sigara içen kişilerde anlamlı olarak yüksek bulunmuştur. Medeni durum ile araştırılan durumlar arasında vücut kitle indeksi olarak evliler daha yüksek bulunmuş yeme tutumu skoru ise bekarlarda yüksek saptanmıştır. Vücut kitle indeksi ile yeme tutumu arasında anlamlı olarak pozitif korelasyon mevcutken benlik saygısı arasında negatif anlamlı olmayan bir korelasyon elde edildi. Yeme tutumu ve benlik saygısı arasında negatif ve anlamlı olmayan bir korelasyon mevcuttu.Sonuç: Çalışmamızda vücut kitle indeksinin cinsiyet, medeni durum ve sigara içimi ile ilişkili olduğu görülmüştür. Vücut kitle indeksi ile yeme tutumu arasında pozitif korelasyon saptanmıştır. Vücut kitle indeksi arttıkça yeme davranışı bozulmaktadır. İstatistiksel olarak anlamlı olmasa da vücut kitle indeksinin benlik saygısı üzerinde olumsuz etkisinin olduğu görülmüştür. Vücut kitle indeksi ile yeme tutumu arasında hangisinin diğerini etkilediği konusunda daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır. Introduction and Aim: Eating disorders with physical and psychosocial dimensions are manifested by the deterioration in the eating and eating habits of the individual about eating, body weight and appearance. Most epidemiological studies have shown a strong relationship between body mass index and eating attitude and self-esteem. In this study we examined the relationship between body mass index and eating attitude and self-esteem in patients admitted to Dicle University Faculty of Medicine Family Medicine outpatient clinic.Material and Methods: The patients between 18-65 years of age who applied to Dicle University Medical Faculty Hospital Family Medicine Outpatient Clinic between 01.11.2018 and 01.02.2019 as the universe of this descriptive cross-sectional study. The sociodemographic characteristics, body mass index, self-esteem and eating attitudes of the patients who applied to the outpatient clinic between these dates and the relationship between these parameters and the effect of body mass index and eating attitude on self esteem were investigated.Results: Of the participants, 155 (51%) were male and 149 (49%) were female. 102 (33.6%) of the participants were married and 154 (66.4%) were single, and 186 (61.2%) were university graduates, 75 (24.7%) were high school graduates and 16 (5.3%) were secondary school graduates, 12 (3.9%) were primary school graduates and 15 (4.9%) were illiterate. According to gender, there was a significant difference between body mass index and eating attitude, while no significant difference was found between self esteem. While there was no significant difference between smoking status and eating attitude and self-esteem score, body mass index was significantly higher in smokers. Among the cases investigated by marital status, the body mass index was found to be higher than married and the eating attitude score was higher in the bachelors. While there was a significant positive correlation between body mass index and eating attitude, a negative non-significant correlation was found between body mass index and self-esteem. There was a negative and nonsignificant correlation between eating attitude and self-esteem Conclusion: In our study, body mass index was found to be related to sex, marital status and smoking. A positive correlation was found between body mass index and eating attitude. As the body mass index increases eating behavior deteriorates. Although it was not statistically significant, body mass index had a negative effect on self-esteem. Further studies are needed to determine which affects the other between body mass index and eating attitude.KEYWORDS: Body mass index, eating attitude, self-esteem, smoking 76

Giriş ve amaç:Kistik Fibrozis (KF) otozomal resesif kalıtımla aktarılan, epitelium zarındaki Kistik Fibrozis Transmembran Regülator (KFTR) proteini defekti sonucu gelişen, ter bezlerini, bronşial, pankreatik, mide-barsak yolu ve genitoüriner sistemin salgı yapan elemanlarını etkileyen kronik bir hastalıktır. Bu çalışmamızda; çocukluk ve erişkinlik döneminde sağlıklı popülasyona göre dezavantajlar oluşturan KF'nin daha iyi anlaşılması, bu hastalarda yaşam süresi ve konforunu etkileyen bakteriyel üremeleri arttıran nedenlerin aydınlatılması ve bunlara çözüm önerilerinin sunulması amaçlanmıştır.Materyal–metod:Araştırmamızda KF'lilerin sosyodemografik, klinik ve laboratuar verileri geriye dönük olarak incelenmiş, özellikle solunum yollarındaki Pseudomonal ve Staphilococcal üremeleri arttıran nedenler üzerinde durulmuştur.Çalışmaya ter testi ve gen mutasyon analizi gibi yöntemler uygulanarak kesin tanısı konulmuş, demografik bilgilerinin, klinik ve laboratuar tetkik sonuçlarının kaydedildiği takip dosyaları düzenli ve yeterli tutulan hastalar dâhil edilmiştir.Bulgular: Hastalarımızın%41,5'i (n=59) kız, %58,5'i (n=83) erkekti. Kız ve erkek hastalar arasında P.aeruginosa veya S.aureus üremeleri açısından anlamlı istatistiksel fark saptanmamıştır (p=0,21-p=0,07). Olgularımızın ter testinde klor (Cl) artışı ile P.aeruginosa ve S.aureus üremeleri arasında anlamlı istatistiksel ilişki saptanmıştır (p=0,001-p=0,04). Vakalarımızın zorlu ekspirasyonun birinci saniyesinde verilen hava yüzdesi (FEV1%) ile P.aeruginosa üremeleri arasında anlamlı istatistiksel ilişki saptanmış olup S.aureus üreme oranlarında aynı ilişkiye rastlanmamıştır (p=0,004-p=0,77). Hastalarımızın düzenli kontrol muayenesine gelme oranları ile P.aeruginosa ve S.aureus üremeleri arasında negatif istatistiksel ilişki saptanmıştır (p=0,002-p=0,01). Olgularımızın eşlik eden ek hastalık varlığı ile S.aureus üremeleri arasında anlamlı istatistiksel ilişki saptanmış olup P.aeruginosa üreme oranlarında aynı ilişkiye rastlanmamıştır (p=0,04-p=0,96).Sonuç: KF'li hastalarda, sağlık durumunu etkileyen bakteriyel üremelerin gözden kaçmaması içindüzenli kontrol ve takibin önemli olduğu sonucuna varıldı.Anahtar kelimeler: Kistik Fibrozis, Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus aureus, üreme, kolonizasyon Introduction and purpose: Cystic Fibrosis (CF) is an autosomal recessive chronic diseasewith a defectiveprotein in the epithelial cell membrane named Cystic Fibrosis Transmembrane Regulator (CFTR) that affects sweat glands, pulmonary, pancreatic, gastrointestinal and genital tract mucous glands. In this study; we aimed to comprehend the disadvantages of CFduring childhood and adulthood according to healty any population and to clear up the main reasons of increased bacterial growth and to offer effective solutions.Material–methods:In our study, sociodemographic, clinical and laboratory datas of the cases with CF were investigated retrospectively and the reasons that increase the Pseudomonal and Staphilococcal growth in the respiratory tract were emphasized.The patients who had a definite disease by diagnosed methods such as sweat test and gene mutation analysis and also who had regularly recordeddemographic, clinical data and laboratory tests were included in the study.Findings: 41,5% (n=59) of our patients were female and 58,5% (n=83) were male. There was no statistically significant difference between female and male patients in terms ofreproduction of P.aeruginosa or S.aureus (p=0,21-p=0,07). Significant statistical correlation was found between the increase of clor (Cl)levels in sweat test and P.aeruginosa and S.aureus reproduction in our cases (p=0,001-p=0,04).There was a statistically significant relationship between FEV1% values and P. aeruginosa reproduction of our cases where as the same relationship was not found with S. aureus(p=0,004-p=0,77).Negatively significant statistical correlation was found between regular control examination rates and P.aeruginosa and S.aureus reproductions(p=0,002-p=0,01). There was a statistically significant relationship between the presence of concomitant disease and S.aureus reproduction in our cases, however P.aeruginosa reproduction rates didn't have the same relationship (p=0,04-p=0,96).Conclusion: It was concluded that regular control and follow-up is important in patients with CF so as not to overlook bacterial growth that affects health.Keywords: Cystic Fibrosis,Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus aureus, reproduction, colonization 100

Giriş ve Amaç: Dünya Sağlık Örgütü (WHO) ve Birleşmiş Milletler Çocuklara Yardım Fonu (UNICEF), anne sütüyle beslenmenin yanında ek gıdaya 6. Ayda başlanmasını ve anne sütüyle ek gıdanın birlikte 2 yaşına kadar verilmesini önermektedir. Buradaki amacımız anne sütünün yerine ek gıda verilmesi değil emzirilmeye başlandıktan 6 ay sonra bebeğe verilen anne sütünün yetersiz olması nedeniyle ikisinin kombine şekilde uygun zaman aralığında verilmesidir. Böylece bebeğin sadece anne sütüyle beslendiği dönemden erişkin tip beslenme dönemine geçişi sorunsuz şekilde tamamlanarak bebek için büyük öneme sahip olan immünolojik korumanın devam etmesi amaçlanır. Bu çalışma, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Aile Hekimliği polikliniğine başvuran 0-2 yaş çocuğu olan annelerin çocuğun beslenmesi ile ilgili bilgi ve davranışlarını değerlendirmek amacıyla yapılmıştır.Materyal ve Metod: Yaptığımız çalışma kesitsel tipte olup 01.08.2018 ve 01.11.2018 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Aile Hekimliği Polikliniğine müracaat eden 0-2 yaş çocuğu olan 249 anne dahil edilmiştir. Çocukların boy ve kiloları ölçülüp annelere sosyodemografik veri formu ve beslenme anketi doldurtularak annelerin çocuğun beslenmesi ile ilgili bilgi ve davranışları araştırılmıştır. Elde ettiğimiz veriler SPSS 24 (Statistical Package for the Social Sciences) paket programı kullanılarak analiz edilmiştir.Bulgular: Çalışmamıza katılan annelerin yaş ortalaması 28.7±6.0, sahip oldukları çocuk sayısı ortalaması ise 2.6±1.7'ydi. Annelerin %16.1'i üniversite mezunu, %56.6'sı normal vajinal doğum yapmış, %22.1'i geniş ailede yaşamaktadır. Annelerin %72.3'ü ilk 1 saat içinde bebeklerini emzirmiştir. Annelerin %25.3'ü ise bebeklerini 6 ay olmadan önce anne sütünden kesmiştir. Annelerin %76.7'sinin bebeklerine kısa süreli de olsa mama vermiş olduğu görülmüştür. 0-2 yaş bebeğe sahip olan annelerin aldığı eğitim ile anne sütü (p

Giriş ve Amaç: Çalışmamızda, boy kısalığının fiziksel görünümü etkilemesi ve bireyin özgüven gelişiminde önemli bir dönemi oluşturan çocukluk döneminde dikkatin bedene yönelmiş olması nedeniyle boy kısalığı olan çocukların benlik saygılarının sosyodemografik veriler ile incelenip değerlendirilmesi amaçlandı. Materyal ve Metod: Tanımlayıcı kesitsel tipteki bu çalışma Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Hastalıkları Hastanesi Büyüme ve Gelişim Polikliniğine 01.09.2018 ve 30.11.2018 tarihleri arasında başvuran 9-17 yaş arası 180 çocuk hastalarla gerçekleştirilmiştir. Sosyodemografik veri formu ve Piers-Harris Çocuklar İçin Öz-kavramı Ölçeği boy kısalığı olan 180 çocuğa uygulanmıştır. Verilerin analizi SPSS 25.0 (Statistical Package for the Social Sciences) paket programı kullanılarak yapılmıştır.Bulgular: Katılımcıların, 101'i (%56,1) erkek, 79'u (%43,9) kadın idi. Yaş ortalaması 151,8±23,7 ay idi. Katılımcıların 128'i (%71,1) puberteye girmiş, 52'si (%28,9) henüz puberteye girmemiş idi. Çocukların uzunluk ölçümlerinde ortalama boy 138,9±10,9 cm olarak bulundu. Ortalama z-skoru değeri -2,30±0,2 SD idi. Piers-Harris çocuklar için öz kavramı ölçeğinden alınan puanların ortalaması 55,2±10,0 idi. Fiziksel görünüm algısında ortalama puan 6,03±1,8 idi. Takvim yaşının ilerlemesiyle öz-kavramın azaldığı saptandı. Pubertal geçişin öz-benlik kavramına negatif etkisi görüldü. Kısa boylu çocuklarda fiziksel görünümün zihinsel durum, okul durumu ve mutluluk ile ilişkili olduğu saptandı.Sonuç: Bu çalışmada, boy kısalığı olan çocukların öz benlik kavramlarının düşük olduğu saptanmıştır. Çocukların bedenlerini ve benliklerini sorgulamaya başladıkları puberteye geçiş evresinde öz-benlik kavramında ciddi düşüş görülmektedir. Boy kısalığı olan çocuklarda fiziksel görünüm algısı zihinsel ve okul durumuyla pozitif korelasyon gösterdiği gibi mutluluk da fiziksel görünümle yakından ilişkilidir. Boy kısalığı nedeniyle takip edilen bütün çocuklar psikososyal açıdan değerlendirilmelidir. Özellikle puberteye geçiş evresinde psikolojik destek sağlanmalıdır. ANAHTAR SÖZCÜKLER: Boy kısalığı, öz-benlik kavramı, çocuk ve adolesan sağlığı. Introduction and Aim: In this study, it was aimed to examine and evaluate the self-esteem of short statured children, by using sociodemographic data due to their focus on their body in childhood and the short stature status's affecting the physical appearance.Material and Methods: This descriptive cross-sectional study was carried out with children aged between 9-17 years who applied to Dicle University Medical Faculty Pediatric Hospital Growth and Development Outpatient Clinic between 01.09.2018 and 30.11.2018. The sociodemographic data form and Piers-Harris Children's Self-Concept Scale were applied to 180 children with short stature. The data were analyzed using SPSS 25.0 (Statistical Package for the Social Sciences) package program. Results: Of the participants, 101 (56.1%) were male and 79 (43.9%) were female. The mean age was 151.8±23,7 months. 128 of the participants (71.1%) entered puberty and 52 (28.9%) of them had not. The mean height of the children was 138.9±10,9 cm. The mean z-score was -2.30±0,2 SD. The mean score for the Piers-Harris self-concept scale was 55.2±10.0. The mean score of physical appearance was 6.03±1.8. With the progression of the calendar age, self-concept decreased. There was a negative effect of pubertal transition on self-concept. Physical appearance was found to be related to mental and school success status and happiness in short children.Conclusion: In this study, it was found that the self-concept of children with short stature was low. In the transition phase to puberty, where children begin to question their bodies and self, there is a serious decline in the self-concept. In children with short stature, physical appearance perception is positively correlated with mental and school status and happiness is closely related to physical appearance. All children followed for short stature should be evaluated psychosocially. Psychological support should be provided especially during the transition to puberty.KEYWORDS: Short stature, self concept, childhood and adolescent health. 85

ÖZETGiriş ve Amaç: Diyabetes Mellitus'un tüm dünyada ve Türkiye'de görülme sıklığı giderek artmaktadır. Mikro ve makrovasküler komplikasyonları ile artmış morbidite, mortalite ve sağlık maliyetlerindeki artış ile global bir epidemi haline gelmektedir. Bu çalışmada amacımız Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi polikliniklerine başvuran tip 2 diyabetes mellitus hastalarında D vitamini ve B12 vitamini düzeyini retrospektif olarak değerlendirmek, bunların biyokimyasal parametrelerle ve glisemik kontrol ile ilişkisini saptamak ve değerlendirmektir.Gereç ve Yöntem: Çalışmamız retrospektif, tanımlayıcı, kesitsel bir çalışma olup 01/01/2016-01/01/2018 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi polikliniklerine başvuran tip 2 diyabetes mellitus tanısı konan 549 hastanın laboratuar parametrelerinin retrospektif olarak değerlendirilmesiyle oluşturulmuştur. Toplam 549 tip 2 diyabetes mellitus hastasının B12 vitamini, D vitamini, glukoz, Ca, fosfor, üre, kreatinin, kolestrol, LDL, HDL, trigliserid, HbA1c düzeyleri karşılaştırılmıştır.Bulgular: Hastaların 225'i (%40) erkek, 324'ü (%60) kadındı. D vitamini düşük olan hastalarda vitamin B12 düzeyinin de düşük olduğu saptandı (p=0,002). HbA1C'si düşük olan hastaların D vitamininin daha yüksek oldu tespit edildi. D vitamini yüksek olan hasta gruplarının glisemik kontrolünün daha iyi olduğu, HbA1c ve kan plazma glukoz değerlerinin daha düşük olduğu görüldü.Sonuç: Diyabet hastalarında vitamin D ve vitamin B12 düzeyinin değerlendirilmesi ve gerekli durumlarda replasmanının yapılması diyabetin kontrol altına alınması ve komplikasyonların önlenmesi açısından önem arz etmektedir. ANAHTAR SÖZCÜKLER: Diyabetes mellitus, B12 vitamini, D vitamini. ABSTRACTIntroduction and Aim: The incidence of Diabetes Mellitus (DM) is increasing worldwide as well as in Turkey. Micro and macrovascular complications are becoming a global epidemic with increased morbidity, mortality and health costs. The aim of this study is to evaluate vitamin D and vitamin B12 levels retrospectively in patients with type 2 diabetes mellitus who applied to Dicle University Medical Faculty Hospital and to determine the relationship between vitamin D and B12 levels with biochemical parameters and glycemic control.Materials and Methods: This retrospective, descriptive, cross-sectional study was conducted in 549 patients with type 2 diabetes mellitus who applied to Dicle University Medical Faculty outpatient clinics between 01 01/01 / 2016-01 / 01/2018 retrospectively. Data of 549 type 2 diabetes mellitus patients were compared in terms of Vitamin B12, vitamin D, glucose, Ca, phosphorus, urea, creatinine, cholesterol, LDL, HDL, triglyceride, HbA1C levels.Results: 225 (40%) of the patients were male and 324 (60%) were female. Vitamin B12 levels were found to be lower in patients with low vitamin D levels (p = 0.002). Patients with low HbA1C had higher vitamin D levels. Patients with high vitamin D levels were found to have lower levels of HbA1c and blood plasma glucose levels with better glycemic control.Conclusion: The evaluation of vitamin D-vitamin B12 levels in diabetic patients and the replacement of them when necessary are important for controlling diabetes and preventing complications.KEYWORDS: Diabetes mellitus, vitamin B12, vitamin D. 62

Amaç:Doğum sonrası depresyon (DSD) diğer adıyla postpartum depresyon doğumdan sonra başlayan psikotik belirtileri olmayan majör depresif ataktır.Bu çalışma, Diyarbakır il merkezinde doğum yapan kadınlarda doğum sonu depresyon prevalansını ve ilişkili risk faktörlerini,Edinburgh Doğum Sonrası Depresyon Ölçeğikullanarak değerlendirilmesi amacı ile yapılmıştır.Gereç ve Yöntem:Tanımlayıcı ve kesitsel tipteki bu çalışmanın evrenini, Sağlık Bilimleri Üniversitesi Diyarbakır Gazi Yaşargil E.A.H. kadın hastalıkları ve doğum polikliniğine, doğum sonrası başvuran kadınlar oluşturmaktadır.Çalışma verileri, 2018 yılı, nisan-haziran aylarında kadınlara 44 sorudan oluşan sosyodemografik veri formu ve 10 sorudan oluşan Edinburgh Postpartum Depresyon Ölçeği(EPDÖ) hekim tarafından uygulanarak toplanmıştır. Araştırmamızakriterlere uyan toplam 311 kadındahil edilmiştir. Bulgular:DSD prevalansı %15,1 olarak saptanmıştır.Gebeliği planlı olanlarda DSD riski, planlı olmayanlara göre daha düşük bulunmuştur (p=0,010). Gebelik öncesi depresyon yaşayanlarda DSD riskinin daha yüksek olduğu görülmüştür (p=0,001).NVD yapanlarda DSD riski %10,9 iken, sezaryen ile doğum yapanlarda bu oran %20,4 idi (p=0,025). Kız cinsiyet isteyen grupta DSD riski, erkek isteyen gruba göre daha düşük saptanmıştır (p=0,029). Emziren kadınlarda DSD riski daha düşük bulundu (p=0,001). Ekonomik durumu orta-iyi olanlarda DSD riski ekonomik durumu kötü olanlara göre daha fazla saptandı (p=0,008). DSD taraması pozitif olan grupta düşük ortalaması 0,64±0,91 iken, DSD taraması negatif olan grupta 0,27±0,68 idi (p

Amaç: Çalışmamızda palyatif bakım servisinde yatan hastalara bakım verenlerinde bakım yükü, anksiyete ve depresyon arasındaki ilişkinin sosyodemografik verilerle ve çeşitli yönleriyle araştırılması amaçlandı.Gereç ve Yöntem: Kesitsel tipte olan bu çalışmanın evreni Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Palyatif Bakım Merkezinde yatan hastalara bakım verenlerdir. Çalışmamıza 39'u kadın ve 33'ü erkek olmak üzere 72 kişi katılmıştır. Çalışmamızda katılımcılara 13 sorudan oluşan sosyodemografik veri formu, Beck anksiyete, Beck depresyon ve Zarit bakım yükü ölçekleri uygulanmıştır.Bulgular: Çalışmadaki katılımcıların 39 (%54,2)'u kadın, 33 (%45,8)'ü erkektir. Zarit bakım yükü ölçeği ortalama puanı 29,3±16,1, Beck anksiyete ölçeği ortalama puanı 11,9±8,0 ve Beck depresyon ölçeği ortalama puanı ise 12,7±9,2'dir.Bu çalışmada kadınlarda anksiyete ve depresyon ortalama puanı erkeklere göre anlamlı olarak yüksekti (sırasıyla p=0,039, p2=0,009). İşsiz bakım verenlerin anksiyete ve depresyon ortalama puanı çalışan bakım verenlere göre anlamlı düzeyde daha yüksekti ( sırasıyla p=0,037, p2=0,011). Bakım verenlerin yaşı ilerledikçe ortalama bakım yükleri istatistiksel olarak anlamlı düzeyde artmaktadır (p=0,003). Bakım yükü kadın cinsiyetinde daha fazla olarak bulundu (p=0,577). Eğitim düzeyi düştükçe bakım yükünde artış olduğu görüldü (p=0,771). Katılımcıların bakım yükü arttıkça anksiyete ve depresyon ölçeklerinden aldıkları ortalama puanlarda istatistiksel olarak anlamlı bir artış görüldü (sırasıyla p=0,743, p=0,986). Anksiyete, depresyon ve zarit bakım yükü ölçekleri arasında pozitif korelasyon saptanmıştır (sırasıyla p=0,001, p=0,002, p=0,003 ve r=0,418, r=0,360, r=0,349).Sonuç:Hastaya bakım veren kişilerin yaşının büyük olması, eğitim düzeylerinin düşük olmasıbakım yükünü artırmaktadır. Ayrıca, çalışmamızda kadınlarda veya işsiz bakıcılarda bakım yükünün anlamlı derecede yüksek olduğu tespit edilmiştir.Bu sebeplerle hastaya bakım veren kişilerin maruz kaldığı bakım yükü, palyatif bakım verilirken göz önünde bulundurulmalıdır.Anahtar sözcükler:Anksiyete, Bakım Verenler, Bakım Yükü, Depresyon, Palyatif Bakım. SUMMARYObjectives:In this study, it was aimed to investigate the relationship between care burden, anxiety and depression of the caregivers of the patients in the palliative care service with sociodemographic data and in terms of various aspects.Materials and Methods: The population of this cross-sectional study was the caregivers of the inpatients at the Palliative Care Center of the Dicle University School of Medicine. A total of 72 people, 39 women and 33 men, participated in the study. Sociodemographic data form consisting of 13 questions, Beck anxiety scale, Beck depression scale and Zarit care scale were applied to the participants.Results: Of the participants in our study, 39 (54,2%) were female and 33 (45,8%) were male. The mean score of the Zarit Care Burden Scale was 29,3±16,1, the mean score of the Beck Anxiety Scale was 11,9±8,0, and the mean score of the Beck Depression Scale was 12,7±9,2.In this study, the mean score of anxiety and depression was significantly higher in females than in males (p=0,039, p=0,009 respectively). The average score of anxiety and depression of unemployed caregivers is significantly higher than that of employed caregivers (p=0,037, p=0,011 respectively). As the age of caregivers increases, the average care burden increases significantly as well (p=0,003). Care burden was higher in female gender (p=0,577).As the level of education decreased, an increase in the care burden was seen (p=0,771). As the care burden of the participants increased, the mean scores of the anxiety and depression scales increased significantly (p=0,743, p=0,986, respectively). There was a positive correlation between anxiety scale, depression scale and zarit care burden scale (p=0,001, p=0,002, p=0,003 ve r=0,418, r=0,360, r=0,349).Conclusion:The age of the people who care for the patient and the low level of education increase the care burden. In addition, it was found in our study that the care burden was significantly higher at women or unemployed caregivers Therefore, the care burden of caregiver's should be taken intoconsideration when providing palliative care.Key words:Anxiety, Caregivers, Care burden, Depression, Palliative Care. 96

Giriş ve Amaç: Bu çalışmanın amacı; tıpta uzmanlık eğitimi alan asistan hekimlerin uyku kalitesini ve algılanan stres düzeyini saptamak, bunları etkileyen faktörleri belirlemek ve buna yönelik öneriler geliştirmektir.Gereç ve Yöntem: Çalışma Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesinde dahili ve cerrahi tıp bilim dallarında görev yapan asistan hekimlerden oluşmaktadır. Araştırmaya 176 asistan hekim katılmıştır, hekimlere önce araştırma hakkında bilgi verilmiş, çalışmayı kabul edenlerden sözlü ve yazılı onam alınmıştır. Demografik veriler, Algılanan Stres Ölçeği (ASÖ), Pittsburg Uyku Kalitesi İndeksi (PUKİ) anket skorları ve bileşenlerinin değerlendirilmesinde tanımlayıcı istatistikler ve korelasyon analizi kullanılmıştır. Hekimlerin uyku kalitesi, stres düzeyi ve bunların hekimlerin sosyo-demografik ve hekimlik özellikleriyle karşılaştırılmasında sürekli değişkenler için bağımsız gruplarda t testi, kategorik veriler için ki-kare testi ve Fisher's exact testi kullanıldı.Bulgular: Çalışmamıza 176 asistan hekim gönüllü olarak katılmıştır. Araştırmaya katılan asistan hekimlerin yaş ortalaması 29.14±2.47'idi. Araştırmaya katılanların %73.9'u erkek katılımcılardır. Katılımcıların %70.5'i dahili %29.5'i cerrahi birimlerde çalışmaktadır. Katılımcıların %93.2'si nöbet tutmaktadır. Nöbet sayısı 8 ve üzeri olan kişilerin %83.3'ünün, ayda 0-7 gün arasında nöbet tutanların ise %61.5'inin uyku kalitesi kötü saptandı. Bu iki grup karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir fark olduğu görüldü (p=0.004). Hekimlerden; dahili branşlarda çalışanların %62.1'inin, cerrahi birimlerde çalışanların ise %82.7'sinin uyku kalitesi kötü saptandı. Bu iki grup kıyaslandığında istatistiksel olarak anlamlı bir fark olduğu görüldü (p=0.007). Cerrahi ve dahili birimler stres düzeyi açısından karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir fark olduğu saptandı (p=0.04). Asistan hekimlerin Pittsburg Uyku Kalitesi İndeksi alt bileşenleri ile algılanan stres ölçeğinden aldıkları puanlar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki saptandı (p

Giriş ve Amaç: Periferik arter hastalığı (PAH) yaygın görülen, çoğunlukla etiyolojisinde ateroskleroza rastlanan, prevalansı ve morbiditesi yüksek olan bir hastalıktır. Koroner ve baş-boyun vasküler yapıları da aterosklerozdan etkilenmesine rağmen sıklıkla alt ekstremite arterlerinin aterosklerotik hastalığı PAH olarak adlandırılmaktadır. Bu çalışmada Dicle Üniversitesi Aile Hekimliği polikliniğine başvuran Diyabetes Mellitus (DM), Hipertansiyon (HT) ve Hiperlipidemi (HL) tanılı hastalar ile herhangi bir hastalığı olmayan kontrol grubunun Ankle-Brachial Index (ABI) ölçümü yöntemi ile PAH sıklığının araştırılması amaçlanmıştır.Materyal ve Metod: Bu çalışmaya Dicle Üniversitesi Aile Hekimliği polikliniğine 1 Nisan 2018 ile 1 Temmuz 2018 tarihleri arasında başvuran erişkin yaş grubundaki DM, HT ve HL tanılı hastalar ile hasta olmayan kontrol grubu alındı. Her gruptan 50'şer hasta olmak üzere toplam 200 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalara sosyodemografik veri formundaki sorular tek tek araştırıcı tarafından yüz yüze görüşme metoduyla sorularak cevaplar alındı. Sosyodemografik veri formundaki tüm sorular sorulduktan sonra hastaların ABI ölçümü yapıldı. ABI ölçümü hastanemizde mevcut bulunan ABPI-MESI adlı ölçüm cihazı ile yapıldı. ABI ölçümü ≤0.9 olan değerler PAH tanısı için anlamlı kabul edildi. Verilerin değerlendirilmesinde SPSS (Statistical Package for the Social Sciences) 24.0 programı kullanılarak p

Giriş ve Amaç: İnme, dünyada en fazla morbidite ve fonksiyon kaybına neden olan, yaşam kalitesini en fazla etkileyen ve ölüm nedeni olarak da kalp hastalıklarından sonra ikinci sırada yer alan hastalık grubudur. Bu çalışmada inme ile acile başvuran hastaların risk faktörlerini ve dağılımını saptamayı amaçladık. Materyal ve Metod: Çalışmamız retrospektif, tanımlayıcı, kesitsel bir çalışma olup 01/06/2014-01/06/2016 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil ve Travmatoloji Polikliniğine başvuran ve inme tanısı konulup takip edilen 194 hastanın takip dosyalarının değerlendirilmesiyle oluşturulmuştur. Bulgular: 194 hastanın 98’i (%51) kadın, 96’sı (%49) erkekti. Genel yaş ortalaması 69,6±13,4 olarak saptandı. Erkeklerin yaş ortalaması 69,9±10 iken kadınların yaş ortalaması 69,3±15,7 idi. İnme tipine göre yaş ortalamalarına bakıldığında ise iskemik inmesi olanların 69,9±13,8 intraparankimal kanaması olanların 69,9±12,7 ve subaraknoid kanaması (SAK) olanlar 59,2±11,6 olarak saptandı. Hastaların 117’si (%60) iskemik inme, 77’si (%40) hemorajik inme tanısı almıştı. 72 hasta (%37) intraparankimal kanama alt tipinde, 5 hasta (%3) ise subaraknoid kanama alt tipindeydi. 45-84 yaş aralığında 164 hasta (%84,5) olup inme görülme sıklığı daha fazlaydı. Şikayetleri başladıktan sonra ambulansla acile başvuranlar, kendi imkanıyla başvuranlardan istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha erken sürede varmıştı. Sonuç: İnme gelişimi açısından değiştirilebilir risk faktörleri olarak; hipertansiyon (HT), diyabetes mellitus (DM), Dislipidemi, atriyal fibrilasyon (AF), sigara ve alkol kullanımı, değiştirilemeyen risk faktörleri olarak; yaş, cinsiyet, geçirilmiş inme öyküsünün var ve etkili olduklarını tespit ettik. Aile hekimliğinde, hastaya verilen sürekli sağlık hizmetlerinde hastaların bu risk faktörleri açısından değerlendirilmesi, risk faktörü olan hastaların uygun tedavi ve düzenli takiplerle risk faktörlerinin en aza indirilmesi gerekmektedir. ANAHTAR SÖZCÜKLER: İskemik inme, hemorajik inme, kronik hastalıklar, risk faktörleri, aile hekimliği. Introduction and Aim: Stroke is the disease group that causes the most morbidity and loss of function in the world, which affects the quality of life the most and is the second leading cause of death after heart diseases. In this study our aim was to determine the risk factors and their distributions of the patients which applied for an emergency service. Material and Methods: Our study is a retrospective, descriptive and cross-sectional study, that was formed by evaluating the files of 194 patients diagnosed with stroke that applied for Dicle University Medical Faculty Emergency and Traumatology Polyclinic between 01/06 / 2014-01 / 06 /2016. Results: Out of 194 patients, 98 of them (51%) were females and 96 of them (49%) were males. General mean of patients’ ages was acquired as 69.6±13.4. While the average age of males was 69.9±10, it was 69.3±15.7 for female patients. When the average ages were examined considering the type of stroke, the average for the patients diagnosed with ischemic stroke was 69.9±13.8; 69.9±12.7 for patients with intraparenchymal hemorrhage and 59.2±11.6 for patients with subarachnoid hemorrhage. 117 of patients (60%) were diagnosed with ischemic stroke. 77 of them (40%) were diagnosed with hemorrhagic stroke, 72 patients (37%) were in intraparenchymal hemorrhage sub-type, 5 patients (3%) were in subarachnoid hemorrhage sub-type. The incidence of stroke was greater between the ages of 45 and 84 with 164 patients (84.5%). After the complaints began those who were brougth with ambulances arrived statistically significantly earlier to emergency services, than those who applied for with their own means. Conclusion: In terms of stroke development we identified the variable risk factors as; hypertension, diabetes mellitus, dyslipidaemia, atrial fibrilliation, smoking and consuming alcohol. The invariable risk factors were identified as; age, sex and stroke history. During continuous health services, patients should be assessed in terms of these risk factors. Patients with risk factors should be treated appropriately and followed up regularly to minimize the risk factors. KEYWORDS: Ischemic stroke, hemorrhagic stroke, chronic diseases, risk factors, family medicine.

Giriş ve Amaç: Bu çalışma, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi’nde dahili ve cerrahi tıp bilimlerinde çalışan araştırma görevlisi hekimlerin, defansif tıp uygulamaları hakkındaki bilgi ve tutumları, işe bağlı gerginlik ve tükenmişlik düzeylerini etkileyen faktörleri ortaya koymak amacıyla yapılmıştır. Materyal ve Metod: Tanımlayıcı- kesitsel tipteki bu çalışmanın örneklemi, orantılı tabakalı yöntemle oluşturulmuştur. Sosyodemografik veri formu, Defansif Tıp Uygulamaları Tutum Ölçeği, İşe Bağlı Gerginlik Ölçeği ve Maslach Tükenmişlik Ölçeği’ni içeren anket, 200 hekime uygulanmıştır. Verilerin analizi SPSS 18 (Statistical Package for the Social Sciences) paket programı kullanılarak yapılmıştır. Bulgular: Katılımcıların, % 70,5’i erkek, %29,5’i kadın, %56’sı evli idi. Yaş ortalaması 29,41 idi. Pozitif ve negatif defansif tıp uygulama sıklığı sırasıyla %98, %92 olarak bulundu. Defansif tıp puanları, cerrahi bilimlerde çalışanlarda, asistanlığının ilk 2 yılında olanlarda, hakkında malpraktis davası açılanlarda ve sigara kullananlarda anlamlı derecede yüksekti. İşe bağlı gerginlik düzeyi, cerrahi bilimlerde çalışanlarda, ayda 8 ve üzeri sayıda nöbet tutanlarda, hakkında malpraktis davası açılanlarda, sigara kullananlarda, alkol kullananlarda anlamlı derecede yüksekti. Hekimlerin; Maslach Tükenmişlik Ölçeği’nden aldıkları puan ortalamaları duygusal tükenme için 31,57± 11,67, duyarsızlaşma için 11,75± 6,49, kişisel başarı için 29,46± 7,72 olarak tespit edildi. Sonuç: Bu çalışmada, hekimler yüksek oranda defansif tıp uygulamaktadır. Hekimler, duygusal tükenme ve kişisel başarı alt boyutlarında yüksek, duyarsızlaşma alt boyutunda orta düzeyde tükenmişlik yaşamaktaydı. Defansif tıbbı daha fazla uygulayanların, işe bağlı gerginlik ve tükenmişlik düzeylerinin daha yüksek olduğu görülmüştür. Bu konuda sınırlı sayıda çalışma mevcuttur. Geniş tabanlı, farklı merkezlerden araştırmalara ihtiyaç vardır. Yasalarda yapılacak yeni düzenlemeler, medyanın daha duyarlı davranması, hekimlere, hukuki uygulamalar ve stres yönetimi konularında eğitimler verilmesi, çalışma şartlarında yapılacak iyileştirmelerin defansif tıbbı, işe bağlı gerginliği ve tükenmişliği azaltacağı kanaatindeyiz. ANAHTAR SÖZCÜKLER: Defansif tıp, malpraktis, tıp hukuku, işe bağlı gerginlik, tükenmişlik. Introduction and Aim: The present study was conducted in order to reveal the factors which influence the work-related strain and burnout levels of the residents who work at the surgical and internal medical departments of Dicle University Medical Faculty and their knowledge and attitudes about defensive medicine applications. Material and Methods: The sample of this descriptive cross sectional study was designed with proportionate stratified sampling method. The questionnaire including sociodemographic data form, Defensive Medicine Applications Attitude Scale, Work-related Strain Inventory and Maslach Burnout Inventory was applied to 200 physcians. The analyis of the data was carried out by using SPSS 18 (Statistical Package for the Social Sciences) . Results: Of all the participants, 70,5 % were male, 29,5 % were female and 56 % were married. The mean age was 29,41. The frequency of positive and negative defensive medicine was 98 % and 92 % respectively. Defensive medicine points were significantly high among the ones working at surgical departments, the ones in the first two years of their assistantship, the ones sued for malpractice and smokers. The level of work-based strain was significantly high in the ones working at surgical departments, the ones on call for eight times or more in a month, the ones sued for malpractice, smokers and alcohol users. Average points which the physicians got from Maslach Burnout Inventory were determined as 31,57± 11,67 for emotional exhaustion, 11,75± 6,49 for desensitization and 29,46± 7,72 for personal accomplishment. Conclusion: Physicians apply defensive medicine in the high rate in this study. The physicians were experiencing high burnout in the sub-dimensions of emotional exhaustion and personal accomplisment whereas they were experiencing medium level burnout in the sub-dimension of desensitization. It was seen that the levels of work-related strain and burnout were higher for the ones who apply defensive medicine more than the others. There is a limited number of studies about this topic. More comprehensive researches from different centers are needed. We are of the opinion that new legislative regulations, media’s being more sensitive, giving educations about legal applications and stress management to physicians, improvement in the working conditions will decrease defensive medicine, the work-based strain and burnout. KEYWORDS: Defensive medicine, malpractice, medical law, work-related strain, burnout.

ÖZETGiriş ve Amaç: Sigara kullanımı tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de önlenebilir önemli bir sağlık sorunudur. Her geçen gün sigara kullananların sayısı artmakta bu durum da birçok hastalık davetiyesi çıkarmaktadır. Yapılan birçok çalışma sigara kullanımı ve kişilik tipleri arasında bir ilişki olduğunu göstermiş. Bu çalışmanın amacı sigara kullanma durumları ile kişilik tipleri arasındaki ilişkiyi gösterip, sigaranın bıraktırılmasında daha etkin başarılar elde edebilmeye yardımcı olmaktır.Materyal ve Metot: Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi hastanelerinin bütün polikliniklerine herhangi bir sebeple başvuran hastalardan çalışma grubu olarak sigara içen 670 hasta ve kontrol grubu olarak sigara içmeyen 794 hasta toplamda 1464 hasta çalışmaya dâhil edilmiştir. Katılımcılara 23 sorudan oluşan sosyodemografik veri formu ile 44 sorudan oluşan Taştan Kişilik Tipi Anketi uygulanmıştır. Verilerin analizi için SPSS (Statistical Package fort he Social Science) 22.0 programı kullanılmıştır. Bulgular: Katılımcıların %50'si kadın, %50'si erkekti, kadınların %39,07' si sigara kullanıyorken erkeklerin %52,46'sı kullanıyordu. Kişilik tipi ölçeğine göre katılımcıların %22,1'i iki numaralı kişilik tipi olup bunu %16.7 oranla yedi ve %12,5 oranla dört numaralı kişilik tipleri takip etmekteydi. Sekiz numaralı kişilik tipinde sigara içme oranı %61,4 ve en yüksek iken, bir numaralı kişilik tipinde ise %37,3 ve en düşüktü. Sekiz numaralı kişilik tipindeki bireylerin %40,4'ü sigara dışındaki tütün ürünü kullanıyorken, üç numaralı kişilik tipine sahip bireylerde bu oran %14,2, dokuz numaralı kişilik tipinde %16,1 idi.Sonuç: Bir ve sekiz numaralı kişilik tipine sahip olan katılımcılardaki sigara kullanım durumu istatistiksel olarak anlamlı bulundu, ancak diğer kişilik tipleri ile sigara içme durumu arasında anlamlı bir ilişki bulunamadı. Üç, sekiz ve dokuz numaralı kişilik tipi ile sigara dışındaki tütün ürünü (puro, pipo, nargile) kullanımı arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki vardı. Bütün hasta başvurularında sigara kullanımı sorgulanmalı, hastaya sigara bırakılması önerilmeli ve özendirilmelidir. Hastalar biyo-psiko-sosyal yönleriyle ele alınıp kişilik tipleri de göz önünde bulundurularak sigara bıraktırmada daha etkili çalışmalar ortaya konabilir. Çalışmamızın sonuçlarının daha geniş kapsamlı ve çok merkezli çalışmalarla desteklenmesi bu başarıyı arttırabilir. ABSTRACTAim: Smoking is an important health problem which can be avoided in our country just like all the world. The number of smokers increases each day and this situation causes many diseases. Recent studies have shown that there is a correlation between smoking and types of personality. The aim of this study is to help achievements in smoking cessation by indicating the relationship between smoking and type of personality.Material and Methods: A total of 1464 patients who applied for any reason to every policlinic in Dicle University Medical Faculty took part in study. Of the patients 670 smoking were study group and 794 not-smoker were the control group. A sociodemographic data form consisting of 23 questions and Taştan Personality Inventory consisting of 44 questions were conducted to participants. SPSS 22.0 programme was used fort the statistical analyses of total data.Results: Of the participants %50,0 were females and %50,0 were males while %39,07 of females were smokers %52,46 of males were smokers according to the types of personality scale, %22,1 of the participants have personality type 2, followed by %16,7 having personality type 7 and %12,5 having personality type 4. While the rate of smoking in personality type 8 is %61,4 and the highest, the rate of smoking in personality type 1 is %37,3 and the lowest. While %40,4 of ones having personality type 8 uses tobacco product except cigarette, this rate is %14,2 in ones having personality type 3 and %16,1 in personality type 9.Conclusion: The correlation between the state of smoking and personality types one and eight is significant statistically, but a significant correlation between smoking and other personality types has not observed. There is a statistically significant correlation between personality types three, eight and nine and use of tobacco products (cigar, pipe, hookah) expect cigarette. In every application of patients, the state of smoking must be asked, the cessation of smoking must be advised to patients and be encouraged. More effective studies for smoking cessation can be carried out by considering for biopsychosocial aspects of patients and also personality types. The support of our study results by more comprehensive and multicenter studies may increase this success. 89

Aim: Our aim is to determine the prevalence of diabetes mellitus, impaired fasting glucose and sociodemographic characteristics of employees in public institutions and organizations in Kahramanmaras province and to assess the effect of these variables in the development of diabetes mellitus. Methods: The work, which was planned as an observational, cross-sectional and an analytical type study, was conducted with 1201 male and female participants between 01/10/2013 and 01/12/2013 in the city of Kahramanmaras. The age, gender, body mass index (BMI), systolic and diastolic blood pressure, marital status and educational status of participants were recorded. The association between these parameters and diabetes mellitus or impaired fasting glucose (IFG) were evaluated Results: The mean age of the study participants 42.86 ± 9.56, of those 79% were male, 21% were women.DM was observed in 120(10%) persons, BAG was observed in 373 (31%) persons, hypertaension was observed in 218 (18,1%) persons. Marital status single / widowed patients with DM and IFG rate of sequentially 4.7% and 24.3% , In the married respectively; 10.7% and 31.7% (p< 0,05). DM and IFG ratio were significantly different in participants who were graduated from primary school 15% , IFG is 27.9% , in the high school graduates respectively; 11.6% and 29.8% while university graduates were respectively; 6.6% and 29.9% (p< 0,05). The rate of DM and BAG were respectively; 15% , 35.3% in first-degree relatives in the story of DM, while there were 6,8% , 28.2 % and in patients with no DM family story (P