Search

Bu derlemenin amacı menopoz döneminde kadınlara danışmanlık ve bakım veren hemşirelerin bütüncül yaklaşımla, kanıt temelli uygulamalar ışığında bakım sunmalarını sağlamak ve güncel önerileri literatür doğrultusunda incelemektir. Menopoz over fonksiyonlarının kaybı nedeniyle menstrüel periyodun kalıcı olarak sona ermesi olarak tanımlanmaktadır. Üreme çağının son evresi olan bu fizyolojik süreç kadınların hem fiziksel hem de duygusal sorunlar yaşamalarına neden olarak yaşam kalitelerini olumsuz etkilemektedir. Premenopozal dönemin başında over fonksiyonlarının azalmasına bağlı olarak adet düzensizlikleri, doğurganlıkta azalma, vazomotor semptomlar, cinsel işlev bozukluğu, uyku bozuklukları, baş ağrısı, ruh hali değişiklikleri gibi erken dönem semptomları ortaya çıkarken, osteoporoz ve kardiyovasküler hastalıklar ise geç dönemde ortaya çıkmaktadır. Menopoz döneminde yaşanan bu semptomların yönetiminde birçok kanıt temelli uygulama mevcuttur. Bu uygulamaların başında menopoz semptomlarının kapsamlı şekilde sorgulanması, hormon tedavisi, hormonal olmayan farmakolojik ajanlar, düzenli egzersiz, yoga ve gevşeme egzersizleri, beden kitle indeksini normal sınırlarda tutma, sigara içmekten kaçınma, vücut sıcaklığını düşürecek uygulamalar, D vitamini desteği, menopoz semptomlarına yönelik eğitim ve danışmanlık hizmetleri yer almaktadır., The aim of this review is to ensure that nurses, who provide counseling and care to women during menopause, deliver care with a holistic approach, in the light of evidence-based practices, and to examine current recommendations in accordance with the literature. Menopause is defined as the permanent end of the menstrual period due to loss of ovarian function. This physiological process, which is the last stage of the reproductive age, causes women to experience both physical and emotional problems and negatively affects their quality of life. At the beginning of the premenopausal period, as a result of the reduction of ovarian function, early symptoms such as menstrual irregularities, decrease in fertility, vasomotor symptoms, sexual dysfunction, sleep disorders, headaches, mood swings arise, while osteoporosis and cardiovascular diseases emerge in the later period. There are many evidence-based practices in the management of these symptoms during menopause. Said practices are thorough questioning of menopause symptoms, hormone therapy, non-hormonal pharmacological agents, regular exercise, yoga and relaxation exercises, keeping body mass index in a normal range, avoiding smoking, applications that will lower the body temperature, vitamin D supplement and training and consulting services for menopause symptoms.

Symptoms related to the pelvic floor are a common problem that can be seen in all stages of women's life and have a negative impact on women's quality of life in terms of physical, sexual and social aspects. Guidelines have been developed to be a resource for healthcare services to be provided for the prevention, diagnosis and treatment of these symptoms. These guidelines provide support to healthcare professionals in the process of identifying clinical problems, systematizing them, and creating the necessary suggestions for the solution of the problem with recommendations at different levels of evidence. Current guidelines on lower urinary tract symptoms and pelvic organ prolapse, the importance of anamnesis and physical examination in the initial evaluation of patients, the use of bladder diary and validated scales, post-voiding residual urine volume measurement and urine analysis as the first diagnostic test, application of first-line conservative treatment options, second They agree on using antimuscarinic drugs as a stepwise treatment option and the use of midurethral slings as a surgical method. They agree on testing antimuscarinic drugs and using midurethral slings as a surgical method. Current guidelines and studies with high level of evidence will be guiding in nursing care to be given regarding the symptoms related to the pelvic floor. The aim of this review is to review the guidelines of internationally recognized institutions and organizations on the management of lower urinary system and pelvic organ prolapse symptoms on an evidence-based basis and to raise awareness of the issue among nurses., Pelvik tabana ilişkin semptomlar kadın yaşamının her evresinde görülebilen ve kadının yaşam kalitesi üzerinde fiziksel, cinsel, sosyal yönden olumsuz etki yapan yaygın bir sorundur. Bu semptomların önlenmesi, tanısı ve tedavisinde sunulacak sağlık hizmetine kaynak oluşturacak rehberler geliştirilmiştir. Bu rehberler, farklı kanıt düzeyinde öneriler ile klinik sorunları belirleme, sistematize etme, sorunun çözümüne yönelik gerekli önerileri oluşturma sürecinde sağlık profesyonellerine destek sağlamaktadır. Alt üriner sistem semptomları ve pelvik organ prolapsuslarına ilişkin güncel rehberler hastaların ilk değerlendirmesinde anamnez ve fizik muayenenin önemi, mesane günlüğü ve doğrulanmış ölçeklerin kullanımı, ilk tanı testi olarak boşaltım sonrası rezidüel idrar hacmi ölçümü ve idrar analizi yapılması, birinci basamak konservatif tedavi seçeneklerinin uygulanması, ikinci basamak tedavi seçeneği olarak antimuskarinik ilaçların denenmesi, cerrahi yöntem olarak midüretral slinglerin kullanımı konusunda hemfikirdirler. Pelvik tabana ilişkin semptomlara yönelik verilecek hemşirelik bakımında güncel rehberler ve kanıt düzeyi yüksek çalışmalar yol gösterici olacaktır. Bu derlemenin amacı alt üriner sistem ve pelvik organ prolapsusu semptomlarının yönetimi hakkında, alanında uluslararası tanınırlığı olan kurum ve kuruluşların rehberlerini kanıt temelli olarak gözden geçirmek ve hemşirelerde konuyla ilgili farkındalığın artmasını sağlamaktır.

Giriş: Gebelik psikolojik, fizyolojik, duygusal değişimlerin yaşandığı ve gebe için konforun değişebileceği bir dönemdir. Amaç: Üçüncü trimester gebelerde prenatal konfor düzeyini ve etkileyen faktörleri belirlemektir. Yöntem: Analitik kesitsel tipteki bu çalışma, Temmuz 2018-Eylül 2018 tarihleri arasında gerçekleşmiştir. Örneklemi, Çankırı’da bir hastanenin kadın doğum polikliniğine gebelik izlemi için başvuran, üçüncü trimesterde olan ve araştırmaya katılmayı kabul eden 421 gebe oluşturmuştur. Veriler, “Gebe Bilgi Formu” ve “Prenatal Konfor Ölçeği” (PKÖ) kullanılarak toplanmıştır. Bulgular: Gebelerin %52.3’ünün 26-34 yaş aralığında, %26.6’sının üniversite mezunu, %31.1’inin düşük gelire sahip, %73.6’sının multipar ve %17.3’ünün plansız bir gebeliği olduğunu belirlenmiştir. Gebelerin toplam PKÖ puanı ile alt boyutları olan eş, fetüs, sosyal çevre, annelik, gebelik puan ortalamalarının sırasıyla 62.98 ± 8.28, 17.23 ± 2.75, 8.98 ± 1.36, 12.90 ± 2.11, 12.99 ± 1.98, 10.88 ± 2.87 olduğu saptanmıştır. Gebelerin PKÖ puan ortalamalarının 18-25 yaş grubu, yükseköğretim mezunu, çalışan, gebeliği planlı olan ve primipar gebelerde istatistiksel anlamlı olarak daha yüksek olduğu saptanmıştır (p = .001). Bu değişkenler ile yapılan lojistik regresyon analizi sonucu multiparite prenatal konforu (OR = 2.986, 95% C.I 1.529-5.832) olumsuz etkileyen önemli bir değişken olarak belirlenmiştir (p = .001). Sonuç: Gebelerin prenatal konfor düzeyinin “yüksek” olduğu saptanmıştır. Yüksek öğretim mezunu, 25 yaş ve altı, çalışan, planlı olarak gebe kalma ve primipar olma gibi faktörlerin prenatal konforu olumlu yönde etkilediği belirlenmiştir. Multiparitenin ise prenatal konforu olumsuz etkilediği saptanmıştır. Ebe ve hemşirelerin; gebelerin konfor düzeylerini değerlendirmeleri, etkileyen faktörleri belirlemeleri ve bunlara yönelik girişimler planlamalarının, gebelik ve doğum sonu döneme yönelik olumsuz sonuçların engellemesi açısından önemli olduğu düşünülmektedir., Background: Pregnancy is a period in which psychological, physiological, emotional changes are experienced and comfort for pregnant women can decrease. Objective: The aim of the study was to determine the prenatal comfort level and the affecting factors in third trimester pregnant women. Methods: This analytical cross-sectional study was conducted between July 2018 and September 2018. The sample consisted of 421 pregnant women in the third trimester who were admitted to the obstetrics and gynecology outpatient clinic of a hospital in Çankırı, who agreed to participate in the study. The data were collected by using the “Pregnant Information Form” and the "Prenatal Comfort Scale" (PCS). Results: Of the pregnant women, 52.3% were in the 26-34 age range, 26.6% were university graduates, 31.1% had low income, 73.6% of them were multiparous and 17.3% of them were not planned pregnancy. The mean PCS and sub-dimensions of the pregnant women were found to be 62.98 ± 8.28, 17.23 ± 2.75, 8.98 ± 1.36, 12.90 ± 2.11, 12.99 ± 1.98, and 10.88 ± 2.87, husband, fetus, people, mother, myself respectively. The PCS scores of the pregnant women were found to be significantly higher in the 18-25 age group, higher education graduates, employee, pregnancy-planned and primipara pregnants (p = .001). As a result of logistic regression analysis performed with these variables, multiparity prenatal comfort (OR = 2.986, 95% C.I 1.529-5.832) was found to be an important variable that affected negatively (p = .001). Conclusion: The prenatal comfort of pregnant women was found to be “high” and were found to be significantly higher in the 18-25 age group, higher education graduates, employee, pregnancy-planned and primipara pregnants. Midwives and nurses; it is thought that evaluation of comfort levels of pregnant women and planning interventions for them are important in terms of preventing negative consequences for pregnancy and postpartum period.

Domestic violence (DV) is a serious public health problem in the world. DV against women is also a global problem without cultural, geographic, religious, social, economic or national boundaries. This descriptive cross-sectional study was carried out to determine the situations of DV in women living in Istanbul and the Aegean Region in Turkey. The study population included outpatient clinics of state hospitals both regions. A stratified sampling by age was performed and 1100 women were included into the sample. Data were collected at face-to-face interviews with Domestic Violence Against Women Determination Scale. The mean age of the women living in Istanbul was 41.81 ± 9.75 years and Aegean Region was 33.72 ± 11.38 years. The prevalence of emotional and financial violence were higher in Istanbul and the Aegean Region. The women living in Istanbul got higher scores for Domestic Violence Against Women Determination Scale. The prevalence of the women reporting to suffer from violence from their spouses was 15.4% in Istanbul and 14% in the Aegean Region. While the prevalence of the women suffering from violence was higher in Istanbul, the women in Aegean Region suffered from more severe violence. The violence prevalence was lower among the wives and the husbands with high education levels, employed women and high-income families., Resumo A violência doméstica (VD) é um grave problema de saúde pública no mundo. VD contra as mulheres também é um problema global sem fronteiras culturais, geográficas, religiosas, sociais, econômicas ou nacionais. Este estudo descritivo transversal foi realizado para determinar as situações de VD em mulheres que vivem em Istambul e na região do Egeu, na Turquia. Foi realizada uma amostragem estratificada por idade e 1.100 mulheres foram incluídas na amostra. Os dados foram coletados em entrevistas presenciais com a Escala de Determinação de Violência Doméstica Contra a Mulher. A idade média das mulheres que vivem em Istambul foi de 41.81 ± 9.75 anos e a região do Egeu foi de 33.72 ± 11.38 anos. As prevalências de violência emocional e financeira foram maiores em Istambul e na região do Egeu. A pontuação na Escala de Determinação de Violência Doméstica Contra a Mulher foi mais elevada entre as mulheres que vivem em Istambul. A prevalência das mulheres que relatam sofrer violência de seus cônjuges foi de 15.4% em Istambul e 14% na região do Egeu. Embora a prevalência das mulheres que sofrem de violência tenha sido maior em Istambul, as da região do Egeu sofreram de violência mais grave. A prevalência da violência foi menor entre as esposas e os maridos com altos níveis de escolaridade, mulheres empregadas e famílias de alta renda.

Fecalincontinence (FI ), involuntary loss of feces state solid orliquid. Fecalincontinence, which affects millions of women worldwide, is a pathologicalcondition that not only affects the individual physically but also affects bothsocially, psychologically and economically. Individuals with fecal incontinencelive in social isolation. The actual prevalence of the disease is not known definitely because individuals with thedisorder do not express it because of their feelings of embarrassment. Itis difficult for the individuals with the disease to express the complaints offecal incontinence because of their feelings of embarrassment and frustration. Dueto the fact that fecal incontinence is seen as a taboo in the society,important roles and responsibilities fall on nurses in identifying andevaluating the problem. The aim of this review is to investigate the causes offecal incontinence, risk factors, current diagnosis and identify theresponsibilities and roles of nurses who take active roles at every stage oftreatment of the disease., Fekal inkontinans (Fİ),katı veya sıvı haldeki feçesin istemsiz kaçırılmasıdır. Dünya’da milyonlarcakadını etkileyen Fİ bireyi yalnızca fiziksel olarak değil, aynı zamanda sosyal,psikolojik ve ekonomik olarak da olumsuz etkileyen patolojik bir durumdur. Fİ,birey için açıklanması güç, utanç verici bir durum olarak görülebilmektedir.Bireyler sık sık tuvalete gitme korkuları olduğundan oldukça kısıtlı bir sosyalhayat yaşar. Fekal inkontinanslı bireyler sosyal izolasyon yaşar. Fekalinkontinans toplumda bir tabuolarak görülmesi sebebiyle sorunun saptanması ve değerlendirilmesindehemşirelere önemli rol ve sorumluluklar düşmektedir. Literatürde fekalinkontinansın tanı ve tedavi yöntemleri ile ilgili birçok kaynak bulunmaktadır.Bu derlemenin amacı, fekal inkontinansın nedenlerini, risk faktörlerini,güncel tanı ve tedavi yöntemlerini incelemek ve hastalığın tedavisinde heraşamasında aktif rol alan hemşirelerin sorumluluklarını ve rollerinibelirtmektir.

Loss of pregnancy is a life crisis with bio-psycho-social and spiritual aspects which affect the mother and other family members. Especially feticide in pregnant women who exceeded viability limit is a backbreaking situation for the mother. The loss is not limited to the loss a baby for the family, it also causes hopelessness and disappointment towards future. Termination of pregnancy process contains various difficulties in relation to pregnant woman’s coping with and adapting to anxiety, fear based on lack of information and the difficulties during medical termination decision. In addition, there is a need for physical (pain, bleeding, nausea, vomiting etc.) and spiritual (anxiety, fear, grief etc.) care that should be met after the labour of the woman. Care needs of the family that suffered a loss should be determined and care should be provided by a professional team. When solving the medical problems identified, the nurse cooperates with multidisciplinary or interdisciplinary healthcare professionals and assumes coordinator role in addition to her role as caregiver. The aim of this review is to definition a termination of pregnancy process, nursing care of termination of pregnancy women as well as an attempt to attract attention to the necessity of using the nursing models and to enable the spread of their usage by explaining the utilization of “Roy’s Adaptation Model” with a sample., Özellikle viabilite sınırını aşmış gebelerde yapılan fetosit işlemi anne için yıpratıcı bir durumdur. Kayıp aile için sadece bir bebeğin kaybı ile sınırlı kalmaz geleceğe yönelik ümitsizlik ve hayal kırıklığına da neden olur. Her ebeveynin yas süreci birbirinden farklıda olsa da bu süreçte sosyal desteğe ve destekleyici hemşirelik bakımına ihtiyaç duyar. Tıbbi terminasyon süreci kadının anksiyeteyle, bilgi eksikliğine bağlı korkuyla ve tıbbi terminasyon kararı aşamasındaki zorlukla baş etmesine ve uyum sağlamasına yönelik pek çok zorluğu içerir. Buna ek olarak kadının doğum süreci ve sonrasında da karşılanması gereken fiziksel (ağrı, kanama, bulantı, kusma vb.) ve ruhsal (anksiyete, korku, yas vb.) bakım gereksinimi vardır. Kayıp yaşayan ailenin bakım gereksinimlerinin belirlenmesi ve bakımın sağlanması profesyonel bir ekip tarafından yapılmalıdır. Hemşire bu ekip içerisinde bakım verici rolüne ek olarak multidisipliner veya interdisipliner sağlık ekip üyeleriyle işbirliği yapar ve koordinatör rolü üstlenir. Bu derleme gebeliğin tıbbi terminasyon sürecini, tıbbi terminasyon sürecindeki hemşirelik yaklaşımını tanımlamak ve “Roy’un Adaptasyon Modeli”nin kullanımını, bir örnek ile açıklayarak, hemşirelik modellerinin kullanılmasının gerekliliğine dikkat çekmek ve kullanımının yaygınlaştırılmasını sağlamak amacıyla yazılmıştır.

WOS: 000409018600002, PubMed ID: 28868663, ObjectivesTo describe the coping strategies and help-seeking behaviors of women and men with urinary incontinence (UI). MethodsIn cross-sectional study, 156 women and 106 men Turkish with UI were interviewed using a questionnaire covering 29 questions. ResultsIt was determined that 50.6% of women and 34.0% of men seek help in first for treatment of UI. Forty eight percent of men consulted a physician in the first 6 months after the UI occurred, 44.9% of women consulted a physician 2-5 years later after the UI occurred. Coping behaviors of both groups for management of the UI were as follows: keeping feet warm, performing hot application to perineum, reducing the amount of daily drinking water, using pad, cloth pads, restricting physical activity, refraining from social life and praying etc. ConclusionsWhile women mostly do not prefer to seek medical advice for UI, men tend to go to doctors more often than women. Except for treatment seeking behaviors, both men and women are practicing coping methods for the management of UI such as going frequently to the toilet, keeping feet warm, hot application to perineum etc.

research Amaç: Klimakterik dönem 40-45 yaşları arasında başlayıp yaşlılık döneminin başladığı 65 yaşına kadar devam eden bir yaşam dönemidir. Çalışmamızda klimakterik dönemdeki kadınların algıladıkları sosyal destek düzeyini ve etkileyen faktörleri belirlemek amaçlanmıştır. Yöntem: Tanımlayıcı kesitsel nitelikte olan bu araştırmanın örneklemini 8 Ocak - 28 Şubat 2014 tarihleri arasında bir üniversite hastanesinin menopoz polikliniğine başvuran ve araştırmaya katılmayı kabul eden toplam 101 kadın oluşturmuştur. Veri toplamada literatür doğrultusunda araştırmacı tarafından hazırlanan sosyodemografik ve obstetrik özelliklere ilişkin çok sorulu anket formu ve algılanan sosyal destek boyutunu ölçmek için Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği (ÇBASDÖ) kullanılmıştır. Verilerin analizinde SPPS 23.0 Paket programı kullanılmıştır. Bulgular: Kadınların menopoza giriş yaş ortalaması 46.26 olup, çoğunluğunun 43-50 yaş aralığında (%61.4) menopoza girdiği ve%72.3'ünün 3 yıldan uzun süredir menopozda olduğu saptanmıştır. Kadınların çoğunluğu (%82.2) doğal yolla menopoza girmiştir. Kadınların ÇBASDÖ ortalama puanı 53.66±13.098 olup, orta düzeyde sosyal destek aldıkları belirlenmiştir. Aylık gelir 1.000TL'nin üstünde olan (p=0.012), çekirdek ailede yaşayan (p=0.0093), 3 yıldan daha kısa süredir menopozda olan (p=0.008), kronik hastalığı olan (p=0.013) ve menopoz sırasında psikolojik destek almayan (p=0.000) kadınların ailesinden sosyal destek algısı düzeyinin daha yüksek olduğu belirlenmiştir. Klimakterik dönemdeki kadınların eğitim düzeyi (p=0.037), aylık gelir miktarı (p=0.036) ve menopoza ilişkin bilgi alma (p=0.007) oranı arttıkça arkadaşlarından algılanan sosyal destek düzeyi artmaktadır. Ayrıca üç yıldan kısa süredir menopozda olan (p=0.008), kronik hastalığı bulunan (p=0.013) ve menopoz sırasında psikolojik destek almayan (p=0.000) kadınların, arkadaşlarından sosyal destek algısının daha yüksek olduğu belirlenmiştir. Sosyal güvencesi olan klimakterik dönemdeki kadınların eş sosyal destek algı düzeyinin daha yüksek olduğu (p=0.014) belirlenmiştir. Sonuç: Çalışmada klimakterik dönemdeki kadınlar orta düzeyde sosyal destek algılamaktadır. Klimakterik dönemindeki kadınların eş, aile ve arkadaşlarından sosyal destek alma düzeyini artırmaya yönelik girişimlerin ve araştırmaların yürütülmesi önerilmektedir. Objective: The climacteric period is a period of life that begins between the ages of 40 and 45 and continues until the age of 65 when senility period begins. In our study, it was aimed to determine the level of social support and and affecting factors perceived by climacteric women Method: This study has been designed as a descriptive and secti- onal study and the sample of this research consisted of 101 women who applied to the menopause clinic of a university hospital in Istanbul and agreed to participate in research between 8 January- 28 February 2014 and Data were collected using the questionnai- re form which was prepared by the investigator in line with the literature and questionnaire form which consisted of questions related to socio-demographic and obstetric characteristics and Multidimensional Scale of Perceived Social Support (MSPSS) Scale were used to measure the size of perceived social support. Data were analyzed using SPSS 23.0 software package. Results: It was found that the women entered into menopause at an average age of 46.26, years and the majority of women (61.4%) had entered into menopause between 43-50 years of age and 72.3% of the women were in climactreric period longer than 3 years. The majority of women (82.2%) had physiologically entered into meno- pause and mean MSPSS score of theses women was 53.66±13 098 points, It was determined also that these women received moderate level of social support . When compared to the women with a chronic disease (p=0.013), who had not received social support during their climacteric period, the women living in a core family (p=0.0093) with a monthly income above 1000 TL (p=0.012), and those who had a climacteric period shorter than 3 years (p = 0.008) had higher level of perceived social support from their families. The higher the educational level (p=0.037), monthly income (p=0.036) and level of knowledge of climacteric women about menopause (p=0.007), the higher the women’s level of perceived social support from their fri- ends. Besides, it was also determined women whose climacteric period lasted less than 3 years (p=0.008), those who had a chronic disease (p=0.013), received psychological support during menopa- use (p=0.000) perceived comparably higher level of social support from friends. Women who had a health insurance perceived higher level of social support from the partner or her spouse (p=0.014). Conclusions: In this study, women in their climacteric period perceived moderate level of social support. In order to increase perceived social support levels of the climacteric women from their partners, spouses, families, and friends, planning and conduction of relevant investigations are recommended

Premenstrual syndrome is an important health issue that negatively affects girls' success at school, to attend classes, social activities and the quality of life. It is reported that there could be a relationship between complaint during premenstrual period and personality traits. This study was planned to determine the effect of the personality traits of students on complaints during premenstrual period. This descriptive cross-sectional study was conducted with 645 students that studying at Istanbul University Florence Nightingale School of Nursing and Mehmet Akif Ersoy University. The data was collected with “Personal Information Form, Cervantes Personality Scale, Premenstrual Syndrome Scale” in between April-June 2014. It has been identified that 55.8% of students live premenstrual syndrome. The most common symptoms are appetite changes, bloating, irritability, depressive mood, fatigue, pain, sleep changes, depressive thoughts and anxiety. Alcohol consumption negatively affects premenstrual complaints. Premenstrual complaints are more common in the students having dysmenorrhea, mother or sister has premenstrual complaints. There was no statistically significant difference in between extraverted/introverted personality with Premenstrual Syndrome Scale scores. When unstable personality and inconsistent response increase, premenstrual complaints increase too. Students live premenstrual complaints in medium and high level. The personality characteristics should be considered while giving nursing care., Premenstrual sendrom, genç kızların okul başarısını, derslere devamını, sosyal aktivitelerini ve yaşam kalitesini olumsuz etkileyen önemli bir sağlık sorunudur. Adet öncesi dönem şikâyetlerle kişilik özellikleri arasında ilişki olabileceği bildirilmektedir. Bu çalışma kız öğrencilerde kişilik özelliklerinin premenstrual şikâyetlere etkisini belirlemek amacıyla planlanmıştır. Tanımlayıcı kesitsel nitelikteki çalışma İstanbul Üniversitesi Florence Nightingale Hemşirelik Fakültesi ve Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi’nde öğrenim gören 645 öğrenci ile gerçekleştirilmiştir. Veriler “Kişisel Bilgi Formu”, “Cervantes Kişilik Ölçeği” ve “Premenstrual Sendrom Ölçeği” ile Nisan–Haziran 2014 tarihleri arasında elde edilmiştir. Öğrencilerin %55.8’inin premenstrual sendrom yaşadığı belirlenmiştir. En fazla görülen semptomlar iştah değişimleri, şişkinlik, sinirlilik, depresif duygulanım, yorgunluk, ağrı, uyku değişimleri, depresif düşünceler ve anksiyetedir. Ailenin aylık gelir durumu Premenstrual şikâyetleri etkilememektedir. Alkol kullanımı premenstrual şikâyetleri olumsuz etkilemektedir. Dismenore yaşayan, anne ve/veya kız kardeşinde premenstrual şikâyetler görülen öğrencilerde premenstrual şikâyetler daha fazladır. Dışa/İçe Dönük Olma ile Premenstrual Sendrom Ölçeği puanları arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunamamıştır. Nörotizm ile tutarsız olma özelliği arttıkça premenstrual şikâyetler de artmaktadır. Öğrenciler premenstrual şikâyetleri orta ve yüksek düzeyde yaşamaktadır. Hemşirelik bakımı verilirken kişilik özellikleri de göz önünde bulundurulmalıdır.

Amaç: Jinekolojik kanser tedavisi gören kadınların cinsel yaşamla ilgili yaşadığı değişiklikleri belirlenek ve yaşadığı değişiklikliklerin cinsellik üzerindeki etkilerini tanımlamaktır.Yöntem ve Gereç: Bu çalışma İstanbul Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı’nda, endometriyum, over ve serviks kanseri tanısı konulmuş ve kanser tedavisi için cerrahi operasyon geçirmiş 20 kadının cinsel yaşam üzerindeki değişiklikleri belirlemek amacıyla fenomenolojik yöntemin kullanıldığı nitel bir çalışma olarak planlanmıştır. Çalışmaya dahil edilecek kadınlar arşiv taraması sonucu, amaçlı örneklem yöntemiyle seçildi. Veriler araştırmacılar tarafından literatür doğrultusunda hazırlanan tanıtıcı bilgi formu ve kadınların kanser tedavisi sonrası cinsel yaşamındaki değişiklikleri sorgulayan açık uçlu sorulardan oluşan görüşme formu kullanılarak, yüz yüze görüşülerek dolduruldu. Elde edilen veriler kodlanarak, içerik analizi yöntemiyle konuyla ilişkili temalar oluşturuldu. Bulgular: Olguların yaşları 29 ila 62 yaş arasında değişiyordu (median: 47,70±10,12). Çalışmaya katılan kadınların 10’u over, 8’i endometrium ve 2’si serviks kanseriydi. Olguların 16’sı total abdominal histerektomi ve bileteral salphingo ooferektomi (TAH+BSO), 1’i total abdominal histerektomi (TAH) ve 3’ü radikal histerektomi operasyonları geçirmişti.Çalışmada ameliyat ve cerrahi menopoz sonrası kadınlarda menopozal semptomların yanı sıra beden imgesi değişiklikleri ve eşlerin cinsel yaşamına ilişkin olumsuz etkilerini ortaya koyan temalarda belirlendi. Çalışmaya katılan kadınlar kanser tedavisi sonrası en sık yaşadıkları şikayetlerden biri üreme kaybının olması (n:11) diğeri ise cinsel işlevlerini devam ettirememe (n:16) olarak belirttiler.Sonuç: Kadınların jinekolojik kanser tedavisi ile birlikte organ kaybı yaşanması, tedaviye bağlı ani ve erken yaşta menopoza girmek cinsel yaşamla igili sorunları daha şiddetli ve karmaşık hale getirmektedir.Anahtar kelimeler: Jinekolojik kanser, Cerrahi Menopoz, Cinsellik

Amaç: Araştırma, vajinal doğumdan sonra perineal ağrıyı azaltılmak için yapılan soğuk jel ped uygulamasının fiziksel aktivitelere etkisini belirlemek amacıyla yapıldı.Yöntem: Çalışma, bir kadın hastalıkları ve doğum hastanesinin lohusa servisinde Eylül 2012–Şubat 2013 tarihleri arasında yürütüldü. Örneklem kapsamına deney grubu için normal doğum yapan 50 primipar ve 50 multipar, kontrol grubu için ise örneklem grubu ile aynı sayıda primipar ve multipar olmak üzere toplam 200 lohusa alındı. Deney grubuna 0-2. saatte ve ilk uygulamadan 4 saat sonra toplam 2. kez 20 dakika süre ile perineal soğuk jel ped uygulaması yapıldı. Verilerin toplanmasında literatür doğrultusunda araştırmacı tarafından hazırlanan tanılama formu,Görsel Kıyaslama Ölçeği (GKÖ) kullanıldı.Bulgular: Araştırmada soğuk jel ped uygulaması sonrası primipar ve multipar lohusaların doğum sonu fiziksel aktiviteler sırasında kontrol grubuna göre daha az ağrı yaşadığı saptandı. Doğum sonu günlük aktiviteleri ve bebek bakımını olumsuz etkileyen perineal ağrının soğuk uygulama ile azaldığı, özellikle 2. soğuk uygulama sonrası yatma, oturma, yürüme, emzirme, idrar yapma gibi aktiviteleri yaparken ağrı düzeyinde anlamlı düzeyde azalma olduğu görüldü. Soğuk jel ped uygulanan primipar lohusaların %78’inin, multiparların ise %84’ünün perineal soğuk uygulamadan memnun olduğu saptandı.Sonuç: Vajinal doğum sonrası perineye soğuk jel ped uygulamasının perineal ağrıyı azalttığı ve fiziksel aktiviteler sırasında lohusaların daha rahat olduğu belirlendi.Anahtar Kelimeler: Vaginal doğum, perineal ağrı, soğuk jel ped, fiziksel aktivite., Aim: The study was conducted to identify the eff ect physical activity of cold gel pad application on relieving the perineal pain experienced by puerpera following normal birth.Method: The puerpera who were hospitalized in and delivered at the an obstetrics and gynecology hospital puerperal department between September, 2012 and February, 2013. The study was conducted on 200 puerpera in total with 50 primipara and 50 multipara (2. and 3. deliveries) puerpera for the experiment group and the same number of primipara and multipara in the control group. The experimental group was treated with a cold gel pad for 20 minutes for two times firstly in the 0-2 hours postpartum periodand secondly four hours later in the first cold application To collect the data, the identifying information form prepared by the researcher in line with the literature and the Visual Analogue Scale (VAS).Results: It was identified in the study that the application of cold gel pad reduced the postpartum perineal pain in primiparous and multiparous puerpera. It was observed that perineal pain, which adversely aff ects postpartum activities and infant care, was reduced by cold pad application and that there were significant decreases in the pain level especially while performing activities such as lying down, sitting, walking, breastfeeding and urinating after 2 cold pad applications. It was identified that 78.0% of primiparous puerpera and 84.0% of multiparous puerpera who received cold gel pad application were satisfied.Conclusion: It was determined that the application of cold gel pad on the perineum following normal birth relieved perineal pain with physical activity.Keywords: Vaginal birth, cold gel pad, perineal pain, physical activity.

GİRİŞ ve AMAÇ: Özel eğitim ve rehabilitasyon merkezlerinde çalışan personelin engelli bireylerin cinsel eğitimi konusunda görüşlerini belirlemektir. YÖNTEM ve GEREÇLER: Kesitsel, tanımlayıcı tipte olan bu çalışma İstanbul ve Balıkesir’de farklı özel eğitim ve rehabilitasyon merkezlerinde görev yapan ve çalışmaya katılmayı kabul eden 133 çalışan ile yapılmıştır. BULGULAR: Katılımcıların %36’ sının 24-29 yaş aralığında ve büyük bir kısmının kadın olduğu (%77) tespit edilmiştir. Rehabilitasyon merkezinde çalışan personelin çoğunluğu 117’si (%88) yüksekokul fakülte mezunu olup, %53’ü beş yıldır çalışmakta olduğunu ifade etmiştir. Katılımcıların %60’ı zihin engelli bireylere eğitim ve bakım vermektedir. Rehabilitasyon merkezinde çalışan personele engelli bireylerin cinsel bilgileri kimden almaları gerektiği sorulduğunda %62’si aileden alması gerektiğini vurgulamıştır. Engelli bireylere verilmesi gereken cinsel eğitim konusu olarak ergenlikte ruhsal ve bedensel değişimlerin anlatılması gerektiğini ifade etmişlerdir (n=113, %85). Katılımcıların “cinsel bilgiler eğitimi ayrı bir ders olarak okutulmalı” sorusuna 50’si (%38), “engelli bireyler cinsellik ve üreme bilgilerini gelişim düzeyine uygun ve kademeli olarak almalıdır” sorusuna 63’ü (%47), “eğer hizmet içi eğitim alırsam cinsel bilgiler eğitimini ben verebilirim” sorusuna 51’i (%38) “katılıyorum” yanıtını vermiştir. Katılımcıların %57’si engelli bireylerin cinsellik ile ilgili sorularını rahat cevapladığını bildirmiştir. Katılımcılara “engelli bireylerin cinselliği hakkındaki düşünceleri” sorulduğunda ise aile, okul, sağlık profesyonelleri tarafından cinsel eğitimin verilmesi gerektiği görüşünü bildirenlerin çoğunlukta olduğu saptanmıştır. TARTIŞMA ve SONUÇ: Özel eğitim ve rehabilitasyon merkezlerin de çalışmakta olan personelin, zihinsel ve fiziksel engelli bireylere cinsel eğitim verilmesi gerektiğini ifade ederken, engelli bireylerin cinsel sağlıkla ilgili sorularının yalnızca yarısına yanıt verebildikleri görülmüştür. Özel eğitim ve rehabilitasyon merkezinde çalışanların cinsel sağlık eğitimi konusunda hizmet içi eğitimlerle desteklenmeleri önem kazanmaktadır., INTRODUCTION: The present study aims to determine the views that is about sexual education of the disabled people of the staff who work special education and rehabilitative services. METHODS: A cross-sectional study was undertaken among 133 staff in different special education and rehabilitative services in Istanbul and Balıkesir. RESULTS: Its been indicated that 36% of participants are in between 24-29 ages and most of the participants are women (77%). Most of the staff, 117 people (88%) who works in rehabilitation center is graduated from university/college, 53% of them reported that they have been working for 5 years. Sixty percent of participants provides education and care to disabled people. When we asked that who should disabled people get information about sexuality, 62% of them answered “from their family”. They expressed that physical and emotional changes in adolescence should be taught in sexual education (n=113, 85%). Fifty of them (38%) answered “i agree” to the following question: “ isabled people should take sexual education and reproductibility knowledge according to their understanding”. Fifty one of them (38%) answered “I agree” to “I can provide sexual education to disabled persons if I can have an in-service education” suggestion. When we asked their thoughts about disabled people’s sexuality most of them reported that they should get information from school, family and health professionals. DISCUSSION AND CONCLUSION: The staff also works with special education and rehabilitation centers, mental and physical disabilities should be given when referring to sexual education has been seen only able to respond to half of the questions about sexual health disabilities. The employees who is working special education and rehabilitation centers supported with in-service education is important on the sexual health education.