Search

Nach Angioplastie von Gefäßläsionen stellen Dissektionen und die hierdurch bedingten Restenosen/Reokklusionen ein Hauptproblem dar. Ziel dieser prospektiven Studie war die Evaluierung des Tack Endovascular System® nach PTA mit einem Paclitaxel beschichteten Ballon (DCB) hinsichtlich der Effektivität und Sicherheit.

Im Klinikum Neuperlach wurde eine Langzeitbeobachtung des Verlaufs nach endovaskulärer oder operativer Therapie der pAVK im Bereich der Arteria femoralis superficialis durchgeführt und die Ergebnisse in Zusammenschau mit der aktuellen Literatur diskutiert. Nach retrospektiver Datenerfassung wurden Patienten, Hausärzte bzw. Angehörige oder die zuletzt behandelnde Klinik kontaktiert und die aktuellsten Befunde eingeholt. Wenn möglich wurden die Patienten duplex- und dopplersonographisch untersucht. Insgesamt wurden vom 01.01.2005 bis 31.12.2007 205 Prozeduren (PTA=Angioplastie mit/ohne Stent oder femoro-popliteale Bypassanlage, supragenual) eingeschlossen; in 112 Fällen war endovaskulär, in 93 operativ therapiert worden. Es waren vergleichbar große, etwa gleich alte Gruppen, wobei die OP-Gruppe signifikant mehr Arterielle Hypertonie sowie KHK (koronare Herzkrankheit) aufwies. In der OP-Gruppe gab es signifikant mehr Patienten im Stadium IV (Ulkus/Gangrän), der Knöchel-Arm-Index war signifikant niedriger sowie signifikant mehr höchstgradige Läsionen (TASC D).Die Unterschenkelperfusion war signifikant schlechter als in der endovaskulären Gruppe. Die Nachuntersuchungen zeigten bezüglich des revisionsfreien Überlebens einen signifikanten Vorteil der PTA/Stent-Gruppe, bei Aufschlüsselung der Daten nach pAVK Stadium und Ein- oder Mehrgefäßabstrom war dieses Ergebnis lediglich im pAVK Stadium II (Claudicatio intermittens) sowie bei Mehrgefäßabstrom weiterhin signifikant. Bei Untersuchung des amputationsfreien Überlebens konnte kein signifikanter Unterschied zwischen den beiden Therapieformen festgestellt werden, eine Tendenz zugunsten der PTA/Stentgruppe war -vermutlich aufgrund der o.g. Selektion- festzustellen. Dies Ergebnis spiegelt sich auch im Gesamtüberleben wider: kein signifikanter Unterschied zwischen den Therapiegruppen bei gleichem Stadium oder Abstromsituation.

Het plaatsen van een stent bij patiënten met perifere vaatziekten leidt tot minder complicaties dan een chirurgische omleiding. Het risico op wondgenezingsstoornissen en oedeem (vochtophoping) is kleiner en de opnameduur in het ziekenhuis aanmerkelijk korter. Dat concludeert Mare Lensvelt in haar promotieonderzoek. Patiënten met een lange verstopping van de bovenbeenslagader krijgen nu nog vaak een chirurgische omleiding. Dat is een grote operatie met veel complicaties. Soms geneest de wond slecht of stapelt er zich vocht op in de benen. 10 tot 20% van de chirurgische omleidingen faalt binnen een jaar. Lensvelt onderzocht of het plaatsen van een stent (een buisje aan de binnenkant van het vat) ook voor langere verstoppingen (langer dan tien centimeter) een goed alternatief zou kunnen zijn voor een chirurgische omleiding. Dat bleek het geval. De eerste resultaten van de nieuwe stent laat zien dat er minder complicaties optreden (7.5%). De eerste resultaten na vier jaar zijn zeer goed, in vergelijking met de chirurgische omleiding. Bovendien, zo stelt Lensvelt, kan er later altijd nog een chirurgische omleiding plaatsvinden als de stent faalt. Deze vormt daarom volgens haar een goede brug naar chirurgie, en maakt een omleiding vaak overbodig.

Vaatchirurgen maken steeds meer gebruik van EVAR, een operatietechniek via de lies die kan worden ingezet bij patiënten met een gesprongen slagader in buik. De behandeling geeft uitstekende overlevingscijfers, maar is niet goedkoper dan een buikoperatie. Dat concludeert Marten Kapma in een onderzoek naar de kosteneffectiviteit van deze twee verschillende operatietechnieken. Mensen met een uitpuiling van de slagader in de buik lopen het risico dat deze verzwakte plek knapt, met een levensgevaarlijke interne bloeding tot gevolg. Van de patiënten die het ziekenhuis op tijd bereiken, overlijdt bijna de helft alsnog. Daarom is het van groot belang om de behandelmethoden te verbeteren. Artsen brengen daarvoor een prothese in op de plek van de ruptuur. Dat kan op twee manieren: via de buik of de lies. Die laatste optie is minimaal invasief, gebaseerd op Dotter-technieken en wordt EVAR genoemd. Een mogelijk voordeel van de laatste methode, zo stelt Kapma, is bovendien dat het bloedverlies kleiner is. Op basis van onderzoek onder patiënten in Groningen en Amsterdam concludeert Kapma dat EVAR uitstekende overlevingskansen geeft, maar dat de kosten hoog zijn. Ook kan nog niet aangetoond kan worden dat de ene techniek beter of goedkoper is dan de andere. Een beter behandelprotocol, dat tot stand kwam als gevolg van het gebruik van beide technieken, leidt volgens hem daarentegen al wel tot lagere sterftecijfers. Ziekenhuizen bepalen daarbij vooraf welke behandeling ze voor welke patiëntengroep willen inzetten. Zo’n protocol vergt voorbereidingstijd en een leercurve, waarschuwt Kapma, voordat patiënten er daadwerkelijk van kunnen profiteren.

Vaatchirurgen maken steeds meer gebruik van EVAR, een operatietechniek via de lies die kan worden ingezet bij patiënten met een gesprongen slagader in buik. De behandeling geeft uitstekende overlevingscijfers, maar is niet goedkoper dan een buikoperatie. Dat concludeert Marten Kapma in een onderzoek naar de kosteneffectiviteit van deze twee verschillende operatietechnieken. Mensen met een uitpuiling van de slagader in de buik lopen het risico dat deze verzwakte plek knapt, met een levensgevaarlijke interne bloeding tot gevolg. Van de patiënten die het ziekenhuis op tijd bereiken, overlijdt bijna de helft alsnog. Daarom is het van groot belang om de behandelmethoden te verbeteren. Artsen brengen daarvoor een prothese in op de plek van de ruptuur. Dat kan op twee manieren: via de buik of de lies. Die laatste optie is minimaal invasief, gebaseerd op Dotter-technieken en wordt EVAR genoemd. Een mogelijk voordeel van de laatste methode, zo stelt Kapma, is bovendien dat het bloedverlies kleiner is. Op basis van onderzoek onder patiënten in Groningen en Amsterdam concludeert Kapma dat EVAR uitstekende overlevingskansen geeft, maar dat de kosten hoog zijn. Ook kan nog niet aangetoond kan worden dat de ene techniek beter of goedkoper is dan de andere. Een beter behandelprotocol, dat tot stand kwam als gevolg van het gebruik van beide technieken, leidt volgens hem daarentegen al wel tot lagere sterftecijfers. Ziekenhuizen bepalen daarbij vooraf welke behandeling ze voor welke patiëntengroep willen inzetten. Zo’n protocol vergt voorbereidingstijd en een leercurve, waarschuwt Kapma, voordat patiënten er daadwerkelijk van kunnen profiteren.

Het plaatsen van een stent bij patiënten met perifere vaatziekten leidt tot minder complicaties dan een chirurgische omleiding. Het risico op wondgenezingsstoornissen en oedeem (vochtophoping) is kleiner en de opnameduur in het ziekenhuis aanmerkelijk korter. Dat concludeert Mare Lensvelt in haar promotieonderzoek. Patiënten met een lange verstopping van de bovenbeenslagader krijgen nu nog vaak een chirurgische omleiding. Dat is een grote operatie met veel complicaties. Soms geneest de wond slecht of stapelt er zich vocht op in de benen. 10 tot 20% van de chirurgische omleidingen faalt binnen een jaar. Lensvelt onderzocht of het plaatsen van een stent (een buisje aan de binnenkant van het vat) ook voor langere verstoppingen (langer dan tien centimeter) een goed alternatief zou kunnen zijn voor een chirurgische omleiding. Dat bleek het geval. De eerste resultaten van de nieuwe stent laat zien dat er minder complicaties optreden (7.5%). De eerste resultaten na vier jaar zijn zeer goed, in vergelijking met de chirurgische omleiding. Bovendien, zo stelt Lensvelt, kan er later altijd nog een chirurgische omleiding plaatsvinden als de stent faalt. Deze vormt daarom volgens haar een goede brug naar chirurgie, en maakt een omleiding vaak overbodig.

Het plaatsen van een stent bij patiënten met perifere vaatziekten leidt tot minder complicaties dan een chirurgische omleiding. Het risico op wondgenezingsstoornissen en oedeem (vochtophoping) is kleiner en de opnameduur in het ziekenhuis aanmerkelijk korter. Dat concludeert Mare Lensvelt in haar promotieonderzoek. Patiënten met een lange verstopping van de bovenbeenslagader krijgen nu nog vaak een chirurgische omleiding. Dat is een grote operatie met veel complicaties. Soms geneest de wond slecht of stapelt er zich vocht op in de benen. 10 tot 20% van de chirurgische omleidingen faalt binnen een jaar. Lensvelt onderzocht of het plaatsen van een stent (een buisje aan de binnenkant van het vat) ook voor langere verstoppingen (langer dan tien centimeter) een goed alternatief zou kunnen zijn voor een chirurgische omleiding. Dat bleek het geval. De eerste resultaten van de nieuwe stent laat zien dat er minder complicaties optreden (7.5%). De eerste resultaten na vier jaar zijn zeer goed, in vergelijking met de chirurgische omleiding. Bovendien, zo stelt Lensvelt, kan er later altijd nog een chirurgische omleiding plaatsvinden als de stent faalt. Deze vormt daarom volgens haar een goede brug naar chirurgie, en maakt een omleiding vaak overbodig.

Vaatchirurgen maken steeds meer gebruik van EVAR, een operatietechniek via de lies die kan worden ingezet bij patiënten met een gesprongen slagader in buik. De behandeling geeft uitstekende overlevingscijfers, maar is niet goedkoper dan een buikoperatie. Dat concludeert Marten Kapma in een onderzoek naar de kosteneffectiviteit van deze twee verschillende operatietechnieken. Mensen met een uitpuiling van de slagader in de buik lopen het risico dat deze verzwakte plek knapt, met een levensgevaarlijke interne bloeding tot gevolg. Van de patiënten die het ziekenhuis op tijd bereiken, overlijdt bijna de helft alsnog. Daarom is het van groot belang om de behandelmethoden te verbeteren. Artsen brengen daarvoor een prothese in op de plek van de ruptuur. Dat kan op twee manieren: via de buik of de lies. Die laatste optie is minimaal invasief, gebaseerd op Dotter-technieken en wordt EVAR genoemd. Een mogelijk voordeel van de laatste methode, zo stelt Kapma, is bovendien dat het bloedverlies kleiner is. Op basis van onderzoek onder patiënten in Groningen en Amsterdam concludeert Kapma dat EVAR uitstekende overlevingskansen geeft, maar dat de kosten hoog zijn. Ook kan nog niet aangetoond kan worden dat de ene techniek beter of goedkoper is dan de andere. Een beter behandelprotocol, dat tot stand kwam als gevolg van het gebruik van beide technieken, leidt volgens hem daarentegen al wel tot lagere sterftecijfers. Ziekenhuizen bepalen daarbij vooraf welke behandeling ze voor welke patiëntengroep willen inzetten. Zo’n protocol vergt voorbereidingstijd en een leercurve, waarschuwt Kapma, voordat patiënten er daadwerkelijk van kunnen profiteren.

In dieser Studie beschreiben wir unsere ersten Erfahrungen mit einem endoluminal implantierbaren femoro-poplitealen Bypass (Enduring Vascular Graft, EVG) in Kombination mit vorheriger Thrombendarteriektomie (TEA) der Arteria femoralis superficialis (AFS). Die Operation wurde bei 21 Patienten (15 männlich, Durchschnittsalter 67 Jahre) mit symptomatischer, chronischer IC durchgeführt. Der Bypass besteht aus einer dilatierbaren Polytetrafluorethylen (PTFE)-Prothese mit Verstärkungen aus PTFE-Ringen, die den Bypass an das Gefäßlumen andrücken und dort fixieren, eine Kompression oder das Abknicken der Prothese verhindern und einen Stent an der distalen Anastomose unnötig machen. Alle Patienten wurden in regelmäßigen Abständen kontrolliert, einschließlich Angiographie und Farbduplexsonographie. Die durchschnittliche Nachbeobachtungszeit betrug 13 Monate (0,5 - 33). TEA und EVG-Implantation waren bis auf eine Ausnahme, in der aufgrund einer nicht durchführbaren Arteriektomie ein konventioneller Bypass eingesetzt wurde, erfolgreich. Die intraoperative Mortalität betrug 0 %. Der durchschnittliche Ankle-Brachial-Index (ABI) stieg von 0,50 auf 0,98. Während des Nachbeobachtungszeitraums verschlossen sich insgesamt 8 Bypässe, davon 2 Sofortverschlüsse (< 24 h), 4 Frühverschlüsse und 2 Spätverschlüsse, hauptsächlich aufgrund von Stenosen im Bereich der distalen Anastomose. Alle Bypässe wurden erfolgreich revidiert, aber nur 3 Bypässe davon blieben dauerhaft durchgängig. Die primäre Offenheitsrate nach 1 Jahr betrug 41 %, die sekundäre Offenheitsrate betrug 73 %. Der EVG stellt ein weniger invasives Verfahren bei der Behandlung von Verschlüssen und Stenosen der AFS dar. Allerdings sind weitere Verbesserungen nötig, um technische und produktbezogene Fehler zu vermeiden.

A 76-year-old male presented with recurrent claudication. A duplex scan showed an occluded superficial femoral artery of the left leg. MRI revealed an inhomogeneously structured tumor, directly related to the femoral artery. The tumor was resected and histology showed an intimal sarcoma. The patient has survived now without further evidence of local recurrence or systemic metastatic disease. Intimal sarcomas of the arteries other than arising from the aorta or pulmonary artery are rare. An intimal sarcoma of the superficial femoral artery has not been described previously.