Search

Osmanlı Dönemi, Mimarlık ve Sanat Tarihi alanında yapılan çalışmalarda geniş coğrafyada gösterdiği dağılım ve tipolojik çeşitlilik açısında bütüncül ve ayrıntılı birçok incelemeye konu oluyor. Sanat Tarihçileri Osmanlı dönemini ele alırken çalışmalarını Erken, Klasik ve Batılılaşma (geç) olarak üç ana başlık altında yapmaktadır. Erken dönem Osmanlı mimarisi kendisinden önce gelen Selçuklu ve Beylikler dönemi mimarisinin bir devamı niteliğindedir. Klasik dönemde ise özellikle Mimar Sinan ve talebelerinin eserleriyle birlikte özgün üslubunu oluşturmaya başlamış bir mimari yapılar topluluğu karşımıza çıkmaktadır. Batılılaşma döneminin başlangıcı sayılan 18. Yüzyıl Osmanlı Devleti için kültürel, siyasi, ekonomik ve askerî alanlarda yeniliklerin ortaya çıktığı bir dönemdir. Bu yeniliklerin mimaride ilk görüldüğü yerler özellikler İstanbul Boğazında inşaa edilen sivil mimari örnekleri olan yalılardır. Çalışmaya konu olan bu dönemde İslam mimarisine özgü bir yapı unsuru olan mihrap elamanındaki üslup ve değişimi tespit etmek için kırk beş eser yerinde incelendi, veriler analiz edildi. Değerlendirmeler neticesinde 1734-1735 yılında inşa edilen Hekimoğlu Ali Paşa Camii’n de önceki dönemlerde rastlanmayan bir tarzda tezyin edilmiştir. Bu eser çalışmaya konu olan dönem mihraplarının ilk örneklerindendir. Bu eserden sonra inşaa edilen yapılarda Batılı üslûpların etkisiyle baş gösteren yeni tasarımlar hakimdir. Genel anlamda İstanbul Nuruosmaniye Camii (1755) ile zirve noktasına ulaşan barok uygulamalarda, klâsik mihrap elemanları ya terk edilmiş ya da tamamen değiştirilerek kullanılmışlardır. Süsleme kompozisyonlarında ise rokoko ağırlıklı olmak üzere, bazı uygulamalarda ampir üslûbunun etkileri izlenmektedir. Bu değişimin daha iyi anlaşılması açısından çalışma fotoğraf ve çizimlerle desteklenmiştir. In the studies carried out in the field of Architecture and Art History, Ottoman Period is the subject of many holistic and detailed studies in terms of distribution and typological diversity in the wide geography. While addressing the Ottoman period, art historians do their work under three main headings: Early, Classical and Westernization (late). Early period Ottoman architecture is a continuation of the Seljuk and Beyliks period architecture that preceded it. In the classical period, especially with the works of Mimar Sinan and his students, we come across a group of architectural structures that have started to create their original style. The 18th century, considered the beginning of the westernization period, was a period of innovations in the cultural, political, economic and military fields for the Ottoman Empire. The first places where these innovations are seen in architecture are yalı mansions, which are examples of civil architecture, especially those built in the Bosphorus Strait. In this study, forty-five works were examined, and their data were analyzed on their site to determine the style and change in the mihrab, which is a structure element that is specific to the Islamic architecture during the Westernization period. It was concluded that The Hekimoglu Ali Paşa Mosque, which was built in 1734-1735, was also adorned in a style that were not seen in the previous periods. This work is one of the first examples of the periodic mihrabs that is subject to the study. The buildings built after this work have new designs that started with the influence of Western styles. In general, in baroque applications that reached their peak with the Istanbul Nuruosmaniye Mosque (1755), the elements of the classical mihrab were either abandoned or completely replaced. In ornamental compositions, the effects of ampir style are observed in some applications, mainly rococo. In order to better understand this change, the work is supported by photographs and drawings.

Yakup Kadri Karaosmanoğlu 1934 yılında Ankara romanını yazar. Ankara, 1920-1922, 1925-1926 ve 1937-1943 yılları arasında ortaya çıkan gelişmeler çerçeve-sinde, Türkiye’nin yaşadığı olayların işlendiği bir romandır. Sahne zaman zaman Ankara dışına genişlese bile, temel mekân Ankara’dır. Selma Hanım, İstanbul’dan Ankara’ya taşınmış genç bir kadındır. Yaptığı üç evlilik Ankara’nın üç ayrı yü-zünü göstermektedir. Evlilik yaptığı üç erkek üç ayrı Ankara’yı sembolize eder. Burada erkeklerin dönemlendirme açısından bir sembol olarak görünmelerine rağmen, onların bir sembol olmaları üzerinde etkili olan özne kadındır. Selma Hanımın olayları değerlendirmekle kalmayıp, onlara yön verdiği görülür. Özel-likle romanın üçüncü bölümü, gelecekteki Ankara’yı (Türkiye’yi) tasarlayan bir ütopya olarak değerlendirilmektedir. Ankara romanı ütopya kavramı üzerinden en çok çalışılan eserlerden biridir. Ütopyalar ve distopyalar genellikle çok uzak bir gelecekte tasarlanmaktadır. Örneğin en ünlü distopyalardan biri olan Geo-rge Orwell’in 1984 adlı eseri, yazıldığı zamanın yaklaşık elli yıl sonrasını anlatır. Çoğunlukla da zaman ve mekân bir belirsizlik taşır. Orwell, içinde yaşadığımız zaman ve mekânı, kolayca göremeyeceğimiz bir uzaklığa taşır. Ankara romanı ise bir ütopya olarak değerlendirilmekle birlikte, Ankara’nın gelecekte oluşacak bir şehir olarak anlatıldığı üçüncü bölümü dahi içinde yaşayan herkesin görebi-leceği bir zaman ve mekân uzaklığındadır. Özellikle bu hayalin gerçekleşmesini sağlayacak özne olarak Gazi Paşa’nın da yaşamı romana dâhil edilir. Dolayısıyla iktidarı bütünüyle elinde bulunduran bir şahsın yönetimi ve planlaması içinde ortaya çıkacak bir “örnek kent ve ülke” oluşumundan söz edilmektedir. Sözü-nü ettiğimiz şey, ütopya yazarının bir hayalî tasarımı olarak değil bizzat ülkenin yöneticisinin muktedir gücüyle yakın bir zamanda gerçekleşecek ve ülkenin her yerini etkileyecek bir “model şehir” üretilmekte olduğudur. Bu çalışma, özellik-le romanın üçüncü bölümünden hareketle bir ütopyadan çok bir plandan söz edilmesi gerektiğini iddia edecektir. Ancak planın öznesi olarak Gazi Paşa’nın umulmadık erken ölümü planı bir hayale dönüştürmektedir.

Özİttihat veTerakki Cemiyeti’nin Meşrutiyet’in yeniden ilanı için II. Abdülhamid’e karşıyürüttükleri muhalefete dönemin bazı ulema ve İslamcı aydınlarının da katıldığıbilinmektedir. İslamcıların bu muhalefete katılmalarının en önemli nedeni,ulema sınıfının geleneksel gücünü kaybetmesinin yarattığı endişelerdenkaynaklanmış ve buna bağlı olarak da modernleşmeyle beraber devletin gidereklaikleşen yapısına bir müdahale olarak düşünülmüştür. İslamcı aydınlarınmuhalefete katılmasıyla beraber hem dindar halk kesiminin Meşrutiyet’e bakışıdeğişmiş, hem de Abdülhamid karşıtı muhalefet güçlenip artan bir toplumsaldesteğe sahip olmuştur. Sultan Abdülhamid’in tahttan indirilmesinden sonraiktidarı ele geçiren İttihatçıların devlet yönetimindeki tecrübesizliklerininyarattığı huzursuzluk yönetim karşıtı muhalefetin güçlenmesine neden olmuştur.İttihatçılarla işbirliği yapmış olan ve bu işbirliğinden umduklarını bulamayanİslamcı aydınların da İttihat Terakki’ye yönelik eleştirilere katılarak dahamuhalif bir pozisyon almaya ve yeni değerlendirmeler yapmaya başlamışlardır. Buyeni değerlendirme ve özeleştiriler Abdülhamid dönemini tamamen olumlayan birçerçevede olmamakla birlikte, hata ve yanılgıların itirafı olmaları açısındanönemlidir. Osmanlı tarihinde adı İttihad-ı İslamla neredeyse özdeşleşmiş birpadişaha İslamcıların hangi gerekçelerle muhalefet ettiği ve bunun hangiargümanlarla savunduğu, kendilerinin sınıfsal bir mirasçısı olarakgörülebilecek olan ulema sınıfıyla medreselerin Abdülhamid’le sorunluilişkilerinin bu muhalefeti ne derece etkilediği önem arz etmektedir. Buçalışmada İslamcıların; Sultan Abdülhamid’e muhalefetinin sebepleri araştırılmakta,İttihat ve Terakki deneyimi ve sonraki dönemde yaşadıkları tecrübelerden yolaçıkılarak uzun süreli iktidarda kalan bu padişah ile ilgili yanılgı, pişmanlıkve itiraflarını dile getiren İslamcıların görüşleri değerlendirilmektedir. AbstractItis known that some of the ulama and Islamist intellectuals participated in theopposition against Abdulhamid II. For the re-announcement of ConstitutionalMonarchy of the Committee of Union and Progress . The most important reason for the Islamiststo participate in this opposition stemmed from the concerns caused by the lossof the traditional power of the ulema class, and consequently it was consideredas an intervention in the increasingly secular structure of the state withmodernization. With the participation of the Islamist intellectuals in theopposition, both the religious people's view of the Constitutional Monarchychanged, and the opposition to the anti-Abdulhamid II. got stronger andincreased social support. After the abolition of Sultan Abdülhamid, theUnionists who seized power after their deprivation in the state administrationand the Islamist intellectuals who did not have expectations from theConstitutional Monarchy, revised their criticism of the previous period.Although these new evaluations and self-criticisms are not in a framework thatcompletely affirms the Abdulhamid period, they are important in terms of beingconfessions of mistakes and errors. In Ottoman history, it is important to theextent to which the Islamists opposed to the sultan whose name was almostidentified with the Union and the Islamist, and with which arguments hedefended, and the problematic relations of the madrasahs with Abdulhamid, whichcould be seen as a class inheritor. In this article, Islamists; The reasonsfor their pposition to Sultan Abdülhamidare investigated, and the misconception, regret and confessions regarding thissultan who remain in power for a long time are evaluated based on theexperience of the Union and Progress and their experiences in the followingperiod.Keywords: Ottoman History, Constitutional Monarchy, Abdulhamid II., Islamism, The Committee ofUnion and Progress.

Background: Hematuria is an important and common sign of urinary system diseases in children. Careful assessment is needed for definitive diagnosis and appropriate management. In this study we aimed to investigate the demographic and clinical characteristics of patients who were admitted to our pediatric nephrology clinic with hematuria and to determine the features that will guide the diagnosis. Methods: Medical charts of 370 patients who were referred to our clinic in a period of four years with gross or microscopic hematuria were evaluated retrospectively. Demographical data, clinical and laboratory findings, imaging modalities and diagnosis of the patients were investigated. Findings: Of the patients 195 (52.7 %) were boys and 175 (47.3%) were girls and the majority of the patients were in the age group of 6-10 years. Major presenting feature was red colored urine (64.1 %). Non-glomerular causes were found to be significantly higher among patients with macroscopic hematuria (p=0.002). Acute poststreptococcal glomerulonephritis formed the majority of glomerular hematuria and urinary system infections formed the majority of non-glomerular hematuria causes respectively. Conclusions: This study suggests that a careful history, detailed physical examination and clinical evaluation may elucidate the etiology in the majority of the patients with hematuria. Advanced imaging modalities and renal biopsy are indicated only in selected cases., Amaç: Hematüri çocuklarda üriner sistem hastalıklarının önemli bir bulgusudur. Altta yatan ciddi hastalıkların belirtisi olabileceğinden ayırıcı tanı için dikkatli bir değerlendirme ve iyi bir klinik yaklaşım gerektirmektedir. Bu çalışmada pediatrik nefroloji kliniğimize hematüri nedeni ile başvuran hastaların demografik ve klinik özelliklerinin incelenmesi ve tanıya yol gösterecek özelliklerin belirlenmesi amaçlandı. Hastalar ve Yöntem: Bu çalışma, kliniğimizde makroskopik ve/veya mikroskopik hematüri nedeniyle izlenmiş olan 370 hastanın dosyası retrospektif olarak değerlendirilerek gerçekleştirildi. Hastaların demografik verileri,l aboratuar sonuçları ve klinik bulguları, görüntüleme tetkikleri ve nihai tanıları araştırıldı. Bulgular: Hastaların 195’i (%52.7) erkek, 175 (%47.7)’si kızdı ve çoğunluğu 6-10 yaş grubunda yer almaktaydı. Hastaların 234 ‘ü (%63.2) makroskopik hematüri ile başvururken , 44’ünde (%15.3) glomerüler hematüri saptandı. Makroskopik hematüri grubunda non-glomerular nedenler anlamlı olarak yüksek bulundu. Glomerüler hematüri nedenleri arasında ülkemizde halen yaygın olarak saptanan akut poststreptokokkal glomerülonefrit (APSGN), non glomerüler nedenlerden de üriner sistem enfeksiyonu en yüksek oranda görülen hastalıkları oluşturmaktaydı. Tartışma: Bu çalışma dikkatli bir öykü, ayrıntılı fizik muayene ve klinik değerlendirme ile hematüri ile başvuran hastaların büyük çoğunluğunda etiyolojinin aydınlatılabileceğini göstermektedir. İleri görüntüleme tetkikleri ve renal biyopsi sadece seçilmiş vakalarda endikedir.