Search

Koronare Vasomotionsstörungen stellen eine relevante Ursache für Angina pectoris bei Patienten ohne hämodynamisch relevante atherosklerotische Plaques dar. Die Genese der Vasomotionsstörungen ist multifaktoriell und nicht final geklärt. Mittels Acetylcholin-Testung lassen sich epikardiale von mikrovaskulären Spasmen differenzieren. Ziel der Arbeit war die Analyse koronarer Morphologiekriterien und deren Einfluss auf mögliche Testergebnisse. Die Kriterien einer geringgradigen Atherosklerose, Muskelbrücken, Aneurysmata und Gefäßschlängelungen wurden untersucht. Die Koronarangiographien von 610 Patienten, die im Robert-Bosch-Krankenhaus Stuttgart einen Acetylcholin-Test erhalten haben wurden auf jene Morphologiekriterien untersucht. Diese Patienten wiesen eine Angina pectoris auf, in Abwesenheit höhergradiger Stenosen. Im Anschluss wurden die Morphologiekriterien mit dem Acetylcholin-Testergebnis verglichen. Es lässt sich eine signifikante Häufung geringgradiger Atherosklerose bei Patienten mit epikardialem Koronarspasmus im Acetylcholin-Test erkennen. Zudem scheint es beim Vorhandensein von koronaren Gefäßschlängelungen weniger epikardiale Spasmusformen im Acetylcholintest zu geben.

Het plaatsen van een stent bij patiënten met perifere vaatziekten leidt tot minder complicaties dan een chirurgische omleiding. Het risico op wondgenezingsstoornissen en oedeem (vochtophoping) is kleiner en de opnameduur in het ziekenhuis aanmerkelijk korter. Dat concludeert Mare Lensvelt in haar promotieonderzoek. Patiënten met een lange verstopping van de bovenbeenslagader krijgen nu nog vaak een chirurgische omleiding. Dat is een grote operatie met veel complicaties. Soms geneest de wond slecht of stapelt er zich vocht op in de benen. 10 tot 20% van de chirurgische omleidingen faalt binnen een jaar. Lensvelt onderzocht of het plaatsen van een stent (een buisje aan de binnenkant van het vat) ook voor langere verstoppingen (langer dan tien centimeter) een goed alternatief zou kunnen zijn voor een chirurgische omleiding. Dat bleek het geval. De eerste resultaten van de nieuwe stent laat zien dat er minder complicaties optreden (7.5%). De eerste resultaten na vier jaar zijn zeer goed, in vergelijking met de chirurgische omleiding. Bovendien, zo stelt Lensvelt, kan er later altijd nog een chirurgische omleiding plaatsvinden als de stent faalt. Deze vormt daarom volgens haar een goede brug naar chirurgie, en maakt een omleiding vaak overbodig.

Vaatchirurgen maken steeds meer gebruik van EVAR, een operatietechniek via de lies die kan worden ingezet bij patiënten met een gesprongen slagader in buik. De behandeling geeft uitstekende overlevingscijfers, maar is niet goedkoper dan een buikoperatie. Dat concludeert Marten Kapma in een onderzoek naar de kosteneffectiviteit van deze twee verschillende operatietechnieken. Mensen met een uitpuiling van de slagader in de buik lopen het risico dat deze verzwakte plek knapt, met een levensgevaarlijke interne bloeding tot gevolg. Van de patiënten die het ziekenhuis op tijd bereiken, overlijdt bijna de helft alsnog. Daarom is het van groot belang om de behandelmethoden te verbeteren. Artsen brengen daarvoor een prothese in op de plek van de ruptuur. Dat kan op twee manieren: via de buik of de lies. Die laatste optie is minimaal invasief, gebaseerd op Dotter-technieken en wordt EVAR genoemd. Een mogelijk voordeel van de laatste methode, zo stelt Kapma, is bovendien dat het bloedverlies kleiner is. Op basis van onderzoek onder patiënten in Groningen en Amsterdam concludeert Kapma dat EVAR uitstekende overlevingskansen geeft, maar dat de kosten hoog zijn. Ook kan nog niet aangetoond kan worden dat de ene techniek beter of goedkoper is dan de andere. Een beter behandelprotocol, dat tot stand kwam als gevolg van het gebruik van beide technieken, leidt volgens hem daarentegen al wel tot lagere sterftecijfers. Ziekenhuizen bepalen daarbij vooraf welke behandeling ze voor welke patiëntengroep willen inzetten. Zo’n protocol vergt voorbereidingstijd en een leercurve, waarschuwt Kapma, voordat patiënten er daadwerkelijk van kunnen profiteren.

Vaatchirurgen maken steeds meer gebruik van EVAR, een operatietechniek via de lies die kan worden ingezet bij patiënten met een gesprongen slagader in buik. De behandeling geeft uitstekende overlevingscijfers, maar is niet goedkoper dan een buikoperatie. Dat concludeert Marten Kapma in een onderzoek naar de kosteneffectiviteit van deze twee verschillende operatietechnieken. Mensen met een uitpuiling van de slagader in de buik lopen het risico dat deze verzwakte plek knapt, met een levensgevaarlijke interne bloeding tot gevolg. Van de patiënten die het ziekenhuis op tijd bereiken, overlijdt bijna de helft alsnog. Daarom is het van groot belang om de behandelmethoden te verbeteren. Artsen brengen daarvoor een prothese in op de plek van de ruptuur. Dat kan op twee manieren: via de buik of de lies. Die laatste optie is minimaal invasief, gebaseerd op Dotter-technieken en wordt EVAR genoemd. Een mogelijk voordeel van de laatste methode, zo stelt Kapma, is bovendien dat het bloedverlies kleiner is. Op basis van onderzoek onder patiënten in Groningen en Amsterdam concludeert Kapma dat EVAR uitstekende overlevingskansen geeft, maar dat de kosten hoog zijn. Ook kan nog niet aangetoond kan worden dat de ene techniek beter of goedkoper is dan de andere. Een beter behandelprotocol, dat tot stand kwam als gevolg van het gebruik van beide technieken, leidt volgens hem daarentegen al wel tot lagere sterftecijfers. Ziekenhuizen bepalen daarbij vooraf welke behandeling ze voor welke patiëntengroep willen inzetten. Zo’n protocol vergt voorbereidingstijd en een leercurve, waarschuwt Kapma, voordat patiënten er daadwerkelijk van kunnen profiteren.

Het plaatsen van een stent bij patiënten met perifere vaatziekten leidt tot minder complicaties dan een chirurgische omleiding. Het risico op wondgenezingsstoornissen en oedeem (vochtophoping) is kleiner en de opnameduur in het ziekenhuis aanmerkelijk korter. Dat concludeert Mare Lensvelt in haar promotieonderzoek. Patiënten met een lange verstopping van de bovenbeenslagader krijgen nu nog vaak een chirurgische omleiding. Dat is een grote operatie met veel complicaties. Soms geneest de wond slecht of stapelt er zich vocht op in de benen. 10 tot 20% van de chirurgische omleidingen faalt binnen een jaar. Lensvelt onderzocht of het plaatsen van een stent (een buisje aan de binnenkant van het vat) ook voor langere verstoppingen (langer dan tien centimeter) een goed alternatief zou kunnen zijn voor een chirurgische omleiding. Dat bleek het geval. De eerste resultaten van de nieuwe stent laat zien dat er minder complicaties optreden (7.5%). De eerste resultaten na vier jaar zijn zeer goed, in vergelijking met de chirurgische omleiding. Bovendien, zo stelt Lensvelt, kan er later altijd nog een chirurgische omleiding plaatsvinden als de stent faalt. Deze vormt daarom volgens haar een goede brug naar chirurgie, en maakt een omleiding vaak overbodig.

Het plaatsen van een stent bij patiënten met perifere vaatziekten leidt tot minder complicaties dan een chirurgische omleiding. Het risico op wondgenezingsstoornissen en oedeem (vochtophoping) is kleiner en de opnameduur in het ziekenhuis aanmerkelijk korter. Dat concludeert Mare Lensvelt in haar promotieonderzoek. Patiënten met een lange verstopping van de bovenbeenslagader krijgen nu nog vaak een chirurgische omleiding. Dat is een grote operatie met veel complicaties. Soms geneest de wond slecht of stapelt er zich vocht op in de benen. 10 tot 20% van de chirurgische omleidingen faalt binnen een jaar. Lensvelt onderzocht of het plaatsen van een stent (een buisje aan de binnenkant van het vat) ook voor langere verstoppingen (langer dan tien centimeter) een goed alternatief zou kunnen zijn voor een chirurgische omleiding. Dat bleek het geval. De eerste resultaten van de nieuwe stent laat zien dat er minder complicaties optreden (7.5%). De eerste resultaten na vier jaar zijn zeer goed, in vergelijking met de chirurgische omleiding. Bovendien, zo stelt Lensvelt, kan er later altijd nog een chirurgische omleiding plaatsvinden als de stent faalt. Deze vormt daarom volgens haar een goede brug naar chirurgie, en maakt een omleiding vaak overbodig.

Vaatchirurgen maken steeds meer gebruik van EVAR, een operatietechniek via de lies die kan worden ingezet bij patiënten met een gesprongen slagader in buik. De behandeling geeft uitstekende overlevingscijfers, maar is niet goedkoper dan een buikoperatie. Dat concludeert Marten Kapma in een onderzoek naar de kosteneffectiviteit van deze twee verschillende operatietechnieken. Mensen met een uitpuiling van de slagader in de buik lopen het risico dat deze verzwakte plek knapt, met een levensgevaarlijke interne bloeding tot gevolg. Van de patiënten die het ziekenhuis op tijd bereiken, overlijdt bijna de helft alsnog. Daarom is het van groot belang om de behandelmethoden te verbeteren. Artsen brengen daarvoor een prothese in op de plek van de ruptuur. Dat kan op twee manieren: via de buik of de lies. Die laatste optie is minimaal invasief, gebaseerd op Dotter-technieken en wordt EVAR genoemd. Een mogelijk voordeel van de laatste methode, zo stelt Kapma, is bovendien dat het bloedverlies kleiner is. Op basis van onderzoek onder patiënten in Groningen en Amsterdam concludeert Kapma dat EVAR uitstekende overlevingskansen geeft, maar dat de kosten hoog zijn. Ook kan nog niet aangetoond kan worden dat de ene techniek beter of goedkoper is dan de andere. Een beter behandelprotocol, dat tot stand kwam als gevolg van het gebruik van beide technieken, leidt volgens hem daarentegen al wel tot lagere sterftecijfers. Ziekenhuizen bepalen daarbij vooraf welke behandeling ze voor welke patiëntengroep willen inzetten. Zo’n protocol vergt voorbereidingstijd en een leercurve, waarschuwt Kapma, voordat patiënten er daadwerkelijk van kunnen profiteren.

De levensverwachting in de westerse wereld is afgelopen decennia dramatisch gestegen met als gevolg dat de bevolking niet alleen toeneemt maar ook ouder wordt. Deze ouderen vormen een groeiende chirurgische populatie met meer comorbiditeit en een verminderde fysiologische reserve in vergelijking met jonge patiënten. Hierdoor worden we steeds vaker geconfronteerd met de gespecialiseerde zorg die ouderen nodig hebben. Hoewel vooruitgang in de medische zorg veel heeft bijgedragen aan de huidige goede resultaten, blijven er specifieke leeftijdsafhankelijke factoren die nog steeds onze aandacht behoeven. Deze verhoogde kwetsbaarheid geeft een verhoogd risico op een slechtere uitkomst door verlies in het basis functioneren.1 En hoewel dit geldt voor zowel de algemene geneeskunde als de chirurgie, bij het overwegen van chirurgie in deze patiënten groep wegen deze factoren extra zwaar. De verhoogde kwetsbaarheid van deze groep betekend dat aanpassing aan veranderingen in stress, fysiologie en hun omgeving een veel grotere impact zal hebben. Hierdoor lopen zij een groter risico op een hogere morbiditeit en mortaliteit. In het verleden kan dit verhoogde risico hebben geleid tot een bewuste of onbewuste voorkeur voor een conservatieve benadering bij oudere patiënten. Binnen de chirurgie steekt de vaatchirurgie ruim boven het maaiveld uit als het gaat zwakke en kwetsbare patiënten.2 Meest waarschijnlijk berust dit op het feit dat vaatpatiënten vaak ouder zijn en multipele comorbiditeiten hebben zoals hypertensie, diabetes mellitus en cerebrovasculaire vaatlijden. Voor de oudere vaatchirurgische patiënt betekend opname in het ziekenhuis dat er specifieke aandacht moet worden besteed aan deze verhoogde kwetsbaarheid. En hoewel men af en toe nog terughoudend kan zijn in de behandeling van bv. patiënten ≥ 80 jaar laten diverse studies zien dat de overleving na majeure (vaat)chirurgie boven verwachting goed is en niet onder doet aan die van jongere patienten.3-9 Hierdoor lijkt het niet langer verantwoord om alleen op basis van leeftijd patiënten enkel nog conservatief te behandelen. In dit proefschrift hebben we gekeken naar de resultaten van diverse vaatchirurgische procedures in patiënten ≥ 80 jaar. Onze hypothese was dat oudere patiënten veilig, of tenminste net zo veilig, konden worden behandeld als een jongere patiëntenpopulatie. Op basis van deze resultaten hebben we ons gericht op de meest cruciale parameters die zowel positief als negatief de uitkomst kunnen hebben beïnvloed.

De levensverwachting in de westerse wereld is afgelopen decennia dramatisch gestegen met als gevolg dat de bevolking niet alleen toeneemt maar ook ouder wordt. Deze ouderen vormen een groeiende chirurgische populatie met meer comorbiditeit en een verminderde fysiologische reserve in vergelijking met jonge patiënten. Hierdoor worden we steeds vaker geconfronteerd met de gespecialiseerde zorg die ouderen nodig hebben. Hoewel vooruitgang in de medische zorg veel heeft bijgedragen aan de huidige goede resultaten, blijven er specifieke leeftijdsafhankelijke factoren die nog steeds onze aandacht behoeven. Deze verhoogde kwetsbaarheid geeft een verhoogd risico op een slechtere uitkomst door verlies in het basis functioneren.1 En hoewel dit geldt voor zowel de algemene geneeskunde als de chirurgie, bij het overwegen van chirurgie in deze patiënten groep wegen deze factoren extra zwaar. De verhoogde kwetsbaarheid van deze groep betekend dat aanpassing aan veranderingen in stress, fysiologie en hun omgeving een veel grotere impact zal hebben. Hierdoor lopen zij een groter risico op een hogere morbiditeit en mortaliteit. In het verleden kan dit verhoogde risico hebben geleid tot een bewuste of onbewuste voorkeur voor een conservatieve benadering bij oudere patiënten. Binnen de chirurgie steekt de vaatchirurgie ruim boven het maaiveld uit als het gaat zwakke en kwetsbare patiënten.2 Meest waarschijnlijk berust dit op het feit dat vaatpatiënten vaak ouder zijn en multipele comorbiditeiten hebben zoals hypertensie, diabetes mellitus en cerebrovasculaire vaatlijden. Voor de oudere vaatchirurgische patiënt betekend opname in het ziekenhuis dat er specifieke aandacht moet worden besteed aan deze verhoogde kwetsbaarheid. En hoewel men af en toe nog terughoudend kan zijn in de behandeling van bv. patiënten ≥ 80 jaar laten diverse studies zien dat de overleving na majeure (vaat)chirurgie boven verwachting goed is en niet onder doet aan die van jongere patienten.3-9 Hierdoor lijkt het niet langer verantwoord om alleen op basis van leeftijd patiënten enkel nog conservatief te behandelen. In dit proefschrift hebben we gekeken naar de resultaten van diverse vaatchirurgische procedures in patiënten ≥ 80 jaar. Onze hypothese was dat oudere patiënten veilig, of tenminste net zo veilig, konden worden behandeld als een jongere patiëntenpopulatie. Op basis van deze resultaten hebben we ons gericht op de meest cruciale parameters die zowel positief als negatief de uitkomst kunnen hebben beïnvloed.

De levensverwachting in de westerse wereld is afgelopen decennia dramatisch gestegen met als gevolg dat de bevolking niet alleen toeneemt maar ook ouder wordt. Deze ouderen vormen een groeiende chirurgische populatie met meer comorbiditeit en een verminderde fysiologische reserve in vergelijking met jonge patiënten. Hierdoor worden we steeds vaker geconfronteerd met de gespecialiseerde zorg die ouderen nodig hebben. Hoewel vooruitgang in de medische zorg veel heeft bijgedragen aan de huidige goede resultaten, blijven er specifieke leeftijdsafhankelijke factoren die nog steeds onze aandacht behoeven. Deze verhoogde kwetsbaarheid geeft een verhoogd risico op een slechtere uitkomst door verlies in het basis functioneren.1 En hoewel dit geldt voor zowel de algemene geneeskunde als de chirurgie, bij het overwegen van chirurgie in deze patiënten groep wegen deze factoren extra zwaar. De verhoogde kwetsbaarheid van deze groep betekend dat aanpassing aan veranderingen in stress, fysiologie en hun omgeving een veel grotere impact zal hebben. Hierdoor lopen zij een groter risico op een hogere morbiditeit en mortaliteit. In het verleden kan dit verhoogde risico hebben geleid tot een bewuste of onbewuste voorkeur voor een conservatieve benadering bij oudere patiënten. Binnen de chirurgie steekt de vaatchirurgie ruim boven het maaiveld uit als het gaat zwakke en kwetsbare patiënten.2 Meest waarschijnlijk berust dit op het feit dat vaatpatiënten vaak ouder zijn en multipele comorbiditeiten hebben zoals hypertensie, diabetes mellitus en cerebrovasculaire vaatlijden. Voor de oudere vaatchirurgische patiënt betekend opname in het ziekenhuis dat er specifieke aandacht moet worden besteed aan deze verhoogde kwetsbaarheid. En hoewel men af en toe nog terughoudend kan zijn in de behandeling van bv. patiënten ≥ 80 jaar laten diverse studies zien dat de overleving na majeure (vaat)chirurgie boven verwachting goed is en niet onder doet aan die van jongere patienten.3-9 Hierdoor lijkt het niet langer verantwoord om alleen op basis van leeftijd patiënten enkel nog conservatief te behandelen. In dit proefschrift hebben we gekeken naar de resultaten van diverse vaatchirurgische procedures in patiënten ≥ 80 jaar. Onze hypothese was dat oudere patiënten veilig, of tenminste net zo veilig, konden worden behandeld als een jongere patiëntenpopulatie. Op basis van deze resultaten hebben we ons gericht op de meest cruciale parameters die zowel positief als negatief de uitkomst kunnen hebben beïnvloed.

Although the initial results of endovascular repair of abdominal aortic aneurysms were promising, current evidence from controlled studies does not convincingly show a reduction of 30-day mortality relative to that achieved with open repair. ... Zie: Summary

Although the initial results of endovascular repair of abdominal aortic aneurysms were promising, current evidence from controlled studies does not convincingly show a reduction of 30-day mortality relative to that achieved with open repair. ... Zie: Summary

This study deals with the acoustic detection of intracranial aneurysms. Clinical investigations, model studies and a clinical decision analysis were performed to investigate the possibility of recording aneurysmal sounds over the eyes and the possibility of the application of an acoustic detector as a screening device for intracranial aneurysms. ... Zie: Summary

This study deals with the acoustic detection of intracranial aneurysms. Clinical investigations, model studies and a clinical decision analysis were performed to investigate the possibility of recording aneurysmal sounds over the eyes and the possibility of the application of an acoustic detector as a screening device for intracranial aneurysms. ... Zie: Summary

Het doel- van het in dit proefschrift beschreven onderzoek is een beoordeling van de operatieve therapie van het geruptureerde aneurysma aan het voorste deel van de circulus van Willis. In 4 inleidende hoofdstukken is getracht een inzicht te geven in de problematiek van het geruptureerde cerebrale aneurysma. ... Zie: Samenvatting

Het doel- van het in dit proefschrift beschreven onderzoek is een beoordeling van de operatieve therapie van het geruptureerde aneurysma aan het voorste deel van de circulus van Willis. In 4 inleidende hoofdstukken is getracht een inzicht te geven in de problematiek van het geruptureerde cerebrale aneurysma. ... Zie: Samenvatting

Subarachnoid haemorrhage has an incidence of 8.7 per 100,000 population per annum in the Netherlands. Of the intracranial aneurysm cases presenting for surgery at the Neurosurgical clinic at the Academisch Ziekenhuis Groningen between 1977 and 1987 about 33% were under the age of 40, 62.5% were under the age of 50 and 90% were under the age of 60 years. Approximately one third of all patients with aneurysmas lubarachnoid haemorrhage die or are neurologically disabled following the initial haemorrhage. While recurrent haemorrhage occurs within the next two weeks in 20 % of the survivors ... Zie: Summary

Subarachnoid haemorrhage has an incidence of 8.7 per 100,000 population per annum in the Netherlands. Of the intracranial aneurysm cases presenting for surgery at the Neurosurgical clinic at the Academisch Ziekenhuis Groningen between 1977 and 1987 about 33% were under the age of 40, 62.5% were under the age of 50 and 90% were under the age of 60 years. Approximately one third of all patients with aneurysmas lubarachnoid haemorrhage die or are neurologically disabled following the initial haemorrhage. While recurrent haemorrhage occurs within the next two weeks in 20 % of the survivors ... Zie: Summary