Search

Amaç: Ülkemizdeyabani mantarların bilinçsizce gıda olarak tüketilmesi ve zehirli mantartürlerinin zehirsiz türlerden ayrılamamasından dolayı mantar zehirlenmelerigörülmektedir. Bu yazıda hastanemize başvurmuş mantar zehirlenmesi vakalarınındemografik ve klinik verilerini, hastanede yatış süreleri ile ciddikomplikasyonları ve mortaliteyi değerlendirmeyi amaçladık.Materyal ve Metod: Bu retrospektif bir kayıt değerlendirme çalışması olup, ***** Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi’ne son 5yıllık dönemde mantar yedikten sonra çeşitli semtomlarla başvurmuş yetişkinhastalar değerlendirildi. Hastaların klinik özellikleri, tedavileri ve varsakomplikasyonları değerlendirildi.Bulgular: Toplam 19 hasta tespit edilmiş olup, 7(%36,8)’si erkek (yaş ortalamaları 38,2±2.16 yıl), 12 (%63,1)’si kadın (yaş ortalamaları 43,1±3,31 yıl) idi. Hastaneye başvurumevsimlerini incelediğimizde 3 (%15,8)’ü kış aylarında, 8 (42,1)’ i sonbaharaylarında ve 8 (42,1)’ i ilkbahar aylarında başvurmuştu. En sık başvuruşikayetleri; bulantı, kusma, ishal, karın ağrısı, halsizlik, baş dönmesi,sersemlik ve terleme idi. Hastaların % 52,6’sınde sadece semptomatik tedaviyapılmış olup yatış süresi bir günden azdı. Dördünde(%21,05) karaciğer fonksiyon testlerinde yükseklik mevcuttu. Bunların ikisindekaraciğer fonksiyon testlerinde 5 kattan az yükseklik olup takiplerinde hepsinormale gelmişti. Diğer ikisinde 20 kattan fazla karaciğer enzimlerindeyükseklik mevcuttu ve protrombin zamanı uzamıştı. Birine yüksek doz kristalizepenisilin ve silibin tedavisi uygulanmış, diğeri de hastanemizde yerbulunmadığı için başka merkeze yönlendirilmişti.Sonuç: Mantar zehirlenmeleri sıklıkla kadınlarda ve bahar aylarındagörülüp, erken dönemde (ilk 6 saat içinde) belirti veren mantar zehirlenmelerindeprognoz genellikle iyi ve semptomatik tedavi yeterli olmaktadır. Ancak bazıhastaların takiplerinde hepatotoksisite, nefrotoksisite gibi hayatı tehditedici durumlar gelişmektedir. Bu yüzden hastalar yakından takip edilmelidir., Objectives:Mushroom poisoning is seen in our country due to the fact that wild mushroomsare consumed unconsciously as food and poisonous mushroom species cannot beseparated from non-toxic species. In this article, we aimed to evaluate thedemographic and clinical data, the duration of hospital stay, seriouscomplications and mortality in cases of mushroom poisoning.Methods: Thisis a retrospective recording evaluation study and adult patients who applied to***** University Medical Faculty Hospital with various locations after eatingmushrooms in the last 5 years were evaluated. Clinical features, treatment andcomplications of the patients were evaluated.Results: A total of 19 patients were identified, 7(36.8%) were male (mean age 38.2 ± 2.16 years), and 12 (63.1%) were female(mean age 43.1 ± 3.31 years). was.Whenwe examined hospital admission seasons, 3 (15.8%) patients applied in thewinter months, 8 (42.1) in the autumn months and 8 (42.1) in the spring months.The most common complaints; nausea, vomiting, diarrhea, abdominal pain,weakness, dizziness, dizziness and sweating. Only 52.6% of the patients hadonly symptomatic treatment and the duration of hospitalization was less thanone day. Four (21.05%) patients had elevated liver function tests. Two of themhad less than 5-fold elevation in liver function tests and all of them werenormal. In the other two more than 20-fold liver enzymes were elevated andprothrombin time was prolonged. One of them received high-dose crystallinepenicillin and silibin treatment, and the other was directed to another centerbecause there was no room in our hospital.Conclusion: Mushroom poisonings are frequently seen in women and in the spring months and prognosis is generally good and symptomatic treatment is sufficient in the early period (within the first 6 hours). However, life-threatening conditions such as hepatotoxicity and nephrotoxicity develop in some patients. Therefore patients should be closely monitored.

Portalvein thrombosis is an important cause of presinuzoidal portal hypertension. Portalvein thrombosis usually occurs in patients with cirrhosis, malignant andprothrombotic disease. Patients with acute portal vein thrombosis have suddenonset. In chronic patients, portal hypertension and cavernous transformationdeveloped. Diagnosis of portal vein thrombosis is utilized by Dopplerultrasonography, computed tomography and magnetic resonance imaging. In acutecases, low molecular weight heparin provides recanalization in more than halfof the patients. In our case, a 74-year-old man presented with abdominal pain,nausea. Our patient had a thrombus that completely filled the portal vein.Although there was portal vein thrombosis in cirrhosis, thrombus was verycommon in our case., Portalven trombozu presinuzoidal portal hipertansiyonun önemli bir nedenidir. Portalven trombozu genellikle sirozlu, malign ve protrombotik hastalığı olanlardaortaya çıkmaktadır. Akut portal ven trombozlu hastalar ani başlangıçlıdır.Kronik hastalarda ise portal hipertansiyon ve kavernöz transformasyongelişmiştir. Portal ven trombozunun tanısı doppler ultrasonografi, bilgisayarlıtomografi ve magnetik rezonans görüntüleme ile konulmaktadır. Akut vakalardadüşük molekül ağırlıklı heparin hastaların yarıdan çoğunda rekanalizasyonusağlar. Bizim olgumuzda yetmiş dört yaşında erkek hasta karın ağrısı bulantışikayetiyle başvurdu. Hastamızda portal veni neredeyse tamamen dolduran trombüsmevcuttu. Sirozda portal ven trombozu olmakla birlikte bizim vakamızda trombüsçok yaygındı.

Background and Aims: Hepatitis B and hepatitis C infections are among the major health problems seen worldwide, with high morbidity and mortality rates. Health care personnel are at a greater risk for these viral infections compared to the general population. It is essential that physicians have sufficient knowledge on this issue in order to protect themselves from viral hepatitis, to educate those who they serve, and to treat the viral hepatitis patients. The aim of the present research was to determine the awareness and knowledge levels of general practitioners employed in Mersin province. Materials and Methods: Four hundred and forty general practitioners participated in the survey, and a questionnaire form of 11 questions was answered via mail. Results: It was found that 2.3% of the practitioners thought that hepatitis B might not be transmitted by blood; 35% thought that it could be transmitted by breast-milk; and 21.1% said that it might be transmitted by mosquito bite and bedbug bite. 31.8% of the practitioners said that HCV might be transmitted by breast-milk and 41.1% thought that living in the same house was not a risk factor for hepatitis B. 71.4% thought that vaccination and immunoglobins against hepatitis C infection were available. It was determined that nearly 20% of the participating practitioners did not know anything about inactive hepatitis B. Conclusion: As a result, it was seen that general practitioners employed at first-stage health centers did not have sufficient knowledge about hepatitis. In-service training is recommended in order to increase their knowledge level about hepatitis., Giriş ve Amaç: Hepatit B virüsü ve hepatit C virüsü infeksiyonları tüm dünyada yaygın olarak görülen, morbidite ve mortalitesi yüksek olan önemli sağlık sorunları arasındadır. Sağlık çalışanları, bu virüs infeksiyonları açısından genel popülasyona göre daha fazla risk altındadır. Hekimlerin viral hepatitlerden korunması, hizmet verdikleri kişileri bilinçlendirmesi ve viral hepatitli hastaların yönetimi için öncelikle bu konuda bilgilerinin yeterli olması gerekmektedir. Bu çalışmanın amacı, Mersin İli'nde çalışan pratisyen hekimlerin Hepatit B virüsü ve hepatit C virüsü infeksiyonları hakkında bilgi düzeylerinin, farkındalıklarının saptanmasıdır. Gereç ve Yöntem: Bu amaçla yapılan anket çalışmasına 440 (%79,4) pratisyen hekim katılmıştır ve 11 sorudan oluşan anket formu posta yoluyla uygulanmıştır. Bulgular: Ankete katılan hekimlerin, %2,3'ü hepatit B virüsünün kan yoluyla bulaşmayacağını, %35'i hepatit B virüsünün anne sütüyle bulaşabileceğini, %21,1'i hepatit B virüsünün tahtakurusu ve sivrisinek ısırmalarıyla bulaşabileceğini, %31,8'i hepatit C virüsünün anne sütü ile bulaşabileceğini, %41,1'i aynı evde yaşamanın hepatit B virüsü bulaşması için risk faktörü olmadığını, %71,4'ü hepatit C virüsü bulaşına karşı korunmada aşı ve immünglobulin mevcut olduğu kanısına, sahip oldukları belirlendi. Ankete katılan hekimlerin ortalama %20'sinin ise inaktif hepatit B virüsü taşıyıcılığını bilmedikleri tespit edildi. Sonuç: Sonuç olarak, birinci basamak sağlık hizmeti veren pratisyen hekimlerin, hepatitler hakkında bilgi düzeylerinin yeterli olmadığı ve bu bilgi eksikliklerinin düzeltilebilmesi için hizmet içi eğitimin gerekliliğini düşündürmektedir.

İletişim:Engin ALTINTAŞ Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Zeytinlibahçe Cad. Eskiotogar Yanı İç Hastalıkları A.D. 33079 Mersin, Türkiye • Tel: + 90 324 337 43 00 Fax: + 90 324 336 71 17 • E-mail: enginaltintas@mersin.edu.tr, Homocysteine (Hcy) is a sulfur-containing amino acid that is formed as an intermediary in methionine metabolism (1). Extensive evidence shows that elevated plasma Hcy concentration, a reflection of impaired cellular metabolism, can be considered as an independent risk factor for atherothrombotic vascular disease (2). This condition has been observed in 20% to 30% of patients with premature arteriosclerosis and in 21% of the general population above a certain age (3,4). Three enzymes utilize Hcy as a substrate: methionine synthase (MS) and betaine-homocysteine methyltransferase (BHMT), which convert Hcy back to methionine, and cystathionine β-synthase (CBS), the first enzyme in the transsulfuration pathway (1) (Figure 1)

Invagination of Meckel's diverticulum is rarely seen in adults. Chronic abdominal pain, lower gastrointestinal bleeding and recurrent obstructive symptoms may lead to a delayed diagnosis. We present here a 22-year-old case with ileoileal invagination of an inverted Meckel's diverticulum, who had long been examined with complaints of abdominal pain, vomiting and weight loss, but was diagnosed late despite advanced analyses. We discuss here the place of ultrasonography for the fast and reliable diagnosis of the disorder., Yetişkinlerde Meckel divertikülüne bağlı invajinasyon nadir görülür. Kronik karın ağrısı, alt gastrointestinal kanamalar, tekrarlayan obstrüktif semptomlar tanının gecikmesine yol açabilir. Biz 22 yaşında karın ağrısı, kusma, kilo kaybı şikayetleri ile uzun süre incelenmiş, fakat ileri incelemelere rağmen tanısının konması gecikmiş bir, inverte Meckel divertikülüne bağlı ileoileal invajinasyon olgusunu sunduk. Ultrasonografinin tanının hızla ve güvenle konmasındaki yerini tartıştık.

Chronic pancreatitis is an inflammatory disease causing pancreatic endocrine and exocrine function disorders with permanent structural changes. The diagnosis is based upon clinical and laboratory findings and radiologic signs. Endoscopic retrograde cholangiopancreatography is one of the most important diagnostic tools in chronic pancreatitis. The major changes in the pancreatic duct can be visualized easily by Endoscopic retrograde cholangiopancreatography. In addition, pancreatic stones can be extracted and strictures can be dilated. Here, we report two cases, one with pancreatic duct stone and the other with pancreatic duct stricture and stone, both of which were treated by endoscopic pancreatic drainage with Endoscopic retrograde cholangiopancreatography., Kronik pankreatit pankreasta endokrin ve egzokrin fonksiyon bozukluğuna neden olan, kalıcı yapısal değişikliklerle seyreden inflamatuvar bir hastalıktır. Tanı klinik, laboratuvar bulguları ve görüntüleme yöntemleri yardımıyla konur. Endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi, kronik pankreatit tanısında kullanılan en önemli tanı araçlarından birisidir. Hastalarda pankreas kanalındaki majör değişiklikler endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi ile rahatlıkla tespit edilebilir. Ayrıca endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi ile pankreas kanalı taş ve darlıkları da kolaylıkla gösterilip tedavi edilebilir. Burada endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi eşliğinde endoskopik tedavi uygulanan birinde pankreas kanalı taşı, diğerinde pankreas kanalı darlığı ve taşı bulunan iki ayrı kronik pankreatit olgusu sunulmuştur.

Giriş ve Amaç: Hepatit C virüsü enfeksiyonunda steatoza yol açan mekanizma karmaşıktır. Bizim çalışmamızın amacı hepatit C virüsü ile ilgili steatozda adipositokinlerin rolünü araştırmaktır. Gereç & Yöntem: Tedavi edilmemiş genotip 1 kronik hepatit C virüslü 65 hasta adipositokinler, beden kitle indeksi, yaş, ve insulin direncinin karaciğer yağlanması ndaki etkilerini değerlendirmek için çalışmaya alındı. Bulgular: Yağlanma 31 (%47.7) hastada gözlendi. Fibroza göre adiponektin ve leptin gruplandırıldığında, adiponektin ve leptin arasında bir fark gözlemlemedik (p sırasıyla 0.597 ve 0.159). Leptin için anlamlı bir fark (p=0.021) varken, steatozlu hastalarda adiponektin düzeyleri arasında bir fark saptamadık (p=0.674). Sonuç: Hiperleptinemi kronik hepatit C virüslü hastalarda steatozun gelişimiyle ilişkilidir., Background and Aims: The mechanism that leads to steatosis in hepatitis C virus infection is complex. The aim of our study was to search the role of adipocytokines in hepatitis C virus-related steatosis. Materials and Methods: Sixty-five untreated genotype 1 chronic hepatitis C virus patients were included in the study to evaluate the effects of adipocytokines, body mass index, age, and insulin resistance on hepatic steatosis. Results: Steatosis was observed in 31 patients (47.7%). When adiponectin and leptin were grouped according to fibrosis, we did not determine a difference between adiponectin and leptin (p values 0.597 and 0.159, respectively). We did not determine a difference in adiponectin levels in patients with different degrees of steatosis (p=0.674), while there was a significant difference for leptin (p=0.021). Conclusions: Hyperleptinemia is related to the development of steatosis in patients with chronic hepatitis C virus.

Rectal varices are a rare cause of lower gastrointestinal bleeding. Congenital or familial venous anomalies, portal hypertension, heart failure, and venous thrombosis are predisposing factors, and in a small proportion of patients, the etiology is unknown. This case is presented here in order to highlight the fact that rectal varices, which are rarely seen, can be misdiagnosed and mistreated., Rektal varisler alt gastrointestinal sistem kanamasının nadir bir sebebidir. Konjenital veya ailesel venöz anomaliler, portal hipertansiyon, kalp yetmezliği ve venöz trombozlar nedeniyle gelişebilir. Küçük bir bölümde ise sebep bilinmemektedir. Bu olgu; az görülmeleri nedeniyle tanı ve tedavisinde sıkça yanlışlıklara rastlanan rektal varislere dikkat çekmek için sunulmuştur.

Background and Aims:Pegylated interferon and ribavirin combination is the standard therapy for hepatitis C; sustained viral response rates are reported as 42-52% for genotype 1. Hemolytic anemia due to ribavirin is an important side effect. Ribavirin dose reduction leads to reduction in the response to antiviral therapy. We planned a retrospective study to investigate whether anemia due to ribavirin affects the virologic outcomes. Materials and Methods: 164 patients infected with chronic hepatitis C genotype 1 and given pegylated interferon and ribavirin for a 48-week period were included. Drug-induced hemoglobin decrease was defined as >3 g/dl below the pretreatment value. 8.5-10 g/dl was defined as mild and, Giriş ve Amaç: Pegile interferon ve ribavirin kombinasyonu hepatit C için standart tedavidir; kalıcı viral yanıt oranları genotip 1 için 42-52% olarak bildirilmiştir. Ribavirin nedeniyle hemolitik anemi önemli bir yan etkisidir. Ribavirin dozunun azaltılması antiviral tedaviye yanıtın azalmasına yol açar. Ribavirin kaynaklı aneminin virolojik sonuçları etkileyip etkilemediğini araştırmak için retrospektif bir çalışma planladık.Gereç ve Yöntem: Kronik hepatit C genotip 1 ile enfekte olan ve 48 hafta süreyle pegile interferon ve ribavirin verilen 164 hasta çalışmaya dahil edildi. İlaç kaynaklı hemoglobin düşüşü tedavi öncesi değerden >3 gr/ dl düşüş olarak tanımlandı. 8,5-10 gr/dl hafif anemi

Background and aims: Bougie dilatation is effective treatment for benign esophageal strictures, and should be utilized as primary therapy for most strictures. We aimed to evaluate the effectiveness of Savary- Gilliard bougie dilators according to the etiology of benign esophageal strictures such as peptic anastomotic, and postradiotherapy. Materials and methods: Between May 1995 and March 1999, 21 patients were followed in the "Therapeutic Endoscopy Group" and underwent a total of 97 dilatation sessions. The anastomotic group was composed of nine patients (8M, IF) (mean 64 years, range 16-68), the peptic group of eight patients (5M, 3F) (mean 39.2 years, range 15-65), and the postradiotherapy group of four patients (1M,3F) (mean 62.5 years, range 51-76). Dilation of 15mm was considered successful. Periodic dilation index was estimated by rating total dilation number to follow up time (months). Results: There was no difference between these group with respect to age, sex, localization, symptoms recurrence frequency, total dilatation number and dilatation number per month. When the anastomotic group (6/9, 66.7%) was compared with the peptic group (5/8, 62.5%), the success of the Savary-Gilliard bougie dilators was significantly different (p=0.04). Conclusion: In view of the varied etiology of benign esophageal strictures, esophageal dilation should be chosen as first therapy., Giriş ve amaç: Buji dilatasyon tedavisi benign özofagus darlıkları için etkin ve birçok darlık için birinci basamak tedavidir. Bu çalışmanın amacı benign özofagus darlıklarının etyolojilerine göre Savary-Gilliard buji dilatasyonunun etkinliğini araştırmaktır. Gereç ve yöntem: Mayıs 95-Mart 99 yılları arasında Terapötik Endoskopi Grubu'nda takip edilen ve toplam 97 seans dilatasyon uygulanan 21 hastanın sonuçlarını değerlendirdik. Bu hastaların 9'u (8E,1K) cerrahi sonrası darlık (ort. 64 yaş, erim 16-68 yaş), 8'i (5E,3K) peptik darlık (ort.39.2 yaş,erim 15-65 yaş), 4'ü (1E,3K) radyoterapi sonrası darlık (ort.62.5 yaş,erim 51-76 yaş) şeklindeydi. Ondört mm'ye kadar dilatasyonu yeterli olarak kabul ettik. Periyodik dilatasyon indeksini; dilatasyon sayısını takip edilen süreye (ay olarak) oranlayarak hesapladık. Bulgular: Gruplar arasında yaş, cinsiyet, lokalizasyon, semptomların tekrarlama sıklığı, toplam dilatasyon sayısı ve periyodik dilatasyon indeksi açısından fark yoktu. Yalnızca dilatasyon tedavisinin başarısı açısından cerrahi sonrası darlıkla peptik darlık arasında istatistiki olarak anlamlı bir fark saptandı (p=0.04). Sonuç: Benign özofagus darlıklarının tedavisinde etyolojisine bakılmaksızın disfajinin sağaltımı asıl amaçtır. Her ne kadar peptik darlıklar güç dilate edilseler de seçilecek ilk tedavi dilatasyon olmalıdır.

Background and Aims:Vasopressin, somatostatin and their analogs (terlipressin, octreotide) are used for acute variceal hemorrhage. There is no consensus about the benefits and risks of these drugs, especially in terms of the implementation period. In our clinic, we designed a study to evaluate the efficacy of somatostatin, in short- and long-term infusions. Materials and Methods:Thirty-nine consecutive patients with esophageal variceal hemorrhage treated with either short-term (2 days) or long-term (5 days) somatostatin infusion of 250 micrograms/hour, alternately, between January 1 and July 31, 2012 were included in the study. Both groups were compared in terms of the early and late rebleeding rates and Adjusted Blood Transfusion Requirement Index. Results:Both groups were similar in terms of age, cirrhosis etiology, and Child-Pugh and Model for End Stage Liver Disease scores. There were also no differences between the groups with respect to Adjusted Blood Transfusion Requirement Index, early and late rebleeding rates, and post-treatment optimal sclerosed varices rates (p=0,879, 0,411, 0,096, respectively). Conclusions:In our study, there was no difference between the two (short-term and long-term infusion) somatostatin groups. In view of the lower costs and shorter hospital stay, short-term infusion of somatostatin was concluded to be more useful than the long-term infusion. Clinical applications may be possible with further randomized trials relevant to this topic., Giriş ve Amaç:Vazopressin, Somatostatin ve bunların analogları (Terlipressin, Oktreotid) akut varis kanamalarında sıklıkla kullanılmaktadır. Bu ilaçların fayda ve riskleri ve özellikle de uygulanma süreleri açısından bir fikir birliği yoktur. Kliniğimizde Somatostatin uygulanan varis kanamalı hastalarda kısa ve uzun süreli Somatostatin uygulanmasının klinik etkinliği ile ilgili bir çalışma planladık. Materyal ve Metod:Bu amaçla 1 Ocak 2012-31 Temmuz 2012 tarihleri arasında özofagus varis kanaması nedeniyle yatırılan ardışık 39 hastaya sırasıyla kısa süreli (2 gün) veya uzun süreli (5 gün) Somatostatin infüzyonu 250 mikrogram/saat dozunda uygulandı. Her iki grup erken ve geç dönemde tekrar kanama, düzeltilmiş transfüzyon gereksinimi indeksi (Adjusted Blood Transfusion Requirement Index) skorları açısından karşılaştırıldı. Bulgular:Her iki grup yaş, siroz etyolojisi, Child Pugh ve MELD skoru açısından benzerdi. Düzeltilmiş transfüzyon gereksinimi indeksi, erken veya geç dönemde tekrar kanama sayısı, endoskopik tedavi sonrası optimal skleroze varis oranı açısından her iki grup arasında farklılık saptanmadı. (sırasıyla p=0,879, 0,411, 0,096). Sonuç: Çalışmamızda kısa süreli ve uzun süreli Somatostatin uygulanan iki grup arasında farklılık saptanmadı. Bu açıdan hem daha düşük maliyet hem de daha kısa süreli hastanede yatış gerektirdiğinden kısa süreli Somatostatin infüzyonunun daha kullanışlı olduğu sonucuna varılmıştır. Konuyla ilgili daha çok randomize çalışma yapılırsa kısa süreli infüzyon tedavisinin klinik uygulamalara yansıması mümkün olabilir.

Background and Aims: Esophageal variceal bleeding due to portal hypertension is one of the most lethal complications of cirrhosis. Endoscopic band ligation is the most important option in the treatment of bleeding. It is recommended to start the endoscopic band ligation just above the Z-line, where the varicose veins originate. Hemodynamically problematic most of the time, esophageal variceal bleeding cases are likely to benefit from a shorter upper gastrointestinal endoscopy, with the endoscopic band ligation performed with a small number of bands. This study was planned in order to compare the effectiveness of endoscopic band ligation for varicose veins performed as targeted multi-band versus circumferential single row. Materials and Methods: Thirty-nine consecutive patients admitted to our clinics with esophageal variceal bleeding who underwent one of two different endoscopic band ligation procedures on a random basis were included in the study. In 19 patients, endoscopic band ligation was performed in a single row circumferentially, while in 20 patients, endoscopic band ligation was performed as a targeted multi-band application. In the single row circumferential application, endoscopic band ligation was performed for each column of a single row 2 cm above the Z-line. For the targeted multi-band application, endoscopic band ligation was applied only to the varicose vein column (or columns) with signs of bleeding, starting from 2 cm above the Z-line up to the end of that varix(ces). Somatostatin infusion was performed in all patients for 5 days after endoscopic band ligation. Early and late rebleeding and Adjusted Blood Transfusion Requirement Index were evaluated according to Baveno V criteria to assess the treatment success. Results:Both groups were similar in terms of mean age (54,35 versus 54,53 years, p=0,967), gender (F/M ratio 100% versus 46,15%, p=0,242), etiology of portal hypertension and cirrhosis, and Child-Pugh and Model for End Stage Liver Disease scores. Rebleeding rates (6 (30%) versus 3 (15,8%), p=0,640) and Adjusted Blood Transfusion Requirement Index scores (0,425 versus 0,421, p=0,918) did not differ between the two groups. Endoscopic treatment was successful in both groups without any complication of endoscopic band ligation. Conclusions: Single-row circumferential band ligation may be a more practical manner for esophageal variceal bleeding therapy., Giriş ve Amaç:Portal hipertansiyona bağlı gelişen özofagus varis kanamaları sirozun en ölümcül komplikasyonlarındandır. Bu kanamaların tedavisinde endoskopik bant ligasyonu en önemli seçenektir. Endoskopik bant ligasyonuna özofagus alt uçta, Z çizgisinin üzerinde, varislerin köken aldığı bölgeden başlanması önerilmektedir. Çoğu zaman hemodinamik açıdan sorunlu olan özofagus varis kanaması olgularına üst gastrointestinal endoskopide geçirilen sürenin kısa tutulması açısından az sayıda bantla endoskopik bant ligasyonu uygulamak daha faydalı olabilir. Çoklu bant sistemi ile varis ligasyonunun çepeçevre tek sıra halinde veya hedeflenmiş çoklu uygulanmasının etkinliğini karşılaştırmak amacıyla bu çalışma planlandı. Gereç ve Yöntem: Kliniğimize özofagus varis kanaması nedeniyle kabul edilen ardışık 39 hastaya rastlantısal olarak iki ayrı yöntemle endoskopik bant ligasyonu uygulandı. Böylece 19 hastaya çepeçevre tek sıra, diğer 20 hastaya da kolumnar hedeflenmiş çoklu tarzda endoskopik bant ligasyonu yapıldı. Çepeçevre tek sıra uygulamada her varis kolonuna Z çizgisinin 2 cm üzerinden bir kez endoskopik bant ligasyonu uygulandı. Kolumnar hedeflenmiş çoklu uygulamada ise sadece büyük boyutlu ve üzerinde kanama işareti olan varis kolonu (veya kolonlarına) Z çizgisinin 2 cm yukarısından başlanarak alt uçtan yukarı doğru endoskopik bant ligasyonu uygulandı. Ardından tüm hastalara Somatostatin 250 mcg/saat hızında intravenöz infüzyonu 5 gün uygulandı. Baveno V kriterlerine göre tedavi başarısı tekrar kanama, düzeltilmiş transfüzyon gereksinimi indeksi (Adjusted Blood Transfusion Requirement Index) açı-sından değerlendirildi. Bulgular: Her iki grup, yaş ortalaması (54,35 yıla karşılık, 54.53 yıl, p=0.967), cinsiyet (K/E oranı %100'e karşılık %46,15, p=0,242), portal hipertansiyon ve siroz etyolojisi, Child Pugh evresi ve Model for Endstage Liver Disease skoru açısından benzerdi. Endoskopik tedavi her iki grupta da başarıyla yapıldı, endoskopik bant ligasyonuna ait komplikasyon olmadı. Her iki grup arasında tekrar kanama [6'ya (%30) karşılık 3 (%15,8) p=0.640], Adjusted Blood Transfusion Requirement Index skorları (0,425'e karşılık 0,421, p=0,918) açısından farklılık saptanmadı. Sonuç: Tek sıra çepeçevre bant ligasyonunun özofagus varis kanamasında daha kullanışlı bir yöntem olabileceği sonucuna varılabilir.

Background and aim: Colonic spasm is a complication of colonoscopy which may cause pain and intolerance of the procedure. The aim of this study was to evaluate the benefit of a spasmolytic agent used for colonic spasm. Meterial and methods: Eighty-nine consecutive patients referred for colonoscopy between March and April 2000 were included in the study. They were divided into two groups randomly, with the first group receiving Hyoscine-N-Butyl Bromide (10 mg intraveneously) as a spasmolytic agent and the second group no drugs. No sedation was given to any patient. The blood pressure and pulse rate of each patient was recorded before and immediately after the procedure. Bowel preparation was scored between 0 and 4, spasticity between 0 and 100, and diffuculty of procedure between 0 and 4. The time of starting the procedure reaching to caecum and finishing were recorded. Age, ,bowel preparation score, spasticity score, caecum time, systolic and diastolic blood pressures and pulse rate before and after the procedure were compared between the two groups. Result: The 89 patients comprised 51 males (mean age 48.50±14.37 years) and 38 females (mean age 46.86±14.74 yeras). The first group receiving N-Hyoscine-Butyl- Bromide consisted of 45 patients and the second group 44 patients. Although statistically insignificant, the time taken to reach the caecum (caecum time) was longer in the first group (p=0.071). Increase in blood pressure was more significant in male patients (p=0.049), with diastolic blood pressure increasing according to age (p=0.001). The pulse rate was higher in females patients (p=0.01) Conclusion: Hyoscine-N Bromide was found to be ineffective as a spasmolytic agent during colonoscopy and to possibly have a negative effect on the time taken to reach the caecum., Giriş ve amaç: Kolondaki spazm kolonoskopi işlemini güçleştirmekte, hasta için ağrılı olup hasta toleransını azaltmaktadır. Bu çalışmanın amacı spazmı ortadan kaldırabilecek bir spazmolitik ajanın (Hyoscine- N-butyl bromide) uygulamasının kolonoskopi işlemine katkısını araştırmaktır. Gereç ve yöntem: İkibin yılının Mart-Nisan ayları içinde kolonoskopi ünitesine çeşitli nedenlerle başvuran ardışık 89 hasta çalışmaya alındı. Hastalar rastlantısal olarak iki gruba ayrıldı ve bir gruba spazmolitik olarak Hyoscine-N-butyl bromide 10 mg intravenöz olarak uygulanırken diğer gruba hiç bir ilaç verilmedi. Ayrıca hiç bir hastaya sedasyon uygulanmadı. İşleme başlamadan önce ve işlem bittikten hemen sonra kan basıncı ve nabız dakika sayısı ölçüldü ve kaydedildi. İşlem süresince kolonun kirliliği 0-4 arası, spastisite 0-100 arası ve zorluluk 0-4 arası skorlandı. İşleme başlama zamanı, çekuma ulaşma zamanı ve işlem bitiş zamanı kaydedildi. Bulgular: Çalışmaya alınan 89 hastanın 38'i kadın olup yaş ortalamaları 46,86±14,74 idi. Ellibir hasta ise erkek olup yaş ortalamaları 48,50±14,37 idi. Hastaların 44 tanesine hiçbir medikasyon yapılmazken, 45 hastaya Hyoscine-Nbutyl bromide 10mg intravenöz olarak uygulandı. Çalışmada antispazmodik uygulanan grupta çekuma ulaşma zamanının istatistiksel olarak anlamlı olmasa da (p=0.071) daha uzun olduğu gözlendi. İşlem bitiminde kan basıncındaki artışın erkeklerde başlangıca göre anlamlı düzeyde olduğu gözlendi (p=0.049). İşlem sonunda diyastolik kan basıncındaki artış ileri yaşla birlikte belirginleşiyordu (p=0.001), nabız dakika sayısındaki artış kadınlarda erkeklerden daha belirgindi (p=0.01). Sonuç: Spazmolitik ajan kullanımının kolonoskopide herhangi bir yararının olmadığını aksine çekuma ulaşma zamanını etkileyebileceği bulundu.

A well known rare advanced complication of celiac disease is development of intestinal lymphoma. Furthermore, because of most celiac patients are asymptomatic or have atypical findings, recognization of these patients and disease related complications may be late and difficult. Therefore, we wanted to report a case, when applied to us with atypical findings and we determined jejunal mass and after then celiac disease, and enteropathy-associated T-cell lymphoma after surgical excision., Çölyak hastalığının ileri dönemindeki iyi bilinen komplikasyonları ndan biri, ince barsak lenfoması gelişimi olup, nadir görülmektedir. Ayrıca çölyak hastalarının büyük kısmı belirtisiz veya tipik olmayan bulgulara sahip olduğu için, bu hastaların veya hastalıkla ilişkili komplikasyonların tanınması da oldukça geç ve zor olmaktadır. Bu nedenle bize tipik olmayan bulgularla başvurduğunda, jejunal kitle ve çölyak hastası olduğunu saptadığımız ve cerrahi rezeksiyon sonrası barsakla ilişkili T hücreli lenfoma tespit ettiğimiz olgumuzu sunmak istedik.

Background and aims: Whereas intercellular adhesion molecule (ICAM)-1 is primarily responsible for the adhesion between the leucocytes and cells of inflamatory tissue, ICAM-3 is responsible for the adhesion between lymphocytes and other cells of the immune system. Chronic Hepatitis B infection is caused by inadequate dendritic cell function and ICAM-3 is the primary molecule causing the adhesion between dendritic cells and lymphocytes. The aim of this study was to determine the ICAM-1 and ICAM-3 expression of patients with chronic hepatitis B infections. Materials and methods: Thirty one patients with HBs-Ag positivity and histopathologically diagnosed as chronic hepatitis and 20 cases with normally liver biopsy results entered the study. Biochemical and serological evaluation of cases was made; ICAM-1 and ICAM-3 expression were determined by immunohistochemical methods in the hepatocytes, sinusoidal endothelium and lymphocytes of the liver tissues. Results were evaluated according to staining density with a score of 0-3. Results: Hepatocyte ICAM-1 expression (1.48 ± 0.9) was higher in chronic hepatitis cases (p0.005). Conclusions: As there was not such an increase in liver lymphocyte ICAM-3 as expected in chro-nic hepatitis patiens, the suggests that ICAM-3 related functions and inadequate dendritic cell-T lymphocyte adhesion may play a role in the pathophysiology of this disease., Giriş ve amaç: Hücrelerarası adezyon molekülü (ICAM)-1 esas olarak lökositlerin inflamasyonun olduğu dokuya ait hücrelerle adezyonundan, ICAM-3 ise daha çok lenfositlerin immün sistemin diğer hücreleriyle adezyonundan sorumludur. Yetersiz dentritik hücre fonksiyonu hepatit B virüs enfeksiyonunun kronikleşmesinden sorumlu tutulmakta olup ICAM-3 dentritik hücrelerin lenfositlerle adezyonundan asıl sorumlu moleküldür. Bu çalışmanın amacı kronik hepatit B' li hastalarda ICAM- 1 ve ICAM-3 düzeylerini belirlemektir. Gereç ve yöntem: Çalışmaya HBs Ag pozitif, histopatolojik olarak kronik hepatit tanısı konulmuş 31 olgu ile viral ve otoimmün markerları negatif olup karaciğer biyopsisi normal olarak değerlendirimiş 24 olgu alındı. Olguların biyokimyasal ve serolojik tetkikleri yapıldı, karaciğer dokusunda hepatosit, sinüzoid endotel ve lenfositlerinde ICAM-1 ve ICAM-3 düzeyleri immünhistokimyasal metodla bakıldı, sonuçlar boyanma yoğunluğuna göre 0-3 aralığında skorlanarak değerlendirildi. Bulgular: Kronik hepatitli olgularada hepatosit ICAM-1 skorunun (1.48±0.9) kontrol grubundan (0.66±0.4) yüksek olduğu görülürken (p0.05). Sonuç: Kronik hepatitli olgularda karaciğerde lenfositik ICAM-3 skorunda beklendiği gibi artış olmayıp, hastalığın fizyopatolojisinde ICAM-3' le ilişkili fonksiyonların, bağlı olarak dentritik hücre-T lenfosit adezyonunun yetersizliğinin rolü olabileceği düşünülebilir.

ÖZET ERCP sonrası gelişen hiperamilezemi ERCP'nin bir olası komplikasyonudur. SST ve onun uzun etkili analogu oktreotidpankreasın eksokrin fonksiyonlarının kuvvetli inhibitörüdür. ERCP sonrası gelişen hiperamilazemi'de oktreotid'in etkilerini araştırmak amacıyla bu çalışma yapılmıştır. İşlemden 30 dakika önce ya 0.1 mg oktreotid yada plasebo cilt altı yapılarak (25'i 0. grubu 25'i K. grubu olarak) toplam 50 hasta rastlantısal olarak gruplandınldı. îşlem öncesi ve sonrası 4., 24. ve 48. saatlerde serum amilazına bakıldı. Bu çalışma'da her iki gruplar arasında serum amilamızının değerinin zamanla değişimi farklı olmadığı ve benzer seyir gösterdiği bulunmuştur. işlem süresi ile 48. saat serum amilazı arasında pozitif bir korelasyon bulunmuştur. Bu çalışma ERCP sonrası hiperamilazemi'nin engellenmesi için oktreotid'in profilaktik kullanımı olmadığını göstermiştir. SUMMARY Post ERCP hyperamylasemia is a possible complication of ERCP. Somatostatin and its long acting analogue-octretotide are potent inhibitors of exocrine functions of pancreas. This study is performed in order to investigate the effects of octreotide on post ERCP-hyperamylasemia. Totaly 50 patients are randomised to receive 0.100 mg octreotide subcutaneosly 30 minutes prior to ERCP (n=25) or placebo (n=25). Serum amylase is estimated prior to ERCP and at 4 th, 24 th and 48 th hour after ERCP. In this stduy, it is found that the variation with time of levels of serum amylase has no difference between both two groups and show similar course. It is found that there is positive correlation betwen process time and level of serum amylase at 48th hour. This study is demonstrated that octreotide has no prophylactic usage to prevent post ERCP-hyperamylasemia. 39 55