Search

Gap-graded mixtures are one of the areas of improving the permanent deformation strength of hot-mixed asphalt mixtures. Additional filler materials can be needed due to the high bitumen amount and the less fine aggregate amount in the mixture. In this study, the effects of filler additives on moisture susceptibility of the gap-graded hot-mixed asphalt mixtures and mixing methods are investigated. Filler additives such as class C and class F fly ashes and hydrated lime are used 0.5 %, 1.0 %, 2.0 %, and 4 % of the total weight of mixture instead of mineral filler. Design mixtures are prepared according to the Turkish Highway Technical Specifications (THTS). To determine the effect of mixing methods, dry and wet (slurry) methods are used to mix the filler materials. Modified Lottman method (AASHTO T283) are used to determine the moisture susceptibility. An indirect tensile strength test is the measurement of bitumen film thickness which is also conducted. Test results showed that class C fly ash is significantly improved the moisture susceptibility of mixtures. While the slurry method does not give the expected improvement on class C fly ash added mixtures, it shows a positive effect on class F fly ash and hydrated lime added mixtures.

The purpose of this study is to investigate the effect of size distribution and concentration of crumb rubber on the performance characteristics of porous asphalt mixture. The recycling of scrap tires in asphalt pavements appears as an important alternative providing a large-scale market. The characteristics of bitumen are very important with regard to service life of porous asphalt pavement. The experimental study consists of two main steps. Firstly, the mixture design was performed to determine the optimum bitumen content. In the latter step, the mixtures were modified by dry process using crumb rubber in three different grain size distributions of #4~#20, #20~#200, and #4~#200 and rubber content of 10%, 15%, and 20% as weight of optimum bitumen. The permeability, Cantabro abrasion loss, indirect tensile strength, moisture susceptibility, and resilient modulus tests were carried out on the specimens. Test results show that #20~#200 sized rubber particles reduced air voids and coefficient of permeability, while they increased the Cantabro abrasion loss. In general, increasing the crumb rubber size and content decreased the performance characteristics of the porous asphalt mixtures.

The purpose of this study was to investigate (a) the effects of rubber and plastic concentrations and rubber particle sizes on properties of asphalt cement, (b) on properties of asphalt concrete specimens and (c) the effects of fly ash, marble powder, rubber powder and petroleum contaminated soil as filler materials instead of stone powder in the asphalt concrete specimens. One type of limestone aggregate and one penetration-graded asphalt cement (75-100) were used. Three concentrations of rubber and plastic (i.e. 5%, 10% and 20% of the total weight of asphalt cement), three rubber particle sizes (i.e. No. 4 [4.75mm] - 20 [0.85mm], No. 20 [0.85mm] - 200 [0.075mm] and No. 4 [4.75mm] - 200 [0.075mm]) and one plastic particle size (i.e. No. 4 [4.75mm] - 10 [2.00mm]) were also used. It was found that while the addition of plastic significantly increased the strength of specimens, the addition of rubber decreased it. No. 4 [4.75mm] - 200 [0.075mm] rubber particles showed the best results with respect to the indirect tensile test. The Marshall stability and indirect tensile strength properties of plastic modified specimens increased. Marble powder and fly ash could be used as filler materials instead of stone powder in the asphalt concrete pavement specimens. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Türklerin İslam dairesi içine girmeleri ve bu topluluk içerisinde bir süre sonra idareci konumuna gelmeleri, onları bu topluluğun müesseselerinin de oluşmasında adeta vazifeli kılmıştır. Bu anlamda Türkler İslam dünyasında pek çok kurumun banisi olma şerefini de kazanmışlardır. Türklerin etkin olarak faaliyet gösterdikleri alanlardan biri de eğitimdir. Makalede, İslam dünyasında başlangıçtan beri çok önem verilen bir konu olan eğitimin, kurumsallaşmış müessesesi olan medreseler hakkında bilgi verilmektedir. Bu bilgiler, Karahanlı, Selçuklu ve Beylikler devrindeki medreselerle sınırlandırılmıştır.

Ceza ve işkenceler tarih boyunca toplumların yaşadıkları ve muhtelif kaynaklar vesilesi haberdar olduğumuz olgulardır. Ceza ve çoğu kez onun bağlamında gelişen işkence, resmi ve hukuki veya gayrı resmi bir düzenleme/uygulama vasıtası olmanın ötesinde tarihte sosyolojik bazı ilişkilerin anlamlandırılması bakımından da önem taşır. Madalyonun ön yüzünde krallar veya sultanların parlak zaferleri ve icraatları dururken diğer yüzde duran olgulardan biri de ceza ve işkencedir. Memluklerde cezalar hafif olabildiği kadar fevkalade ağır ceza ve işkencelerin uygulandığı da görülmektedir. Ortaçağın bir yönüyle iktidar ve güç sultanlığı olan Memlukler devrinde de ceza ve onun ötesinde işkenceye varan uygulamalar kaynaklarda sık rastlanan bilgiler cümlesindendir. Buçalışmada amaç cezaların ve işkencelerin sebeplerini ve hangi suça ne ceza verildiğini tespitten ziyade icra edilen bedeni ceza ve işkencelerin türlerini ortaya koymaktır.

Memlûk müelliflerinin en önde gelen simalarından birisi, tarihçiliğinin yanı sıra İslâmî ilimlerde de yed-i tûlâ sahibi, Türk asıllı müverrih el-c Aynî 1361/ 1451 ’dir. el-c Aynî, Ferec, el-Müeyyed Şeyh, Tatar, Barsbay ve Çakmak devirlerinde, muhtelif resmî görevlerde bulunmuş ve çok sayıda eser telif etmiştir. el-c Aynî Türk asıllı olması ve Türkçeyi fevkalâde iyi bilmesi sebebiyle sultânlar ve ümerâ katında yüksek bir mevki ihraz etmişti. Kendisinden önce hiçbir kimsenin nail olamadığı bu istisnai konumu dolayısıyla el-c Aynî çağdaşı yazarların ulaşamayacağı belge ve bilgiye ulaşıyor; olayları birinci elden yaşayanlardan sorup öğrenebiliyordu. Geceleri sarayda uyuyor, kendi yazdığı tarihini sultanlara okuyarak Türkçeye tercüme ediyor; resmen elçilik görevini deruhte ediyor; dolayısıyla olayları çok yakından takip ediyor ve biliyordu. Yazdığı eserlerden birisi de Sultan el-Müeyyed Şeyh’in hayatını ve devrini anlattığı es-Seyf el-Mühenned fî Siret el-Melik elMü’eyyed “Şeyh el-Mahmûdî”’dir. Memlûk tarihi bakımından taşıdığı önem yanında bu eser, Oğuzlar’ın yirmi dört boyundan yirmi ikisinin isim ve damgalarından bahsetmesi ve damgaları eserinde göstermiş olması bakımından da Memlûk tarihleri arasında müstesna bir yer işgal eder1 . el- c Aynî’nin eserinde bu bilginin var olduğu başta bunu ilk olarak zikreden Prof. Dr. Faruk Sümer olmak üzere bazı mütehassıslar tarafından bilinmekle birlikte, henüz ilim âleminde tam olarak değerlendirilmemiştir.

Mızrağı bulutlara geçiren, oku güneşin kursuna saplayabilen, canlarını feda etmekten çekinmeyen; savaşmak için zırhı, kılıcı ve mızrağı hazır. Şehid olmak için daha önce yüzüne gerekli kokuları sürmüş savaşçı yiğitlerin, her yere harb ve darbın kaim olup, kılıç ve mızrağın pazarının canlanıp, canın değeri ve ruhun ücretinin azaldığı(1) bir bezm u rezm çağının savaş kültürüne nüfûz etmek, savaş kültürü ve mantığını anlamak teşebbüsü İlmî usûl, tahayyül ve tasavvurlarla ve ancak o yüce ruhlara duyulan hayranlık ve minnettarlık anlayışının İlmî bir kisveye bürünmesiyle bir nebze ortaya konulabilir.

Akkoyunlu Türkmenleri Moğol devletinin yıkılışı sırasında XIII. yüzyılın sonlarına doğru Diyarbakır taraflarında yurt tutmuş bulunuyorlardı. İlk zamanlar Akkoyunlu birliği içinde Bayındır, Döğer, Bayat, Çepni gibi Oğuz boyları yer alırken daha sonraları buna İnallu, Bayramlu, Hacılu, Musullu gibi Türkmen grupları da katılmışlar ve böylece Akkoyunlu birliği gittikçe kuvvetlenmiştir. Akkoyunlular ilk defa 1340-1343 yılları arasında Tur Ali Bey idaresinde müstakil bir topluluk olarak tarih sahnesine çıkmışlardır. Ancak beyliğin ilk kurucusu olarak Kara Yülük Osman Bey (1402-1435) kabul edilmektedir. Kara Yülük Osman Bey Sivas hâkimi Kadı Burhaneddin (1344- 1399) ve Karakoyunlularla ile mücadesi vesilesiyle tarih sahnesine çıkmış; müttefiki Sivas hâkimi Kadı Burhaneddin'i yenerek, ilk büyük başarısını kazanmıştır.

Türk devlet teşkilâtının Islâm âleminde kuvvetli ve bariz tesirler yapması, bilhassa, Büyük Selçukî Devleti’nin kuruluşundan sonradır. Abbâsî halifelerini nüfuzları altına aldıktan sonra, Mısır ve Suriye gibi Şiî Fâtımî halifelerinin hâkimiyet sahaları müstesna olmak üzere, Islâm dünyasının hâkimi olan ilk Selçukî sultanları, devlet müesseselerini çok sağlam olarak kurdular. Bunlar arasında Sâsânî ve Islâm menşeinden gelenlerin yanı sıra, kısmen Karahanlılar’dan ve kısmen de Oğuz ananelerinden kökünü alan Türk müesseseleri de mevcuttu. Bu büyük devletin parçalanmasından sonra, yerine kâim olan muhtelif devletlerdemeselâ, Harizmşahlarda, Suriye, Iran ve Anadolu Selçukîlerinde, Atabeylerde, Eyyûbîlerde, sonraları Memlûklerde- Türk menşeinden gelen müesseseleri görmek kabildir(1). Mısır Memlûkleri’nin, devlet teşkilâtı husûsunda Selçuklular’ın tesiri altında kaldıkları çok açıktır. Onların varis oldukları Eyyûbîler, Selçuklular Devleti’nin kollarından biri idi(2). Bu makalede, Fuat Köprülü’nün Selçuklu tesiriyle ilgili mülahazaları kaynakların ışığında bir nebze de olsa teferruatlandırılarak, konuya ışık tutulacaktır. Ayrıca Memlûklerin tevârüs eyledikleri tarihî arka planı ortaya koymak ve teşkilât tarihlerine bir katkıda bulunmak maksadıyla, elde edilebilen bilgiler dahilinde, Selçuklu-Memlûk teşkilâtları alâkaları ortaya konulmaya çalışılacaktır. Bu yapılırken ıstılahlardan başlanacak gidilebilecek yere kadar gitmeye çalışılacaktır. Ancak bizim maksadımız temas edilecek olan müesseselerin mufassal bir tarihini yazmak değildir. Böyle bir teşebbüs bu makalenin dar çerçevesine sığmayacağı gibi, bizi asıl mevzumuzdan da uzaklaştıracaktır. Burada Selçuklu-Memlûk irtibatını tebarüz ettirmek istediğimizden müesseselerden ancak genel hatlarıyla bahsetmekle iktifa ettik.