Search

Kurumsal yönetişimilkeleri bir bütün olarak değerlendirildiğinde ağırlıklı olarak yatırımcı vehissedarlar açısından önem arz etse de menfaat sahipleri (çalışanlar) için deönemli bir ilkeler bütünü olarak görülmelidir. Kurumsal yönetim ilkelerinigenel olarak yorumlamaya çalıştığımızda menfaat sahipleri (çalışanlar) ikinciplanda kalıyor gibi görünse de üretim faktörleri göz önüne alındığında insankaynağı faktörü kurumların geleceği ve sürdürülebilirliği açısından en kritikgirdi olarak görülmektedir. Bu nedenle çalışmamızda kurumsal yönetimilkelerinin kurumun çekiciliğine ne kadar katkıda bulunduğu ortaya konulmaya çalışılmıştır.Yaşadığımız bilgi çağında sahip olduğumuz bilgi güncelliğini çok çabukyitirmektedir. Bundan dolayı bilginin asıl kullanıcısı insan faktörü kurumlarıönemli ölçüde etkilemektedir. Kurumların örgütsel çekicilik düzeylerininbelirlenmesinde de çalışanlar önemli rol oynamaktadırlar. Çünkü örgütselçekicilik, kurumun potansiyel çalışanlar tarafından çalışılmaya uygun bir yerolup olmadığı ile ilgili algılarını yansıtmaktadırlar. Bu sebeplerden dolayı buçalışmada anket tekniği ile veri toplayıp kurumsal yönetim ilkeleriiçerisindeki “çalışanlar” alt başlığının örgütsel çekiciliğe ne denli etkiedebildiği üzerinde odaklanılmıştır. Bu kapsamda yapılan araştırmada, kurumsalyönetim ilkelerinin çalışanlar alt başlığının benimsenmesinin kurumlar arasındaörgütsel çekicilik konusunda farklılıklar yaratabildiği görülmüştür.

Endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi, gastroenterolojinin en çok komplikasyona sahip işlemlerinden biridir. Klasik işlemin yanında bazı fark-lılıklar gösteren hasta ve hastalıklarda işlemde veya kullanılan malzemelerde bazı değişiklikler yapmak gerekebilmekte, deneyimli merkezlerde bu işlem-ler daha az komplikasyonla yapılabilmektedir. Biz de kendi merkezimizde yaptığımız bazı özellikli endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi işlem-lerini sunmayı amaçladık Endoscopic retrograde cholangiopancreatography is one of the most com-plicated interventions of gastroenterology. In addition to the classical proce-dure, some modifications can be made, for certain patients and diseases, that differ in the treatment modality or materials used, and these procedures can be performed with fewer complications in experienced centers. We aimed to present some specific endoscopic retrograde cholangiopancreatography interventions used in our clinic.

Introduction: Endoscopic retrograde cholangiopancreatography (ERCP) is used in the diagnosis and therapy of biliary tract diseases. The ERCP is an invasive procedure that does not increase complications in the elderly. Few studies have assessed the safety of ERCP in the elderly. Life expectancy is rising, which causes an increasing demand for ERCP in the elderly. Aim: To show that therapeutic ERCP is safe and we compared the level of complications among the elderly (> 80 years of age) and the level among a younger group (< 65 years of age). Material and methods: The study was designed retrospectively. The details of all patients 80 years of age and older undergoing ERCP were analysed. One hundred and fifty patients were included in each of the groups: > 80 years of age, older group A; and < 65 years of age, younger group B. Results: In group A, 4 cases (2.7%) of bleeding (all mild) was observed, and perforation was not observed. The ERCP-related mild pancreatitis was observed in 7 patients (4.6%). There were no cases of mortality during procedures of ERCP in group A. In group B 6 bleeding cases (4%) (all mild) were observed. Perforation was not observed in group B. ERCP-related mild pancreatitis occurred in 11 patients (7.3%). There were no cases of mortality during procedures of ERCP in group B. Our study showed that ERCP is a safe and effective procedure in elderly patients. Conclusions: Outcomes of ERCP for diagnostic and therapeutic success, and complication rates, are similar to those in younger patients. The ERCP is effective and safe in the elderly. © 2014 Termedia Sp. z o.o. All rights reserved.

Kurumsal yönetişim ilkeleri bir bütün olarak değerlendirildiğinde ağırlıklı olarak yatırımcı ve hissedarlar açısından önem arz etse de menfaat sahipleri (çalışanlar) için de önemli bir ilkeler bütünü olarak görülmelidir. Kurumsal yönetim ilkelerini genel olarak yorumlamaya çalıştığımızda menfaat sahipleri (çalışanlar) ikinci planda kalıyor gibi görünse de üretim faktörleri göz önüne alındığında insan kaynağı faktörü kurumların geleceği ve sürdürülebilirliği açısından en kritik girdi olarak görülmektedir. Bu nedenle çalışmamızda kurumsal yönetim ilkelerinin kurumların çalışanlarını nasıl etkilediği ve kurumun çekiciliğine ne kadar katkıda bulunduğu ortaya konulmaya çalışılmıştır.Yaşadığımız bilgi çağında sahip olduğumuz bilgi güncelliğini çok çabuk yitirmektedir. Bundan dolayı bilginin asıl kullanıcısı insan faktörü kurumları önemli ölçüde etkilemektedir. Bu etki, özellikle iş tatmini ile ilgili araştırmalarda görülmektedir. Bununla birlikte kurumların örgütsel çekicilik düzeylerinin belirlenmesinde de çalışanlar önemli rol oynamaktadırlar. Çünkü örgütsel çekicilik, kurumun potansiyel çalışanlar tarafından çalışılmaya uygun bir yer olup olmadığı ile ilgili algılarını yansıtmaktadırlar. Bu sebeplerden dolayı bu çalışmada anket tekniği ile veri toplayıp kurumsal yönetim ilkeleri içerisindeki `çalışanlar` alt başlığının iş tatminine ve örgütsel çekiciliğe ne denli etki edebildiği üzerinde odaklanılmıştır. Bu kapsamda yapılan araştırmada, kurumsal yönetim ilkelerinin çalışanlar alt başlığının benimsenmesinin kurumlar arasında örgütsel çekicilik ve iş tatmini başlığında farklılıklar yaratabildiği görülmüştür. Although corporate governance principles are important for investors and shareholders, they are also seen as an important factor for stakeholders (employees). When we try to interpret the corporate governance principles in general, it seems that the stakeholders remain in the second plan, but considering the main factors of production, human resource factor is seen as the most critical input for the future and sustainability of institutions. For this reason, it has been tried to show how the corporate governance principles affect the employees of the institutions and how much they contribute to the attractiveness of the institution.We live in the age of information, and the information we have is lost very quickly. Therefore, the main user of information is the human factor, which significantly affects institutions. This effect is seen in research on job satisfaction. In addition, employees have an important role in determining organizational attractiveness levels of institutions. Because organizational appeal reflects the perception of the institution as to whether it is a place suitable for work by potential employees. For this reason, this study focuses on collecting data by questionnaire and how much the `employees` sub-heading in corporate governance principles can affect job satisfaction and organizational attractiveness. In this research, it has been observed that the adoption of the employees' sub-heading of corporate governance principles can lead to differences in organizational attractiveness and job satisfaction among institutions. 82

Background/aims: There is a little data in the literature about the efficacy and safety of endoscopic retrograde cholangiopancreatography in elderly patients. We have evaluated the efficacy, safety and success rate of endoscopic retrograde cholangiopancreatography in elderly patients. Materials and Methods: Patients who were udergone endoscopic retrograde cholangiopancreatography between 2006-2010 years in İzmir Atatürk Education and Researc Hospital, were evaluated retrospectively. We investigated the diagnosis, success rate and complication rate of both endoscopic retrograde cholangiopancreatography and anesthesia. Results: We showed that unsuccesful endoscopic retrograde cholangiopancreatography rate increased and reporting normal endoscopic retrograde cholangiopancreatography decreased with age. Pancreaticobiliary tumor frequency and hipoxemia due to anesthesia increased with age. There was no difference regarding the risk of pancreatitis due to endoscopic retrograde cholangiopancreatography. Hemorrhage rate due to sphincteratomy increased with age. Conclusion: Endoscopic retrograde cholangiopancreatography is a safe and effective technique in elderly patients but endoscopists should be more careful about complications in elderly patients., Giriş ve Amaç: Yaşlı hastalarda kullanımı giderek artan endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi işleminin, etkinliği ve güvenilirliğine yönelik sınırlı sayıda çalışma mevcuttur. Bu çalışmada yaşlı hastalarda endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi işleminin etkinliği, güvenilirliği ve işlem başarı oranlarını değerlendirdik. Gereç ve Yöntem: İzmir Atatürk Eğitim ve Araştı rma Hastanesi Gastroenteroloji Kliniğinde, 2006-2010 yılları arasında endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi yapılan hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Hastalar 45-65 yaş, 65-80 yaş arası ve 80 yaş üzeri olacak şekilde 3 gruba ayrıldı ve gruplar tanı, işlem etkinliği, işlem başarısı, anestezi uygulamaları ve komplikasyonlar açısından değerlendirildi. Bulgular: Çalışmamızda başarısız işlem sıklığının yaşla birlikte arttığı ve yaşla birlikte normal işlem sıklığının azaldığı saptandı. Pankreatikobilier malignite sıklığının yaşla birlikte arttığı saptandı. Anestezi esnasında oluşan hipoksi komplikasyonunun yaşla birlikte arttığı ve post endoskopik retrograd kolanjiopankreatografi pankreatit sıklığı açısından gruplar arasında anlamlı fark olmadığı saptandı. Sfinkterotomi işlemine bağlı kanama komplikasyonunun yaşla birlikte arttığı saptandı. Sonuç: Endoskopik retrograd kolanjiopankreatografinin yaşlı hastalarda güvenilir ve etkin bir yöntem olduğunu ancak yaşlı hastalarda komplikasyonlar açısından klinisyenin daha dikkatli davranması gerektiğini düşünüyoruz.

Background and Aims: In this study, we evaluated the efficiency of somatostatin plus endoscopic band ligation in the treatment of acute variceal hemorrhage. This study was performed retrospectively in the Gastroenterology Department, İzmir Atatürk Research and Training Hospital. We evaluated the patients who presented to the emergency service with the symptoms of acute variceal hemorrhage between January 2008 and June 2010. We succeeded in controlling bleeding in 41 (95%) of 43 patients with somatostatin and endoscopic band ligation combination. Rebleeding rate was determined as 11.7%. We showed that somatostatin and endoscopic band ligation combination therapy is effective and safe in the treatment of acute variceal hemorrhage., Giriş ve Amaç: Bu çalışmada akut özofagus varis kanaması ile hastaneye başvuran hastalarda farmakolojik ve endoskopik tedavi kombinasyonunun etkinliği değerlendirildi. Gereç ve Yöntem: Çalışma İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Gastroenteroloji Kliniğinde retrospektif olarak yapıldı. Ocak 2008Haziran 2010 tarihleri arasında akut özofagus varis kanaması düşünülerek somatostatin tedavisi başlanan ve üst gastrointestinal sistem endoskopisi sonrası aktif özofagus varis kanaması saptanarak, endoskopik band ligasyonu yapılan hastalar değerlendirildi. Bulgular: Aktif özofagus varis kanaması saptanan 43 hastanın 41'inde (%95) endoskopik tedavi ile kanama kontrolü sağlandı. Somatostatin ve endoskopik tedavi kombinasyonu ile 5 hastada (%11,7) kanama tekrarı (Hgb düşüşü, melena, hematemez) saptandı. Kanama tekrarı saptanan 3 hastada Sengstaken balon tamponadı sonrasında ikinci kez endoskopik tedavi yapıldı ve kanama kontrol altına alındı. Ancak 2 hasta yapılan tüm girişimlere rağmen kaybedildi. Hastalarda işleme bağlı ciddi komplikasyon (kanamanın şiddetlenmesi, perforasyon, aspirasyon) saptanmadı. Sonuç: Sonuç olarak bu çalışmada akut varis kanaması düşünülen hastalara ön tanı konulduğu andan itibaren farmakolojik tedavi başlanması ve 12 saat içinde endoskopik tedavi ile endoskopik tedavi yapılmasının etkin ve güvenilir bir tedavi yaklaşımı olduğu saptandı.

Endoscopic submucosal dissection is an effective and safe method, enabling en bloc complete resection of lesions, even large early-stage gastrointestinal tumors without submucosal and lymph node involvement, providing an accurate and precise pathological examination. Due to the anatomical features of the colon, longer duration of the procedure and increased risk of perforations due to the procedure, colorectal endoscopic submucosal dissection is not as widely performed as gastric endoscopic submucosal dissection. We report a case of “intramucosal carcinoma developed on the basis of villous adenoma” measuring 95x70 mm in diameter, starting from the rectum and extending to the sigmoid colon, which was successfully resected by colorectal endoscopic submucosal dissection., Endoskopik submukozal diseksiyon, submukoza ve lenf nodu tutulumu olmayan, erken evre çok büyük lezyonlarda, lezyonun tek parça çıkarılabilmesini sağlayarak doğru ve kesin patolojik değerlendirilmeyi sağlayan etkin bir tedavi yöntemidir. Kolorektal endoskopik submukozal diseksiyon, kolonun anatomik özellikleri, daha uzun işlem süresi gerektirmesi ve işleme bağlı perforasyonların görülmesi nedeniyle gastrik endoskopik submukozal diseksiyon kadar sık uygulanmamaktadır. Kolorektal endoskopik submukozal diseksiyonla başarılı olarak çıkarılmış olan rektumdan başlayıp sigmoid kolona uzanan, 95x70 mm boyutlarında, “villoz adenom zemininde gelişmiş intramukozal karsinom” olgusunu sunuyoruz.

Background and Aims: We aimed to determine the etiological factors of submucosal lesions seen during upper gastrointestinal system endoscopy utilizing endosonography. Materials and Methods: Our study was done prospectively between December 2008 and May 2010 in the Gastroenterology Department of İzmir Ataturk Training and Research Hospital. Eighty-seven cases with submucosal lesions determined during endoscopy were included in the study. Cases were examined with radial endosonography. Biopsy was performed with linear endosonography when required. Lesions were classified as intramural, extramural, benign, and malignant. Results: Thirty-nine (44.8%) intramural and 28 (32.1%) extramural lesions were observed in the patients. No lesion was observed in 20 cases (22.9%) on endosonography. While 14 intramural and 7 extramural lesions were malignant, 25 intramural and 21 extramural lesions were benign in nature. Thirteen cases were diagnosed with fine needle aspiration cytology (FNAC) with endosonography. Conclusions: Submucosal lesions seen in endoscopy indicate underlying malignant-benign pathology with a high degree of probability. Endosonography as an effective minimally invasive method should be the first evaluation method to remember in the visualization and diagnosis of submucosal lesions., Giriş ve Amaç: Bu çalışmada, üst gastrointestinal sistem endoskopisinde saptanan submukozal kitleleri endoskopik ultrasonografi ile değerlendirerek etyolojik nedenlerini saptamayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Çalışmamız, İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Gastroenteroloji Kliniği&'nde Aralık 2008-Mayıs 2010 tarihleri arasında prospektif olarak yapıldı. Çalışmaya endoskopide submukozal lezyon saptanan 87 olgu dahil edildi. Olgular radial endoskopik ultrasonografi ile incelendi. Gereken olgulara Lineer endoskopik ultrasonografi ile biyopsi yapıldı. Lezyonlar intramural, ekstramural, benign ve malign olarak sınıflandırıldı. Bulgular: Hastaların 39'unda (%44,8) intramural, 28'inde (%32,1) ekstramural lezyon izlendi. Yirmi (%22,9) olguda endosongrafide lezyon görülmedi. İntramural lezyonların 14'ü, ekstramural lezyonların 7'si malign iken, intramural lezyonların 25'i, ekstramural lezyonların 21'i benign karekterde lezyondu. 13 olguya lineer endosongrafi ile ince iğne aspirasyon sitolojisi yapılarak tanı konuldu. Sonuç: Endoskopik olarak izlenen submukozal lezyonlar, yüksek olasılıkla altta yatan malignbenign bir patolojiyi göstermektedir. Submukozal lezyonların görüntülenmesinde ve tanısının konmasında, etkin minimal invaziv bir yöntem olarak endosonografi ilk akla gelmesi gereken değerlendirme yöntemi olmalıdır.

Anti-tumor necrosis factor agents are highly effective drugs for inflammatory diseases such as rheumatoid arthritis and inflammatory bowel disease. Paradoxical side effects related with these agents have been reported in recent years, primarily as case reports. Ankylosing spondylitis is one of the rheumatoid diseases treated with adalimumab, a tumor necrosis factor inhibiting anti-inflammatory drug. In this report we describe the case of a patient with ankylosing spondylitis who developed Crohn's disease, a paradoxical side effect in the use of adalimumab., Anti-tümör nekrozis faktör ajanlar, romatizmal hastalıklar ve inflamatuvar barsak hastalığı gibi farklı inflamatuvar durumlarda yüksek oranda etkili ilaçlardır. Bu ajanlara bağlı olarak gelişen paradoksal yan etkilerle ilgili son yıllarda, çoğu vaka bildirimi şeklinde olan yayınlar mevcuttur. Anti-tümör nekrozis faktör ajanların en sık kullanıldığı romatizmal hastalıklardan birisi de ankilozan spondilittir. Biz bu yazıda adalimumab kullanan ankilozan spondilitli bir hastada paradoksal olarak gelişen Crohn hastalığını sunmayı amaçladık

Background and Aims: Non-variceal upper gastrointestinal system bleeding is among the common reasons for urgent hospitalization worldwide and still causes high rates of mortality. In the present study, the lesions causing upper gastrointestinal bleeding were evaluated according to Forrest classification and the relationship between these lesions and rebleeding was elucidated. Materials and methods: The present study is a retrospective study conducted in a tertiary training and research hospital. Patients who were admitted between November 2005 and May 2009 with upper gastrointestinal bleeding developed within the previous 24 hours were included in the study. The data of 1647 patients were analyzed, and of those, the data of 1342 were evaluated and the results are reported herein. Results: Distribution of the lesions was as follows: 96 (7.15%) esophagus, 552 (41.13%) stomach, 523 (38.97%) duodenum, and 171 (12.74%) in multiple areas. It was also demonstrated that 34 (2.53%) of the lesions were classified as Forrest Ia, 192 (14.31%) as Forrest Ib, 85 (6.33%) as Forrest IIa, 121 (9.02%) as Forrest IIb, 210 (15.65%) as Forrest IIc, and 700 (52.16%) as Forrest III. Conclusion: In conclusion, evaluation of non-variceal upper gastrointestinal bleeding according to the Forrest classification demonstrated that the rate of rebleeding in the Forrest Ia, Ib and IIa groups was higher when compared to the others. It is suggested that endoscopic evaluation within the first 12 hours should be performed according to the Forrest classification in order to determine the risk of rebleeding., Amaç: Non variseal üst gastrointestinal sistem kanaması dünyada acil hastaneye yatış nedenleri arasında yaygındır ve hala yüksek mortalite oranlarına neden olur. Bu çalışmada, üst gastrointestinal sistem kanamasına neden olan lezyonlar Forrest sınıflamasına gore değerlendirildi ve bu lezyonlarla tekrar kanama arası ilişki açıklandı. Yöntem ve Gereç: Bu çalışma, tersiyer eğitim ve araştırma hastanesinde retrospektif olarak yapılmıştır. Kasım 2005 ile Mayıs 2009 arasında, son 24 saatte üst gastrointestinal sistem kanaması gelişen ve hastaneye başvuran hastalar çalışmaya alındı. Binaltıyüzkırkyedi hastanın verileri analiz edildi ve 1342 hastanın verileri değerlendirildi. Bulgular: Lezyonların dağılımı: 96'sı (%7.15) özofagusta, 552'si (%41.13) midede, 523'ü (%38.97) duodenumda ve 171'i (%12.74) birden çok bölgede yerleşmiştir. Ayrıca 34 (%2.53) lezyon Forrest Ia, 192'si (%14.31) Forrest Ib, 85'i (%6.33) Forrest IIa, 121'i (%9.02) Forrest IIb, 210'u (%15.65) Forrest IIc ve 700'ü (%52.16) Forrest III olarak sınışanmıştır. Sonuç: Sonuç olarak, non-variseal üst gastrointestinal sistem kanamalarının Forrest sınıflamasına göre değerlendirilmesinde, Forrest Ia, Ib ve IIa gruplarında tekrar kanama oranı, diğerleriyle kıyaslandığında daha yüksekti. Tekrar kanama riskini belirlemek için endoskopik değerlendirmenin ilk 12 saat içinde Forrest sınıflamasına göre yapılmasını önerebiliriz.

Multiple endocrine neoplasia type 1 is an uncommon autosomal dominant hereditary disease due to a defect on the long arm of chromosome 11. Pancreatic endocrine tumor and adenomas of the pituitary and parathyroid glands can be detected in these patients. Among the pancreatic endocrine tumors, gastrinomas are frequently detected (60%) and is seen in 25% of patients. Gastrinoma can be the cause of recurrent upper gastrointestinal system bleedings. In the evaluation of multiple endocrine neoplasia type 1 patients with frequent upper gastrointestinal system bleedings due to gastrinoma, permanent cure can be obtained with successful diagnosis and management. We report a case with multiple endocrine neoplasia type 1 who referred with frequent upper gastrointestinal bleeding due to gastrinoma., Multipl endokrin neoplazi Tip 1, 11. kromozomun uzun kolundaki defekte bağlı olarak gelişen otozomal dominant kalıtımlı nadir görülen bir hastalıktır. Hastalarda pankreatik endokrin tümör, hipofiz bezinde adenom ve paratiroid bezinde adenom saptanabilmektedir. Pankreatik endokrin tümörler arasında en sık gastrinomaya rastlanmakta (%60) ve hastaların %20-25'inde görülmektedir. Gastrinoma sık tekararlayan üst gastrointestinal sistem kanamalarına neden olmaktadır. Sık tekrarlayan üst gastrointestinal sistem kanaması nedeniyle yapılan incelemelerde gastrinoma saptanan multipl endokrin neoplazi Tip 1 hastasının başarılı tanı ve tedavisi ile kalıcı kür elde edilebilmektedir. Biz sık tekrarlayan üst gastrointestinal kanama sonrası gastrinoma komponentli multipl endokrin neoplazi Tip 1 multipl vakası sunduk.

Somatostatinomas are rare neuroendocrine tumors. Gastrointestinal somatostatinomas are usually found in the pancreas but may also be seen in the duodenum. Duodenal somatostatinomas are especially localized in the periampullary region. Although they may occasionally lead to hormonal syndromes they are usually non-functional. In this report we present a case of ampullary somatostatinoma., Somatostatinomalar, nadir görülen nöroendokrin tümörlerdir. Gastrointestinal sistem somatostatinomaları, çoğunlukla pankreasta olmakla birlikte nadiren duodenumda da görülebilirler. Duodenal somatostatinomalar da özellikle periampuller alanda lokalizedirler. Nadiren klinik hormonal sendromlara neden olabilmekle beraber çoğunluğu nonfonksiyoneldir. Bu yazıda bir ampuller somatostatinoma vakasını sunduk

Background and Aims: Inflammatory bowel diseases are diseases with unknown pathogenesis, and many concomitant extraintestinal manifestations can be seen. One of the concomitant diseases is autoimmune thyroid disease. The aim of our study was to evaluate thyroid hormones and autoantibody levels in Crohn's disease and ulcerative colitis. Materials and Methods: Inflammatory bowel diseases patients who applied to the outpatient clinic were evaluated for thyroid stimulating hormone, FT3, FT4, anti-thyroid peroxidase and antithyroglobulin. Results: A total of 155 patients (119 ulcerative colitis and 36 Crohn's disease) were enrolled into the study. Autoantibodies were detected in 23 patients (19.3%) with ulcerative colitis and 4 patients (11.1%) with Crohn's disease. Subclinical hypothyroidism was found in 3 patients with ulcerative colitis. Subclinical hyperthyroidism was found in 7 patients with ulcerative colitis and 1 patient with Crohn's disease. No new cases of hypothyroidism or hyperthyroidism were found except 1 ulcerative colitis patient and 1 Crohn's disease patient, who were previously diagnosed as hypothyroid. No difference was found between these two diseases regarding autoantibodies and thyroid diseases. Conclusions: Although no increase in the rate of hypothyroidism or hyperthyroidism was found, the high rate of autoantibodies detected suggests that inflammatory bowel diseases and thyroid disease can be found together. Further studies are required., Giriş ve Amaç: ınflamatuvar barsak hastalıkları patogenezi tam olarak bilinmeyen, beraberinde pek çok ekstraintestinal manifestasyonları da olabilen hastalıklardır. Beraberinde görülebilen hastalıklardan biri de otoimmun tiroid hastalıklarıdır. Bizim çalışmadaki amacımız Crohn hastalığı ve ülseratif kolitte tiroid hormonları ve tiroid otoantikorlarının düzeyini değerlendirmekti. Gereç ve Yöntem: Polikliniğe başvuran inşamatuar barsak hastalığı olan hastalar TSH, FT3, FT4, anti-TPO, anti-TG açısından değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya 119 ülseratif kolit, 36 Crohn hastalığı olmak üzere toplam 155 hasta dahil edildi. Ülseratif kolitlilerin 23'ünde (%19,3) Crohn hastalarının 4'ünde (%11,1) otoantikor yüksekliği saptandı. 3 ülseratif kolit hastasında subklinik hipotiroidi saptandı. Ülseratif kolit hastalarının 7'sinde Crohn hastalarının 1'inde subklinik hipertiroidi saptandı. Daha önce hipotiroidi tanısı olan 1 ülseratif kolit ve 1 Crohn hastası dışında yeni saptanan hipotiroidi veya hipertiroidi olmadı. Otoantikor yüksekliği ve tiroid hastalıkları açısından her iki hastalık arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı. Sonuç: Çalışmamızda artmış bir hipotiroidi veya hipertiroidi oranı saptanmasa da, artmış tiroid otoantikor düzeyi olan hastaların yüksek oranı, inflamatuvar barsak hastalığı ve tiroid hastalıklarının bir arada bulunabileceğini düşündürmektedir. ileri araştırmalara ihtiyaç vardır.

Background and Aims: We aimed to evaluate the indications and complications of percutaneous endoscopic gastrostomy applications. Materials and Methods: We retrospectively analyzed the clinical data of 112 patients who received PEG from 2006 to 2009 in the İzmir Training and Research Hospital, Clinics of Gastroenterology endoscopy laboratory. All patients were followed and treated during hospitalization. Results: Totally 112 patients needed enteral feedings (15 (13.4%) for upper esophageal narrowness after laryngectomy, 97 (86.6%) for primary or secondary permanent neurologic problems). Sixty (53.5%) patients were male and 52 (46.5%) were female. Tubes were successfully placed in 112 patients (100%) in an average time of 13.2±2.5 min. No procedure-related major complications were observed. No post-procedure major complications were found and minor complications occurred in 5 patients (4.4%). These infections recovered with oral antibiotherapy in 7 days. Conclusions: PEGs are easy to handle, effective, safe, and convenient for nursing. From our experience, we can confirm the advantages of PEG as a long-term nutritional support showing a low incidence of complications; the endoscopic technique demonstrated zero mortality., Giriş ve Amaç: Bu çalışmada, perkütan endoskopik gastrostomi uygulamalarımızın endikasyonlarını ve komplikasyonlarını değerlendirmeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Ocak 2006- 2009 tarihleri arasında İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Gastroenteroloji Kliniği endoskopi laboratuvarında, perkütan endoskopik gastrostomi tüpü takılan 112 hastanın klinik verileri retrospektif olarak analiz edildi. Hastaların tamamı hastanemizde yatarak takip ve tedavi edilen hastalardı. Bulgular: Yüzoniki hastanın 15'i (%13,4) larenjektomi sonrası üst özefagus darlığına, 97'si (%86,6) primer ya da sekonder kalıcı nörolojik sorunlara bağlı nedenlerle enteral beslenme gereken hastalardı. Altmış'ı (%53,5) erkek, 52'si (%46,5) kadın hasta idi. Ortalama işlem süresi 13,2±2.5 dk idi. İşleme bağlı mortalite ve majör komplikasyon görülmedi. Beş (%4.4) hastada geçici yara yeri enfeksiyonu gelişti ve oral antibiyotik ile 7 günde geriledi. Sonuç: Perkütan endoskopik gastroenterostomi, kolay uygulanan, etkin, güvenli ve beslenme için kullanışlıdır; uzun dönem beslenme desteği sağlaması, düşük komplikasyon oranı ve sıfır mortaliteli endoskopik tekniği nedeni ile avantajlı olduğunu söyleyebiliriz.

Background and Aims: Our aim was to evaluate the efficient use of endosonography in the daily practice of gastroenterology. Material and Methods: Our study was done retrospectively in a tertiary hospital. Data including patient demographics, diagnosis, duration of hospital stay, endoscopic retrograde cholangiopancreatography procedure, and radiologic diagnostic tests were evaluated between June 2008 and June 2009 (Period 1) and between June 2009 and June 2010 (Period 2). Therapeutic endoscopic retrograde cholangiopancreatography rates, biliary tract evaluation rates with magnetic resonance cholangiopancreatography, cytologic sampling rates from pancreatic masses, diagnostic rates of chronic pancreatitis, and duration of hospital stay of acute biliary pancreatitis patients were compared between the two periods. Results: Endoscopic ultrasound was performed in 187 and 2027 patients in Periods 1 and 2, respectively. The ratios of therapeutic endoscopic retrograde cholangiopancreatography were 71.3% and 90.7% and the numbers of patients requiring magnetic resonance cholangiopancreatography were 617 and 29 in Periods 1 and 2, respectively. Biopsy was conducted with transabdominal US in 24 of 81 patients in Period 1; tissue sampling was done with linear endosonography in 155 of 187 patients in Period 2. The numbers of patients with recently diagnosed chronic pancreatitis in Periods 1 and 2 were 8 and 51, respectively; the mean hospital stays of acute biliary pancreatitis patients were 11.6 ± 5.4 and 7.8 ± 4.5 days, respectively. Conclusions: In this study, we determined that the efficient use of endosonography increases the therapeutic endoscopic retrograde cholangiopancreatography rates, the diagnostic rates of chronic pancreatitis patients and the tissue diagnostic rates of pancreatic masses; it also diminishes the endoscopic retrograde cholangiopancreatography appointment time and the hospitalization duration of acute biliary pancreatitis patients. We believe that endosonography should be the responsibility of only one physician in a clinic in order to increase their experience., Giriş ve Amaç: Endosonografinin etkin kullanımının gastroenteroloji günlük pratiğine etkilerini değerlendirmeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Çalışmamız, tersiyer bir hastanede retrospektif olarak yapıldı. Haziran 2007Haziran 2008 (Dönem 1) ve Haziran 2009Haziran 2010 (Dönem 2) arasında hasta demografikleri, tanıları, yatış gün sayısı, endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi işlemi, radyolojik tanı yöntemleri kullanılan hastalara ait veriler değerlendirildi. Dönemlere göre; terapötik endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi oranları, manyetik rezonans kolanjiyopankreatografi ile safra yolu değerlendirme oranları, pankreas kitlelerinden sitolojik örnekleme oranları, kronik pankreatit tanı oranları, akut biliyer pankreatitli hastalarda hastane yatış süreleri karşılaştırıldı. Bulgular: Dönem 1'de 187, dönem 2'de 2027 endosonografi işlemi yapıldı. Terapötik endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi oranı Dönem 1 ve 2'de sırasıyla %71,3 ve %90,7; manyetik rezonans kolanjiyopankreatografi gereken hasta sayısı 617 ve 29 idi. Dönem 1'de 81 hastanın 24'ünde transabdominal ultrasonografi ile biyopsi alındı, Dönem 2'de 187 hastanın 155'inde lineer endosonografi ile doku örneklemesi yapıldı. Yeni tanı konulan kronik pankreatitli hasta sayısı Dönem 1 ve 2'de sırasıyla 8 ve 51 hasta; akut biliyer pankreatitli hastaların ortalama yatış günü 11,6 ± 5,4 gün ve 7,8 ± 4,5 gün idi. Sonuç: Bu çalışmada, endosonografinin etkin kullanımının terapötik endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi oranını, kronik pankreatit tanı koyma oranını, pankreatik kitlelerde doku tanısı koyma oranını arttırdığını, endoskopik retrograd kolanjiyopankreatografi randevu gününü ve akut biliyer pankreatitli hastalarda yatış süresini kısalttığını saptadık. Etkin endosonografi kullanımı için, bir hekimin sadece endosonografi ile ilgilenmesi ve endosonografi tecrübesini arttırması gerektiğini düşünmekteyiz.

Background and Aims: Klatskin tumor is an epithelial biliary duct tumor arising from main hepatic duct or left-right intrahepatic duct and is proximal to the cystic duct opening. The diagnosis of the disease is late and life expectancy is low. Palliative procedures like endoscopic or percutaneous biliary drainage for the drainage of bile are used for patients contraindicated for surgery. In this study, we aimed to evaluate the efficiency of procedures and survival in the inoperable Klatskin tumor patients given palliative treatment with endoscopic stent and/or percutaneous drainage. Materials and Methods: This study was done retrospectively in the Gastroenterology Department of İzmir Atatürk Training and Research Hospital between January 2008 and September 2009. Thirty-four inoperable hilar cholangiocarcinoma patients were included in the study. The classification of disease was done according to Bismuth classification. Results: Nineteen females and 15 males were included in the study. The mean age was 71.8±8.9 years. The drainage was inadequate in 7 (21%) patients. Percutaneous drainage catheter was placed in 2 (6%) of the patients in whom drainage failed. The decrease in bilirubin levels was not sufficient in percutaneous drainage-applied patients. Mean survival was 145±138 days in patients with adequate drainage with endoscopic stenting versus 13.2±7 days in 5 patients with insufficient drainage and who did not permit percutaneous drainage. Mean survival in the 2 percutaneous drainage-applied patients due to insufficient drainage after stenting was 22±11.3 days. Mean survival was 164.2±19.3, 86±125.6, 134.7±130.8, and 89.3±132.5 days in Bismuth-classified 1, 2, 3, and 4 patients, respectively. There was no statistical difference between groups according to Bismuth classification (p=0.317). Conclusions: In this study, we determined that the success rate of endoscopic treatment was high and the localization of tumor was not effective on average survival. However, we believe that stenting can contribute to average survival in a palliative manner, and a minimum of two sessions of endoscopic retrograde cholangiopancreatography should be attempted to provide palliative drainage in patients., Giriş ve Amaç: Klatskin tümörü ana hepatik kanal ya da sağ-sol intrahepatik kanaldan köken alan ve sistik kanalın açılım yerinin proksimalinde görülen epitelyal safra yolu tümörüdür. Hastalığın tanısı geç konur ve yaşam beklentisi düşüktür. Cerrahi için uygun olmayan hastalarda safranın drenajının sağlanması amacıyla endoskopik ya da perkütan drenaj gibi palyatif tedavi seçenekleri kullanılmaktadır. Bu çalışmada, endoskopik stent ve/veya perkütan drenaj tedavisi ile palyatif tedavi edilen inoperabl Klatskin tümörlü hastaların yaşam sürelerini ve işlemlerinin etkinliğini değerlendirmeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Çalışma, İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Gastroenteroloji Kliniği'nde Ocak 2008Eylül 2009 tarihlerinde retrospektif olarak yapıldı. Çalışmaya inoperabl hiler kolanjiokarsinomalı 34 hasta dahil edildi. Bismuth sınıflaması göz önüne alınarak hastalığın tipi belirlendi. Bulgular: Çalışmaya 19 kadın, 15 erkek hasta dahil edildi, ortalama yaş 71.8±8.9 olarak bulundu. Yedi hastada (%21) yeterli drenaj olmadı. Drenaj sağlanamayan hastalardan 2'sine (%6) perkütan drenaj kateteri yerleştirildi. Perkütan transhepatik kolanjiografi yapılan hastalarda yeterli bilirubin düşüşü izlenmedi. Endoskopik stent sonrası drenajın yeterli olduğu hastalarda ortalama yaşam süresi 145±138 gündü. Stentleme sonrası yeterli drenaj olmayan ve perkütan transhepatik kolanjiografiyi kabul etmeyen 5 hastada ortalama yaşam süresi 13.2±7 gündü. Stentleme sonrası yeterli drenaj olmaması sebebiyle perkütan transhepatik kolanjiografi ile dren yerleştirilen 2 hastada ortalama yaşam süresi 22±11.3 gündü. Bismuth I hastalarda ortalama yaşam süresi 164.2±19.3, Bismuth II hastalarda 86±125.6, Bismuth III hastalarda 134.7±130.8, Bismuth IV hastalarda 89.3±132.5 gün saptandı. Bismuth'a göre gruplar arasında yaşam süreleri açısından anlamlı fark saptanmadı (p=0.317). Sonuç: Bu çalışmada, palyatif endoskopik tedavi başarı oranının yüksek olduğunu ve tümörün yerleşim yerinin ortalama yaşam süresi üzerinde etkili olmadığını saptadık. Ancak stentlemenin, palyatif anlamda ortalama yaşam süresine katkıda bulunabileceğini ve en az 2 endoskopik retrograd kolanjiografi seansının hastaların palyatif drenajını sağlamak için denenmesi gerektiğini düşünmekteyiz.

Retrorektal kistler gelişimsel kistler olup, kökenlerine ve histopatolojik özelliklerine göre; dermoid kist, rektal duplikasyon kistleri ve kistik hamartomlar (Tailgut kistleri) olarak sınıflandırılabilirler. Dermoid kistler çoğunlukla overian yerleşim göstermekle beraber, mediastende, retroperitoneal bölgede ve nadiren retrorektal lokalizasyonda da görülebilmektedirler. Retrorektal kistler genellikle asemptomatik olsalar da rektal dolgunluk, defekasyon düzensizlikleri, karın ağrısı ve disparoni gibi şikayetlere neden olabilirler. Çoğunlukla rutin pelvik muayene ve görüntüleme yöntemleri ile rastlantısal olarak tanınırlar. Genellikle benign lezyonlar olmalarına rağmen malign transformasyon ve enfeksiyon gelişme riskleri nedeni ile tanı konulduğunda cerrahi olarak çıkarılmaları gerekmektedir. Bu yazıda erişkin bayan hastada, rutin pelvik muayene esnasında fark edilen ve cerrahi olarak çıkarılan retrorektal dermoid kistin tanı ve tedavisi irdelenmiştir, Retrorectal cysts are developmental cysts, and according to their origin and histopathological features, they are classified as dermoid cysts, rectal duplication cysts and cystic hamartomas (tailgut cysts). Although dermoid cysts have mostly ovarian localization, they can be seen in mediastinal, retroperitoneal, and rarely, retrorectal localizations. Although retrorectal cysts are usually asymptomatic, they might cause problems such as rectal fullness, defecation disorders, abdominal pain, and dyspareunia. They are incidentally diagnosed mostly on routine pelvic examinations and with imaging methods. Though they are usually benign lesions, after the diagnosis, they should be surgically removed because of the risks of malignant transformation and infection. In this article, we examined the diagnosis and treatment of a retrorectal dermoid cyst, which was discovered during the routine pelvic examination and surgically removed from an adult female patient

Several cases of angiotensin II antagonist-induced hepatotoxicity have been reported in the literature. A class warning for hepatotoxicity for these compounds should probably be considered. We report a patient who developed autoimmune-type hepatitis, whose liver function tests showed hepatocellular-type liver injury shortly after starting therapy with irbesartan, one of the angiotensin II antagonists. Serological and biochemical studies and ultrasonography ruled out viral hepatitis, metabolic diseases and extrahepatic biliary obstruction, respectively. Serologic tests for anti-nuclear antibodies were positive. In percutaneous liver biopsy, pathologic signs showed especially acute hepatitis with centrilobular necrosis in the perivenular area and also marked cholestatic features. Irbesartan was withdrawn, and the patient's jaundice resolved slowly over a period of several weeks but recurred two months later. Steroid therapy was started, resulting in progressive improvement in symptoms and laboratory data. In this patient, steroid therapy was continued up to one year. Upon cessation of steroid therapy, there was recurrence eight months later, and steroid therapy was restarted., Literatürde anjiyotensin II reseptör blokerlerinin indüklediği hepatotoksisite ile ilgili birkaç vaka rapor edilmiştir. Bu bileşikler için hepatotoksisite açısından, A sınıfı uyarı muhtemelen düşünülmelidir. Biz bir anjiyotensin-II reseptör blokörü olan irbesartan başlandıktan kısa süre sonra hepatoselüler tipte hasar gelişip, karaciğer fonksiyon testleri bozulan otoimmün hepatit vakasını rapor ettik. Serolojik, biyokimyasal ve ultrasonografi ile viral hepatit, metabolik hastalıklar ve ekstrahepatik biliyer hastalıklar dışlandı. Serolojik testlerden ANA (+) idi. Karaciğer biyopsisinde, perivenüler alanda ve özellikle kolestatik tipte akut hepatiti düşündüren sentrilobüler nekroz izlendi. Irbesartan kesildikten sonra birkaç hafta içerisinde sarılık geriledi fakat 2 ay sonra rekürrens oldu. Steroid tedavi 1 mg/kg/günden (60 mg prednisolon) başlandı. Steroid başlandıktan kısa bir süre sonra klinik ve laboratuvar iyileşme izlendi. 4 hafta içerisinde 8 mg'a azaltıldı. Hastada ilacın indüklediği otoimmün hepatit düşünüldüğünden biyopsi yapılmaksızın steroid tedavisi 1 yıl sonra kesildi.

Giriş ve Amaç: Bu çalışmada yerinde sitopatolojik inceleme yapılamayan ortamda pankreas gövde kesimde yerleşik fokal pankreatik kitlelerden örnek alınmasında 19-gauge endoskopik ultrason - ince iğne aspirasyon biyopsisi ile 19 gauge endoskopik ultrason tru-cut biyopsinin örneklemedeki hücresel yeterliliğini ve güvenilirliğini karşılaştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Gastroenteroloji kliniğinde endosonografi kullanılarak doku örneklemesi yapılan 48 hasta çalışmaya dahil edildi. Bir gruba (n=26) 19 gauge endoskopik ultrason ince iğne aspirasyon ile, diğer gruba (n=22) 19 gauge tru-cut biopsi ile pankreas kitle örneklemesi yapıldı. Bulgular: işlem tekrar sayısına bakılmaksızın, yeterli örnekleme yapılma oranı 19- gauge ince iğne aspirasyon biyopside %92.3 ve 19 gauge tru-cut biyopside %90.9, ince iğne aspirasyon biyopsisi grubunda 1. seansta hücresel yeterlilik oranı %69.2, tru-cut biyopsi grubunda 1. seansta hücresel yeterlilik oranı %72.7 idi (p>0 ,05). ‹nce iğne aspirasyon biyopsiside hücre bloğu elde edilme oranı %23 iken, tru-cut biyopsi’de %45 idi (P, Background and Aims: In this study, we aimed to compare the reliability and efficiency of 19 gauge fine needle aspiration and 19 gauge Tru Cut needle biopsy in the sampling of pancreatic body mass with endosonography, in those conditions when diagnosis cannot be made by on-site pathological evaluation. Materials and Methods: Forty-eight patients seen at Izmir Ataturk Training and Research Hospital, Department of Gastroenterology, in whom pancreatic body mass sampling was performed with endosonography were enrolled in this study. 19 gauge endosonography with fine needle aspiration was performed in one group (n=26) and 19 gauge Tru-Cut needle biopsy sampling in the other (n=22). Results: An adequate sampling rate was achieved regardless of the number of sessions, with 92.3% with 19 gauge fine needle aspiration and 90.9% with 19 gauge Tru-Cut needle biopsy. Adequacy of cellularity ratio in the first session was 69.2% with fine needle aspiration and 72.7% with Tru-Cut needle biopsy (p>0.05). While the ratio of obtaining cell block from fine needle aspiration was 23%, this ratio was 45% with Tru-Cut needle biopsy (p