Search

Ön bölge dişleri kafa travmaları sırasında darbeye en sık maruz kalabilen diş grubudur. Yaygın bir dental sağlık sorunu olan ve yaşam standartlarını düşüren travmatik diş yaralanmaları, diş ve periradiküler yapılara zarar verebilen, fiziksel ve psikolojik rahatsızlıklar ile ağrıya neden olabilen bir durumdur. Travmanın etkileri klinik ve radyolojik muayenede dikkatle kontrol edilmelidir. Travma sonucu, pulpası açılmamış kuron kırığı bulunan dişlerde tedavi yöntemi olarak, kırık parçanın rezin içerikli bondingle yapıştırılması yöntemi uygulanabilir. Bu sayede asitle pürüzlendirme haricinde diş yapısından madde kaybı olmaksızın, minimal invaziv restoratif yaklaşımlar uygulanabilmektedir. Yaptığımız olgu sunumunun amacı: orijinal parçasıyla restore edilen dişlere uygulanan tedavi sonucunun estetik ve fonksiyonel parametrelerle takiplerini değerlendirmek ve bu tekniğin avantajlarını ortaya koyabilmektir.

Endodontik tedavi görmüş ve fazla madde kayıplı dişlerin restorasyonu günümüzde hala zorluk olmaya devam etmektedir.Bu dişler için en yaygın kullanılan restorasyon çeşidi kanal içi postlar ve kron kaplamalardır. Ancak kanal içi postlar diş yapısını zayıflatmakta ve köklerin kırılma riskini artırmaktadır. Adeziv tekniklerdeki ilerlemeyle birlikte ayrı bir post ve kron olmadan,kor yapısı ve kron restorasyonunu bünyesinde birleştiren, böylece tek bir parçadan oluşan endokron restorasyonların kullanımı daha minimal invaziv olmaları sebebiyle yaygınlaşmaktadır. Endokronlar çoğunlukla pulpa odasından ve gerektiğinde de kök kanallarından destek alarak tutuculuk sağlayan, adeziv sistemlerle yeterli stabiliteyi elde eden monoblok restorasyonlardır. Bu olgu sunumunda kanal tedavili dişlerin indirekt kompozit rezin kullanılarak üretilen molar endokron restorasyonlar ile rehabilitasyonu üç farklı vakada ele alınmıştır. Bu olgu sunumunun amacı endokron restorasyonların aşamalarının anlatılması ve klinik takip sonuçlarının aktarılmasıdır.

Dental arktaki iki daimi dişin kendi aralarında yerlerinin değişmesi sonucu gelişen alışılmadık ektopik erüpsiyon türü ‘’diş transpozisyonu’’ olarak tanımlanmaktadır. Çok sık görülmeyen bu diş anomalisi en fazla üst çene daimi kanin dişleri tutmaktadır. Üst çene ön bölge dişlerde şekil ve görünüm bozukluğuna sebep olan bu durum, estetik kaygılarla diş hekimlerine başvuran hastalarda tedavisi en zor diş anomalilerinden biri olarak görülmektedir. Literatürde diş transpozisyonları ile ilgili çeşitli tedavi seçeneklerinden bahsedilirken, dişlerin ortodontik tedavi ile transpozisyonda hizalanması ve sonrasında protetik veya restoratif işlemlerle yerinde bulundukları doğal dişlere benzetilmeleri tedavi seçeneklerinden birini oluşturmaktadır. Bu olgu sunumunda sağ üst çene santral ve lateral dişleri ortodontik tedavi ile transpozisyonda konumlanmış olan kadın hastanın kompozit veneer ve zirkonyum destekli porselen tam kron ile estetik rehabilitasyonundan bahsedilmektedir.

Bu olgu sunumu; yaygın çürüklü dişlerde direkt kompozit materyallerle yapılan estetik restorasyonların değerlendirilmesi amacıyla yapıldı. 26 yaşında nöropsikotik bozukluğa sahip erkek hasta, kliniğimize yaygın çürükleri nedeniyle başvurdu. Hastanın çürük risk durumunun kontrol altına alınması için yeme alışkanlıklarında değişiklikler ve ağız hijyeni motivasyonu yapıldı. Adeziv diş hekimliğinde son yıllardaki olumlu gelişmeler dişlerdeki çürük, kırık ve anatomik malformasyonlar gibi sebeplerle oluşan görünüş bozukluklarında direkt kompozitlerle başarılı restorasyonları mümkün kıldı. Bu vakada periodontal tedaviyi takiben rutin randevu seanslarıyla alt üst anterior dişler ve birinci premolar dişlere direkt kompozitlerle estetik restorasyonlar yapıldı. Direkt kompozit materyallerle yapılan estetik restorasyonların bu vakada hem estetik hem fonksiyonel olarak başarılı olduğu gözlendi.

Ön bölge dişlerindeki şekil ve pozisyon bozukluklarının tedavisinde direkt kompozit rezin restorasyonlar uygulanabilmektedir. Bu olgu sunumunda; kompozit rezinler kullanılarak non-invaziv direkt yöntemle ön bölge polidiastema vakasının tedavisi anlatılmaktadır. Kliniğimize estetik şikâyetlerle başvuran 20 yaşındaki erkek hastanın özgeçmişinde sistemik bir hastalığı olmadığı öğrenildi. Hastaya tüm tedavi seçenekleri anlatıldıktan sonra direkt rezin kompozit restorasyonlar ile dişlerin estetik olarak restore edilmesine karar verildi. Restorasyon tamamlandıktan sonra bitirme ve cila işlemleri yapıldı. 6 ay sonra yapılan klinik değerlendirmede; restorasyonların fiziksel özellikleri, marjinal bütünlüğü ve estetik özellikleri kontrol edildi Kontrol muayenesinde yapılan restorasyonların hastanın estetik beklentilerini karşıladığı ve marjinal bütünlüğünün korunduğu belirlendi.

Mine demineralizasyonu ve beyaz nokta lezyonları, ortodontik tedavi sırasında, yetersiz ağız hijyenine bağlı bakteri plağına uzun süre maruz kalınmasından dolayı ortaya çıkabilir. Bu olgu sunumunun amacı, ortodontik tedavi sonrası ön dişlerinde demineralizasyon alanları oluşmuş olan ve eski dolgularından memnun olmayan hastanın dişlerinin tedavisini aktarmaktır. Sağlıklı, 20 yaşında kadın hasta kliniğimize ön dişlerinin görünümünden şikayetçi olduğunu belirterek başvurdu. Klinik ve ragyografik muayeneler sonucunda; hastanın eski kompozit restorasyonlarının altında sekonder çürükler ve kole bölgelerinde yaygın beyaz nokta demineralizasyon alanlarının bulunduğu görüldü. Beyaz nokta lezyon bölgeleri için rezin infiltrasyon yöntemi uygulandı. Ancak demineralizasyon alanlarının derin oluşu ve hastanın hızlı estetik beklentileri göz önüne alınarak, estetik rezin kompozitler ile restorasyonlara karar verildi. Eski rezin restorasyonlar kaldırılarak estetik olarak yenilendi. 10 gün sonra kontrol seansında estetik ve fonksiyonel olarak hastanın beklentilerinin karşılandığı gözlemlendi.

Özet: Diş aşınmaları yaşlı hastalarda en sık karşılaşılan durumlardan biridir. Dikey boyut kaybı nedeniyle hem fonksiyonel hem de estetik problemleri neden olmaktadır. Normal dikey boyutu yeniden kazanabilmek için birkaç tedavi seçenekleri vardır. Sunulan vakada 51 yaşındaki erkek hastada yaygın diş aşınmaları ve çiğneme fonksiyonunda sorunlar mevcuttu. Dikey boyutun geri kazanılması amacıyla premolar dişlerin restorasyonu ile dikey boyut düzenlenmiş ve posterior dişler için implant destekli sabit protez yapılması planlanmıştır. Hastanın estetiğini düzeltmek, fonksiyona katkı sağlamak ve dikey boyutunun alışmasını kolaylaştırmak için üst alt anterior dişlere kompozit veneer restorasyonlar yapılmıştır. Bu restorasyonlar rehabilitasyonun ilk aşamasını oluşturacak ve hastanın planlanan tedavi sürecine alışmasını ve konforunu artıracaktır.Anahtar kelimeler: Diş Aşınmaları, Dikey Boyut Kaybı, Dental Kompozit. Abstract: Teeth wear is one of the most common conditions seen in elderly patients. Loss of normal occlusal vertical dimension can severely affect both function and esthetic. There are many approaches to regain the normal occlusal vertical dimension. In the presented case a 51 years old male patient had severe tooth wear in the maxillary and mandibular anterior teeth with loss of interocclusal space due to early loss of his posterior teeth. In order to regain the vertical dimension, premolar teeth were restored with composite restoration and the vertical dimension corrected for some extent, implant-supported fixed prosthesis was planned for the posterior area. For the anterior teeth, composite veneer restorations were made to upper and lower teeth in order to provide esthetic, function and to facilitate the patient’s adaptation of the increased vertical dimension. These restorations will create the first stage of rehabilitation and will increase the adaptation and comfort of the patient in the planned treatment process. Keywords: Tooth wear, Vertical Dimension Lose, Dental Composite.

Amaç: Bu çalışmanın amacı posterior ve üniversal kullanım için üretilen dental kompozit materyalleri, bükme dayanımı, mikro sertlik ve yüzey pürüzlülüğü gibi mekanik özellikleri açısından şu an piyasada yaygın olarak kullanılan kompozit materyallerle karşılaştırmaktır. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışmada, yeni üretilen NOVA Compo-HS ve NOVA Compo-N ile şu an piyasada yaygın olarak kullanılan kompozit materyaller Photoposterior, Estelite Posterior, X-tra fill, AELITE™ All-Purpose Body, Filtek Bulkfill, Tetric N-Ceram Bulkfill kullanıldı. Her bir materyalden silindir şeklinde (10x2mm boyutlarında) 20’şer örnek hazırlandı ve sonrasında örneklerin Ra cinsinden yüzey pürüzlülüğü ve Vickers sertlik değerleri belirlendi. Daha sonra her bir materyalden (2x2x25 mm boyutunda) dikdörtgen şeklinde örnekler hazırlanarak, instron cihazında 1 mm/dk hızda bükme dayanımı değerleri belirlendi. İstatistiksel analiz için tek yönlü ANOVA ve Tukey’s HSD ve Scheffe testleri kullanıldı.Bulgular: Materyaller arasında sertlik, pürüzlülük ve bükme dayanımları açısından farklılıklar gözlendi (P

Background/purpose: Contemporary one-step self-etch adhesives are certainly the most user-friendly adhesives; however, typically could not compete with the more traditional multi-step adhesives. This in vitro study evaluated the efficacy of two modes of application (double application or placement of a hydrophobic resin coating) for the reduction of microleakage, using three different one-step self-etch adhesives (AdheSE One VivaPen, Ivoclar Vivadent, Schaan, Liechtenstein; Xeno V, Dentsply De Trey, Konstanz, Germany; OptiBond All-In-One, Kerr Italia S.r.l, Scafati, Italy). Materials and methods: We prepared Class V cavities with the occlusal margin in enamel and gingival margin in dentin on both buccal and lingual surfaces of 108 human molar teeth. Cavities were divided into nine groups according to the combination of adhesives and application modes used (n = 24). For applying adhesives, we followed three types of procedures: (1) according to the manufacturers’ directions; (2) using a double-application method; and (3) with the additional placement of a hydrophobic resin layer after following the manufacturers’ directions. We restored the cavities with a composite resin. After thermocycling (500 cycles at 5°C/55°C) and immersion in 0.5% basic fuchsin, we sectioned the teeth and evaluated them for microleakage using a stereo microscope (20×). Enamel and dentin margins were scored separately, and we analyzed the data using Kruskal–Wallis, Bonferroni-corrected Mann–Whitney U, and Wilcoxon signed-rank tests. Results: Application of a hydrophobic resin over the cured Xeno V adhesive decreased the amount of microleakage at the enamel margins, compared with the application according to the manufacturer’s instructions (P = 0.005). Both application modes decreased the amount of microleakage at the dentin margins with AdheSE One VivaPen adhesive, compared with application according to the manufacturer’s instructions (P

Background/purpose: This study was designed to evaluate the microtensile bond strengths of self-etching adhesives and resin luting cements immediately after bonding and after exposure to aging. Materials and methods: Forty noncarious human molars were divided into five groups and randomly assigned to self-etching systems [AdheSE Bond(ASE), Prompt L-Pop(PLP), and TyranSPE+Onestep Plus(OSP)] or resin luting cement systems [Panavia F(PF) or Duolink(DL)]. All adhesives were applied in accordance with the manufacturers’ instructions. A composite resin build-up was created with composite resins from each respective company (Tetric EvoCeram, Filtek Supreme XT, Aelite Aesthetic, Estenia, and Tescera ATL). Half of the specimens were tested immediately after bonding. The remaining specimens were mechanically loaded in artificial saliva for 60,000 cycles with a wear simulator at 37 °C and were then stored in artificial saliva at room temperature for 1 year before undergoing a microtensile test. Data were analyzed using one-way analysis of variance and Tukey's honestly significant difference test. Results: Differences in immediate bonding values were observed among the adhesives, ASE demonstrating the greatest bond strength. After aging (with loading and after 1 year), a reduced interfacial bond strength was observed for the ASE, OSP, and DL adhesives. Conclusion: PF luting cement and PLP dentin adhesive were less affected by aging than the other dentin adhesive systems studied. Additional in vivo data should be acquired to complement these findings and clarify the clinical efficacies of the tested adhesives.

The aim of this study was to investigate the efficiency of different diagnostic methods in detection of residual dentinal caries in excavated cavities. Fifty extracted molar with deep dentinal carious lesions were excavated using a slow-speed handpiece. All cavities were assessed by laser fluorescence(LF) device, electronic caries monitor(ECM), and caries detector dye(CDD) by three independent observers blindly. The measurements were repeated after two weeks. Specimens containing dentin slices 150 μm in thickness were prepared for histological analyses. The existence and absence of carious dentin was determined using a lightmicroscope. The average intraobserver accuracy was 1.00 (perfect agreement) for CDD, 0.86 (excellent agreement) for ECM, and 0.50 (good agreement) for LF. The average interobserver accuracy values were 0.92 (excellent agreement), (0.36 marginal agreement) and 0.48 (good agreement), for CDD, ECM, and LF, respectively. The average specificity was 0.60 for CDD, 73% for ECM, and 0.50 for LF. The average sensitivity was 0.55 for CDD, 0.85 for LF, and 0.47 for ECM. The average accuracy values were 0.53, 0.51, and 0.81 for CDD, ECM, and LF, respectively. LF had the greatest sensitivity and accuracy values of any of the methods tested. As a conclusion, LF device is appeared to most reliable method in detection of remain caries in cavity. However, because of its technical sensitivity it may susceptible to variations in measurements. To pay attention to the rule of usage and repeated measurements can minimize such variations in clinical practice. It was concluded that LF is an improvement on the currently available aids for residual caries detection.