Search

Amaç: Stent içi restenoz (SR), perkütan koroner girişimin (PKG) önemli komplikasyonlarından biridir. Eozinofil ile SR arasındaki ilişkiyi ortaya çıkaran çok sayıda çalışma olmasına rağmen, literatürde eozinofil-lenfosit oranı (ELO)’nın SR gelişimi ile ilişkisi hakkında veri bulunmamaktadır. Bu çalışmada, hastaların başvuru ELO değerlerinin SR ile ilişkisini araştırmayı amaçladık. Yöntemler: Çalışmaya, daha önce koroner stent takılmış olup hastanemize stabil angina nedeniyle başvuran ve tekrar koroner anjiyografisi yapılan 314 hasta dahil edildi. Hastaların verileri retrospektif olarak incelendi. Anjiyografik olarak SR tespit edilen 197 kişi hasta grubuna alındı, stentleri açık olan 117 hasta ise kontrol grubuna dahil edildi. Bulgular: Yaş, cinsiyet, hipertansiyon, diabetes mellitus, LDL-kolesterol, HDL-kolesterol, platelet sayısı, platelet-lenfosit oranı (PLO), hemoglobin düzeyleri ve sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu (LVEF) ölçümleri bakımından gruplar arasında anlamlı bir fark yoktu. Başvuruda bakılmış olan kan beyaz küre sayısı (WBC), nötrofil, eozinofil, C-reaktif protein (CRP), ELO ve nötrofil-lenfosit oranı (NLO) değerleri SR grubunda kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı şekilde daha yüksek lenfosit değerleri daha düşüktü. Tüm hastalar ELO düzeylerine göre iki gruba ayrıldığında, yüksek-ELO grubunda düşük-ELO grubuna kıyasla daha sık SR görüldü. Başvuru ELO değerinin ≥0,745 olması durumunda, SR’u %64 sensitivite ve %61 spesifite ile öngördürebildiği saptandı. Sonuç: Bu çalışmada ELO değerleri kontrol grubuna kıyasla SR grubunda anlamlı olarak daha yüksek bulundu. Çalışmadan elde ettiğimiz bulgular ışığında kolay ve ucuz bir yöntem olan ELO, SR açısından yüksek riskli hastaların belirlenmesine yardımcı olabilir ve yüksek ELO, SR için bir öngördürücü olarak kullanılabilir., Objective: Stent restenosis (SR) is an important compli­cation of percutaneous coronary intervention. There are many studies explored the relation of eosinophils with SR, however, there is no data about relationship between eo­sinophil-lymphocyte ratio (ELR) and SR. In this study we aimed to investigate the relationship between the value of ELR on admission and SR. Methods: The study was included 314 patients who had been applied a coronary stent implantation and they were admitted to cardiology clinic with stabile angina and un­derwent repeat coronary angiography. The data obtained from patients were analyzed retrospectively. The patient group was consisted of 197 patients who were diagnosed as SR, and the control group was consisted of 117 pa­tients whose stents were patent angiographically. Results: The groups were similar in terms of age, gender, hypertension, diabetes mellitus, LDL-C, HDL-C, platelet count, platelet-lymphocyte ratio (PLR), hemoglobin and left ventricle ejection fraction (LVEF). White blood cell (WBC), neutrophil, eosinophil, C-reactive protein (CRP), ELR and neutrophil-lymphocyte ratio (NLR) on admission were higher in the SR group compared to the controls. All patients were categorized into two groups according to ELR values and SR was more frequent in the high ELR group compared to low ELR group. An ELR value of ≥0.745 predicted SR with 64% sensitivity and 61% specif­ity. Conclusion: In this study ELR was found statistically higher in SR patients compared to the controls. Accord­ing to our data ELR as an inexpensive and easy method, may contribute to determination of high risk patients and increased ELR can be used as a predictor of SR.

Amaç: Bu çalışmada romatizmal mitral darlığı (RMD) olan hastalarda negatif akut faz proteini olan serum albümin değerinin atriyal fibrilasyon (AF) varlığı ile ilişkisini araştırmayı amaçladık. Yöntemler: Tek merkezli, geriye dönük 2011-2014 tarihleri arasında RMD teşhisi konulmuş olup serum albümin değeri olan hastalar çalışmaya dahil edildi. Daha sonra hastalar AF olup olmamasına göre iki gruba ayrıldı. Bu iki grubun klinik ve laboratuar verileri karşılaştırıldı. Bulgular: Çalışmaya dahil edilme kriterlerini sağlayan 74 hasta çalışmaya alındı. Hastaların %77'si bayan olup, yaş ortalaması 44±12 yıl saptandı. Hastaların %34'ünde AF olduğu görüldü. Atriyal fibrilasyonu olan grupta hipertansiyon varlığı, yaş, sol atriyum çapı, kreatinin, C-reaktif protein yüksek; albümin, sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu ve ortalama transmitral basınç farkı belirgin olarak düşük bulundu. Çok değişkenli lojistik regresyon analizinde yaş, albümin düşüklüğü ve anemi varlığı ( sırasıyla, odds oranı [OO]:1.124, %95 güven aralığı [GA] ; [1.049-1.205], OO: 0.022, %95 GA; [0.002-0.268] ve OO: 5.941, %95 GA; [1.031-34.222]) AF varlığının bağımsız belirteçleri olduğu saptandı. Sonuç: Serum albümin düşüklüğü ile birlikte artan yaş ve anemi varlığı RMD hastalarında AF varlığıyla ilişkilidir. Albümin düşüklüğü bu hasta grubunda artmış inflamasyonun negatif belirteci olarak AF gelişimi için risk faktörü olabilir. Objective: In this study we aimed to investigate the relationship between the presence of atrial fibrillation (AF) and serum albumin levels which is a negative acute phase protein.Methods: This study is single-center and has a retrospective design. We included patients with a diagnosis of rheumatic mitral stenosis (RMS) and having serum albumin levels between 2011 and 2014. Then the patients were divided into two groups according to presence of AF. Clinical and laboratory data of these two groups were compared.Results: The study included 74 patients having the inclusion criteria. Seventy seven percent of patients were female, mean age was 44±12 years. Atrial fibrillation was detected in 34% of the patients. Hypertension presence, age, left atrial diameter, creatinine, C-reactive protein were higher in AF group while serum albumin, left ventricular ejection fraction and mean transmitral gradient was significantly lower. Multivariate logistic regression analysis showed that aging, lower albumin and anemia (respectively, odds ratio [OR]: 1.124, 95% confidence interval [CI], [1.049-1.205], OR: 0.022, 95% CI; [0.002-0.268] and OR: 5.941, 95% CI; [1.031-34.222]) were found to be independent predictors of AF presence.Conclusion: Lower serum albümin levels, aging and anemia were associated with the presence of AF in patients with RMD. Low albümin levels can be a surrogate marker of increased inflammation and may serve as a risk factor for AF development. J Clin Exp Invest 2014; 5 (3): 435-440.

Giriş:Bu çalışmada, hematolojik parametrelerin ölçümleriile preeklamptik kadınlarda hipertansiyon şiddetini tahmin etmenin mümkün olupolmadığını araştırdık.Hastalarve Yöntem: İki yüz altmış birpreeklamptik ve 51 normal gebe kadın çalışmaya alındı. Preeklampsi olgularıhafif ve ağır preeklampsi olarak sınıflandırıldı.Bulgular:Doğum sonrası sonuçlar karşılaştırıldığında,preeklamptik kadınların trombosit sayıları düşük, ortalama trombosit hacimlerive nötrofil lenfosit oranları yüksekti (sırasıyla; p< 0.001, p< 0.001 vep< 0.001). Çoklu lineer regresyon analizinde, ortalama trombosit hacmi venötrofil lenfosit oranı hipertansiyon şiddeti ile bağımsız bir şekildekorelasyon gösterdi (sırasıyla; β= 0.25, p< 0.001 ve β= 0.31, p< 0.001).Sonuç: Hemortalama trombosit hacmi hemde nötrofil lenfosit oranı preeklamptikgebelerde hipertansiyonun şiddetini öngörmede bağımsız birer belirleyici olarakkullanılabilir., Introduction:This study was undertaken to examine the role ofhematological parameters in predicting the severity of hypertension inpre-eclamptic women.Patientsand Methods: Two hundred sixty-one pre-eclamptic women andfifty-one women with normal pregnancy were included in the study. The severityof preeclampsia was classified as mild or severe. Results:Compared to post-delivery period, pre-eclampticfemales had lower platelet count, raised mean platelet volume and raisedneutrophil lymphocyte ratio (p< 0.001, p< 0.001, p< 0.001,respectively). Multiple linear regression analysis showed an independentcorrelation between the severity of hypertension and mean platelet volume aswell as the neutrophil lymphocyte ratio (β= 0.25, p< 0.001; β= 0.31, p

Objective: We aimed to evaluate our clinical experience and short-term results of percutaneous closure of secun­dum type atrial septal defects (ASD) in adults. Methods: We studied 71 patients (49 female, 22 male, mean age 35±14 years) undergoing percutaneous clo­sure of ASD between January 2010-October 2012 in our clinic. All procedures were performed under sedoanalge­sia without balloon sizing. Clinical characteristics of pa­tients, properties of percutaneous closure intervention, complications and short-term results are evaluated. Results: Defect diameter measured by transesophageal echocardiographic examination was 19.8±6.4 mm. De­vice size used for percutaneous closure was 24.7±6.7 mm. Procedure was successfully performed in 67 patients (94%). Four patients were referred for surgery because of procedural failure. During procedure, a patient developed transient 2nd degree AV block, and another developed device thrombosis. Residual shunt was detected in three patients at first day control echocardiographic examina­tion. In the follow-up of 13±8 months, no residual shunt, embolic or arrhythmic complications were observed. Conclusion: Percutaneous closure of secundum ASD is a safe and effective method with high success and low complication rates in experienced centers. J Clin Exp In­vest 2013; 4 (1): 67-72, Amaç: Bu çalışmada erişkinlerde sekundum atriyal sep­tal defektlerin (ASD) perkütan yolla kapatılması işlemin­deki klinik deneyimlerimiz ve erken dönem sonuçlarımızı değerlendirmeyi amaçladık. Yöntemler: Kliniğimizde Ocak 2010-Ekim 2012 tarihleri arasında sekundum ASD tanısı ile perkütan kapatma iş­lemi uygulanan 49\'u kadın 22\'si erkek toplam 71 hasta (ortalama yaşı 35±14 yıl) çalışmaya dâhil edildi. Hastala­ra sedoanaljezi eşliğinde ve balon ölçümü işlemi uygulan­madan perkütan ASD kapatma işlemi uygulandı. Hasta­ların klinik özellikleri, yapılan perkütan kapatma girişimle­rinin özellikleri, gelişen komplikasyonlar ve erken dönem sonuçları değerlendirildi. Bulgular: Transözofageal ekokardiyografik inceleme­de hastaların ASD çapı 19,8±6,4 mm olarak ölçüldü. Bu hastalarda kullanılan kapatma cihazı çapı ortalama­sı 24,7±6,7 mm olarak saptandı. Toplam 71 hastadan 67\'sinde (%94) işlem başarılı oldu. Dört hastada işlem başarısız olarak kabul edilerek cerrahi tedavi kararı alın­dı. İşlem sırasında bir hastada geçici 2. derece AV blok gelişirken başka bir hastada ise cihaz üzerinde trombüs gelişimi izlendi. Üç hastada birinci gün kontrollerinde rezi­dü ASD geçişi izlendi. Ortalama 13±8 ay (1-31) boyunca izlenen hastalarda rezidü geçiş, aritmi ve embolik kompli­kasyonlar izlenmedi. Sonuç: Perkütan ASD kapatma işlemi deneyimli merkez­lerde yüksek başarı ve düşük komplikasyon oranları ile etkin ve güvenli bir tedavi yaklaşımıdır.

Objective: Syndrome X or microvascular angina pectoris is defined as angina pectoris due to coronary microvas­cular dysfunction in patients with non-stenotik epicardial arteries. The aim of his study was to investigate the re­lationship between obstructive sleep apnea syndrome (OSAS) and syndrome X. Materials and methods: Twenty patients (11 male, 9 fe­male) with the complaint of chest pain who referred to Cardiology Clinics of Dicle University were enrolled in the study as Group 1. All of the patients\' exercise tests were positive, epicardial coronary arteries were normal and coronary flows were slow in Group 1. Thirty healthy person were enrolled in the study as group 2. Polysom­nography (PSG) and echocardiography (ECHO) was per­formed in all patients. Results: In Group 1, 11 (55%) patients had obstructive sleep apnea. In Group 2, three patients (10%) had OSAS. There were significant differences in terms of OSAS fre­quency among groups. There were no significant differ­ences in terms of left ventricular ejection fraction (LVEF), left ventricular end-systolic diameter (LVESD), left ven­tricular end diastolic diameter (LVEDD), stroke volume, deceleration time (DT) , ejection time (ET) and the left atrium (LA) diameter between Syndrome X and control groups according to echocardiographic examination (p>0.05). However, IVRT, RA diameter, the myocardial performance index (MPI), PAP, and MEV / mav rates were significantly different (p, Amaç: Sendrom X veya mikrovasküler anjina pektoris, koroner anjiyografide, nonstenotik epikardiyal arterle­ri olan hastalarda, koroner mikrovasküler disfonksiyona bağlı gelişen anjina pektoris olarak tanımlanır. Bu ça­lışmada sendrom X ile obstüktif uyku apnesi sendromu (OSAS) arasındaki ilişki araştırılmıştır. Gereç ve yöntem: Bu çalışmaya Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Kardiyoloji polikliniğine göğüs ağrısı nedeniyle başvuran ve efor testi pozitif olup koroner anjiyografisinde epikardiyal koroner arterleri normal veya yavaş koroner akım saptanan 20 hasta (11 erkek, 9 kadın) ile (Grup I) yapılan tetkiklerinde herhangi bir hastalık tespit edilme­miş 30 kişi (Grup II) dahil edildi. Hastalara polisomnografi (PSG) ve ekokardiyografi (EKO) uygulandı. Bulgular: Çalışmaya alınan hastalar iki ayrı gruba alındı. Grup 1; Kardiyak sendrom X tanılı 20 hasta, Grup 2; 30 sağlıklı birey. Her iki grubun kardiyak yapı ve fonksiyonla­rı ekokardiyografik olarak değerlendirildi. Grup I hastala­rın 11\'inde (%55) OSAS saptandı. Grup II hastalarda ise 3 olguda (%10) OSAS tespit edildi. Her iki grup arasın­da OSAS sıklığı bakımından anlamlı fark bulunmakta idi (p

Objective: Myocardial bridge (MB) is a congenital anomaly characterized by systolic narrowing of the epicardial coronary arterial segment while traveling in the myocardium. It is a benign entity but previous studies showed that the proximal portion is prone to an enhanced atherosclerosis. Neutrophil/lymphocyte ratio (NLR) is a sensitive marker of systemic inflammation used as a predictor for adverse cardiovascular outcomes in atherosclerotic heart disease. So in this study, we sought to evaluate the association between NLR and myocardial bridging. Methods: A total of 172 patients (mean age: 50.8 ± 11.5 years, 77.3% men) with either angiographically proven MB or normal coronary arteries were included in the study. For the entire study population, hematologic parameters were measured using an automatic blood counter. Results: The study population consisted of 71 patients with MB (mean age: 51.4 ± 11.9 years, 80.3% male) and 101 patients with normal coronary arteries (mean age: 50.5 ± 11.3 years, 75.2% male). There were no significant differences between groups regarding hemoglobin level, platelet count, glucose and creatinine. Compared to the control group, NLR was significantly higher in patients with MB (2.45 ± 1.19 vs. 1.72 ± 0.48; p< 0.001). In ROC analysis, NLR > 1.82 predicted myocardial bridge presence with 70% sensitivity and 71% specificity (ROC area under curve: 0.733, 95% CI: 0.654-0.811, p < 0.001). Conclusion: Our study findings demonstrated that MB is associated with elevated NLR, which is used to assess inflammatory status of the body. J Clin Exp Invest 2014; 5 (1): 24-28, Amaç: Miyokardiyal kas bandı miyokart içinde seyreden epikardiyal koroner arterlerin sistolde daralması ile seyreden konjenital bir anomalidir. İyi huylu olmasına rağmen önceki çalışmalarda proksimal kesimlerin artmış ateroskleroza eğilimli olduğu gösterilmiştir. Nötrofil/lenfosit oranı (NLO) aterosklerotik kalp hastalıklarında kötü prognozu öngören sistemik enflamasyonun duyarlı bir belirtecidir. Biz bu çalışmada NLO ile miyokardiyal kas bandı arasında bir ilişki var olup olmadığını araştırmayı amaçladık. Metodlar: Anjiyografik olarak tespit edilmiş miyokardiyal kas bandı veya normal koroner arterleri olan 172 hasta (ortalama yaş: 50.8 ± 11.5 yıl, %77.3 erkek) çalışmaya dahil edildi. Otomatik kan sayacı kullanılarak tüm hastaların hematolojik parametreleri ölçüldü. Bulgular: Çalışma 71 miyokardiyal kas bandı (ortalama yaş: 51,4 ± 11,9 yıl, %80,3 erkek) ve 101 normal koroner arterleri (ortalama yaş: 50,5 ± 11,3 yıl, %75.2 erkek) olan hastadan oluşmaktaydı. Hemoglobin, trombosit sayısı, glukoz ve kreatinin açısından gruplar arasında fark saptanmadı. Kontrol grubuna göre miyokardiyal kas bandı grubunda NLO anlamlı olarak daha yüksekti (2,45 ± 1,19 vs. 1,72 ± 0,48; p< 0,001). ROC analizinde, NLO > 1,82 miyokardiyal kas bandı varlığını %70 duyarlılık ve %71 özgüllükle öngörmüştür (ROC eğri altında kalan alan: 0.733, 95% güvenlik aralığı: 0.654-0.811, p < 0.001). Sonuç: Çalışmamız miyokardiyal kas bandının vücutta enflamatuar düzeyi gösteren yüksek NLO seviyeleri ile ilişkili olduğunu göstermiştir.

Although myasthenia gravis is frequently mentioned in standard textbooks and journal articles as a rare cause for pulmonary hypertension, only one case report actually has been found in the literature. The case described in this report is the first documented case of compansated myasthenia gravis manifesting itself as irreversible pulmonary hypertension. [Journal of Turgut Özal Medical Center 1998;5(1):71-72] Key words: Myasthenia gravis, pulmonary hypertension, Myastenia gravis, pulmoner hipertansiyonun nadir bir sebebi olarak textbook ve makalelerde sıklıkla belirtilmesine rağmen, literatürde sadece bir vaka sunumu bulunmaktadır. Bu yazıda bahsedilen vaka, irreverzibl pulmoner hipertansiyon gösteren kompanse myastenia gravisli ilk döküm ant e edilmiş olgudur. [Turgut Özal Tıp Merkezi Dergisi 1998;5(1): 71-72] Anahtar Kelimeler': Myastenia gravis, pulmoner hipertansiyon

Propafenone is a group 1C antiarrhythmic agent. Serious side effects such as cardiac arrest may occur when excessive intake. A sixteen year-old female was admitted to emergency department with nausea, vomiting, and altered mental status. Wide QRS tachycardia and subsequent ventricular fibrillation occurred following gastric lavage in the patient who confesses that she had taken excessive amount (4500mg propafenone) of drug for the purpose of suicide. After cardiopulmonary resuscitation for ten minutes the patient was intubated because of blurred consciousness and shallow breathing. Transtoracic echocardiography didn\'t show any pathology. First degree AV block and widened QRS complexes determined in her electrocardiograph (ECG) after resuscitation. These pathological changes in the ECG and clinical status of the patient improved completely in the following days and she was discharged from hospital without any sequelae., Propafenon sınıf 1C antiaaritmik bir ilaçtır. Fazla alınması durumunda, kardiyak arrest gibi ciddi yan etkiler gözlenebilir. On altı yaşında bir bayan acil servise bulantı, kusma ve bilinç değişikliği ile getirildi. İntihar amaçlı ilaç aldığını (4500 mg propafenon) ifade eden hastaya mide lavajı yapıldı ve hasta monitorize edildi. Ritm takiplerinde önce geniş QRS\'li taşikardi ve sonrasında ventriküler fibrilasyon gelişti. Hastaya yaklaşık 10 dk resüsitasyon yapıldı. Bilinci tam açık olmadığı için ve solunumun yüzeysel olduğu için hasta entübe edildi. Ekokardiyografik tetkikinde patoloji saptanmadı. Elektrokardiyografide (EKG) QRS süresinde genişleme, 1. derecede AV blok saptandı. EKG\'deki bu patolojik değişiklikler ve hastanın klinik durumu takip eden günlerde tamamen düzeldi ve hasta sekelsiz olarak taburcu edildi.

Objective: We sought to evaluate our clinical experience and short-term results of percutaneous closure of patent ductus arteriosus (PDA). Methods: We studied 20 patients (17 female, mean age 24±8 years) undergoing percutaneous closure of PDA between March 2010-March 2013 in our clinic. Amplatzer duct occluder (ADO) I was used in 13 patients and ADO II was used in 7 patients for PDA closure. Clinical characteristics of patients, properties of percutaneous closure intervention, complications and short-term results are evaluated. Results: The mean ductus waist diameter measured by angiographic examination was 5±2 mm (2-9 mm). Procedure was successfully performed in all patients. Occluder device embolization was occurred in one patient in whom device was retrieved by snare catheter and PDA was successfully closed with same device. The early total occlusion rate was 85%. Occlusion rate as determined by echocardiographic control performed the day after was 95% whereas 100% at first month. In the follow-up of 19±9 months, no complications were observed. Conclusion: Percutaneous closure of PDA using ADO I and II devices are safe and effective., Amaç: Bu çalışmada erişkinlerde patent ductus arteriosusların (PDA) perkütan yolla kapatılması işlemindeki klinik deneyimlerimiz ve erken dönem sonuçlarımızı değerlendirmeyi amaçladık. Yöntemler: Kliniğimizde Mart 2010-Mart 2013 tarihleri arasında PDA tanısı ile perkütan kapatma işlemi uygulanan 20 hasta (ortalama yaşı 24±8 yıl, 17 kadın) çalışmaya dahil edildi. PDA kapatma işleminde 13 hastada Amplatzer duct ocluder (ADO) I cihazı, 7 hastada ise ADO II cihazı kullanıldı. Hastaların klinik özellikleri, yapılan perkütan kapatma girişimlerinin özellikleri, gelişen komplikasyonlar ve erken dönem sonuçları değerlendirildi. Bulgular: Anjiografik ölüçümde duktus en dar yeri ortalaması 5±2 mm (2-9 mm) ölçüldü. İşlem tüm hastalarda başarılı sonuçlandı. Yalnızca bir hastada ADO I cihazı bırakıldıktan hemen sonra embolize oldu. Embolize olan cihaz yakalayıcı kateter kullanılarak başarılı bir şekilde geri alındı ve aynı cihaz ile başarılı bir şekilde PDA kapatıldı. İşlem sonrası erken kapanma oranı %85, birinci gün ekokardiyografi kontrolünde tam kapanma oranı %95, 1. ay kontrolde kapanma oranı %100 izlendi. Ortalama 19±9 ay (2-37 ay) boyunca izlenen hastalarda herhangi bir komplikasyon izlenmedi. Sonuç: ADO I ve ADO II cihazlarıyla perkütan PDA kapatma işlemi başarılı ve güvenilir bir yöntemdir.

Amaç: Sendrom X veya mikrovasküler anjina pektoris, koroner anjiyografide, nonstenotik epikardiyal arterleri olan hastalarda, koroner mikrovasküler disfonksiyona bağlı gelişen anjina pektoris olarak tanımlanır. Bu çalışmada sendrom X ile obstüktif uyku apnesi sendromu (OSAS) arasındaki ilişki araştırılmıştır. Gereç ve yöntem: Bu çalışmaya Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Kardiyoloji polikliniğine göğüs ağrısı nedeniyle başvuran ve efor testi pozitif olup koroner anjiyografisinde epikardiyal koroner arterleri normal veya yavaş koroner akım saptanan 20 hasta (11 erkek, 9 kadın) ile (Grup I) yapılan tetkiklerinde herhangi bir hastalık tespit edilmemiş 30 kişi (Grup II) dahil edildi. Hastalara polisomnografi (PSG) ve ekokardiyografi (EKO) uygulandı. Bulgular: Çalışmaya alınan hastalar iki ayrı gruba alındı. Grup 1; Kardiyak sendrom X tanılı 20 hasta, Grup 2; 30 sağlıklı birey. Her iki grubun kardiyak yapı ve fonksiyonları ekokardiyografik olarak değerlendirildi. Grup I hastaların 11’inde (%55) OSAS saptandı. Grup II hastalarda ise 3 olguda (%10) OSAS tespit edildi. Her iki grup arasında OSAS sıklığı bakımından anlamlı fark bulunmakta idi (p0.05). However, IVRT, RA diameter, the myocardial performance index (MPI), PAP, and MEV / mav rates were significantly different (p