Search

Catheter angiography and interventional radiologic procedures are the medical applications with the highest exposure to radiation. The projection used, in other words the irradiated region of the patient, constantly changes and the change in irradiation geometry due to the movements of the image amplifier is another important factor. Irradiation can be achieved in the form of continuous (fluoroscopic) or sequential static images (filming). In these irradiations the kVp, mA and irradiation time of the system change continuously depending on the patient thickness. The aim of this study was to determine the dose of radiation the staff working in Angiography and Interventional Radiology unit and the patients undergoing intervention were exposed to and to discuss the measures to decrease the dose of radiation. In this study, the dose values of 129 patients and three physicians and two radiotechnologists working in the unit were determined. In order to evaluate the radiation doses of the employees, radiation doses were measured with Optically Stimulated Luminescence (OSL) dosimeters over a period of six months. Doses of the patients during the procedure were measured separately. Total bimonthly and annual dose amounts were determined for the physicians as chest (collar), belt and wrist with the help of OSL dosimeters. Likewise, total bimonthly and annual dose amounts of radiotechnologists were measured as breast (neck) and belt. It was found that the duration of fluoroscopy was 2-3 times higher in radiological procedures than in diagnostic angiography and therefore the patient and radiologist were exposed to more radiation. The exposure radiation dose can be significantly decreased by reducing the number of frames per second during both fluoroscopy and filming.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, tek merkezde santral venözportların çıkarılma nedenlerinin sıklıklarını tespit etmek, port kaynaklı enfeksiyonile ilişkili risk faktörlerini ve portların açık kaldığı süreyi etkileyenfaktörleri belirlemektir.Gereç ve Yöntem: Ocak 2005 -Mayıs 2017 tarihleri arasında port çıkarma işlemi yapılmış 154 hasta çalışmayadahil edildi. Hastaların yaş ve cinsiyetleri, klinik tanıları, portlarınınçıkarılma nedenleri, mikrobiyolojik test sonuçları ve portlarının açık kaldığısüreler retrospektif olarak araştırıldı. Port kaynaklı enfeksiyon ile ilişkilirisk faktörlerini karşılaştırmak için Ki-kare testi, portların açık kaldığısüreyi etkileyen faktörleri karşılaştırmak için ise Mann-Whitney U testikullanıldı. Bulgular: Hastaların %51.3’ü kadın, %48.7’si erkekti (yaş ortalaması, 55.1±15).Portların en sık (%53.2) enfeksiyon gerekçesiyle çıkarıldığı tespit edildi. Cinsiyetin,yaşın, malignite tipinin ve sindirim kanalı kanserine sahip olmanın enfeksiyonsıklığını anlamlı derecede etkilemediği belirlendi. Enfeksiyon gelişenhastaların kültürlerinde en sık (%20.9) izole edilen patojenin Staphylococcus aureus olduğu görüldü.Cinsiyetin, yaşın, malignite tipinin ve sindirim kanalı kanserine sahip olmanınportların açık kaldığı süreyi anlamlı derecede etkilemediği, buna karşınenfeksiyonun bu süreyi önemli ölçüde kısalttığı tespit edildi.Sonuç: Kanser hastalarının yarısından fazlasının portu enfeksiyon nedeniyleçıkarılmaktadır. Enfeksiyon, portların açık kaldığı süreyi önemli ölçüdekısaltmaktadır., Aim: The aim of this study is to determine thefrequency of reasons for port removal in a single center, to identify the risk factors associated withport-related infection and the factors that affect the patency period of theports.Materials and Methods:154 patients with portremoval from January 2005 to May 2017 were included in the study. Thecharacteristics of these patients, their clinical diagnoses, reasons for portremoval, microbiological data and patency periods were retrospectivelyinvestigated. The Chi-square test was used to compare the risk factorsassociated with port-related infection, and the Mann-Whitney U test was used tocompare the factors affecting the patency period.Results: 51.3% of the patients were female, 48.7% weremale (mean age, 55.1±15). The most frequent (53.2%) reason for port removal wasfound to be infection. It was determined that gender, age, malignancy type andhaving digestive tract cancer did not affect the infection frequencysignificantly. The most common pathogen (20.9%) was found to be Staphylococcus aureus in the cultures of infected patients. It was found that gender, age,malignancy type and having digestive tract cancer did not significantly affectthe patency period of the ports, however, infection significantly shortenedthis period.Conclusion: Ports are removed due toinfection in more than half of the patients with cancer. Infectionsignificantly shortens the patency period of ports.

Background: Identifying the craniofacial abnormalities that cause snoring and the narrowest area of the upper airway creating obstructions can help to determine the proper method of treatment. Aim: To identify the factors that can cause snoring and the areas of the airway that are the most likely to collapse with upper airway imaging. Material and Methods: Axial pharynx examinations with CT (computerized tomography) and magnetic resonance imaging (MRI) were performed to 38 patients complaining of snoring and 12 patients who did not complain of snoring. The narrowest areas of nasopharynx, hypophraynx, oropharynx, bilateral para-pharyngeal fat pad and para-pharyngeal muscle thickness were measured. Results: In snoring patients, the narrowest part of the upper airway was the retro-palatal region in the oropharynx, as measured with both imaging methods. When patients with and without snoring were compared, the former that a higher body mass index and neck diameter and a narrower oropharynx area. In dynamic examinations, we determined that as para-pharyngeal muscle thickness increased, medial-lateral airway diameter and the oropharynx area decreased. Conclusions: The narrowest section of the airway is the retro-palatal region of the oropharynx, measured both with CT and MRI. Antecedentes: La identificación de las anomalías craneofaciales que causan el ronquido es importante para decidir la terapia adecuada. Objetivo: Identificar los factores que causan el ronquido y las zonas de la vía aérea superior que son más susceptibles de colapsar, usando imágenes. Material y Métodos: Se efectuaron exámenes axiales de la faringe con tomografía computada (TC) y resonancia magnética (RM) en 38 pacientes que roncaban y 12 que no lo hacían. Se determinaron las zonas más estrechas de la nasofaringe, hipofaringe, orofaringe y el grosor del tejido adiposo y musculatura parafaríngeos. Resultados: En los pacientes que roncaban la zona más estrecha de la vía aérea superior fue la zona retro-palatal en la orofaringe. Los pacientes roncadores tenían un índice de masa corporal y diámetro cuello mayores y un área orofaríngea menor. En los exámenes dinámicos observamos que a medida que el grosor de los músculos parafaríngeos aumentó, disminuyó el área medial y lateral de la vía aérea y el área de la orofaringe. Conclusiones: La zona más estrecha de la vía aérea superior es la región retropalatal de la orofaringe, medida tanto con TC como con RM.

This study aimed to investigate the value of Constructive Interference In Steady State (CISS) magnetic resonance imaging (MRI) assessment in evaluating the cranial nerve VIII, and the branches of this nerve for detection of the inner ear abnormalities. Ninety pediatric patients diagnosed with congenital sensorineural hearing loss (SNHL) between November 2006 and September 2008 were assessed by 3D-CISS MRI to evaluate the cranial nerve VIII with respect to congenital abnormalities of the inner ear. Of the 90 patients included in the study group, 44 were male (48.9%) and 46 were female (51.1%) at an age varying from 1 to 16 years old (5.97±4.04 years). The structures of 180 inner ears of 90 pediatric patients were assessed. Pathology was detected in 48 inner ears (26.6%) with any of the cochlear, vestibular, semi-circular canal and vestibular aqueduct abnormalities. Among 24 patients (26.6%), Michel deformity (1.66%), cochlear aplasia (4.98%), common cavity deformity (2.22%), cochlear hypoplasia (3.33%) and Mondini malformation (2.77%) was detected in 3, 9, 4, 6 and 5 inner ears, respectively. Internal auditory canal (IAC) assessment revealed dilatation in 11 inner ears, hypoplasia in 6, aplasia in 1 and vestibular aqueduct (VAD) dilatation in 9 inner ears. CISS MRI is an effective imaging technique for assessing the inner ear abnormalities, the presence of nerve VIII in patients with congenital sensorineural hearing loss. Thus, we believe CISSMRI imaging should be performed before any operation in all patients, who may be candidates for cochlear implantation.

The standard management of abdominal aortic aneurysm (AAA) is surgical, with graft replacement in the aneurysmatic segment. The treatment of AAA with endoluminal stent-graft prostheses is receiving increasing attention as an alternative method to abdominal surgery. We treated two patients with abdominal aortic aneurysms received bifurcated stent-grafts. In conclusion, endovascular repair of abdominal aortic aneurysms with the use of stent-grafts looks like a safe end effective alternative method to conventional surgical technique., Abdominal aorta anevrizmasının standart tedavisi anevrizmatik kısıma greft yerleştirilerek yapılan cerrahi işlemdir. Endo-luminal stent-greft protez ile AAA tedavisi, abdominal cerrahiye alternatif bir yöntem olarak giderek daha fazla dikkat çekmektedir. Abdominal aorta anevrizmalı iki hastayı bifurkasyonlu stent-greft yerleştirmek suretiyle tedavi ettik. Sonuç olarak, stent-greft kullanılmak suretiyle AAA tedavisi geleneksel cerrahi tekniğe güvenli ve etkin bir alternatif yöntem gibi görünmektedir.

Travmatik ve asfiktik doğum öyküsü bulunan altı yenidoğan bebekte klinik bulguların yanında ultrasonografi USG ve kompüterize tomografi CT bulgularıyla adrenal hemoraji tanısı konuldu Tümüne medikal suportif tedavi uygulandı Olguların ikisi eksitus olurken dört olgu iyileşerek taburcu edildi Olgu 4 ün takibinde dokuzuncu ayda USG de adrenal kalsifikasyon saptandı nbsp; Bu gözlemlerimizle travmatik ve asfiktik doğum öyküsü bulunan tüm yenidoğan bebeklerin adrenal hemoraji yönüyle değerlendirilmesi gerektiği erken tanı ve izlemde USG nin noninvazif kolay uygulanabilen önemli bir yöntem olduğu kanısına varıldı Anahtar kelimeler: Adrenal Hemoraji Yenidoğan Asfiksi Ultrasonografik, In six neonates with a history of birth trauma and asphyxia the diagnosis of adrenal hemorrhage was made by the use of clinical findings ultrasonography USG and computerized tomography CT All patients received supportive medical care Four cases recovered and were discharged On the 9th month of the follow up of case 4 USG showed adrenal calcifacation Our clinical observations show that all neonates with a history of birth trauma and asphyxia should be evaluated for possible adrenal hemorrhages and that USG as a non invasive and simple diagnostic method can be used in the early diagnosis and follow up of such cases Key words: Adrenal Hemorrhage Newborn Asphyxia Ultrasonography

ÖZET Amaç: Bu çalışmanın amacı puberte çağındaki Angle Sınıf II bölüm I iskeletsel maloklüzyonu bulunan, büyüme atılım dönemine yeni girmiş, büyüme atılım grafiğindeki tepe noktasını henüz aşmamış hastalarda uygulanan Forsus Nitinol Flat Spring tedavisinin kondil-glenoid fossa ilişkisini ve mandibulamn konumunu nasıl etkilediğini spiral bilgisayarlı tomografi (BT) ve üç boyutlu fasiyal BT ile araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Ocak 2002 - Mayıs 2004 tarihleri arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi Ortodonti Bölümü tarafından gönderilen sınıf II bölüm 1 iskeletsel maloklüzyonu bulunan hastalara bölümümüzde tüm mandibulayı ve temporomandibular eklemi kapsayacak şekilde, aksiyal planda fasiyal spiral BT incelemesi yapıldı ve üç boyutlu görüntüler oluşturuldu. Kontrol grubunda 11 (5 bayan, 6 erkek), tedavi grubunda 16 (9 bayan, 7 erkek) hasta olmak üzere toplam 27 hasta araştırmaya dahil edildi. Hastalarımızın kronolojik yaşlan 12 - 13.5 yaş arasında değişmekteydi. Araştırma grubundaki hastalara ortalama 7 ay Forsus Nitinol Flat Spring apareyi ile aktivatör tedavisi uygulandıktan sonra hem araştırma, hem de kontrol grubuna tekrar benzeri şekilde ikinci kez spiral BT incelemesi yapıldı. Bulgular: Mandibuler ölçümler değerlendirildiğinde tedavinin gonion pogonion arası uzunluk, kondil pogonion arası uzunluk ve interkondiler mesafeyi istatistiksel olarak çok anlamlı olacak şekilde arttırdığını, fakat kondil gonion uzunluğunu ve kondil açışım ise etkilemediğini saptadık. Temporomandibular ölçümler değerlendirildiğinde ise hızlı büyüme atılım çağında normalde posteriyor eklem aralığı hacminin azaldığım, Forsus Nitinol Fiat Spring tedavisinin ise bu mesafe hacmini daha da azalttığını, fakat TME'nin diğer komponentlerine ise önemli etki göstermediğini saptadık. Sonuç: Biz çalışmamızda Sımf II bölüm 1 maloklüzyonlu hastalarda puberte döneminin büyüme atılım çağında kondilin glenoid fossa içerisinde posteriyorda konumlandığım, posteriyor eklem aralığının daraldığım, bu dönemde Forsus Nitinol Fiat Spring apareyi ile uygulanan ortopedik tedavinin ise bu etkiyi daha da belirgin kıldığım ortaya koyduk. Çalışmamızda TME bileşenlerini literatürdeki araştırmalardan farklı olarak hacimsel olarak ölçtük. Yaptığımız ölçümler hacim ölçümleri olduğu için sonuçlarımızın daha güvenilir olduğunu iddia ediyor, TME bileşenleri ve bu bileşenler arasındaki ilişkinin hacimsel ölçümler yapılarak değerlendirilmesini öneriyoruz. Bu hastalarda uyguladığımız tedavinin mandibula korpusu üzerine belirgin büyütücü etki gösterip mandibulayı öne doğru uzatarak overjeti kapatıcı etki gösterdiğini saptadık. VIMagnifikasyon etkisi bulunmadığı için ve objeyi üç boyutlu değerlendirme kolaylığı sağladığı için 3B fasiyal BT bu değişikleri değerlendirmede sefalogram ve yan kafa radyografisinden daha güvenilir sonuçlar sunmaktadır. Ayrıca, 3B fasiyal BT'de mandibula ve diğer fasiyal kemiklerde değişik mesafe ve açı ölçümleri yapmak daha kolay ve güvenilir olup maloklüzyonlu hastalarda daha kolay ve güvenilir sonuçlar verdiğini iddia ediyoruz. Anahtar kelimeler: Temporomandibular eklem, Sınıf II maloklüzyon, Bilgisayarlı tomografi. vn ABSTRACT Purpose: The aim of this study is to evaluate how Forsus Nitinol Flat Spring treatment affect condyle-glenoid fossa relationship and mandibular state in patients who just entered acceletated growth period and didnot exceed peak point at the growth increase graphics by helical (spiral) computed tomography (CT) and 3 dimensional facial CT. Material and Methods: Between January 2002 and May 2004 facial helical (spiral) CT examination on axial plane containing whole mandibula and temporomandibular joint was obtained and 3 dimentional images were reconstructed in patients who were referred by Ondokuz Mayıs University Dental Medicine Orthodonty Department and have class II division 1 skeletal malocclusion in Radiology Department. A total of 27 patients, 11 in control group (6 male, 5 female) and 16 in study group (7 male, 9 female), were included into the study. The chronological ages of our patients were between 12-13.5 years of age. Activator treatment with Forsus Nitinol Flat Spring apparatus for an average of 7 months were applied in the patient (study) group and helical (spiral) CT examination with the same protocol was repeated both in patient and control groups. Results: When the mandibular measurements were evaluated, we found that treatment caused statistically significiant increase at distance between gonion and pogonion, distance between condyl and pogonion, and intercondylar distance, however, it didnot affect the distance between condyl and gonion, and condyl angle. In evaluation of temporomandibular measurements we found that the volume of posterior articular distance decreases normally in growth acceleration period and Forsus Nitinol Flat Spring treatment decreased this volume even more, however, this treatment did not have important impact on other components of TMJ. Conclusion: We revealed in our study that condyl is placed at the posterior of glenoid fossa in patients with Class II division 1 malocclusion during growth acceleration period of puberty, posterior articular distance is decreased, orthopedic treatment in this period by Forsus Nitinol Flat Spring apparatus intensified this effect. Different than the studies in literature, we made volumetric measurements of TMJ components in our study. Since the measurements we calculated were in volume, we claim that our results are more reliable and suggest to evaluate TMJ components and the relationship between these components volumetrically. vinWe found that the treatment we applied have prominent increasing effect on mandibula and showed closure effect on overjet by extending mandibula anteriorly. Since 3D facial CT donot have magnifying effect and offers the advantage of 3 dimensional evaluation, it gives more reliable results man cephalogram and lateral radiography in evaluation of these differences. In addition, measurement of different distances and angles at mandibula and other facial bones on 3D facial CT is more easy and reliable and we suggest that it gives more easy and reliable results in patients with malocclusion. Key Words: Temporomandibular joint, Class n malocclusion, Computed tomography. DC 65

Bu çalışmada klinik muayene bulgularının karotiko - kavernöz fistül tanısını desteklediği ikisi erkek, biri kadın 3 hastanın klinik ve radyolojik bulguları retrospektif olarak değerlendirilerek manyetik rezonans anjiografinin (MRA) tanıyı kesinleştirmedeki rolü araştırıldı. Bu olgularda karotiko - kavernöz fistül tanısı sadece bir hastada MRA ile kesinleştirilebilirken, kesin tanı için bir hastada bilgisayarlı tomografi anjiografisine (BTA), diğer hastada ise konvansiyonel kateter anjiografiye gerek duyuldu. Kateter anjiografi yapılmayan iki hastaya da daha sonra değerlendirme ve tedavi için kateter anjiografi yapıldı. Bu tür hastaların tanısında MRA 'nın değerli olmasının yanında klinik bulguların karotiko - kavernöz fistülü desteklediği ve MRA 'nın negatif olduğu durumlarda hastanın kliniği MRA 'dan daha değerli olabilmektedir. Diagnostic role of magnetic resonance angiography (MRA) in diagnosis of carotid - cavernous fistulae (CCF) was evaluated retrospectively in three patients with CCF. The diagnosis of CCF was proven with MRA in one patient. Computerized tomography (CT) angiography and conventional catheter angiography (CCA) were required in other two patients for definitive diagnosis. CCA was performed for all patients for final diagnosis and treatment. Although MRA is a valuable tool in diagnosis of carotid-cavernous fistula, in clinical situations where CCF diagnosis is likely and MRA fails to demonstrate a lesion; clinical signs and symptoms could be more helpful compared to MRA.

Bu çalışmanın amacı, kliniğimizde 1 Temmuz 1998-31 Aralık 2003 tarihleri arasında sağ arkus aorta tanısı alan hastaların klinik ve radyolojik özelliklerini değerlendirmekti. Kliniğimizde görülen 13524 hastanın dosya ve kayıtları, demografik özellikler, öyküler, fizik muayene bulguları, radyolojik bulgular, spirometrik çalışmalar ve bronkoskopiler yönünden retrospektif olarak gözden geçirildi. Sekiz hasta (%0.06) sağ arkus aorta tanısı almıştı ve bu hastalar çalışma grubunu oluşturdular. Çalışma grubunda yaş ortalaması 45 ve yaşları 25 ile 70 arasında olan 6 erkek ve 2 kadın hasta vardı. Dört hasta semptomatikti. Bunlardan ikisi efor dispnesi, biri kuru öksürük nedeniyle bronşiyal astım tanısı almıştı ve buna yönelik tedavi görmekteydi. Bu üç hastanın klinik belirtilerine, sağ arkus aorta ve bileşenlerinin trakea ve sağ ana bronşa basısının neden olduğu radyolojik, spirometrik ve bronkoskopik olarak ortaya konuldu. Bir semptomatik hastanın semptomları sağ arkus aortaya bağlı olmayıp, küçük hücreli akciğer kanseri nedeniyleydi. Toraks bilgisayarlı tomografide (BT), sağ arkus aorta alttipinin yedi hastada (%87.5) anormal sol subklavyan arter ve sağ arkus aorta (ASSA/SAA), bir hastada ise ayna hayali sağ arkus aorta tipinde olduğu görüldü. Çalışmamızda, kliniğimizde bakılan hastaların %0.06’sında sağ arkus aorta tanısı konulmuş olup, bu değer literatürdeki çalışmalarda daha düşüktü. Hastalarımızdaki hâkim sağ arkus aorta alttipi ASSA/SAA idi. Kaynaklarda sağ arkus aortanın erişkin popülasyonda çok nadiren semptomlara neden olduğu bildirilse de, bizim sekiz hastamızın üçünde (%37.5) semptomlara yol açtığı görüldü. Bu nedenle, efor dispnesi ve kuru öksürükle gelen hastaların ayırıcı tanısında, sağ arkus aortanın da hatırlanması gerektiğini düşünüyoruz. The aim of this study was to evaluate the clinical and radiological features of the patients with right aortic arch who were diagnosed in our clinic between July 1st, 1998 and December 31st, 2003. The files and records of 13524 patients seen in our clinic were retrospectively reviewed to identify the patients and all the data including demographic characteristics, history, physical examination findings, radiological findings, results of spirometric studies and bronchoscopies. Eight patients (0.06%) were diagnosed as having right aortic arch and comprised the study group. The study group included 6 male and 2 female patients aged 25 to 70 years with a mean age of 45. Four patients were symptomatic. Among them, two patients presenting with effort dyspnea and one patient suffering from dry cough had been diagnosed as bronchial asthma and had been receiving relevant treatment. At the end of radiographic, spirometric and bronchoscopic studies it was understood that their clinical pictures were due to compression of trachea and right main bronchial system by right aortic arch and its components. Symptoms of one symptomatic patient were due to small cell lung cancer. On thoracic computed tomography, the subtype of right aortic arch was identified as right aortic arch with anomalous left subclavian artery in seven patients (87.5%) and right aortic arch with mirror image branching in one patient. In our study, right aortic arch was diagnosed in 0.06% of the patients seen in our clinic, a ratio that is lower than reported in the literature. Right aortic arch with anomalous left subclavian artery was the predominant type of right aortic arch. Although it was reported in the literature that right aortic arch rarely causes symptoms in adult population, it caused symptoms in three of the eight patients (37.5%). Therefore, we suggest that differential diganosis of the patients presenting with effort dyspnea and dry cough must include right aortic arch.

İntravenöz kontrast madde kullanımı öncesi hastalara bilgi formu verilmesinin hastalardaki anksiyete düzeyine etkisinin araştırılması amaçlandı. GEREÇ VE YÖNTEM Çalışmaya bilgisayarlı tomografi incelemesi için bekleyen 297 hasta katıldı. Hastalar 3 gruba ayrıldı. 1) Bilgi formu verilen ve intravenöz kontrast madde yapılacak hastalar, 2) Bilgi formu verilmeyen ve intravenöz kontrast madde yapılacak hastalar, 3) Bilgi formu verilmeyen ve intravenöz kontrast madde verilmeyecek hastalar. Her 3 gruptaki hastalardan standart anksiyete testi anketi doldurmaları istendi. Sonuçlar istatistiksel olarak karşılaştırıldı. BULGULAR 3 grup arasında yapılan varyans analizinde anksiyete puan ortalaması 1. grupta 39.211.7, 2. grupta 4210.4, 3. grupta 38.69.5 olarak bulunmuştur. Anksiyete skorları arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktur. SONUÇ Kontrast madde verilecek hastaların önceden bilgilendirilmesinin hastaların ankiyete düzeyini etkilemediği sonucuna varıldı. PURPOSE: We aimed to determine the effect of informing patients about side effects of the contrast material on the level of patients' anxiety. MATERIALS AND METHODS: Two hundred-ninety seven patients undergoing computed tomography examination were enrolled in the study. Patients were grouped in three categories: (1) patients informed about adverse effects of contrast material and waiting for IV contrast material injection, (2) uninformed patients waiting for IV contrast material injection, (3) uninformed patients undergoing unenhanced CT examination. All patients were requested to complete a questionnaire including a standard anxiety test. The results were compared statistically. RESULTS: The mean anxiety scores calculated by variant analysis were 39.2pm11.7, 42 pm 10.4, and 38.6 pm9.5 in groups 1, 2, and 3, respectively. No statistically significant difference was found between the anxiety scores of the 3 groups. CONCLUSION: Informing patients about the adverse effects of the contrast material does not affect their anxiety level.

Maxillary myxoma is a rare benign mesenchymal tumor of unknown etiology. Although odontogenic myxomas are benign and nonmetastasizing tumors, they are locally invasive and have a propensity to recur if incompletely resected. We report a case of odontogenic myxoma involving the anterior part of the maxilla and discuss the role and findings of radiologic imaging.

61

Amaç: Özel bir MR protokolü olarak difüzyon tensör görüntüleme (DTG), aksonlar boyunca su molekülü yöneliminin tahminlerine bağlı olarak beyaz maddenin (BM) mikro yapısındaki değişiklikleri değerlendirmek için öncü yöntemlerden biri haline gelmiştir. Bu çalışma, yeni geliştirilen bu yöntemlerden yararlanarak, Yolak Tabanlı Uzaysal İstatistikler (YTUİ) uygulayarak belirli bir otoimmün hasta kategorisi aracılığıyla beyaz madde değişikliklerini araştırmayı amaçlamaktadır. Materyal ve Metot: Bu çalışma 24 romatoid artritli (RA) vaka, 6 sistemik lupus eritematozuslu (SLE) vaka ve normal durumdaki (kontrol grubu olarak) 18 kişi olmak üzeri 48 kişi üzerinde yapılmıştır. Fraksiyonel anizotropi (FA) ve ortalama difüzyon (MD) hesaplandı; Beyaz madde lifleri boyunca difüzite değişkenlerindeki değişiklikler Yolak Tabanlı Uzaysal İstatistik yaklaşımı kullanılarak incelenmiştir. Bulgular: Hem romatoid artrit hastaları hem de sistemik lupus eritematöz için FA değerlerinin gerçekleştirilen hesaplamasına göre, RA, SLE hastalarının kontrol grubu ile karşılaştırıldığında beyaz madde yollarının farklı alanlarında daha düşük FA değerlerine sahip olduğu bulunmuştur. RA ve SLE hastalarında ortalama difüzite beyaz maddenin birçok alanında yüksek değerler göstermiştir. Sonuç: RA ve SLE hastalarında kontrol grubuna göre beyaz madde mikroyapısında değişikliklerin meydana geldiği saptanmıştır. Aim: Diffusion tensor imaging (DTI) as a special MRI protocol, has become one of the pioneer methods to evaluates changes in white matter (WM) microstructure depending on estimations of the water molecule orientation along the axons. DTI permits portraying inconspicuous WM varieties in both healthy and in pathologic brains. This study aims to harness these newly developed methods to investigate the possibilities of white matter integrity changes through a specific categories of autoimmune patients by applying of Tract Based Spatial Statistics. Material and Methods: The study was conducted from 48 subjects, including 24 with rheumatoid arthritis, 6 with systemic lupus erythematosus, and 18 with normal condition (as a control group). Integrating various indices such as fractional anisotropy (FA) and mean diffusivity (MD), which are intra-voxel metrics, was calculated; the changes in diffusivity variables along WM tracts were investigated using a TBSS approach. Results: According to the performed calculation of FA values for both rheumatoid arthritis patients and systemic lupus erythematous it's found that RA patients have more low FA values in different areas of white matter tracts comparing with SLE patients. The mean diffusivity also in RA patients showed high values in many areas of white matter. Conclusion: RA and SLE as an autoimmune disease could have significant effects on white matter tracts.

Bu çalışmada amacımız, düşük akım hızlı periferik vasküler malformasyon lezyonlarının tedavisinde etanol veya bleomisin ile yapılan perkutan skleroterapinin etkinliğini değerlendirmektir.Bu retrospektif çalışmaya Haziran 2005 ile Haziran 2011 tarihleri arasında periferik yerleşimli vasküler malformasyon lezyonu nedeni ile Vasküler ve Girişimsel Radyoloji ünitemizde perkutan yolla skleroterapi tedavisi yapılmış 25 olgu dahil edildi. Olguların ortalama yaşı 19 yıl idi. Toplam 25 olguda lezyonların 3'ü üst ekstremitede, 6'sı alt ekstremitede, 16'sı ise baş ve boyunda yerleşim göstermekteydi. Lezyonların 10'u lenfatik malformasyon (LM), 15'i ise venöz malformasyon (VM)'du. 25 olguya toplam 48 seansta (olgu başına ortalama 1,9 seans) skleroterapi işlemi uygulandı. 10 LM'li olguya toplamda 15 seans (olgu başına 1,5 seans), 15 VM'li olguya ise toplamda 33 seans (olgu başına ortalama 2,2 seans) işlem gerçekleştirildi. Sklerozan ajan olarak LM'li olguların hepsinde bleomisin, VM'li olguların ise 7'sinde bleomisin, 8'inde etanol kullanıldı.Semptomatik, görsel ve radyolojik olarak değerlendirilen olgularımızın hepsinde lezyonların boyutlarında küçülme ve şikayetlerinde belirgin gerileme tespit edildi. VM'li olgularımızda etanol skleroterapisine göre daha az ağrılı olan bleomisin hastalar tarafından daha iyi tolere edilmekle birlikte etanol daha fazla başarı oranlarına sahipti. Bleomisin skleroterapisi uyguladığımız bir olguda subfebril ateş, bir olguda deride renk değişikliği, bir olguda ise alerjik reaksiyon, etanol skleroterapisi uyguladığımız bir olguda yumuşak damakta küçük bir ülserasyon, bir olguda ise dilde lezyon bölgesinde lokal parestezi gelişti. Bununla birlikte olgularımızın hiçbirinde sklerozan ajana veya skleroterapi işlemine bağlı olarak kalıcı sekel değişiklik, hastanede yatış veya cerrahi müdahale gerektirecek komplikasyon gözlenmedi.Sonuç olarak perkutan yaklaşımla skleroterapi LM ve VM lezyonlarının tedavisinde doğru lezyon sınıflandırılması ve uygun sklerozan ajan seçimi sağlandığı sürece güvenilir ve etkin bir yöntemdir. The purpose of our study is to evaluate the efficacy of percutaneous sclerotherapy using bleomycin and ethanol for treatment of low flow peripheral vascular malformations.Twenty five cases with peripherally located vascular malformation lesions that were treated by percutaneous sclerotherapy in our Vascular and Interventional Radiology Unit between June 2005 and June 2011 were included in this retrospective study. The median age of the cases was 19 years. Three of the lesions localized to the upper extremities, 6 to the lower extremities and 16 to the head and neck region in the total of 25 cases. 10 of the lesions were lymphatic malformations (LM) and 15 were venous malformations (VM). Sclerotherapy procedure was performed in 25 cases in a total of 48 sessions (1.9 sessions per capita). A total of 15 sessions for 10 LM cases (1.5 sessions per capita) and a total of 33 sessions for 15 VM cases (2.2 sessions per capita) were performed. As a sclerosing agent bleomycin was used in all of the cases with LM, 7 of the cases with VM; ethanol was used in 8 of the patients with VM.All of the cases who were evaluated symptomatically, visually and radiologically had a marked decline of the complaints and decrease in the lesions? size. While bleomycin that is less painful compared to ethanol is better tolerated, ethanol had higher success rates in our cases with VM. Out of the patients treated with bleomycin sclerotherapy, one had a subfebrile fever, one had a change of skin colour, one had an allergic reaction and with ethanol sclerotherapy, one had a small ulceration on the soft palate and one experienced a local parestesia at the lesion site. However, no permanent sequelae, hospitalization or a complication that required surgical intervention were seen in any of our cases.As a result, percutaneous sclerotherapy is a reliable and effective method in treatment of the LM and VM lesions as long as the accurate classification of the lesions and selection of sclerosing agent are achieved. 117

Amaç: Bu çalışmanın amacı, parotis bezi tümörü saptanan olgularda bu lezyonların benin/malin ayrımı ve benin olanların kendi içerisinde sınıflandırılması için ADC (Apparent Diffusion Coefficient) değerlerini hesaplayarak, difüzyon ağırlıklı manyetik rezonans görüntülemenin, konvansiyonel MRG sekanslarına ek olarak son tanıya katkısını değerlendirmektir.Gereç ve yöntem: : Çalışmaya parotis bezinde toplam 41 lezyonu olan 40 hasta alındı. Tüm hastalara difüzyon ağırlıklı MRG (DAG) ve ADC ölçümleri yapılarak tüm lezyonların ortalama ADC değerleri hesaplandı. Son tanıya göre 28 tane benin, 13 tane malin lezyon saptandı. Bu lezyonlardan pleomorfik adenom, Warthin tümörü ile malin tümörler arasında ve benin tümörlerin alt grupları arasında ADC değeri açısından ikili karşılaştırmalar yapıldı. Ayrıca pleomorfik adenomu tüm benin ve malin tümörlerden, Whartin tümöründen ve malin tümörlerden; malin tümörleri whartin tümöründen ayırt etmek için ROC eğri analizi kullanılarak optimal cutoff ADC değerleri bulundu. DAG için duyarlılık, özgüllük ve eğri altında kalan alan %95 güven aralığı (CI) ile hesaplandı.Bulgular: Parotis bezinin en sık benin ve malin tümörleri sırasıyla pleomorfik adenom ve sekonder tümörler idi. En yüksek ADC değeri 2.10±0.26×10-3 mm²/sn ile pleomorfik adenomlara aitti. Pleomorfik adenomların ortalama ADC değeri Warthin tümörlerinden (p

Amaç: Çalışmamızda horlayan hastalarda sağlıklı kişilerle karşılaştırma yaparak MRG ve BT ile üst hava yolundaki solunum ile olan dinamik değişikliklerin saptanması amaçlanmıştır. Ayrıca BT ve MRG'nin avantajları , dezavantajları, horlayan hastalarda hangi tetkikin daha doğru olacağı belirlenmeye çalışılmıştır.Gereç ve Yöntem: Hastanemize horlama şikayeti ile başvuran 38 hastaya ve horlama şikayeti olmayan herhangi bir nedenle farinks incelemesi için başvuran 12 hastaya ağız kapalı, burundan yavaş nefes alıp verirken Çok Kesitli Bilgisayarlı Tomografi (ÇKBT) ve Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRG) ile rutin aksiyel farinks incelemesi yapıldı. Bu incelemeye ek olarak MRG' de en dar farinks seviyesini tespit etmek için midsagital diamik inceleme yapıldı. Sonuç olarak ÇKBT'de aksiyel görüntülerden ve inceleme öncesi alınan lateral skenogramdan, MRG'de ise midsagital dinamik görüntüler üzerinden farinksin en dar olduğu seviye belirlendi. Bu seviyeden her iki tekikte de aksiyel dinamik inceleme yapıldı. Dinamik incelemelerde hasta yavaş nefes alıp verirken yapıldı. Rutin aksiyel görüntüler üzerinden nazofarinks en dar alanı, hipofarinks en dar alanı, dinamik görüntülerde orofarinks en dar ve en geniş alanı, en dar ve en geniş olduğu anlardaki bilateral parafaringeal yağ ile parafaringeal kas kalınlıkları, hava yolunun anterior-poasterior, medial-lateral çapları ölçüldü. BT incelemesi öncesi alınan lateral skenogramdan bazı sefalometrik ölçümler yapıldı.Tüm ölçümler hasta ve kontrol grubunda karşılaştırıldı.Sonuç: Horlayan kişilerde her iki görüntüleme metodunda da en dar farinks bölümü orofarinksde retropalatal bölge olup diğer alanlar MRG ve BT'de kontrol grubu ile karşılaştırıldığında farklı bulundu. Horlayanlarla kontrol grubu karşılaştırıldığında VKİ, boyun çapı horlayanlarda fazla olup orofarinks alanı anlamlı dar çıktı. Dinamik incelemelerde parafaringeal kas kalınlığı arttıkça medial- lateral hava yolu çapının, orofarinks alanının daraldığını saptadık.Anahtar Kelimeler: Horlama, tıkayıcı uyku apne sendromu, farinks, bilgisayarlı tomografi, manyetik rezonans görüntüleme PURPOSE: In our study, making comparison between patients with snoring and healthy subjects, ıt was aimed to determine the dynamic changes in respiratory in the upper respiratory tract with, MRI and CT . Furthermore, advantages and disadvantages of CT and MRG, which studies would be more effective in patienets with snoring was tried to be determined.MATERIALS AND METHODS: Axial pharynx examinations with MSCT and MRI were performed to 38 patients admitted to hospital with the complaint of snoring and 12 patients who did not have complaint of snoring and admitted to the hospital for pharynx examination with any reason while their mouth were closed, breathing slowly from the nose. In addition to the this examination, midsagital dynamic analysis was performed to determine the most narrow pharynx level in the MRI. As a result, the level in which pharynx was most narrowwas determined in the MSCT through the axial images and lateral skenogram taken before examination and in the MRI, it was detemined through the midsagital dynamic images. Axial dynamic examination was performed from this level of both studies. Dynamic imaging was performed while the patient was breathing slowly. From routine axial images, the most narrow area of nasopharynx, the most narrow area of hypophranyx, from dynamic images the most narrow and most wide area of oropharynx, bilateral parapharyngeal fat and parapharyngeal muscle thickness in the times when oropharynx is narrowest and most wide, anterior-posterior, medial-lateral diameters of airway were measured. Some cephalometric measurements were obtained from the lateral skenogram. All measurements were compared in patients and control group.CONCLUSION: In patients with snoring, the most narrow part of pharynx was retropalatal region in oropharynx in both imaging methods and the other regions were found to be different when they were compared with control group in MRI and CT. When patients with snoring and control group were compared BMI , neck diameter was more wide in patients with snoring and area of oropharynx was markedly narrow. We determined that in dynamic examinations when the parafaringeal muscle thickness increased, medial-lateral airway diameter and oropharynx area became narrow.Keywords: snoring, obstructive sleep apnea syndrome, pharynx, computed tomography, magnetic resonance imaging 116

ÖZET Temporomandibular eklem (TME) hastalıkları değişik etyoloj ilere sahip olup bu hastalıkların önemli bir grubunu disk deplasmanları teşkil etmektedir. Disk deplasmanları aynı zamanda TME 'de eklem içi bozukluğunun da en sık sebebini oluşturur. Bu çalışmanın amacı eklem içi bozukluğu ve disk deplasmanı belirtileri olan hastalarda yüksek çözünürlüklü ultrasonografî (YÇUS)'nin disk deplasmanlarında duyarlılık, özgüllük, pozitif ve negatif öngörü değerleri ile tanısal doğruluğunu altın standart kabul edilen manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile karşılaştırarak saptamaktır. Temmuz 2002 - Ocak 2005 tarihleri arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi Ağız Diş Çene Hastalıkları ve Cerrahisi Anabilim Dalı tarafından bir ya da her iki TME 'sinde eklem içi bozukluğu ve disk deplasmanı bulguları olan, eklem içi bozukluğu ve disk deplasmanı ön tanısı ile gönderilen hastalara bölümümüzde her iki TMETerini kapsayacak şekilde 10 Mega Hertz (MHz)Tik lineer transdüser ile dinamik YÇUS ve ardından MRG incelemesi yapıldı. Araştırmaya 92'si bayan, 29'u erkek toplam 1 1 1 hasta (222 eklem) dâhil edildi. Yapılan tetkiklerinde geçirilmiş travma sonucu tek taraflı mandibula kondil kırığı ve psödoartroz geliştiği anlaşılan ve tek taraflı diskektomi operasyonu geçiren hastaların birer eklemi çalışmadan çıkarılarak toplamda 220 eklem araştırma kapsamında değerlendirildi. Hastalarımızın kronolojik yaşlan 13-55 yaş arasında değişmekte olup yaş ortalamaları 27.7 ± 10.3 idi. Dinamik olarak ağız kapalı ve açık pozisyonlarda yapılan YÇUS incelemesinde deplasman varlığı MRG ile karşılaştırıldığında 1 1 9 doğru pozitif, 59 doğru negatif, 1 5 yanlış pozitif, 27 yanlış negatif sonuç bulunmuştur. Bu sonuçlara göre YÇUS'nin disk deplasmanlarının tanısında duyarlılığı % 81.5, özgüllüğü % 79.7, pozitif öngörü değeri % 88.8, negatif öngörü değeri % 68.6 ve tanısal doğruluğu % 80.9 olarak saptanmıştır. YÇUS'nin redüksiyonlu disk deplasmanlarını saptamadaki duyarlılığı % 86.5, özgüllüğü % 81.67, olumlu öngörü değeri % 76.2, olumsuz öngörü değeri % 89.9, tanısal doğruluğu % 83.6 bulunmuştur. YÇUS'nin redüksiyonsuz disk deplasmanlarını saptamadaki duyarlılığı % 50.8, özgüllüğü % 96.9, olumlu öngörü değeri % 85.2, olumsuz öngörü değeri % 84.9 ve tanısal doğruluğu % 85 bulunmuştur. YÇUS'nin TME hastalıklarının kullanımında artması ultrasonografî (US) uygulayıcılarının bu alanda deneyimini arttırdıkça disk deplasmanlarının saptanmasında tanısal doğruluk oranlan artacaktır. VIIYanlış pozitif sonuçların azaltılması gereksiz tedavileri de engelleyecektir. Redüksiyon konusunda MRG'de olabilecek yanlış tanılar dinamik ve tekrarlanabilir olması nedeniyle YÇUS ile giderilebilecektir. Sonuç olarak, yüksek tanısal doğruluk ve düşük yanlış pozitif sonuç elde edilmesi, ucuz, kolay uygulanabilir ve tekrarlanabilir olması nedeniyle YÇUS, TME disk deplasmanlarında tarama ve tanı koymada ilk yöntem olarak kullanılabilir. Anahtar kelimeler: Temporomandibular eklem, disk deplasmanı, ultrasonografi, manyetik rezonans görüntüleme. VIII ABSTRACT Temporomandibular joint diseases (TMJ) contain various etiology and its majority cause disk displacement. The most common cause of internal derangement is disk displacement. In this study, magnetic resonance imaging (MRI) being taken as a reference, the sensitivity, specificity, positive and negative predictive values, and diagnostic accuracy of HR-US was used in the detection of disk displacement in patients with TMJ internal derangement symptoms. Between July 2002 and January 2005, 1 1 1 Patients (222 TMJ) with clinical diagnosis of internal derangement -refered to us from Ondokuz Mayıs University Maxillofacial and Oral Diagnosis and Surgery Department- underwent dynamic high-resolution ultrasonography (HR-US) and followed by MRI for TMJ. For HR-US examinations 10 Mhz linear transducer was used. The joint distances and disk of 2 patients could not be evaluated optimally because one had a left condyle fracture and the other had a left diskectomy operation, so they were excluded. The 220 joints included in the study were evaluated for disk displacement. Of these patients 92 were female and 19 were male. The mean age was 27.7± 10.3 with a range of 13- 55. In dynamic HR-US examinations the results both at closed-mouth and maximum mouth opening positions were; 110 true positive, 59 true negative, 15 false positive, and 27 false negative according to the presence of disk displacement. According to these results HR- US yielded a sensitivity of 81.5 %, a specificity of 73.7 %, a positive predictive value of 88.8 %, a negative predictive value of 68.6 % and diagnostic accuracy of 80.7 % in disk displacement diagnosis. The sensitivity of HR-US in detection of disk displacement with reduction was % 86.5, specificity of % 81.67, a positive predictive value of % 76.2, negative predictive value of % 89.9 and diagnostic accuracy of % 83.6. The sensitivity of HR-US in detection of disk displacement without reduction was % 50.8, specificity of 96.9, a positive predictive value of % 85.2, negative predictive value of % 84.9 and diagnostic accuracy of % 85. As the employment of HR-US in TMJ disorders and the experience of US operators in this field increases, the percentage of diagnostic accuracy in the detection of disk displacement will also increase. The decrease in false positive results will consequently prevent the unnecessary treatments. Since HR-US is a dynamic and repeatable technique, false diagnosis related to reduction with MRI can be eliminated. In this sense, by obtaining IXhigh diagnostic accuracy and low false positive results, HR-US can become the method of choice in the examination and diagnosis of the internal derangement of TMJ. Key words: Temporomandibular joint, disk displacement, ultrasonography, magnetic resonance imaging. X 72

ÖZET: Amaç: Çalışmamızda horlayan hastalarda, solunumun farklı fazlarında üst hava yolu alanındaki değişikliklerin saptanıp, normal kişilerle karşılaştırılması amaçlanmıştır. Ayrıca sabit mandibular ilerletmeyi sağlayan oral apareyin orofaringeal hava yolu alanına etkisi araştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: Horlama şikayeti olan 23 hastaya ve kontrol grubundaki 14 hastaya ekspirasyon sonu nefes tutturarak farinks spiral bilgisayarlı tomografisi çekildi. Buna ek olarak orofarinks düzeyinden hasta soluk alıp verirken masa hareketi olmadan dinamik çekim yapıldı. Hasta ve kontrol grubunun; faringeal hava yolunun, en dar periyodu olan ekspirasyon sonunda alan ölçümleri ve orofarinksin dinamik çalışmayla en dar ve en geniş alan ölçümleri yapılıp karşılaştırıldı. Ayrıca skenogram görüntülerinden sefalometrik ölçümler yapılıp, normal kişilerle karşılaştırıldı. Aparey uygulanan 13 hastanın dinamik orofarinks çalışması apareyli olarak tekrarlandı. Sonuç: Horlayan kişilerin orofaringeal hava yolunda daha fazla olmak üzere orofaringeal ve nazofaringeal hava yolunun en dar alanları normal kişilere göre anlamlı olarak küçüktür. Bu kişilerin vücut kütle indeksi ve uvula genişliği normal kişilere göre büyüktür. Ayrıca oral aparey kullanımı orofaringeal hava yolunu genişletmektedir. Anahtar kelimeler: Horlama, uyku apne sendromu, bilgisayarlı tomografi, oral aparey, farinks. IV ABSTRACT Purpose: We aimed to detect the changes in upper airway spaces during different phases of respiration in the snoring patients and compare the findings with the findings of normal population in this study. Materials and Methods: Spiral computed tomographic examination of pharynx with breath-holding at the end of expiration was performed in 23 snoring patients and 14 controls. In addition, dynamic examination of oropharynx at the same level without table movement was done while patient was breathing. Area measurements of the pharyngeal airway at the end of expiration, the period where the narrowest area occurs, and measurements of the smallest and largest areas of oropharynx obtained with dynamic scanning were done in both patient and control groups and the results were compared with each other. In addition, cephalometric measurements were done on scanograms and compared with the controls. Dynamic oropharynx scanning was repeated in 13 patients, to whom apparey was applied, with apparey in place. Results: The narrowest areas of oropharyngeal and nasopharyngeal airways in snoring patients were significantly smaller than the normal population, with the oropharyngeal airway being more prominent. Body mass index and uvula widths in these patients were larger compared to the widths in normal population. In addition, apparey use widens oropharyngeal airway. Key Words: snoring, sleep apne syndrome, computed tomography, oral apparey, pharynx. V 53

ÖZET Doppler Ultrasonografi kan akım hızı ve akım karakteristiklerini araştırmada kullanılan bir inceleme yöntemidir. Böbrek fonksiyon bozukluklarının değerlendirilmesinde, belli durumlarda son derece yararlı bilgiler sağlamaktadır. İnsüline bağlı diyabet mellitli hastaların %30-35' inde, insüline bağımlı olmayan diyabet mellitli hastaların % 15-20 'sinde diyabetik nefropati gelişir. Diyabetik nefropati diyabet mellitin son dönem böbrek yetmezliğine giden önemli bir komplikasyonudur. Diyabetik nefropatide böbreklerde özellikle vasküler kompartımanı tutan histopatolojik değişiklikler görülmektedir. Bu değişiklikler, Doppler indekslerini (Rİ, Pİ) yükselten renal vasküler rezistans artışına neden olur. Bu çalışmada 94 diyabetik hasta ve 28 sağlıklı kişide (kontrol grubu) böbreklere yönelik Doppler US incelemesi yapılmıştır. Diyabetik hastalar, nefropatinin varlığı ve aşamasına göre; grup 1 (normoalbüminürik), grup 2 (mikroalbüminürik) ve grup 3 (makroalbürninürik) olarak gruplandınlmıştır. Ayrıca hasta ve kontrol grubu yaşa (55 yaş ve altı ve 55 yaş üstü) ve hipertansiyon varlığına göre (hipertansif ve normotansif) subgruplara ayrılmıştır. Doppler indekslerinin yaş, hastalık süresi, hipertansiyon, serum kreatinin düzeyi, kreajinin klerensi ve gri skala US parametreleriyle (böbrek uzunluğu, parankim kalınlığı, korteks ekojenitesi) ilişkisi değerlendirilmiştir. Sonuçlarm istatistiksel analizinde iki ortalama arasındaki farkın anlamlılık testi, Kruskal-Wallis testi, Mann- Whitney U testi ve korelasyon testleri kullanılmıştır. Diyabetik hastalarda ortalama Rİ 0,71±0.09, Pİ 1,45±0,39 bulundu. Kontrol grubu olgularında aynı değerler sırasıyla 0,62±0,05 ve 1,10±0,11 olarak bulundu. İki grup arasında anlamlı istatistiksel fark saptandı. Diyabetik nefropatinin progresyonuyla Doppler indeksi ölçümlerinde yükselme görüldü. Anormal Rİ (>0.70) değeri kontrol grubunda 0/28 (%0), grup 1 de 20/54 (%37), grup 2 de 15/22 (%68,2) ve grup 3 de 13/18 (%72,2) olguda saptandı. Rİ ve Pİ değerleri ile hastalık süresi, serum kreatinin değeri, kreatinin klerensi, hastalığa eşlik eden hipertansiyon arasmda güçlü bir ilişki görüldü. Kontrol grubu olgularında da yaş ve doppler indeksleri arasmda yüksek bir korelasyon mevcuttu. Sonuç olarak, Doppler indekslerindeki yükselme artmış renal vasküler rezistansın bir göstergesidir. Doppler US ile Rİ ve Pİ ölçümleri diyabetik nefropatinin erken dönemde tanınması açısından gelişmiş laboratuar parametrelerine göre bir üstünlük taşımamaktadır. Nefropatili hastalarda ise yükselmiş Rİ ve Pİ değerleri, sadece diyabet mellite bağlı olan bir renal bozukluğun sonucu olabileceği gibi yaş, hipertansiyon ve diğer faktörlerin de etkisinin olabileceği akılda tutulmalıdır. ABSTRACT Doppler sonography is an imaging modality which has ability to detect blood flow and it's caracteristic. So it could give diagnostic or usefull knowledge about renal disease. Thirty to thirty-five percent of IDDM and 15-20 % of NIDDM patients develop nephropathy. Nephropathy is an important complication of DM leading to end-stage renal failure. Diabetic nephropathy especially causes vascular bed changes causing increased renovascular resistance that could be dedected by Doppler sonography. Ninety-four patients with diabetes mellitus and 28 patients as control group were evaluated by Doppler US between April 1999 and February 2000 at Ondokuz Mayıs University Hospital `renovascular` for renal pathology. Patients were divided into groups according to the presence and degree of nephropathy as group 1 (normoalbuminuric), group 2 (microalbuminuric), group 3 (macroalbuminuric). In addition, patients and control group were subdivided acccording to age (over 55, under 55 years) and presence of hypertension (normotensive, hypertensive). Correlation between Doppler indexes and, age, duration of diabetes mellitus, hypertension, serum creatinin level, creatinin clearance and gray scale US findings (length, parenchyma thickness and echogenicity of kindeys) were evaluated. Kruskal-Wallis and Mann- Whitney U tests were used for stastistical analyses. Comparision of RIs and Pis between DM patients and control group showed stastistically significant higher resistive index (RIs) and pulsatilite index (Pis) in DM patients (RIs 0.71+0.09 and 0.62+0.05, Pis 1,45+0.39 and 1,10+0.11) respectively. These were stastistically significant. Doppler indexes were increased as the diabetic nephropathy progressed. A RIs higher than 0.70 was accepted as abnormal and it was present in none of the 28 control patients and in 20 of 54 in group 1 (37%), 15 of 22 in group 2 (68.2%) and 13 of 18 in group 3 (72%). RIs and Pis had shown a strong correlation with the duration of disease, serum creatinin level, serum creatin clearenca and presence of hypertension. In conclusion, increased Doppler indexes are indicators of increased renovascular resistance. However Doppler indexes has no superiority to laboratory findings for the diagnosis of early diabetic nephropathy. Increased Doppler indexes of diabetic patients could also be due to hypertension, increased age and other factors. VI 49

ÖZET Oral kavite ve orofarinksten kaynaklanan kitlelerin pek çoğu klinik ve endoskopik inceleme ile tespit edilebilirler. Tümör yayılımı büyük ölçüde normal görünümlü mukoza altından olduğu için gerçek uzanımının klinik olarak değerlendirilmesi güçtür. Modern tanısal görüntülemenin amacı kitlenin lokalizasyonunu, boyutlarını ve uzanımını ortaya koymaktır. Anatomik işaret yapılara göre (lingual arter ve ven, karotid arter, internal jugular ven, kas, bağ dokusu, kemik yapılar) kitle sınırlarının tespiti ve tümörün orta hattı geçip geçmediğinin değerlendirilmesi de aynı derecede önemlidir. Bu bulgular tedavi planlamasında önemli bir rol oynar. Bu çalışmada oral kavite ve orofarinks kitlelerinde bilgisayarlı tomografi ve manyetik rezonans görüntüleme yöntemlerinin tanı ve tedaviye katkıları ve birbirlerine olan üstünlüklerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Bilgisayarlı tomografi ve manyetik rezonans görüntüleme incelemelerinin değerlendirilmesinde lezyonların yerleşim bölgeleri, boyutları, çevre dokulara uzanımları, kenar özellikleri, kontrast madde sonrası homojenite, dansite ve intensite değişiklikleri araştırılmıştır. 36 hastanın histopatolojik sonuçları 27 malign, 9 benign kitle şeklindeydi. Benign-malign ayırımı için değerlendirilen kriterlerden her iki yöntemde de duyarlılığı ve seçiciliği en yüksek kriter infiltrasyon özelliği olup, manyetik rezonans görüntüleme incelemesinde duyarlılık ve seçicilik oranları çok belirgin olmasa da bilgisayarlı tomografiden daha yüksek idi. Sinyal intensitelerinin ve kontrastlanma özelliklerinin ayırıcı tanıda etkili olmadıkları izlendi. Kemik tutulumlarının değerlendirilmesi ve lenf nodlarının tespitinde bilgisayarlı tomografi ve manyetik rezonans görüntüleme yöntemleri eş değerde bulunmuştur. Oral kavite ve orofarinks kitlelerinin değerlendirilmesinde klinik inceleme bulguları görüntüleme yöntemleriyle desteklenmelidir. Benign-malign ayırımında en güvenilir kriter infiltrasyon özelliğidir. Kitlelerin çeşitli özelliklerini değerlendirmede mükemmel yumuşak doku kontrastıyla manyetik rezonans görüntüleme bilgisayarlı tomografiden daha üstündür.Anahtar Sözcükler ağız, ağız neoplazmları, orofarinks, faringeal neoplazmlar VI ABSTRACT Most of the oral cavity and oropharynx masses can be detected by clinical and endoscopic examinations readily. It is difficult, however, to evaluate the exact extension of the tumor since most of the extension occurs beneath the normal appearing mucosa. The goal of modern diagnostic imaging is to establish the location, size and extent of the mass rather than detecting it. It is also important to determine the margins of the mass with respect to anatomical landmark structures (lingual artery and vein, carotid artery, internal jugular vein; muscles, connective tissue spaces and bone structures) and to assess the tumor spread across the midline. These findings play an important role to ensure appropriate therapy. We aimed to determine the contribution of computed tomography and magnetic resonanace imaging to diagnosis and treatment of oral cavity and oropharynx masses and superiority of each method. The location, size, infiltration into adjacent structures, margins, homogenicity after contrast administration and density/signal intensity characteristics of the masses on imaging findings were assessed. Histologic findings of 36 patients were as 27 malignant and 9 benign masses. Infiltration was the most sensitive and specific characteristic among the criteria evaluated for benign-malignant differentiation. Edge characteristics and homogenicity after contrast administration may contribute to this differentiation. Although it was not significant, the sensitivity and spesificity ratios were somewhat higher at magnetic resonance imaging than computed tomography. Signal intensity and the amount of contrast enhancement were found to be non-significant for this differential diagnosis. Computerized tomography and magnetic resonance imaging were comparable in evaluation of bone invasion and lymph node involvement. In conclusion, we suggest that clinical examination should be combined with imaging methods in evaluation of oral cavity and oropharynx masses. The most reliable criteria in benign-malignant differentiation is the infiltration. Magnetic resonance imaging is superior to computed tomography in evaluation of mass characteristics because of its excellent soft tissue contrast. VIIKey Words mouth, mouth neoplasms, oropharynx, pharyngeal neoplasms 76