Search

BackgroundVocal fold nodules are a common cause of pediatric dysphonia. The aim of the study was to assess the acoustic structure of the voice in children with vocal fold nodules and investigate the relationship between objective and subjective measures.Material and methodsThe study group consisted of 223 children, aged 7 to 12 years with normal hearing. The control group included 213 children. All children underwent ENT and phoniatric examination including laryngovideostroboscopy (LVS), assessment of voice on the GRBAS perceptual scale, and acoustic analysis (spectrographic analysis using the Multi-Dimensional Voice Profile).ResultsIn children with vocal fold nodules the average perceptual score for their voice was G1R1B0A0S2. No statistically significant effect of the child’s sex or age on the values of the MDVP parameters was found. The acoustic structure of the voice of children with childhood dysphonia and vocal fold nodules differed significantly from the acoustic structure of those in the control group. A relationship between GRBAS features and MDVP analysis was found.ConclusionsVoice acoustic analysis is a valuable tool for assessing voice quality in children. The analysis can identify deviations from normal values that the human ear is unable to pick up.

W artykule przedstawiono wybrane zagadnienia pracy głosem w aspekcie monitorowania jego stanu. W kontekście dotychczasowych (statycznych) metod analizy statusu aparatu mowy i śpiewu przedstawiono znane metody pomiaru biomarkerów fizjologicznych służących do diagnozowania potencjalnych patologii. Zaprezentowano także metodę badania i konstrukcji systemu pomiarowego, który może być wykorzystany do bieżącej oceny stanu narządów mowy i śpiewu, tak by w czasie rzeczywistym możliwe było podjęcie adekwatnych działań, polegających zasadniczo na czasowym zaniechaniu wydawania dźwięków lub ograniczenia ich intensywności. W materiale wyeksponowano przewagę systemu pomiarowo-kontrolnego, stanowiącego techniczne wsparcie dla beneficjenta, nad systemem autokontroli – zawodnym przeważnie z przyczyn socjologicznych lub z powodu niedostatecznie czytelnych sygnałów ostrzegawczych, wysyłanych przez nasz organizm.

Purpose Laryngeal sensory neuropathy (LSN) is caused by a disorder of the superior laryngeal nerve or the recurrent laryngeal nerve. A diagnosis of LSN should include laryngeal electromyography (LEMG) and laryngovideostroboscopy (LVS). The aim of this study was to characterize the physical and subjective symptoms of neuropathy in patients diagnosed with LSN following COVID-19. Material and methods Since the beginning of the COVID-19 pandemic, 6 patients who had recovered from the disease presented to us with LSN symptoms. All patients underwent laryngological and phoniatric examination, objective and subjective voice assessment, and LEMG. Results The most common LSN symptom reported by patients was periodic hoarseness of varying severity. Other common symptoms were the sensation of a foreign body in the throat and voice fatigue. Endoscopy often showed functional abnormalities. The LSN patients could be characterized by LEMG recordings, and all showed abnormal activity of the cricothyroid (CT) muscle. The degree of EMG changes in the CT correlated moderately with the severity of dysphonia. Conclusions Sensory neuropathy of the larynx may be a long-lasting complication of SARS-COV-2 infection. The severity of EMG neuropathic changes in the CT muscle broadly corresponds to the severity of dysphonia.

The relation between the autonomic nervous system (ANS) and muscles of the vocal tract is of particular importance when considering the pathomechanism of a functional voice disorder.The aim of this study was to record electrophysiological indicators from the ANS as well as the tone of the external laryngeal muscle and test whether together they could point to an enhanced risk of primary functional voice disorder.The study material consisted of 81 people, 27 of whom were professional opera singers. None reported any voice complaints. The research comprised ENT and phoniatric examination, superficial electromyography (SEMG), and recording of physiological indicators (pulse rate, skin resistance).All subjects had a clear voice with no sign of vocal disability. Endoscopy revealed laryngeal hyperfunction in 26 people. SEMG revealed that the 26 had increased external laryngeal muscle tone during phonation, and this finding correlated with a change in certain electrophysiological indicators HRV, BVP, EDA.We conclude that anomalies in electrophysiological parameters in individuals with subclinical symptoms of functional voice disorder may be at risk of developing fully symptomatic hyperfunctional dysphonia in the future. Vocal training, which differentiates singers and non-singers, is known to have an effect on subclinical hyperfunctional dysphonia.By measuring indicators of hyperfunctional dysphonia, it may be possible to take remedial action before symptomatic dysphonia develops.

WstępNosowanie to subiektywne odczucie nieprawidłowej wartości rezonansu nosowego w mowie. Miarą obiektywną nosowania jest nosowość wyrażająca stosunek rezonansu nosowego do łącznej wartości rezonansu nosowego i ustnego.CelCelem pracy był pomiar na nazometrze cyfrowym udziału rezonansu nosowego podczas artykulacji w populacji zdrowych dorosłych Polaków. Kolejnym celem było sprawdzenie, czy opracowane w przeszłości testy artykulacyjne do oceny rezonansu nosowego mogą być stosowane na nowoczesnych urządzeniach cyfrowych.Materiał i metodyMateriał w pracy stanowiło 45 osób z prawidłowo rozwiniętą mową, prawidłowym słuchem oraz brakiem odchyleń w badaniu otolaryngologiczno-foniatrycznym. Pacjentów badano testami językowymi opracowanymi przez Gąsiorka. Użyto testu I, III i VII.WynikiŚrednie wyniki nosowości (śrN) podczas pierwszego testu zawierającego samogłoski (śrNI) w całej grupie badanej wyniosły 18,6% (SD 8,8%); testu zawierającego zdania (śrNIII) – 14,7% (SD 4,1%); podczas czytania tekstu śrNVII – 11,9% (SD 3,8%). Analiza statystyczna nie wykazała istotnych różnic pomiędzy płcią a wynikami uzyskanymi w każdym z testów.WnioskiWykazano, że opracowane i wykorzystywane do tej pory testy językowe można zastosować na nowoczesnych urządzeniach cyfrowych. Autorzy rekomendują zastosowanie zróżnicowanych testów językowych dla dzieci i osób dorosłych.

Aim/Background: Individuals deprived of full hearing ability suffer from many problems in their social, professional, and personal lives. Prolonged hearing deprivation, particularly in children, results in many consequences including loss of control of one’s voice. Impaired hearing control of the voice leads to dysphonia of different degrees. The aim of this study was to analyse acoustic voice parameters in hearing-impaired, school-aged children (7–12 years) and the influence of treatment type on voice quality. Material and method: The subjects in this study were a group of 83 Polish school children, aged 7–12 years. ENT and phoniatric examination were performed on each subject prior to inclusion. Acoustic voice analysis was performed for each individual. The linguistic material was a prolonged [a] vowel. The acoustic analysis was performed with a digital spectrograph KAY 4300B for multidimensional voice analysis MDVP (Multi-Dimensional Voice Profile). The criterion to include patients in the study group was a profound prelingual, sensorineural hypoacusis. Within the study group, four subgroups were categorised according to the use of hearing devices: 20 children without any type of hearing device (HL), 20 children with hearing aids (HA), and 20 children with cochlear implants (CI). The children using hearing aids and cochlear implants were included in the study 6 months after the hearing rehabilitation was implemented. The control group (NH) consisted of 23 normal-hearing children, in the same age group, without any co-existing voice disorders. The statistical level of significance p < 0.05 was used. Results: The selected, clinically significant voice parameters were analysed for the groups of children in the study.

Voice diseases occupy the third place among all of the diagnosed occupational disorders in Poland. There still exists the necessity to implement effective and economical methods of the primary and secondary prevention of voice disorders in teachers. The aim of this study was to assess the effectiveness of comprehensive voice rehabilitation in teachers, conducted within a health resort hospital.The results of comprehensive voice rehabilitation in 100 teachers with job seniority of 10-30 years (M = 17 years), conducted during 24-day-long staying in a sanatorium, are presented in this research. Phoniatrical and laryngological examinations (maximum phonation time [MPT], perceptual assessment of voice in GRBAS scale, laryngovideostroboscopy, and acoustic analysis of voice), self-assessment of voice (theImprovements of objective acoustic parameters, a perceptual assessment of voice, and a self-assessment of VHI and MPT were observed. Phonation style changes were confirmed in the laryngovideostroboscopic examination. Phonation closure improved significantly in 30% of the examined teachers. Moreover, 97% of the participants confirmed in the questionnaire the effectiveness and purposefulness of periodic recurrence of such rehabilitation courses.The results of this research as well as the positive feedback from the participants of inpatient rehabilitation confirmed the effectiveness of occupational voice disorder rehabilitation in sanatorium (inpatient) conditions. Treatment and rehabilitation in a stationary form should aim to achieve voice improvement and job continuation. Such a procedure may contribute to reducing the financial outlays related to treatment, health leaves and occupational pensions. Med Pr. 2021;72(4):399-405.Schorzenia narządu głosu zajmują 3 miejsce wśród rozpoznawanych chorób zawodowych w Polsce. Nadal istnieje potrzeba wdrażania skutecznych i ekonomicznych metod prewencji pierwotnej i wtórnej zaburzeń głosu u nauczycieli. Celem pracy była ocena skuteczności kompleksowej rehabilitacji głosu u nauczycieli prowadzonej w warunkach szpitala uzdrowiskowego.Przedstawiono wyniki kompleksowej rehabilitacji głosu przeprowadzonej podczas 24-dniowego turnusu sanatoryjnego u 100 nauczycielek ze stażem pracy 10–30 lat (M = 17 lat). W pierwszym i ostatnim dniu turnusu wykonano badania laryngologiczne i foniatryczne [czas fonacji (Stwierdzono poprawę obiektywnych parametrów akustycznych, oceny percepcyjnej głosu, samoceny głosu VHI i MPT. Zmiany w sposobie fonacji potwierdzono w badaniu laryngowideostroboskopowym, w którym obserwowane zwarcie fonacyjne poprawiło się znamiennie u 30% badanych. W ankiecie oceniającej korzyści z sanatoryjnej rehabilitacji głosu 97% uczestników potwierdziło skuteczność i celowość okresowego powtarzania takiej rehabilitacji.Wyniki przedstawionych badań i pozytywne oceny uczestników rehabilitacji sanatoryjnej potwierdzają skuteczność sanatoryjnej terapii zawodowych zaburzeń głosu. Leczenie i rehabilitacja w formie stacjonarnej powinny zmierzać do poprawy głosu oraz kontynuacji pracy zawodowej. Tak ukierunkowane postępowanie może przyczynić się do zmniejszenia nakładów finansowych związanych z leczeniem, urlopami dla poratowania zdrowia i rentami zawodowymi. Med. Pr. 2021;72(4):399–405.

Purpose In most cases, tinnitus co-exists with hearing loss, suggesting that poorer speech understanding is simply due to a lack of acoustic information reaching the central nervous system (CNS). However, it also happens that patients with tinnitus who have normal hearing also report problems with speech understanding, and it is possible to suppose that tinnitus is to blame for difficulties in perceptual processing of auditory information. The purpose of the study was to evaluate the auditory processing abilities of normally hearing subjects with and without tinnitus. Methods The study group comprised 97 adults, 54 of whom had normal hearing and chronic tinnitus (the study group) and 43 who had normal hearing and no tinnitus (the control group). The audiological assessment comprised pure-tone audiometry and high-frequency pure-tone audiometry, impedance audiometry, and distortion product oto-acoustic emission assessment. To evaluate possible auditory processing deficits, the Frequency Pattern Test (FPT), Duration Pattern Test (DPT), Dichotic Listening Test (DLT), and Gap Detection Threshold (GDT) tests were performed. Results The tinnitus subjects had significantly lower scores than the controls in the gap detection test (p p Conclusion In normally hearing patients, the presence of tinnitus may be accompanied with auditory processing difficulties.

Purpose The objective was to investigate whether a patient’s preoperative test results can predict the need for future reoperation in unilateral vocal fold paralysis (UVFP). Methods A single-centre retrospective study was performed. The study group consisted of 18 patients with UVFP who had been treated with injection laryngoplasty but who required further treatment and were augmentated again within 36 months. The control group consisted of 33 injected patients who had not required reintervention up to 36 months later. Results Only glottal gap was associated with a relative risk for reinjection. Glottal gap was found to be severe in 77.8% of the patients from the study group compared to 42.4% of the controls, and the difference was statistically significant. The kind of injected material (calcium hydroxylapatite or hyaluronic acid), age, and voice assessment (perceptual, objective, or subjective) did not seem to affect the likelihood of reoperation being needed. There were no between-group statistically significant differences in individual aspects of the GRBAS scale. The global score was slightly higher in the study group, but it did not reach statistical significance (U = 198.5; p = 0.09). A comparison of VHI scores did not yield statistically significant differences between the study and control groups. No significant differences in objective acoustic voice parameters were observed between the groups. Conclusion Only glottal gap occurred to be associated with a relative risk for reinjection. A kind of injected material (CaHA or HA), age, perceptual, objective and subjective voice assessment do not seem to impact the likelihood of reoperation in patients with UVFP.

WprowadzeniePsychogenne zaburzenia słuchu są niejednorodną jednostką chorobową, charakteryzującą się obecnością rozbieżności pomiędzy faktycznym progiem słuchu pacjenta a progiem jaki on podaje. Mogą one być manifestacją zaburzeń konwersyjnych, w których nieuświadomione problemy ze sfery emocjonalnej zostają przekształcone w objawy somatyczne. Ten typ psychogennych zaburzeń słuchu stanowi największe trudności diagnostyczne, a większość autorów zgadza się, że jego częstość występowania jest niedoszacowana.Opis przypadkuOpisywany przypadek dotyczy pacjentki, u której w 12 rż. po traumatycznym przeżyciu wystąpiły problemy ze słuchem. U dziewczynki rozpoznano wówczas obustronny niedosłuch odbiorczy głębokiego stopnia. Pacjentka nosiła aparaty słuchowe, jednak z powodu nawracających zapaleń przewodów słuchowych zewnętrznych, które wystąpiły po kilku latach użytkowania aparatów, zgłosiła się do innej poradni audiologiczno-foniatrycznej. Podczas badań diagnostycznych uwagę lekarza zwróciła zadziwiająco dobra komunikacja z pacjentką bez aparatów słuchowych oraz obustronna obecność odruchów z mięśnia strzemiączkowego. Z tego powodu wykonano badanie emisji otoakustycznych (TEOAE), którego wynik był prawidłowy, oraz badanie potencjałów wywołanych z pnia mózgu (ABR), które wykazało obustronnie progi słyszenia w zakresie normy. U pacjentki rozpoznano psychogenne zaburzenia słuchu. Dzięki szczegółowemu omówieniu diagnozy i wdrożeniu odpowiedniego postępowania, czyli terapii psychologicznej, u pacjentki nastąpiła remisja. Nie wymagała dalszego protezowania słuchu.WnioskiPsychogenne zaburzenia słuchu o typie zaburzeń konwersyjnych mogą stanowić trudności diagnostyczne. Nieprawidłowa diagnoza może narazić pacjenta na niepotrzebne cierpienia związane z inwazyjną diagnostyką i leczeniem, a także uniemożliwia wprowadzenie odpowiedniego postępowania jakim jest w tym wypadku psychoterapia. Celem pracy jest przedstawienie trudności diagnostycznych w przypadku psychogennych zaburzeń słuchu o typie zaburzeń konwersyjnych oraz podniesienie świadomości lekarzy na temat tego schorzenia, gdyż wiele doniesień wskazuje na jego niską rozpoznawalność. Autorzy pragną także podkreślić jak ważna dla pacjenta jest odpowiednia procedura audiologiczna umożliwiająca postawienie właściwej diagnozy.

Partial deafness is a condition characterised by normal hearing thresholds in low frequencies and increased hearing thresholds (nearly deafness) for high frequencies. Typical hearing aids are rather of a very limited use in this condition as they do not improve understanding of speech. Patients with partial deafness can be presently treated with cochlear implants, which had not been used before due to the risk of damage of hearing remains by electrode introduced into cochlea. The purpose of our study was an objective and subjective assessment of voice quality in partial deafness patients before and after cochlear implantation. The subjects in this study were 25 post-lingual, bilaterally partially deaf patients, 13 females and 12 males. The reference group composed of 55 normal hearing individuals (28 females and 27 males). The acoustic analysis was performed with a multidimensional voice analysis MDVP (Multi Dimension Voice Program), and the subjective assessment was done with GRBAS scale. Initial analysis of voice changes in partial deafness patients was performed versus normal hearing individuals, then voice parameters were measured and perceptual voice assessment was done before and 9 months after cochlear implantation. Measurements of acoustic voice parameters in partially deaf patients showed changes in most of frequency, amplitude, noise and subharmonic components versus normal hearing control group. The most significant, statistically important changes were observed in fundamental frequency variation (vF0), absolute jitter (Jita), jitter percent (Jitt), amplitude perturbation quotient (APQ), smoothed amplitude perturbation quotient (sAPQ), relative average perturbation (RAP), peak amplitude variation (vAm), relative amplitude modulation (Shim), percent shimmer (%Shim), pitch perturbation quotient (PPQ), smoothed pitched perturbation quotient (sPPQ), degree of subharmonics (DSH), degree of voiceless (DUV), number of subharmonic segments (NSH), noise-to-harmonic ratio (NHR), voice turbulence index (VTI). All patients in the study group were subjects to cochlear implantation. After 9 months objective and subjective assessment of patients` voices were performed again. Statistically important changes were identified in average fundamental frequency variability (vF0), relative amplitude modulation index (ShdB), noise-to-harmonic ratio (NHR), number of subharmonics NSH, degree of subharmonics (DSH) and the degree of voiceless (DUV). Comparison of the objective voice parameters changes after cochlear implantation with subjective, perceptual voice quality assessments leads to observation, that improvement of subjective voice quality after cochlear implantation takes place parallelly with improvement of certain objective acoustic voice parameters and some correlations exist. We found, that G correlates with vF0 and Shim, R correlates with DSH and NSH, B correlates with NSH and NHR, A correlates with DUV. We did not prove correlation of S with any of the objective parameters in our research group. Our study proved, that acoustic and perceptual features of voice in partially deaf adults are different than in normally hearing people and cochlear implantation in partial deafness patients is an effective tool to improve hearing and leads to improvement of the acoustic structure of the voice.Partial deafness is a condition characterised by normal hearing thresholds in low frequencies and increased hearing thresholds (nearly deafness) for high frequencies. Typical hearing aids are rather of a very limited use in this condition as they do not improve understanding of speech. Patients with partial deafness can be presently treated with cochlear implants, which had not been used before due to the risk of damage of hearing remains by electrode introduced into cochlea. The purpose of our study was an objective and subjective assessment of voice quality in partial deafness patients before and after cochlear implantation. The subjects in this study were 25 post-lingual, bilaterally partially deaf patients, 13 females and 12 males. The reference group composed of 55 normal hearing individuals (28 females and 27 males). The acoustic analysis was performed with a multidimensional voice analysis MDVP (Multi Dimension Voice Program), and the subjective assessment was done with GRBAS scale. Initial analysis of voice changes in partial deafness patients was performed versus normal hearing individuals, then voice parameters were measured and perceptual voice assessment was done before and 9 months after cochlear implantation. Measurements of acoustic voice parameters in partially deaf patients showed changes in most of frequency, amplitude, noise and subharmonic components versus normal hearing control group. The most significant, statistically important changes were observed in fundamental frequency variation (vF0), absolute jitter (Jita), jitter percent (Jitt), amplitude perturbation quotient (APQ), smoothed amplitude perturbation quotient (sAPQ), relative average perturbation (RAP), peak amplitude variation (vAm), relative amplitude modulation (Shim), percent shimmer (%Shim), pitch perturbation quotient (PPQ), smoothed pitched perturbation quotient (sPPQ), degree of subharmonics (DSH), degree of voiceless (DUV), number of subharmonic segments (NSH), noise-to-harmonic ratio (NHR), voice turbulence index (VTI). All patients in the study group were subjects to cochlear implantation. After 9 months objective and subjective assessment of patients` voices were performed again. Statistically important changes were identified in average fundamental frequency variability (vF0), relative amplitude modulation index (ShdB), noise-to-harmonic ratio (NHR), number of subharmonics NSH, degree of subharmonics (DSH) and the degree of voiceless (DUV). Comparison of the objective voice parameters changes after cochlear implantation with subjective, perceptual voice quality assessments leads to observation, that improvement of subjective voice quality after cochlear implantation takes place parallelly with improvement of certain objective acoustic voice parameters and some correlations exist. We found, that G correlates with vF0 and Shim, R correlates with DSH and NSH, B correlates with NSH and NHR, A correlates with DUV. We did not prove correlation of S with any of the objective parameters in our research group. Our study proved, that acoustic and perceptual features of voice in partially deaf adults are different than in normally hearing people and cochlear implantation in partial deafness patients is an effective tool to improve hearing and leads to improvement of the acoustic structure of the voice.

This article presents an overview of information on the development of voice, based on a detailed analysis of the literature. The data demonstrate voice abnormalities in individuals with hearing impairment as compared to individuals with normal hearing. Many researchers believe that the main factor leading to voice abnormalities among hearing-impaired individuals is incorrect auditory feedback resulting from higher hearing thresholds. This lack of feedback leads to abnormal encoding of neuronal patterns in cortical regions of the brain, which results in a disrupted control of internal and external laryngeal muscles.

Celem pracy jest przedstawienie metodyki postępowania terapeutyczno-rehabilitacyjnego u osób jąkających się, opracowanego przez zespół specjalistów Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu. Schemat postępowania terapeutyczno-rehabilitacyjnego u osób jąkających się wyszczególnia wszystkie stosowane w IFPS metody z uwzględnieniem kolejności i czasu ich zastosowania. Program zawiera wieloprofilowe elementy terapeutyczne w rehabilitacji logopedycznej, takie jak: ćwiczenia oddechowe, ćwiczenia oddechowo-emisyjne, ćwiczenia motoryki artykulacyjnej, ćwiczenia startu mowy i rytmizacji wypowiedzi, ćwiczenia relaksacyjne oraz ćwiczenia z cyfrowym korektorem mowy (CKM) w schemacie zajęć indywidualnych i grupowych. Opracowany program postępowania zastosowano w grupie pacjentów jąkających się, osiągając pozytywne efekty terapeutyczne. Wyniki badań obiektywnych wskazują, że opracowany i wdrożony program leczniczo-rehabilitacyjny z wyszczególnieniem działań logopedycznych i zastosowaniem cyfrowego korektora mowy (CKM) jest wartościowym narzędziem w terapii osób jąkających się.

Celem pracy jest prezentacja wyników badań uczniów poddanych terapii za pomocą metody Tomatisa realizowanej w ramach projektu: „Uwaga! Sposób na sukces”. Oceny efektywności terapii dokonano na podstawie analizy wyników testów uwagi i lateralizacji słuchowej przeprowadzonych przed rozpoczęciem terapii oraz po jej zakończeniu. Uzyskane wyniki wskazują na poprawę w zakresie wszystkich mierzonych funkcji: uwagi słuchowej zewnętrznej, uwagi słuchowej wewnętrznej, dyskryminacji dźwięków oraz lokalizacji dźwięków.

WstępFoniatrzy często nie stwierdzają zmian patologicznych na fałdach głosowych u pacjentów zgłaszających problemy głosowe. Obserwują natomiast u nich wzmożone ruchy w obszarze nadgłośniowym, czyli elementach leżących bezpośrednio nad fałdami głosowymi. Ruchy te to przywodzenie fałdów przedsionkowych do wnętrza krtani, zwane kompresją przyśrodkową (FVF), oraz zbliżanie podstawy nagłośni i chrząstek nalewkowatych do wnętrza krtani, określane jako kompresja przednio- -tylna (AP). Zwykle aktywności ruchowej okolicy nagłośniowej towarzyszą ruchy ścian gardła.CelOpracowanie kryteriów oceny czynności przedsionka krtani i gardła dolnego na podstawie analizy obrazów wideofiberoskopowych uzyskanych od losowo wybranych osób. Każdy badany wymawiał ciągłą głoskę [i] z narzuconą, różną wysokością i głośnością: 1) wygodną głośnością i wysokością, 2) wysoko z wygodną głośnością, 3) nisko z wygodną głośnością, 4) głośno z wygodną wysokością.Materiał i metodaMateriał w pracy stanowiło 50 osób. Materiał nagraniowy analizowano po jednej klatce, wybranej z ataku dźwięku oraz przebiegu fonacji. Przeanalizowano łącznie 400 obrazów. W każdym obrazie oceniano parametry odzwierciedlające przestrzeń gardła dolnego i przedsionka krtani. Zwracano uwagę na odległość nasady nagłośni od chrząstek nalewkowatych (AP), stopień przywodzenia fałdów przedsionkowych (FVF) oraz konfigurację gardła dolnego (G). Nasilenie cech świadczących o dużej aktywności mięśni toru głosowego, widoczne w postaci zmniejszenia (kompresji) przestrzeni gardła dolnego oraz przedsionka krtani, przedstawione zostało w 4-punktowej skali (0 – brak, 1– mały, 2 – średni, 3 – duży stopień kompresji).WynikiCzynność nadgłośniowa krtani i gardła dolnego różnego stopnia była cechą często obserwowaną w badanym materiale.WnioskiWzmożoną aktywność części nagłośniowej i gardła dolnego obserwowano podczas rozpoczynania fonacji (ataku) oraz w trakcie jej przebiegu podczas zadań związanych ze zmianą wysokości głosu.

Autyzm dziecięcy i zespół Aspergera to zaburzenia neurorozwojowe należące do grupy całościowych zaburzeń rozwojowych. Odrębność zespołu Aspergera i jego kryteria diagnostyczne od lat budzą kontrowersje wśród badaczy i klinicystów. W pracy podjęto analizę potencjalnych różnic między autyzmem dziecięcym i zespołem Aspergera w sferze języka i komunikacji. Omawiane w artykule badania wskazują na brak jakościowych różnic między oboma zaburzeniami i na nieefektywność do niedawna obowiązujących kryteriów diagnostycznych ICD-10 i DSM-IV-TR. Wspierają zatem hipotezę dotyczącą kontinuum nieprawidłowości w obrębie zaburzeń ze spektrum autyzmu, aniżeli odrębność poszczególnych zaburzeń z grupy całościowych zaburzeń rozwojowych.

WstępWśród pacjentów zgłaszających się do gabinetu Katedry Audiologii i Foniatrii UMFC z powodu zaburzeń głosu były osoby grające na instrumentach dętych.CelZbadanie, czy czynności wykonywane na poziomie gardła i krtani w czasie gry na instrumencie dętym mogą być przyczyną zmian patologicznych krtani.Materiał i metodyPrzebadano 25 instrumentalistów. U wszystkich przeprowadzono wywiad i badanie laryngologiczne. Następnie wykonano badanie wideonaWynikiU ośmiu osób stwierdzono problemy głosowe. Analiza obrazów fiberoskopowych wykazała, że w czasie grania na instrumencie może dochodzić do patologicznego zwierania fałdów głosowych.WnioskiBadania wykazały, że należy uwzględnić technikę gry jako czynnik etiologiczny w zaburzeniach głosu, a osoby grające na instrumentach dętych powinny być objęte opieką foniatryczną i – w razie potrzeby – rehabilitacją.

Tinnitus jest percepcją dźwięku bez zewnętrznego źródła stymulacji akustycznej. Większość osób habituuje fantomowe dźwięki, jednakże około 1–2% ludzi odczuwa szumy uszne jako bardzo dokuczliwe, pogarszające jakość ich życia. Z uwagi na fakt, że szumy są często związane z niedosłuchem pochodzenia ślimakowego, źródła ich generacji upatrywano w ślimaku. Dzięki współczesnym metodom neuroobrazowania możliwa stała się identyfikacja regionów w ośrodkowym układzie nerwowym związanych z szumami. Deprywacja słuchowa powoduje wzrost neuronalnej aktywności, jej synchronizację, zmiany w tonotopowej organizacji centralnych ośrodków słuchowych oraz zmiany poza układem słuchowym odpowiedzialne za powstawanie szumów. Celem artykułu jest przedstawienie hipotez na temat różnych patomechanizmów powstawania szumów usznych.

WstępWyrażanie emocji związane jest z określonym modelem prozodycznym, czyli różni się zakresem wysokości i dynamiki głosu. Celem pracy było zbadanie czynności gardła i krtani towarzyszącej okazywaniu różnych emocji.Materiał i metodaMateriał stanowiło 16 osób. Ruchy gardła i krtani były nagrywane z wykorzystaniem wideonasofiberoskopii, podczas ciągłej fonacji głoski [i] najpierw bez emocji, na różnej wysokości i głośności, a następnie podczas wyrażania emocji: gniewu, radości, strachu, smutku, zdziwienia, obrzydzenia i pogardy. Przeanalizowano 160 obrazów wideo nagranych podczas fonacji każdego zadania. Porównywano stopień kompresji przestrzeni nadgłośniowych dla fonacji z wyrażaniem emocji i bez emocji. Jednocześnie oceniano, jaka cecha głosu dominuje w każdym typie emocji.WynikiW obrazach fiberoskopowych gardła i krtani uzyskanych w przebiegu fonacji z wyrażaniem emocji stwierdzano większą kompresję niż na obrazach pochodzących z fonacji dźwięku wygodnego, bez emocji. Największy stopień kompresji gardła dolnego i przedsionka krtani stwierdzono dla obrzydzenia, pogardy i gniewu, najmniejszy dla strachu i smutku oraz radości.WnioskiCzynność toru nadgłośniowego zależy od jakości tworzonego głosu i intencji wypowiedzi.

Współcześnie badanie elektromiograficzne jest złotym standardem diagnostycznym i prognostycznym w ocenie systemu nerwowo-mięśniowego. Wykorzystywane jest przede wszystkim w neurologii, do rozpoznawania chorób mięśni i nerwów obwodowych. Niniejszy artykuł ma na celu przegląd literatury światowej na temat współczesnego zastosowania badania elektromiograficznego w otolaryngologii i foniatrii.

Realizacja największego w świecie programu otochirurgicznego, obejmującego przeprowadzenie kilkunastu tysięcy procedur rocznie, pozwoliła na stopniowe wdrażanie nowych rozwiązań technologicznych. Wiązało się to z zastosowaniem – najczęściej pierwszym w Polsce i jednym z pierwszych w świecie – różnych typów implantów ślimakowych, implantów ucha środkowego i implantów zakotwiczonych w kości skroniowej, wykorzystujących przewodnictwo kostne. W niniejszym opracowaniu przedstawiono w ujęciu historycznym wdrażanie i stosowanie kolejnych innowacyjnych rozwiązań. Za najistotniejsze uznano zaprezentowanie aktualnych wskazań do stosowania różnych typów implantów. Jest to część szerszego programu i koncepcji Skarżyńskiego, odnoszącej się do aktualnych możliwości leczenia różnych ubytków słuchu. W artykule pokazano ponadto często własne, oryginalne rozwiązania chirurgiczne, które były modyfikowane wraz z upływem czasu.

WstępTerminowi rowek głośni funkcjonującemu w polskim piśmiennictwie odpowiadają w literaturze anglojęzycznej dwa terminy – sulcus vocalis i sulcus vergeture.Cel pracyCelem pracy była analiza trudności w procesie diagnostycznym rowka głośni.Materiał i metodyMateriał pracy stanowiła grupa 25 pacjentów z rowkiem głośni (15 kobiet i 10 mężczyzn). U 14 osób rozpoznano rowek o charakterze sulcus vergeture, a u 11 sulcus vocalis. U pacjentów wykonano laryngowideostroboskopię, ocenę percepcyjną głosu (GRBAS) oraz wieloparametryczną akustyczną analizę głosu. Śródoperacyjnie, przy użyciu mikroskopu operacyjnego, wykonywano dokładną ocenę wizualną i palpacyjną fałdów głosowych.WynikiW przedoperacyjnym badaniu wideolaryngostroboskopowym stwierdzono obecność poszerzonych naczyń krwionośnych u 36% osób z sulcus vergeture i u 54% z sulcus vocalis. Usztywnienie fałdu głosowego obserwowano u ponad połowy badanych. U prawie wszystkich chorych występowały zaburzenia fali śluzówkowej. U żadnego z pacjentów nie odnotowano pełnego zwarcia fonacyjnego. U 10 badanych w przedoperacyjnym badaniu stroboskopowym postawiono rozpoznanie rowka głośni typu vergeture, które zostało potwierdzone podczas mikrolaryngoskopii śródoperacyjnej. U pozostałych 15 chorych w przedoperacyjnym procesie diagnostycznym rozpoznano inne patologie fałdów głosowych i rozpoznania te zostały zweryfikowane podczas zabiegu.Wnioski1. Rowek głośni jest patologią trudną do rozpoznania w badaniu wideolaryngostroboskopowym. Czasem dopiero mikrolaryngoskopia śródoperacyjna pozwala postawić ostateczną diagnozę; 2. Większe trudności diagnostyczne występują w przypadku sulcus vocalis; 3. Trudności w postawieniu przedoperacyjnego rozpoznania pogłębia współistnienie z rowkiem innych patologii fałdów głosowych.

WstępLaryngomalacja jest najczęstszą wrodzoną wadą krtani. Odpowiada za około 65–75% przypadków wrodzonego stridoru. Etiologia choroby pozostaje niejasna. Skutkiem laryngomalacji jest zapadanie się podczas wdechu wiotkich chrząstek górnego piętra krtani. Laryngomalacja w większości przypadków ustępuje samoistnie, a interwencji chirurgicznej wymaga około 10% dzieci z bardzo ciężkim przebiegiem choroby. Rozpoznanie opiera się na wywiadzie i laryngoskopii bezpośredniej bez intubacji. Obecnie coraz częstsze zastosowanie ma wideolaryngoskopia.Cel pracyCelem pracy była analiza obrazu krtani uzyskanego w badaniu wideolaryngoskopowym u niemowląt diagnozowanych w Klinice Audiologii i Foniatrii Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu z powodu podejrzenia laryngomalacji.Materiał i metodyNiemowlęta z laryngomalacją wyselekcjonowano z 910 dzieci, które w latach 2009–2014 zgłosiły się do Kliniki Audiologii i Foniatrii IFPS z objawami zaburzeń oddychania lub/i zaburzeń głosu. Grupę badaną stanowiło 20 niemowląt (5 dziewczynek i 15 chłopców, 2–9 m.ż.). Wszystkich pacjentów poddano kompleksowemu badaniu laryngologiczno-foniatrycznemu, ze szczególnym uwzględnieniem badania wideonasolaryngoskopowego. Endoskopię wykonano z dojścia przez nos, przy użyciu fiberoskopu firmy Xion o średnicy 3,2 mm. Wyniki badań oraz filmy i zdjęcia poddano analizie retrospektywnej oraz porównawczej.WynikiPrzeprowadzone badania pozwoliły na rozpoznanie laryngomalacji u wszystkich pacjentów. Objawy uwidocznione w badaniu wideonasofiberoskopowym to, występujące w różnych zestawieniach, zapadanie się fałdów nalewkowo-nagłośniowych, zapadanie się chrząstek nalewkowatych oraz nagłośnia zwinięta w kształcie litery Ω. Zaobserwowano, że tylko jeden objaw endoskopowy występował u 9 pacjentów, u 9 obecne były jednocześnie dwa z nich, natomiast u 2 potwierdzono współwystępowanie wszystkich 3 objawów. Dodatkowo u 2 niemowląt stwierdzono, nieopisywany dotąd w literaturze, przerost fałdów rzekomych.WnioskiW przebiegu laryngomalacji występują zarówno izolowane, jak i współistniejące zaburzenia strukturalno-anatomiczne. Endoskopia umożliwia klasyfikację wrodzonej wiotkości krtani na podstawie anatomicznych przyczyn jej występowania. Stosowane obecnie klasyfikacje laryngomalacji zawierają jedynie najczęstsze izolowane zaburzenia anatomiczne. Wykorzystanie obrazów uzyskanych podczas nasofiberoskopii u pacjentów, którzy nie wymagają interwencji chirurgicznej, mogłoby posłużyć stworzeniu nowego systemu klasyfikacji, uwzględniającego zarówno zaburzenia izolowane, jak i złożone.

WprowadzeniePresbyfonia jest globalnym procesem obejmującym wszystkie struktury traktu głosowego. Fizjologiczne starzenie się narządu głosu prowadzi do atrofii fałdów głosowych, degeneracji struktury warstwowej lamina propria, do zmian w obrębie stawu pierścienno-nalewkowego, co skutkuje niewydolnością fonacyjną głośni.CelCelem pracy była analiza jakości głosu po zabiegu laryngoplastyki iniekcyjnej u osób w wieku senioralnym.Materiał i metodyMateriał pracy stanowiła grupa 26 osób w wieku od 60 do 81 lat (średnia wieku 71,5 lat) z presbyfonią, u których wykonano zabieg laryngoplastyki iniekcyjnej. U wszystkich osób wykonano badanie laryngologiczno- -foniatryczne, obejmujące laryngovideostroboskopię (LVS), ocenę percepcyjną i akustyczną głosu. U wszystkich badanych przeprowadzono laryngoplastykę iniekcyjną z użyciem kwasu hialuronowego Badania kontrolne były wykonywane 6 miesięcy po augmentacji.WynikiW pooperacyjnym badaniu stroboskopowym zaobserwowano u wszystkich chorych częściowe lub całkowite zamknięcie szpary fonacyjnej. Ocena głosu w skali GRBAS wykazała poprawę jakości głosu po zabiegu. W analizie MDVP zaobserwowano zmniejszenie wartości wszystkich ocenianych parametrów amplitudowych oraz parametru Jitt i SPI, jednak nie były to różnice istotne statystycznie.WnioskiLaryngoplastyka iniekcyjna jest skuteczną metodą poprawy głosu u pacjentów z presbyfonią.

WprowadzenieJednostronne porażenie fałdu głosowego może mieć różną etiologię, jednak zwykle prowadzi do zaburzeń głosu o zmiennym stopniu nasilenia, zaburzeń połykania czy aspiracji. Metody leczenia obejmują rehabilitację głosu, chirurgię szkieletu krtani oraz laryngoplastykę iniekcyjną i mogą być stosowane osobno lub uzupełniać się.Cel pracyCelem pracy była analiza struktury akustycznej głosu u pacjentów z jednostronnym porażeniem fałdu głosowego leczonych chirurgicznie metodą laryngoplastyki iniekcyjnej.Materiał i metodyGrupę badaną stanowiły 42 osoby z jednostronnym porażeniem fałdu głosowego w wieku 21–77 lat. Przed leczeniem i po leczeniu u wszystkich badanych przeprowadzono badanie wideostroboskopowe krtani, percepcyjną ocenę głosu w skali GRBAS i obiektywną akustyczną analizę głosu MDVP (ang. Multidimensional Voice Program). U wszystkich wykonano zabieg laryngoplastyki iniekcyjnej. Badania kontrolne wykonywano 12 i 24 miesiące po operacji.WynikiPercepcyjna ocena głosu przeprowadzona 12 miesięcy po zabiegu wykazała poprawę w zakresie wszystkich ocenianych parametrów. Uzyskano istotną statystycznie poprawę wartości analizowanych parametrów oceniających zaburzenia częstotliwości i względnych pomiarów hałasu oraz zmniejszenie wartości parametrów amplitudowych. Stabilne wyniki utrzymywały się w kolejnym okresie obserwacji.WnioskiMetoda laryngoplastyki iniekcyjnej skutecznie poprawia jakość głosu u pacjentów z niedomykalnością fonacyjną głośni. Trwały efekt głosowy wskazuje na długotrwałe działanie zastosowanego materiału iniekcyjnego. Właściwy dobór kryteriów kwalifikacyjnych warunkuje skuteczność i trwałość leczenia.

Cel pracyCelem pracy jest przedstawienie autorskiego programu funkcjonalnej Rytmiczno-Ruchowej Rehabilitacji Głosu oraz efektów terapii przeprowadzonej u wokalisty z zaburzeniami głosu.Materiał i metody22-letni wokalista rozrywkowy z zaburzeniami głosu w mowie i śpiewie był leczony funkcjonalną metodą opracowaną przez pedagoga śpiewu i foniatrę w Katedrze Audiologii i Foniatrii UMFC. Wynik terapii oceniany był za pomocą wywiadu, VHI, odsłuchowej i fizykalnej oceny percepcyjnej, badania wideostroboskopowego i akustycznego, wykonanych przed terapią i 3 lata po rozpoczęciu terapii.WynikiBadania wykonane 3 lata od momentu rozpoczęcia terapii wykazały ustąpienie dolegliwości, redukcję punktów VHI, poprawę w ocenie funkcjonalnej oraz parametrach akustycznych i wibracji fałdów głosowych.WnioskiRytmiczno-Ruchowa Rehabilitacja Głosu może być skuteczna w terapii i profilaktyce zaburzeń głosu wokalisty.

Narząd słuchu odgrywa szczególną rolę u osób wykorzystujących słuch w pracy zawodowej (muzyków, reżyserów dźwięku). Nagłe pogorszenie słuchu często występujące niezależnie lub równolegle z szumami usznymi może im znacznie utrudniać wykonywanie pracy. Pogorszenie progu słyszenia o co najmniej 30 dB dla trzech sąsiadujących częstotliwości oktawowych tonów słyszalnych stanowi obecnie kryterium rozpoznania nagłej głuchoty. U osób zawodowo posługujących się słuchem już dużo mniejszy ubytek słuchu, często dla częstotliwości spoza zakresu oznaczanego w standardowej audiometrii tonalnej, może powodować znaczny dyskomfort w pracy zawodowej. Dlatego konieczne jest zwrócenie szczególnej uwagi na tę grupę zawodową pod kątem ustalenia rekomendowanych procedur postępowania w sytuacji nagłego pogorszenia słuchu, nawet jeśli niedosłuch nie spełnia kryteriów nagłej głuchoty. Zasadne wydaje się również opracowanie odrębnych standardów dla tej grupy zawodowej.

Zdolność do rozpoznawania zniekształconych bodźców słownych jest ważnym aspektem przetwarzania informacji słuchowej. Testy sprawdzające tę umiejętność powinny wchodzić w skład baterii przesiewowych czułych na wykrywanie ośrodkowych zaburzeń przetwarzania słuchowego (ang. Auditory Processing Disorder, APD). W prezentowanej pracy przedstawiono podstawy teoretyczne oraz wybrane testy do oceny zdolności do rozpoznawania mowy zniekształconej w wyniku filtracji częstotliwościowej, kompresji czasowej lub mowy prezentowanej w obecności sygnału zakłócającego.

Cel pracyPorównanie oceny percepcyjnej głosu w skali GRBAS ze wskaźnikiem niepełnosprawności głosowej (VHI) u pacjentów w przebiegu refluksu krtaniowo-gardłowego (LPR).Materiał i metodyBadania przeprowadzono u 34 osób w wieku od 18 do 74 lat z zaburzeniami głosu i obrazem refluksowego zapalenia krtani w badaniu wideolaryngostroboskopowym (VLS). Obraz laryngoskopowy zmian oceniano w skali patologii refluksowej RFS (ang. Reflux Finding Score). Subiektywnej oceny głosu dokonywano w skali percepcyjnej GRBAS, a samooceny głosu za pomocą wskaźnika niepełnosprawności głosowej VHI (ang. Voice Handicap Index). Oceniano wynik ogólny VHI oraz wartości uzyskane w podskalach – funkcjonalnej, emocjonalnej i fizycznej.Wyniki i wnioskiW grupie badanej u pacjentów z refluksem krtaniowo-gardłowym (LPR) przeważała lekka niesprawność głosu (68% badanych miało wynik ogólny wskaźnika VHI w granicach 0–30 punktów), 29% pacjentów prezentowało średnią niepełnosprawność głosu (VHI między 31 a 60 punktów), zaś wynik samooceny w granicach 61–120 punktów, określany jako poważna niesprawność głosu, uzyskało 9% badanych. Średnio wynik ogólny VHI wyniósł 29,88 pkt. W ocenie percepcyjnej głosu przeważał zapis G1R1B0A0S1 (38% badanych). Stwierdzono zależność pomiędzy stopniem chrypki (parametr G) a wartością wskaźnika niepełnosprawności głosowej VHI zarówno wyniku ogólnego, jak i poszczególnych jego podskal. Dla pozostałych parametrów R, B, A i S nie uzyskano istotnych statystycznie zależności. Zastosowanie subiektywnej oceny głosu w skali GRBAS i wskaźnika niepełnosprawności głosowej VHI jest wartościowym narzędziem u pacjentów z refluksem krtaniowo-gardłowym. Z uwagi na małą liczebność grupy badanej praca wymaga kontynuacji.

W artykule przedstawiono przegląd aktualnego stanu wiedzy na temat roli układu nerwowego w procesie powstawania głosu fizjologicznego z uwzględnieniem doniesień literaturowych z ostatnich 5 lat. Współcześnie uznawana teoria tworzenia głosu zakłada, że do jego powstania konieczne jest współdziałanie układów mięśniowo-szkieletowego, oddechowego i nerwowego. W pracy prezentujemy wyniki badań własnych dotyczących aktywności obszarów kory mózgowej związanej z generowaniem głosu i mowy, w których wykorzystano funkcjonalny rezonans magnetyczny.

Pojęcie czasu znajduje się w kręgu zainteresowań zarówno humanistów (poetów, filozofów), jak i badaczy reprezentujących nauki matematyczno-przyrodnicze (lekarze, fizycy, psychologowie). Coraz więcej klinicystów jest również świadomych, że nieprawidłowa percepcja czasu nie tylko obniża jakość życia pacjentów, lecz także może być symptomem chorób neurologicznych lub psychiatrycznych. Zaburzenia w zakresie percepcji zdarzeń akustycznych w czasie współwystępują m.in. z ośrodkowymi zaburzeniami przetwarzania słuchowego, chorobą Parkinsona, ADHD, autyzmem, schizofrenią. Ze względu na stosunkowe częste występowanie zaburzeń w zakresie percepcji zdarzeń akustycznych w czasie, diagnoza w tym zakresie może mieć dużą wartość kliniczną. W prezentowanym artykule opisano zarówno najważniejsze paradygmaty badawcze i testy służące do oceny zdolności do analizowania zdarzeń akustycznych w czasie, jak i modele neuropsychologiczne percepcji czasu, niezbędne do zrozumienia zasad tworzenia testów.

W artykule przedstawiono przegląd aktualnej wiedzy na temat specyficznych zaburzeń rozwoju językowego (SLI). Zaburzenia prawidłowego rozwoju mowy u dzieci z dobrym słuchem i brakiem deficytów neurologicznych czy zaniedbań środowiskowych są przedmiotem badań prowadzonych od kilkudziesięciu lat. Istota SLI jest wciąż mało poznana. Diagnoza SLI wymaga współpracy specjalistów z różnych dziedzin, stosowania wystandaryzowanych testów językowych i kryteriów różnicowania.

Dysfagia to zaburzenie połykania będące wynikiem nerwowo-mięśniowych lub strukturalnych zaburzeń zachodzących w jamie ustnej, gardle i przełyku, upośledzających połykanie. Zaburzenia połykania stanowią problem interdyscyplinarny. W terapii pacjentów powinni uczestniczyć m.in. lekarze foniatrzy, laryngolodzy, neurolodzy, gastrolodzy, a także logopedzi, rehabilitanci i dietetycy. Do zadań logopedów należy diagnostyka zaburzeń fazy ustno-gardłowej połykania oraz przekazanie skutecznych technik terapeutycznych.

Od ponad siedmiu lat w Instytucie Fizjologii i Patologii Słuchu (IFPS) stosowana jest kompleksowa terapia słuchowa przeznaczona dla pacjentów z zaburzeniami głosu zwana Stymulacją Słuchową Głosu (SSG). W czasie tej terapii pacjenci poddawani są wieloaspektowej stymulacji, której istotne elementy to: stymulacja słuchowa, ćwiczenia autokontroli słuchowej, ćwiczenia oddechowe, fonacyjne, dykcji i prozodii mowy oraz właściwego nastawienia głosu. Ćwiczenia logopedyczne dobierane są indywidualnie, w zależności od trudności występujących w procesie tworzenia głosu.

WprowadzeniePostępowanie diagnostyczno-terapeutyczne w przypadku zaburzeń głosu u wokalistów zawsze jest zadaniem trudnym i odpowiedzialnym, zwłaszcza gdy zaburzenia te mają charakter czynnościowy.CelCelem pracy była ocena wyników wybranych testów psychoakustycznych, za pomocą których zbadano funkcje słuchowe u wokalistów z czynnościowymi zaburzeniami głosu.Materiał i metodaMateriał w pracy stanowiło 50 osób w wieku od 19 do 48 r.ż., pracujących na co dzień głosem. W grupie badanej było 30 wokalistów. Protokół badania obejmował badanie laryngologiczno-foniatryczne oraz ocenę audiologiczną. U wszystkich osób przeprowadzono ocenę niepełnosprawności głosowej z wykorzystaniem kwestionariusza VHI oraz wykonano dwa testy psychoakustyczne oceniające funkcje czasowego przetwarzania słuchowego – test oceny sekwencji tonów różniących się częstotliwością (ang. Frequency Pattern Test, FPT) oraz test oceny sekwencji tonów różniących się długością (ang. Duration Pattern Test, DPT).WynikiW grupie wokalistów z problemami głosowymi wartości testu FPT uzyskane u większości osób zawierały się w zakresie 50–60%, co wskazuje na istotne pogorszenie przetwarzania czasowego i wzorcowania dźwięków w zakresie częstotliwości. W grupie badanej stwierdzono również istotną różnicę pomiędzy wynikami testów FPT i DPT.WnioskiU osób zawodowo posługujących się głosem, u których występowały czynnościowe zaburzenia głosu, stwierdzono współistnienie trudności w zakresie przetwarzania słuchowego. Pogorszenie funkcji słuchowych może stanowić istotny czynnik w patomechanizmie czynnościowych zaburzeń głosu u osób kształconych wokalnie.

W artykule przedstawiono proces przystosowania do potrzeb języka polskiego pediatrycznej wersji kwestionariusza oceny niepełnosprawności głosowej Pediatric Voice Handicap Index (pVHI). Przedstawione zostały wyniki kwestionariusza uzyskane od grupy 30 dzieci z zaburzeniami głosu i 10 dzieci z grupy kontrolnej. Analiza statystyczna pokazała istotne różnice pomiędzy wynikami uzyskanymi w obu grupach. U wszystkich dzieci z grupy kontrolnej uzyskano w sumie 0 punktów w części III kwestionariusza oceniającej stan fizyczny. Nowe narzędzie do oceny głosu w populacji pediatrycznej pozwala na wprowadzenie nowego wskaźnika diagnostycznego do praktyki lekarskiej i logopedycznej.

BackgroundAccording to the literature, the rate of laryngeal paralysis after thyroid surgery is as high as several percent. For oncolog-ical operations the rate can reach 20%. The return of laryngeal function depends on the degree of nerve damage. Surgical procedures are required to increase the likelihood of nerve function recovery. Three methods of phonosurgery are currently used. The first is based on injecting auto or alloplastic materials into the vocal fold. The second interferes with the skeleton of the laryngeal cartilages; according to the Isshiki clas-sification, it includes type I thyreoplasty (medialisation thyreoplasty), optionally with complementary arytenoid adduction. The third method reconstructs the laryngeal nerves. Combinations of the three methods are increasingly used. Conservative treatment including phoniatric voice rehabilitation should be started as early as possible.Case reportThe paper presents a case report of a patient after thyroid surgery due to papillary carcinoma, complicated by bilateral laryn-geal paralysis and aphonia.ConclusionsFunctional Voice Therapy started just after healing of the postoperative wound in the neck eliminated abnormal compensatory mechanisms of phonation. Reconstruction of the laryngeal nerves is an opportunity to quickly return laryngeal function and prevents unwanted secondary functional mechanisms within the vocal organ.

The surface EMG technique (sEMG) gives valuable assessment of vocal tract as well as diagnosis or outcome assessment in dysphonia. There are very few papers on the use of sEMG in vocal professionalists.The aim of this study was to evaluate the electromyographic characteristics of selected external laryngeal and neck muscles in professional opera singers.The study material consisted of 50 subjects. Twenty-six opera professional singers and 24 healthy non-singers.Each person underwent otolaryngologic and phoniatric examination, laryngeal videostroboscopy, hearing testing, multiparametric acoustic voice analysis (multidimensional voice program) and sEMG of submentalis, cricothyroid and sternocleidomastoid muscles.Statistical analysis of the values of the amplitudes of the submentalis and the cricothyroid muscles showed significant differences between the vocalists and the control group. Moreover, during vowel phonation and glissando, significantly greater differences in the asymmetry of sternocleidomastoid muscles amplitudes were observed in singers compared to the control group. In most subjects, the studied muscles did not show asymmetry during saliva swallowing.Laryngeal muscle function should be assessed during different phonation and non-phonation tasks. Singers have different SEMG characteristics than non-singers. Knowledge of the patient's history and endoscopic studies is needed to interpret EMG recordings.

The purpose of the study was to assess outcomes of injection laryngoplasty (IL) for treating glottal insufficiency in elderly patients with presbyphonia or unilateral vocal fold paralysis (UVFP).A single-center retrospective study was performed. The study group consisted of 34 patients with glottal insufficiency aged between 60 and 82 years who had been treated with injection laryngoplasty. Of them, 16 patients were diagnosed with presbyphonia and 18 with UVFP.After IL, glottal closure improved in both groups. The change was statistically significant in the patients with presbyphonia (marginal homogeneity test MH = 3.80; p 0.001) and in the UVFP patients (MH = 4.04; p 0.001). Voice quality improved after IL and 12 months after surgical intervention remained significantly better compared to before augmentation (MH tests were statistically significant at p 0.05 for R, B, A, and S parameters). In the patients with UVFP, significant improvement was observed in 7 of 12 evaluated parameters (Jitt, RAP, PPQ, Shim, APQ, sAPQ, and NHR) but in the patients with presbyphonia only average fundamental frequency (F0) improved significantly. Comparison of the Voice Handicap Index outcomes before and 12 months after surgery showed improvement of subjectively assessed voice quality in both groups; however, the change was statistically significant only in the UVFP patients.Injection laryngoplasty is a safe and effective treatment method for glottal insufficiency in the elderly. This study shows a significant and clinically relevant improvement to at least12 months, especially in patients with UVFP.

Badania neurofizjologiczne umozliwiają dokladną analize czynności badanych nerwow i mieśni, a takze prześledzenie drog przewodzenia. Wedlug algorytmow postepowania Europejskiego Towarzystwa Laryngologicznego są zalecane jako badania uzupelniające szczegolnie wtedy, gdy standardowo stosowane procedury nie przynoszą rozstrzygniecia. Celem pracy bylo przedstawienie trudności diagnostycznych u pacjentki z trwającą od roku anartrią po 2-krotnym naświetlaniu promieniami gamma z powodu lekoopornego nerwobolu prawego nerwu trojdzielnego, u ktorej badania neurofizjologiczne pozwolily na ustalenie przyczyn dolegliwości oraz zaplanowanie terapii.