Search

De wens om te komen tot maatschappelijk effectieve(re) rechtspraak domineert de agenda voor de (civiele) rechtspleging. Er wordt door de gerechten volop geëxperimenteerd met varianten die hiertoe kunnen bijdragen. In een onderzoek van het Montaigne Centrum van de Universiteit Utrecht en de KU Leuven is de praktijk van de vrederechter in Frankrijk en België in kaart gebracht. In deze bijdrage geven de onderzoekers een samenvatting van het onderzoek en de resultaten. Zij zien mogelijkheden de toegankelijkheid en laagdrempeligheid van de eerstelijnsrechtspraak in Nederland te verbeteren: organiseer rechtspraak dichter bij de burger en laat de kantonrechter de rol van nabijheidsrechter vervullen.

The judicial landscape in Europe for commercial litigation is changing rapidly. Many EU countries are establishing international business courts or have done so recently. Unmistakably, the approaching Brexit has had an effect on this development. In the last decades England and Wales – more precise, the Commercial Court in London - has built up a leading position as the most popular jurisdiction for resolving commercial disputes. The central question for the coming years will be what effect the new commercial courts in practice will have on the current dominance of English law and the leading position of the London court. In this article I address this question by focusing on the development of a new commercial court in the Netherlands: the Netherlands Commercial Court (NCC).

This contribution reports on an ongoing study into the impact of the COVID pandemic on the rights of vulnerable litigants in the handling of court cases concerning supervision orders and custodial placements of juveniles. The research is based on interviews with judges, lawyers and other professionals in the youth protection chain and a survey among litigants. The central question is whether the handling of these cases should be considered acceptable from the perspective of procedural and fundamental rights. In addition, the procedural justice experienced by litigants is examined. The preliminary results, based on desk research and interviews, is that of varyingly successful improvisations with telephone and digital hearings, in which procedural and fundamental rights could not be fully realized. This is mainly due to technical problems and the complexity of judicial case management under these circumstances. The interviewees differed about whether the bottom of what is acceptable was reached and how often this was the case. The final report will take stock of this and draw lessons for the future.

This quantitative empirical research project describes how notaries evaluate disciplinary jurisdiction. Findings show that perceived procedural justice matters for notaries’ trust in the disciplinary jurisdiction of their cases. For example, those respondents who had been involved in a disciplinary case themselves, rated the disciplinary judge with a 5.3 on a 10-point scale when procedural justice was perceived by them to be relatively low. In contrast, when respondents who had been involved in a disciplinary case perceived procedural justice to be relatively high they rated the disciplinary judge with 7.6 on the same 10-point scale. This suggests that perceived procedural justice matters among an interesting type of professionals (notaries) who are involved in an interesting procedure in their profession (a disciplinary evaluation of their professional handling) in which important decisions are made. The current paper can contribute to the development of a barometer of notary disciplinary law.

Dit artikel reflecteert op de stand van zaken waar het gaat om de behartiging van het milieubelang door middel van het privaatrecht. Een dergelijke reflectie begint in het verleden: hoe zijn wij gekomen waar wij nu zijn? En strekt zich uit naar de toekomst: welke ontwikkeling is te verwachten en wat is wenselijk? In deze bijdrage staan deze vragen centraal. Daarbij ligt de focus op civiele vorderingen tegen de overheid gericht op wijziging van beleid of regelgeving, omdat deze in strategische zin vooralsnog de grootste betekenis toekomen.

De vraag of de rechter voldoende toegankelijk is voor alle groepen burgers krijgt veel aandacht in de politiek en ook de rechtbanken streven naar verbetering van de eerstelijnsrechtspraak op dit punt. In deze bijdrage verkennen wij de toegang tot de eerstelijnsrechtspraak in de ons omringende landen. Hoe verhoudt de toegang in Nederland zich tot de situatie in deze landen en wat kan daarvan worden geleerd?

Four phases of the Corona crisis are distinguished: a first acute phase, the gradual transition to a new normal, the economic downturn and the long run. The article describes what happened in the courts in the first and in the beginning of the second phase, and what is subsequently likely to happen. In the acute phase the court buildings shut down, and adjudication came largely to a halt. The courts were late in opening up, and as a result backlogs of, in particular, criminal cases increased. The courts extended their use of digital tools (e.g. tele-hearings) that, while allowing cases to proceed, did not fully protect the rights of parties. While so far the volume of commercial cases and bankruptcies has not increased, a (rapid) increase is inevitable. Contract breach will be wide spread, and will give rise to fundamental legal issues. For economic recovery it is essential that the courts give clear and consistent guidance in these matters quickly. This requires the courts to reduce the currently long duration of civil cases, and to use the available procedures to get expeditious decisions of the Supreme Court. The courts will also need to develop their ICT-instruments rapidly to guarantee the rights of parties. After a difficult first phase, the courts now face the challenge to effectively guide society through the Corona crisis and its aftermath, and thereby play its role in the trias politica.

De Claimcode 2011 is herzien en aangevuld met principes m.b.t. externe financiering, de Claimcode 2019.

De beleidsbrief van minister Dekker heeft de vraag naar de rechtsstatelijke waarborgen die de diverse vormen en aanbieders van ADR bieden nog relevanter gemaakt dan deze al was. In dit artikel wordt niet geconcludeerd dat er al grote misstanden plaatsvinden. Ook wordt niet gepleit voor een intensieve overheidsbemoeienis met de zich in de komende jaren verder ontwikkelende markt voor geschiloplossing. Wel wordt verwacht dat er een duidelijke visie wordt ontwikkeld over de rol die de overheid zou moeten hebben en dat de overheid de vinger aan de pols houdt. In deze bijdrage geven de auteurs een aanzet voor deze visie en doen een oproep tot discussie

In the debate on child participation in family law proceedings, a pertinent question is whether or not to provide children with representation and if so, how to provide it. Article 12 of the United Nations Convention on the Rights of the Child (uncrc) provides minimum standards for the child’s right to express views and to do so, in judicial proceedings, through a representative. This article takes these minimum standards as a yardstick to evaluate the legal frameworks of child representation in the family law proceedings of four jurisdictions: Australia (New South Wales), France, the Netherlands and South Africa. On the basis of a systematic legal comparison and evaluation, this article presents a “compliance report card” and concludes with new insights and questions regarding children’s representation and Article 12, uncrc.

At present, we see that a new generation of international investment agreements (IIAs) is being negotiated, e.g. CETA, TTIP and multiple European Union trade and investment treaties. In these processes, negotiators of contracting states articulate the issue of the host state’s ‘right to regulate’ and discuss in which way, in IIAs, ‘policy space’ can be preserved for host states. The goal is to ensure that a host state, which wants to welcome foreign direct investment, retains the power to change its existing policies and introduce new ones in furtherance of public interests, and/or in order to comply with its obligations under international human rights, environmental and health treaties. Nonetheless, the host state also needs to provide the foreign investor with a certain level of ‘investment protection’ and comply with international investment law standards, such as the fair and equitable treatment standard (FET). The FET standard has become one of the most important pillars of foreign investment protection under international investment law. The number of investment decisions in which this standard has been evoked, has grown enormously in the last two decades. Many of these conflicts reveal that on the one hand a foreign investor has an expectation of a ‘stable legal and business environment’, which is essential for the planning of investments. On the other hand, host states have a duty to regulate in the public interest, particularly in the light of ‘changing social, economic and political circumstances’. In this book, an overview of the various types of FET clauses in IIAs is presented as well as an analysis of pertinent case law. In the analysis of the cases, the question is addressed in which way a host state can lawfully exercise its right to regulate in the public interest, while remaining in compliance with its obligation to provide fair and equitable treatment to a foreign investor under applicable IIA(s). Reviewing the case law of the last decades, it has however become clear that the text of many existing IIAs does not offer sufficient clarity regarding the legal conditions that apply (i) to a host state’s right to regulate and (ii) to the investor’s protection under the FET standard provisions. Hence, striking the balance between the interests of host states on the one hand, and investors on the other, has proved to be challenging for tribunals. The trends in the case law are articulated and compared with the latest trends in treaty drafting. In particular, the newest generation of IIAs and those that are currently under development draw inspiration from ground-breaking cases. This study examines whether, and if so to what extent, in such investment cases and the new generation of IIAs, the balance between the host state’s right to regulate and the protection afforded to the foreign investor under the FET standard has shifted. This book will be useful for treaty drafters, policymakers, practitioners, and academics to understand the complexities concerning exercising the right to regulate and applying the FET standard.

De verwikkelingen rond e-Court hebben wel iets weg van een realitysoap. Sinds de oprichting ervan in 2010 is er vrijwel steeds veel gedoe rond het bedrijf. Dat gedoe bereikte begin dit jaar een voorlopig hoogtepunt. Er was sprake van een heus mediastormpje over alles wat er mis was (en is) met e-Court en waarbij termen als ‘robotrechter’ en ‘een groot en niet transparant zwart gat’ werden gebruikt. Het resultaat is een onvervalste cliffhanger. E-Court lijkt op het ogenblik geheel stil te liggen en het is nog maar de vraag of de digitale machinerie weer op gang zal kunnen worden gebracht. Zit er een volgend seizoen voor de serie in of is e-Court uitgegleden over de zeep die zij zelf produceerde en ligt zij nu uitgeteld op de grond? In deze bijdrage zal ik een poging doen om een begin van een antwoord te geven. Maar om dat te kunnen doen, moet uiteraard worden toegelicht wat de werkwijze van e-Court nu eigenlijk is en moet eerst kort worden beschreven wat aan de huidige onrust voorafging.

In Europe, informal relationships have been increasing in number. While the regulation of informal relationships is recent and relatively limited, nine European jurisdictions have taken legislative action and adopted a lex specialis for informal relationships. This article takes a comparative approach in order to answer the following questions: What were the incentives and reasons for the regulation of informal relationships in the family laws of nine European jurisdictions and are these reasons reflected in the legal definitions and effects? And if so, how? Using the most recent national reports of the Commission on European Family Law, the comparative analysis reveals five common reasons and incentives: (1) the steady increase of informal relationships, (2) the financial protection of a vulnerable party, (3) the influence of national Constitutions, (4) the recognition of same-sex couples and (5) the protection of the common child. The comparison also reveals that in spite of these shared reasons, there is great diversity in the legal definitions and effects in the nine European jurisdictions.

Het notariële tuchtrecht is van wezenlijk belang voor het notariaat. Het is niet alleen de weerslag van de notariële beroeps- en gedragsregels, het weerspiegelt ook het maatschappelijk verwachtingspatroon ten aanzien van het notariaat. Uitspraken in tuchtrechtprocedures kunnen een forse invloed op de praktijk van alledag hebben. Tuchtrecht is immers mede bedoeld om het professionele gedrag te sturen

In deze bijdrage wordt ingegaan op de mate van autonomie van kinderen met betrekking tot het geven van geïnformeerde toestemming voor een geneeskundige behandeling. Dit vraagstuk wordt bekeken vanuit rechtsvergelijkend perspectief. In Nederland zijn aan de bevoegdheid om toestemming te geven strakke leeftijdsgrenzen gekoppeld, terwijl in België van geval tot geval bekeken wordt of de minderjarige patiënt bekwaam is om toestemming te geven voor de medische behandeling. De auteur weegt in dit artikel de twee systemen tegen elkaar af vanuit het perspectief van het kind en bekijkt in hoeverre de beide stelsels oog hebben voor de autonomie van minderjarigen.

Deze bijdrage biedt een overzicht van publicaties op het terrein van internationaal familierecht die in de periode van oktober 2017 tot en met september 2018 zijn verschenen.

The Hague Child Abduction Convention aims to secure the speedy return of abducted children. Judges can use a limited number of grounds for refusal. They may not make an in-depth assessment of the merits of any custody issue. The Convention on the Rights of the Child provides that the best interests of the child shall be a primary consideration in all actions concerning children. This article analyses the use that judges make in their decisions on the concept of the best interests of the child. For this purpose it scrutinizes the case law on international child abduction of the Netherlands and England and Wales. By using software designed for qualitative research, the authors are able to make an objective and systematic analysis. This article confirms the hypothesis that the concept of the best interests of the child is often used without substance, and sometimes only to endorse conclusions that would have possibly been reached in any event.

Om de kwaliteit van de rechtspraak op peil te kunnen houden, moeten voldoende talentvolle juristen ook in de toekomst de weg naar het rechterschap weten te vinden. Hier lijkt het momenteel aan te schorten. Vanwege het grote belang van een goede rechterlijke macht voor rechtsstaat en samenleving en het functioneren van de juridische sector, is brede actie geboden.

Na jarenlange inleidende schermutselingen komt de invoering van een class action nu echt dichterbij. Het instrument is bedoeld als stok achter de deur om de collectieve afwikkeling van massaschade effectiever te maken. Het wetsvoorstel dat hiertoe strekt probeert tegelijkertijd de mogelijke negatieve effecten tegen te gaan door strikte voorwaarden aan het gebruik ervan te verbinden. In deze bijdrage wordt een eerste indruk van het wetsvoorstel gegeven. Daarbij staat de vraag voorop of die voorwaarden niet onnodig ten koste gaan van de effectiviteit van de civiele collectieve actie zoals die al jaren met veel succes in praktijk wordt gebracht. Verwordt de stok achter de deur zo niet tot een keurslijf dat juist aan het opkomen voor rechten en belangen in de weg zal staan?

On 30 January 2013, the The Hague district court rendered a final judgment with respect to a number of civil liability claims against Royal Dutch Shell (RDS) and its Nigerian subsidiary Shell Petroleum Development Company of Nigeria (SPDC) that had been pursued by four Nigerian farmers and the Dutch NGO Milieudefensie in relation to various oil spills from SPDC-operated pipelines in the Nigerian Niger Delta.1 This case, including the January 2013 ruling by the The Hague district court, is interesting for a number of reasons.2 One of them is that it forms part of a broader, worldwide trend towards similar civil liability procedures that has come up over the past two decades in Western societies around the world. Increasingly, transnational civil liability claims are being brought against parent companies of multinational corporations before courts in their Western society home countries in relation to harm caused to people and planet in (mostly developing) host countries as a result of these corporate groups’ local activities there.3 The worldwide trend towards these so-called ‘foreign direct liability cases’ arises against the background of increasingly fierce socio-political debates on international corporate social responsibility and accountability that are taking place in Western societies around the world. In a globalizing world, where corporate activities are less and less confined to the territory of a single state but where an effective regulatory regime for internationally

Recent onderzoek wijst uit dat het met de waarborgen die claimorganisaties bieden voor goede belangenbehartiging niet goed is gesteld. De naleving van de daarvoor opgestelde Claimcode schiet nog sterk tekort. Het ziet er naar uit dat de wetgever de toegang tot de rechter voor deze organisaties fors gaat beperken. In deze bijdrage wijzen wij erop dat hierdoor een handhavingstekort aan de kant van consumenten dreigt te ontstaan. Hieraan kan worden tegemoetgekomen door toezichthouders een actievere rol te laten spelen bij de afwikkeling van collectieve consumentenclaims. De wettelijke basis is er al, maar leidt een sluimerend bestaan. Het is tijd om deze schone slaapsters te wekken.

Sportschoenen, benzine, koffie, smartphones. Veel van onze dagelijkse producten worden geproduceerd in het buitenland. Soms onder omstandigheden die wij hier in Nederland niet acceptabel zouden vinden. Dit roept ethische, politieke én juridische vragen op. Hoe ver reikt de maatschappelijke verantwoordelijkheid van Westerse ondernemingen die deze producten, veelal tegen lage kosten, laten produceren in minder ontwikkelde gastlanden en hier op de markt brengen? Rust er op hen een zorgplicht om te voorkomen dat hun eigen activiteiten, of die van hun lokale dochtermaatschappijen of toeleveranciers, resulteren in schade aan mens en milieu in de betreffende gastlanden? En als zulke schade ontstaat, kunnen deze internationaal opererende ondernemingen daarvoor dan in hun Westerse thuislanden aansprakelijk gesteld worden? In dit rapport wordt verslag gedaan van een onderzoek naar zorgplichten van Nederlandse internationaal opererende ondernemingen inzake IMVO. Gekeken is naar relevante Nederlandse regelgeving en rechtspraak op het gebied van het ondernemingsrecht, het civiele aansprakelijkheidsrecht en het strafrecht. Daarnaast is bekeken hoe deze juridische status quo zich verhoudt tot de UN Guiding Principles en tot de stand van zaken in de ons omringende landen, alsook wat de invloed is van IMVO-gerelateerde regelgeving en rechtspraak op het vestigingsklimaat in die landen.