Search

Bu çalışma, siyasi söylem ve söylem dışı pratiklerini muhafazakar-demokrasi şiarıyla gerçekleştiren Adalet ve Kalkınma Partisi iktidarının ana akım medyada yer bulan söylemlerinde kadınlık mefhumunu ne şekilde tahayyül ettiğinin disiplinler arası bir analizini ortaya koymaktadır.Bu bağlamda, çalışmada kadının özel alandaki ve kamudaki varoluşunu ele alan marksist ve radikal feminist teoriler ile Foucault'nun biyopolitika ve biyoiktidar teorileri çerçevesinde Ak Parti iktidarı mensubu erkek sözcülerin dispozitif pratiklerinin ideal kadınlığı ne şekilde kurguladığı, kadının bedenini, cinselliğini, hane içerisinde ve emek piyasasındaki üretimini nasıl denetleyip düzenlediği ve kontrol ettiği söylem analizi vasıtasıyla açığa çıkarılmıştır. Ak Parti iktidarı zihin haritasında nasıl bir kadınlık tahayyül edildiği siyasi erk sözcülerinin ürettiği, kadının toplumsal konumuna ilişkin cinsiyetçi-ayrımcı ve dini söylemeler ile kadın bedenini ve kadının kendi insaiyatifinde olan bedensel üretimini ilgilendiren tıbbi söylemler çerçevesinde tartışılmıştır. This study sets forth an interdisciplinary analysis of how the concept of womanhood is constituted through a set of discourses on mass media by the AKP, implementing its discursive and non-discursive practices with the maxim of conservative democracy. In this context, this study uncovers how idealized womanhood is constituted and the woman's body and sexuality, and labor in the domestic sphere and labor market are regulated and controlled by the dispositive practices produced by the akp's spokesmen within the frame of radical and Marxist feminist theories as well as Foucaldian bio-power and body politics. What kind of womanhood is constituted in the akp's mind gap is discussed within the frame of sexist and discriminative as well as religious discourses concerning woman's social position and scientific and medical discourses concerning bodily production, which is under the initiative of the woman herself, produced by the spokesmen of political power. 115

Kültür ve sanatın siyasetle ilişkisini incelemeye çalışan bu tez, ilk olarak Adalet ve Kalkınma Partisi'ne miras kalan geleneğin izlerini bulmaya çalışmaktadır. Böylece, kültürel dinamiklerin politik alanda oynadığı rolün nedenleri açıklanabilir. Birçok başarılı seçim ve referandumun ardından, AKP, sosyal, politik ve ekonomik alanlarda hegemonya kurmayı başardı. Parti, özellikle, 2010'dan sonra kültür alanında ciddi girişimler yapmasına karşın, tam kontrolünü sağlayamadı. Siyasi alanda `Muhafazakâr Demokrasi` kavramını vurgulayan AKP'nin, kültürel alanda hegemonya kurulması adına `Muhafazakâr Sanatın İnşası` fikrini getirdiği söylenebilir.AKP'nin sanat inşasını üç başlık altında ele almak olanaklıdır. İlk olarak, Cumhuriyetin yüksek sanat kurumlarının (Devlet Tiyatroları, Güzel Sanatlar Müdürlüğü, Devlet Opera ve Balesi) kaldırmaya girşimiştir. Böylece, devlet üzerindeki yük kaldırılacak ve yeni muhafazakâr bir temel için yer yaratılacaktır. İkinci olarak, AKP, Cumhuriyet döneminde kabul gören yüksek sanat formlarına karşı kitle kültürünü devreye sokarak, popüler kültürün yayılmasına özen göstermiştir. Bu durum, estetiği göz ardı eden, gişe başarılarıyla sanat kalitesini örtüştüren yeni bir kültür inşanın habercisidir. Son olarak, AKP, ilk iki girişimin bileşkesi kabul edilen bir politikayla kültür endüstrisini kurmaya çalışır. Bu süreç, post-modern dönemin ruhuna uygun bir şekilde neo-liberal ekonomi politikalarının şekillendirdiği sanat-piyasa ilişkisiyle örtüşür. Bir başka deyişle, kültür ve sanatı hayatla birleştirdiği iddiasıyla piyasa, her alana müdahil olarak bütün ilişkileri dönüştürür. Kısaca, kültür ve sanat piyasaya dahil edilerek tüketim nesneleri haline getirir.Piyasanın kontrolünde geleneğin yeniden icat edilmesi, sanat ve politika arasındaki ilişkiyi her zamankinden daha fazla dönüştürebildi. Kültürcülük, böyle bir dönüşümün anahtar kavramdır. Kültür, bir anlamda, muhafazakâr değerlerin taşıyıcısıdır; öte yandan, sanat piyasasının öncülüğünde tarihsel değerlerin metalaştırılmasına hizmet eder. Bu süreçte, tarih, kurgu hikâyesi olarak rol oynar. Osmanlı Ocakları, Osmanlıspor, Osmanlı İmparatorluğu Mağazaları, televizyon dizileri, filmler, kutlama programları, kitaplar ve benzeri etkinlikler günümüzde hızla marka değerine dönüşmektedir. Sonuç olarak, AKP, sanat inşasında muhafazakâr dili, genel ahlak kuralları kapsamında işlevsel kullanmış ve çıkardığı birçok yönetmelikte benzer kaygıları dile getirmiştir. Bununla birlikte, sponsorluk yasası örneğinde olduğu gibi birçok hukuki değişimle kültür ve sanat alanını özelleştirmeye açmıştır. AKP, kültür iktidarını bu çift yönlü bakış açısıyla kurmaya çalışmaktadır. This thesis, which tries to examine the relationship of culture and art with politics, first tries to find traces of the tradition inherited to the Justice and Development Party. Thus, the reasons of the role played by the cultural dynamics in the political sphere can be explained. After many successful elections and referendums, the AKP succeeded in establishing hegemony in the social, political and economic spheres. Although the party made serious initiatives in the field of culture, especially after 2010, it was unable to establish its full control. It can be said that the AKP, which emphasized the concept of `Conservative Democracy` in the political sphere, introduced the idea of `Construction of Conservative Art` in the name of establishing hegemony in the cultural sphere.It is possible to deal with AKP's art construction under three headings. In the first place, it attempted to abolish the high art institutions of the Republic (State Theaters, Fine Arts Directorate, State Opera and Ballet). Thus, a burden on the state will be lifted and space will be created for a new conservative foundation. Secondly, the AKP has taken care of spreading popular culture by introducing mass culture against the high forms of art recognized in the Republican era. This situation is a sign of a new cultural construction that lacks aesthetics and overlaps the box office success and the quality of art. Finally, the AKP tries to establish the culture industry with a policy adopted as the result of the first two initiatives. This process coincides with the art-market relationship shaped by neo-liberal economic policies in accordance with the spirit of the postmodern era. In other words, with the claim that it combines culture and art with life, the market transforms all relations as intervening in every field. In short, culture and art are incorporated into the market and become objects of consumption.The re-invention of tradition in the control of market has been able to transform the relationship between art and politics more than ever. Culturalism is the key concept of such a transformation. Culture, in a sense, is the bearer of conservative values, while in the other aspect it serves the commodification of historical values under the leadership of the art market. In this process, history plays its role as a fiction story. Ottoman Quarries, Osmanlıspor, Ottoman Empire Stores, television series, films, celebration programs, books and similar activities are rapidly transformed into brand value today. As a result, the AKP has used the conservative language as a function of the general code of ethics in art-building and has expressed similar concerns in many regulations. However, with many legal changes, as in the example of the sponsorship law, it opened the field of culture and art to privatization. The AKP attempts to establish the cultural power with this bi-directional perspective. 310

Bu tez, Adalet ve Kalkınma Partisi dönemi dış politikasının söylemler üzerinden nasıl inşa edildiğini temel alan kavramsal çerçeveden hareketle, AKP yönetici elitinin Türk dış politikasında ortak tarihi ve kültürel referanslar üzerinden ürettikleri `düzen kurucu` ve `sorun çözücü` söylemin bölgesel çatışmalarda nasıl yorumlanarak inşa edildiğini araştırmaktadır. Bu çerçevede, 2008 yılındaki `Gürcistan-Rusya Savaşı` ile 2008 `İsrail ile Filistin arasında yaşanan Gazze Savaşı` örnek olayları çerçevesinde bir araştırma yapılmıştır. Araştırma konusu olarak bu iki ayrı bölgesel çatışmanın seçilmesinin nedeni, aynı dönemlerde birkaç ay arayla ancak birbirlerinden farklı bölgesel coğrafyalarda yaşanan krizlere karşı Türkiye'nin `sorun-çözücü` ve `düzen kurucu` söylemlerinin işlerliğinin nasıl yansıtıldığını anlamaya çalışmak olmuştur. Bu amaçla ilk olarak, Dış Politika kavramı incelenmiş ve Dış Politika Analizinin tarihsel gelişimi ortaya konulmuştur. Temel olarak birey, devlet, sistem olmak üzere üç analiz düzeyine değinildikten sonra, yöntem olarak söylem analizi yapılacağı için temel analiz düzeyi birey olarak ele alınmıştır. Ancak, söz konusu bireylerin rasyonel varsayılması, sosyal bağlamdan kopuk, inanç, algılama, istek gibi nitelikleri görmezden gelinerek mekanik bir sürecine oturtulması sonucunu da beraberinde getirebilir. Bu sebepten, birey odaklı analiz temele alınmakla beraber, sosyal yapıları da bir ölçüde analize dahil eden bir yaklaşım ortaya konulmuş, birey düzeyinin başat olduğu çok düzeyli yaklaşım izlenmiştir. Kuramsal zeminde Dış Politika çalışmalarını anlamak adına ise Realizm, Liberalizm, İnşacılıktan bahsedilmiş, teorik çerçeveyi ise sosyal olgu olarak tanımladıkları dış politikayı dilsel analizler üzerinden inceleyip anlayan Post-Yapısalcılık oluşturmuştur.Daha sonra bu kavramsal çerçeveden hareketle, AKP'nin bir parti olarak dış politika konusunda hangi söylemler üzerinde durduğu ve söylemler altında nasıl bir tutum izlediği araştırılmıştır. İlk olarak Türkiye'nin AKP döneminde `değiştiği` varsayılan dış politikasında kendine hangi rolleri biçtiği, bu rollerin toplumun değişik kesimlerinden kabul görmesi için hangi söylemsel pratiklerin kullandığı ortaya çıkartılmıştır. Ardından, post-yapısal söylem analizi yöntemiyle, Gürcistan ve Gazze krizleri bağlamında, dış politika yapıcı elitlerinin ürettikleri söylemle kavramlaştırma, benzetme, ötekileştirme veya metaforları kullanarak çatışmaların nasıl algılanacağını belirlediği ve iletişimi kendi belirledikleri söylem üzerinden yürüttükleri tespit edilmiştir. Sonuç olarak, araştırılan örnekler, uluslararası aktörler arasındaki ilişkilerin ve uluslararası konjonktürün Türkiye'nin dış politika tepkilerini şekillendirmede oldukça etkili olduğunu ve söylemsel düzenlemelerin kurucu söylemden nispeten bağımsız olduğunu göstermiştir. With the conceptual framework based on how foreign policy was constructed by discourses during JDP term, this thesis analyses how `problem-solver` and `order-builder` discourses, which were designed on common historical and cultural references by JDP ruling elite, were constructed in regional conflicts by interpretation. In this context, Georgia-Russia War (2008) and Gaza War between Israel and Palestine (2008) were researched as a case study. The reason and the aim of choosing of these two different regional conflicts as a research topic is to understand how `problem-solver` and `order-builder` rhetorics were formed and reflected in those two regional conflicts which emerged out in different regional geographies almost in the same period. For this purpose, firstly, the concept of Foreign Policy was defined and the historical development of Foreign Policy Analysis was analysed. After mentioning three levels of analysis as individual, state, and system, the basic level of analysis was taken as an individual since discourse analysis would be applied as a method. However, the assumption of the individual as a rational actor could bring about a result of fitting into a mechanical process through ignoring such qualities as social context, belief, perception and desire. Therefore, although individual level of analysis will be centered on, it was put forward an approach involving analytical analysis of social structures in a certain extent; and a multi-level approach was conducted in which the individual level was the principal one. In order to understand foreign policy studies, Realism, Liberalism, Constructivism were mentioned, and as a theoretical framework Post-Structuralism was used which examines and understands the foreign policy as social phenomena through linguistic analysis.Then within this framework, JDP's foreign policy discourses and its attitude under those discourses were examined. Firstly, it was found out that which roles were designed for foreign policy that was considered as `changed` under JDP rule , and which discursive practices were used for acceptance from different segments of society. Then, in the context of Georgia and Gaza crises, by using post-structural discourse analysis method, it was understood the fact that the foreign policy-making elites have determined the perception of the conflicts by using conceptions, analogies, otherings, or metaphors in their discourses, and they have conducted communication according to their own discourses. In conclusion, these examples showed that the relations among international actors and the international conjuncture were effective factors in shaping Turkey's foreign policy responses and discursive arrangements were relatively independent from constitutive discourse. 282