Search

نیتروژن، یک عنصر ضروری برای گیاهان می­باشد، به­منظور بررسی شاخص­های کارایی مصرف نیتروژن برنج در تلفیق با بایوچار، باکتری آزوسپریلیوم لیپوفروم و نیتروژن در شرایط آبیاری غرقابی و تناوبی، آزمایشی به­صورت کرت‏های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های‌ کامل تصادفی با سه تکرار در شهر ساری در سال 1396 انجام گرفت. عامل اصلی، روش آبیاری در دو سطح آبیاری غرقاب و تناوبی و عامل فرعی تیمار کودی در نه سطح، 50، 75 و 100 درصد نیتروژن به­همراه صفر، 10 و 20 تن بایوچار در هکتار و عامل فرعی-فرعی، باکتر‌ی آزوسپریلیوم لیپوفروم در دو سطح بدون مایه­زنی و مایه­زنی با گیاه­چه بود. نتایج نشان داد، بایوچار و نیتروژن، روش­های آبیاری و باکتری تأثیر معنی­داری بر شاخص­های کارایی مصرف نیتروژن داشتند. کاربرد 20 تن بایوچار به­همراه 50 درصد نیتروژن و با مصرف باکتری توانست موجب افزایش معنی‌دار بهره­وری نسبی نیتروژن (به­ترتیب 54/84 و 5/68 کیلوگرم دانه بیشتری در ازای مصرف نیتروژن در آبیاری غرقاب و تناوبی) نسبت به تیمار 100 درصد نیتروژن + بدون مصرف بایوچار و باکتری شود. در نتیجه مصرف هم­زمان کود آلی و زیستی همراه با کود نیتروژن، قابلیت دسترسی و جذب نیتروژن را در مراحل مختلف رشد گیاه افزایش داده و در پی آن، سبب بهبود شاخص­های کارایی مصرف نیتروژن می­شود. امّا، این اثر بایوچار بر حفظ نیتروژن در خاک، با میزان مصرف کود نیتروژن با یک نرخ افزایش نمی­یابد. در مقایسه با شرایط غرقابی، به‌کارگیری باکتری در آبیاری تناوبی تأثیر معنی­داری بر جذب و بهبود شاخص­های کارایی نیتروژن نداشت.

کشت گیاهان دارویی و معطر از دیرباز دارای جایگاه ویژه‌ای در نظام‌های سنتی کشاورزی ایران بوده و این نظام‌ها از نظر ایجاد تنوع و پایداری نقش مهمی ایفا کرده‌اند. از بین گیاهان دارویی می‌توان به نعنا فلفلی (Mentha piperita L.)اشاره کرد که تغذیه و جذب مناسب عناصر معدنی نقش به‌سزایی در افزایش عملکرد کمّی و کیفی آن دارد. پژوهش حاضر به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری در سال 1396 به ‌اجرا درآمد. عوامل مورد مطالعه شامل بیوچار در دو سطح (صفر و 10 تن در هکتار) و کودهای آلی و زیستی در پنج سطح (عدم مصرف کود، ازتوباکتر، سودوموناس، میکوریزا و ورمی‌کمپوست) و صفت‌های اندازه‌گیری شده نیز شامل عملکرد، درصد و ترکیبات اسانس نعنا فلفلی بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثرات اصلی بیوچار و کودهای آلی و زیستی تأثیر معنی­داری بر وزن تر اندام هوایی در سطح احتمال یک درصد داشت، درحالی‌که برهم‌کنش تیمارهای آزمایش بر این صفت معنی‌دار نشد. بر اساس نتایج، مصرف 10 تن در هکتار بیوچار سبب افزایش 96/42 درصدی وزن تر اندام هوایی در مقایسه با عدم مصرف آن شد. در بررسی اثر اصلی کودهای آلی و زیستی نتایج گویای این مطلب بود که بیشترین و کمترین وزن تر اندام هوایی در مترمربع به‌ترتیب در تیمارهای آزمایشی میکوریزا و شاهد (عدم مصرف کود آلی و زیستی) با میانگین 95/667 و 08/418 گرم در مترمربع حاصل شد. بیشترین وزن خشک اندام هوایی گیاه با میانگین 08/89 گرم در مترمربع مربوط به مصرف توأم بیوچار و میکوریزا و کمترین متعلق به شاهد (عدم مصرف بیوچار و کود آلی و زیستی) با میانگین 76/61 گرم در مترمربع بود. همچنین نتایج حاکی از آن بود که اثر متقابل بیوچار و کودهای آلی و زیستی روی ترکیبات اسانس مانند Menthone،Menthol ، α-Pinene، Cineol-1,8، iso Menthone، Pulegone، Piperitone oxide،Menthyl acetate و Menthofuran معنی‌دار گردید. به‌طور کلی، نتایج نشان داد که کاربرد بیوچار می‌تواند هم در کیفیت و هم در کمیت اسانس نعنا فلفلی مؤثر باشد، به‌طوری‌که بیشترین درصد اسانس و اکثر ترکیبات اسانس نعنا فلفلی در تیمارهای همراه با مصرف بیوچار به‌دست آمد. از طرفی دیگر، کاربرد کودهای زیستی و آلی توانست منجر به به افزایش درصد اسانس و ترکیبات کیفی اسانس نعنا فلفلی شود. در این بین، کاربرد باکتری ازتوباکتر و سودوموناس به‌همراه بیوچار بیشترین تأثیر را بر کیفیت اسانس نعنا فلفلی به‌خصوص در ترکیبات منتول و منتون داشتند. در نهایت، می‌توان اذعان داشت که کاربرد توأمان بیوچار به همراه کودهای زیستی می‌تواند تأثیر زیادی در افزایش کمّی و کیفی اسانس نعنا فلفلی در کشاورزی اکولوژیک داشته باشد.

تمایل به تولید گیاهان دارویی و معطر و تقاضا برای محصولات طبیعی به‌خصوص در شرایط کشاورزی اکولوژیک در جهان رو به افزایش می‌باشد. کشاورزی اکولوژیک گیاهان دارویی، کیفیت آن‌ها را تضمین کرده و احتمال اثرات منفی روی کیفیت دارویی را کاهش می‌دهد. به منظور بررسی تاثیر کودهای آلی و زیستی بر کمیت و کیفیت گیاه دارویی ریحان (Ocimum bacilicum L.)، آزمایشی در سال 1396 در مزرعه‌ای واقع در شهرستان آمل به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمار‌های آزمایش شامل: بایوچار در دو سطح (صفر و 20 تن در هکتار) و کود‌های آلی و زیستی در پنج سطح (ورمی‌کمپوست (10 تن در هکتار)، قارچ میکوریزا، باکتری ازتو‌باکتر، باکتری سودوموناس و عدم مصرف کود) بودند. مطابق نتایج بدست آمده بیشترین میزان ارتفاع بوته و تعداد شاخه اصلی متعلق به تیمار مصرف بایوچار به‌همراه ورمی­کمپوست (به‌ترتیب 37/49 سانتی‌متر و 42/7) بود که به‌طور معنی‌داری از تمامی تیمارهای دیگر بالاتر بود. اثر متقابل بایوچار و کودهای آلی و زیستی بر وزن تر و خشک برگ و ساقه معنی‌دار بود، براساس نتایج مربوط به مقایسه میانگین دادها، بیشترین وزن تر برگ و ساقه، در تیمار کاربرد بایوچار و سودوموناس (به‌ترتیب 792 و 876 گرم در متر مربع) رویت شد که تفاوت معنی‌داری با کاربرد بایوچار به همراه ورمی‌کمپوست نداشت و بیشترین وزن خشک برگ و وزن خشک ساقه، با استفاده از بایوچار به‌همراه سودوموناس (به‌ترتیب 166 و 175 گرم در متر مربع) مشاهده شد. برهمکنش بایوچار × کودهای آلی و زیستی بر میزان فنل کل، فلاونوئید و فعالیت آنتی‌اکسیدانی گیاه ریحان نیز اختلاف معنی‌داری نشان داد. بیشترین مقدار فنل کل (55/17 میلی‌گرم در گرم برگ خشک) و فلاونوئید (47/77 میلی‌گرم در گرم برگ خشک) مربوط به تیمار ازتوباکتر همراه با مصرف بایوچار بود، لذا، می‌توان نتیجه گرفت که کاربرد کودهای آلی و زیستی نظیر ورمی‌کمپوست و سودوموناس به همراه بایوچار باعث افزایش کمیت و کیفیت گیاه ریحان در کشاورزی اکولوژیک می­شود.

به منظور بررسی پیامد بایوچار به همراه کود نیتروژن، باکتری آزوسپریلیوم لیپوفروم و روش­های مدیریت آبیاری بر عملکرد و شاخص­های بهره­وری آب در زراعت برنج، پژوهشی در دو سال زراعی 1396و 97 در مزرعه­ی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، به صورت کرت­های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی اجرا شد. عامل اصلی، شیوه آبیاری در دو سطح آبیاری غرقاب و آبیاری تناوبی و عامل فرعی تیمار کودی در نه سطح، 100، 75 و 50 درصد نیتروژن به همراه 20، 10 و صفر تن بایوچار در هکتار و عامل فرعی- فرعی جدایه خالص باکتری آزوسپریلیوم لیپوفروم در دو سطح بدون مایه­زنی و مایه­زنی نشا در 3 تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که تیمارهای کودی بایوچار + نیتروژن، باکتری و شیوه آبیاری بر عملکرد شلتوک، میزان مصرف آب و شاخص­های بهره وری آب اثر معنی­داری داشت. در بررسی برهم­کنش فاکتورها مشخص گردید که تیمار کودی 75 درصد نیتروژن به­همراه 20 تن بیوچار در آبیاری غرقاب با باکتری و در آبیاری تناوبی بدون مصرف باکتری موجب بدست آوردن بیشترین میزان عملکرد شلتوک و شاخص­های CPD و BPD با اختلاف معنی داری شده و در شاخص NBPD در حالت غرقاب بیشترین میزان مربوط به 75 درصد نیتروژن و 20 تن بایوچار ، به­همراه باکتری و در آبیاری تناوبی مربوط به 50 درصد نیتروژن به­همراه 20 تن بیوچار و بدون باکتری بوده است، که البته میزان این تاثیر گذاری در آبیاری تناوبی به مراتب چشم­گیر تر بود. گمان می­رود می­توان با اعمال ترکیب کودی 75 درصد نیتروژن به­همراه 20 تن بیوچار در آبیاری تناوبی، کاهش عملکرد حاصل از کم شدن مصرف آب را تا حد زیادی جبران نمود.

در این پژوهش، به‌منظور برآورد خواص خشک‌کردن بادمجان در یک خشک‌کن پیوسته از روش شبکه‌های عصبی مصنوعی (ANN)، الگوریتم بهینه‌سازی توده ذرات (PSO) و الگوریتم گرگ خاکستری (GWO) استفاده شد. فرآیند خشک‌کردن در سه سطح دمایی (45، 60 و C°75)، سه سطح سرعت هوا (1 و 5/1 و m/s2) و سه سطح سرعت خطی تسمه (5/2، 5/6 و mm/s 5/10) در یک خشک‌کن پیوسته صورت گرفت که این سه پارامتر به‌عنوان ورودی در پیش‌بینی ضریب پخش رطوبت موثر و انرژی مصرفی ویژه، در مدل‌های ANN، PSO و GWO مورد استفاده قرار گرفت. آزمایش‌ها برای خشک کردن بادمجان از رطوبت (d.b.%) 1025 تا زمانی که رطوبت نهایی به (d.b.%) 10 رسید انجام گرفت. با توجه به نتایج به‌دست آمده، بیشترین مقدار ضریب پخش رطوبت موثر (Deff) برای بادمجان (m2/s 8-10×14/1) حاصل شد. همچنین کمترین مقدار انرژی مصرفی ویژه (SEC) MJ/kg62/130 به‌دست آمد. پس از آن 27 نمونه آماده با توجه به استانداردهای مربوطه و مجموعه داده‌ها به‌دست آمد. سپس با توجه به چندین شاخص عملکرد، از جمله ضریب تعیین (R2)، میانگین مربعات خطا (MSE) و میانگین خطای مطلق (MAE)، مدل‌ها مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند و بهترین مدل پیش‌بینی انتخاب شد. با توجه به نتایج به‌دست آمده مقدار R2 برای مدل GWO به‌ترتیب 9996/0 و 9994/0 برای ضریب پخش رطوبت موثر و انرژی مصرفی نشان‌دهنده برتر بودن مدل GWO نسبت به سایر مدل‌ها می‌باشد، در حالی که این مقادیر به‌ترتیب 9992/0 و 9991/0 برای PSO و 9990/0 و 9988/0 برای ANN به‌دست آمد. نتایج نشان داد که مدل GWO دارای ظرفیت بیشتری برای پیش‌بینی Deff و SEC در مقایسه با دیگر مدل‌ها می‌باشد.

مقدمه کارسینوم اپیتلیال میوا پیتلیال یک سرطان نادر غدد بزاقی پاروتید است. احتمال متاستاز دوردست بسیار نادر و کمتر از 5% است . با توجه به نادر بودن وتعداد محدود موارد گزارش شده, این مورد گزارش میشود. معرفی بیمار بیمار خانم 66 ساله ای است که با تشخیص توده پاروتید 8سال قبل تحت جراحی قرار گرفت و درمان ادجوانت خاصی برای بیمار انجام نشد.در پیگیری انجام شده حدود 8سال بعد در در سیتی اسکن,توده های متعدد ریوی وجود داشت ,که با توجه به علایم تنفسی مختصر, سن و پرفورمنس بیمار اقدام درمانی انجام نشد وبیمار در حال حاضر تحت پیگیری قرار دارد . نتیجه گیری با توجه به رشد آهسته متاستازکارسینوم اپیتلیال میو اپیتلیال پاروتید به ریه شاید بتوان در بیماران بی علامت , پیگیری را بدون انجام اقدام درمانی تا زمان علامت دار شدن بیماری مد نظر قرار داد.

Introduction The production of oilseeds plays a significant role in saving currency, accelerating the process of economic development, security and food independence of the country. Camellia (Camelina sativa L. Crantz) from Brassicaceae family, is able to grow in different weather and soil conditions and requires less water, fertilizer and pesticides than other oilseeds. Therefore, the current research was conducted with the aim of introducing this plant and evaluating its yield potential and cultivation compatibility in Mazandaran. Materials and Methods This experiment was carried out as factorial based on randomized complete block design in four replications at Bayekola Agricultural Research Station (Mazandaran Agricultural and Natural Resources Research and Training Center). Six sowing dates (November 5, November 21, December 5, December 21, January 4 and January 19) and five planting distances (15, 20, 25, 30, and 35 cm) were selected as the study factors. The results of analysis of variance showed that the treatments of planting distance and planting date had a significant effect on different traits of camellia plant. Plant height, number of subbranches and biological yield were influenced by the interaction effect of the studied factors. The highest plant height values were observed on the planting date of November 15 and at 20 and 30 cm intervals (125.5 and 124.75 cm, respectively). Also, the characteristics of seed yield, days to flowering, days to maturity, the number of seeds in a pod and 1000 grain weight were affected by sowing date factor, and the traits of days to flowering, days to maturity and 1000 grain weight were affected by planting distance factor. Conclusion In the field of seed production and obtaining more seed yield, although the planting dates of November 5 to December 5 did not have significant differences with each other; but the planting date of November 21 is the best possible planting date due to the highest seed yield and the higher number of seeds in the pod. Also, the treatment combination of planting distance of 25 cm and planting date of December 5 with high biological yield can be a suitable treatment combination. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Introduction: Drying is a common technology that provides a long post-harvest storage period for products such as cantaloupe. Hot air drying is a method that, if the conditions are optimized, gives the product better appearance and improved textural properties. In this study, drying time, specific energy consumption, energy efficiency, shrinkage, rehydration ratio, changes in total color, phenol and antioxidant content were modeled to optimize drying factors (air temperature and air velocity) using the response surface method. Materials and methods: The drying processes of the samples were investigated at three temperature levels of 50, 60 and 70 °C and three velocity levels 0.5, 1 and 1.5 m/s. For optimization of the drying conditions (drying time, SEC, energy efficiency, shrinkage, RR, color changes, TPC and AC), the influences of two levels of independent variables including air temperature and air velocity were assessed by response surface method through a face-centered central composite design. Results and discussion: The results showed that in the drying of cantaloupe using the hot air method by increasing the inlet air temperature and decreasing the air velocity, energy efficiency, rehydration ratio, total phenol content and antioxidant were increased, while drying time, specific energy consumption, shrinkage and color changes were reduced. The optimum point for drying cantaloupe samples was obtained at an air temperature of 70 °C and air velocity of 0.5 m/s. The results showed that drying at higher temperatures increases the desirability index of the model obtained from the response surface method. Conclusions: The authors believe the outcomes of the present study can be used as a framework for choosing efficient drying parameters for drying cantaloupe or similar fruits in HAD systems [ABSTRACT FROM AUTHOR]