Search

Bu tez çalışmasında, AHP yöntemi ile kredi talebinde bulunan firmaların bankalar tarafından analiz edilmesine yardımcı olacak bir model belirlenip kredinin geri dönmeme riskinin minimuma indirilmesini amaçlanmaktadır. AHP, çok kriterli karar verme yöntemlerinden biri olduğundan öncelikle birinci bölümde karar verme süreci ele alınmaktadır. Karar verme süreci, elemanları ve türleri incelendikten sonra çok nitelikli karar verme süreci hakkında bilgiler verilmektedir. İkinci bölümde ise uygulaması yapılacak olanAHP yönteminin aşamaları, matematiksel teorisi, aksiyomları, avantajları ve dezavantajları üzerinde durulmuştur. Son bölümde ise, AHP yönteminin, kredi talebinde bulunan ticari firmalara uygulanarak her firmaya ait kredi notu hesaplanması yer almaktadır. Yöntemin uygulanabilirliğini göstermek için boya, vernik benzeri kaplayıcı maddeler ile matbaa mürekkebi imalatı sektörüne ait bir kredi notu, aynı zamanda bu sektörde faaliyet gösteren iki firmanın firma puanları hesaplanmaktadır. The objective of this study is to determine a AHP model which helps banks in the analysis of firms that demand the loan, in order to minimize the not to return risk of the loan. Due to AHP is one of the multi criteria decision making methods, the decision making process is discussed in the first chapter. After examining the decision making process, elements and types, multi attribute decision making process are investigated. In the second chapter, stages, mathematical theory, axioms, advantages and disadvantages of the method, which will be applied to the case, are described in detail as well. In the lastchapter, the analytical hierarchy process method is applied to the commercial firms that demand commercial loans and credit note are calculated for every firm. To show the applicability of the method, the credit note of paint, varnishlike covering substance and printing ink manufacturing sector; and at the same time, the firm scores of two companies which work in this sector are calculated. 126

Esping-Andersen (1990) 18 gelişmiş ülkenin sosyal politikaları üzerine olançalışmasında günümüzün en iyi bilinen refah devletleri sınıflandırmasını yapmıştır.1980 yılına ait, emeklilik sistemleri, işsizlik ve hastalık harcamaları üzerine olanverileri kullanarak refah rejimlerini ?liberal?, ?sosyal demokrat? ve ?corporatist?olarak üç gruba ayırmıştır. Bu tez, Esping-Andersen'ın çalışmasını 2000'li yıllara aitveriler kullanarak, çalışmaya Yunanistan, Portekiz, İspanya ve Türkiye'yi de dahilederek ve küme analizi kullanarak genişletmekte ve metodolojik olarakgüvenilirliğini test etmektedir. Tezin amacı, refah devleti kümelerinin varlığındangünümüzde ne ölçüde bahsedilebileceğini görmek ve Akdeniz ülkelerinin, özelliklede Türkiye'nin, bu kümeler arasındaki yerini bulmaktır.2000'li yıllara ait sosyal politika verilerini kullanılarak yapılan bu teze görede refah rejimlerinin üç gruba ayrıldığından söz edebiliriz. Küme analizininsonuçlarına göre, ilk kümede, liberal olarak adlandırdığımız, sosyal harcamalarındüşük olduğu ve Esping-Andersen'ın çalışmasına göre de liberal olaraksınıflandırılan ülkeleri, yani Avustralya, Kanada, İrlanda, Yeni Zelanda, İngiltere veAmerika Birleşik Devletleri'ni, görmekteyiz. İkinci kümede, Güney Avrupaülkelerini; üçüncü ve sosyal harcamaların en yüksek olduğu kümede ise Esping-Andersen'ın ?sosyal demokrat? ve ?corporatist? olarak iki gruba ayırdığı ülkelerigörmekteyiz. In his seminal book on welfare regimes in 18 industrial democracies, Esping-Andersen (1990) constructed today?s best known typology of welfare states. Hedeveloped a threefold classification of welfare regimes, namely, the ?liberal?, the?social democratic? and the ?corporatist?, based on the data of 1980 on pension,unemployment and sickness benefits. This thesis replicates, extends and tests themethodological validity of Esping-Andersen?s de-commodification index by usingdata of the 2000s, by including Greece, Portugal, Spain and Turkey, and byconducting cluster analysis. The purpose is to see if the same welfare state clusterscontinue to exist today and to situate the Mediterranean countries, especially Turkey,in these clusters.The results of the de-commodification index in this thesis are almost exactlythe same as Esping-Andersen?s findings. The major difference between the twostudies is the presence of the Southern European countries in my analysis which,except Spain, all belong to the medium de-commodifying welfare state cluster.According to the results of the cluster analysis, the least de-commodifying,?liberal? welfare state cluster consists of exactly the same countries classified as?liberal? both in Esping-Andersen?s and my de-commodification indices, namely,Australia, Canada, Ireland, New Zealand, the United Kingdom and the United States.The second, medium de-commodifying welfare state cluster consists of the SouthernEuropean welfare states. Finally, the third, most de-commodifying cluster consistsof the countries that are the ?social democratic? and ?corporatist? welfare statesaccording to Esping-Andersen?s de-commodification index, however, still thedistinction between these two groups can be seen. 102