Search

Estrogen receptors in prostate cancer (PCa) are a subject of debate. The aim of the present study was to investigate whether estrogen receptor-α (ERα) and estrogen receptor-β (ERβ) impact the biochemical recurrence (BCR) of non-metastatic PCa after surgery. Following the application of the exclusion criteria, data from 108 patients who underwent laparoscopic radical prostatectomy between January 2011 and December 2019 were retrospectively evaluated. A total of 36 patients with BCR constituted the BCR group. The control group was formed using the Propensity Score Matching (PSM) method with a 1:2 ratio, including parameters with well-studied effects on BCR. The median follow-up time was 74.3 (range, 30–127.5) months in the BCR group and 66.6 (range, 31.5-130) months in the control group. Pathology specimens from the two groups were immunohistochemically stained with ERα and ERβ antibodies. Logistic regression analysis and survival analysis were performed. No differences in clinicopathological characteristics were detected between the two groups. The patients with ERα(−)/ERβ(+) staining results had a significantly fewer BCRs than other patients (P=0.024). In the logistic regression analysis, patients with ERα(−)/ERβ(+) PCa also had a significantly lower risk of recurrence (P=0.048). In the survival analysis, the 5-year BCR-free survival rate of patients with ERα(−)/ERβ(+) PCa was higher than that of other patients (85.7 vs. 66.1%; P=0.031). Excluding the effects of well-studied risk factors for recurrence by the PSM method, the present study showed that ERα and ERβ have prognostic value for non-metastatic PCa. The 5-year BCR-free survival rate is significantly higher in patients whose PCa tissue has ERα(−)/ERβ(+) staining results.

Çalışmada metastatik yumuşak doku sarkomu tanısıyla trabektedin tedavisi alan hastaların tedavi yanıtları, sağkalım sonuçları, ilaç yan etkilerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Sarkom tanısıyla trabektedin tedavisi alan 16 hastanın dosyaları retrospektif olarak tarandı. Hastaların demografik özellikleri, tedavi süreleri, tedavi yanıtları, ilaç yan etkileri kaydedildi. 16 hastanın 9’u erkek (%56,2), 7’si kadındı (%43,7). Trabektedin için medyan progresyonsuz sağkalım (progression-free survival, PFS) 2,9 ay, genel sağkalım (overall survival, OS) 6,7 ay saptandı. Sağkalım üzerine etkili olan tek faktör trabektedin tedavi sırası olarak belirlendi. Trabektedini 2. ya da 3.sıra tedavi olarak alan hastalar daha iyi PFS süresine (medyan PFS 10,3 aya karşı 1,6 ay, %95 GA: 0-21.9, p= 0.003) ve OS süresine (medyan 26,7 ay’a karşı 5,7 ay, %95 GA: 16.9-36.5, p= 0.003) sahipti. Sarkom çalışmalarında objektif yanıt değerlendirme kriteri olarak kullanılan büyüme modülasyon indeksi (growth modulation index, GMI) değeri 1,33’ün üzerinde olan hastaların PFS ve OS süreleri istatiksel anlamlı olarak daha iyiydi (medyan PFS 19,8 ay, p=0.002; medyan OS 26,7 ay, p=0.047). Tüm hastalarda yan etki gözlendi, grad 3/4 yan etkiler hematolojik yan etkiler %62,5 ve alanin aminotransferaz (ALT)/ aspartat aminotransferaz (AST) artışı %50 sıklıkta oldu. Çalışmada saptanan PFS, OS, yanıt oranları ve yan etkiler diğer çalışmalar ile benzer saptanmış, trabektedini 2.ve 3.sıra tedavi olarak alan hastaların ilaçtan daha fazla fayda gördüğü belirlenmiştir. This study aimed to evaluate the treatment responses, survival results, and drug side effects of patients treated with trabectedin for metastatic soft tissue sarcoma. The files of 16 patients who received trabectedin treatment with the diagnosis of sarcoma were reviewed retrospectively. Demographic characteristics of the patients, duration of treatment, response to treatment, and drug side effects were recorded. Of 16 patients, 9 (56.2%) were male and 7 (43.7%) were female. Median progression-free survival (PFS) for trabectedin was 2.9 months, and overall survival (OS) was 6.7 months. The only factor effective on survival was determined as trabectedin treatment line. Patients receiving trabectedin as second or third-line therapy had better PFS time (median PFS 10.3 vs 1.6 months, 95% CI: 0-21.9, p= 0.003) and OS time (median 26.7 vs 5.7 months, 95% CI: 16.9-36.5, p= 0.003). Patients with a growth modulation index (GMI) value above 1.33, which is used as an objective response evaluation metric in sarcoma studies, had statistically significantly better PFS and OS times (median PFS 19.8 months, p=0.002; median OS 26.7 months, p=0.047). Any grade side effects were observed in all patients, grade 3/4 side effects were hematological side effects in 62.5% and alanine aminotransferase (ALT)/ aspartate aminotransferase (AST) increase in 50%. The PFS, OS, response rates and side effects detected in the study were found to be similar to other studies, and it was determined that the patients who received trabectedin as the second and third-line treatment benefited more from the drug.

etkilerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Sarkom tanısıyla trabektedin tedavisi alan 16 hastanın dosyaları retrospektif olarak tarandı. Hastaların demografik özellikleri, tedavi süreleri, tedavi yanıtları, ilaç yan etkileri kaydedildi. 16 hastanın 9’u erkek (%56,2), 7’si kadındı (%43,7). Trabektedin için medyan progresyonsuz sağkalım (progression-free survival, PFS) 2,9 ay, genel sağkalım (overall survival, OS) 6,7 ay saptandı. Sağkalım üzerine etkili olan tek faktör trabektedin tedavi sırası olarak belirlendi. Trabektedini 2. ya da 3.sıra tedavi olarak alan hastalar daha iyi PFS süresine (medyan PFS 10,3 aya karşı 1,6 ay, %95 GA: 0-21.9, p= 0.003) ve OS süresine (medyan 26,7 ay’a karşı 5,7 ay, %95 GA: 16.9-36.5, p= 0.003) sahipti. Sarkom çalışmalarında objektif yanıt değerlendirme kriteri olarak kullanılan büyüme modülasyon indeksi (growth modulation index, GMI) değeri 1,33’ün üzerinde olan hastaların PFS ve OS süreleri istatiksel anlamlı olarak daha iyiydi (medyan PFS 19,8 ay, p=0.002; medyan OS 26,7 ay, p=0.047). Tüm hastalarda yan etki gözlendi, grad 3/4 yan etkiler hematolojik yan etkiler %62,5 ve alanin aminotransferaz (ALT)/ aspartat aminotransferaz (AST) artışı %50 sıklıkta oldu. Çalışmada saptanan PFS, OS, yanıt oranları ve yan etkiler diğer çalışmalar ile benzer saptanmış, trabektedini 2.ve 3.sıra tedavi olarak alan hastaların ilaçtan daha fazla fayda gördüğü belirlenmiştir., This study aimed to evaluate the treatment responses, survival results, and drug side effects of patients treated with trabectedin for metastatic soft tissue sarcoma. The files of 16 patients who received trabectedin treatment with the diagnosis of sarcoma were reviewed retrospectively. Demographic characteristics of the patients, duration of treatment, response to treatment, and drug side effects were recorded. Of 16 patients, 9 (56.2%) were male and 7 (43.7%) were female. Median progression-free survival (PFS) for trabectedin was 2.9 months, and overall survival (OS) was 6.7 months. The only factor effective on survival was determined as trabectedin treatment line. Patients receiving trabectedin as second or third-line therapy had better PFS time (median PFS 10.3 vs 1.6 months, 95% CI: 0-21.9, p= 0.003) and OS time (median 26.7 vs 5.7 months, 95% CI: 16.9-36.5, p= 0.003). Patients with a growth modulation index (GMI) value above 1.33, which is used as an objective response evaluation metric in sarcoma studies, had statistically significantly better PFS and OS times (median PFS 19.8 months, p=0.002; median OS 26.7 months, p=0.047). Any grade side effects were observed in all patients, grade 3/4 side effects were hematological side effects in 62.5% and alanine aminotransferase (ALT)/ aspartate aminotransferase (AST) increase in 50%. The PFS, OS, response rates and side effects detected in the study were found to be similar to other studies, and it was determined that the patients who received trabectedin as the second and third-line treatment benefited more from the drug.

Objectives: Endometrial endometrioid carcinoma (EEC) is the most encountered subtype of endometrial cancer (EC). Our study aimed to investigate the factors affecting recurrence in patients with stage 1A and 1B EEC. Material and methods: Our study included 284 patients diagnosed with the International Federation of Gynecology and Obstetrics stage 1A/1B EEC in our center from 2010 to 2018. The clinicopathological characteristics of the patients were obtained retrospectively from their electronic files. Results: The median age of the patients was 60 years (range 31–89). The median follow-up time of the patients was 63.6 months (range 3.3–185.6). Twenty-two (7.74%) patients relapsed during follow-up. Among the relapsed patients, 59.1% were at stage 1A ECC, and 40.9% were at stage 1B. In our study, the one-, three-, and five-year recurrence-free survival (RFS) rates were 98.9%, 95.4%, and 92.9%, respectively. In the multivariate analysis, grade and tumor size were found to be independent parameters of RFS in all stage 1 EEC patients. Furthermore, the Ki-67 index was found to affect RFS in stage 1A EEC patients, and tumor grade affected RFS in stage 1B EEC patients. In the time-dependent receiver operating characteristic curve analysis, the statistically significant cut-off values were determined for tumor size and Ki-67 index in stage 1 EEC patients. Conclusions: Stage 1-EEC patients in the higher risk group in terms of tumor size, Ki-67, and grade should be closely monitored for recurrence. Defining the prognostic factors for recurrence in stage 1 EEC patients may lead to changes in follow-up algorithms.

The brain is one of the organs that non-small cell lung cancer (NSCLC) metastasizes most frequently. The life expectancy is limited to months in patients with brain metastasis (BM), which is not treated. This study aims to show the oncological outcomes of surgical treatment of cranial lesion in patients with stage 4 NSCLC. The data of 59 patients who were diagnosed with NSCLC and underwent surgical treatment of BM between 2004 and 2012 in our clinic were prospectively recorded and analyzed retrospectively. The surgical and oncological out-comes of the patients were studied. Survival was calculated as the time between the diagnosis of BM and the date of death or the last follow-up. Fifty-one of the patients were male, and eight were female, and the median age was 56.9 (37-81) years. Fifty-five patients underwent total excision, and four patients underwent subtotal excision. No postoperative mortality was detected. As a result of the pathological exami-nation, the surgical margins were reported as tumor-free in 55 patients, and microscopically positive in 4 patients. Palliative cranial radio-therapy and systemic chemotherapy were given to all patients after surgery. Eleven patients (18.6%) underwent chemoradiotherapy to the primary mass in the lung. Lobectomy and pneumonectomy were performed in 8 and 7 patients. The median overall survival was 12.00 (1.0-159.0) months. The 12, 24, and 60-month survival rates of the patients were 47.5%, 28.8%, and 13.5%, respectively. In three cases, overall survival over ten years was obtained. Cranial metastasectomy may contribute positively to the survival of patients with NSCLC., Küçük hücreli dışı akciğer kanseri (KHDAK)’nin en sık metastaz yaptığı organlardan biri beyindir. Beyin metastazı olan hastalar tedavi edilmediğinde ortalama yaşam süresi aylarla sınırlıdır. Bu çalışmanın amacı beyin metastazı yapmış evre 4 KHDAK hastalarda beyin metastazı için cerrahi tedavi uygulamasının onkolojik sonuçlarını göstermektir. Kliniğimizde 2004-2012 yılları arasında KHDAK tanısı konan ve BM nedeniyle cerrahi tedavi uygulanan 59 hastanın verileri prospektif olarak kaydedildi ve retrospektif olarak incelendi. Hastaların cerrahi ve onkolojik sonuçları irdelendi. Sağ kalım süresi beyin metastazı tanısı konulduğu tarih ile ölüm tarihi veya mevcut en son takip arasındaki zaman olarak hesaplandı. Hastaların 51’i erkek, 8’i kadın, ortalama yaş 56.92 (37-81) yıl idi. Cerrahi olarak 55 hastaya total eksizyon, 4 hastaya subtotal eksizyon yapıldı. Ameliyat sonrası mortalite saptanmadı. Patolojik inceleme sonucunda 55 hastada cerrahi sınırlar tümörsüz, 4 hastada ise cerrahi sınır mikroskobik pozitif olarak bildirildi. Ameliyat sonrasında tüm hastalara palyatif kranial radyoterapi ve sistemik kemoterapi verildi. 11 hastaya(%18,6) akciğerdeki primer kitleye kemoradyoterapi verildi. 8 hastaya akciğere yönelik cerrahi lobektomi, 7 hastaya pnömonektomi uygulandı. Medyan genel sağkalım süresi 12,00 (1,0-159,0) aydı. Hastaların 12, 24 ve 60 aylık sağkalım oranları sırasıyla %47.5, %28.8 ve %13.5 olarak bulundu. Üç olguda ise 10 yılın üzerinde genel sağ kalım elde edildi. Beyin metastazı yapmış KHDAK’lu hastalarda kranial metastazektomi hastaların sağkalımına olumlu katkı sağlayabilir.

*Sezgin Göksu, Sema ( Aksaray, Yazar ), Purpose: After failure of the first-line sorafenib treatment in advanced or metastatic stage hepatocellular carcinoma (HCC), regorafenib is one of the newly-approved targeted agents. We aimed to evaluate the efficacy of regorafenib in patients with advanced HCC treated in the second- or third-line setting. Methods: In this retrospective and multicenter study, advanced HCC patients not eligible for local therapies, who received a second- or third-line regorafenib therapy after progression on the first-line sorafenib or sequential therapy with chemotherapy (CT) followed by sorafenib, were included. Results: In the first-line setting, 28 (28.9%) patients received CT and 69 (71.1%) patients received sorafenib. There were 24 (24.7%) patients who were intolerant to sorafenib. Disease control rate (DCR) was 53.6% for all patients treated with regorafenib, 62.3% in patients who received regorafenib in the second-line, and 32.1% for those receiving regorafenib in the third-line (p=0.007). Median progression-free survival (PFS) and overall survival (OS) were 5.6 (range; 4.3-6.9) and 8.8 (range, 6.3-11.3) months for all patients treated with regorafenib vs. 7.1 months and 10.3 months for patients who received regorafenib in the second-line vs. 5.1 and 8.7 months for patients who received regorafenib in the third-line, respectively; however, there was no statistically significant difference (pPFS=0.22 and pOS=0.85). Conclusion: Although receiving CT as a first-line therapy in advanced HCC patients did not affect the survival rates of subsequent regorafenib therapy, it might diminish the DCR of regorafenib.

Glomerüler hastalıklar etiyolojilerine (primer veya sekonder), patogenezlerine ve klinik özelliklerine göre sınıflandırılabilir. En iyi tedavi yanıtının alınması ve en uygun hastalık takibinin planlanması için glomerülonefritlerin primer-sekonder ayrımının yapılması çok önemlidir. Bu ayrımda klinik prezentasyon, çeşitli laboratuvar belirteçleri, böbrek biyopsisinin histopatolojik bulguları yardımcı olmaktadır. Fakat klinik pratikte birçok vakada primer-sekonder ayrımında zorluklar yaşanmaktadır. Protein elektroforezi, plazmadaki proteinleri fiziksel özelliklerine göre ayırma yöntemidir. Protein elektroforezi birçok kronik inflamatuar sistemik hastalığın tanı ve takibinde kullanılmaktadır. Birçok biyokimyasal ve serolojik testlere göre çok daha ucuz ve pratik bir tanı yöntemidir. Çalışmamızda bu yöntemin glomerülonefritlerin etiyolojilerinin aydınlatılmasında yardımcı olup olamayacağının belirlenmesi amaçlandı.Çalışmamızda 2008-2016 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Nefroloji Kliniğinde proteinüri, hematuri, böbrek yetmezliği gibi çeşitli nedenler ile yapılan böbrek biyopsileri tarandı. Tanı anında protein elektroforezi olan ve primer veya sekonder glomerülonefrit tanısı kesinleştirilen hastalar çalışmaya dâhil edildi.Yapılan biyopsilerin 258'inde (%59,7) primer glomerülonefrit tanısı kondu. En sık membranöz glomerülonefrit saptanırken (%32,2). Sekonder glomerülonefritler hastaların %40,3'ünde saptandı. En sık sekonder glomerülonefrit nedeni amiloidoz olarak bulundu (%28,1). Serum protein elektroforezi bandları primer ve sekonder glomerülonefritlerde karşılaştırıldığında albümin fraksiyonunun primer glomerülonefritlerde; α2 ve gama fraksiyonlarının sekonder glomerülonefritlerde dah yüksek olduğu saptandı. Eritrosit sedimentasyon hızı ve C-reaktif protein düzeyleri sekonder glomerülonefritlerde daha yüksekti.Primer ve sekonder glomerülonefritlerin ayrımında çeşitli zorluklar yaşanmaktadır. Yeni bulunan moleküllerin ve genetik testlerin daha zamana ihityaçları vardır. Serum protein elektroforezi ucuz, basit ve ulaşımı çok daha kolay bir test olması hasebiyle; özellikle gama bandının hastanın diğer laboratuar ve klinik özellikleri ile birlikte yorumlanması klinisyene primer sekonder glomerülonefrit ayrımında yardımcı olabilir. Sekonder glomerülonefrit için kabul görecek gama yüzdesi eşik değeri çalışmamızı destekleyen yayınlar ile mümkün olabilir. Glomerular diseases can be classified according to etiology (primary or secondary), pathogenesis and clinical features. It is very important to distinguish the primary-secondary glomerulonephritis for the best treatment response and to plan the most appropriate follow-up. Clinical presentation, various laboratory markers, histopathological findings of kidney biopsy are helpful in this distinction. However, there are difficulties in distinction between primary and secondary in many cases in clinical practice, Protein electrophoresis is a method of separating proteins in the plasma according to their physical properties. Protein electrophoresis is used in the diagnosis and follow-up of many chronic inflammatory systemic diseases. It is a much cheaper and more practical diagnostic method than many biochemical and serological tests. In our study, it was aimed to determine whether this method could be helpful in elucidating the etiology of glomerulonephritis.In the present study, kidney biopsies which were performed in Nephrology Clinic, Uludag University Medical Faculty between the years 2008-2016 for various reasons such as proteinuria, hematuria, renal failure etc, were evaluated. Patients who had protein electrophoresis at the time of diagnosis and who had absolute diagnosis with primary or secondary glomerulonephritis were included in the study.Primer glomerulonephritis was diagnosed in 258 of the biopsies (59.7%). The most common glomerulonephritis was membranous glomerulonephritis (32.2%). Secondary glomerulonephritis was observed in 40.3% of patients. The most common secondary cause of glomerulonephritis was found as amyloidosis (28.1%). When the serum protein electrophoresis bands were compared in primary and secondary glomerulonephritis, the albumin fraction was higher in primary glomerulonephrites; α2 and gamma fractions were higher in the secondary glomerulonephrites. Erythrocyte sedimentation rate and C-reactive protein levels were higher in secondary glomerulonephritis.There are various difficulties in distinguishing primary and secondary glomerulonephritis. Newly found molecules and genetic tests require more time to ube used in clinical practice. Due to the fact that serum protein electrophoresis is cheap, simple and much easier to access; interpretation of the gamma band in conjunction with other laboratory and clinical features of the patient may help to distinguish primary secondary glomerulonephritis. The threshold value of the percentage for secondary glomerulonephritis may be possible with publications supporting our study. 44

Differentiated thyroid carcinomas (DTC) are originated from thyroid follicular epithelial cells and comprises %90 of all thyroid carcinomas. The aim of this study was to assess the efficacy and safety of sorafenib treatment on iodine refractory metastatic differentiated thyroid carcinomas. Six patients who have received sorafenib treatment due to refractory metastatic DTC were included in the study. During follow-up skin rashes were the most frequent adverse effect after sorafenib treatment followed by hypertension, high ventricular rate atrial fibrillation and esophagitis. Skin lesions were mild and occurred in the first month of the treatment, after dose reduction symptoms resolved within 1 month. One patient had died of pericardial effusion and two patients had died of progressive pulmonary metastasis. Progressive disease was observed in 3 patients, stable disease in 1 patient and partial response in 1 patient after treatment.Although the efficacy of sorafenib is higher than the conventional chemotherapeutics, it should be used in experienced centers because of the possible side effects that can develope and patients should be informed about those side effects., Diferansiye tiroid karsinomları (DTK) tiroid foliküler epitelyal hücrelerden gelişen ve tüm tiroid karsinomlarının %90ını oluşturan kanserlerdir. Çalışmamızda iyot refrakter metastatik DTKlarda sorafenib tedavisinin etkinliği ve güvenliğinin değerlendirilmesi planlandı. Çalışmamıza merkezimizde iyot refrakter metastatik DTK nedeniyle sorafenib tedavisi alan 6 hasta dahil edildi. Sorafenib tedavisi sonrası izlemde hastalarda en sık cilt döküntüleri olmak üzere, hipertansiyon, yüksek ventrikül hızlı atriyal fibrilasyon ve özefajit gibi ilaca bağlı yan etkiler gözlendi. Cilt lezyonları tüm hastalarda tedavinin 1. ayında ve hafif şiddette gelişmiş olup, ilaç doz azaltımı sonrası semptomlar 1 ay içinde düzeldi. Bir hasta perikardiyal effüzyon gelişimi ve iki hasta akciğer metastazlarında progresyon sonrası eksitus oldu. Tedavi sonrası 3 hastada progresif hastalık, 1 hastada stabil hastalık ve 1 hastada parsiyel yanıt saptandı. Sorafenib tedavisinin etkinliği konvansiyonel kemoterapilere göre daha yüksek olmakla birlikte, gelişebilecek yan etkiler nedeniyle deneyimli merkezlerce uygulanmalı, hastalar yan etkiler konusunda bilgilendirilmelidir.

IgA nephropathy is one of the most common glomerulopathies worldwide. It may be seen as primary glomerulopathy and as secondary glomerulopathy depending on hepatobiliary diseases, autoimmune diseases, bacterial, viral infections and neoplasia. 15-40% of the patients have renal dysfunctions leading to end stage renal failure in 10 or 20 years. In the treatment of IgA nephropathy angiotensin converting enzyme inhibitors (ACE inh.), angiotensin receptor blocker (ARB) drugs, hydroxymethylglutaryl (HMG) CoA reductase inhibitors and immunsuppressive therapy are used. Resistant to immunesuppressive treatment and relapse after renal transplantation may be seen. Infection risk in chronic renal failure patients who get replacement therapy after catheterisation is high. S. aureus is one of these infection agents. Septic embolism, deep tissue abscesses, infective endocarditis, septic trombophlebitis etc. are common after S. aureus bacteriemia. In our case we presented septic brain embolism after S. aureus infection and encephalopathy caused by cephalosporine medication in chronic renal failure patient with IgA nephropathy., IgA nefropatisi dünya genelinde en sık görülen glomerülonefritler arasında yer almaktadır. Hastalık primer glomerülopati olarak ortaya çıkabileceği gibi hepatobiliyer, otoimmün hastalıklar, bakteriyel ve viral enfeksiyonlar veya neoplaziler gibi sekonder nedenlere bağlı da ortaya çıkabilmektedir. Hastaların % 15-40'ı 10-20 yıl içinde son dönem böbrek yetmezliğine gidecek şekilde, renal disfonksiyonla kendini gösterebilir. IgA nefropatisi tedavisinde omega yağ asitleri, anjiotensin dönüştürücü enzim inhibitörleri (ACE inh.) veya anjiotensin reseptör blokörleri (ARB), hidroksimetil glutaril (HMG) CoA redüktaz inhibitörleri ve immünsüpresif tedavi yer almaktadır. İmmünsüpresif tedaviye direnç oluşabilmekte, renal transplantasyona rağmen hastalık nüks edebilmektedir. Kronik renal yetmezlik gelişen hastalarda renal replasman tedavisinde kateterizasyon sonrası enfeksiyon riski yüksek olup bunlar arasında S. aureus ta yer almaktadır. S. aureus bakteriyemisi sonrası septik emboli, derin doku abseleri, infektif endokardit, septik tromboflebit vb. riski yüksektir. Olgumuzda IgA nefropatisi bağlı kronik renal yetmezlikli hastada gelişen S. aureus enfeksiyonuna sekonder septik kraniyal embo-li ve sefalosporine bağlı ensefalopati gelişimi sunulmuştur.

In our country, incidence of chronic diseases is increased significantly by high rate of population growth and long life expectancy. In the etiology of chronic renal disease leading causes are diabetes, hypertension and glomerulonephritis. By assessing of the hospital records retrospectively, the diseases, which are related to genitourinary, cardiovascular and circulatory systems, were major causes in 1/5 of total hospitalized patients. In our study, 295 women, 346 men, total of 641 patients who were followed at the clinic between January 2013 and December 2014, were evaluated. Clinical, demographic and laboratory data of patients were analyzed. Common causes for hospitalization were chronic renal failure (CRF) 27.17%; renal transplant patients 21.3% (for transplant preparation, infection, etc.); etiology of pro-teinuria %15.36; and acute renal failure (ARF) 7.7% in our clinic. 93.2% and 92.8% of our patients were discharged with recovery or current state, 3.6% and 3.3% of them were died, 3.55% and 3.29% were transferred to intensive care unit or other clinics, respectively in 2013 and 2014. The mean of hospitalization time were 14 (2-106) and 15 (2-111) days. 36.5% and 42.1% of patients had infection in 2013 and 2014. 31.2% and 23.4% of patients were receiving hemodialysis, 29.4% and 33.9% of patients were taking immunosuppressive therapy. As result, dialysis therapy and long-term hospitalization increase frequency of infection and mortality., Ülkemizde artan nufüs ve yaşam beklentisi ile birlikte kronik hastalık görülme sıklığında belirgin bir artış gözlenmektedir. Kronik böbrek hastalıklarının etyolojisinde diyabet, hipertansiyon ve glomerülonefritler ön sıralarda yer almaktadır. Hastane kayıtları retrospektif değerlen-dirildiğinde toplam yatışların 1/5'inde genitoüriner, kardiyovasküler ve dolaşım sistemi ile ilişkili hastalıklar görülmektedir. Çalışmamızda Ocak 2013 Ocak-Aralık 2014 ayları arasında klinikte takip edilen 295 kadın, 346 erkek, toplam 641 hasta değerlendirildi. Hastalar klinik, demografik, laboratuar değerlerine göre analiz edildi. Kliniğimizde en sık yatış tanıları %27.17 kronik böbrek yetmezliği (KBY), %21.3 renal transplantasyon hastası (transplantasyon hazırlık, enfeksiyon vb.), %15.36 proteinüri etyoloji ve %7.7 akut böbrek yetmezliği idi. Hastalarımızın 2013 ve 2014 yıllarında sırasıyla; %93.2 ve %92.8'i şifa veya haliyle taburcu olurken, %3.3 ve %3.9'u kaybedilmiş, %3.6 ve %3.3'ü yoğun bakım ünitesine veya diğer kliniklere devredilmişti. Yatış süresi hastaların ortalama yıllara göre 14 (2-106) ve 15 (2-111) gün idi. Hastaların 2013 ve 2014 yıllarında %36.5ve %42.1'inde enfeksiyon mevcuttu. Hastaların yıllara göre %31.2 ve %23.4'ü hemodiya-lize girerken, %29.4 ve %33.9'u immünsüpresif tedavi kullanmaktaydı. Sonuç olarak diyaliz tedavisi ve uzun süreli yatışlar enfeksiyon görülme sıklığı ile mortaliteyi arttırmaktadır.

Immunosuppressive therapy is important after transplantation for graft and patient survey. Especially calcineurin inhibitors are one of the most important treatment option after kidney transplantation. After using tacrolimus have been reported many side effects and posterior reversible leukoencephalopathy (PRES) cases are among them. The disease is observed with headache, mental status changes, neurologic dysfunction such as epileptic seizures. Computed tomography and magnetic resonance imaging shows lesions in temporoparietal or occipital region. Symptoms decrease a few days later by reduction or change the drug dose. Herein, a female patients who underwent kidney transp-lantation were presented. Clinical symptoms regressed after changing medication., Nakil sonrası immünsüpresif tedavi greft ve hasta sağkalımı açısından önem arz etmektedir. Özellikle böbrek nakli sonrası kalsinörin inhibi-törleri kullanımı en önemli tedavi basamaklarından biridir. Takrolimus kullanımı sonrası birçok yan etki bildirilmiştir ve posterior geri dönüşümlü lökoensefalopati (PRES) olguları bunlar arasında yer almaktadır. Hastalık baş ağrısı, mental durum değişikliği, epileptik nöbetler gibi nörolojik fonksiyon bozukluğu ile seyretmektedir. Bilgisayarlı tomografi ve manyetik rezonans görüntülemede, temporoparyetal veya oksipital bölgede lezyonlar gözlenebilmektedir. Semptomlar ilacın dozunun azaltılması veya değiştirilmesi ile birkaç gün içinde gerilemekte-dir. Burada böbrek nakli yapılan ve PRES gelişen kadın hasta sunulmuştur. Klinik semptomlar ilaç değişikliği ile gerilemiştir.

Fusarium species are increasingly recognised as serious pathogens in the immunocompromised patients. The outcome in severe neutropenia has been almost fatal. Prolonged severe neutropenia (˂500/ mm3), corticosteroids, broad spectrum antibiotics, and indwelling intravenous catheters are all important risk factors for the development of disseminated fusariosis. Our case is 52 year old male who was diagnosed relapse acute myeloid leukemia and given etoposide+ mitoxantrone+ cytarabine combination as a salvage chemotherapy. In our patient, Fusarium infection, which presented eruptions like ectima gangrenosum during prophylactic posaconazole was occured and succesfully treated with voriconazole. The poor prognosis of disseminated disease highlights the importance of early recognition and treatment of local-ised disease. High dose liposomal amphotericin should be started without delay if fusarial infection is suspected in a patient with known risk factors. Newer antifungal triazole agents that may have good activity against fusarium species such as itraconazole, voriconazole, and posaconazole are available. Here, we want to notice Fusarium infections are rare but tend to increase in the immuncomprised and early recognition and treatment could yield succesful results if provided., Fusarium tipleri, bağışıklığı baskılanmış kişilerde giderek artış gösteren ciddi etkenlerdir ve derin nötropenik hastalarda geliştiğinde genellik-le ölümcüldür. Uzun süreli ciddi nötropeni(˂500/ mm3), kortikosteroidler, geniş spektrumlu antibiyotikler, intravenöz kateter varlığı yaygın Fusarium enfeksiyonu gelişimi için önemli risk faktörleridir. Olgumuz; nüks Akut Myeloid Lösemi tanılı 52 yaşında, erkek olup kurtarma amaçlı etoposid+ mitoksantron+ sitarabin kemoterapisi verildi. Hastamızda posakonazol profilaksisi altında ciltte ektima gangrenosum benzeri döküntülerle kendini gösteren Fusarium enfeksiyonu gelişti ve vorikonazol ile başarılı şekilde tedavi edildi. Yaygın hastalığın kötü seyirli oluşu lokalize enfeksiyonun erken tanı ve tedavisine dikkat çekmektedir. Bilinen risk faktörleri olan ve fuzariyal enfeksiyondan şüphelenilen hastalarda vakit kaybedilmeden yüksek doz lipozomal amfoterisin tedavisine başlanması önerilmektedir. Fusarium tedavisinde etkin olabilen itrakonazol, vorikonazol ve posakonazol gibi daha yeni triazol grubu antifungal ajanlar mevcuttur. Nadir görülen fakat bağışık-lığı baskılanmış hastalarda sıklığı giderek artış gösteren, erken tanındığında ve hemen tedaviye başlandığında başarılı sonuçlar alınabilen Fusarium enfeksiyonuna dikkat çekmek istedik.

İç Hastalıkları, hekim adayının kliniğe ilk adım attığı ve hastayla karşılaştığı bölümlerden birisidir ve tıp eğitiminin temel taşlarından birisidir. İyi bir iç hastalıkları bilgisine sahip olan bir hekim, gerek aile hekimi gerekse uzman hekim olarak herhangi bir branşta çalışırken hastalarına daha fazla yardımcı olacaktır. Tıpta, hastalıklara doğru bir teşhis koymak için hekim öncelikle iyi bir anamnez almalıdır. Hasta ile iyi bir iletişim kurulmalıdır. Anamnez teşhisin yarısı olarak kabul edilir. Tıbbi öyküde sadece hastanın yakınmaları ve kronolojik olarak hikayesi değerlendirilmez aynı zamanda ayırt edici tanı yapılmaya çalışılır. Sistem sorgulaması hastanın söyleyemediği ya da unuttuğu şikayetleri saptamamızı sağlar. Sonra sistemik bir fizik muayene yapılarak değerlendirme aşamasına geçilir. İyi bir hekim, daima hastanın klinik yakınma ve bulgularını bir hastalık ile açıklayabilmelidir. Böylece hastaya doğru bir tanı koyarak tedaviye başlayabilir, bazen de tanı için ileri incelemelere ihtiyaç duyar. Laboratuvar ve/veya görüntüleme yöntemlerine başvurur. Bu kitapta iyi bir hekimlik sanatı uygulayabilmeniz için yukarıdaki konularda yeterli düzeyde bilgiye sahip olmanız ve hastalara sistematik olarak yaklaşmanız hedeflenmiştir.

Hekimlik eğitiminin en önemli aşamalarından birisi, her sisteme ait çok sayıda semptomu öğrenmek ve doğru yorumlamaktır. Bir semptom bazen birden fazla hastalıkta görülebilir, yani belirli bir sisteme spesifik olmayabilir. Hastalığın özelliği olan semptom ve bulgular hiçbir zaman hastalar arasında aynı şekilde karşımıza çıkmamaktadır. Algoritmalarla hastalarda semptomlara yaklaşmamız daha kolay olmaktadır. Bu nedenle genellikle semptomların karakterini iyi sorgulamak ve ayırt edici tanı yapmak durumunda kalırız. Sonuçta hastanın farklı semptomlarını bir araya getirerek o semptomların hangi hastalığı işaret ettiğini ortaya koymamız gerekmektedir. Çoğunlukla fizik muayene bulguları ile birlikte farklı incelemeler yapmamız tanı koymamızı mümkün kılar. Bu kitapta iç hastalıklarında semptomdan tanıya nasıl gideceğimizi öğrenmeniz amaçlanmıştır.

Tanı koyabilmemiz için en azından toplumda sık karşılaştığımız hastalıklar hakkında yeterli bilgi sahibi olmamız gerekmektedir. Tanıda temel bilgileri uygulayarak semptomdan tanıya doğru bir yönde gitmemiz, aradığımız hastalığı bilmemize bağlıdır. Bilmediğimiz bir hastalığın semptom ve bulgularını tespit etsek bile o hastaya yararımız olmayacaktır. Hastalıklar her hastada her zaman aynı şekilde karşımıza çıkmazlar. Aynı tedavi de her hastada aynı sonucu vermeyebilir. Hekim tecrübe kazandıkça mesleğinde ustalaşır. Tedavi aşamasında hastalığın seyrini göre müdaheleler yapmamız, hasta yararına riskli kararlar almamız gerekebilir. Ayrıca uyguladığımız tedavilerin yan etkilerini iyi bilmemiz, hekimliğin temel ilkesi olan “önce zarar verme” ilkesinin dışına çıkmamızı engeller. Bu kitapta İç Hastalıklarının farklı branşlarında karşılaşacağınız birçok önemli hastalığa ve tedavilerine yer verilmiştir.

Endometrium kanseri (EK) gelişmiş ülkelerde en sık görülen jinekolojik kanserdir. Obezite en önemli risk faktörü olarak kabul edilmektedi r. Endometrium kanserleri içerisinde en sık görülen alt tip endometrioid endometrial karsinomdur (EEK). Çalışmamızda metastatik EEK hastalarının demografik ve klinikopatolojik özelliklerini, kullanılan tedavi yöntemlerinin sağ kalıma etkisini incelemeyi amaçladık. Hastaların medyan yaşı 58 (39,4-81,9) idi. On altı hastanın hastaneye başvuru şikayeti vajinal kanamaydı. Medyan takip süresi 43 (0,2- 104,3) aydı. Hastaların medyan progresyonsuz sağkalım (PS) süresi 39,9 ay (%95 güven aralığı (GA): 35,0-79,1), medyan genel sağkalım (GS) süresi 59,1 ay (%95 GA: 39,1-80,8) saptandı. Kemoradyoterapi alan hastaların PS ve GS süresi sadece kemoterapi ile tedavi edilen hastalara göre istatistiksel anlamlı olarak daha uzundu (log-rank testi, PS için p=0,012, GS için p=0,015). Çalışmamız metastatik evrede seçilmiş hasta grubunda kemoradyoterapinin tercih edilebileceğini desteklemektedir. Endometrial cancer (EC) is the most common gynecological malignancy in developed countries. Obesity is known as the major ris k factor for endometrial cancer. The most common subtype of endometrial cancer is endometrioid endometrial carcinoma (EEC). Our stu dy aims to investigate the demographic and clinicopathological characteristics of metastatic EEC patients and the effect of treatments on survival. The median age of the patients was 58 (39.4 -81.9) years. Sixteen patients presented with abnormal vaginal bleeding. The median follow-up time was 43 (0.2-104.3) months. The median progression-free survival (PFS) was 39.9 months (95% confidence interval (CI): 35.0-79.1), and the median overall survival (OS) was 59.1 months (95% CI: 39.1-80.8). Patients receiving chemoradiotherapy had significantly longer PFS and OS than patients treated with chemotherapy alone (log-rank test, p=0.012 for PFS, p=0.015 for OS). Our study supports that chemoradiotherapy might be a treatment option for selected patient groups in the metastatic stage.

16. Uludağ İç Hastalıkları Ulusal Kış Kongresi’nde (05 - 08 Mart 2020, Bursa) sözlü bildiri olarak sunulmuştur. Mezotelyoma plevra, periton, perikard ve tunica vaginalisin serozal yüzeylerinden gelişen malignitedir. Özellikle asbest maruziyeti ile ilişkilendirilmiştir. Malign peritoneal mezotelyoma (MPM) plevral tutulumdan sonra ikinci sıklıkta görülür. Çalışmamızda MPM tanısı alan hastalarda demografik özelliklerin, kullanılan tedavi seçeneklerinin incelenmesi amaçlandı. Çalışmamızda 12 erkek, 4 kadın toplamda 16 hastanın medyan yaşı 66 (46-93) yıldı. 15 hasta epiteolid, 1 hasta bifazik histopatolojiye sahipti. 2 hastaya hipertermik intraperitoneal kemoterapi (HİPEK) yapılmıştı. Birinci seçim kemoterapi alan 16 hasta, ikinci seçim kemoterapi alan 13 hasta, üçüncü seçim kemoterapi alan 4 hasta, dördüncü seçim kemoterapi alan 1 hasta mevcuttu. Birinci seçim kemoterapi alan hastaların medyan progresyonsuz sağkalımı 14,4 ay (CI %95 7,4:21,4) saptandı. Hastaların medyan toplam sağkalımı 22,0 aydı (CI %95 16:27,9). Standart tedavi seçenekleri arasında olan sitoredüksiyon cerrahisi + HİPEK, sistemik kemoterapi ve immünoterapinin optimal kullanımı ve bu tedavilere uygun hasta seçimi için prospektif, multidispliner, daha fazla hasta sayısı içeren çalışmalara ihtiyaç vardır. Malignant mesothelioma is a neoplasm that originates from the serosal membrane of pleura, peritoneum, pericardium, and tunica vaginalis. It has been particularly associated with exposure to asbestos. Malignant peritoneal mesothelioma (MPM) is the second most commonly encountered type of mesothelioma after pleura. In our study, we aimed to analyze the demographic characteristics and treatment options of the patients diagnosed with MPM. In our study, the median age of 16 patients (12 men and four women) was 66 (46-93) years. Fifteen patients had epithelioid, and one patient had biphasic histopathology. Hyperthermic intraperitoneal chemotherapy (HIPEC) was performed in 2 patients. There were 16 patients receiving first-line chemotherapy, 13 patients receiving second-line chemotherapy, four patients receiving third-line chemotherapy, and one patient receiving fourth-line chemotherapy. The median progression-free survival of patients receiving first-line chemotherapy was found 14.4 months (CI 95% 7.4: 21.4). The median overall survival of the patients was detected 22. months (CI 95% 16: 27.9%). In order to determine which group of patients will benefit from cytoreduction surgery+HIPEC or which group of patients should start with systemic chemotherapy or immunotherapy, there is a need for prospective, multidisciplinary studies and a more significant number of patients.

Küçük hücreli dışı akciğer kanseri (KHDAK)’nin en sık metastaz yaptığı organlardan biri beyindir. Beyin metastazı olan hastalar tedavi edilmediğinde ortalama yaşam süresi aylarla sınırlıdır. Bu çalışmanın amacı beyin metastazı yapmış evre 4 KHDAK hastalarda beyin metastazı için cerrahi tedavi uygulamasının onkolojik sonuçlarını göstermektir. Kliniğimizde 2004-2012 yılları arasında KHDAK tanısı konan ve BM nedeniyle cerrahi tedavi uygulanan 59 hastanın verileri prospektif olarak kaydedildi ve retrospektif olarak incelendi. Hastaların cerrahi ve onkolojik sonuçları irdelendi. Sağ kalım süresi beyin metastazı tanısı konulduğu tarih ile ölüm tarihi veya mevcut en son takip arasındaki zaman olarak hesaplandı. Hastaların 51’i erkek, 8’i kadın, ortalama yaş 56.92 (37-81) yıl idi. Cerrahi olarak 55 hastaya total eksizyon, 4 hastaya subtotal eksizyon yapıldı. Ameliyat sonrası mortalite saptanmadı. Patolojik inceleme sonucunda 55 hastada cerrahi sınırlar tümörsüz, 4 hastada ise cerrahi sınır mikroskobik pozitif olarak bildirildi. Ameliyat sonrasında tüm hastalara palyatif kranial radyoterapi ve sistemik kemoterapi verildi. 11 hastaya(%18,6) akciğerdeki primer kitleye kemoradyoterapi verildi. 8 hastaya akciğere yönelik cerrahi lobektomi, 7 hastaya pnömonektomi uygulandı. Medyan genel sağkalım süresi 12,00 (1,0-159,0) aydı. Hastaların 12, 24 ve 60 aylık sağkalım oranları sırasıyla %47.5, %28.8 ve %13.5 olarak bulundu. Üç olguda ise 10 yılın üzerinde genel sağ kalım elde edildi. Beyin metastazı yapmış KHDAK’lu hastalarda kranial metastazektomi hastaların sağkalımına olumlu katkı sağlayabilir. The brain is one of the organs that non-small cell lung cancer (NSCLC) metastasizes most frequently. The life expectancy is limited to months in patients with brain metastasis (BM), which is not treated. This study aims to show the oncological outcomes of surgical treatment of cranial lesion in patients with stage 4 NSCLC. The data of 59 patients who were diagnosed with NSCLC and underwent surgical treatment of BM between 2004 and 2012 in our clinic were prospectively recorded and analyzed retrospectively. The surgical and oncological outcomes of the patients were studied. Survival was calculated as the time between the diagnosis of BM and the date of death or the last followup. Fifty-one of the patients were male, and eight were female, and the median age was 56.9 (37-81) years. Fifty-five patients underwent total excision, and four patients underwent subtotal excision. No postoperative mortality was detected. As a result of the pathological examination, the surgical margins were reported as tumor-free in 55 patients, and microscopically positive in 4 patients. Palliative cranial radiotherapy and systemic chemotherapy were given to all patients after surgery. Eleven patients (18.6%) underwent chemoradiotherapy to the primary mass in the lung. Lobectomy and pneumonectomy were performed in 8 and 7 patients. The median overall survival was 12.00 (1.0159.0) months. The 12, 24, and 60-month survival rates of the patients were 47.5%, 28.8%, and 13.5%, respectively. In three cases, overall survival over ten years was obtained. Cranial metastasectomy may contribute positively to the survival of patients with NSCLC.

Aim. The aim of this study was to evaluate risk factors affecting graft and patient survival after transplantation from deceased donors. Methods. We retrospectively analyzed the outcomes of 186 transplantations from deceased donors performed at our center between 2006 and 2014. The recipients were divided into two groups: Group I (141 recipients without graft loss) and Group II (45 recipients with graft loss). Kaplan-Meier, log-rank test, and Cox proportional hazard regressions were used. Results. The characteristics of both groups were similar except renal resistive index at the last follow-ups. When graft survival and mortality at the first, third, and fifth years were analyzed, tacrolimus (Tac)-based regimens were superior to cyclosporine (CsA)-based regimens (P

Diferansiye tiroid karsinomları (DTK) tiroid foliküler epitelyal hücrelerden gelişen ve tüm tiroid karsinomlarının %90’ını oluşturan kanserlerdir. Çalışmamızda iyot refrakter metastatik DTK’larda sorafenib tedavisinin etkinliği ve güvenliğinin değerlendirilmesi planlandı. Çalışmamıza merkezimizde iyot refrakter metastatik DTK nedeniyle sorafenib tedavisi alan 6 hasta dahil edildi. Sorafenib tedavisi sonrası izlemde hastalarda en sık cilt döküntüleri olmak üzere, hipertansiyon, yüksek ventrikül hızlı atriyal fibrilasyon ve özefajit gibi ilaca bağlı yan etkiler gözlendi. Cilt lezyonları tüm hastalarda tedavinin 1. ayında ve hafif şiddette gelişmiş olup, ilaç doz azaltımı sonrası semptomlar 1 ay içinde düzeldi. Bir hasta perikardiyal effüzyon gelişimi ve iki hasta akciğer metastazlarında progresyon sonrası eksitus oldu. Tedavi sonrası 3 hastada progresif hastalık, 1 hastada stabil hastalık ve 1 hastada parsiyel yanıt saptandı. Sorafenib tedavisinin etkinliği konvansiyonel kemoterapilere göre daha yüksek olmakla birlikte, gelişebilecek yan etkiler nedeniyle deneyimli merkezlerce uygulanmalı, hastalar yan etkiler konusunda bilgilendirilmelidir. Differentiated thyroid carcinomas (DTC) are originated from thyroid follicular epithelial cells and comprises %90 of all thyroid carcinomas. The aim of this study was to assess the efficacy and safety of sorafenib treatment on iodine refractory metastatic differentiated thyroid carcinomas. Six patients who have received sorafenib treatment due to refractory metastatic DTC were included in the study. During follow-up skin rashes were the most frequent adverse effect after sorafenib treatment followed by hypertension, high ventricular rate atrial fibrillation and esophagitis. Skin lesions were mild and occurred in the first month of the treatment, after dose reduction symptoms resolved within 1 month. One patient had died of pericardial effusion and two patients had died of progressive pulmonary metastasis. Progressive disease was observed in 3 patients, stable disease in 1 patient and partial response in 1 patient after treatment.Although the efficacy of sorafenib is higher than the conventional chemotherapeutics, it should be used in experienced centers because of the possible side effects that can develope and patients should be informed about those side effects.

IgA nefropatisi dünya genelinde en sık görülen glomerülonefritler arasında yer almaktadır. Hastalık primer glomerülopati olarak ortaya çıkabileceği gibi hepatobiliyer, otoimmün hastalıklar, bakteriyel ve viral enfeksiyonlar veya neoplaziler gibi sekonder nedenlere bağlı da ortaya çıkabilmektedir. Hastaların % 15-40’ı 10-20 yıl içinde son dönem böbrek yetmezliğine gidecek şekilde, renal disfonksiyonla kendini gösterebilir. IgA nefropatisi tedavisinde omega yağ asitleri, anjiotensin dönüştürücü enzim inhibitörleri (ACE inh.) veya anjiotensin reseptör blokörleri (ARB), hidroksimetil glutaril (HMG) CoA redüktaz inhibitörleri ve immünsüpresif tedavi yer almaktadır. İmmünsüpresif tedaviye direnç oluşabilmekte, renal transplantasyona rağmen hastalık nüks edebilmektedir. Kronik renal yetmezlik gelişen hastalarda renal replasman tedavisinde kateterizasyon sonrası enfeksiyon riski yüksek olup bunlar arasında S. aureus ta yer almaktadır. S. aureus bakteriyemisi sonrası septik emboli, derin doku abseleri, infektif endokardit, septik tromboflebit vb. riski yüksektir. Olgumuzda IgA nefropatisi bağlı kronik renal yetmezlikli hastada gelişen S. aureus enfeksiyonuna sekonder septik kraniyal emboli ve sefalosporine bağlı ensefalopati gelişimi sunulmuştur.IgA nefropatisi dünya genelinde en sık görülen glomerülonefritler arasında yer almaktadır. Hastalık primer glomerülopati olarak ortaya çıkabileceği gibi hepatobiliyer, otoimmün hastalıklar, bakteriyel ve viral enfeksiyonlar veya neoplaziler gibi sekonder nedenlere bağlı da ortaya çıkabilmektedir. Hastaların % 15-40’ı 10-20 yıl içinde son dönem böbrek yetmezliğine gidecek şekilde, renal disfonksiyonla kendini gösterebilir. IgA nefropatisi tedavisinde omega yağ asitleri, anjiotensin dönüştürücü enzim inhibitörleri (ACE inh.) veya anjiotensin reseptör blokörleri (ARB), hidroksimetil glutaril (HMG) CoA redüktaz inhibitörleri ve immünsüpresif tedavi yer almaktadır. İmmünsüpresif tedaviye direnç oluşabilmekte, renal transplantasyona rağmen hastalık nüks edebilmektedir. Kronik renal yetmezlik gelişen hastalarda renal replasman tedavisinde kateterizasyon sonrası enfeksiyon riski yüksek olup bunlar arasında S. aureus ta yer almaktadır. S. aureus bakteriyemisi sonrası septik emboli, derin doku abseleri, infektif endokardit, septik tromboflebit vb. riski yüksektir. Olgumuzda IgA nefropatisi bağlı kronik renal yetmezlikli hastada gelişen S. aureus enfeksiyonuna sekonder septik kraniyal emboli ve sefalosporine bağlı ensefalopati gelişimi sunulmuştur. IgA nephropathy is one of the most common glomerulopathies worldwide. It may be seen as primary glomerulopathy and as secondary glomerulopathy depending on hepatobiliary diseases, autoimmune diseases, bacterial, viral infections and neoplasia. 15-40% of the patients have renal dysfunctions leading to end stage renal failure in 10 or 20 years. In the treatment of IgA nephropathy angiotensin converting enzyme inhibitors (ACE inh.), angiotensin receptor blocker (ARB) drugs, hydroxymethylglutaryl (HMG) CoA reductase inhibitors and immunsuppressive therapy are used. Resistant to immunesuppressive treatment and relapse after renal transplantation may be seen. Infection risk in chronic renal failure patients who get replacement therapy after catheterisation is high. S. aureus is one of these infection agents. Septic embolism, deep tissue abscesses, infective endocarditis, septic trombophlebitis etc. are common after S. aureus bacteriemia. In our case we presented septic brain embolism after S. aureus infection and encephalopathy caused by cephalosporine medication in chronic renal failure patient with IgA nephropathy.

Ülkemizde artan nufüs ve yaşam beklentisi ile birlikte kronik hastalık görülme sıklığında belirgin bir artış gözlenmektedir. Kronik böbrek hastalıklarının etyolojisinde diyabet, hipertansiyon ve glomerülonefritler ön sıralarda yer almaktadır. Hastane kayıtları retrospektif değerlendirildiğinde toplam yatışların 1/5’inde genitoüriner, kardiyovasküler ve dolaşım sistemi ile ilişkili hastalıklar görülmektedir. Çalışmamızda Ocak 2013 Ocak-Aralık 2014 ayları arasında klinikte takip edilen 295 kadın, 346 erkek, toplam 641 hasta değerlendirildi. Hastalar klinik, demografik, laboratuar değerlerine göre analiz edildi. Kliniğimizde en sık yatış tanıları %27.17 kronik böbrek yetmezliği (KBY), %21.3 renal transplantasyon hastası (transplantasyon hazırlık, enfeksiyon vb.), %15.36 proteinüri etyoloji ve %7.7 akut böbrek yetmezliği idi. Hastalarımızın 2013 ve 2014 yıllarında sırasıyla; %93.2 ve %92.8’i şifa veya haliyle taburcu olurken, %3.3 ve %3.9’u kaybedilmiş, %3.6 ve %3.3’ü yoğun bakım ünitesine veya diğer kliniklere devredilmişti. Yatış süresi hastaların ortalama yıllara göre 14 (2-106) ve 15 (2-111) gün idi. Hastaların 2013 ve 2014 yıllarında %36.5ve %42.1’inde enfeksiyon mevcuttu. Hastaların yıllara göre %31.2 ve %23.4’ü hemodiyalize girerken, %29.4 ve %33.9’u immünsüpresif tedavi kullanmaktaydı. Sonuç olarak diyaliz tedavisi ve uzun süreli yatışlar enfeksiyon görülme sıklığı ile mortaliteyi arttırmaktadır. In our country, incidence of chronic diseases is increased significantly by high rate of population growth and long life expectancy. In the etiology of chronic renal disease leading causes are diabetes, hypertension and glomerulonephritis. By assessing of the hospital records retrospectively, the diseases, which are related to genitourinary, cardiovascular and circulatory systems, were major causes in 1/5 of total hospitalized patients. In our study, 295 women, 346 men, total of 641 patients who were followed at the clinic between January 2013 and December 2014, were evaluated. Clinical, demographic and laboratory data of patients were analyzed. Common causes for hospitalization were chronic renal failure (CRF) 27.17%; renal transplant patients 21.3% (for transplant preparation, infection, etc.); etiology of proteinuria %15.36; and acute renal failure (ARF) 7.7% in our clinic. 93.2% and 92.8% of our patients were discharged with recovery or current state, 3.6% and 3.3% of them were died, 3.55% and 3.29% were transferred to intensive care unit or other clinics, respectively in 2013 and 2014. The mean of hospitalization time were 14 (2-106) and 15 (2-111) days. 36.5% and 42.1% of patients had infection in 2013 and 2014. 31.2% and 23.4% of patients were receiving hemodialysis, 29.4% and 33.9% of patients were taking immunosuppressive therapy. As result, dialysis therapy and long-term hospitalization increase frequency of infection and mortality.