Search

Objective: This study aimed to assess fecal viral shedding in children who have been confirmed COVID-19 by real time polymerase chain reaction (RT-PCR).Material and Methods: We enrolled fifty inpatient children who have been confirmed COVID-19 during first wave of outbreak in our region. All of the patients have been twice confirmed by RT-PCR within nasopharyngeal swabs. Each case was evaluated with clinical data, laboratory tests and rectal swabs. The rectal swabs were obtained five days after nasopharyngeal positivity. The clinical data was recorded within two basic categories, including common symptoms or digestive symptoms. Detection of SARS-CoV-2 in rectal swabs was performed by RT-PCR method.Results: Fifteen patients (30%) had digestive symptoms. On the 5th day, 50 rectal swabs were studied with PCR-RT. Only one of them was positive (2%). The only patient who was positive for SARS-CoV-2 on rectal swab was a symptomatic threeand-a-half-year-old girl. The patient, who became asymptomatic in the follow-up, was retested with a nasopharyngeal swab one week later, the result was negative and she was discharged on the 10th day. The second rectal smear of the patient was negative.Conclusion: We found very low rate (2%) fecal viral shedding with rectal swab PCR among children who have been confirmed COVID-19 by nasopharyngeal swab PCR. We thought that this result was due to the mild clinical course of the patients who has been diagnosed with COVID-19 we followed up. However, fecal oral transmission might still matter in children., Amaç: Bu çalışmada nazal sürüntüde real-time polimeraz zincir reaksiyonu (RT-PCR) ile COVID-19 tanısı doğrulanmış çocuklarda , fekal viral bulaşmayı değerlendirmeyi amaçladık.Gereç ve Yöntemler: Bölgemizdeki ilk salgın dalgası sırasında COVID-19 tanılı yatarak tedavi gören elli çocuğu çalışmaya dahil ettik. Tüm hastaların nazofaringeal sürüntüleri RT-PCR ile iki kez pozitifti. Her vaka klinik veriler, laboratuvar testleri ve rektal sürüntü ile değerlendirildi. Rektal sürüntüler nazofarengeal pozitiflikten beş gün sonra alındı. Klinik veriler, genel semptomlar veya sindirim semptomları dahil olmak üzere iki temel kategoride kaydedildi. Rektal sürüntülerde SARS-CoV-2’nin tespiti, RNA’ya bağımlı RNA polimeraz genini hedefleyen RT-PCR yöntemi ile gerçekleştirildi. Bulgular: On beş hastada (%30) sindirim sistemi ilişkili belirtiler görüldü. Hastalarda yoğun bakıma veya daha fazla tedaviye ihtiyaç duyulmadı. 5. günde PCR-RT ile 50 rektal sürüntü çalışıldı. Bunlardan sadece biri pozitifti (%2). Rektal sürüntüde SARS-Cov 2 pozitif gelen tek hasta semptomatik ve üç buçuk yaşında bir kızdı. İzlemde asemptomatik hale gelen hasta bir hafta sonra nazofaringeal sürüntü ile tekrar test edildi, sonucu negatif geldi ve 10. gün taburcu edildi. Olgunun ikinci rektal sürüntüsü negatif olarak sonuçlandı. Sonuç: Nazofaringeal sürüntü PCR ile COVID-19 doğrulanmış çocuklar arasında rektal sürüntü PCR ile dışkıda viral bulaşma oranının çok düşük olduğunu (%2) bulduk. Bu sonucun, takip ettiğimiz COVID-19 tanısı alan hastaların hafif klinik seyrine bağlı olduğunu düşündük. Bununla birlikte, fekal oral yolla bulaşma çocuklarda hala önemini korumaktadır.

Amaç: Okul öncesi yaş grubunda, tekrarlayan vizing atakları olan çocukların büyük bir kısmı astımdır. Bu çocukların bir kısmında da vizing atakları geçicidir. Bu çocuklar arasında, pratikte klinik ve laboratuvar bulgularına dayanarak ayrım yapmak kolay olmamaktadır. Çalışmada; 3-6 yaş arası, tekrarlayan vizing atakları olan çocuklarda, hava yolu duyarlılığı farklarını araştırarak, fenotipler arasında ayırıcı tanıya yardımcı olabilecek bir parametre bulmayı amaçladık. Gereç ve Yöntemler: Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Alerji ve Astım Bölümü’nde, tekrarlayan hışıltı atakları nedeniyle izlenen hastalar çalışmaya dahil edilmiştir. Epizodik (viral) vizingli ve persistan vizingli hastalar olarak iki grup oluşturulmuştur. Her iki gruba metakolin ve adenozin 5’-monofosfat (AMP) ile bronş provokasyon testleri uygulanmıştır. Bulgular: Yetmiş dört hastanın % 36.5’i (n=27) epizodik vizingli, %63.5’i (n=47) persistan vizingli çocuklardır. Bronş provokasyon testlerine bronkokonstriksiyon yanıtı alınan çocukların sayısı; persistan vizing grubunda, epizodik viral vizing grubuna göre daha fazla bulunmuştur (p

Okul öncesi yaş grubunda; aynı klinikle karşımıza çıkan, fakat tedavileri farklı olan vizing fenotipleri bulunmaktadır. Klinik pratikte, bu çocuklar arasında ayırıcı tanı yapmak kolay olmamaktadır. Bu fenotiplerin altta yatan patofizyolojik mekanizmalarının farklı olduğu düşünülmektedir. Astımda direkt ve indirekt yolla bronş hiperreaktivitesini belirleyen, bronş provokasyon testleri patofizyoloji hakkında ipuçları verebilmektedir. Bu nedenle; bu çalışma, astım bölümünde düzenli izlenen üç-altı yaş grubundaki astım fenotipleri arasında, hava yolu duyarlılığı farklarını araştırmak amacıyla yapılmıştır.Metakolin ve adenozin 5'-monofosfat ile yapılan bronş provokasyon testlerine bronkokonstriksiyon yanıtı veren çocukların sayısı; persistan vizing grubunda, epizodik viral vizing grubuna göre daha fazla bulunmuştur. Transkutan oksijen basıncında %15'lik azalmaya yol açan (PC15PtcO2) metakolin dozunun persistan vizingli çocuklarda, epizodik viral vizingli çocuklara göre daha düşük olması; hava yolu duyarlılığının persistan vizingli çocuklarda daha şiddetli olduğunu ortaya çıkartmıştır. Ancak PC15PtcO2 adenozin 5'-monofosfat (AMP) dozu açısından iki grup arasında fark saptanmamıştır. Her iki grup için de, PC15PtcO2 metakolin ve PC15PtcO2 AMP arasında ilişki bulunmamıştır.?Alıcı işlem karakteristiği eğrisi? (ROC eğrisi) kullanılarak, PC15PtcO2 metakolin için %87,2 duyarlılık, %55 seçicilik ile epizodik ve persistan vizing ayrımı için en uygun sınır değer 0,24 mg/ml bulunmuştur. Pozitif olabilirlik oranı (positive LR) 1,94; negatif olabilirlik oranı (negative LR) ise 0,23 bulunmuştur. Adenozin 5'-monofosfat için hesaplanan eğri altında kalan alan anlamlı bulunmamıştır.Persistan vizingli çocukların periferik kan ortalama eozinofil sayıları, epizodik viral vizingli çocuklara göre yüksek saptanmıştır. Ancak iki grup arasında ortalama serum total IgE düzeyleri açısından fark saptanmamıştır. Ayrıca iki grup için de; eozinofil sayısı ile AMP ve metakolin PC15PtcO2; hava yolu cevabı arasında ilişki saptanmamıştır.Çalışmamızın sonuçlarına göre; direkt ve indirekt bronş provokasyon testleri, okul öncesi dönemde vizing fenotipleri arasından gerçek astımlı olanları ayırmada yeterli değildir. At pre-school age group, there are wheezing phenotypes who share same clinical symptoms, but treatment of them are different. Differential diagnosis between these children are not easy to do at clinical practice. Pathophysiological mechanisms underlying these phenotypes are thought to be different. Direct and indirect bronchial provocation tests may provide clues about the pathophysiology of bronchial asthma by means of determining bronchial hyperreactivity. Therefore, this study in asthma patients between the ages of 3-6 who monitored regularly, was performed to investigate the difference of airway hyperreactivity in the phenotypes of asthma.The number of responders to methacholine and adenosine 5?-monophosphate (AMP) bronchial provocation tests in persistent wheezing group are more than episodic viral wheezing group. Leading to a 15% decrease in transcutaneous oxygen pressure (PC15PtcO2) dose of methacholine in children with persistent wheezing, was lower than children with episodic viral wheezing. Thereof the degree of airway hyperresponsiveness was more severe in children with persistent wheezing than the children with viral induced wheeze. However, the difference between the two groups in terms of dose of AMP PC15PtcO2 was not detected. For both groups, the there was not found correlation between methacholine and AMP PC15PtcO2. Using receiver operation characteristic (ROC) curve the optimal cut-off was 0.24 mg/ml for PC15PtcO2 methacholine, for episodic and persistent wheezing discrimination with a sensitivity of 87.2%, a specificity of 55%. The positive likelihood ratio (LR) of PC15PtcO2 methacholine was 1.94, and a negative LR was 0.23. The area under curve was found to be insignificant for adenosine 5?-monophosphate. Peripheric blood eosinophil counts was significantly higher in children with persistent wheezing compared to the children with episodic viral wheeze. On the other hand no significant difference was observed in median serum IgE concentration of the patient groups. Also, no significant correlation was found between blood eosinophil count and either PC15PtcO2 methacholine or PC15PtcO2 AMP; airway hyperresponsiveness in both groups.Our study demonstrated that at present, neither direct nor indirect challenge tests are capable of discriminating asthma between the wheezing phenotypes in preschool-age children. 70